நானும் பார்க்கிறேன் சினிமாக்களை……

அழகியசிங்கர்

நான் பார்த்த மலையாளப் படம் பெயர் ‘முன்னறியுப்பு|’அதாவது ‘எச்சரிக்கை’ என்று தமிழில் குறிப்பிடலாம்.  வேணு என்பவர் இதை இயக்கி உள்ளார்.  அவர் இயக்குநர் மட்டுமல்ல.  இந்தப் படத்தின் ஒளிப்பதிவாளரும் கூட. இந்தப் படத்தில் மம்முட்டி நடிப்பு குறிப்பிடப்பட வேண்டிய ஒன்று.  முகத்தில் எந்தவித சலனமும் காட்டாமல் நடித்திருக்கிறார். சி கே ராகவன் (மம்முட்டி) இரண்டு பெண்களைக் கொலை செய்த குற்றத்தால், 20 ஆண்டுகளாக ஜெயில் வாசத்தில் இருக்கிறான்.  ஜெயிலைப் பாதுகாக்கும் அதிகாரிக்கு உதவியாக இருக்கிறான்.  நல்ல கைதி என்று பெயர் எடுத்தவன்.  தண்டனை முடிந்தாலும், ஜெயிலை விட்டு எங்கும் போக விரும்பாதவன். அந்த ஜெயில் அதிகாரிக்கு தன்னுடைய வாழ்க்கையை ஒரு சரிதமாக எழுத வேண்டுமென்ற ஆசை.  அவர் பதவி மூப்பு அடைய நான்கு மாதங்களுக்குள் தன் சுயசரிதையை எழுத ஆசை.  ஆனால் அவரால் எழுத வராது.  அதனால் அஞ்சலி என்ற பெண் எழுத்தாளரை அந்தப் பணிக்கு கோஸ்ட் எழுத்தாளராக நியமிக்கிறார்.  அஞ்சலி அவரைப் பார்க்க வரும்போது, சி கே ராகவன் என்கிற ஆயுள் கைதியைப் பார்க்கிறாள்.  ஜெயில் அதிகாரி ராகவனை அஞ்சலிக்கு அறிமுகப்படுத்துகிறார்.  üüஇவன் இரண்டு பெண்களைக் கொலை செய்தவன்,ýýஎன்கிறார்.  அஞ்சலி அதைக் கேட்டு திகைப்படைகிறாள்.  தனியாக இருக்கும்போது, ராகவன் அஞ்சலியிடம், üüதான் அதுமாதிரி எந்தக் கொலையும் செய்யவில்லை,ýý என்கிறான்.  
அஞ்சலிக்கு அவன் மீது அக்கறை ஏற்படுகிறது.  அவனைப் பற்றி மீடியாவில் வெளிப்படுத்த விரும்புகிறாள்.  அவனைத் தனியாக சந்தித்து அவனைப் பேட்டி எடுக்கிறாள்.  அவன் பேச்சைக் கேட்டு அவளுக்கு ஆச்சரியமாக இருக்கிறது. 
கைதியாக இருந்தாலும் ராகவன் வித்தியாசமானவன்.  கடந்த 20 ஆண்டுகால சிறை வாழ்க்கையில் அவனைப் பார்க்க யாரும் சிறைக்கு வந்ததில்லை.  அவன் அங்கு இருப்பதையே சுதந்திரமாகக் கருதுகிறான்.  விடுதலை ஆகி வெளியே வர வேண்டுமென்று அவன் விரும்பவில்லை.  ராகவனின் எதைப்பற்றியும் கவலைப்படாத ஒரு தத்துவப் போக்கு படத்தில் திறமையாகப் பயன் படுத்தப்பட்டுள்ளது.  ஒரு இடத்தில் அஞ்சலியும் ராகவனும் பேசிக் கொண்டிருக்கிறார்கள்.  
“இருட்டான இடத்தை வெளிச்சம் போட்டுக் காட்ட ஒரு பல்ப் இருப்பதுபோல, ஏன் வெளிச்சமான இடத்தில் ஒரு பகுதியை இருட்டாகக் காட்ட பல்ப் மாதிரி எதாவது உள்ளதா?” என்று கேட்கிறான். அவன் குற்றமற்றவனா இல்லையா என்பதை அஞ்சலியால் கண்டுபிடிக்க முடியவில்லை.  
“ஏன் தண்டனை முடிந்தும் இந்த இடத்திலிருந்து வெளிவர விரும்பவில்லை?” என்று ராகவனை அஞ்சலி கேட்கிறாள்.  
“வெளியில் வந்தாலும் ஒன்று, இங்கயே இருந்தாலும் ஒன்று,” என்கிறான் ராகவன்.
20 ஆண்டுகளாக ஜெயிலில் இருப்பதா? என்று ஆச்சரியப்படுகிறாள் அஞ்சலி.
