Category: Uncategorized

அழகியசிங்கர்

    காந்தி ஜெயந்தி அன்று நாம் எல்லோரும் சுலபமாக காந்தியை     மறந்துவிட்டு அவருடைய பிறந்த தினத்தைக் கொண்டாடுகிறோம்.  அவருடைய படத்துக்கு அரசியல் பிரமுகர்கள் மாலை அணிவித்து டிவியில், செய்தித் தாள்களில் முகம் காட்டுகிறார்கள். 

    டிவிக்கள் காந்தி ஜெயந்திக்காக விதம் விதமான காட்சிகளை ஒளிபரப்புகின்றன.  தெருக்களில் எப்போதும் உள்ள கூட்ட நெரிசல் இன்று இல்லை.  இன்று இன்னொரு ஞாயிற்றுக்கிழமை மாதிரி தோற்றம் தந்தது. 

    சரி காந்தி இன்று இருந்தால் என்ன ஆயிருக்கும்?  காந்தி இன்னொரு முறை அல்ல இன்னும் பலமுறை கோட்úஸ போன்றவர்களால் சுட்டுக் கொல்லப்பட்டிருப்பார்.  அவர் எதிர்பார்த்த மாதிரியான சமூகத்தை அவரால் உருவாக்கி இருக்க முடியாது. 

    வெள்ளையர்களிடமிருந்து அவரால் சுதந்திரம் வாங்கித் தர முடிந்தது.  ஆனால் அவர் நினைத்த மாதிரி இந்தியாவை அவரால் கொண்டு போயிருக்க முடியாது.  ஊழலும் வன்முறையும் தலைவிரித்து ஆடும் இந்தியாவைப் பார்த்து அவர் ரத்தக் கண்ணீர் விட்டிருப்பார்.  இந்த சுதந்திர இந்தியாவில் அவர் இருந்திருந்தால் ஒன்று அவர் பேசாமல் மௌனமாகத்தான் இருந்தாக வேண்டும்.  இல்லாவிட்டால் பித்துப்பிடித்த நிலையில் இருந்திருக்க வேண்டும்.

    இந்தியா அவர்  நினைவைப் போற்றும்படி ரூபாய்த் தாள்களில் அவர் புகைப்படத்தை கொண்டு வந்துவிட்டது.  திரும்ப திரும்ப அவரை நாம் ஞாபகப்படுத்திக் கொள்கிறோம். 

    யாருக்கும் அவர் மீது எந்த அக்கறை இல்லை.

மஹ்ஹான் காந்தீ மஹ்ஹான்

ஞானக்கூத்தன்

எழுந்ததும் கனைத்தார்; மெல்ல
சொற்பொழிவாற்றலானார்-

வழுக்கையைச் சொறிந்தவாறு
‘வாழ்கநீ எம்மான்’ என்றார்;

மேசையின் விரிப்பைச் சுண்டி
‘வையத்து நாட்டில்’ என்றார்
வேட்டியை இறுக்கிக் கொண்டு
‘விடுதலை தவறி’ என்றார்

பெண்களை நோட்டம் விட்டு
‘பாழ்பட்டு நின்ற’ என்றார்

புறப்பட்டு நான் போகச்சே
‘பாரத தேசம்’ என்றார்;

‘வாழ்விக்க வந்த’ என்னும்
எஞ்சிய பாட்டை தூக்கி
ஜன்னலின் வழியாய்ப் போட்டார்
தெருவிலே பொறுக்கிக் கொள்ள,

  என்னால் ஏன் குடிக்க முடியவில்லை?

