இரகசிய வேதனை
அசோகமித்திரன்
இருமுறை பஸ் கட்டண விகிதத்தை மாற்றியபோதும் அவன் சங்கடம் தீரவில்லை. முதன்முறை அவன் போகும் இடத்திற்கு 1.75 என்று நிர்ணயத்திருந்தது. கால் ரூபாய் நாணயம் அவனிடம் இருக்காது. இரண்டு ரூபாயாகக் கொடுத்தால் பல நேரங்களில் பாக்கிச் சில்லறை வராது. சில நேரங்களில் வருவது பொதுப் பழக்கத்திலிருந்து மறைந்திட்டட இருபது காசு நாணயமாக இருக்கும். நாட்டில் உள்ள இருபது காசு நாணயங்களெல்லாம் பஸ் கண்டக்டர்களிடம் போய்ச் சேர்ந்திருக்க வேண்டும்.
இரண்டாம் முறை மாற்றப்பட்ட கட்டணம் 1.25. கால் ரூபாய் சில்லறை இல்லையென்றால் பஸ்ஸில் ஏறவே பயப்பட வேண்டும். எவ்வளவு கால் நாணயங்களைச் சேர்த்து வைக்க முடியும்? இன்று ஒரு கால் ரூபாய் நாணயமும் இல்லை. ஆனால் நூற்றுக்கணக்கான தடவைகளில் கால் ரூபாய்க்காக கண்டக்டர்கள் கொடுத்த இருபது காசு நாணயங்கள் இருந்தன. ஒரு முறை, ஒரே ஒரு முறை, அவர் கொடுக்கும் இருபது காசை அவர்கள் கால் ரூபாயாக ஏற்றுக்கொள்ளக் கூடாதா?
பஸ்ஸில் பயணம் செய்வதே ஏதோ பிச்சைக்குப் போய் நிற்பது போலச் செய்து விட்டார்கள் கண்டக்டர்களும் டிரைவர்களும். பெரிய பஸ் நிலையங்களில் அந்தக் கேவலத்தைச் சொல்லி முடியாது. எல்லாரும் ஒரு பஸ்ஸில் ஏறி வியர்த்து விருவிருக்கக் காத்திருந்தால் வேறொரு பஸ் காலியாகக் கிளம்பிப் போகும். அப்படியே நிறுத்தி ஏற்றிக்கொண்டால் கால் வைக்க முடியாத குப்பை அல்லது சேறருகே பஸ் நிற்கும். குண்டுப் பெண்மணிகள் பையுடனும் குழந்தைகளுடனும் ஓடி வரும் காட்சி நரகத்தை நம்பாதவர்களையும் நம்ப வைக்கும். கையிலிருக்கும் ஒரு பெட்டியை அனுமதிக்க முடியாது என்று நிர்தாட்சண்யமாக இறக்கி விடுவார்கள். அல்லது ஏற்றவே மாட்டார்கள். இதெல்லாம் அவனை வாட்டி வதைக்க அவன் இம்முறை ஒரு ரூபாயையும் ஒரு இருபது காசு நாணயத்தையும் கண்டக்டரிடம் நீட்டினான். கண்டக்டர் அதை வாங்கிப் பையில் போட்டுக்கொண்டு சீட்டு கிழித்துக் கொடுத்தான்
Category: கவிதை
குட்டிக்கதைகள்
நவீன விருட்சம் 40வது இதழில் (ஜூலை 1998) இப்படி எழுதியிருந்தேன் : குட்டிக் கதைகள் மற்ற எல்லா அம்சங்களுடன் சேர்ந்து பிரசுரமாகும்போது, உரிய கவனத்தை கவர்ந்திருக்குமா என்பது தெரியவில்லை. சமீப காலமாக ஒரு வணிக இதழ் குட்டிக் கதைகள் என்ற பெயரில் பலவற்றைப் பிரசுரம் செய்தும் அவற்றுக்குச் சன்மானமும் அளித்துள்ளது. வணிக இதழ் சந்தையில் வெளியாகும் எதுவும் நாசமாகிவிடும் என்பதற்கு ‘குட்டிக் கதைகள்’ என்ற பெயரில் வெளிவந்தவை உதாரணம். மாறாக சிற்றேடுகள் உரிய கவனத்துடன் கதைகளைப் பிரசுரம் செய்துள்ளன.
