Author: virutcham

நவீன விருட்சம் 81-82 வது இதழ் அச்சாகிவிட்டது. அக்டோபர் மாதத்திற்குள் கொண்டு வர வேண்டுமென்ற என் பரபரப்பு இதழ் உருவாக்கத்தில் சில குறைபாடுகளை ஏற்படுத்தாமலில்லை. navinavirutcham.blogspot மூலம் பல புதியவர்கள் நவீன விருட்சத்திற்குக் கிடைத்துள்ளார்கள். வேண்டியமட்டும் படைப்புகளும் கிடைத்துள்ளன. எல்லாவற்றையும் நவீன விருட்சம் இதழில் கொண்டு வந்துள்ளேன்.
கவிஞர் எஸ் வைதீஸ்வரன் முகப்போவியம் பிரமாதமாக வந்துள்ளது.

இனி நவீன விருட்சத்தை எல்லோருக்கும் அனுப்ப வேண்டும். முழுவதும் அனுப்ப எனக்கு குறைந்தபட்சம் 15 நாட்களாவது பிடிக்கும். கனத்த ஜோல்னா பையை தோளில் சுமந்துகொண்டு அலுவலக சாப்பிடும் நேரத்தில் வண்டியில் க்ரோம்பேட்டை தபால் அலுவலகத்தில் எல்லாவற்றையும் சேர்த்துவிடுவேன்.

முன்பெல்லாம் சந்தா அனுப்பச் சொல்லி எல்லோருக்கும் கார்டு எழுதுவது வழக்கம். இப்போது அதெல்லாம் முடிவதில்லை. சந்தா அனுப்பிவிடுவார்கள் என்று எண்ணி பத்திரிகை அனுப்பிக்கொண்டிருக்கிறேன்.

இந்த இதழில் புதியவர்களாக நிலாரசிகன், அனுஜன்யா, மைக்கேல், இராகவன், ச முத்துவேல், சைதை செல்வராஜ், செல்வராஜன் ஜெகதீசன் முதலியவர்கள் கலந்து கொண்டுள்ளார்கள். அவர்களுக்கு என் வாழ்த்துகள். (இவர்கள் முகவரிகள் தேவை. பத்திரிகை பிரதிகள் அனுப்ப.)

அடுத்த இதழ் ஜனவரி மாதம் வருகிறது. தொடர்ந்து படைப்புகளை அனுப்பும்படிக் கேட்டுக்கொள்கிறேன்.முதலில் navinavirutcham.blogspot லும் பின், நவீன விருட்சம் இதழிலும் பிரசுரம் செய்கிறேன்.

இப்போது அனுப்பி உள்ள கவிதை ஒன்றை இங்கு பிரசுரம் செய்கிறேன்.
ச.முத்துவேல்
நம்ப மறுத்த கணங்களை
மீண்டும் மீண்டும்
நிகழ்த்திப் பார்க்கிறது மனம்.

கடந்துபோன ஆற்று நீர்போல்
ஏற்கனவே பெய்த வெயில்போல்
இழந்த கணங்கள் என்றபோதிலும்

பரவசமான கணங்களை
முன்பைவிடத் தேய்ந்துபோன
பரவசத்தோடும்

வலிமிகுந்தத் தருணங்களை
முன்பைவிடத் தேய்ந்துபோன
வருத்தத்தோடும்.