  அழகியசிங்கர்

    பல ஆண்டுகளுக்கு முன்னால் எழுத்தாளர் வண்ணநிலவன் வீட்டிற்குச் சென்று கொண்டிருந்தேன்.  வழியில் ஒரே கூட்டமாக இருந்தது.  என்ன என்று பார்த்தேன்.  எனக்கும் வண்ணநிலவனுக்கும் தெரிந்த நண்பர்.  கவிஞர்.  குடி போதை அதிகமாகி தெருவில் படுத்து இருந்தார்.  பார்க்க பரிதாபமாக இருந்தது.  பின் அழைத்துக்கொண்டு வண்ணநிலவன் வீட்டிற்கு அழைத்துக்கொண்டு போனேன்.  இப்போது கூட அந்தக் கவிஞர் குடிக்காமல் இருக்க மாட்டார். கையில் ரூ400 வைத்திருந்தால் ரூ 200 ஐ குடிப்பதற்காக எடுத்துக் கொண்டு விடுவார்.ஒரு முறை நான் ஏற்பாடு செய்த இலக்கியக் கூட்டத்திற்கு அவரைப் பேசச் சொன்னேன்.  அவரிடம் ஒரு வேண்டுகோள் விடுத்தேன்.  நீங்கள் குடிக்காமல் கூட்டத்தில் பேச வேண்டும் என்று.  சரி என்று  சொன்னவர்.  கூட்டம் நடக்கத் தொடங்கும் சமயத்தில் குடித்துவிட்டு வந்து விட்டார். வயதில் பெரியவரான எழுத்தாளர் ஒருவரை ஏக வசனத்தில் கூப்பிட்டு அவர் பக்கத்தில் அமரச் சொன்னார்.  உண்மையில் அந்த எழுத்தாளரும் குடிப்பதில் வல்லவர்.  மடா குடியர்.  வயது அதிகரித்து விட்டதால் அவர் முழுக்க முழுக்க நிறுத்தி விட்டார்.     

 
    என்னுடைய பல எழுத்தாள நண்பர்கள் குடிகாரர்கள்.  அவர்களுடன் நான் பழகினாலும் என்னால் மட்டும் குடிக்க முடியவில்லை.  அதில் எனக்கு விருப்பமும் இல்லை.  குடிப்பது தவறா இல்லையா?  ஆனால் என்னால் மட்டும் ஏன் குடிக்க முடியவில்லை. 

    திருவனந்தபுரத்தில் ஒரு வயதான எழுத்தாளர் என்னுடைய நண்பராக இருந்தார்.  அவர் சென்னைக்கு வந்தால், என்னை மாம்பலம் ஹை ரோடில் உள்ள ஒரு ஒயின் கடைக்கு அழைத்துப் போகச் சொல்வார்.  அங்கு எல்லோருடனும் இவரைப் பார்க்கும்போது வித்தியாசமாய் இருக்கும்.  பிரான்டி வாங்கிக் கொள்வார்.  பின் அவர் சகோதரன் வீட்டிற்கு வந்து கொஞ்சம் கொஞ்சமாகக் குடிப்பார். 

    ராத்திரி முழுக்க பேசிக் கொண்டிருப்பார்.  பகலில் மட்டும் சிறிது  நேரம் தூங்குவார்.  அவரால் குடியை நிறுத்த முடியவில்லை.  அவர் மரணம் அடையும்வரை குடித்துக்கொண்டே இருந்தார்.  அவர் திருமணம் செய்து கொள்ளாதவர்.   பல எழுத்தாள நண்பர்கள் அவரைப் பார்க்கப் போவார்கள்.  எல்லோரும் பாட்டில் வாங்கிக் கொண்டு போகாமல் இருக்க மாட்டார்கள். 

    குடியை எப்படி ஒழிக்க முடியும்?  எந்தக் கட்சி ஆட்சிக்கு வந்தாலும் இந்தக் குடியை யாராலும் நிறுத்த முடியாது.  குடிப்பவர்கள் குடித்துக்கொண்டுதான் இருப்பார்கள்.  பூரண மது விலக்கு வந்தால் கள்ளச் சாராயம் பெருகி விடும்.  யாரும் குடிப்பதை நிறுத்த மாட்டார்கள். 

    நானும் ஒரு முறை குடித்துப் பார்த்தேன்.  அப்போது ஐஐடியில் உள்ள ஒரு கல்லூரி மாணவன் அறையில்  விஸ்கி என்ற திரவத்தை எல்லோரும் கலந்து கொடுத்தார்கள்.   அதைக் குடித்துவிட்டு வீட்டிற்கு வந்தேன்.  ஒரே தலைவலி.  வாந்தி எடுத்தேன்.  தூக்கம் வரவில்லை.   அதன் பின் எனக்கு அந்தச் சனியன் மீது நாட்டம் ஏற்படவில்லை.