‘குட்டிக்கதைகள்’ எப்படி இருக்க வேண்டுமென்று யோசிக்கும்போது, நீதியைச் சொல்லும் ஒன்றாக முடிந்து விடக்கூடாது என்ற காரணத்தால், பாரதியாரின் நீதிக் கதைகளை இதில் சேர்க்கவில்லை. அதேபோல் நடைச்சித்திரமான வார்ப்பில் குட்டிக் கதைகளை அடைத்துவிடக்கூடாது. சம்பவத்தின் ஆழம் மாத்திரம் போதும், சம்பவத்தின் விஸ்தீரணம் தேவையில்லை. கதை ஆரம்பிக்கும் அவசரத்துடன் முடிந்துவிட வேண்டும். திரும்பவும் படிக்க வேண்டுமென்ற எண்ணமும் ஏற்பட வேண்டும். அரைப் பக்கத்திலிருந்து இரண்டரை அல்லது மூன்று பக்கங்கள் வரை குட்டிக்கதைகளை எழுதி விடலாம்.
முழுவதும் குட்டிக்கதைகளால் 40வது இதழ் நிரம்பி உள்ளது. ஒரு சில படைப்பாளிகள் இதழுக்காக தந்த கதைகளுடன், சிற்றேடுகள்/புத்தகங்களிலிருந்தும் இன்னும் சில கதைகளும் எடுத்தாளப்பட்டிருக்கின்றன.
கண்ணாடிஅசோகமித்திரன்
ஈர்க்கில் பஞ்சைச் சுற்றி கிராம்புத் தைலத்தில் தோய்த்துப் பல் மீது தடவப் போனபோதுதான் தெரிந்தது, அது வெறும் தைலத்தில் போகக்கூடிய பல்வலியல்ல என்று. பல்லின் அடிப்பாகத்தில் கறுப்பாக ஒருவட்டம். அதேபோலப் பல்லின் பக்கவாட்டிலும் பெரிய கறுப்பு வட்டம். பல் சொத்தையாகத் தொடங்கி அடியிலிருந்து புரையோடி இப்போது பக்கங்களுக்கும் பரவியிருக்கிறது. பல் வைத்தியரிடம் போனால் பல் ஒரு சிறு இழப்புக்குத் தாங்காது. இந்த அளவு சொத்தை விழுவதற்குப் பல நாட்கள் தேவைப்பட்டிருக்கும். மாதக் கணக்கில் கூட. ஆனால் இப்போதுதான் கண்ணில் தென்பட்டிருக்கிறது. தினம் ஒருமுறை தலைவாரிக்கொள்ள கண்ணாடி முன் நிற்கிறேனே, அப்போது முகத்தைப் பார்ப்பது கிடையாதோ? இல்லை என்று இப்போது தெரிகிறது. கண்ணாடியில் முகத்தைப் பார்த்துக்கொள்ளும் பழக்கமே போய்விட்டது. எவ்வளவு பேர் சமயம் கிடைத்த போதெல்லாம் கண்ணாடி முன் நிற்கிறார்கள்? அவர்களுக்குக் கூச்சம் அதிகம் இருக்கும். அதனால்தான் திரும்பத் திரும்பத் தலையை வாரிக்கொள்கிறார்கள். முகத்தைத் துடைத்துக் கொள்கிறார்கள். பவுடர் போட்டுக் கொள்கிறார்கள். அவனுக்கு அவன் முகம் ஒரு பொருட்டாக இல்லாமல் போய்விட்டது. கூச்சம் எந்த விதத்திலும் பயன்படப் போவதில்லை. அப்படியும் கூறுவதற்கில்லை. பல்லைக் காப்பாற்றியிருக்கும்.
Circle
I was inside the circle
Within me was the circle.
No change in
Those looked as visions
I felt like jumping the circle
I stood near the line
The joy was cut off
Haste and restlessness struck me.
I set out the step to jump over
The circle appeared bigger
Without getting caught up in my leap
The joy that was cut off returned
There is the circle within me
I am within the circle
The circle itself goes on expanding.
(translated by RAA SRINIVASAN)
பூனைகள் பூனைகள் பூனைகள் 22
திருட்டுப் பூனை
எல்லோருக்கும் உரியது எல்லாம் என்று எண்ணி இயங்குகிற பூனைக்கு கிட்டியப் பெயர் திருட்டுப் பூனை.
