Author virutchamPosted on

ஞானக்கூத்தன் இனி இல்லை

அழகியசிங்கர்


இன்றைய தினமணி இதழில் ஞானக்கூத்தன் குறித்து ‘ஞானக்கூத்தன் இனி இல்லை’ என்ற தலைப்பில் ஒரு கட்டுரை எழுதி உள்ளேன். படிக்கவும். இன்னும் விரிவாக ஒரு புத்தகம் போடும் அளவிற்கு அவரைப் பற்றி எழுத முயற்சி செய்ய உள்ளேன். 
அதேபோல் நான், பிரமிள், விசிறி சாமியார் என்ற புத்தகத்தை 65 பக்கம் முடித்துள்ளேன்.  80 பக்கங்களில் அந்தப் புத்தகத்தை முடிப்பதாக உள்ளேன்.  
Author virutchamPosted on

படித்ததில் பிடித்தது…..1

அழகியசிங்கர்

புதுமைப் பித்தன்

புதுமைப் பித்தன் இருந்த
வீட்டைத் தாண்டிச் செல்லும் போது
இந்த வீட்டு முன் கூடத்தில் வெற்றிலைச்
செல்லமும் உற்சாகமுமாக எத்தனையோ கதைத்து
எத்தனையோ நாட்கள் போக்கியாகி
விட்டது. எத்தனையோ கதைகள் சொல்லி
புஸ்தகங்கள் படித்து முடித்தாகி விட்டது
ரெண்டு கப் காபிக்கு காசு இருக்கிறதா
என்று பார்த்துக்கொண்டு காபியும்
சாப்பிட்டுவிட்டு மீதி கையில் காசிருந்தால்
வீட்டுக்கும் எதாவது வாங்கிக்கொண்டு
பேசிக்கொண்டே திரும்பி வந்து உட்கார்ந்து
பேசிப்பேசி பொழுதைத் தீர்த்த இடம் இது
இரவாகியும் வீடு திரும்பாமல் பேச்சின்
சுவாரஸ்யத்திலே இரவு பூரா தங்கிவிட்டு
காலையில் காபி சாப்பிட்டு விட்டுத்
திரும்புவதுண்டு !
‘
இப்போது இந்த
வீட்டுக்குள்ளே போனால் எங்கள் பேச்சை
கேட்டிருந்த அந்த சாஷி பூதமான சுவர்கள்
எங்கள் பேச்சை எனக்குத் திருப்பி
சொல்லுமா…? சொல்வதாக வேண்டுமானால்
நான் கதை யெழுதலாம் சுவர்கள் பேசாது.
நன்றி கெட்ட சுவர்கள் – அவை வீட்டுக்
காரன் கட்சி தான் – எழுத்தின் அருமை
தெரியாதவை, உலகமே எழுத்துக்கு – நல்ல
எழுத்துக்கு எதிரியாய் இருக்கும்பொழுது  –
வேறு சொல்ல என்ன இருக்கிறது ..?

எழுதாதே எழுதாதே என்று உலகம் கூடி
சொல்ல நன்றாக எழுதினால் ஆபத்துதான்
அதற்கு நானே உதாரணம் என்று
புதுமைப் பித்தன் சொல்லிப் போனாரோ

என் சிந்தனை எங்கேயோ தொடர்கிறது.

Author virutchamPosted on

ஒரு கதை ஒரு கவிதை கூட்டம் அல்லது ஐந்து பேர்கள் கூட்டம்

ஒரு கதை ஒரு கவிதை கூட்டம் அல்லது ஐந்து பேர்கள் கூட்டம்
அழகியசிங்கர்

இனி இக்கூட்டத்தின் பெயரை மாற்ற உள்ளேன்.  ஐந்து பேர்கள் கூட்டம் என்று.  ஒரு இடத்தில் கூடி ஐந்து பேர்கள் மட்டும் அமர்ந்து கதை கவிதைகள் வாசிக்கும் கூட்டமாக இது இருக்கும்.  பெரும்பாலும் போஸ்டல் காலனியில் உள்ள என் இடத்தில்தான் இருக்கும்.  இலக்கியக் கூட்டம் என்று (வர மாட்டார்கள் என்பதில் நம்பிக்கை உள்ளவன்) அதிகம் பேர்கள் வந்தால் சமாளிப்பது கடினம். 
ஞாயிற்றுக்கிழமை நடந்த கூட்டத்தில் நாங்கள் பேசியதை இங்கே ஆடியோவில் உங்களுக்கு பதிவு செய்து அனுப்பி உள்ளேன். கேட்டு உங்கள் கருத்துகளை தெரிவிக்கும்படி கேட்டுக் கொள்கிறேன்.
Author virutchamPosted on

அங்கும் இங்கும் 4………..