    இந்தக் குடியை விரும்புவர்கள் என் நண்பர்களாக இருந்தாலும் என்னால் அதை மட்டும் செய்ய முடியவில்லை.  ஒரு காலத்தில் பீர் மாத்திரம் கொஞ்சம் குடித்துப் பார்த்தேன்.  என்னால் அதைக் கூட எப்போதும் தொட முடியவில்லை.

    குறிப்பாக குடிப்பது எதாவது சந்தோஷத்தை வெளிப்படுத்ததான்.  என் அலுவலக நண்பர் ஒருவருக்கு திருமணம் ஏற்பாடு நடந்தது.  அவர் எல்லோரையும் அழைத்துப் போய் விருந்து வைத்தார்.   பின் மிலிடரியில் கிடைக்கும் ஒயிட் ரம் ஒன்றை கலந்து எல்லோருக்கும் கொடுத்தார்.  பார்ப்பதற்கு குடிக்கும் தண்ணீர் மாதிரி இருந்ததை நானும் கால் டம்ளர் குடித்துப் பார்த்தேன்.  கொஞ்ச நேரத்தில் என் தலை மறத்து விட்டது.  நான் பயந்து விட்டேன்.  அதிலிருந்து துளியாய் ஒட்டிக்கொண்டிருந்த என் ஆர்வம் இல்லாமல் போய்விட்டது. 

    எப்போதும் டாஸ்மா கடை முன் நின்றுகொண்டு குடிக்க வருபவர்களைப் பார்க்கும்போது எனக்குப் பரிதாபமாக இருக்கும்.  காளி என்ற கிராமத்தில் உள்ள ஒரு வங்கிக் கிளையில் பணி ஆற்ற சென்றேன்.  அங்கே ஒரு கீழ்நிலை ஊழியர்.  அடிக்கடி டீக் கடைக்குப் போவதுபோல் சாராயக் கடைக்குச் சென்று குடித்துவிட்டு வருவார்.  எனக்கு அவரைப் பார்த்தால் பரிதாபமாக இருக்கும்.  அவரை நம்பி இருக்கும் அவர் குடும்பத்தை நினைத்து வருத்தமாக இருக்கும்.  அவர் ஒரு முறை குடியில் பஸ்ஸில் சரியாக ஏற முடியாமல் கீழே விழுந்து அடிப்பட்டுக் கொண்டார்.  அவருக்கு யார் அறிவுரை கூறுவது.  இப்போது அவர் உயிரோடு இருக்கிறாரா என்பது கூட தெரியாது. 

    அதில் என்ன இருக்கிறது.  குடி எப்படி மக்களை மயக்குகிறது.  சிலர் பேத்தலாக சொல்ல கேட்டிருக்கிறேன்.  குடித்தால்தான் கவிதை  எழுத வரும் என்று.    அதை நான் நம்பவில்லை.  ஒருமுறை பிரமிள் பற்றி ஒரு கூட்டம் ஒரு ஓட்டலில் நடந்தது.  எல்லோரும் கையில் கிளாஸ்ஸில் தீர்த்தம் நிரப்பி அமர்ந்திருந்தார்கள்.  நானும் அங்கிருந்தேன்.  ஒரு சொட்டு கூட நான் குடிக்கவில்லை.  நீங்கள் நம்பாவிட்டால் நான் ஒன்றும் செய்ய முடியாது.  அங்கு நாங்கள் உட்கார்ந்து பேசிக்கொண்டிருந்ததை ஆனந்தவிகடன் என்ற பத்திரிகை போட்டோ எடுத்து பத்திரிகையில் பிரசுரம் செய்திருந்தது.  நானும் இருந்தேன்.  ஆனால் குடிக்கவில்லை.