திருடாத பூனைக்கும் உண்டு இப்பட்டம். இன்னொரு இனத்தால் இடப் பட்ட ஈனப் பெயர். இரையாகிற எலிகள் கூட நம்புகிறபோது இவர்களுக்கு மட்டும் திருட்டுப் பூனை. கட்சித்தொண்டனாய் தீக் குளித்தும் காட்ட முடியாது அதற்கு அதன் விசுவாசத்தை.
பாவம் விசுவாச அரிதாரம் பூசத் தெரியாத விழிகளுடன் பதுங்கி பதுங்கி வாழும் பரம சாதுவாய் திருட்டுப் பூனை
மூலம் – ஜகத் ஜே.எதிரிசிங்க (சிங்கள மொழியில்)
சுய துரோகம்
நேற்று நீ நான் காதலில் பின்னிப் பிணையாதிருந்தோம் காதல் வார்த்தைகளைப் பகராதிருந்தோம் காதல் கவிதைகளை எழுதாமலிருந்தோம் காதல் கீதங்களை இசைக்காமலிருந்தோம் எதிர்கால இனிய கனவுகளைக் காணாதிருந்தோம்
நேற்று நாங்கள் சந்திக்காதிருந்தோம் இரு கரங்களையும் கோர்த்துக் கொள்ளாமலிருந்தோம் காதலுடன் அரவணைத்துக் கொள்ளாமலிருந்தோம் பெருமூச்சொன்றின் உஷ்ணத்தை அனுபவிக்காதிருந்தோம்
நேற்று நான் கண்ட அதே நிலவை நீ காணாதிருந்தாய் நான் அனுபவித்த தென்றலின் தழுவலை நீ அனுபவிக்காதிருந்தாய்
நேற்று நீயென்று ஒருவர் இருக்கவில்லை நான் மாத்திரமே இருந்திருக்கக் கூடும் இன்றும் அவ்வாறே நான் மாத்திரமே பாதம் பதிக்க இடமற்ற வெற்று வெளியொன்றில் புவியொன்றா பிரபஞ்சமொன்றா பொருளொன்றா சக்தியொன்றா எண்ணமொன்றா உணர்வொன்றா இவை ஏதுமற்ற வெற்று வெளியொன்றில் வெறுமனே தரித்திருக்கிறேன்
நேற்று சூரியன் உதித்திடவில்லை நிலவும் நட்சத்திரங்களும் கூட இருக்கவில்லை அதுவுமன்றி நேற்றென்றோர் நாள் கூட இருக்கவில்லை
எல்லாமே வெறுமையாய்…
மின்னல்களில் கைவிடப்பட்டவர்கள்
இருப்புக்கருகே
மூர்க்கத்தனத்தோடு
பெரும் நதி நகரும்
ஓசையைக் கொண்டுவருகிறது
கூரையோடுகளில் பெய்யும்
ஒவ்வோர் அடர்மழையும்
வீரியமிக்க
மின்னலடிக்கும்போதெல்லாம்
திரள்முகில் வானில்
இராநிலாத் தேடி யன்னலின்
இரும்புக் கம்பிகளைப் பற்றியிருக்கும்
பிஞ்சு விரல்களை அழுது கதற
விடுவித்துக் கொண்டோடுகிறாள்
குழந்தையின் தாய்
தொடர்ந்து விழும் இடி
ஏதோ ஒரு
நெடிய மரத்தை எரித்து அணைய
நீயோ
இடி மின்னலை விடவும் கொடிய
காதலைப் பற்றியிருந்தாய்
துயருற்றவரைக் காப்பாற்றக் கூடும்
கருணை மிகுந்த ஓர் கரம்
வரம்
ஒரு ஊரில் ஒரு மீனவன். மிகவும் ஏழை, ஆனால் அறிவாளி. ஒரு நாள் அவன் கடலில் மீன் பிடித்துக் கொண்டிருந்தபொழுது, அவன் வலையில் ஒரு ஜாடி அகப்பட்டது. அதை திறந்ததும் ஒரு பெரிய பூதம் வந்தது.வெளியே வந்த பூதம்,”என்னை விடுதலை செய்த உனக்கு இரண்டு வரம் தருகிறேன். கேள்.” என்றது.மீனவன் சிறிது யோசித்துவிட்டு “எனக்கு நூறு கோடி ரூபாய் வேண்டும். இதுதான் முதல் வரம்.”பூதம், “சரி. இரண்டாவது வரம்?”மீனவன், “இன்னும் இரண்டு வரம் வேண்டும்.”-
அம்மா மாதிரி (சிறுகதை)#