அக்கணங்களின்
அதிர்வலைகள் இன்னமும்
ஓய்ந்தபாடில்லை

அது எனது உயர்நிலைப் பள்ளியின் இறுதி நாளொன்றில் நடந்தது. இலங்கையின் திருக்கோண மலையிலிருந்த ராமக்கிருஷ்ண மிஷன் பாடசாலையில் படிப்புக்குப் புறம்பான விஷயங்களைப் பகிர்ந்து கொள்கிற ஒரு ஆசிரியரிடமிருந்து நான், ஜே.கிருஷ்ணமூர்த்தயின் The First and Last Freedom என்ற நூலை இரவல் வாங்கினேன். அதுவரை நான் படித்த அதற்குப் பின்பும் நான் படிக்கவிருந்த ஏராளமான நூலாசிரியாகளிலுள் இந்த நூலாசிரியரல்லாத ஒருவரது வாசகங்கள் எவ்வளவுக்கு என்னைச் சல்லடையிடப் போகின்றன என்று நான் அப்போது சந்தேகிக்கவில்லை.
நூலை எனக்குத் தந்தவர் ஒரு மார்க்ஸீயவாதியெனினும் ராமக்கிருஷ்ண மிஷனின் அடிப்படைகளில் மதிப்புக் கொண்டவர். ஏற்கனவே அவரிடம் மார்க்ஸீயம், கம்யூனிஸம் பற்றி சில பல உபதேசங்களைப் பெற்றிருக்கிறேன். எனது சில பல நண்பர்கள் அவர் மூலம் ஏற்கனவே கம்யூனிஸ போதம் பெற்றுவட்டார்கள். நான் அவரிடம் ஏற்கனவே கம்யூனிஸ போதம் பெற்றுவிட்டார்கள். நான் அவரிடம் கேட்டேன். ‘மனிதனை உந்துகிற உண்மையான வேட்கையைப் பற்றி மார்க்ஸ் என்ன சொல்கிறார்?’
மாக்ஸியத்தை நான் பின்பு கற்றறிந்ததுக்கும் அவர் சொன்ன பதிலுக்கும் நிறையத் தொடர்பு உண்டு. ஆனால் இலங்கையிலும் இங்கும் நான் சந்தித்த எத்தனையோ மார்க்ஸிஸ்டுகளிடம் நான் இந்தக் கேள்வியைக் கேட்டபோது, பதில் தெரியாமல் விழித்திருக்கிறார்கள். அவர் சொன்ன பதில்: மனிதனை உந்தும் வேட்கை பொருளாதார வேட்கை என்பதுதான் மார்க்ஸின் கோட்பாடு.’
மார்க்ஸிற்கும் எனக்கும் ஒத்துவராது போலிருக்கிறதே என்று நினைத்த நான் இன்னொரு நாள் கேட்டேன்:’மனித லட்சியம் ஆன்ம ஈடெற்றமாக, உண்மையை அறிந்து விடுதலை பெறுவதாக இருக்க வேண்டும் என்பதுபற்றி உங்களுக்கு ஆட்சேபணை இல்லை. ஆனால் கம்யூனிஸ முறைகளுக்கும் இந்த லட்சியத்துக்கும் சம்பந்தமில்லையே!
கம்யூனிறும் ஏற்றத்தாழ்வுகள் இல்லாத சமூகத்தைச் சிருஷ்டிக்கும். இந்த சமூகத்தை சிருஷ்டித்த பிறகு நாம் ஆன்ம ஈடேற்றத்துக்கான முயற்சிகளில் இறங்கத் தடையிராது.’
இதில் நான் சிரித்துவிட்டேன். ஆசிரியரும் சேர்ந்து சிரித்தார். இதற்குப் பின்புதனா அவரிடமிருந்து ஜே கிருஷ்ணமூர்த்தியின் மேற்படி நூல் கிடைத்தது. அத்துடன், நூலைத் திரும்பக் கேட்காமல் என்னிடமே விட்டுவிட்டார். இப்படியும் ஒரு மார்க்ஸிஸ்டு.
ஆனால் வேறு பையன்கள், முக்கிய உதாரணமாக எனது சீனியர் பையன் ஒருவன், ‘சோவியத் ரஷ்யாவில் கார் பண்ணுகிறான். ஒரு கார் இந்த லைட்போஸ்டிலிருந்து அந்த லைட்போஸ்ட் வரை அவ்வளவு நீளம்,’ என்று பேசும் ரகமான கம்யூனிஸ்டுகளாகி விட்டார்கள். இத்தகையர்களிடம் பள்ளி நாட்களில், அவ்வளவு நீளமான கார் சந்தில் திரும்புவது எப்படி?’ என்று கேட்கும் ரகமானவனாக நான் மாறினேன். வளர்ந்த பிறகு எனது எழுத்தியக்கமும் எழுத்துலகத்து கம்யூனிஸ்டுகளின் அபத்தவாதங்களை இதே விதமாக விசாரிக்கும் இயக்கமாக வளர்ந்தது என்பது ஒருபுறமிக்க, அன்று பள்ளி நாட்களில் என்னைச் சுற்றி முளைத்த குட்டிக் கம்யூனிஸ்டுகள் ஒவ்வொருவருமே பணக்காரக் குடும்பங்களைச் சேர்ந்தவர்கள். எனது குடும்பம் ஏழைக் குடும்பம் என்படு மட்டுமல்ல, ஆழ்ந்த சிக்கல்களும் வன்முறை நிறைந்தவர்களது உபாதைகளும் நிறைந்த சூழலைக் கொண்டிருந்தது. இருப்பினும் இதனூடே எனது தாயாரின் நுட்பமான குணாம்சங்கள் பரிகார அம்சமாக விளங்கி இருக்கின்றன. மார்க்ஸீயக் கோட்பாடுகளில் ஏதும் ஆழமான இருந்திருந்தால் நான்தான் கருவிலே திருவுடைய கம்யூனிஸ்டாகி இருக்க வேண்டும்.
பள்ளிக்கூடத்துக் குட்டிக் கம்யூனிஸ்டுகளையும், தொடர்ந்து எழுத்துலகத்தில் தெரிய வந்த கம்யூனிஸ்டுகளையும் தூக்கிச் சாப்பிடக் கூடிய கம்யூனிஸ்டாகி இருக்க வேண்டும். எனது சூழலை பொருளாதாரக் கோட்பாட்டின் மூலம் சந்திப்பதற்கான தண்டால், பஸ்கிகளில் நான் ஈடுபட்டிருக்க வேண்டும். ஆனால் அன்றும் சரி, இன்றும் சரி, கம்யூனிஸ உபாஸனையை நான் அதன் கோட்பாடுகளின் மூலம் மட்டுமின்றி அதனை உபாஸிப்பவர்களை அவதானிப்பதன் மூலமும் கூடத்தான் கணித்திருக்கிறேன். வன்முறைக் குணத்தை மனிதாபிமானம் என்று மாய்மலம் பண்ணுகிறவர்களும், அப்பட்டமான சுயலாப வேட்கைகளை சோஷலிஸ லட்சியம் என்று திருகுதாளம் செய்கிறவர்களும், தரமற்ற எழுத்தை முற்போக்குப் படைப்பு என்று திரித்துக் காட்டுகிறவர்களும் மலிவதற்கு கம்யூனிஸ இயக்கம் இடம் தந்திருக்கிறது. இதன் விளைவாக, இந்த இயக்கத்தின் வழிமுறைகளையே பிரதிபலிக்கிற எதிர் இயக்கங்கள் ஜனித்தன. பொது வாழ்வும் கலாசார வாழ்வும் நீதியுணர்வு செம்மை, தரிசனப் பண்பு ஆகியவை ஏதுமற்ற கீழ்மைக் குணங்களின் பலமாகின.
என்னுடன் சேர்ந்த அன்று தமிழுலகின் கம்யூனிஸ இயக்கங்களில் உள்ள குறைபாடுகளைத் தங்கள் உபாயங்களைத் தாக்கியவர்களது இயக்கங்கள் இன்று அதே குறைபாடுகளைத் தங்கள் உபாயங்களாகக் கொண்டுவிட்டன. இதன் காரணம் ஜீவிதப் போராட்ட நியதிகளுக்கு இவை ஆட்பட்டவைதான். ‘உயிரோடு இருப்பதற்காக எதுவும் செய்யலாம்,’ என்ற ரகமான மிருக நோக்கம் உள்ளவர்கள் நீதி, செம்மை, தரிசனம், ஆகிய நுண்ணிய மனித நோக்கங்கள் உள்ளவர்களாக தங்களை ஸ்தாபிக்க முயன்றமைதான். இந்நிலையின் விடம்பனம், சமரஸங்களாகவும் ஸ்தாபன வலுவிற்கு முக்கியத்துவம் தருவதன் மூலமும் இன்று வெளிப்பட்டு பவனி வந்து கொண்டிருக்கிறது.
இன்றைய சீரிய தமிழிலக்கிய உலகில் எனது குரலுக்கு மேற்படி விடம்பனத்திலிருந்து மாறுபட்ட ஒரு தொனி இருப்பதை உணர்கிறவர்கள் உள்ளனர். இந்தத் தொனியைக் காப்பாற்றிய எனது அந்தரங்க சக்தி ஜே கிருஷ்ணமூர்த்தியால் போஷிக்கப்பட்டமையை அவர்கள் நிச்சயம் அறிய வேண்டும். பிரசுர சாதனங்கள் மூலம் நான் வெளிப்படு முன்பே ஜே கிருஷ்ணமூர்த்தியின் The First and Last Freedom எனக்குக் கிடைத்தமை இதில் முக்கிய விஷயமாகிறது. இருந்தும் நான் எனது கட்டுரைகளில் அவரது பெயரைக் குறிக்பிடாமல் நீண்ட காலங்களாகத் தவிர்த்து வந்திருக்கிறேன். இதன் காரணம் நான் அவரைப் பின்பற்றியவன் அல்ல என்பதுதான். எனக்கு இயற்கையாக இருந்த சில விசேஷ குணங்கள் உண்மையில் காப்பாற்றப்பட வேண்டிய அபூர்வத் தன்மை உள்ளவை என்பதுதான் முதன்மையாக அவரது நூல்களிலிருந்த நான் பெற்ற போஷனை.
இயற்கை அழகில் லயித்தல், எனது சுபாவ சக்திக்கும் விருப்பத்துக்கும் ஏற்ற கலையுலகை நாடதல் என்பவை இந்தக் குணங்களாகும். சூழலின் அழுத்தமும் ஆலோசகர்களும் என்னைத் திருத்த முயன்றவர்களும் இந்த எனது போக்குகளை பலவீனப்படுத்தி விடாதபடி அன்று உதவியவர் ஜே கிருஷ்ணமூர்த்திதான். இதற்கும் மேலே போய், பால்ய வயதில் சமூக மரபுகளினது கெடுபிடிகளின் விளைவாகப் பிறக்கக்கூடிய குற்ற உணர்வு என்ற விபரீதமான பின்னணி எதுவும் பிறந்து விடாமலும் அவரது போஷனை காத்திருக்கிறது. ‘இது நல்லது, அது கெட்டது’ என்ற பிளவுபட்ட ம஧னொபாவத்தின் கொடுங்கோல் என் மனசில் எப்போதுமே வலிமையற்றுத்தான் இயங்கி வந்திருக்கிறது. இதற்கும் ஜே.கிருஷ்ணமூர்த்தியை நான் காரணம் காட்டலாம்.
உண்மையைத் தேடுதல், ஆத்மானுபவத்தை உத்தேசித்தல் அகியவற்றை முக்கியமாக்குகிறபோது, உலகையும் இயற்கையையும் சுபாவசக்திகளையும் இதன் விளைவாகச் செயலூக்கத்தையும் மனம் முக்கியமாகக் கொள்வதில்லை. இவற்றுக்கு முக்கியத்துவம் தராவிட்டால் மனசின் நுட்பமான உணர்வுகள் மழுங்கிவிடும். இந்த ஆபத்து எனக்கு ஏற்படாதவாறு ஜே கிருஷ்ணமூர்த்திதான் காத்திருக்கிறார். ஏனெனில் எழுத்துலகினுள் நுழையும் தறுவாயில் சந்நியாஸம் வாங்கிக் கொள்கிற நோக்கமும் எனக்கு இருந்திருக்கிறது. சந்நியாஸ மதிப்பீடுகள் உணர்வுகளை மழுங்க அடித்துக் கொன்றுவிடுகிற குணத்தைக் கொண்டவை. இது விஷயமாக ஜே கிருஷ்ணமூர்த்தி தீவிரமான கருத்துக்களை வெளியிட்டடிருக்கிறார். உணர்வுகளைக் கொல்கிற மத மரபுகளையும், அனுஷ்டானங்களையும், மதிப்பீடுகளையும் மிகுந்த வலிமையுடன் சாடி நொறுக்கிவிடுகிற சக்தி அவருடைய கருத்துக்களுக்கு உண்டு.
உணர்வின் பரிபூர்ணமான சுதந்திர நிலையிலேயே அது தனது குழந்தைமைக்குத் திரும்ப முடியும். விருப்புமற்று வெறுப்பு மற்ற புத்துணர்வே இந்த குழந்தமை. இந்தப் புத்துணர்வுதான் உள்ளதை உள்ளபடி தரிசிக்க உறுதுணையாகும். உணர்வுக்கு மரபுகள் இடும் தளைகள், உள்ளதை உள்ளபடி தரிசிக்க உதவாதவை. இந்த மரபு பழையதோ, புதியதோ என்பதல்ல பிரச்னை. உள்ளது என்பது இப்போது மனம் கொள்ளும் தாகங்களும் எதிர்ப்புகளும் அனுதாபங்களும்தான். இந்நிலையில் உழன்றபடியே இதைத் தாண்டி உள்ள ஏதோ ஒன்றை லட்சியமாகக் கொள்வதென்பது இப்போது ‘உள்ளது’ எதுவோ அதனை தரிசிப்பதனின்றும் தப்புவதாகிவிடும். இப்போது உள்ளது தாகம். எவ்வித முன்னபிப்பிராயமும் அற்ற பரிவுடன் மெளனமாக இதைப் பார்த்தால்தான் முக்கியமானது. இந்தப் பார்வையில் நிச்சலன நிலை மட்டும் உண்டு. அதாவது பார்க்கப்பட்டதை விரும்பாலும் வெறுக்காமலும் அது இத்தகையது என்று சிந்திக்காமலும் ‘சும்மா’ பார்ப்பதே இது. மரபு வசப்பட்ட உள்ளம், அரசியல் ரீதியான உள்ளம் எதுவும் பார்க்கப்பட்ட தாகத்தினை, ஆராயவோ அபிப்பிராயம் சொல்லவோ ஏற்கவோ மறுக்கவோதான் செய்யுமே அன்றி, சும்மா பார்த்திருக்காது. எனவே தாகங்கள் மேலும் சலனங்களாகத் தொடர்கின்றன. மனசின் சலனம் என்பது மரபினாலும் பழக்கத்தினாலும் சூழலினாலும் உருவாக்கப்பட்ட மனக் கட்டமைப்புகளின் விளைவுதான். ‘உண்மை’ என்ற ஏதோ ஒன்றை லட்சியமாக்குகிறபோதும் கூட பழைய அல்லது புதிய கட்டமைப்பு ஒன்றுக்குத்தான் மனம் வசப்படுகிறது. நேற்று அனுபவித்ததையே மீண்டும் மனம் அசைபோடுகிறபோதுகூட, நாம் நமக்கு நாமே உருவாக்கிய ஒரு மனக் கட்டமைப்புக்கு வசப்படுகிறாம். இந்த அமைப்பைக் கொண்டு இப்போது எழும் மனப் பிரச்னையான தாகம், கோபம் முதலியவற்றைச் சந்திக்கிறோம். இது குழந்தைமையுடன் தன்னைத்தானே பார்ப்பதாகாது.
ஜே.கிருஷ்ணமூர்த்தியின் இந்த அணுகுமறை ஒரு மார்க்கமல்ல. ஏனெனில் ‘உண்மை என்பது மார்க்கங்களற்றது,’ என்பதே அவரது அடிப்படைச் செய்தி. மேலே சொல்லப்பட்டிருக்பதன் தாத்பர்யம் இதுதான். இதனை அவர் எண்ணற்ற கோணங்களில் இருந்து வெளிப்படுத்தி உள்ளார்.
சரி, இப்படி தனது தாகங்கள் முதலியவற்றை அவதானிப்பதால் என்ன லாபம்?
இந்தக் கேள்வியே தாகங்களை அவற்றின் தளத்தில் ஒரு பிரச்னையாகக் காணாத மனசில்தான் ஜனிக்கும். தாகங்களை பிரச்னைகளாக, அவதானத்துக்குரிய இயற்கை வடிவுகளாகக் காண வேண்டுமானால் மனசிற்கு மென்மையும் வீரியமும் இருந்ததாக வேண்டும. தாகங்களை அவதானிப்பதால் எதோ லாபம் கிடைக்கும் என்று புறப்பட்டால், அந்த லாபத்தைப் பற்றிய தாகமாக மற்றைய தாகங்கள் மாற்றியமைக்கப்படும். தாகம் என்ற மனநிலை இவ்விதமாக தற்காப்படைந்த விடும். அந்த ஏதோ ஒரு லாபத்துக்கான தாகம் என்ற நிலையில் மனசின் சுகதுக்கங்களும் விருப்பு வெறுப்புகளும் அமையும். இதுவே உலகைப் பிளவுபடுத்தும் உன்னத லட்சியங்களினது மோதல்களாக வடிவெடுக்கிறது.
இதனால்தான் ‘உண்மைக்கு மார்க்கம் இல்லை’ என்கிறார் ஜே.கிருஷ்ணமூர்த்தி. ஏனெனில் மார்க்கம் ஒரு லட்சியத்திற்குச் செல்லும் பாதையாகும். லட்சியமாகக் கொள்ளப்படும் எதுவும், மனசினது தாகம் பூணும் வெளிவேஷம்தான். லட்சியத்தை விட்டுவிட்டால் தாகம் தாகமாகவே நிற்கும். ‘சிலுவைப் போர்’ என்பது லட்சியமாக உருமாற்றப்பட்ட வெறும் போர்தான். இதில் சிலுவை என்ற லட்சியாம்சத்தை அகற்றினால்தான் இது வெறும் போர் என்று புலனாகும். இதே போன்று உலக சரித்திரத்தில் எண்ணற்ற ரணகளங்களாக லட்சியம் நியாயமடைந்துள்ளது. இந்த இயக்கத்தின் சுனை, ஒவ்வொரு தனிமனித உள்ளமுமே என்கிறார் ஜே.கிருஷ்ணமூர்த்தி. இதனால்தான் தனது தாகங்களையும் விருப்பு வெறுப்புகளையும் அவதானிப்பதால் என்ன லாபம் என்ற கேள்வி பாரதூரமான அளவுக்குத் தவறானது. இங்கேதான் குழந்தைமையுடன் எவ்வித லாபநோக்குமற்று தன்னைத்தானே அவதானிப்பது என்பது விரிவடையும். இவ்விதம் தன்னைத் தானே அவதானிப்பதென்பதும், இயற்கையை உலகை, வாழ்வை அவதானிப்பதுவும் ஒரே கதியில் நிகழ்பவை.
ஜே.கிருஷ்ணமூர்த்தி முதன்மையாக இயற்கையை அவதானிக்கும் கலையினையே தமது செய்திக்கு அடித்தளமாக்குகிறார். ‘உண்மையைத் தேடி’ அவரிடம் போகிறவர்கள் இதைப் பெரும்பாலும் உணர்வதில்லை. ஆனால் இயற்கையுடன் கொள்ளும் உறவு, ஒரு வகையில் அந்தரங்கத் தளம் ஒன்றில் ஜே.கிருஷ்ணமூர்த்தியினது விகாஸம் ஒன்றுடனேயே கொள்ளும் உறவாகக் கொள்ளத் தக்கதுதான். அவருடன் எவ்வளவுக்கு ஒருவர் நெருங்கிப் பழகி இருந்தாலும் சரி இயற்கையுடன் பழகாதவராயிருந்தால் அந்த ஒருவர் ஜே.கிருஷ்ணமூர்த்தியுடனும் உறவு பூணவில்லை என்றதான் ஆகும்.
நான் ஜே.கிருஷ்ணமூர்த்தியை 1970 – 71 வாக்கில் ஒரு சில நிமிஷங்கள் சென்னையில் சந்தித்துப் பேசி இருக்கிறேன். அவருடன் அதிகம் பழகுவது முக்கியமற்ற சில்லறை விஷயமாகத்தான் எனக்குத் தோன்றி வந்திருக்கிறது. இருந்தும், நான் என்னை அவதானிக்கும் கலையில் ஈடுபட்டமையிலேற்பட்ட வீரிய ஏற்ற இறக்கங்களுக்கேற்ப அவருடன் எனது உறவும் பல்வேறு ரஸ பேதங்களைக் காட்டி வந்திருக்கிறது. ‘பிறருக்கும் எனக்கும் இடையே யாரும் வர முடியாது,’ என்று அவர் உறுதியாக்க கூறுவதனை நான் இவ்விடத்தில் ஸ்தாபிக்க விரும்புகிறேன். ‘உண்மையான ஜே.கிருஷ்ணமூர்த்தி, உலகப்பிரசித்தி பெற்ற ஒரு சரீர வடிவம் அல்ல’ என்பதை உணர்வது இதற்கு அவசியம். நமது கவனம் விழாத திசையில் தனது கவனத்தைச் செலுத்துவதன் மூலம் நம்முடனேயே உறவு கொள்ள நாடுகிற ஒரு அபூர்வ சக்தி என்றுதான் அத்தகையவரைக் கொள்ள வேண்டும். இதை உணர்கிறவருக்கும் அவருக்குமிடையில் எவரும் வரமுடியாதுதான்.
(ஜனவரி – மார்ச்சு 1991ல் நவீன விருட்சம் இதழில் பிரசுரமான கட்டுரை)

