நான் இந்த முறை ஓட்டுப் போடலாமென்றிருந்தேன். யாருக்கு என்பதிலும் தீர்மானமாக இருந்தேன். என் பெயர் பட்டியலில் இல்லை என்பது இன்று 4 மணிக்குத்தான் தெரிந்தது. என் குடும்பத்தில் அப்பாவிற்கு (87 வயது), மனைவிக்கு, என் புதல்வனுக்கு, மாமியாருக்கு என்று எல்லோருக்கும் ஓட்டுப்போட பெயர்கள் வாக்காளர் பட்டியில் இருந்தன. ஆனால் என் பெயர் மாத்திரம் இல்லை. ஆனால் வாக்காளர் அடையாள அட்டை இருந்தது. இதற்கு முன் பல முறைகள் நான் ஓட்டுப் போட்டிருக்கிறேன். காலையில் தினத்தந்தி பேப்பரைப் படித்தப்பின்தான் தெரிந்தது கமலஹாசன் பெயரும் வாக்காளர் பட்டியலில் இல்லை என்பது. எனக்கு இது ரொம்ப ஆச்சரியத்தைத் தந்தது. நான் சாதாரண நபர். ஆனால் கமலஹாசன் உலகம் புகழும் நடிகர். ஆனால் அவர் தன்னை சாதாரணன், பாமரன் என்று குறிப்பிட்டுள்ளார். ஓட்டு போடுவதற்காக ஐதாரபாத்தில் நடந்து கொண்டிருக்கும் ஒருநாள் படப்பிடிப்பை ரத்து செய்து விட்டு வந்திருக்கிறார். இதனால் அவருக்கு 10 லட்ச ரூபாய் நஷ்டம். கமலஹாசனும் என் வயதை ஒத்தவர்தான். ஆனால் சிறந்த நடிகர். நடித்தே புகழ் பெற்றவர். அவருக்கு பிறந்தநாள் கொண்டாட என்றெல்லாம் ரசிகர் மன்றம் உண்டு. அவர் பெயர் எப்படி வாக்காளர் பட்டியலில் இல்லாமல் போய்விட்டது. தேர்தல் ஊழியர்கள் எதற்காக அவரைத் தேடி வீட்டிற்கு வர வேண்டும். கமலஹாசன் பெயர் பத்திரிகைகளில் வந்துகொண்டிருக்கிறது. அவர் படங்கள் வெளிவந்து வெற்றிகரமாக ஓடிக் கொண்டிருக்கின்றன. அப்படிப்பட்டவரை வீட்டில் இருக்கின்றாரா என்று ஏன் தேர்தல் ஊழியர்கள் போய்ப் பார்க்க வேண்டும்.உண்மையில் கமலஹாசன் போன்ற ஒரு நடிகரை வீட்டில் போய்ப் பார்ப்பது என்பது சுலபமான விஷயமுமில்லை. அவர் யாரைப் பார்க்க வேண்டுமென்று நினைக்கிறாரோ அவர்கள் அவரைப் பார்க்க அனுமதிக்கப்படுவார்கள். மற்றவர்கள் சுலபமாக அவரைப் போய் பார்த்துவிட முடியாது. என் இலக்கிய நண்பர் ஒருவர் கமலஹாசனைப் பார்க்க போய்விட்டு, பார்க்க முடியாமல் வெறுத்துப் போய்விட்டார். என்னிடம் இதைச் சொல்லி குமைந்தபோது, ‘நீங்கள் ஏன் அவரைப் போய்ப் பார்க்கப் போகிறீர்?’ என்றேன். அவரைப் போய்ப் பார்த்து அவர் மூலம் சினிமாவிற்குள் பாட்டு எழுத நுழைந்து விடலாமென்று அவர் நினைத்திருப்பார். இப்படித்தான் கவிதை எழுதும் என் நண்பர்கள் பலர் அவஸ்தைப் படுவதை எண்ணி வருத்தமாக இருக்கிறது. எல்லோருக்கும் எல்லா வெற்றியும் கிடைத்துவிடாது. கவிதை எழுதுவதில் வெற்றி, சினிமா பாடல்கள் எழுதுவதில் வெற்றி என்றெல்லாம் கிடைத்து விடாது. தேர்தல் ஊழியர்கள் கமலஹாசனை அவர் வீடு தேடி வந்து, கமலஹாசனைப் பார்க்காமல் போனதால் வாக்காளர் பட்டியலில் பெயரை எடுத்திருப்பார்கள். என் பெயரும் வாக்காளர் பட்டியலில் இல்லை. அதற்குக் காரணம் நான் காலையில் 7.30 மணிக்கு வீட்டை விட்டுக் கிளம்பினால் திரும்பவும் அலுவலகத்திலிருந்து வீட்டிற்கு வர இரவு 8 மணி ஆகிவிடும். என்னை தேர்தல் ஊழியர்கள் பார்க்க வாய்ப்பே இல்லை. மேலும் நான் முன்பு இருந்த வீட்டிலிருந்து வேறு வீட்டிற்குக் குடிப்போய்விட்டதால், முன்பு இருந்த வீட்டில் உள்ளவர்கள், ‘நான் இல்லை’ என்று சொல்லியிருப்பார்கள். உண்மையில் தேர்தல் ஊழியர்கள் பாடு திண்டாட்டம். எப்படி என் குடும்பத்தில் மற்றவர்கள் பெயர்கள் தப்பித்தது என்பது தெரியவில்லை. என் அப்பா பெயர் நிச்சயம் இடம் பெற்றிருக்கும் ஏன்எனில் அவர் வீட்டில்தான் சதாசர்வகாலமும் இருக்கக் கூடியவர். வாக்காளர் பட்டியலில் விடுபடாமல் தப்பித்து சேர்ந்தது என் மனைவியின் பெயரும், புதல்வனின் பெயரும்தான்.