20 ஆண்டுகள் என்பது ஒன்றுமில்லை என்கிறான் ராகவன்.  தன்னைப் பற்றி எது கேட்டாலும் வெளிப்படையாக அவன் எதுவும் பேசுவதில்லை.  அஞ்சலி வைத்திருநத பேசுவதைப் பதிவு செய்யும் கருவியைப் பார்த்து என்ன என்று தெரிந்து கொள்கிறான்.  “நல்லகாலம், நாம் பேசுவதை மட்டும்தான் இது பதிவு செய்யும்.  எண்ணங்களை அல்ல,” என்கிறான். மேலும், “அதையும் இனிமேல் கண்டுபிடித்து விடுவார்கள்,” என்கிறான்.  
சி கே ராகவன் என்ற ஆயுள் கைதி அஞ்சலி மூலம் பத்திரிகையில் பிரபலமாகிவிடுகிறான். அவன் புகைபடத்துடன் பத்திரிகையில் பெரிய செய்தி வருகிறது. அஞ்சலி மீது ஜெயில் அதிகாரிக்குக் கோபம்.  “என்னைப் பற்றி எழுதச் சொன்னால், ராகவனைப் பற்றி எழுதியிருக்கிறாயே?” என்று அஞ்சலியைத் திட்டுகிறார்.  ராகவனைப் பற்றி எழுதியதால், அஞ்சலியின் புகழும் உயர்ந்து விடுகிறது.  ஒரு பிரபல புத்தக நிறுவனம், அஞ்சலிக்கு அதிகம் பணம் தருவதாகவும்,  ராகவன் மாதிரி தண்டனைப் பெறும் கைதியின் வாழ்க்கைப் பற்றி  எப்படியாவது ஒரு சுய சரிதம் அவர்களை வைத்தே எழுதும்படி வேண்டுகிறது.  அந்தப் புத்தகம் ஆங்கிலத்தில்தான் எழுத முடியும். ராகவனை மலையாளத்தில் எழுத வைத்து, அதை ஆங்கிலத்தில் மொழிபெயர்க்க தீர்மானிக்கிறாள் அஞ்சலி. 
அவனை ஜெயிலிலிருந்து வெளியே ஒரு இடத்தில் தங்க ஏற்பாடு செய்கிறாள்.  அவன் சாப்பாட்டிற்கு என்று எல்லா ஏற்பாடுகளையும் செய்கிறாள்.  அவனை எழுதச் சொல்கிறாள்.  அவனுக்கு ஏனோ எழுதத் தோன்றவில்லை.  அஞ்சலிக்கு அவன் மீது கோபம் வருகிறது.  கண்டிப்பாக அவனுடன் பேசுகிறாள்.  ராகவனுடன் அப்படிப் பேசுவது தவறு என்று அவளுடைய தோழர் அறிவுரை கூறுகிறார்.  ராகவன் ஒரு கைதி.  அவனை இங்கே அழைத்து வந்து ஒரு கைதி மாதிரி நடத்துவது சரியில்லை என்கிறான்.  
பெரிய புத்தக நிறுவனம் அஞ்சலிக்கு நெருக்கடியைக் கொடுக்கிறது.  அவள் மீது கேஸ் போடப்போவதாக மிரட்டுகிறது.  அதற்குள் ராகவனைப் பற்றி கேள்விப்பட்டு தில்லியிலிருந்து இன்னொரு பெண் நிருபர் ராகவனைப் பார்த்துப் பேசி ஒரு புத்தகம் எழுத நினைக்கிறாள்.  அஞ்சலி அவளைத் திட்டி அனுப்பி விடுகிறாள்.  ராகவனை இன்னும் மறைவான இடத்திற்கு அழைத்து வருகிறாள்.  அந்த இடத்தில் யாரும் ராகவனைப் பார்க்க முடியாது.  ஆனால் ராகவன்தான் எழுத எந்த முயற்சியும் எடுக்க வில்லை.
ஒவ்வொருமுறையும் ராகவனைப் பார்க்க வரும் அஞ்சலி கொடுக்கும் தொந்தரவு அதிகம்.  அந்த இடத்தில் ஒரு சுதந்திரமனிதனாக ராகவனால் இருக்க முடியவில்லை.
அஞ்சலி அவனைச் சந்திக்க கடைசி முறையாக வருகிறாள்.  அவனைப் பார்த்து, üüநீ இங்கே இருக்க வேண்டாம், எங்கே வேண்டுமானாலும் போ,ýý என்கிறாள் வெறுப்புடன்.
அவளைப் பார்த்து சிரித்தபடியே, ராகவன் அவளிடம் தான் எழுதியதைப் படிக்கக் கொடுக்கிறான்.  அஞ்சலிக்கு அவன் எழுதியதைப் பார்க்க திகைப்பாக இருக்கிறது.  அவன் எழுதியதைப் படிக்கிறாள்.
  