3.

கல்யாணராமன்

பூனையை முன் வைத்துக் காதலியுடன் ஒரு சம்பாஷணை

அன்புற்குரியவளே!
பூனையை விட்டு விடு

நீ விரித்த வலையில்
மனம் தப்பி தலைக்குப்புற
மீள முடியாமல் விழுந்துபோன
உன்னடிமை சொல்கிறேன்

தயவுசெய்து
பூனையை விட்டுவிடு

நீ வைத்து விளையாட
வாலிபப் பொம்மைகள் ஆயிரம் இருக்கின்றன
நீ வீசும் புன்னகைக் காற்றில்
வானுயரம் குளிர்ந்த பறக்க
வயசாளிப் பலூன்கள்
கோடிக்கணக்கில் காத்துக் கிடக்கின்றன

வழக்கம்போல்
அவர்களோடு விளையாடிக்கொள் நீ
பாவம்
இந்தப் பூனையை விட்டுவிடு

பூனையோடு விளையாட உனக்குத் தெரியாது
சந்தோஷமானால்
ஆரத் தழுவிக் கொஞ்சுவாய்
கோபம் கொண்டாலோ
சோறே போடாமல் வதைப்பாய்

அன்பிற்குரியவளே!
பூனையோடு பழகும் திறனோ
சிரித்துச் சிரித்து விளையாடும் கலையோ
சுட்டுப் போட்டாலும் வராது உனக்கு

தயவுசெய்து
பூனையை விட்டு விடு

இருகரங்களாலும் அள்ளியெடுத்து
மூச்சுக் காற்று முட்ட முட்ட
மார்போடு அணைத்துக்கொள்ளத் துடிக்கும்
பயங்கரமான உனது அன்பை

ஒரு சிறு சீறலுமற்று
அப்படியே தாங்கிக்கொள்ள
உணர்ச்சி கெட்ட
வெறும் ஜடமல்ல அது

திறந்து கிடக்கும் சமையலறையில்
நீ உறை குத்தி வைத்த பாலை
குடித்துத் தீர்க்கும் பரபரப்பில்
தவறுதலாய்
உன் வீட்டுக் குவளையை
உருட்டி விட்ட குற்றத்திற்காக
நீ சினந்தால் அதற்கு வலிக்கும்

வலித்தால் அது கத்தும்
சிலவேளைகளில்
தன் கூரிய நகங்களால்
பட்டுப் போன்ற உன் மேனியைப்
பிராண்டியும் விடலாம் அது

ஆதலினால்
என் அன்பிற்குரியவளே!
பூனையை விட்டுவிடு

உன்பிடி நழுவித் தப்பியோடும் பூனையைப்
பாற்சோறு தின்ன வைப்பதற்காகக்கூட
இனித் துரத்தாதே

வேண்டாம்
நீ பின்னிய அன்பு வலையிலிருந்து
அதை விடுவித்து
கட்டுக்கடங்காத அதன் சுதந்திரத்தை
தயவுசெய்து
அதனிடமே விட்டுவிடு, நீ.

1.
இரா.நரசிம்மன்

பூனை
குறுக்கே
வரவே செய்யும்
வரும்போதும்
போகும்போதும்
அது சாலையைக்
கடந்தே ஆக வேண்டும்.

அவர் சொன்னார்
சாலையின் ஓரத்தில் நடக்க
பூனையைப் பழக்க வேண்டும்
சரிதான்
…………..
ஆனால்

2.

கேத்தம்பட்டி செல்வா

நள்ளிரவில் வரும் பூனை

உறங்கும் வேளை
சுவரேறி வரும்
ஒரு திருட்டுப் பூனை.
சத்தமின்றி
உரிதொங்கும் பரண் மீது
ஏறி நிற்கும்
வாய் பிளந்திருக்கும்
செம்பு பார்த்து கத்தும்
வெள்ளி மீசை சிணுங்க
பின், செம்பின் வாய்ப் பார்த்து
நாக்கு சுழற்றும்
திசைகள் பார்க்கும்
திரும்ப ஒரு முறை கத்தும்
கால் நகம் கொண்டு
மூக்கு பிராண்டும்
முன்னங்கால் செம்பை
கீறிப் பார்க்கும்
என்னென்னவோ செய்யும்
சலிப்பில்லாமல்
எதுவும் கிடைக்காமல்
தொப்பென்று எகிறிகுதித்து ஓடும்
அந்தத் திருட்டுப் பூனை

(பூனைகள் தொடரும்….)