அழகியசிங்கர்
24.07.2916 (சனிக்கிழமை) அன்று குவிகம் என்ற இலக்கிய அமைப்பு கதை சொல்லும் கூட்டம் ஒன்று நடத்தியது.  10 பேர்களுக்கு மேல் கதை சொன்னார்கள்.  எல்லோரும் உற்சாகமாக  சொன்னார்கள். ஒவ்வொருவரும் விதம்விதமாக கதை சொன்னது  நன்றாக இருந்தது.  முடிவில் ஒரு சிறுமி அவளுக்குத் தெரிந்த கதையைச் சொன்னாள். எனக்குத் தெரிந்து இரண்டு முக்கிய நண்பர்கள் கதை சொன்னதுதான் தனிப்படட முறையில் எனக்கு மகிழ்ச்சியைத் தந்தது.  ஒருவர் என்னுடன் கல்லூரியில் படித்த நண்பர்.  சுரேஷ் என்ற பெயர்.  அதேபோல் இன்னொருவர் உமா பாலு. அலுவலக நண்பர். அவருக்கு ஏற்பட்ட தனிப்பட்ட அனுபவத்தை உருக்கமாக விவரித்தார். இருவரும் தனிப்பட்ட அனுபவத்தை கதைபோல் சொன்னார்கள்.  ஆனால் இருவராலும் சொன்னதை கதையாக எழுத முடியுமா என்பது தெரியவில்லை.  எழுதுவது என்பது வேறு; கதை சொல்வது என்பது வேறு.  இதுமாதிரியான கூட்டத்திற்கு நிச்சயமாக அதிகமாக கூட்டம் வரும். ஏன்என்றால் பார்வையாளர்களே கூட்டத்தில் பங்கு பெறுகிறார்கள்.  விடாமல் தொடர்ந்து இலக்கியக் கூட்டம் நடத்தும் குவிகம் இலக்கிய அமைப்புக்கு என் வாழ்த்துகள். ஒவ்வொரு முறையும் கதை சொல்லும் கூட்டங்களை தொடர்ந்து நடத்தினால் போதும்.
முன்னதாக வாசக சாலை என்ற அமைப்பு பத்தாம் தேதி பரிசல் புத்தக  அலுவலகத்தில்   கதையாடல் நடத்தியது.  சிறு பத்திரிகைகளில் வெளிவந்த கதைகளைப் பற்றி விமர்சனப் பார்வையை பலர் வைத்திருந்தார்கள்.   பத்திரிகையில் எழுதியவர்கள் அங்கு பேசியவர்களின் கருத்துக்களைக் கேட்டால், இனிமேல் எழுத வேண்டாம் என்று ஓட்டமாக ஓடிப் போய்விடுவார்கள்.                      
   
ஒவ்வொரு மாதமும் சுப்பு என்பவர் நடத்துகிற தமிழ் வளர்த்த சான்றோர் என்ற கதையாடல் கூட்ட நிகழ்ச்சியைக் கேட்டேன்.  வ வே சுவும். மாலனும் அமர்ந்துகொண்டு உரையாடிக் கொண்டிருந்தார்கள். எழுத்தாளர் அழகிரிசாமியைப் பற்றி பேசினார்கள்.  அழகிரிசாமி மௌனியையும் லாசராவையும்   மோசமாக விமர்சனம் செய்திருப்பதாக மாலன் குறிப்பிட்டார்.  அதைக் கேட்கும்போது சற்று சங்கடமாக இருந்தது.   முன்பே ஐராவதம் சொன்ன விஷயம் ஞாபகத்திற்கு வந்தது.  எழுபது வாக்கில் இலக்கியச் சங்கம் என்ற அமைப்பு கோணல்கள் என்ற சிறுகதைப் புத்தகம்  கொண்டு வந்தது. அதன் பிரதி ஒன்றை அழகிரிசாமியிடம் காட்டியபோது, ஆரம்பத்திலேயே  இப்படியா தலைப்பு வைக்கிறது என்று கிண்டல் செய்தாராம். 
                                                                                  **************                                 
25.07.2016 (ஞாயிறு) ஒரு கதை ஒரு கவிதை கூட்டத்தை வீட்டில் வைத்துக் கொண்டேன்.  போஸ்டல் காலனியில் நாங்கள் முன்பு இருந்த வீடு.  முக்கிய விருந்தாளியாக எஸ் வைதீஸ்வரனை அழைத்திருந்தேன்.  அவருடைய கவிதைத் தொகுதியும், கதைத் தொகுதியும் சமீபத்தில் புத்தகங்களாக வெளிவந்திருக்கின்றன.  தெளிவாக வைதீஸ்வரன் அவருடைய கதைகளையும் கவிதைகளையும் வாசித்தார்.  இந்தக் கூட்டத்தைப் பற்றி முகநூலில் முன்னதாக தெரிவிக்கவில்லை.   இனிமேல் தெரிவிக்க வேண்டாமென்று தோன்றுகிறது.  ஒரு ஐந்து இலக்கிய நண்பர்களை மட்டும் கூப்பிட்டு கூட்டம் நடத்துவதாக எண்ணம். வழக்கம்போல் கிருபானந்தனும், சுந்தர்ராஜனும் எனக்கு துணை நின்றார்கள். தரையில் அமர்ந்து கூட்டத்தை ரசிப்பது சற்று சிரமமாக இருந்தது.  ஹாலில் தொங்கிக்கொண்டிருந்த சீலிங் பேன் படபடவென்று சத்தம் போட்டபடி இருந்தது. நான் புதுமைப்பித்தன் கதையையும், சில க நா சு கவிதைகளையும் படித்தேன்.  கூட்ட நேரம் முடிந்து விட்டது.  அடுத்த முறை ஐந்து பிளாஸ்டிக் நாற்காலிகள் வாங்க வேண்டும்.
                                                                                   ***********
ஆத்மாநாம் தொடங்கிய ழ என்ற சிற்றேட்டின் கடைசி இதழான 28ல் ஞானக்கூத்தனின் மேசை நடராசர் என்ற கவிதை உள்ளது.  அப்போது அதைப் படித்து விழுந்து விழுந்து சிரித்திருக்கிறேன்.  அக் கவிதையை இங்கு தருகிறேன்.
மேசை நடராசர்