ராகவனும் அந்த இடத்தை விட்டுக் கிளம்ப தயாராகிறான்.  அவன் கொண்டு வந்த பொருட்களைச் சேகரித்துக் கொள்கிறான்.
அஞ்சலியும் படித்துக் கொண்டே வருகிறாள்.  அவள் முகம் இறுக்கமாகிக் கொண்டே வருகிறது.
ராகவன் கடைசியாக அவளிடம் சொல்வது : “நான் எங்கே போக வேண்டுமென்று எனக்குத் தெரியும்.  நான் திரும்பவும் ஜெயிலுக்குப் போகிறேன்,” என்கிறான்.  இரும்பு கட்டையால் அவளைத் தாக்கி கொலை செய்து விடுகிறான்.
இந்தப் படத்தில் இருந்து தெரிவது.
பெண்களால் ராகவன் துன்பப்படுகிறான். அவன் ஏன் இரண்டு பெண்களைக் கொலை செய்தான் என்பதைக் குறிப்பிடவில்லை.  ஜெயிலில் இருந்து வெளியே வந்தாலும், அஞ்சலியால் அவன் தொல்லைப் படுகிறான்.  அவனால் நிம்மதியாக இருக்க முடியவில்லை.  சுதந்திரம் என்பது ஜெயிலில் இருப்பதாலே வெளியில் இருப்பதாலோ இல்லை.  சூழ்நிலை ஏற்படுத்தும் அழுத்தம்தான் சுதந்திரத்தைக் கெடுக்கிறது.
இந்தப் படம் ஆரம்பத்திலிருந்து கடைசி வரை விறுவிறுப்பாக இருக்கிறது.
  மறக்க முடியாத ராகவன் பாத்திரத்தில் மம்முட்டியை நடிக்க வைத்திருக்கிறார். 

கசடதபற பிப்ரவரி 1971 – 5வது இதழ்

செருப்புகள்




தி க கலாப்ரியா



நாங்கள் பிறந்த
உடனே
இணைந்து விட்டோம்
அந்தப் பாவத்திற்காகக்
காதலிக்கத் தொடங்கும்போது
அடிமைகளாகி விட்டோம்.

மனிதர்கள் உறங்கும்போதுதான்
எங்களால் – சிரித்துப் பேசிச் சேர முடிகிறது.