short story

அவள் எனக்கு மஹாராணிதான். என்னுடைய நினைவுகளையும், கனவுகளையும் அரசோச்சும் அழகு ராணி. என்னுடைய ராணி ஓர் மயிலும் கூட – நடனத்தில்.
எனது மயில்….ஸாரி, மயிலின் பெயரைச் சொல்லாமலே….பெயரென்றால்? காலேஜ் ரிஜிஸ்டரில் அவள் – ஸில்வியா ஆன்டர்ஸன். காலேஜ் கேம்பஸிற்குள், தோளுடன் தோள் உராயும் தோழியருக்கு – அவள் ஸில்லி. எனக்கு, என்னுடைய சுகமான நினைவுகளுக்கு, ராஜாவின் பார்வை ராணியின் பக்கம் கனவுகளுக்கு – அவள் பெப்பி பெப்பி பெப்பி……..
பெப்பி – என் நினைவே, என் கனவே…….ப்ரு காப்பியின் முறுகல் நுரை போலிருக்கும் என் மயிலின் சிரிப்பு. அவளுக்குத் தொடைகள் என்ன மயிலின் பட்டுத் தொகைகளா? – இந்த புஷ்கி அரைக் கண்ணைத் திறந்து கொண்டு; அரை வாயைத் திறந்து கொண்டு அத்தனை சுகமாகத் தூங்குகிறதே மயிலின் மடியில். சொல்லவே சுகம். மீண்டும் சொல்கிறேன். ‘என் மயிலின் மடியில்.’ ஏய் புஷ்கி. எனக்கு உன்மேல் பொறாமை. யார் இந்த புஷ்கி? யாருமில்லை. மயில் வீட்டுப் பொமரேனியன். மயிலுக்குக் குழந்தை மாதிரி. இரவிலும் கூட இந்த புஷ்கி என் மயிலுடன் பஞ்சு மெத்தைக்குள்; போர்வைக்குள்..போகட்டும்.
ஸில்வியாவை நான் மட்டும் ஏன் பெப்பி என்கிறேன்? சொல்கிறேன். உங்கள் வீட்டில் பியானோ இருக்கிறதா? பெப்பி ஆரோமெல்லோ என்ற இளைஞனின் பியானோ இசையில் உங்களுக்குப் பைத்தியம் உண்டா? மயிலிடம் இரண்டும். எனது மயிலும் பிரமாதமாக பியானோ வாசிக்கும். அதனால்தான் பெப்பியென்று என் மயிலை நான் மட்டும்…
லைட் ப்ளு வர்ண சுவர்கள். மூலையில் ரெட் கார்ப்பெட்..பியானோ. மயில் பியானோ வாசிக்கிறது. மயிலின் டிரஸ் குரு ரெட்டில். மயிலின் பொன் வர்ணக் கூந்தல் – தூரத்திலிருந்து பார்த்தால் ஒரு அருவி அமைதியாக வழிவதைப் போல. மயிலின் அருவியை மெதுவாக ஸ்பரிக்க ஒரு மலராத ரோஜாவை அந்தப் பொன் வர்ணக் கூந்தலில் சூட்ட நான் – பைத்தியமாக…
பெப்பி எனக்கு இன்ஸ்பிரேஸன். எனக்கு அவள் அடுத்த வீட்டுப் பெண். அதனாலா மயிலை நான் ‘படோசன்’ பார்க்க அழைத்துப் போனேன். மயிலுக்கு இந்திப் படம் பிடிக்கவில்லை. ஆனால் நஸீம் பானுவின் பெண்ணைப் பிடித்தது. ‘ஸி ஹர் அய்ஸ்’ என்றாள். பார்த்தேன். மயிலின் கண்களை; நீல நிற விழிகளில் நான்.
எனக்கு மயிலின் வீட்டில் மிகவும் சுதந்திரம். அந்த சுதந்திரம். அந்த சுதந்திரத்தின் ஆரம்பம் – புத்தகம். மயிலின் அப்பா – அவருக்கு எல்லா இடங்களிலும் ஒரே பெயர்தான். மிஸ்டர் தாமஸ் ஆண்டர்ஸன். 50 வயது ஜென்டில் மேன். பார்த்தால் 30 வயது. மிஸ்டர் தாமஸ் ஒரு புத்தகப் பூனை. நான் சொல்லவில்லை. எல்லாம் என் மயில்தான். தூங்குவதும்கூட மயிலின் அப்பாவிற்குப் புத்தகத்தில்தான். புத்தகத்தில் தூங்கினால் பூனையா? அப்படியானால் நானும்தான்.
மகளை மிஸ்டர் தாமஸ் ஆண்டர்ஸன் சொல்வார் : “மகளே நீ கூட நமது புஸ்ஸி போல,” புஸ்ஸி? யெஸ், மயில் வீட்டுப் பூனைக்குட்டி.
“பரிஹரின் டெரிடோபைட்டைப் படிக்கும்போது தான் நினைத்தேன். உன் அம்மாதான் சொன்னாள் – ஜெனிடிக்ஸ் படிக்கும்போதுதானாம்.. பரீட்சையிலும் போய் தூங்காதே மகளே…”
நானும் மனதிற்குள் சொல்கிறேன்.. “பரீட்சையிலும் போய் தூங்காதே மயிலே…” என்னுடைய மயில் பாட்டனி ஸ்டூடண்ட்..எனக்கென்ன தெரியும் பாட்டனியில்? ஆங்கிலம் தெரியாதவனுக்கும் எ பி ஸி டி என நான்கு எழுத்துக்கள் தெரியும்போது. எனக்கும் பாட்டனியில் தேலோபைட்டா, பிரையோபைட்டா என இரண்டு பெயர் சொல்லத் தெரியும். பூக்கும் தாவரம் பூக்காத தாவரம் என்று மயில் பெரிய லெக்சரை ஆரம்பிப்பாள். பாதியில் நிறுத்தி, ‘போரடிக்கிறேனா,’ என்பாள். நான் என்ன சொல்வேன்? பேசாமல் இருப்பேன்.
நான் இல்லாமல் மயிலின் வீட்டில் கிறிஸ்துமஸ் இல்லை. மயிலின் பிறந்த நாள் இல்லை. எப்படி இவ்வளவு நெருக்கமானேன்? சொல்கிறேன். எனக்கு முதலில் அறிமுகம் மயில் இல்லை. மயிலின் அப்பாதான்.
ஒருநாள் தலைமைச் செயலகம் பக்கம். சிகப்பு வர்ண பஸ் நின்றுவிட்டது. பஸ் போகாதுயென்று சொல்லி விட்டார்கள். அப்போதுதான் அந்த மஞ்சள் வர்ண ஹில்மன் கேம்பிரிட்ஜி. நிலைமை புரிந்து, என்னைப் பக்கத்து வீட்டுக்காரனாகத் தெரிந்து கொண்டார் மிஸ்டர் தாமஸ் ஆண்டர்ஸன். ‘கெட் இன்’ சொல்லிக் கதவைத் திறந்தார். முன் ஸீட்டில், அவருக்கு வலது பக்கம் நன்றி சொல்லி உட்கார்ந்தேன். அறிமுகப் பரிமாற்றம், கார் போகிறது என்பதை ‘வார் மெமோரியலைப் பார்த்துத்தான் தெரிந்தேன்.
“என்ன அது புத்தகம்?” – தாமஸ் கேட்டார்.
“சாத்தர் – ட்ரபிள்ட் ஸ்லீப்…” தாமஸ் ஆச்சர்யப்படவில்லை. சந்தோஷப்பட்டார்.
“சாத்தரில் வேறு என்ன படித்திருக்கிறீர்கள்?”
“த ஏஜ் ஆஃப் ரீஸன்.”
“வேர்ட்ஸ்?”
“படித்ததில்லை.”
“அவசியம் படியுங்கள்.”
“வேர்ட்ஸ் எனக்குக் கிடைக்கவில்லை.”
“நான் தருகிறேன்…” சாந்தோம் வந்தது. க்ரீன் வேஸ் ரோட் வந்தது.
‘பொகைன் வில்லா’ மயிலின் வீட்டிற்குப் பொருத்தமான பெயர்தான். சுற்றுச்சுவர் பூராவும் வெள்ளையாய், ஆரஞ்சாய். இரண்டும் கலந்ததாய் – பொகைன்விலா பூக்கள் – இலைகளே இல்லாமல.
தாமஸ் ஆண்டர்ஸன் என்னை வீட்டிற்குள் அழைத்தார். போனேன். மயிலையும் மயிலின் அம்மாவையும் அறிமுகம் செய்தார். வெளிச்சமான ஃப்ரிஜ்ஜிலிருந்து புகை நெளியும் கொக்காகோலா.
மயிலின் அப்பாவிடம் எவ்வளவு புத்தகங்கள்……ஒரு புத்தகம் வாங்கப் போனவன் இரண்டு கைகளிலும் அள்ளிக் கொண்டு வந்தேன். ஆஸ்கர் வயில்டின் – தாஸ்தாவ்ஸ்கியின் – இன்னும் நிறைய…
மயிலின் அறையிலும் நிறைய புத்தகங்கள்.. என்ன புத்தகங்கள்? கார்ட்டூன்ஸ். நாய் வளர்ப்பு. பூனை வளர்ப்பு. மீன் வளர்ப்பு. வீட்டை அலங்கரிப்பது. தோட்டக் கலை. இவைகளைத் தவிர்த்து பெரிய பெரிய உறை போட்ட வால்யூம்கள் – இசையைப் பற்றி… இசை விற்பன்னர்களைப் பற்றி; அவர்களுடைய சாதனைகள் பற்றி…போகட்டும்.
மயிலைப் பற்றிய பிற விஷயங்கள் – ஸ்டெல்லா மேரீஸில் பி எஸ்ஸி இறுதி ஆண்டு. பாட்டனி மெயினில் முன் வரிசையில். கல்லூரி முழுவதுக்குமே கனவுக் கன்னியாக.
என்னைப் பற்றி – ப்ரசிடென்ஸியில் எம்.ஏ இறுதியாண்டு – ஆங்கில இலக்கியத்தில் அடுத்து என்ன செய்வதாக உத்தேசம். புரபஸர் உறுதி சொல்லி இருக்கிறார். ஆராய்ச்சி செய்யப் போகிறேன். அப்புறம்? பான் அமெரிக்கனில், பாரிஸ் வழியாக, சுதந்திரச் சிலை வரவேற்க – யுனைடெட் ஸ்டேட்ஸ் ஆஃப் அமெரிக்கா. ஹார்வர்ட் யுனிவாஸிட்டியில் மஞ்சள் நிறப் பூக்கள் உதிர்ந்த விரிப்பாய் விரிந்திருக்கிற மைதானத்தில், மூடுபனியில், பக்கத்தில் மயில். மயிலின் அருவி என்னுடைய தோளில்..சபையரில் மீசை வைத்த மஹாராஜாவைப் பார்க்கும்போதெல்லாம் என் மஹாராணியுடன் சுதந்திர சிலையைப் பார்த்து வருவேன்.
என் மயிலை, என் பெப்பியை நான் காதலிக்கிறேன். ஆனால் என்னுடைய காதலை அவளிடம் நான் வெளிப்படுத்தவில்லை. காரணம்? காதலுக்கு அர்த்தம் காதல் இல்லையாம். பின்? காதலுக்கு அர்த்தம் செக்ஸôம்? என் மயில்தான் சொல்கிறாள். இதை என் பகுத்தறிவும் இருதயமும் ஒப்புக் கொள்ளவில்லை;. காதல் வெறும் செக்ஸ் இல்லை என்பதை எப்படி விளக்குவேன்? காத்திருக்கிறேன்; காலத்திற்காக.
என்னுடைய மயிலைப் பியானோ பைத்தியம் என்றேன். பியானோவுக்கு மட்டுமல்ல, இசைக்கே அவள் பைத்தியம். இசைக்குஞ்சு என் மயில். கிளாரினெட்டில் தனித்வம் காட்டியவன் மொஸôர்ட் என்பாள். ஷைக்காவ்ஸ்கியின் ஃபிரான்ùஸஸ்கா – டி – ரிமினியாம். அதை அந்த ஸ்டீரியோவில் போட்டுக்கொண்டு ரெட் கார்பெட்டில் மயில் ஆடும் ஆட்டம்… ஆடு மயிலே ஆடு. பொன் வர்ணக் கூந்தலுக்கு பீர் ஊற்றிக் குளிக்குமா என் மயில்? அவளின் கூந்தல் அந்த வர்ணமாய்; அந்த நுரைபோல்…
ஃப்ரான்ஸ் ஷ÷பருக்கு பித்தோவன் கடவுள் மாதிரியாம். இசைஞர்களைப் பற்றி மயிலுக்குத் தெரியாத விஷயமே கிடையாதோ?
ஸம்மர். மயில் அப்பாவோடும் அம்மாவோடும் லோனாவாலாவில். லோனாவாலா என்ற பெயரைக் கேட்டாலே என் மயிலின் கண்கள் ஒரு மயக்கம் மயங்கிச் சிரிக்கும். கண்களுமா சிரிக்கும்? சிரிக்கும். என் மயிலுக்கு மட்டும். பத்து நாட்கள் மயில் அந்த மலைச் சரிவுகளின் ஈரக் காற்றில. அதெல்லாம் பித்தோவன் ரசனை மாதிரியாம். லோனாவாலா ரசனை. போகட்டும்..
மணக்கும் எங்கள் பாத்ரூம். ஜில்லென்ற ஷவரின் கீழ் பச்சை நிற ரப்பரின் மேல் பிதற்றிக் கொண்டிருக்கிறேன். பெப்பி பெப்பி பெப்பி.. மயிலே மயலே. என்னென்னவோ நினைக்கிறேன். மயில் பீர் வர்ணக் கூந்தல். ரெட் கார்பெட். ஜ÷ம் ரீவ்ஸ். ஜøலி ஆண்டரூஸ். ரசனை. ஓவியம். வாஷ்கோ. ரசனை. சீன்கானரி 007. ரெக்யல் வெல்ச். ரசனை, மயில், ரசனை. கண்டு பிடித்து விட்டேன். கண்டு பிடித்து விட்டேன். ஷவருக்கும் பச்சை நிற ரப்பருக்கும் இடையே போய் போய் வந்தேன். குளிரும் ஷவரில் ஷேக்.
மயிலே. நீ இறகு போடப் போகிறாய். குயிலாக இந்த ஷோல்டரில் சாய்ந்து பாடப் போகிறாய். ஆர்க்கமிடிஸ் போல ஓடினால் என்ன? பாம்பே டையிங்கின் கதகதப்பில் முகத்தைப் புதைத்துக் கொள்கிறேன். ஷவரை நிறுத்துகிறேன். நீர் சொட்டுச் சொட்டாக பச்சை நிற ரப்பரில் உருண்டு உருண்டு ஓடுகிறது.
கதவுக்கு வெளியே தங்கையின் குரல். “அண்ணா, என்ன பண்ணுகிறாய்? குளிக்கிறாயா, இல்லை பாத்ரூமை கழுவி விட்டுக்கொண்டு…..” “ஷட்டப்,” கதவைத் திறக்கிறேன்.
“லிட்டில் நெல் ; இந்த பாத்ரூமில் நான் ஓர் உண்மையைக் கண்டுபிடித்திருக்கிறேன்..”
“உனக்கென்னப்பா, நீ பெரிய ஆர்க்கிமிடிஸ்.”
எங்கள் வீட்டில் லிட்டில் நெல் பிரியம் வந்துவிட்டால் வீட்டில் எல்லோரையும் போப்பா வாப்பா என்றுதான் பேசும். ஒன்றும் சொல்லக்கூடாது. அருமையான குழந்தை..
என் அறைக்குள் ஓடுகிறேன். என் மயிலுக்கு ரோஜா நிறக் காகதிதங்களில் காதலுக்கு ஒரு தீஸிஸ். என்னுடைய காதல் ராணிக்கு காதல் சாசனம் எழுதுவது இந்தப் பட்டையடித்த லுங்கியைக் கட்டிக்கொண்டா? சுருட்டி எரிகிறேன். டார்க் ப்ளூ பேண்ட். சில நிமிடங்கள் மயிலின் கூந்தல் நினைப்பில். எழுத ஆரம்பிக்கிறேன்.
அன்புத் தோழி பெப்பி,