01வரவர இந்த அப்பாவைப் பார்க்கவே பிடிக்கவில்லை. ஏன் அப்பா இப்படியெல்லாம் செய்கிறார்? என்ன செய்தாலும் என்னால் அதை தடுக்கவா முடியும்? பன்னிரண்டு வயது பையனால் என்ன செய்ய முடியும்? இவர் இப்படியெல்லாம் செய்வாரென்று தெரிந்துதான் அம்மா முன்னாடியே போய்விட்டாளா? அம்மாவை நினைத்ததும் கண்களில் நீர் முட்டிக் கொண்டு வந்தது. அம்மாதான் எவ்வளவு அன்பாக இருந்தாள்? சாந்தமான அந்த முகம். எதைக் கேட்டாலும் வாங்கித் தரும் கனிவு. “அம்மா தாயே” என்று யாராவது பிச்சைக்காரர்கள் வந்தால் அவர்களுக்கு அரிசியோ, காசோ ஏதாவது கொடுத்தனுப்பும் அந்த பரிவு. அம்மா நிஜமாகவே ரொம்ப நல்லவள். அப்பா அப்போதெல்லாம் நன்றாகத்தான் இருந்தார். அம்மாவிடமும் எங்களிடமும் அன்பாக இருப்பார். அடிக்கடி எதையாவது சொல்லி சிரிப்பு வரவழைத்தபடி இருப்பார். எனக்கும் தம்பி தங்கச்சிக்கும் வெளியே எங்காவது போனால் கண்டிப்பாக ஐஸ்க்ரீம் வாங்கித் தருவார். அம்மா அப்பாவோடு நான் தம்பி தங்கச்சி எல்லோரும் சினிமா போவோம். சாயங்காலம் ஆனால் அம்மா எல்லோரையும் உட்காரச் சொல்லி படிக்கச் சொல்லுவாள். தங்கச்சி பாப்பாவுக்கு ஏ பி சி டி சொல்லிக் கொடுக்கும்போது அப்படியே கேட்டுக்கொண்டே இருக்கலாம் போல் இருக்கும். அம்மா எதையுமே சிரித்த முகத்தோடுதான் செய்வாள். அன்று வெள்ளிக்கிழமை. அப்பா வழக்கம் போல் கம்பெனி க்கு வேலைக்குப் போயிருந்தார். சயந்திரம் மூணு மணிக்குப் போனால் இரவு பனிரெண்டு மணிக்குத்தான் வருவார். நானும் தம்பி தங்கச்சியும் பள்ளிக்கூடம் விட்டு வந்தபின் விளையாடப் போய்விட்டோம். அப்போது கூட அம்மா நல்லாதான் இருந்தாள். கொஞ்ச நேரம் கழித்து, பக்கத்து வீட்டு ராஜூ ஓடி வந்து “உங்கம்மா மயக்கம் போட்டு விழுந்துட்டாங்கடா” என்றபோது அவசர அவசரமாய் வீட்டுக்கு ஓடிப் போனவன், அம்மாவைக் கட்டிலில் படுக்க வைத்து, அக்கம் பக்க ஆட்கள் எல்லாம் சுற்றி நின்று கொண்டிருந்ததைப் பார்த்தேன். அம்மாவின் கண்கள் மேல்நோக்கி பார்த்தவண்ணம் இருந்தன. அப்பா வந்து சேர்ந்த சிறிது நேரம் கழித்து அம்மா செத்துப் போனாள். அப்பா வாய்விட்டு அழுதார். நான் தம்பி தங்கச்சி எல்லோரும் கேவிக் கேவி அழுதோம். அம்மா இனிமேல் வரமாட்டாள் என்று நினைத்த போது அழுகை இன்னும் அதிகமாய் வந்தது. 02அம்மா போய் ஒரு வாரமாகி விட்டது. அப்பா சவரம் செய்யாத முகத்துடன் சோகமாய் வெளியே போவதும் வருவதுமாக இருந்தார். பின் ஒருவாறு சமாதானமடைந்து வேலைக்குப் போக ஆரம்பித்தார். முன்பைவிட எங்களிடம் நிரம்ப அன்பாக இருந்தார். ஒருநாள் அப்பா படித்துக் கொண்டிருந்த எங்களிடம் வந்து அமர்ந்து, பாசத்தோடு என் தலையைக் கோதியபடி, “கண்ணா… அம்மா இல்லாம ஏதோ போல இருக்கு இல்ல” என்றார். “ஆமாம்பா” என்றபடி