மீதி நேரங்களில்
ஒரே பாதையில்
ஒரே திசையில்
அருகருகே போனாலும்
அணைத்துக் கொள்ள
முடிவதில்லை

எங்கள் வாலிபத்தை
மனிதர்கள் மிதித்தே
சிதைத்து விடுகிறார்கள்.

வீதிகளே சொந்தமான
விபச்சாரிகள் – நாங்கள்
வீடுகளுக்குள் புகவே
முடியாது

கசடதபற பிப்ரவரி 1971 – 5வது இதழ்


ஹமார்பாரி, துமார்பாரி, நோக்ஷல்பாரி

ஐராவதம்

என் இடம், உன் இடம், நோக்ஷல்பாரி
போய் பணம் கொண்டு வா
போய் பணம் கொண்டு வா
இன்னும் ஒருநாள் என் வசமில்லை
சோறும் குழம்பும் ஆக்குவதற்குப்
போய் பணம் கொண்டு வா
போய் பணம் கொண்டு வா

வேலையற்று வெறித்து நோக்கு.
நகரத் தெருக்களில் பிரமாதங்கள்
விரைந்து போகும் ; விரைந்து வரும்

உன்னுடைய பட்டினி
குழிந்த
உன் தலையினுள் இன்னும் தொடரும்.

உன்னுடைய இதயத்தின்
இடையறா ஓசை
ஓயத் தொடங்கும்.
உன்னுடைய சாமான்
சலித்துத் தொங்கும்

அசைவற்று, பசியுடன்
அழுக்காய் இருக்கும் நீ
பிறப்பு என்ற, சாவு என்ற
இரு பெரும் எல்லைகளை
மீறத் துணிந்தாய்.
உன்னுடைய சட்டைப் பையில்
காகிதத் துண்டுகள்,
ஆணிகள்,
தீப் பெட்டி.
சிலுவையில் அறையவோ?
சிதையில் வைக்கவோ?

ஹமார்பாரி, துமார்பாரி, நோக்ஷல்பாரி

கசடதபற பிப்ரவரி 1971 – 5வது இதழ்

பாவக் குழந்தை              

அம்பைபாலன்

என் மனைவியின் தோழி
அழகின் அவதாரம்
அவள் குழந்தை
புட்டியில் வளர்ந்த
பாவக் குழந்தை.

எனது மனைவியும்
அழகில் சளைத்தவளல்ல
தோழியைப்
பழித்தவள்
பாலே கொடுத்தாள்.
பாவக் குழந்தைக்குப்
பால்தான் இல்லை.

கசடதபற பிப்ரவரி 1971 – 5வது இதழ்

மூன்றாவது வகை


                                                             இந்தி மூலம் : டாக்டர் பச்சன்
                                                                                                                                                     

தமிழில் : கோ.ராஜாராம்







ஒருநாள்
பயந்த நெஞ்சுடன்
அவலக் குரலுடன்,
அதனினும் அதிகமாய்த்
துளிர்த்த விழிகளுடன்
நான் சொன்னேன்:

என் கையைப் பற்றிக்கொள்
ஏனெனில்,
என் வாழ்க்கைப் பாதையின் துன்பத்தைத்
தனியாய் சகிக்க இயலாது
நீயுந்தான் யாரிடமேனும்
இதையே சொல்ல நினைத்திருப்பாய்;
தனிமைப் பாதை
உன்னையும் உறுத்தியிருக்கும்.
ஆனால், என்னைப்போல் நீ
பயந்த வார்த்தை பகர்ந்திடவில்லை;

சரி, வாழ்க்கையில்
ஏற்ற, இறக்கம் நாமும்
ஏராளம் கடந்துவந்தோம்
இருட்டு, வெளிச்சம்
புயல், மழை, வெளிச்சம்
சேர்ந்தே சகித்தோம்.
காலத்தின் நெடும் பயணத்தில்
ஒருவர் மற்றவர்க்கு
உதவியாய், துணையாய் இருந்தோம்.

