Category: கவிதை

எங்கள் வங்கிக்கிளையில்
மஹானுபவர் வந்திறங்கியிருக்கிறார்
அவதார புருஷர் அல்லர்
தினமும்
அவருக்கு யாரிடமாவது
பிரசங்கம் செய்யாமலிருக்க முடியாது
பார்ப்பவர்களைக் கவர்ந்திழுக்க
செய்யத் தவறிய காரியங்களைச்
செய்ததாகச் சொல்லும் அவர்
சொல்லில் வல்லவர்
செயலில் வில்லங்கர்
அவரைப் பார்த்தால்
கவர்ந்திழுக்கும் தோற்றம்
பேசினால் போதும்
இழு இழு
மஹானுபவரைத் தாண்டி
நான் அப்படிப் போனால்
வாங்கி வாருங்கள்
தயிர்சாதமென்று கட்டளை இடுவார்
பாக்கெட்டில் கையை விட்டு
பணம் எடுக்க முயற்சிமட்டும் செய்வார்

அவருக்கும் எனக்கும்
அலுவலகத்தில் ஒரே பதவிதான்
ஏழுமணிக்குமேல் அலுவலகத்தைவிட்டுப்
போக நெளிவார்
பதைபதைப்பார்
தினசரி ஒன்றை எடுத்துக்கொண்டு
படித்துக்கொண்டிருப்பார்

எனக்கோ எட்டுமணிக்குமேல்
இருப்பு கொள்ளாது

நானும் மஹானுபவருடனும்
மஹானுபவர் என்னுடனும்

தினம் தினம் அலுவலகம்
வர நாங்கள் இருவரும் தவற மாட்டோ ம்..

அலைபேசியில் அன்பின்

பரிமாற்றங்கள் குறுஞ்செய்திகளாய்

குவிந்தும் குழைந்தும்

சிந்தி சிதறிக் கொண்டிருக்க

அவளுக்கொரு அழைப்பு

வந்தது.

ஹாய் என்றாள்..

அவசரமாய் எங்கோ

செல்வதாகச் சொன்னாள்.

அப்படியா என்று

ஆச்சரியப் பட்டாள்..

சுதாவுக்கு ஹாய் சொல்லு..

சந்தோஷுக்கும் ஒரு ஹாய் சொல்லு..

மல்லிகாவுக்கு ஹாய் சொல்லு

மஞ்சுவுக்கும் ஹாய் சொல்லு

வர்ஷூக்கும் ஹாய் சொல்லு

லாரன்ஸ்க்கும் ஹாய் சொல்லு

ஜெயஸ்ரீக்கும் ஒரு ஹாய் சொல்லுடி..

என்று எத்தனையோ பேருக்கு

ஹாய் சொல்ல சொன்னவள்

இடையில்…

கொஞ்சம் நில்லுடி

இன்னொரு கால் வருது

என்று சொல்லி

ஒரே நிமிடம் லைனில்

காத்திருக்கச் சொன்னாள்..

இன்னொரு பழைய

பெரிய நைந்து போன

அலைபேசியில்

எரிந்து விழுந்தாள்

இன்னப் பாரு..

திருப்பி திருப்பி

என்னக் கூப்பிடாதே..

நான் ரெம்ப

பிசியா இருக்கிறேன்.

எனக்கு எதுக்கும்

நேரமே இல்லை.

இப்போ எனக்கு

ஊருக்கு வரவே முடியாது.

வயசானா பேசாம

இருக்க மாட்டே..

தொந்தரவு பண்ணாதே என்று

அந்த அழைப்பை

அழுத்தி நிறுத்தி விட்டு….

தொடர்ந்து ஹாய்

பாடினாள்.. அடுத்து

ஒரு அப்படியா என்று

ஆச்சரியப்பட்டு விட்டு

ரியலி இண்ணைக்கு

உங்களையெல்லாம்

மிஸ் பண்ணறேன்டீ

என்று கூறி

பை சொல்லிவிட்டு

எதிரே வந்த

இன்னொரு பெண்ணிடம்

ஹை சொன்னாள்.