மியாவ்வென்று ஸ்நேகமாய்க் கத்தாமல்
சிறுகதை
ஒரு தற்கொலைச் செய்தியோடு அன்றைய காலை விடியவேண்டியதாகியிருந்ததற்கும் வீட்டுப் பின்கட்டில் காகமொன்று அதன் தொண்டைத் தண்ணீர் வற்ற இரைந்து இரைந்து கத்தியதற்கும் என்ன சம்பந்தம் இருக்கப் போகிறது. அம்மா அதுவும் அபசகுனத்தின் அறிகுறியென, செய்தி கொண்டு வந்த செல்வியிடம் சொல்லிப் பெருமூச்சு விட்டாள்.
செல்விக்கு நீண்ட பின்னல். முழங்கால் வரை நீண்ட பின்னல். எப்பொழுதும் பின்னிவிட்டு அதன் நுனியில் கறுப்பு றப்பர்பேண்டால் முடிச்சுப்போட்டு விட்டிருப்பாள். மருத்துவத்தாதிப் பயிற்சிக்கென வந்திருந்த பெண்கள் தங்கியிருந்த விடுதியில் ஒரு பெண் தூக்குப் போட்டுத் தற்கொலை செய்துகொண்டதாக அந்த மழைக்காலக் காலைப்பொழுதில் அவள் செய்திகொண்டு வந்தபொழுது அப்பின்னலும் முடிச்சும் தூக்குக் கயிறு போலத்தான் தோன்றியது.
எந்தப் பெண் எனத் தெரியவில்லை. வெளியூர்ப் பெண். ஆனாலும் இந்த வீதியில் பழக்கப்பட்ட ஒரு பெண்ணாகவே இருப்பாள். அருகிலிருந்த நகரத்தின் மையத்திலிருந்த மருத்துவத் தாதிகள் பயிற்சி நிலையத்தில் பயிலச் சேர்பவர்கள் அவர்களுக்காக ஒதுக்கப்பட்ட இந்த விடுதியில் இறுதி ஆண்டுகளில் தங்கிப் பயிலவேண்டுமென்பது ஒரு விதிமுறை. அந்த விதிக்கமையவோ, அல்லது தங்கிப்படிக்க வேறு வசதியான இடம் அந்த நகரத்தில் அமையாததாலோ பல ஊர்களிலிருந்தும் வந்திருந்த எல்லா இறுதியாண்டு மாணவிகளும் அங்குவந்து தங்கியிருந்தனர்.
அம்மாவுக்கு எல்லாப் பெண்களையும் பரிச்சயம். வீட்டின் முன்னால் அம்மா ஒரு சிறிய பெட்டிக்கடை வைத்திருந்தாள். சின்ன ஷாம்பூ பக்கெட், சவர்க்காரம், கடித உறைகள், கூந்தல் பின்கள், ஊக்குகள் எனப் பெண்கள் வந்து வாங்கிப் போவார்கள். சில சமயங்களில் அவர்கள் விடுதியின் வயதான காவல்காரனுக்கு வெற்றிலையும் சுண்ணாம்பும் கூட வாங்கிப் போவார்கள். அம்மாவுடனான இந்தச் சிறிய வியாபாரங்களின் பொழுது அவர்கள் சிந்தும் புன்னகைகள் இடையில் ஒரு பாலம் போலப் பரவி அம்மாவுக்கு அவர்களுடனான பரிச்சயத்தை இலகுவாக ஏற்படுத்திவிட்டிருந்தது.
மருத்துவத்தாதிகள் என்றால் அவர்களுக்கே உரிய வெள்ளைச் சீருடையையும் , தொப்பியையும் கற்பனை பண்ணக் கூடாது. இவர்கள் எல்லாவற்றையும் பயின்று பின் வேலை பார்க்கச் செல்லும்பொழுதே அவற்றை அணிபவர்களாக இருக்கக் கூடும். இப்பொழுதைக்கு வெள்ளைச் சேலைதான் அவர்கள் சீருடை. வீதியில் காலை ஏழு மணிக்கே அவர்கள் சோடி சோடியாய் பஸ் நிலையம் நோக்கி நடப்பதைப் பார்க்க வெள்ளைக் கொக்குகளின் அணிவகுப்பைப் போல அழகாக இருக்கும்.
செல்வி இப்பொழுது எழுந்துகொண்டாள். செய்தியை இன்னொருவரிடம் எத்திவைத்த திருப்தியோடு ஏதோ வர்ணிக்கமுடியாத சோகமொன்றும் அவள் முகத்தில் படிந்திருந்ததைப் பார்க்கமுடிந்தது. அவள் எழுந்துகொண்டதோடு அம்மாவும் எழுந்துகொண்டாள். செல்வி கொண்டுவந்த பாலைப் பாத்திரத்தில் ஊற்றி அடுப்பில் வைத்துக் காய்ச்சத் தொடங்கினாள். செல்விதான் அந்த விடுதிக்கும் பால் விற்பவள். முக்கால்வாசிப் பால் சுமந்த பெரிய பாத்திரத்தைத் தூக்கமுடியாமல் தூக்கிக் கொண்டு அடுத்தவீட்டுக்கு நகர்ந்தாள். அங்கேயும் அந்தத் தற்கொலைச் செய்தியை முதலில் இவள்தான் சொல்லவேண்டியிருக்கும். இல்லாவிடில் அந்த வீட்டிலிருந்து விடுதிப்பக்கம் யாரேனும் போய் வந்திருந்தால் அவர்களுக்கு முன்னமே தெரிந்திருக்கும்.