ஆனால்,
தள்ளாடும் கால்களுடன்,
நானும், நீயும்
ஒருவருக்கொருவர் போதுமாயில்லை,
வேறொரு மூன்றாவது கை
எனதையும் உன்னதையும் தாங்கிட வேண்டுமென
ஒப்புக்கொள்வதில்
நாணமென்ன நமக்கு?

கசடதபற பிப்ரவரி 1971 – 5வது இதழ்


– நீலமணி


கண்ணகி

பாதச் சிலம்பால்
பதியை இழந்தவள்
பருவச் சிலம்பைத்
திருகி எறிந்தனள்

பர்ட்ஸ் வ்யு

இரண்டாம் உலகத்
தமிழ் மாநாட்டுக்குத்
திறக்கப்பட்டன சென்னையில்
இருபத்தியொரு
புதிய லெட்ரீன்கள்.

கசடதபற பிப்ரவரி 1971 – 5வது இதழ்

ப கங்கைகொண்டான்

தலைவிதி

நான்
ஏழை
என்பதற்கு
இன்னுமொரு
எடுத்துக்காட்டு:
எனது
தலைமயிர்கள்
இரும்புச் சரிகைகள
– வெள்ளியல்ல

                         

ஸ்டெல்லா புரூஸ்

மார்ச்சு ஒன்றாம் தேதி 2008ல் ஸ்டெல்லா புரூஸ் என்கிற ராம் மோஹன் தற்கொலை செய்து கொண்டு விட்டார்.  அவர் தற்கொலை செய்து கொள்வதற்கு முன் எழுதி வைத்த கடிதம்.

“கடந்த 67 வருட எனது வாழ்க்கை பற்றி வருத்தங்கள் இல்லை.  எளிய, உண்மையான, அடக்கமான மனிதனாக ஆடம்பர சிந்தனை துளியும் இல்லாமல் வாழ்ந்திருக்கிறேன்.  கண்ணை இமை காப்பதுபோல் என்னை பார்த்து அலாதியான காதலுடன் நேசித்து பத்திரப்படுத்தி, அபூர்வ, ஆனந்த மனைவியாக என் மனைவி ஹேமா வாழ்ந்தார்.

எத்தனை பிறவியானாலும் இதை மறக்க மாட்டேன்.  நானும், அவளும் வாழ்ந்த வாழ்க்கை அற்புதமான, ஆன்மீகமான இலக்கிய தன்மையான காவியம். ஹேமாவின் துணை இல்லாத வாழ்க்கை சூனியமாக இருக்கிறது.  என்னால் அதை தாங்க முடியவில்லை.  தனிமை சிறை கடும் தன்மையாக என்னை நெரிக்கிறது.  எனவே நான் ஹேமாவிடம் செல்கிறேன். மரணத்தின் கதவுகளை திறந்து, வாழ்க்கை தண்டனை ஆகிவிடும்போது மரண விடுதலை பெறுகிறேன்.”

அவர் மரணம் அடைந்து 7 வருடங்கள் ஓடி விட்டன.  