மேசை மேல் உள்ள நடராசரைச்
சுற்றிலும் இருந்தவை பூத
கணங்கள் அல்ல.  கிங்கரர் அல்ல.
எழுதாத பேனா
மூக்குடைந்த கோணூசி
தைக்கும் நூலான பூணூல் உருண்டை
கருத்துத் தடித்த குடுமி மெழுகு
குப்புறப் படுத்துக் கொண்டு
சசிகலா படித்த நாவல்
முதல்வரின் மழை விமானம்
பயன்படாமல் பழுது பார்க்கப்பட
பங்களூர் சென்றதைக்
கட்டமிட்டுக் கூறிய செய்தித்தாள்
மூலை நான்கிலும் சாரமிழந்து
மையம் விடாத முகம் பார்க்கும் கண்ணாடி
கழுத்து நீண்ட எண்ணெய்ப் புட்டி; மற்றும்
இனிவரப் போகும் பலவகைப் பொருள்கள்

ஆனால் நடராசர்
ஆடிக் கொண்டிருக்கிறார்
இருப்பிடம் இமயமோ சித்சபையோ
இல்லையென்றாலும் சூழ்ந்தவை பூத
கணங்;கள் இல்லையென்றாலும்

எனக்குத்தான் ஆச்சரியம்
எடுத்த பொற்பாதத்தின் அருகே
கழுத்து நீண்ட எண்ணெய்ப் புட்டியைத்
தவிறியும் இடறி விடாமல்
ஆடிக் கொண்டிருக்கிறார்
மேசை நடராசர்.
Author virutchamPosted on

எனக்குப் பிடித்த தலையங்கம்….