அம்மாவுக்குத்தான் ஒரே யோசனையாக இருந்தது. எந்தப்பெண்ணாக இருக்கும் ? நேற்று மாலையில் மழைக்கு ஒரு மஞ்சள் பூப்போட்ட குடையை எடுத்து வந்து பேனையும், பிஸ்கட்டும், வாழைப்பழமும் வாங்கிப் போனதே ஒரு சிவந்த ஒல்லிப்பெண். அதுவாக இருக்குமோ ? சாக நினைத்த பெண் பிஸ்கெட்டெல்லாம் வாங்கிச் சாப்பிட்டுவிட்டுச் சாகுமா என்ன ? அதுவும் முழுதாக எழுதித் தீராதவரைக்கும் வாழ நினைக்காத பெண் கொஞ்சம் கூடுதல் விலைகொடுத்து அழகான பேனை வாங்கிப் போக மாட்டாளே ? அதுவும் நட்ட நடுஇரவில் அறைத் தோழியருக்கு எந்த அரவமும் ஏற்படா வண்ணம் எழுந்து விடுதியின் முன் சாலைக்கு வந்து தன்னை முழுதும் நிர்வாணமாக்கி, தனது வெள்ளைச் சேலையில் தூக்குப் போட்டுச் சாக ஒரு பெண்ணுக்கு எந்தளவுக்கு தைரியம் இருக்கவேண்டும் ? அந்தச் சிவந்தபெண் அந்தளவுக்கு தைரியமானவளா என்ன ?
நிச்சயமாக அந்தப் பெண்ணாக இருக்கமாட்டாள் எனத் தோன்றியது. அவ்வாறெனில் இறந்த பெண் யார்? செத்தவள் இறுதியாக வந்து என்ன வாங்கிப் போனாள் ? அம்மா கடைக்கு வந்த பெண்களின் ஒவ்வொரு முகமாகத் தன் நினைவுக்குக் கொண்டுவர முயன்று தோற்றாள். நேற்றுவந்த பெண்ணின் மஞ்சள் கலரில் அழகான பூப்போட்ட குடை ஞாபகத்திலிருந்த காரணம் அதே மாதிரியான குடை அம்மாவிடமும் இருந்ததுதான். அந்தக் குடையை யாருக்கோ இரவல் கொடுத்துப் பின் வாங்க மறந்துவிட்டதாகத் தோன்றிய கணம் பொங்கிய பாலை இறக்கிவைத்துவிட்டு எழுந்துபோய் அலமாரியின் மேலே பார்த்தாள். குடை அதன் பாட்டில் இருந்தது. ஆனால் எப்பொழுதோ, எதுபோன்றோ குடை அல்லது வெயில் சுமந்துபோன பெண்ணொருத்தி இன்று உயிருடன் இல்லை. நிச்சயமாக இந்தக் கடையில் சின்னச் சின்னதாகக் குவிந்திருக்கும் பொருட்களில் ஏதோ ஒரு பொருளை வாங்கிப் போனவளாகத்தானே இருப்பாள். அப்பொழுது சிந்திய புன்னகையும், சிதறவிட்ட மூச்சுக்காற்றுகளும் இந்த பெட்டிக் கடையின் மூலைகளைத் தேடி ஓடியிருந்திருக்குமே ?
வாசல் வீதியினூடாகப் போலிஸ் வண்டி விடுதியை நோக்கிப் போவது தெரிந்தது. இனி விசாரணை தொடங்கக்கூடும். அவளது பிணம் அறுக்கப்பட்டுப் பரிசோதனைகள் நடக்கும். தற்கொலைக்கான காரணம் பலவிதங்களில் அலசப்படும். அந்தப் பெண் குறித்தான ஒழுக்கமும், அந்தரங்கமும் கூடப் பரிசீலிக்கப்படும். இனி வண்டி,வண்டியாக அவளது உறவினர்கள் வந்து கதறலோடு விடுதியை நிறைக்கக்கூடும். காலை நேரங்களில் வீதியில் அணிவகுக்கும் கொக்குச் சோடிகளில் ஒன்று குறையும்.அம்மா தன் கடையை அன்று மட்டும் மூடப்போவதாக உத்தேசித்துக் கொண்டாள். இன்றைய துக்கத்தில் எப்படியேனும் பங்குகொள்ள வேண்டும்போல இருந்தது அவளுக்கு.
தானாகச் சாவதை விடவும் அகால மரணங்கள் என்பவை பெரிய தாக்கத்தை ஏற்படுத்துபவைதான். ஒவ்வொரு நாளும் சிரிக்க நினைப்பதைப் போல, அழ நினைப்பதைப் போல, பசியை நினைப்பதைப் போல, குளியலை நினைப்பதைப் போல மரணத்தை தினமும் நினைப்பவர்கள் இல்லை. ஒருவரைச் சார்ந்தே வாழப்பழகியவர்கள் அல்லது அவரோடு நெருக்கமாகப் பழகியவர்கள் அல்லது தெரிந்தவர்கள் அவரது அகாலமரணத்தின் போது பெரிதும் பாதிக்கப்படுவார்கள். பின்னொருநாளில் யாரிடமோ ஏமாந்து செல்வியும் தற்கொலை செய்துகொண்ட பொழுது அவளிடம் பாலை இழப்பதற்காகக் காத்திருந்த அவளது பிரியத்திற்குரிய மாடுகளும், அவள் கொண்டுவரும் பாலைப் பெறுவதற்காகக் காத்திருந்த அம்மாவும் மீண்டும் சோகத்தில் மூழ்கினர். அம்மா தனது துயரத்தை வெளிக்காட்ட அன்றும் முன்போலக் கடையைப் பூட்டினாள்.