அப்பாவையே பார்த்துக் கொண்டிருந்தேன். “கவலைப்படாதே, இன்னும் கொஞ்ச நாள்ல ஒரு புது அம்மா வரப் போறாங்க” என்றார். அப்பா சொல்வது என்னவோ புரிவது போல் இருந்தது. அதற்கு சரியான அர்த்தம் புரிவதற்குள், வீடு கோலாகலப்பட்டு அப்பா புதிதாய் ஒரு பெண்ணைக் கூட்டி வந்தார். “இன்னிலிருந்து இவங்க உங்க அம்மா மாதிரி” என்றார். அதற்கப்புறம் அப்பாவிடம் பழைய கலகலப்பு தோன்றியது. தம்பியும் தங்கச்சியும் ஒருமாதிரி, புதிதாய் வந்த அம்மாவிடம் ஒட்டிக் கொள்ள ஆரம்பித்தனர். எனக்கு மட்டும் என்னவோ அம்மா இருந்த இடத்தில் இந்த “அம்மா மாதிரியை” வைத்துப் பார்க்கவே பிடிக்கவில்லை. இத்தனைக்கும் “அம்மா மாதிரி” என்னிடமும் அன்பாகத் தான் இருந்தார். அம்மா மாதிரியை “சித்தி” என்று அழைக்கத் தொடங்கியிருந்தோம். அப்பாவும் சித்தியும் அடிக்கடி வெளியே கிளம்பிப் போனார்கள். “கூட வர்றேன்” என்று அடம் பிடித்த தம்பியும் தங்கச்சியும் நீண்ட நாளைக்குப் பின் அப்பாவிடம் நன்றாக வாங்கிக் கட்டிக் கொண்டார்கள். அப்பா கொஞ்சம் கொஞ்சமாக மாறத் தொடங்கினார். அவரும் சித்தியும் தனி அறையில் தான் படுத்தார்கள். “நாங்களும் கூடத்தான் படுத்துக்குவோம்” என்று சொல்ல எண்ணிய தம்பியும் தங்கச்சியும் அப்பாவிடம் “வாங்கிக்” கட்டிக்கொள்ள பயந்து சும்மா இருந்தனர். அம்மா இருந்த இடத்தில் இன்னொருவரைக் கொண்டு நிறுத்தியதோடல்லாமல், இந்த அப்பாவால் எப்படி இவ்வளவு கலகலப்பாய், எதுவுமே தன்னை வருத்தாதது போல் இருக்க முடிகிறது என்று பலமுறை நான் எண்ணி வியந்ததுண்டு. அம்மா போனபோது ஒருவாரம் தாடியும் சோகமுமாய் திரிந்த அப்பாவா, இப்படியெல்லாம் மாறிவிட்டார் என்று நினைத்தபோது மனசின் விம்மல் இன்னும் அதிகமானது. அதெல்லாம் வெறும் வெளி வேஷமோ என்றும் ஒரு யோசிப்பு உள்ளுக்குள் ஓடிக் கொண்டிருந்தது. அம்மா இருந்தபோது இருந்த முகம் சுளிக்காத அப்பா, கலகலப்பான அப்பா, பாசமான அப்பா கொஞ்சம் கொஞ்சமாய் மாற ஆரம்பித்தார். நானோ, தம்பி தங்கச்சியோ எதைக் கேட்டாலும் சுள்ளென்று எரிந்து விழ ஆரம்பித்தார். அடிக்கவும் செய்தார். வரவர இந்த அப்பாவைப் பார்க்கவே பிடிக்கவில்லை. எங்களோடு மட்டுமென்றில்லை. சித்தியிடமும் அதே மாதிரி ஆரம்பித்ததுதான் எங்களுக்கெல்லாம் ஆச்சர்யமான ஒன்று. 03அன்று ஒரு வெள்ளிக்கிழமை. அப்பா வெளியே போனவர் இன்னும் திரும்பவில்லை. அன்று வேலைக்கு லீவு போட்டிருந்தார். நாங்கள் உள் அறையில் பாடங்களைப் படித்துக் கொண்டிருந்தோம். சித்தி வீட்டு வேலைகளையெல்லாம் முடித்துவிட்டு அப்பாவிற்காக வாசலைப் பார்த்தபடியே எங்களையும் பார்த்துக் கொண்டிருந்தாள். மணி பதினொன்றானது. தம்பியும் தங்கச்சியும் நன்றாகத் தூங்கி