அழகியசிங்கர் 


அக்டோபர் 1988 ஆம் ஆண்டிலிருந்து 28வது இதழுடன் ழ என்ற பத்திரிகை நின்று விட்டது.  1978 ஆம் ஆண்டு மே மாதம் கவிதை மாத ஏடு என்ற பெயரில் ஆத்மாநாம் ஆசிரியர் பொறுப்பில் தொடங்கப்பட்ட இதழ்.  ஒவ்வொரு மாதமும் சரியாக வந்திருந்தால் 120 இதழ்கள் வரை வந்திருக்க வேண்டும்.  தமிழில் இதுமாதிரியான இதழ் தொடர்ந்து வராமல் போனது துரதிருஷ்டம் என்று கூட சொல்லலாம்.
ழ பத்திரிகை தொடர்ச்சியாக வராமல் போன தாமதத்தால் அதையே பார்த்து இன்னும் சில பத்திரிகைகள் உருவாகமல் இல்லை.  பிரம்மராஜனின் மீட்சி, ராஜகோபாலன் அவர்களின் மையம் என்ற பத்திரிகை, என்னுடைய விருட்சம் பத்திரிகை எல்லாம் ழ பத்திரிகையைப் பார்த்துதான் உருவாகி இருக்க வேண்டும். ஸ்வரம் என்ற பத்திரிகைக் கூட ழ மாதிரி இருக்கும்.
ழ பத்திரிகையைப் போல் எளிமையான பததிரிகையை நான் இதுவரை பார்த்ததில்லை.  கடைசி இதழான 28வது இதழ் வெளிவந்தபோது அது மாத இதழா காலாண்டு இதழா என்று குறிப்பிடப்பட வில்லை.  
ழ வில் பொதுவாக கவிதைகளும், மொழிபெயர்ப்புக் கவிதைகளும், கவிதைகளைக் குறித்து கட்டுரைகளும் தொடர்ந்து வந்து கொண்டிருக்கும்.  மொத்தம் 16 பக்கங்களுக்குள் எல்லாம் முடிந்து விடும்.  ஒரே பேப்பரில் எல்லாம் அடித்திருக்கும்.  தனியாக அதற்கென்று அட்டையெல்லாம் அடித்திருக்காது.  ழ பத்திரிகையை அதைச் சார்ந்த நண்பர்கள் அம்மணப் பத்திரிகை என்று குறிப்பிடுவார்கள்.  
எபபோதும் ழவின் இரண்டாவது பக்கத்தில் அதனுடைய தலையங்கம் ஒரு அரைப்பக்க அளவிற்கு எழுதியிருக்கும்.  அந்த அரைப் பக்கத்தில் அதை எழுதியிருக்கும் விதம் அற்புதமாக இருக்கும்.  ஆத்மாநாமின் தற்கொலைக்குப் பிறகு நாலைந்து இதழ்கள் ழ பத்திரிகை வந்து 28வது இதழுடன் நின்றுவிட்டது. சிலசமயம் தலையங்கம் கூட இருக்காது.  ஆத்மாநாமின் ஆசிரியப் பொறுப்பில் வந்த ழ முதல் இதழில் தலையங்கம் கூட கிடையாது.  
எப்போதும் என்னுள் தோன்றும் கேள்வி. இவ்வளவு எளிமையாகக் கொண்டு வந்த ழ இதழ் ஏன் தொடர முடியாமல் போய்விட்டது என்பதுதான்.  என்னதான் அச்சடிக்கிற முறை சிரமமாக இருந்தாலும் 16 பக்கம் என்பது அந்தக் காலத்திலும் எளிதாக அடித்துவிடலாம்.  பின் ஏன் நின்று விட்டது? 
ஒரு சிறு பத்திரிகை என்றால் ஒரு குறிப்பிட்ட காலவரைக்குள்தான் கொண்டு வர வேண்டும் என்ற விதி இருக்கிறதா? ழ வந்தபோதே அதன் விற்பனையைக் குறித்து யாரும் பெரிதாக கவலைப்பட வில்லை.  ஏன்என்றால் அவர்களுக்கு அந்தப் பத்திரிகையை விற்கக் கூட தெரியாது.  க்ரியாவில் அந்தப் பத்திரிகையைக் கொடுத்து விட்டு, விற்றப் பணத்தைக் கூட வாங்க போக மாட்டார்கள்.  ஏன் சந்தாதாரர்களுக்கு சில நூறு பேர்களுக்கு மட்டும் இந்தப் பத்திரிகை போய்க் கொண்டிருக்கும்.
இப் பத்திரிகையை ஒருவர் எளிதாகப் படித்து விடாலம்.  அதில் வெளியான ஒவ்வொரு கவிதையும் வாசகர்கள் உற்சாகப்படுத்தத் தவறாது.  இன்று ஒரு சிறுபத்திரிகையைப் படிப்பதே என்பதே தொந்தரவான விஷயமாக இருக்கிறது. ழவைப் பொறுத்தவரை அது ஒருவரால் நடத்தப்பட்ட பத்திரிகை இல்லை. அதனால்தான் அது வரமுடியாமல் போய்விட்டதாக எனக்குத் தோன்றும். அதை ஒருவர் மட்டும் பார்த்துக்கொண்டிருந்தால், இன்னும் அந்தப் பத்திரிகை வந்து கொண்டிருக்கும்.  16 பக்கங்களில் இந்தப் பத்திரிகையைக் கொண்டு வருவதில் பெரிய நேரம் ஒன்றும் ஆகியிருக்காது.  எளிதாகப் படைப்புகளும் கிடைத்திருக்கும்…ஏன் வரவில்லை? 
க நா சு சொல்வார் ஒரு சிறுபத்திரிகையை கொஞ்ச இதழ்கள் கொண்டு வந்துவிட்டு உடனே நிறுத்தி விட வேண்டும் என்று.  அவரும் சில பத்திரிகைகளை அப்படி கொண்டு வந்து விட்டு நிறுத்தி விட்டிருக்கிறார்.  அவர் சொல்லும் காரணம் தொடர்ந்து செயல்பட்டால் பத்திரிகை ஜலம் மாதிரி ஆகிவிடும் என்று.  என்னால் அதை உறுதியாக சொல்ல முடியவில்லை.  பத்திரிகையின் தன்மை கொஞ்சம் கொஞ்சமாக மக்கி விடும் என்பதை ஏற்க முடியவில்லை.  ழவைப் பொறுத்தவரை அப்படியெல்லாம் ஒன்றும் ஆகவில்லை.  அதன் கடைசி இதழான 28ல் வெளிவந்த தலையங்கத்தை உங்களுக்கு படிக்க கொடுக்கிறேன்.  இந்தத் தலையங்கம் 1988ல் வெளிவந்தது.  
üகடந்த முப்பது ஆண்டுகளாக இலக்கியச் சிற்றேடுகளால் வெளியிடப்பட்டு வளர்க்கப் பட்ட புதுக்கவிதை இன்று வர்த்தக ஏடுகளிகலும் இடம்பெற்று விட்டது.  புதுக்கவிதை வெளிவராத ஏடுகளே இன்று தமிழில் இல்லை என்று சொல்லலாம்.
ஆனால் வர்த்தக ஏடுகளில் வெளியாகும் புதுக்கவிதை பெயரளவில்தான் அந்தப் பெருமையைப் பெறுகிறதே  தவிர உண்மையில் புதுக்விதையாக அது இல்லை.  இன்று புதுக்கவிதை எழுதும் ஏராளமான கவிஞர்களுக்குப் புதுக் கவிதையின் வரலாறும் தெரிந்திருக்கவில்லை.  அது ஏன் வந்தது என்பதும் எவரெவர் அதன் தொடக்கக்கால ஆதர்சங்களோடு எழுதுகிறார்கள் என்பதும் தெரியாது.  வர்த்தக ஏடுகளும் வழக்கம்போல அசலான புதுக்கவிதைகளையும் புதுக்கவிஞர்களையும் புறக்கணித்து விட்டு தனக்குப் பயன்படும்படியான எழுத்துகளையும் கவிஞர்களையும் வெளியிட்டு அதைத் தவிர வேற நிகழ்ச்சிகள் இல்லை என்பது போன்ற மயக்கத்தை உண்டு பண்ணி வருகின்றன.  இந்தப் பணியில் தொலைக் காட்சியும் வானொலியும் பங்கு பெற்று வருகிறது.
எண்பதுகளில் நிகழ்ந்து வரும் இந்தச் சீரழிவு, இலக்கியச் சிற்றேடுகளின் புதுக் கவிதையை நல்ல வேளையாகப் பாதித்து விட்வில்லை.  வர்த்க ஏடுகளில் மோகமுறாது தொடர்ந்து சிற்úறேடுகளில் வெளியிடுவது கடினமான காரியமாக இருந்தபோதிலும் தொடர்ந்துசிற்றேடுகளிலேயே வெளியிட்டு வரும் கவிஞர்களின் எண்ணிக்கை மெல்ல மெல்லக் கூடி வருகிறது.  முப்பது ஆண்டுகால இருப்பினால் புதுக் கவிதை புதிய சராசரிகளைத் தோற்றுவித்து புதிய சராசரிக் கவிதைகளும் வெளியீடுகளுக்கு வருகின்றன.  அவற்றைக்  கடந்து புதுமையானவற்றையும், ஆழமானவற்றையும் இனம் கண்டு வெளியிடுவது அவ்வளவு எளிதானதல்ல.
‘ழ’ எப்பொழுது வந்தாலும் தனது கருத்தில் புதுமையையும், அருமையையும் இருத்திக் கொண்டு வரும். ‘
இந்தத் தலையங்கம் வெளிவந்தே 28 ஆண்டுகள் ஓடி விட்டன,.இன்னும் இதில் கூறப்படுகிற விஷயங்கள் எல்லாம் உண்மைதான்.  கிட்டத்தட்ட 60 ஆண்டு கவிதைக்கான சரித்திரத்தையே ழ சொல்லி விட்டது போல் தோன்றுகிறது.
   