தனது தாவணியில் தூக்குப்போட்டுச் செல்வியின் தலை துவண்டு தொங்கிக் கொண்டிருந்த பொழுது அவளது நீண்ட பின்னல் அவளது முழங்காலை முன்புறமாகத் தொட்டபடி தனியாகத் தொங்கிக் கொண்டிருந்தது. அப்பொழுதும் அப்பின்னலும் கறுப்பு றப்பர்பேண்ட் முடிச்சும் தூக்குக் கயிர் போலத்தான் தோன்றியது.
எப்பொழுதும் இருக்கும் யுத்தம்கண்ணீரும் நினைவுகளும்கோபத்தின் மறுபிறவி
உன்னிடம் பேசுவதற்குவார்த்தைகளை சேமித்துக் கொண்டிருக்கிறேன்உன்னிடம் மட்டும் பேசுவதற்கு
பொய்யின் தூய்மைதோல்வியுற்ற மனம்நிலவின் வசியம்
உலகையே அழித்த துப்பாக்கிமிச்சம் இருக்கின்றதுஇன்னும் ஒரு தோட்டா
பிரியும் பொழுதுநினைவுப் பரிசு கேட்ட என் தோழியேஅப்படியெனில் நம் நினைவுகள் … ?
புளிய மரத்திற்கு அடியில்சித்தார்த்தன் சிகரெட்பிடிக்கிறான்தேவதையின் நிழலுடன் ஒரு குரல்என்னை நோக்கி வருகிறதுநான் இறந்துவிட்டேன்
எங்கே என் மனைவிமின்னலுக்கு ஒரு கவிதை இடிக்கு ஒரு கவிதை மழைக்கு ஒரு கவிதைபுழுதி பார்த்தோம்எழுதிப் பார்த்தோம்இன்னும் எழுதுவோம்எழுதிக் கொண்டே இருப்போம்
நேற்று என்று நினைக்கிறேன். இல்லை இல்லை முந்தாநாள் இரவு (06.04.2009) வைதீஸ்வரனிடமிருந்து ஒரு போன் மெளனி கதைகள் புத்தகம் கேட்டு. வைதீஸ்வரன் என்னிடம் புத்தகம் கேட்டு எப்போதும் போன் செய்ததில்லை. அதுவும் மெளனி புத்தகம் ஏன் கேட்கிறார் என்ற ஆச்சரியம் எனக்கு. என்னைப் போன்ற பல படைப்பாளிகளுக்கு மெளனி, புதுமைப்பித்தன், அசோகமித்திரன் போன்ற படைப்பாளிகள் கைடு மாதிரி. வைதீஸ்வரன் இல்லாமல் வேறு யாராவது அந்தப் புத்தகத்தை கேட்டிருந்தால், இல்லை என்று சொல்லியிருப்பேன். கேட்டது வைதீஸ்வரன் என்பதால் என் புத்தக அலமாரியில் போய்த் தேடினேன். மெளனி புத்தகம் கிடைத்ததோடல்லாமல் வேறு ஒருபுத்தகம் ஒன்றை புரட்டிப் பார்க்கும்போது இரு கடிதங்கள் கீழே விழுந்தன. எடுத்துப் புரட்டிப் பார்த்தால் சுந்தர ராமசாமி எழுதிய கடிதங்கள். எனக்கு ஆச்சரியம். அக்டோபர் மாதம் 2001ஆம் ஆண்டு எழுதிய அக் கடிதத்தை ஏன் விருட்சத்தில் பிரசுரம் செய்யவில்லை என்று யோசித்துக் கொண்டிருந்தேன். எந்தக் கடிதம் எழுதினாலும் சுந்தர ராமசாமி பதில் எழுதி விடுவார். அழகாக டைப் செய்து கீழே சுரா என்று கையெழுத்திடுவார். விருட்சம் வெளியீடாக நான் சில புத்தகங்களை அவருக்கு அனுப்பி இருந்தேன். அதற்குத்தான் அவர் பதில் எழுதியிருந்தார். தொடர்ந்து அவருக்கு நான் பதில் எழுத, எனக்கு அவர் இன்னொரு கடிதமும் எழுதியிருந்தார்.
திரும்பவும் அக் கடிதங்களைப் படித்த எனக்கு உடனே விருட்சம் இதழில்வெளியிட வேண்டுமென்ற பரபரப்பு கூடியது. அதற்குமுன் பிளாகில் அக் கடிதங்களைப் பிரசுரம் செய்யலாமென்று தோன்றியதால் இங்கு அவற்றைப் பிரசுரம் செய்கிறேன்.
முதல் கடிதம் 20.10.2001
அன்புள்ள அழகியசிங்கர் அவர்களுக்கு,
உங்கள் 04.10.2001 கடிதமும் நீங்கள் அனுப்பியிருந்த நான்கு கவிதைத் தொகுதிகளும் கிடைத்தன.
பா.வெங்கடேசன் தொகுப்பை அவர் அனுப்பி வைத்திருக்கிறார். அதைத்தான் இப்போது படித்துக் கொண்டிருக்கிறேன். அத்தொகுப்பைப்பற்றி ஒரு மதிப்புரை எழுதலாம் என்ற எண்ணம் இருக்கிறது.
நீங்கள் அனுப்பிய தொகுப்புகளைப் படித்துவிட்டு என் அபிப்பிராயத்தைத் தெரிவிக்கிறேன். திட்டம் போட்டு வேலை செய்ய முடியவில்லை. தேதியில் முடித்துத் தரவேண்டிய வேலைக்கு முன்னுரிமை போய்விடுகிறது.
இப்போது நீங்கள் அனுப்பித் தந்திருக்கும் தொகுப்புகளை நான் இலவசமாகப் பெற்றுக்கொள்ள விரும்பவில்லை. உங்கள் வெளியீடுகளுக்கு நான் உரிய விலை தந்து வாங்குவதே நியாயமானது. அனுப்பித் தரவேண்டிய தொகையை கணக்கிட்டு எழுதுங்கள். தபால் செலவையும் சேர்த்துக் கொள்ளுங்கள்.