உன் நண்பன் ஆனந்த்ஷங்கர் எழுதும் இந்தக் கடிதம் உனக்கு ஆச்சரியத்தைத் தருகிறதா?பிரியமுள்ள பெப்பியே. எங்கள் வீட்டு பாத்ரூமில் நான் ஒரு விஷயத்தைக் கண்டுபிடிக்கிறேன். அது என்ன? எழுதுகிறேன். பெப்பி; கோடை வந்தால் நீ லோனாவாலா, லோனாவாலாயென்று ஓடிப் போகிறாயே…. அதை என்ன வென்று சொன்னாய்? ரசனையென்று. இப்போதும் இல்லையென்று மறுக்க மாட்டாய். உதகமண்டலத்தை விட அந்த லோனாவாலா உனக்கு சுகமாக. இனிமையாக..லோனாவாலா ரசனை. இது உன் ரசனை. உன்னுடைய இன்னொரு ரசனை – நிறைந்து வழியும் பீர் கிண்ணத்தில் பொங்கிப் பூரிக்கும் பொன்னிற நுரைகள் உரசி நொறுங்கும் ஓசை எப்படி இருக்கும்? நீ சொல்வாய் – ஜøலி ஆண்ட்ரூஸ் குரல் போல்யென்று. அந்தப் பீர் நுரைக் குரலுக்காக ‘நட்சத்திர’ படத்தை மூன்று தடவைப் பார்த்தது நீ ஒருத்தியாகத்தான் இருப்பாய் என் அம்மாவிற்கும் ஜøலி ஆண்ட்ரூஸ் ரசிக்குமா? ரசிக்கவில்லை. அவளுக்கு டி.கே பட்டம்மாளின் ஆலாபனை. சங்கராபரணம். புன்னாகவராளி. இது அவள் ரசனை.
இன்னும் உன் ரசனைகளின் அட்டவணை.
சௌன்ட் ஆஃப் ம்யூஸிக் ஏழு தடவை ஏன்? அந்த ரெஸ்பிகி அவனுடைய ரோமாபுரி ஊற்றுக்கள். ஜிம் ரீவ்ஸ். க்ளிப் ரிச்சர்ட். கார்லோ பான்டியின் மனைவியும் அவளுடைய நடிப்பும் – இவை அத்தனையுமே உனது ரசனை ரசனை ரசனை. அந்த ரசனை சுகமானது. ஆனந்தமானது – இதயத்திற்கு; அதன் உணர்வுகளுக்கு. இந்த சுகானுபவமான ரசிப்புக்குச் சரியான பொருள்தான் காதல். ஒப்புக்கொள். கர்ஸ்ங்ழ் ர்ச் அழ்ற்ள் என்றால் அர்த்தம் என்னவோ – காதலுக்கு அர்த்தம் அதுதான். அவசரப்பட்டு விடாதே பேபி. ரசனை எல்லாமே காதலா? உனக்கு ஒப்புக்கொள்ள சங்கடமாக இருக்கலாம். விளக்கமாகச் சொல்கிறேன். கவனமாய்ப் படி.
லோனாவாலாவின் அமைதியான புல்வெளியில் ஓடி ஓடி வண்ணத்துப் பூச்சி பிடிக்கிற உன்னுடைய ரசனை; ஜøலி ஆண்ட்ரூஸின் பாட்டில் மயங்கும் உன் ரசனையின் சுகம் – இவற்றிலெல்லாம் செக்ஸ் – பாலுணர்வு ஒட்டி இருக்கின்றதா? அல்லது இதற்கு அடிப்படை செக்ஸô? சொல்வாயா நீ? சொல்ல மாட்டாய். ஜாக்கிரதையாக வாசி தோழி. இது ப்ரையோபைட்டா இல்லை. ரசனை என்பது காதல்தான். செக்ஸ் அல்ல. காதல் வேறு, செக்ஸ் வேறு. இரண்டையும் ஏன் பிணைத்து நோக்க வேண்டும்? கூடாது – அது தப்பு. செக்ஸ் என்றால் என்ன?
Sex is an instinct ; A biological need. காதல் அது போன்ற instinct அல்ல. உடல் பூர்வமான தேவையும் அல்ல. பாலுணர்வு எல்லோருக்குமே பொதுவாக. ஆனால் காதல், ரசனை – எல்லோரிடமும் இருக்கிறதா சொல்? இல்லை. எல்லா மனிதர்களுமா காதலிக்கிறார்கள்? சொல் பேபி. அப்பாவின் அறையில் ‘கிங்ஸ்’ ஸ்டோரி இருக்கும். படித்துப்பார். எல்லோருக்குமே பொதுவான பாலுணர்வோடு எல்லோருக்கும் பொதுவாக இல்லாத காதலையும் ரசனையும் பிணைப்பது கூடாது. காதல் வயப்படும் ஒரு ஆண் பெண் இருவரிடையே பாலுணர்வு கிடையாது என்பதல்ல நான் சொல்லிக் கொண்டு வருவது. அந்தக் காதலுக்கு அடிப்படை பாலுணர்வு உடலில் இருந்து – அதாவது Physical. காதலுணர்வு உள்ளத்தில் இருந்து – அதாவது psychical.
உடலின் உஷ்ணமான எழுச்சியும்; ஹிருதயத்தின் ஆன்ம ரசிப்பும் ஒன்றா பேபி? இப்போது நீ ஒப்புக் கொள்வாய் – காதல் செக்ஸ் அல்ல என்பதை. காதல் ஒரு ரசனைதான். ஆனால் ரசனைகள் எல்லாமே காதலா? சந்தேகம் வரலாம் உனக்கு. சொல்கிறேன். ஒரு பொருளின், இசையின், நபரின் மீது நமக்கு ரசனை உள்ளது என்றால் அந்த ரசனை என்பதுதான் முதல் கட்டம் என்பதல்ல. ரசனை நமக்கு ஏற்பட்டிருக்கிற பொருளின் மீது முதலில் ஏற்படுவது அட்மிரேஸன்தான. அந்த அட்மிரேஸன் நேற்று இன்று நாளை என்ற அப்பியாசத்தில்தான் ரசனையாக மலர்கிறது. கவனமாகப்படி. அந்த ரசனையின் பரிணாம மலர்ச்சிதான் காதலா? பரிணாம வளர்ச்சி மட்டுமல்ல – ஒரு பெண்ணின் இயல்புகளை ரசிக்கின்ற ஆண் மகனை அதே பெண்ணும் ரசிக்கும்போது ஒருமிக்கின்ற ரசனைதான்; ரசனையின் பரிவர்த்தனை காதல.
என் அன்புள்ள பெப்பியே ; இனியும் நீ காதல் என்றால் செக்ஸ் என சொல்லமாட்டாய். மை டியர் ஸில்வியா ஆண்டர்ஸன், காதலைப் பற்றி இவ்வளவு நீண்ட விளக்கத்தை உனக்கு எழுதியிருப்பது, காதல் செக்ஸ் அல்ல என்பதை வெறுமே விளக்குவதற்கு மட்டும்தானா? இல்லை பெப்பி, இல்லை. இக் கடிதம் வெறும் காதல் பற்றிய சாஸனம் அன்று. என் காதலின் வெளிப்பாடு. உன்னுடைய குயில் இசையை நான் ரசித்த ரசிப்பும்; அந்த ரெட் கார்பெட்டில் அண்டனியாக ஹாம்லெட்டாக எனது நடிப்பாற்றலை நீ ரசித்த ரசிப்பும் உன் நாட்டியத்தில் நான்; கீட்ஸிற்கு ஒப்பாக கிதை இயற்றும் என் கவித்துவத்தில் நீ; உன் ஆடை அலங்காரத்தில் நான்; ஷேக்ஸ்பியரின் முப்பத்தேழு நாடகங்களையும் பிளந்து பிளந்து சொல்லித் தருகிற என் ஆங்கில இலக்கியப் புல1மையில் – நீ இப்படி உன்னில் நானும், என்னில் நீயும் கொண்ட, பாலுணர்வின் நெடியே அற்ற ஒருமித்த ரசனையின், ரசனைப் பரிவர்த்தனையின் அர்த்தம் என்ன சொல் தோழீ? ஸôரி நான் அழுகிறேன். என்னைச் சில நாட்கள் காணாமல் நீயும், உன்னைச் சில நாட்கள் காணாமல் நானும் எப்படி சோகமாகிச் சோர்வடைந்து போகிறோம். ஏங்கிக் கலங்கிப் போகிறோம். மீண்டும் கண்டதும் அந்த ரெட் கார்ப்பெட்டில் நீ ஆடும் ஆட்டம் என்ன, பாடும் பாட்டென்ன? – இதற்கெல்லாம் பொருள் என்ன ராணி? நான் சொல்லட்டுமா கோடிட்டு எழுதுகிறேன். லவ். ஒருவர் மேல் ஒருவர் கொண்ட அட்மிரேஸன் ரசனையாக உயர்ந்து காதலாக மலர்ந்திருப்பதை நீ புரியவில்லையா? உணர்வு வயப்பட்டுக் கண் கலங்கி எழுத முடியாமல் தவிக்கிறேனே – அதே கண்ணீரும் உணர்ச்சி நெரிசலும் உன்னில் ஏற்படவில்லையா? அந்த மன நெரிசலை காதல் என நீ புரிந்து கொண்டால் – தோழி; உனக்காக எட்டாம் தேதி மாலை 5 மணிக்கு மெரீனா ரெஸ்டாரண்ட்டில் காத்திருப்பேன் – அன்புடன் வந்து சேர்…
உன் அன்பு நண்பன்
ஆன்ந்த் ஷங்கர்
கடிதத்தை முடித்தேன். தெருவுக்குத் தெரு குப்பைத் தொட்டி போல சிகப்பு நிற தகர டின்; என் காதல் ராணிக்குத் தூது போகிற காதல் அஞ்சலும் இதற்குள் தானா? ஒரு பால் வெள்ளை அன்னம் கொண்டு செல்லாதா? ஒரு பஞ்சு மேனி பொமரேனியன் எடுத்துப் போகாதா? வழியில்லை. கடிதத்தைத் தெரு முனை பாக்ஸில் போடுகிறேன்.
ஏழாம் தேதி இரவு நான் தூங்கவில்லை. மகத்.தான காதல் காவியங்களை எடுத்து வாசிக்கிறேன்.
எட்டாம் தேதி. சரியாகச் சாப்பிடவில்லை. யாரோடும் பேசவில்லை. என் மயில் வராவிட்டால்? என் காதலை நிராகரித்து விட்டால்? என்ன செய்வேன் நான்? ஸலீம் மாதிரி கண்ணீர் விடுவேனா? தாடி வைத்துக்கொண்டு தாஜ்மஹாலில் பெப்பி பெப்பி யென்று அலைவேனா? இல்லை – அண்டனியைப் போல கண் கலங்கியது.
கலகத்திலும் கவனமாய் ட்ரெஸ் செய்கிறேன். கிளம்புகிறேன். மயில் வீட்டுப் போர்டிகோவில் மஞ்சள் நிற ஹில்மன் கேம்பிரிட்ஜ். டேவிட் அதைத் துடைத்துக் கொண்டிருக்கிறான். எனக்கு வியர்க்கிறது. மயிலைச் சுமந்துகொண்டு அந்த மஞ்சள் வர்ணம் புறப்படுமா? காதல் தேவதையைப் பிரார்த்திக்கிறேன்.
பஸ்ஸில் கிளம்புகிறேன். 4.46 சாந்தோம். 4.48 ராணிமேரி. 4.50 மெரீனா. இறங்கி நடக்கிறேன். 5 மணி. ரெஸ்டாரண்ட்டில் மஞ்சள் வெயில் முகத்தில் அடிக்கிறது. பிரதான வாயிலில் கூர்க்காவின் ஊதல். மஞ்சள் வர்ணமா? இல்லை. வேறு கார். 5.05. வருவதெல்லாம் எம்எஸ் க்யு; எம்எஸ்ஆர்..எங்கே அந்த சிசி. எங்கே என் மயிலின் மயில் வாகனம்?
கூர்க்கா ஒரு முட்டாள். ஊத மறந்து நிற்கிறான். ஹில்மன் கேம்பிரிட்ஜ் ஆகாயத்திலிருந்து வழிந்து வருவதைப் போல..டிரைவிங் ஸீட்டல் மயில. மயிலின் கண்களில் சிரிப்பு. தாமரை இதழ் என்னை நோக்கி அசைகிறது. அழைக்கிறது. சிரிக்கிறேன். ஓடுகிறேன். கதவைத் திறக்கிறேன். மயிலுக்குப் புடவை என்ன அழகாய்…
மயிலின் கண்கள் ஆனந்த ஷங்கரின் கண்களை. ஆனந்த் ஷங்கரின் கண்கள் மயிலின் கண்களை. ஜுய்க் பாக்ஸ் பாட்டுப் பாடி எங்களை வரவேற்கிறது.
ப்ளு டயமண்டில் ரோஸ் மேரீஸ் பேபி. கேலார்டில் ரத்தச் சிகப்புக் கம்பளத்தின் மேல் வெளிச்சமான நடனங்கள். ட்ரைவ் இன். கடற்கரைக் கோயில்.
மயில் ஒரு நாள் என்னிடம் சொன்னது : “தாடி வைத்துக் கொள்ளுங்கள்.” நான் சொன்னேன் : “நானென்ன ஆப்ரஹாம் லிங்கனா? ஆஃப்ட்ரால…” க்யூடெக்ஸ் முலாமிட்ட மயிலின் நகங்கள் என் உதடுகளை மூடின. மயில் கேட்டாள். “யாரெல்லாம் உங்கள் குருஜிகள்; யாருக்கெல்லாம் நீங்கள் அட்மைரரர்?” தொடர்ந்தும் மயிலே சொன்னாள்.
“ஷேக்ஸ்பியர்?”
“யா..”
“ஷா..”
“யா..”
“டால்ஸ்டாய் அன் ஹேமிங்வே?”
“யா..”
“யுவர் செகால்.”
“யா..”
அவர்களைப் போலவே நானும் தாடி வைத்தேன். தாடியுடன் நான். என்னுடன் மயில். எங்களுடைய காதலை எப்போது வீட்டில் சொல்லப் போகிறோம்? விரைவில் மயிலின் அப்பா தெரிந்தால் சந்தோ1ப் படுவார். ஆனந்த் ஷங்கர் ஒரு நவீன ஷேக்ஸ்பியர் ஆயிற்றே…என் அம்மாவிற்குத் தெரிந்தால்? மயிலுக்கும் காது குத்தி வைரத்தோடு போடுவேன் என்பாள்.
நானும் மயிலும் கலாம் கனியக் காத்திருக்கிறோம்.
ஓடியன் கடைசி வரிசையில் நானும், மயிலும். எல்லோரின் கண்களும் எங்கள்மேல்.
‘க்ராஜ்யேட்’ ஆரம்பத்தில் மயில் வெட்கமடைந்தது. அப்புறம் சிரித்தது. பின் மௌனம். சந்தோஷம். வருத்தம். கடைசியில் அதிகமான பூரிப்பு. அருமையான திரைப்படம். பின் மயில் ஏனோ சிந்தனையானாள். மஞ்சள் வர்ணத்தை மௌனமாகச் செலுத்துகிறாள். ஒரு வாரமாகவே அவள் ஏதோ சிந்தனையில்.
ஒரு நாள், என்ன மழை என்ன காற்று. ஸ்வப்னாவிலிருந்து நாங்கள். காரின் கண்ணாடிகளில் பனிப்போர்வை. குளுமையாக, மஞ்சள் தேய்த்துக் குளித்தது போல ஹில்மன் கேம்பரிட்ஜ் நீர் வழிந்து அதன் மஞ்சள் வர்ணமே கரைவது போல். நாங்கள் இருவரும் மௌனமாக.
வைப்பர்கள் இயங்குகின்றன. கார் கிளம்புகிறது. அண்ணாசாலை, சேப்பாக், மாநிலக் கல்லூரி…க்வின் மேரிஸ்.
மயில் என்னைப் பார்க்காமலே, “ஆனந்த்; உங்களுக்கு ஒரு கடிதம் எழுதி இருக்கிறேன்…”
சாந்தோம். க்ரீன்வேஸ்ரோட்…
‘பொகைன்வில்லா – ஈரம் சொட்டச் சொட்ட..
ஒட்டப்பட்ட வெள்ளைக் கவரை என்னிடம் நீட்டுகிறாள்.
“குட் நைட்..”
“குட் நைட்”
மேலே மேகங்கள் முட்டி மோதி வெடிக்கின்றன. கடிதத்துடன் என்னுடைய அறைக்கு ஓடுகிறேன். கதவைப் பூட்டுகிறேன். மயிலின் கடிதத்தைப் பிரிக்கிறேன்.
அன்புள்ள நண்பரே –