Author virutchamPosted on

ஓர் உரையாடல்

ஓர் உரையாடல் 
அழகியசிங்கர்


பால்கனியிலிருந்து வேடிக்கைப் பார்ததுக் கொண்டிருந்தார் அழகியசிங்கர்.  தெருவில் தூரத்தில் ஜெகனும், மோகினியும் வந்து கொண்டிருந்தார்கள்.  அவர்களைப் பார்த்து கையை ஆட்டினார்.  அவர்களும்.
வீட்டிற்குள் வந்தவுடன் முதல் கேள்வி ஜெகனிடமிருந்து.   ஒரு முக்கியமான விஷயத்திற்காகத்தான் வந்திருக்கிறோம்.
அழகியசிங்கர் :   என்ன? 
மோஹினி :  100வது இதழ் நவீன விருட்சம் குறித்துப் பேசுவதற்குத்தான்.  
அழகியசிங்கர் :  கூடிய விரைவில் வந்துவிடும்.  அதற்கான முயற்சியை கடுமையாக செய்து கொண்டு வருகிறேன்.  இதுவரை 150 பக்கங்கள் வரை டம்மி தயார் செய்து கொண்டிருக்கிறேன்.
ஜெகன் :  அப்படியென்றால் 200 பக்கங்கள் வரை வந்து விடுமா?
மோஹினி :   இதுவரை நீங்கள் கொண்டு வராத அளவிற்கு பக்கங்கள் அதிகம் உள்ள விருட்சம் வெளிவருகிறதா?
அழகியசிங்கர் :  கொஞ்சம் யோசித்துப் பார்த்தால் எனக்கே பயமாகத்தான் இருக்கிறது.  200 பக்கமா?  நான் எப்போதுமே மிகக் குறைவான பக்கங்களில் நம்பிக்கைக் கொண்டவன்.
(அழகியசிங்கர் அமர்ந்திருந்த அறையை அவருடைய மனைவி எட்டிப் பார்க்கிறார்.  அழகியசிங்கரைப் பார்த்து, üயாருடன் பேசிக்கொண்டிருக்கிறீர்கள்,ý என்று கேட்கிறார்.)
அழகியசிங்கர் :  ஏன் ஜெகன் மோஹினியுடன்தான்.
அழகியசிங்கர் மனைவி :    யாரும் உங்கள் முன் இருப்பதாக தெரியவில்லையே..
அழகியசிங்கர் :  இதோ இந்த நாற்காலிகளில் உட்கார்ந்திருப்பது உனக்குத் தெரியவில்லையா?
அழகியசிங்கர் மனைவி : யாரும் தெரியவில்லை.  நீங்கள் சொல்ற நண்பர்களை நான் பரர்த்ததே இல்லை.  
அழகியசிங்கர் :   உன் கண்ணிற்கு அவர்கள் தெரியவவே மாட்டார்கள்.  அவர்கள் என் மானஸீக நண்பர்கள்.  என் நலம் விரும்பிகள்..விருட்சத்தில்தான் தென்படுவார்கள்.
அழகியசிங்கர் மனைவி :     100வது இதழ் விருட்சமா?
அழகியசிங்கர் :   ஆமாம். விருட்சம்தான் என் மூச்சு..
(அழகியசிங்கர் மனைவி அந்த இடத்தைவிட்டு போகிறார்..)
ஜெகன் :  சார், என்ன திடீரென்று மூச்சுன்னு டயலக் அடிக்கிறீங்க..
அழகியசிங்கர் :  நம்ப பேசறதை நம்ப மாட்டேங்கறாங்க…
மோஹினி :   நீங்க என்னமோ நினைக்கிறீங்க…இந்த அளவிற்கு உங்களுக்கு அவங்க சுதந்திரம் கொடுத்திருக்காங்க.. அதனால்தான் விருட்சம் நூறாவது இதழ் வரை வந்திருக்கிறது.
ஜெகன் :  இந்தக் காலத்திலே நம்மள மாதிரி பத்திரிகை புத்தகம்னு சுத்தறவங்களை யாருமே பொறுத்துக்க மாட்டார்கள். 
அழகியசிங்கர் :  அவங்க உலகம் வேற.. ஏன் என் வீட்டில உள்ள எல்லோருமே என் மனைவிக்குத்தான் சப்போர்ட்.  
மோஹினி :   இப்ப தமிழ்ல புத்தகம் பத்திரிகை படிக்கிறவங்க ரொம்ப குறைச்சல்.
அழகியசிங்கர் :  அன்னிக்கு ரொம்ப வருஷம் கழித்து என் அலுவலக நண்பர் ஒருவரைப் பார்த்தேன்.  அவர் கேட்டார்:  என்ன விருட்சம் இன்னும் வரதா என்று.  ஆமாம்.  எனக்கே தெரியாம 99வது இதழ் வரை வந்து விட்டது.  இப்போது 100 வரப் போகிறதுன்னு சொன்னேன்…  üஅப்படியா…ý என்று ஆச்சரியப்பட்டார்.  அவரைப் பார்த்து இன்னொன்றும் சொன்னேன் : இப்ப துரத்திக்கிட்டே இருக்கேன்.  யாரு விருட்சம் படிப்பார்கள் என்று..
ஜெகன் :  உங்கள் நண்பர் உடனே ஓடிப் போயிருப்பாரே?
அழகியசிங்கர் :  அப்படித்தான் நடந்தது….ஓடியே போய் விட்டார்..
மோஹினி :   உங்கள் பத்திரிகை அமைப்பை மாத்தறீங்களா?  
ஜெகன் :  எப்போதும் கொண்டு வர மாதிரி கொண்டு வந்தால்தான் நன்றாக இருக்கும்.