விட்டனர். நானும் படுத்திருந்தாலும் தூங்காமல் விழித்திருந்தேன். பன்னிரண்டு மணிபோல் அப்பா வந்தார். சித்தியின் தோளில் கை போட்டபடி நடந்தாலும், நிறைய தள்ளாடினார். நான் படுத்திருந்த இடத்தைத் தாண்டும்போது புதுவிதமான வாசனையொன்று மூக்கைத் துளைத்தது. அப்பா குடிக்க ஆரம்பித்திருக்கிறாரா? பக்கத்து அறையிலிருந்து பேச்சு லேசாகக் கேட்டாலும் சற்று தெளிவாகவே கேட்டது. “ஏங்க.. இப்படிக் குடிச்சுட்டு வந்திருக்கீங்களே…உங்களுக்கே இது சரியாப் படுதா?” ஏய்..நான் அப்படிதாண்டி.. சும்மா வந்து படுறீ.. என்று ஆரம்பித்து அப்பாவின் வித்யாசமான பேச்சுக்களைஅன்றுதான் கேட்டேன். தொடர்ந்து சித்தி ஏதோ பேசவும், அப்பா சித்தியை அடிக்கும் சத்தமும் தெளிவாக கேட்டது. 04அப்பா அன்று சீனு மாமாவைப் பார்க்க போயிருந்தார். கடந்த சில மாதங்களாகவே அவர் அங்கு போவதும் வருவதுமாக இருந்தார். சில நேரங்களில் இரவில் நேரங்கழித்து வருவார். அப்படி ஒன்றும் சீனு மாமா வீடு கிட்டத்தில் இல்லை. பஸ் பிடித்துப் போக வேண்டும். என்றாலும், அப்பா அடிக்கடி, சில நாட்களில் வேலைக்கு லீவு போட்டுவிட்டு, போய்வந்தபடி இருந்தார். தாமதமாக வரும் நாட்களில், சித்தி ஏதாவது கேட்டால் தயங்காமல் அடிப்பார். அவர் அடிப்பதும், அது அவருக்குள் போயுள்ள சரக்கு பண்ணும் வேலை என்று சித்தி சமாதானப்பட்டுக்கொள்வதும் வரவர வாடிக்கையாய்ப் போய்விட்டது.இப்போதெல்லாம் அப்பா குடிக்காத நாட்கள் குறைந்து கொண்டு வந்தன. ஆனால், அந்த மாமாவைப் பார்க்க போய்விட்டு வரும் நாட்களில் மட்டும் நிரம்ப சந்தோசமாய் இருப்பார். சித்தியை நிரம்ப கொஞ்சுவார். தனி அறையில் தான். எங்கள் மேல் பாசம் பொங்கும். அதற்காகவே, அவர் அடிக்கடி அந்த மாமா வீட்டுக்குப் போகக்கூடாதாவென்று இருந்தது எங்களுக்கு. அன்றும் மாமா வீடு போயிருந்த அப்பாவின் வருகைக்காக நாங்கள் காத்திருந்தோம். இம்முறை போகும்போது சித்தியையும் கூட்டிக் கொண்டு போயிருந்தார். கேட்ட தம்பியிடம் “சித்திக்கு அவங்க அப்பா அம்மாவைப் பாக்கணுமாம்” என்று சொல்லிச் சென்றார். வீடு அன்று வெறிச்சென்று இருந்தது. தம்பியும் தங்கச்சியும் வெகு நேரம் விழித்திருந்து விட்டுப் பின் தூங்கி விட்டனர். நான் மட்டும் விழித்துக் கொண்டிருந்தேன். ரொம்பத் தாமதமாக அப்பா வந்தார். அப்பா அன்று தன்னுடன் யாரோ ஒரு புதுப் பெண்ணை அழைத்து வந்தார். பயந்த சுபாவத்துடன் அப்பாவை உரசியபடி நடந்து வந்தது. நான் படுக்கையிலிருந்து எழுந்து உட்கார்ந்தேன். அந்தப் பெண் அப்பாவிடம் “இதுதான் பெரிய பையனா” என்றது. “ஆமாம்” என்றவர் என்னருகில் வந்து லேசாக என் தலையை வருடினார். “இது யாருப்பா?” என்றேன். நம்ம சீனு மாமாவோடு பொண்ணு, இனி இவளும் உங்க அம்மா மாதிரிதான்” என்றார்.