புத்தக விமர்சனம் 2

                                                        அழகியசிங்கர்

நந்தாகுமாரன் என்ற கவிஞர் üமைனஸ் ஒன் – 1ý என்ற கவிதைத் தொகுப்பை எனக்கு அனுப்பியிருந்தார்.  உடனே நானும் அவர் கவிதைகளைப் படித்து அது குறித்து சில குறிப்புகளை எழுதி வைத்திருந்தேன்.  பின் அத் தொகுப்பையும், குறிப்பையும எங்கோ வைத்துவிட்டேன்.  உடனே எழுத முடியாமல் போய்விட்டது.  
இத் தொகுப்பைப் பற்றி எதாவது எழுதியே தீர வேண்டுமென்ற எண்ணத்துடன் திரும்பவும் அவருடைய புத்தகத்தையும், நான் எழுதி வைத்த குறிப்புகளையும் தேடிக் கண்டுபிடித்தேன்.  
இந்தப் புத்தகத்தில் அவர் 89 கவிதைகள் எழுதி உள்ளார்.  அவருடைய கவிதைகள் எல்லாம், எல்லாப் பத்திரிகைகளிலும் பிரசுரம் ஆகி இருக்கின்றன.  வெகு சுலபமாக வார்த்தைகளை வைத்து கவிதைகளில் விளையாடி இருக்கிறார்.  அவர் இப்படியே எழுதிக்கொண்டு போனல் ஒரு ஆயிரம் கவிதைகளாவது எழுதி இருப்பார்.  
நான் அப்போது எழுதி வைத்த குறிப்புகளை இப்போது ஒவ்வொன்றாய் அடுக்குகிறேன்.
– நந்தாகுமாரன் கவிதைத் தொகுதி எல்லா விதங்களிலும் வித்தியாசமாக இருக்கிறது;
– தன் முதல் கவிதைத் தொகுதியில் நந்தா பல தகவல்களை அலட்சியமாக அலசுகிறார்.  பல இடங்களில் கவிதை அவரிடமிருந்து நகர்ந்து அவரை நோக்கியே விரைகிறது
– நீ நான் என்று பெரும்பாலான கவிதைகளில் ஒரு சொல்லாடலை உருவாக்குகிறார்.  அதன் மூலம் அவர் சொல்ல வருவதுதன் கவிதை.  கவிதையின் ஒத்தக் குரலாக அவர் தென்படுகிறார்.
– அவர் கவிதைகளில் அவருடைய üநான்ý அவரைத் தொந்தரவு செய்துகொண்டே இருக்கிறது.  கவிதை தன் வயமாக நகர்ந்து போய்க் கொண்டிருக்கிறது.   உதாரணமாக, காட்சி ஒன்று என்ற கவிதை (பக்கம் : 13)
ஏதோ ஒரு செடி
ஏதோ ஒரு பயன்
தொட்டியில் இருப்பதால்
என்ன என்ற கேள்வி
‘நான்’ எப்போதாவது
கொப்பளித்துத் துப்பிவிடும் நீரை
ஆவேசமாக உறிஞ்சும்
அதன் Survival
இன்னொரு உதாரணம் :  üஇங்கே நான்ý  (பக்கம் 12) என்ற கவிதை.
வானத்தை சுருட்டி 
பைக்குள் போட்டுக்கொண்டேன்
கடலை நான்காக மடித்து
பாக்கெட்டுக்குள் திணித்துக் கொண்டேன்
மலைகளைப் பொறுக்கி
மடியில் கட்டிக் கொண்டேன்
பூமியை
எட்டி
உதைத்தேன்
‘நான் யார்’
திரும்ப  திரும்ப நான் இவர் கவிதைகளில் இவரிடம் வந்து தொந்தரவு செய்கிறது.   இவர் எதிரில் யாரோ இருப்பதுபோல் நினைத்து இவர் அதிகமாக கவிதைகள் எழுதித் தள்ளியிருக்கிறார்.  அப்படி எதிரில் இருப்பவர், இவர் காதலியோ மனைவியோ இருக்கலாம்.
கவிதைகளைப் பற்றி கவிதைகள் எழுதுவது திகட்டுகிற ஒன்று.  இவர் அதிகமாக அதுமாதிரி கவிதைகள் எழுதித் தள்ளியிருக்கிறார்.  பின் சோதனை முயற்சியாக பல கவிதைகள் எழுதியிருக்கிறார்.  இவருடைய பெரும்பாலான கவிதைகளில் ஆங்கில சொற்கள் அதிகமாக நெளிந்து கொண்டிருக்கின்றன.  இவர் இலக்கில் கவிதை பிடிபடாமல் சுழன்று சுழன்று சுற்றிக் கொண்டிருப்பதாக தோன்றுகிறது.
கவிதை என்றால் எதை வேண்டுமானாலும் எழுதலாம்.  ஒருமுறை எழுதியதை திரும்பவும் எழுதாமல் இருக்க வேண்டும். 
நம் எதிரில் யாரோ இருக்கிறார்கள் என்று நினைக்காமல் பொதுவான தன்மையுடன் கவிதைகள் எழுத வேண்டும்.  நந்தாகுமாரனுக்கு என் வாழ்த்துகள்.
மைனஸ் ஒன் – 1 – கவிதைகள் – நந்தாகுமாரன் – பக்கம் : 111 – விலை ரூ.90 – உயிர்மை பதிப்பகம், 11 /29 சுப்பிரமணியம் தெரு, அபிராமபுரம், சென்னை 18 
 