மோஹினி :  முதல்ல மாத்தத் தெரியுமான்னு தெரியணும்..
அழகியசிங்கர் :  நான் அமைப்பை மாத்தலை.  ஆனா பக்கங்களை 200ஆ கூட்டியிருக்கேன்…அவ்வளவு பக்கங்கள் சரியா வருமான்னு தெரியலை.
மோஹினி :  உங்களால் பக்கத்தைக் குறைக்க முடியாதுன்னு தோணுது..
ஜெகன் :  நான் கூட தடம்னு ஆனந்தவிகடன் பத்திரிகையைப் பார்த்தேன்… புரட்டித்தான் பார்த்தேன்.  படிக்க முடியவில்லை. 
அழகியசிங்கர் : எதையும் படிக்க வேண்டும். 
ஜெகன் :     உண்மைதான்.  
அழகியசிங்கர் :   நான் வாங்கி வைத்திருக்கும் பல பத்திரிகைகளை உடனே படிப்பதில்லை.ஆனால் பத்திரிகை உள்ளே யார் யார் எழுதியிருப்பாங்கன்னு புரட்டிப் பார்ப்பேன்..
ஜெகன் :   எதற்கும் நேரம் ஒன்று வேண்டும்…
அழகியசிங்கர் :  நேரம் மட்டுமல்ல..மூடும் வேண்டும்.  அது இல்லை என்றால் படிக்க முடியாது.  நான் கல்லூரியில படிக்கும்போது சென்னையில் உள்ள எல்லா லைப்ரரியிலும் போய் புத்தகம் எடுப்பேன்.  தியோசாபிகல் சொûஸயிட்டியில் ஒரு லைப்ரரி உண்டு..அங்கும் போவேன்.  எடுத்த வந்த எல்லாப் புத்தகங்களையும் ஒரு இடத்தில்  குவித்து வைத்திருப்பேன். வீட்டில் உள்ளவர்கள் ஏளனமாகப் பார்ப்பார்கள்.  ‘படிக்கவே மாட்டான்..அப்படியே கொண்டு போய் கொடுப்பான்,’ என்பான் என் சகோதரன். தினமும் என் முன்னால் உள்ள புத்தகங்களை ஏக்கத்துடன் பார்த்துக் கொண்டிருப்பேன். எந்தப் புத்தகத்தை எடுத்து முதலில் படிப்பது என்பதில் குழப்பமாக இருக்கும்.  ஒரு புத்தகம் எடுப்பேன்.  புரட்டிவிடடு வைத்துவிடுவேன். அப்புறம் அவசரம் அவசரமாக புத்தகங்களை எடுத்துக் கொண்டு திருப்பிக் கொடுக்க ஓடுவேன். அப்படி கொடுக்கும்போது அமெரிக்கன் லைப்ரரி புத்தகங்களை பிரிட்டிஷ் லைப்ரரிக்குக் கொண்டு போய் விடுவேன்.  எனக்கே என்னை நினைச்சா சிரிப்பா இருக்கும்..
மோஹினி :  அப்படி கொண்டு வர புத்தகங்களில் எதாவது ஒரு புத்தகத்தை எடுத்துப் படிக்க முடியாதா….
அழகியசிங்கர் :    ஏன் முடியாது என்று தெரியாது?  சில சமயம் சில புத்தகங்களை எடுத்துப் படிப்பேன்…..ஆனால் முழுக்க முடிக்க முடியாது. பாரதியார் எழுதிய கட்டுரைகளை நான் படித்த கல்லூரியில் உள்ள லைப்ரரியிலிருந்து எடுத்துப் படித்திருக்கிறேன். பெ தூரன் தொகுத்தது.  முக்கால்வாசி நான் படிப்பது மின்சார வண்டியில்தான். 
ஜெகன் :    இப்போது எப்படி? 
அழகியசிங்கர் :   அப்போது மாதிரி இல்லை.  ஆனால் லைப்ரரி போய்ப் புத்தகம் எடுத்துப் படிப்பதில்லை… என்னிடம் உள்ள புத்தகங்களையே படிக்கிறேன்.  புதுமைப்பித்தன் புத்தகத்தை வைத்துக்கொண்டு எதாவது ஒரு கதையை எடுத்துப் படித்துவிட்டு வைத்துவிடுவேன்.  பின் மௌனி கதைகளில் எதாவது படிப்பேன்…எனக்கு எதிலும் அவசரமில்லை.  எப்ப வேண்டுமானாலும் படிக்கலாம். ஆனால் யாரிடமும் இரவல் மட்டும் கொடுக்கக் கூடாது.  புதுமைப் பித்தன் கதைகளில் ஒரு கதையைப்  படித்து முடித்தப்பின் அந்தக் கதையைப் பற்றிய குறிப்பு கதை கீழேயே எழுதி விடுவேன்.  இது ‘மிஷின் யுகம்’ என்ற புதுமைப்பித்தனின் சிறுகதையின் கீழே இப்படி எழுதி உள்ளேன்.  ‘ஓட்டலில் பணிபுரிபவர் எப்படி மிஷின் மாதிரி ஆகிறார் என்பதுதான் கதை.  திறமையாக எழுதி உள்ளார்,’ என்று.  படித்தத் தேதி வியாழக்கிழமை 28.04.2016 என்று குறிப்பிட்டுள்ளேன். 
                                                                             (இன்னும் வரும்…)
Author virutchamPosted on