எதிர்காலத்தில் நீங்கள் காலச்சுவடு மதிப்புரைக்கு அனுப்பும் புத்தகங்களை தனியாக எனக்கு அனுப்ப வேண்டியதில்லை.
விருட்சத்தில் நீங்கள் வெளியிடும் அசோகமித்திரனின் வரைபடத்தை என்னால் சகிக்க முடியவில்லை. சமீபத்தில் அவர் சைக்கிளிலிருந்து கீழே விழுந்த நிமிஷத்தில் வேண்டுமென்றால் அவர் முகம் உங்கள் வரைபடம்போல் இருந்திருக்கலாம். இப்போது நல்ல குணம் பெற்றுவிட்டார். நீங்கள் விரும்பினால் நான் ஒரு வரைபடத்தை வரைந்து அனுப்புகிறேன். நீங்கள் வெளியிடுவதைவிட அது நன்றாக இருக்கும்.
என் அன்பார்ந்த வாழ்த்துக்களுடன்,
சுரா
பின் குறிப்பு : உங்கள் 16.10.2001 கடிதம் இப்போது கிடைத்தது. நீங்கள் புத்தக விலையைத் தெரிவித்ததும் அதனுடன் சந்தா நாற்பது ரூபாய் சேர்த்து அனுப்பிவிடுகிறேன்.
(சுரா அசோகமித்திரன் வரைபடத்தைப் பற்றி குறிப்பிடுகிறார். ஓவியர் விஸ்வம் வரைந்த ஓவியம் அது. எனக்குப் பிடித்த அசோகமித்தரன் படம் அது. எப்போதும் விருட்சத்தில் அவருடைய அந்த ஓவியத்தையே வெளியிடுவேன். அசோகமித்திரனுக்கும் அந்த ஓவியம் பிடிக்கும் – அழகியசிங்கர்)
இரண்டாவது கடிதம் 15.11.2001
அன்புள்ள அழகியசிங்கர்,
வணக்கம். உங்கள் 06.11.2001 கடிதம் கிடைத்தது. வேலை நெருக்கடியால் உடனடியாகப் பதில்போட இயலவில்லை. மன்னியுங்கள்.
அசோகமித்திரன் வரைபடத்தைப்** பற்றி நான் எழுதியிருந்த விமர்சனத்திற்கு அழுத்தம் தருவதற்காகவே ‘நான் வரைந்தால்கூட இதைவிட நன்றாக இருக்கும்’ என்ற அர்த்தத்தில் எழுதினேன். நான் எழுதிய முறை யதார்த்தமாக நீங்கள் எடுத்துக்கொள்ளும்படி இருந்ததோ என்னவோ.
யோகா* வகுப்புக்கு வந்தவர்களுக்க என் பெயர் தெரியாமல் இருப்பதில் என்ன அதிசயம்? என் பக்கத்து வீட்டு டாக்டருக்குத் தெரியாதே! நேற்று தொலைபேசியில் அழைத்து தினமணி தீபாவளி மலரில் கமலஹாசன் சுந்தர ராமசாமி என்று ஒரு பெயரைக் குறிப்பிடுகிறார். தமிழ்நாட்டில் இன்னொரு சுந்தர ராமசாமி யார் என்று கேட்டார். கமலஹாசன் என் பெயரைச் சொல்லியிருக்க முடியாது என்பதில்தான் அவருக்கு என்ன தீர்மானம்! இதற்குத்தான் பெரிய பத்திரிகைகளில் எழுதவேண்டுமென்று புத்திசாலிகள் சொல்கிறார்கள். உண்மைதானே அவர்கள் சொல்வது?
இன்று ரூ.155 திரு என் சுப்பிரமணியன் பெயருக்கு அனுப்பி வைக்க இருக்கிறேன்.
என் அன்பார்ந்த வாழ்த்துக்களுடன்,
சுரா
*வெள்ளியங்கிரி நடைப்பெற்ற ஈசா யோகா வகுப்பில் கலந்துகொண்ட நாகர்கோவிலைச் சேர்ந்த சிலரிடம் சுந்தர ராமசாமியைப் பற்றி விஜாரித்தேன். அவர்கள் யாருக்கும் அவருடைய பெயர் தெரியவில்லை. சுந்தர ராமசாமியிடம் ஏன் உங்கள் பெயர் தெரியவில்லை என்று எழுதிக் கேட்டிருந்தேன். அதற்கான பதில்தான் மேலே வந்துள்ளது.
** சுந்தர ராமசாமி பிடிக்கவில்லை என்று கூறிய அசோகமித்திரன் வரைபடத்தை திரும்பவும் இங்கு பிரசுரம் செய்துள்ளேன்.
நவீன விருட்சம் ஆரம்பித்த (1988ஆம் ஆண்டு) ஆண்டிலிருந்து அதில் புத்தக விமர்சனங்கள் பல எழுதியுள்ளேன். நினைத்துப் பார்த்தால் இப்போது என்னால் அதுமாதிரி புத்தக விமர்சனங்கள் எழுத முடியவில்லை. இருந்தும் நான் எழுதிய புத்தக விமர்சனங்களைத் தொகுத்து உங்களுக்கு அளிக்க விரும்புகிறேன்.
த பழமலயின் ‘சனங்களின் கதை’
த பழமலயின் ‘சனங்களின் கதை’ என்கிற கவிதைத் தொகுதியில் இரண்டு விஷயங்களை முக்கியமாக கவனிக்கலாம்.
மிக எளிமையான வார்த்தைகள் மூலம் ஊரையும் சுற்றத்தையும் வெளிப்படுத்துவது.
உள்ளது உள்ளபடியே கூறுவது.