ஐந்து தினங்களுக்கு முன்பாக ஷைக்காவ்ஸ்கியின் குளிர்காலக் கனவுகளை ரிக்கார்ட் ப்ளேயரில் போட்டேன். எனக்கு என்ன ஆகிவிட்டது? சிவப்பு விரிப்பில் என்னைக் கூத்தாட வைக்கும் அந்த இசை வறண்டு போயிருந்தது. மயங்கி மயங்கி நான் ரசித்த ரசிப்பெல்லாம் எப்படி எதனால் சலித்துப் போயிற்று. பாதியில் நிறுத்தினேன். சிந்தித்தேன். ரசனையும் சலித்துப் போகுமா?
ஒவ்வொரு சம்மருக்கும் லோனாவாலா இன்னும் சலித்துப் போகவில்லையா? அங்கு போய்ச் சேரும் நாளில் நான் எப்படி மகிழ்ச்சி கொள்வேன்? பிரியும்போது எப்படி மனம் கனத்துக் கலங்குவேன். அப்படிப் பிரிந்து வந்து விடுவதாலேயேதான் அந்தப் பள்ளத் தாக்குகளின் மேல் உள்ள ரசனை மாறாமல் சலிக்காமல் இருக்கிறேனா? அதை விட்டு வர முடியவில்லை என்பதற்காக அந்தப் பள்ளத்தாக்கிலேயே என் வாழ்க்கையை நிரந்தரமாகப் பிணைத்துக் கொண்டால், அப்படிப் பிணைத்துக் கொள்வதாலேயே என் ரசனை என்ன வாகும்? காலத்தில் உலர்ந்து ஆவியாகிப் போகும்.
– அப்படி உலர்ந்து போய்விடக்கூடாது என் ரசனை. அந்த ரசனையின்; காதலின் இனிமையை உலரவிட மாட்டேன் நான். அந்த லோனாவாலாவைப் பிரிந்திருக்கிற பிரிவுதான்; அந்தப் பிரிவின் ஏக்கம்தான் – ரசனையின் காதலின் ஜீவன். சாரம். லோனாவாலாவிலேயே என் வாழ்வைப் பிணைத்து ரசனையின் சுக உயிரை இழப்பதைவிட அதைப் பரிந்திருந்து காலமெல்லாம் கரையாத காதலுடன் வாழவே நான் விரும்புகிறேன்.
ஆனந்த் : வாழ்க்கையில் நாம் நம்மை நிரந்தரமாக பிணைத்துக் கொண்டு சலிப்படையக் கூடாது. பெரு மூச்சுக்களின் உஷ்ணத்தில் நம் காதல் கனலாகிவிடக் கூடாது. நம் நெஞ்சங்களின் ஆழத்தில் என்றும் அது ஜீவ ஊற்றாக ஜீவித்திருக்க. நம் நினைவுகளிலும் கனவுகளிலும் காதல் என்றைக்கும் உயிர்த்திருக்க ; பசுமையாக நிலை பெற்றிருக்க – நாம் நம்மைப் பிரித்துக் கொள்வோம். பிரிவின் ஏக்கம்தான்; அந்தக் ஏக்கத்தின் கண்ணீர் தான் நம் காதலுக்கு உரம். அந்த உரத்துடன் வாழ்ந்திருப்போம் – கண்ணீருடன்; மாறாத காதலுடன் உங்களுடன் விடை பெறுவது – ஸில்வியா ஆண்டர்ஸன் என்ற – உங்களின் பெப்பி…
நான் கண்ணீர் விட்டேன். பெட்ரூமில். பாத்ரூமில். இனி நான் என்ன செய்யப் போகிறேன்? யாரிடம் சொல்வேன்? மயிலின் பொன் வர்ணக் கூந்தலை வாரிவிடாமல்; அவளின் நீல நிற விழிகளைக் காணாமல் – இவ்வளவு அருகாமையில் என்னால் சிறைப்பட்டிருக்க முடியாது. நான் போய் விடுகிறேன். ஹார்வர்ட் யுனிவர்ஸிட்டி யுனைடெட் ஸ்டேட்ஸ் ஆஃப் அமெரிக்கா. உறுதி செய்து விட்டேன்.
ஸாண்டாகுரூஸ். அப்பா, அம்மா, புரபஸர் மிஸ்டர் தாமஸ் ஆண்டர்ஸன்; நீலவிழிகளில் நீர்படிய என் மயில்…
ஜூஹிவில் இருந்து குளிர்ந்த உப்பங்காற்று. அந்தக் காற்றில் பொன் வர்ணக் கூந்தல் தலைதெறிக்க விடை தருகிறது. குலுக்கிய தாமரைக் கையை ஒரே ஒரு முத்தம்? முடியவில்லை.
விமானத்தின் கதவுகள் மூடுகின்றன.
ஹார்வர்ட் யுனிவர்ஸிட்டியில் ; மஞ்சள் நிறப் பூக்கள் விரிப்பாய் உதிர்ந்திருக்கின்ற மைதானத்தில்; மூடு பனியில் – நான் மட்டும்…..கண்ணீருடன்
ஸ்டெல்லாபுரூஸின் நீண்டகால நண்பர் ஸ்ரீ தேவராஜன் விருப்பப்படி இக்கதையைப் பிரசுரித்துள்ளேன். – ஆசிரியர் நவீன விருட்சம் 79-80வது இதழில் பிரசுரமான கதை