வடகிழக்கு மற்றும் தென்னிந்திய எழுத்தாளர்கள் சந்திப்பு

அழகியசிங்கர் 


சாகித்திய அகாதெமி நடத்திய வடகிழக்கு மற்றும் தென்னிந்திய எழுத்தாளர்கள் சந்திப்பிற்கு இன்று சென்றேன்.  சிறுகதை வாசிப்பை அமர்ந்திருந்து கேட்டேன்.  அஸ்ஸôமியிலிருந்து மணிகுண்டல பட்டாச்சார்யா, மணிபுரியிலிருந்து ஹவோபம் சத்யபதி, தமிழிலிருந்து கீரனூர் ஜாஹிர் ராஜா தெலுங்கிலிருந்து சம்மெட உமாதேவி முதிலிய எழுத்தாளர்கள் அவர்கள் எழுதிய கதைகளை ஆங்கிலத்தில் வாசித்தார்கள்.  
ஆங்கிலத்தில் வாசித்த எந்தக் கதையையும் உள்வாங்கிக் கொள்ள முடியவில்லை.  என் பக்கத்தில் அமர்ந்திருந்த கிருபானந்தன் என்ற நண்பர் புரிந்தது என்று தலை ஆட்டிக் கொண்டிருந்தார்.  எனக்கு சந்தேகம் அவருக்குப் புரிந்திருக்குமாவென்று.  
தெலுங்குக் கதையை ஆங்கிலத்தில் வாசித்த விதம் படு மோசமாக இருந்தது. ஏன் இந்தக் கதைகளை எல்லாம் தமிழிலும் வாசிக்கக் கூடாது? வாசித்திருந்தால் ரொம்பவும் ரசித்திருக்கலாம்.  ஆங்கிலத்தில் கேட்க நரக வேதனையாக இருந்தது.   
எனக்கு கூட்டம் திருப்தியாக இல்லாவிட்டாலும்,  சாகித்திய அகாதெமி கூட்டத்திற்கு வந்தால் எப்போதும் புத்தகம் வாங்காமல் இருக்க மாட்டேன். இந்திய இலக்கியச் சிற்பிகள் என்ற தலைப்பில் ஆர். வெங்கடேஷ் எழுதிய ராஜாஜியைப் பற்றிய புத்தகமும், ஜி நாகராஜன் பற்றி சி மோகன் எழுதிய புத்தகத்தை வாங்கினேன்.  இரண்டுமே படிக்க வேண்டிய புத்தகங்கள். 
இதிலும் ஒரு குறை.  புத்தகம் உள்ளே அரிதாக உள்ள புகைப்படங்களைச் சேர்த்திருக்கலாம்.  128 பக்கங்கள் கொண்ட ராஜாஜி புத்தகத்தில் புகைப்படங்கள் இருந்தால் இன்னும் நன்றாக இருந்திருக்கும்.  அதேபோல் ஜி நாகராஜன் புத்தகத்திலும்..
  
Author virutchamPosted on

விட்டுப் போன கவிதைகள்…..

விட்டுப் போன கவிதைகள்…..
அழகியசிங்கர்


நான் முதலில் யாருடனும் இல்லை என்ற கவிதைத் தொகுதி கொண்டு வந்தேன்.  அப்போது அந்தத் தொகுதியை யாரும் திட்டவில்லை.  தமிழவன், வெங்கட்சாமிநாதன், நகுலன், ஞானக்கூத்தன், ரிஷி பாராட்டி எழுதியிருந்தார்கள்.  அதன்பிறகு இன்னொரு கவிதைத் தொகுதி கொண்டு வந்தேன்.  தொலையாத தூரம் கவிதை நூலின் தலைப்பு.  பெரும்பாலோருக்கு அப்படி ஒரு தொகுப்பு வந்ததே தெரியவில்லை. 
இந்த இரண்டு கவிதைத் தொகுதியில் உள்ள கவிதைகளைச் சேர்த்து இன்னும் கவிதைகளைச் சேர்த்து ஒரு முழுத்தொகுதியாக அழகியசிங்கர் கவிதைகள் என்ற புத்தகம் கொண்டு வந்தேன்.  ஓவியர் வரதராஜன் பிரமாதமாக அட்டைப் படம் அளித்திருந்தார்.  இந்தக் கவிதைத் தொகுதியைக் கொண்டு வரும் போது ஒரு பிரச்சினை ஏற்பட்டது.   மொத்தம் 180 கவிதைகள்.  ஒரு கவிதைத் தொகுதி 18ல் முடிவதில் எனக்கு விருப்பமில்லை.  அப்போது பிரமிளுடன் பேசிக் கொண்டிருந்ததால் 18ல் முடியும் எண் ஓமனின் எண்.   அது கவிதைத் தொகுதிக்கு நல்லதிலலை என்ற முடிவுடன், இன்னும் சில கவிதைகளைச் சேர்த்துக் கொண்டு வந்தேன.  அத் தொகுப்பில் உள்ள கடைசிக் கவிதை எங்கள் கிராமத்து வீரனைப் பற்றி எழுதிய கவிதை.
காலையில் தற்செயலாக ஒரு பைலைத் தேடும்போது எப்போதோ நான் எழுதிய இரண்டு கவிதைகள் என் கண்ணில் தட்டுப்பட்டு என்னை மகிழ்ச்சியில் ஆழ்த்தின. இரண்டு கவிதைகளையும் எழுதிய பிறகு மறந்தே போய்விட்டேன்.  
முன்பு போல் ஒரு பக்கம் அளவிற்கு என்னால் இப்போதெல்லாம் கவிதை எழுத முடிவதில்லை.  ஆனால் நான் இன்னும் தொடர்ந்து கவிதைகள் எழுதி வருகிறேன்.  இப்போது எழுதுகிற கவிதைகள் எல்லாம் ஐந்து வரி அல்லது ஆறு வரிகளில் முடிந்து விடுகின்றன.
பைலில் கண்டுபிடித்த அந்தக் கவிதையின் ஒன்றின் பெயர் சிரிப்புக்குப் பின்னால்..
முதலில் குடிக்கும்போது
வேண்டாம் என்றேன்
குடிக்க ஆரம்பித்த பிறகு
வேண்டும் வேண்டும் என்றது மனசு