நண்டுகளோடு ஓடிப்பிடித்து
விளையாடிக் கொண்டிருந்தன
வெள்ளலைகள்

ஆளுயர அலைகளுக்கு அகப்படாமல்
பறந்தெழும்பித் தணிந்தமர்ந்தன
மீண்டும் மீண்டும் சாமர்த்தியமாய்..
நண்டைப் பிடிக்கவோ நீர் பருகவோ
குழுமியிருந்த கடற்பறவைகள்

எண்பதெழுபது கிலோ
எடை மனிதர்களை
அநாயசமாய் இழுத்தோடி
உற்சாகமாய் வலம் வந்தன
உடற்பயிற்சி ஆசான்களாகி..
அழகான நாய்க்குட்டிகள்

கடலுக்குள் இறங்கும்
சூரியனின் கதிர்வீச்சில்
நிஜத்தை விட பன்மடங்கு
நீண்டு விழுந்து
பிரமிப்பைத் தந்தன
கரையோர நிழல்கள்

இணக்கமாய் கோர்த்துக் கொண்ட
இரு கரங்களிலிருந்து விடுப்பட்டு
உப்புக் காற்றோடு கரைந்தன
சில பிணக்கங்கள்

அரங்கேறிக் கொண்டே இருக்கின்றன
எவ்விடத்திலும் ஏதேனும்
அற்புதக் காட்சிகள்

அவசரகதியில் சுழலும் பூமியரங்கில்
அமர்வாரின்றிக் காத்தேக் கிடக்கின்றன
அநேக நாற்காலிகள்.
*** ***

எட்டுக்காலம் அளவில்
அந்தச் செய்தி வந்திருந்தது.

ரத்தம் வழியும் புகைப்படங்களுடன்
பேருந்தும்
பேருந்தும் பேருந்தும் மோதி
முப்பத்தாறு பேர்
சம்பவ இடத்தில் பலி

பிய்ந்த கைகள்
உடைந்த கால்கள்
சிதைந்த தலை

ஆதி வன்முறையின்’
கடைசி சாட்சியென
இன்னும் அதிகமாய்
இரண்டு லட்சம் பிரதிகள்
விற்றிருக்கிறது பத்திரிக்கை.

மழை வலுத்தது
உனது குடைக்குள்
என்னை அழைத்தாய்
ஏனோ அன்று
குடைக்குள் இருந்தும்
நனைந்து போனேன்
நாய்களுக்குப் பயந்து
என்னை துணைக்கழைத்தாய்
என்னைக் கண்டதும்
நாய்கள் வாலாட்டியதைக்
கண்டு
மெலிதாக இதழ் விரித்துச்
சிரித்தாய் நீ
நூறு ரூபாய் கொடுத்து
சில்லறை கேட்டாய்
கொடுத்தேன்
நன்றி என்றாய்
அன்று முதல்
உண்டியலில் போட்டு வைத்த
சில்லறைகளை உடைத்தள்ளி
வருகிறேன்
இருசக்கர வாகனம்
ஸ்டார்ட் ஆக மறுக்கிறது
என்றாய்
பழுது நீக்கிக் கொடுத்தேன்
வண்டியில் அமர்ந்து
விடைபெற்றாய்
நான் ஆயில் கறை படிந்த
கைகளையே வெகுநேரம்
பார்த்துக் கொண்டிருந்தேன்
அன்றைய
பத்திரிகை செய்தியைப் பற்றி
அலுவலகத்தில் பரபரப்பாக
பேசிக் கொண்டார்கள்
உன்னையும் பரபரப்பு
தொற்றிக் கொள்ள
என்ன செய்வதென்று
தெரியாமல்
நீ என்னை பெயர் சொல்லி
அழைத்தாய்
உனது சிரசை சுற்றி
ஒளிவட்டம் தோன்றலாம்
நீ எனக்கு ஞானமளித்ததால்.

என் நெஞ்சுக்குள் உட்கார்ந்துகொண்டு
நான் எதையும் செய்து முடித்துவுடன்
இது தப்பு, இது சரி, இது ஏன் தப்பு இது
ஏன் சரி என்று ஒலிக்கும் அருவமாக
டிக் டிக் கென்று ஏதேதோ சொல்லிக்
கொண்டிருக்கும் நீதிக் கிளியே!