மொட்டை மாடியில் தொட்டிப் பூவோரம்.. (காதல் கவிதை)


வித்யாசாகர்

1

மாடி மேலேறி
ஆண்டெனா திருப்ப வருவாய்
நான் கூரை மேலேறி
கோழி தேடுவேன்
கோழியும் கிடைத்ததில்லை
ஆண்டெனாவும் திரும்பியதில்லை
கூரைக்கும் மாடிக்கும் தெரியும்
நாம் யாரை தேட வந்தோமென்று..
——————————————————-
2
மொட்டைமாடியில்
பூ பூத்திருக்கும்
நான் எட்டிப் பார்ப்பேன்
மழை வரும்
மழையில் நீ நனைந்து ஓடி
கொடியில் போட்ட துணிகளை எடுப்பாய்
உன்னம்மா மேலேறி வந்து
நீ என்ன செய்கிறாய் என்பாள்
நான் பூ பார்க்க
வந்தேனென்பேன்
அவளுக்கு தெரியும் அது
எந்தப் பூவென்று
அசடு நீ தான்
தெரிந்திருக்கமாட்டாய்; நான்
உன்னைப் பார்க்க வந்ததை..
——————————————————
3
ஒளியும் ஒலியும் பார்க்க
ஓடிப்போய் அமர்வோம்..
முதல் பாட்டு
வரும் நீ என்னையேப் பார்ப்பாய்
இரண்டாவது பாடல் வரும்
நான் உன்னையேப் பார்ப்பேன்
விளம்பரம் மாற மாற
எல்லோரும் மாறி மாறி அமர்வார்கள்
நீயும் நானும் அதே இடத்தில்
அமர்ந்திருப்போம்
நமக்குள் ஒரு பாடல்
ஓயாது ஒலித்துக் கொண்டேயிருக்கும்..
——————————————————
4
எல்லோரும் கடற்கரைக்குப்
போகையில் அலைமிதித்து
வருவார்கள்
நான் கரையிலமர்ந்து
உனது பேரெழுதி எழுதி அழிப்பேன்
மீண்டும் மீண்டும்
உன் பேரெழுதுவதில்
அவ்வளவு சந்தோஷம் வரும்..
அலைகள் வந்து வந்து
போவதைப்போல
நீயும் போய் போய் வருவாய்..
எனக்குள்
இருந்துக்கொண்டே இருப்பாய்..
——————————————————
5
மதிய உணவு
கட்டிப்போனால்
திறக்கையில் உன் முகம் தெரியும்
மேலே வானத்தைப்
பார்த்துவிட்டு திரும்பி
காற்றை தொடுவேன்
காற்றில் உன் வாசம்
மணக்கும்
உணவை
மூடிவைத்து விட்டு
ஓடிவந்து
உன் வகுப்பறை ஓரம் நிற்பேன்
நீ சாப்பிட்ட உணவை
பாதியில் மூடி பையில் வைத்துவிட்டு
கைகளை நீட்டி
காற்றை தொடுவாய்
எனக்கு
பசியெல்லாம் பறந்துபோகும்
மனசெல்லாம் நீயே நீயே நிறைவாய்..
——————————————————
6
எப்போதும் எஸ்எம்எஸ் வரும்
ஏர்டெல் விளம்பரமென்றெண்ணி
விட்டுவிடுவேன்
இப்போது
ஏர்செல் விளம்பரம் செய்தால்கூட
நீயா இருக்குமோ
என்று திறந்துப் பார்க்கிறேன்