எடுத்தவுடன் எதிர்படும் ‘அம்மா’ என்கிற கவிதையில் ‘முற்றத்துப் பவழமல்லி நீ மறந்தும் நினைத்தும் அழும் என்கிறபோது, மிகைப்படுத்தப்பட்ட உணர்வு நிலையில் கவிதை வெளிப்பட்டிருப்பதுபோல் தோன்றினாலும், கூடவே நயம் செறிந்த வார்த்தைகளையும் எந்தவித பகட்டுமின்றி வெளிப்படுத்துகிறது.
அப்பா என்கிற கவிதை
‘கடாவை வெட்டுகையில் கண்ணீரும் வடிப்பார்? கருப்பனார் சாமிக்குப் பன்றியும் வளர்ப்பார்? படைக்காமல் உண்பது ‘பழையது’ மட்டும்என்கிற தொடக்க வரிகளுடன் அபாரமாக ஆரம்பமாகிறது. இக் கவிதையில் அறிமுகமாகும் ந. தங்கவேல் படையாச்சி எந்தவித ஒளிவு மறைவுமில்லாமல், அவருடைய தற்பெருமையுடன் சேர்த்தே அறிமுகப் படுத்தப்படுகிறார். ‘அப்பாவின் கொடுவாள்’ என்கிற கவிதையில் கொடுவாள் இறுதியில்
ஒனக்கு எனக்குன்னு ஒடம் பிரிக்கிற ஒன்னு இருக்கு அத எதுத்துத்தான் நீ என்ன எடுக்கணும்’என்று புத்தி புகட்டுவது புதுமாதிரியாகத் தோன்றுகிறது.
‘உழுதவன் கணக்கில்’ துண்டை தொலைத்துவிட்டு எதையோ சுற்றிக்கொண்டு, பள்ளிக்கு ஓடுவதிலிருந்து ஆரம்பிக்கிற கவதை ஒரு கசப்பான அனுபவத்தை அங்கதத் தொனியுடன் விளக்குகிறது. ‘முருங்கை மரம்’ என்கிற கவிதையில் உறவு முறைகளில் நமக்கிருக்கும் நம்பிக்கையை ஆழப்படுத்துகிறார். ‘இனி எனக்குக் கொல்லை வெளிக்குறுக்கு வழிகள் திருகு கள்ளிகளின் செவிகளில் என்வரவு சொல்லும் ஓணான்கள்
என்கிற வரிகள் மூலம் ‘த பழமலை ‘புத்தரை மறந்த ஊர்’ கவிதையில் ஒரு ஊரை நயத்துடன் அறிமுகப்படுத்துகிறார். ஊரிலுள்ள ஏரிக்கரைப் பிள்ளையார் நாத்திகனையும் நலம் விசாரிப்பார்.
………………………………. இடாத முத்தத்திற்கு எப்படியெல்லாம் வருணனை
‘தப்புக் கணக்கு’ என்கிற கவிதையில், சிறுவயது முதற்கொண்டு உறவுகொண்ட ஒரு பெண்ணின் நினைவுகள், அவளுக்குத் திருமணம் ஆகி, இடுப்புக் குழந்தையுடன் பார்க்க வந்தும் ஞாபகத்திலிருந்து அகலாமலிருப்பதைக் குறிப்பிடுகிறார். ‘சனங்களின் கதை’ என்கிற இந்தத் தொகுதியில் உள்ள பல கவிதைகள் படிக்கிற உணர்வை ஏற்படுத்துகின்றன என்பதைக் குறிப்பிட்டுச் சொல்வது அவசியமாகப் படுகிறது.
நிமல விஸ்வநாதனின் மூன்று கவிதைகள்
1. நட்பு
நானுன்னை வெறுக்கவில்லை
நானுன்னோடு சண்டை போட
விரும்புகிறேன் – நன்றாக கவனி நண்பா,
விரும்புகிறேன் உன்னோடு சண்டை போட.
எனினும் இதிலிருந்து இன்னொன்றும்
நீ சுலபமாய் புரிந்து கொள்ளலாம் –
நான் சண்டை போடாத எல்லோரையும்
நான் விரும்புகிறேன் என்றர்த்தமில்லை.
2. நிலை
மத்தியானம் தூங்கினால் மாலையில் என் மனம் குற்றமுணரும்
தெரிந்தும் வேலைதேடும் நான் எப்படியோ
இன்று மத்தியானம் தூங்கிவிட்டிருக்கிறேன்….
திடீரென காறிக் கமறிய காகங்களின் ஒப்பாரி.
கிழித்தெறிந்து விட்டது அதையும் இப்போது…
கனவுக்கு வேலி கட்டிய கைசலிப்பில்
மளாரென எழுந்திருக்க முடியவில்லை என்னால்
வாசலுக்கு வருகிறேன் தெரிகிறது –
இன்றேனோ கருணை காட்டாத மின் கம்பிகள் –
விழுந்து கிடக்குமொரு கறுப்பைச் சுற்றும்
கறுப்பு நிறங்களின் தாறுமாறில்
பல்லிளிக்கும் மேலை வானின் வெள்ளைச் சூரியன்.
அங்கே நிற்கின்ற நிலையில்
எனக் கொன்றும் புரிகிறது –
நடுத் தெருவில் அப்போது தான்
புணர்ந்திறங்குகிற ஆண் கழுதையின்
கண்ணில் கசியும் சோகம்.
3. விடுதலை
மாசு மறுவின்றி வெம்பரப்பாய் விரிந்து கிடக்கும்
மத்தியான வெளியில்
படபடத்துப் போகும்
வசீகரமாயொரு வண்ணத்துப் பூச்சி.
திடீரெனப் பாய்ந்தறையும் காற்று, கூடவே
திடீரெனத் துடிக்கும் ஒரு எண்ணம் –
வண்ணத்துப் பூச்சியைப் பிடித்து ‘விட’லாம்.