நீ உன் வாதத்தையெல்லாம் அறிவுடன்
எடுத்து நான் எதையும் செய்ய
ஆரம்பிக் குமுன் சொல்வதற் கென்ன?
ஏன் எதையும் செய்த பின்
சொல்லித் தொலைத்து என் அமைதியையும்
தொலைக்கிறாய்? சரி தப்பு
என்று நான் செய்து விட்டது பற்றித்
தீர்மானிக்க முடியாமல்
தவிக்கும்போது நீ வேறு குட்டையைக்
குழப்புகிறாயே – அது ஏன்?
செய்யலாமா வேண்டாமா? எப்படிச்
செய்யலாம் என்று நான்
யோசிக்கும் வேளையில் நீ எங்கேதான் போயிருந்தாய்? அப்போது
உனக்கும் எனக்கும் ஒரு சம்பந்தமும்
இல்லாததுபோல் இருந்து
விட்டாயே! – அது ஏன்? உன் பொறுப்பு
அப்போது உனக்குத் தெரியவில்லையா?

என் உள்ளத்தில் ஓயாத சந்தேகங்கள்
எழுந்து இது இப்படி நடந்திருந்தால்
சரியாகியிருக்குமா இப்படி ஏன் நடக்க
வில்லை. ஏன் இப்படி நடந்தது என்று
சஞ்சலப்பட்டு ஊசலாடிக்கொண்டு என்னை
அலக்கழிக்கும்போது நீயும் உன்
குற்றம் சாட்டும் குரலை எழுப்புகிறாயே
சனியனே – நீ ஏன்
துருத்திக்கொண்டு வருகிறாய்?
உன்குரலை அமுக்குவது எப்படி?

வாழ்க்கை என்பது சிக்கலில்லாமல் சுலபமாக
இருந்துவிடக் கூடாதே என்பதற்காகவே
நீ உன் குரலை எழுப்பி எனக்கு எதிராக
உலகமெல்லாம் பரவத் தீ மூட்டுகிறாய்?
எதிலுமே சரி – தம்மை சரிவர அறிந்து
கொள்ளமுடியாது என்பதை
அறிந்துதான் நீ ஒதுங்கி இருந்தாயா?
காரியம் முடிந்து மாற்ற இனி ஒரு போதும்
முடியாது என்று ஏற்பட்டபின்தான்
உனக்கும் உன் நீதிக்கும் நேர்மைக்கும்
உயிர் வருகிறதா? சாக்ஷியம் சந்தர்ப்பங்களையும்
பொறுத்ததா அல்லது நிரந்தரமானதா?

எந்த வழியில் சென்றாலும் ஏற்கத் தகாத
முடிவையே எட்டமுடியும் என்பது
சரித்திர அனுபவமா? அல்லது எந்த முடிவுமே
ஒரு முடிவற்ற முடிவுதான் வேறு வித
மாகவும் இருக்கலாம் என்கிற நினைப்பில்
ஆறுதல் அளிக்கிறதா?
குழப்பத்தை விளைவிக்கிறதா?
முடிவெடுப்பதைத் தடுக்கிறதா?

நீதிக் கிளியே! உனக்கு இதெல்லாம்
தெரியாது, சரி தப்பு என்று
கிளிப்பிள்ளை மாதிரி மாற்றி மாற்றி
சொல்லத்தான் தெரியுமே தவிர
வேறு எதுவும் தெரியாது
உன்னை கழுத்தை முறித்துப்போட்டு விட்டால்
வாழ்க்கை வழி சுலபமாகிவிடும்.

உனது வார்த்தைகளை
எந்த அகராதியிலிருந்து
எடுத்தாள்கிறாய்
பெய்ய மறுக்கிறது மழை
முதல் துளியை
உனது ஸ்பரிசத்தில்
விழச் செய்து
ஜென்ம சாபல்யம்
அடையத் துடிக்கிறது
உனது திருவடிகளை
எனது வீட்டை நோக்கி
திருப்ப மாட்டாயா
உன்னை உரசிய தென்றல்
மண் மீது ரதியைக் கண்டேன்
என துள்ளிக் குதிக்கிறது
தேவதை உலகம்
களையிழந்து போயிருந்தது
தேவி அவள் பிறந்து
பூமிக்கு வருகை தந்ததினால்
கோயில் பிரகாரத்தை
வலம் வருகிறாய்
தெய்வம் உனது வீட்டில்
குடியிருப்பதை அறியாமல்
ஊர் கண்ணெல்லாம்
உன் மீது தான்
அத்தையிடம் சொல்லி
வைக்க வேண்டும்
தினமும் திருஷ்டி
கழிக்கச் சொல்லி.