மழை பெய்தால் சென்னை நகரம் போல் ஒரு வேதனை தரும் இடத்தைப் பார்க்க முடியாது. நான் வசிக்கும் மேற்கு மாம்பலம் இன்னும் மோசம். கடந்த 2 நாட்களாக முட்டி கால்வரை தண்ணீர். அலுவலகம் போவதற்கே அருவெறுப்பாக இருந்தது. கூடவே அங்கங்கே பாதாள சாக்கடைகளின் மூடிகள் திறந்துகொண்டு சாக்கடை மல ஜலம், மழை நீர் என்று நாசம் செய்து விட்டது. தாங்க முடியாத துர்நாற்றம். இந்த மழையால் 15 பேர்களுக்குமேல் இறந்துவிட்டார்களாம். இத் தருணத்தில் மழையைப் பற்றி எழுதிய மூன்று கவிதைகளை இங்கு வாசிக்க அளிக்கிறேன்.

மழை 1

மழை பெய்தது
தெரு நனைந்து மிதக்க
இரண்டு பூனைக்குட்டிகள்
இடுக்கில்
குளிருக்குப் பயந்து
தாய் மடியில் பதுங்க
தாய்ப்பூனை
குட்டிகளைப் பற்றி யோசனையில்
கீழே
அப்பா
பாட்டி
தம்பி மூவரும் டிவியில்
துருப்பிடித்த சைக்கிளை
எடுத்தேன்
மழை விட்டிருந்தது
என் குழந்தைகளைப் பார்க்க…………

மழை 2

மழை பெய்யவில்லை என்று என் அப்பா சொன்னார்
மழை பெய்யவில்லை என்று என் மனைவி சொன்னாள்
மழை பெய்யவில்லை என்று என் பையன் சொன்னான்
மழை பெய்யவில்லை என்று என் பெண் சொன்னாள்
மழை பெய்யவில்லை என்று பக்கத்துவீட்டார் சொன்னார்
வெயில் கொளுத்துகிறது என்று நான் சொன்னேன்.

மழை 3

மழை தூறி முடிந்தது
சம்பவங்கள் நடக்காமலில்லை
ஸ்தம்பித்துப் போன தோற்றம்
விடைபெறும் நண்பர்
எல்லோருடனும் புன்னகை செய்தார்
எப்போதும் குறைந்த வார்த்தைகளைப் பயன்படுத்துவார்
தெருவைக் கடக்கும்போது
ஈரம் சதக்கென்று காலில் ஒட்டி
வெறுப்பாய் மாறுகிறது பாவனை
விடைபெறும் நண்பர்
புதிய இடம் செல்ல ஆயத்தமாகிறார்
தனியாகப் பயணம்
பெற்றோரை விட்டுச்செல்லும் தயக்கம்
புதிய இடம்
புதிய முகங்கள்
வேறு மொழி
இங்கு ஈரம் இருந்துகொண்டுதான் இருக்கிறது
நண்பர் மனதிலும்
சதக்கென்று காலில் ஒட்டாத ஈரம்
நினைவுப் பறவைகள் மிதந்த வண்ணம்
புதிய இடம்
வரவேற்க காத்திருக்கலாம்.

நவீன விருட்சம்

அழகியசிங்கர் 17।10।2008
6/5 போஸ்டல் காலனி முதல் தெரு மேற்கு மாம்பலம் சென்னை 600 033

அன்புள்ள தமிழக முதல்வர் அவர்களுக்கு,

வணக்கம்।
நவீன விருட்சம் என்ற பெயரில் கடந்த 20 ஆண்டுகளாக காலாண்டு இலக்கியச் சிற்றேடு நடத்தி வருகிறேன்। கவிதைக்கு முக்கியத்துவம் கொடுத்து இந்த இதழ் தொடர்ந்து வெளிவருகிறது.

நீங்கள் ஆட்சிக்கு வந்தவுடன் ஆயிரம் பிரதிகள் தமிழ் புத்தகங்கள் வாங்க உத்தரவு இட்டதற்கு என் நன்றியைத் தெரிவித்துக் கொள்கிறேன்। பிரபலமான எழுத்தாளர்களின் புத்தகங்களைத் தவிர, இன்று தமிழ் புத்தகங்களை வாங்கிப் படிப்பவர்கள் மிக மிகக் குறைவு। மேலும் தமிழில் எழுதும் எழுத்தாளர்களின் நிலை இன்னும் மோசமானது। அவர்கள் எழுதும் எழுத்தால் சாதாரண நிலையைக் கூட அவர்களால் எட்ட முடியாது.