Chickens – A Short story
A short story
CHICKENS
It has been written on that board that ‘country chickens and broiler chickens are available here – live and dressed.’ Next to it a couple of chickens and an egg had been drawn. One side of the board has prices of them marked in Kg’s and grams. Above all, it has been clearly written as ‘Sri Devi chicken stall’ in English and in Tamil, along with the sub title of ‘protein shop.’
There were many white-feathered chickens in those thin coops inside the shop. Some of them were standing while some were moving here and there, looking vaguely and yet few others were eating Ragi* that’s been kept in small aluminium bowls. A piece of wood stalk has been laid in front of the shop. On it, a knife has been put with bloodstains in it. Nearer were a big cauldron, small bowls, and a wastebasket with torn feathers, chickens crests and talons.
The shopkeeper was standing outside and smoking beedi*. The shop emitted a stale odour that belongs to only a chicken coop, which made passer-by to rub the nose.
Presently an auto came and stopped on the road in front of the shop. A woman around the age of thirty-five and a boy were inside the auto. The boy was down from the auto and as he came towards the shop, looking at the shopkeeper, signalled ‘two’ by the hand. Shopkeeper rubbed the beedi off on the wall, placed it at the back of his right ear as he went inside. The boy too went after him. The keeper opened up a coop and took out a chicken, holding its neck by the hand. The chicken in his hands fluttered its feathers and cried in a cracking voice. He held it in one hand conveniently and severed the head with the sharp knife.
Chickens cry was suddenly snapped off and the head fell down and fluttered for a while. The severed chicken was dropped into the cauldron. Those chickens inside the coops suddenly seemed to be panicked and they were looking here and there restless and bewildered. Some of them cackled tensely. The keeper reached for another one from the coop and took it out. That too fluttered the feathers and cackled. Chickens in the coop too fluttered and cackled with growing apprehension. Some of them ran here and there in their panic, while the man severed the other too and dropped it into the cauldron.
There was heavy drumming noise coming from inside the cauldron. Shopkeeper wiped his blood stained hands with a dirty cloth. Chickens inside the coop were annoyed by the noise coming from inside the cauldron. After a while, the noise came down gradually. The keeper took out both the dead chickens from the cauldron, placed it on the wooden stem, ripped off the feathers and within moments, only the reddish flesh alone was there. He put it in a plantain leaf, packed it elegantly and gave it to the boy. The boy paid the money and went out, got himself into the auto, sat near the woman. Auto started and went off.
Now, some chickens in the coop were already sitting. Some were looking emptily here and there. Still other few started eating Ragi that was kept in the small aluminium bowls.
(Translated from Tamil original by the Author).
Ragi- grain.
FURTHER POEMS
(Translations-continued)
(Part III)
Disclamer and Copy Rights:
These translations are done with at most care but still need corrections. The translator tried to get very closer with the translations to the originals and is still trying. Suggestions and corrections are welcome.
About copy Right: These translations and other works/writings in this blogspot is copy righted and prior permission is needed to publish it elsewhere.
Raa Srinivasan
25th April 2010
Room space
I woke up thinking I have escaped
I saw all around. Up there
Sky: all the four sides’ flowery dark
None of the roof, walls.
Paths appeared all the sides.
Thinking this the open space itself, not a room
For some moments my mind surged.
I walked west dashed a wall
I walked south dashed a wall
I walked north dashed a wall
I walked east dashed a wall
I jumped up dashed the roof.
-C. Mani
The cloud that the little bird brings
There
When the cloud
That the little bird brings
Fills me coolly
I
Will cease to be.
You can take my shirt.
You take my slippers.
When the cloud fills
My lung spheres
Limits will cease to be.
And then
If you want to know
Something
About me
Call
That little bird and
Ask.
Everything always
There is no death for me
This I came to know
After I went into the earth.
After going into the earth some distance
The sound of the chisel was heard
My grandpa appeared
An idol he was sculpting was
At the finishing stage.