ஆனால் ஏனோ நல்ல வேளை
காற்று போய் எங்கோ மீண்டும்
பழையபடி பதுங்குவதற்குள்
வண்ணத்துப் பூச்சி பிடிக்கும் எண்ணத்தை நான்
காற்றில் விட்டு விட்டேன்…………………….
(ழ அக்டோபர் 1980 / 11வது இதழ்)
வைதீஸ்வரனின் தாயார் இறந்த தினத்தன்று அவர் வீட்டுக்குச் சென்றபோது நிறைய ஐம்பதாண்டு கால நண்பர்களைச் சந்திக்க நேர்ந்தது. எஸ் வி சகஸ்ரநாமம் என்பவர் போன்றோரின் விடாமுயற்சியில்தான் எம்.கே தியாகராஜ பாகவதர், என்.எஸ்.கிருஷ்ணன் ஆகியோரின் சிறை மீட்புக்கு வெற்றி கிடைத்தது. அப்போது இந்தியா சுதந்திரம் அடையவில்லை. கடைசி சரணாலயம் இங்கிலாந்திலுள்ள பிரிவி கவுன்சில் என்பது. வி.எல் எதிராஜ் என்பவர்தான் அதற்குரிய வக்கீல். ஏராளமான செலவு. எஸ் எஸ் வாசனிடமிருந்து கைப்பட ஒரு லட்ச ரூபாய்க்கான காசோலை சிறை மீட்பு நிதிக்காகப் பெற்றார் என்று கூறுவார்கள். என்.எஸ்.கிருஷ்ணன் சிறையில் இருந்தபோது அவருடைய நாடகக் குழு செயலிழந்து போகக்கூடாது என்று எஸ் வி சகஸ்ராமம் அக் குழு நாடகங்களைத் தினசரி அரங்கேற்ற வழி செய்தார். அப்படி நடிக்கப் பட்டதுதான் ‘மனோகரா’ நாடகம். அதில் மனோகரனாக நடித்தது. கே. ஆர் ராமசாமி. நாடகத்தில் வரும் ‘செயின்’ சீன் மிகவும் புகழ் பெற்றது. இது திரைப்படத்திலும் வரும். மேடையில் பொருந்தி போவது, திரைப்படத்தில் அபத்தமாகத் தோன்றும். அதில் இந்த ‘செயின்’ சீனும் ஒன்று. சிறைப் பிடித்து வரும் காவலாளிகள் கைதியின் பேருரைக்கு வசதியாக சங்கிலியோடு முன்னும் பின்னுமாக நகர்வார்கள். எஸ் வி சகஸ்ராமின் ‘பைத்தியக்காரன்’ நாடகமும் என்.எஸ். கிருஷ்ணன் சார்பில் நடத்தப்பட்டது. மேடையில் வெற்றிகரமாக இருந்த இந்த நாடகம் திரைப்படமாக அதிகம் சோபிக்கவில்லை.
ஆனால் எஸ் வி சகஸ்ராமம் யாருக்கும் நிழல் தரும் ஆலமரமாக வாழ்ந்தார். அவர் வீடு ஒரு சத்திரமாக இருந்தது. அவருடைய சகோதரர்கள், உறவினர்கள் நன்கு படித்த, பண்பாளர்களாக இருந்தார்கள். அவருடைய ஒரு சகோதரியின் மகன் என்.வி.ராஜாமணி என்னும் ராமநரசு. இன்னொரு சகோதரி மகன் வைதீஸ்வரன். ராமநரசு ஏன் ஜெமினி ஸ்டுடியோவைப் பணிபுரிய தேர்ந்தெடுத்தார்? அவர் கணக்கில் எம்.ஏ பட்டம் பெற்றவர். அப்போதே ஏதாவது கல்லூரியில் எளிதாகச் சேர்ந்திருக்கலாம். ஆனால் எனக்காகவென்று ஜெமினி தேர்ந்தெடுத்தார் என்று தோன்றுகிறது. அந்த நாளில் நான் யாருக்காக நண்பனானால் என்னை அப்படியே அவர்கள் குடும்பத்திலேயே சேர்த்துக் கொண்டு விடுவார்கள். எனக்கு ஆச்சரியமாக இருக்கிறது. எனக்கு 21 வயது முடிந்திருக்கவில்லை. என்னுடன் ராமநரசுவின் தந்தையும் இதர உறவினர்களும் உலக விவகாரங்களை விவாதிப்பார்கள். நானும் இன்னொரு நண்பரும் எஸ் வி சகஸ்ராமத்துக்கும் ஒரு புனைபெயர் வைத்திருந்தோம். ‘மெளனி’. அவர் வீட்டில் எல்லோரும் ஏதேதோ பேசி, விவாதித்துக் கொண்டிருக்க, அவர் மட்டும் வாயே திறக்காது இருப்பார். அவருடைய தூண்டுதலில்தான் புதிய நாடகாசிரியர்கள் தோன்றினார்கள். அவர் மூன்றுமாத நாடகப் பள்ளி ஒன்று நடத்தினார். அதில் உருவானவர்தான் கோமல் சுவாமிநாதன். அவர் எழுதிய, தயாரித்த நாடகங்கள் எல்லாம் காலப்போக்கில் மறைந்து போய்விட்டன. ஆனால் அவருடைய வாழ்க்கையின் இறுதி நாட்களில் நடத்திய ‘சுபமங்களா’ பத்திரிகை இன்னும் பலருக்கு ஆதரிசமாக இருக்கிறது. அவரும் எனக்கு நண்பராகத்தான் இருந்தார். ‘நாம் முதலிலிருந்தே முற்போக்குத்தான். நாம் எதற்காகக் கட்சி கட்டும் கட்சிகளுடன் உறவு கொள்ள வேண்டும்,’ என்று என் வாதம். ஆனால் கோமலுக்கு அது வேண்டியிருந்தது.