நான் கல்லூரியில் படித்தபோது, தமிழ் ஆசிரியர்களுக்கு எந்த மதிப்பும் இல்லை என்பதோடல்லாமல், தமிழ் வகுப்புகளே கிண்டலுக்குரிய இடமாகக் காட்சி அளிக்கும்।அதுமாதிரியான தருணத்தில் தமிழில் ஆர்வம் கொண்டு எழுதுவது என்பது சிரமமானது। எழுதும் எழுத்து புத்தகமாக வருவதும், பத்திரிகைகளில் பிரசுரமாவதும் அவ்வளவு சுலபமானதில்லை.
நவீன விருட்சம் என்ற என் பத்திரிகையில் படைப்பாளிகளுக்கு முக்கியத்துவம் தரும் விதமாக கவிதைகளையே பெரும்பாலும் வெளியிட்டு வருகிறேன்। கவிதைகள் வெளியிட்டு வந்தாலும், கவிதையைப் போல கிண்டலுக்குரிய ஒன்று தமிழ் நாட்டைத் தவிர வேறு எங்காவது உண்டா என்பது தெரியவில்லை. அதேபோல் கவிதை எழுதுபவர்களிடையே பல பிரிவுகள். இப் பிரிவுகள் ஒன்றை ஒன்று சாடுவதோடல்லாம், ஒருவரை ஒருவர் வீழ்த்துவதில் பெரும்பாலான காலத்தைக் கழித்துக் கொண்டிருக்கின்றன.
என் பத்திரிகையை ஆயிரம் பேர்களுக்கு மேல் படிப்பதில்லை என்றே நினைக்கிறேன்। இது தமிழ் ஜனத்தொகையை எடுத்துக்கொள்ளும்போது, ஒன்றுமில்லாமல் போய்விடுகிறது.
இந்தச் சூழ்நிலையில்தான் புத்தகம் கொண்டு வர வேண்டியுள்ளது.
புத்தகம் கொண்டு வந்தாலும், விற்பது என்பது அசாதாரண விஷயமாகத் தோன்றுகிறது. அசாதாரண விஷயம் மட்டுமல்ல, விற்கவே முடியாத நிலைதான் உருவாகி உள்ளது. கவிதைப் புத்தகம் விற்க வாய்ப்பே இல்லை. என்னைப் போன்றவர்கள் நூலகத்தையே சார்ந்து இயங்க வேண்டியுள்ளது. பொதுவாக ஓராண்டில் நான் ஒன்று அல்லது இரண்டு புத்தகங்களுக்கு மேல் கொண்டு வர மாட்டேன். 2006 ஆம் ஆண்டில் மட்டும் 6 புத்தகங்களைக் கொண்டு வந்தேன். 6 புத்தகங்களில் 4 புத்தகங்கள் மட்டும் கவிதைப் புத்தகங்கள். இந்த முறை எனக்கு நூல்கள் வாங்க வந்த உத்தரவில் கவிதைப் புத்தகங்களுக்கு மட்டும் ஆதரவு கிட்டவில்லை. இது எனக்குப் பெரிய ஏமாற்றம். கவிதை எழுதுவதில் திறமைப் படைத்த முதல்வர் ஆட்சியில், கவிதைப் புத்தகங்களுக்கு நூலக ஆதரவு இல்லை. என் வருத்தம் கவிதைகள் எப்படியானாலும் விற்கவும் போவதில்லை. நூலக ஆதரவை ஒட்டியே கவிதைப் புத்தகம் வெளியிட வேண்டும். அதற்கு நூலக ஆதரவு இல்லை என்றால், புத்தகங்களைக் கட்டுக் கட்டாக வைத்துக்கொண்டிருக்க வேண்டும். விற்காமல் புத்தகங்களை வைத்துக் கொண்டிருப்பதைப் போல் வேறு எதுவும் இல்லை. நான் இப்படிப் பல புத்தகங்களை வைத்துக்கொண்டு வீட்டில் திட்டும் வாங்கிக்கொண்டு அவஸ்தைப் படுகிறவன். முழுநேரமும் எழுத்தையே நம்பி இல்லாமலிருப்பதால் தப்பித்தேன்.

முதல்வர் அவர்களே, நான் பள்ளியில் படிக்கும்போது, நீங்கள் அண்ணாவைக் குறித்து எழுதிய கவிதையை உங்கள் குரலிலேயே வானொலியில் ஒலி பரப்பினார்கள். அதை நான் கேட்டிருக்கிறேன். உண்மையில் கவிதையைப் பொருத்தவரை நீங்கள் எழுதுவது வேறு விதம், நாங்கள் எழுதுவது வேறு விதம். ஆனால் எல்லோருக்கும் பொதுவான கவிதை மனம் என்ற ஒன்று இருக்கும். ஏன் தங்கள் புதல்வி கனிமொழி அவர்கள் எழுதும் கவிதைகள் நீங்கள் எழுதும் கவிதைகளைவிட முற்றிலும் வேறுவிதமானவை. கவிதையை ஆதரிக்கிற, எழுதுகிற ஒரு முதல்வர் தமிழ்நாட்டை ஆட்சி செய்வது குறித்து நான் மகிழ்ச்சி அடைகிறேன். மேற்கு வங்கத்தில் ஜோதி பாசு ஆட்சி செய்யும்போது, கவிதைக்கும் அவருக்கும் வெகுதூரம் என்ற கருத்தில் ஒரு கவிதை வெளியாகியிருந்தது. சுபோத் சர்கார் எழுதிய அக் கவிதையை விருட்சத்தில் பிரசுரம் செய்திருக்கிறேன்.சிறிய கவிதையான அதை தங்களுக்கு வாசிக்க அளிக்கிறேன்.

பூதமும் கவிதைப் புத்தகம் வாங்குபவரும்

மீன் பிடிப்பவர் கவிதை வாசிப்பதில்லை
தேன் விற்பவர் கவிதை வாசிப்பதில்லை
நோயாளியான இளைஞனும்,
சகோதரனும் கவிதை வாசிப்பதில்லை
மிஸ்டர் ஜோதிபாசு கவிதை வாசிப்பதில்லை
கவிதைப் புத்தகம் வெளயிடுபவர்
கவிதை வாசிப்பதில்லை
கல்லூரி ஆசிரியர் கவிதை வாசிப்பதில்லை
பின் எந்தப் பூதம் கவிதைகளை வாசிக்கும்?
யார்தான் கவிதைப் புத்தகங்களை வாங்குவார்கள்?

கவிதையின் இன்றைய அவலநிலையைக் குறித்துதான் இக் கவிதை।

2006 ஆம் ஆண்டு நூலக ஆதரவு கிட்டாத 4 கவிதைத் தொகுதிகள் குறித்து சிறு விளக்கம் அளிக்க விரும்புகிறேன்।

விருட்சம் கவிதைகள் தொகுதி 1 – இப் புத்தகம் 94 கவிஞர்களின் நூற்றுக்கும் மேற்பட்ட கவிதைகளைக் கொண்ட நூல். இப் புத்தகத்தில் வெளியான கவிதைகள் 1988ஆம் ஆண்டிலிருந்து முதல் ஐந்தாண்டுகளில் நவீன விருட்சம் இதழில் பிரசுரமான கவிதைகளின் தொகுதி நூல். தமிழில் இன்று எழுதிக்கொண்டிருக்கும் பல முக்கிய கவிஞர்களின் கவிதைகள் உள்ள நூல் இது. ஒரு பல்கலைக் கழகம் கூட இப்படி ஒரு தொகுதியைத் தயாரிக்க முடியாது.

2. அழகியசிங்கர் கவிதைகள் : 183 கவிதைகள் கொண்ட என் தொகுதி நூல். 1975 ஆம் ஆண்டிலிருந்து கவிதைகள் எழுதி வருகிறேன். என் கவிதைகள் சில ஆங்கிலத்திலும் ஹிந்தியிலும் மொழிபெயர்க்கப்பட்டுள்ளன. இதற்கு முன் இரு கவிதைத் தொகுதிகள் வெளி வந்துள்ளன. இந் நூலுக்கும் ஆதரவு கிட்டவில்லை. வல்லிக்கண்ணன், சுஜாதா, தமிழவன், வெங்கட் சாமிநாதன் முதலியவர்கள் என் கவிதை நூலிற்கு விமர்சனம் எழுதி உள்ளார்கள்.

3. ரா ஸ்ரீனிவாஸன் கவிதைகள் : என் நண்பரும் கவிஞருமான ரா ஸ்ரீனிவாஸனின் தொகுப்பு இது। ஏற்கனவே 1989 ஆம் ஆண்டு இந் நூல் வெளி வந்துள்ளது. ரா ஸ்ரீனிவாஸனின் கவிதைகள் பல மொழிகளில் மொழி பெயர்க்கப்பட்டுள்ளன.

4. நீல பத்மநாபன் எழுதிய ஐயப்பப் பணிக்கரின் ஆளுமையும் சில படைப்பு மாதிரிகளும் என்ற புத்தகம் மலையாளப் படைப்பாளியான ஐயப்பப் பணிக்கரின் சில கவிதைகளையும் உரையாடல்களையும் வெளிப்படுத்தி உள்ளன. நீல பத்மநாபன் அவருடைய தோழரான ஐயப்பப் பணிக்கரின் சில கவிதைகள்.கட்டுரைகளை மொழிபெயர்த்துள்ளார்।।
கவிதை சம்பந்தப்பட்ட இந்த நான்கு புத்தகங்களுக்கும் நூலக ஆதரவு கிட்டவில்லை. தங்கள் பார்வைக்கு இந்த நான்கு புத்தகங்களையும் அனுப்பி உள்ளேன். உங்களுக்கு இக் கடிதத்தைப் படிக்க நேரம் இருக்குமா என்பது தெரியாது. மேலும் நான் அனுப்புகிற இப் புத்தகங்களைப் புரட்டிப் பார்க்கக்கூட உங்களுக்கு நேரம் இருக்குமா என்பதும் தெரியாது. உங்கள் பார்வைக்கு இக் கடிதம் வருமா என்பதும் தெரியாது. உங்களுக்கு அனுப்பும் இக் கடிதத்தை navinavirutcham.blogspot.comசேர்த்துள்ளேன்.

அன்புடன்
அழகியசிங்கர்