It was my idol. He had not noticed me.
Further down chisel sound was heard. I went down.
There my great grandpa
Has had completed half of my idol.
Neither had he noticed me.
Still further down hearing the chisel sound, I went down.
My grandpa’s grandpa was choosing the stone
He too had not noticed me at all
Further I went down.
There I was sculpting an idol
It was not known whose idol was that.
After coming out of the earth it was clearly understood
What I was sculpting was my son’s idol.
Promise
You be
At where you were
As you were.
I will come
After all of the water
That goes caressing your legs
Recede.
When is here
Me: Have had roamed all over the jungle
This map is of no use
No way is it known
At what place
On which tree
That the flower would bloom.
Incorporeal voice: There
One day
In that branch of the tree
That is going to sprout from the seed of the fruit
That hangs in the branch of
That tree that is seen over there
That the flower would blossom.
Today
Hold your hands together in this stream
Scoop up and drink a mouthful of water
And leave.
Nonexistent line
In the charred realm where
The nonexistence line goes burning
Those were the days
Gods rejoiced speaking with men
Grandma would say.
The fire would pass over me
And then along with the chars
I too would become god.
The first arrow
I am the first arrow.
Laying
On this mount summit
For many a eons
For the one who has
No enmity over anyone would come
And will shoot me out with his bow.
Wave
Whether the wave
In the water or
In the wind or
In the mind.
It will be known
If it reach the shore
If it reach the shore
The wave would disappear.
Warfare scenery
This is today’s scenery of the warfare that is always there.
In today’s warfare there are no two divisions as their party, and opponent party
Since all of the warriors are wearing armories that cover the body, face, no one’s
Face was visible.
The eyes of the warriors inside the sheen metallic mask’s eyes that are always open remains shut.
Since the eyes are shut without demarcation of night and day the war always takes place.
Since everyone is nonviolent all of the warrior’s swords remain rusted inside the sheaths.
Everyone fights without taking out the swords with the shields itself.
As many a warriors die in the war, new warriors keep on joining the war.
Those warriors who have joined newly do not know the use of the sword that hangs at their hip.
It does pains even if you strike with shield.
But nobody would take out the sword and fight down.
Because this is the war of Dharma. Everyone is nonviolent.
Flowery eyes
Now and than
When my flowery eyes
Drop off on the earth
I could not see you.
Until further
Flowers bloom
Give me
A boon
To see you.
Last sceneries
Huge and heavy
Without waves
Stagnant remains the Sea
The great rivers
That moved weary and slow at last
Merged with it
With a deep sigh.
Everywhere in the earth where there are no trees
On the walls’ men built
Having lost the glow
the swarm of fireflies that dash
In the voice it has got in return
Laments
Not knowing the way.
In the world where all of the wind is gone
Near a great wall
Sitting on the man stretched out
The birds that have no way to fly
In vain flaps the wings.
The last breath
Of the earth that has darkened
Would exit as mans breathe
As a beginning hub of a new time
Would station in empty space.
– Anand
Ocean in this table drawer
Ocean in
This table drawer.
Eagle of the sky
Under The cot.
The tiger roaming
In the bulb wire.
In the glass tumbler
Without flowing
The water
Looking out.
Prison without walls
This room.
– Devathathcan
We come only
To be.
We cease
To be.
– Nakulan
Dangerous Days
About the dangerous days you
Might have known without my telling.
Although why I am telling, is because
Only just to have a comparative look at.
When the monkeys change places
Have you ever noticed?
Would turn and look back once
Having the doubt that
Whether one of the dangerous days
Is stalking them.
In the branch of Mahua tree
The owl immersed in thought
Suddenly flied too
Also fearing the dangerous days only.
Dangerous days are colorless
Tasteless.
Has none of heat, cold.
Those days do not have the reputation either.
Those days could occur in any of the month
In-between.
Dangerous days knows
To declare themselves though.
When Vibishna left the royal court
Along With four of the demons
Ravana saw. The deceitful dim laughter of
Dangerous days.
Until the occurrence of the first day battle
Again and again appeared
The dull laughter of the dangerous days.
While lying down stretching the leg
Kannan of Dwaraka saw that
At the sole of his foot
Dangerous days have been drawing
The deer’s eyes.
Are you asking why
I say days, days in honorific plural.
Only that
Dangerous days
Could be respect enthusiasts.
– Gnanakkoothan