ராஜாமணி, சகஸ்ரநாமம் இருந்த தாண்டவராயன் தெரு வீட்டில்தான் வைதீஸ்வரன் சில நாட்கள் இருந்தார். அவர் சில ஆண்டுகள் திருவல்லிக்கேணி திருவெட்டீசுவரன் பேட்டையில் இருந்தார். அவர் வீட்டருகில்தான் சி சு செல்லப்பாவோடு அமரத்துவம் அடைந்த 19 பிள்ளையார் கோயில் தெரு. கநாசுவும் பல ஆண்டுகள் 48 வாலாஜா சாலையில் இருந்தார். ஆனால் வீடு விஷயத்தில் பிரசுர விஷயத்திலும் செல்லப்பா அடைந்த வெற்றிகளை அவர் அடையமுடியவில்லை.
வைதீஸ்வரன் மூலம் நான் பரிச்சயம் பெற்ற உலகம் மிகவும் அகன்றது. எனக்கு ஆச்சரியமாக இருந்தது. எல்லாம் 21, 22 வயதுக்கு முன்பு. வைதீஸ்வரன் போலவே ஆர. கே ராமச்சந்திரன் மூவரும் அந்தக் குடும்பப் பரிவாரங்களே எனக்கு அறிமுகம் ஆனார்கள். அவர்கள் வீட்டில் இருக்க வேண்டும் என்றே தேவையில்லை. அங்கே இருப்பவர்களோடு பேசிக்கொண்டே இருப்பேன். சாப்பிடச் சொல்வார்கள். சாப்பிடுவேன். ஐந்தாறு முறை நேரமாகிவிட்டது, தூங்கி விட்டுக் காலையில் போ என்பார்கள். அப்படியே எந்த முன்னேற்பாடும் இல்லாமல்தான் அவர்கள் வீட்டிலேயே நிம்மதியாகத் தூங்கி விட்டுக் காலையில் வீட்டுக்குப் போவேன். என் தாயாருக்கும் இதெல்லாம் பழக்கப்பட்டு விட்டது. அப்போது தேடுவது, விசாரிப்பது என்றால் நேரே ஒருவர் போகவேண்டும்.
இதெல்லாம் வைதீஸ்வரன் வீட்டுத் துக்கத்தைப் பகிர்ந்து கொள்ளச் சென்றபோது நினைக்கத் தோன்றியது. அவர்கள் குடும்பத்தில் அநேகமாக அனைவருக்கும் சதுர வடிவ முகம். அவர்கள் அறிமுகம்தான் என்னை எழுதத் தூண்டியது என்றால் அது தவறாகாது.
என்னுடைய முதல் இரு சிறுகதைத் தொகுப்புகளுக்கும் ஞானக்கூத்தனும், வைதீஸ்வரனும்தான் முன்னுரை எழுதினார்கள். அதன் பிறகுதான் நான் முன்னுரைகள் எழுத வற்புறுத்தப்பட்டு இப்போது நான் முன்னுரைகளே படிப்பதில்லை. நல்ல வாசகர்கள் முன்னுரைக்கு முக்கியத்துவம் தரமாட்டார்கள்.
இவ்வளவு நீண்ட வரலாறுக்குச் சாட்சியாக நான் இருந்து கொண்டிருக்கிறேன். இரு மாதங்கள் முன்பு கூட என்னுடைய 50 ஆண்டு நண்பர் மெலட்டூர் விசுவநாதன் நொடிப்போதில் காலமானார். வைதீஸ்வரனின் தாயார் போல அவரும் மருத்துவமனை செல்லாமல் வீட்டிலேயே மெளனமடைந்தார். ‘கொடுத்து வைத்தவர்கள்’ என்று சொல்வதற்குச் சில அடையாளங்கள் உண்டு. அதில் ஒன்று மரணம். அது பகலில், வீட்டில் நடக்க வேண்டும். உற்றார் உறவினர் இருக்கும்போது நிகழ வேண்டும். மிக முக்கியமாக, நினைவுடன் உயிரை விட வேண்டும். தெலுங்கில் ஒரு பழமொழி உண்டு. மஞ்ச்சி மனுஷீக்கு மரணமே சாட்சி. நல்லவனுக்கு அவன் மரணம் அடையாளம்.
வைதீஸ்வரன் ஒரு குறும்புப் பார்வையுடன் ‘இந்த உடம்பை வைத்துக்கொண்டு இரங்கல் கூட்டங்களுக்குப் போகிறீர்கள்,’ என்றார். அவர் குறிப்பிட்ட கூட்டம் கிருத்திகா – சுகந்தி சுப்பிரமணியத்துக்காக நடத்தப்பட்ட கூட்டம். அன்று பேசிய ‘சிட்டி’யின் மகன் திரு வேணுகோபால் கிருத்திகாவின் இரு நாவல்களைப் படித்திருந்தார். நான் மூன்று படித்திருந்தேன். அந்தக் கூட்டத்திற்கு வந்த கூட்டம், பார்வையாளர்கள் எனக்கு ஆச்சரியமளித்தது. கூட்டத்திற்குச் சென்று வீடு திரும்பியவுடன் எனக்கு மிகவும் வருத்தமாக இருந்தது. சகஸ்ரநாமம் எழுத்தாளர்களை நாடகம் எழுதச் சொன்னார். வேண்டாம். இரங்கல் கூட்டங்கள் நடத்துங்கள் என்று கூறியிருந்தால் போதுமானது. (தயாராகிக் கொண்டிருக்கிற நவீன விருட்சம் 84வது இதழில் வெளியாகும்)