கழுத்துக்கு மேல் தலையில்
பாயும் வெள்ளமாய்
ஏதோ ஒன்று சுழல
பின் எழுந்து நின்று
நடந்து பார்த்தேன்
தள்ளாட்டம் மூளையிலா
என் அசைவிலா
இல்லை தள்ளாட்டம்
என்று நினைத்தபோது
நிதானமான ஒரு பார்வையை
எல்லோர்முன் வீசினேன்
ஆனால் 
பார்வை நிதானமாக 
அவர்களுக்கும் தெரியவில்லை

குடித்ததைப் பற்றி
உபதேசம் செய்வதெல்லாம் ஒன்றுமில்லை
பிறகு
எதாவது சொல்லலாமென்றும் தோன்றியது
ஒன்றும் சொல்ல ஒன்றுமில்லை
என்றும்
சொல்லலாம் சொல்லலாம்
என்றால்
சொல்வதற்கு வார்த்தைகளைத்
தேட வேண்டுமென்று தோன்றியது
நடந்து சென்று 
படிக்கட்டில் தடுமாறி 
விழப் பாரத்தபோதுதான்
நிதானம் நிதானமன்று
மனம் அரற்றியது
விழுந்தால் செம்மையாய்
அடிப்பட்டிருக்கும்
குறிப்பாக கண்ணாடியில் 
பாரத்த என் முகம்
சிதைந்து ஓலமிட்டிருக்கும்

திரும்பவும்
உட்கார்ந்தபோது
எதிரில்
இன்னொரு
அரை கப்
பீர்
எல்லோருடைய சிரிப்புக்குப் பின்னால்..
Author virutchamPosted on

பூனைகள் பூனைகள் பூனைகள் பூனைகள்

பூனைகள் பூனைகள் பூனைகள் பூனைகள் 

அழகியசிங்கர்

இன்றைய கவிதையின் முன்னோடி க. நா. சு.  ஆனால் எல்லோரும் க நா சுவை மறந்து விடுகிறார்கள்.  அப்படிப்பட்ட ஒருவர் கவிதை ஒன்றை எழுதினாரா  என்பதுகூட பலருக்குத் தெரிவதில்லை.பூனைக் குட்டிகளைப் பற்றி க நா சு அற்புதமாக கவிதை எழுதியிருக்கிறார்.  அதைத்தான் இங்கு அளித்துள்ளேன்.

‘கவிதையின் சரித்திரத்தை நோக்கினால் அது மிகவும் சிக்கலான மொழிப் பண்பாட்டு மதச் சிக்கலிலிருந்து விடுபட்டு மொழிக்கு அப்பாற்பட்ட ஒரு சுதந்திரத்தை நாடியே செல்ல முயன்றிருக்கிறது என்று சொல்லத் தோன்றுகிறது.  குறுகிய அளவில் இலக்கணம், செய்யுள் போக்கு என்று ஏற்பட்ட விதிகள் மட்டும் மொழி எல்லைகள் அல்ல.  நல்ல கவிஞன் எவனும் இலக்கிய விதகளாலோ, செய்யுள் மரபிலோ தடுத்து நிறுத்தப்படுவதில்லை.  அதை சுலபமாகவே அவனால் மீறிவிட முடியும்.  ஆனால் மொழி, பண்பாடு, கலாச்சாரம், மதம் விதிக்கிற விதிகளை, எல்லைகளை மீறுவது அத்தனை சுலபத்தில் நடக்கிற காரியம் அல்ல என்றெல்லாம் குறிப்பிடுகிறார் க.நா.சு.  இன்றைய கவிதையின் தந்தை க நா சுதான்.  

பூனைக்குட்டிகள்


க நா சு


மேஜை மேல் படுத்துறங்கும்
கருப்புக் குட்டி
என்னைப் பேனா
எடுக்க விடாமல்
தடுக்கிறது.


நாற்காலியில்
படுத்துறங்கும்
கபில நிறக்குட்டி
என்னை உட்கார
அனுமதிக்க
மறுக்கிறது.
அடுப்பிலே
பூனைக்குட்டி
உறங்குகிறது
சமையல்
இன்று நேரமாகும்
என்கிறாள்
என் மனைவி.


ஐந்து பூனைக்குட்டிகளே
அதிகம் என்று
எண்ணும் எனக்கு
பாற்கடலில்,
வைகுண்டத்தில்,
எத்தனை பூனைக்குட்டிகள்
இருக்கும் என்று
கணக்கெடுக்கத் தோன்றுகிறது.
கசடதபற ஏப்ரல் 1972