    எப்போதும் மது அருந்துதலையும், சிகரெட் பிடிப்பதையும் எதிர்ப்பது பாட்டாளி மக்கள் கட்சிதான் முன்னணியில் நிற்கிறது.  ஏன் எனில் அந்தக் கட்சியில் தலைமைப் பதவியில் இருப்பவர்கள் மருத்துவர்கள்.  ஆரம்ப முழுவதும் அந்தக் கட்சியில் உள்ள தலைவர்கள்  இதற்கு எதிராக உள்ளார்கள்.  மற்ற கட்சிகள் எல்லாம் சேர்ந்துகொண்டு மதுவிலக்கு பிரச்சாரம் செய்தாலும், மனப்பூர்வமாக மதுவிலக்கு வேண்டும் என்று நினைப்பது பட்டாளி மக்கள் கட்சியாகத்தான் இருக்குமென்று தோன்றுகிறது.  எல்லாக் கட்சியிலும் தொண்டர்கள் குடிக்காமல் இருக்க மாட்டார்கள்.  ஒரு மாநாடு என்றால் குடித்துவிட்டு தடுமாறும் தொண்டர்கள் இல்லாமல் இருப்பதில்லை. 

    மதுவை முழுக்க முழுக்க நீக்க முடியுமா?   எனக்குத் தோன்றவில்லை அதை நீக்க முடியும் என்று. தனிப்பட்ட ஒவ்வொருவரும் திருந்தினால்தான் இது முடியும்.  அதையும் கேட்கும் நிலையில் யாருமில்லை.  நீ யார் அதைச் சொல்ல என்று சொல்பவர்கள் தான் அதிகம். 

    இதோ நான் எழுதுவதை நிறுத்தி விடுகிறேன்.  எங்கள் தெரு கோடியில் ஷண்முகம் குடித்துவிட்டு தள்ளாடியபடி வருகிறான்.
   
   

அழகியசிங்கர்   

    விருட்சம் இலக்கியச் சந்திப்பின் 16வது கூட்டம் நேற்று நடந்தது.
இரண்டு முக்கிய ஆவணப்படங்களை நேற்று ஒளி பரப்பினோம்.  ஒரு படம் அசோகமித்திரன் அவர்களிள் ஆவணப் படம்.  இன்னொன்று ஞானக்கூத்தன் படம்.  அசோகமித்ரன் அவணப்படத்தை கிட்டத்தட்ட பத்தாண்டுகளுக்கு முன் அம்ஷன்குமார் இயற்றி உள்ளார்.  இக் கூட்டம் டிஸ்கவரி புத்தக பேலஸில் நடந்தது. 

    அசோகமித்திரன் பிறந்தநாள் கொண்டாட்டமாக  அவர் கேக் வெட்டினார்.  பின் அம்ஷன்குமார் அவர் ஆவணப்படத்தைத் தயாரித்த விதத்தைப் பற்றி தன் அனுபவங்களைளப் பகர்ந்து  கொண்டார்.  இந்த ஆவணப்படத்தைத் தயாரிப்பதற்காக அசோகமித்திரன் வாழ்ந்த இடமான ஹைதராபாத்திற்கே  சென்று எடுத்திருக்கிறார். 

    அவர் ஆவணப்படத்தைப் பார்க்கும்போது அது ஒரு கதைபோல் எடுக்கப்பட்டிருந்தது.  அம்ஷன் குமார் குறிப்பிட்டார்.  ஒரு ஆவணப்படத்தை எடுக்கும்போது அந்தப் படத்தின் முக்கிய நாயகரான அசோகமித்திரன் இருப்பது ஆவணப்படத்திற்கு அதிக வலு சேர்க்கும் என்று.  அவரைப் பொறுத்தவரை இது எட்டாவது படம் என்றார்.  30 நிமிடங்கள் போனதே தெரியாமல் சுவாரஸியமான படமாக அது இருந்தது குறிப்பிடத்தக்கது.

    விஷ்ணுபுரம் இலக்கியம் சார்பாக வினோத் அவர்கள் ஞானக்கூத்தன் பற்றி ஒரு ஆவணப்படத்தை எடுத்திருந்தார்.  இது அவருடைய முதல் முயற்சி.  40 நிமிடங்களுக்கு மேல் இப்படம் எடுத்திருந்தார்.  சில குறைபாடுகள் இந்த ஆவணப்படத்தில் தெரிந்தாலும் திறமையாக எடுக்கப்பட்ட படம்.  அம்ஷன்குமார் படம் ஒரு கதைபோல் இருந்தது, ஆனால் வினோத் படத்தில் எல்லோருமு; மாறி மாறி ஞானக்கூத்தன் பற்றியும், அவர் கவிதைகளைப் பற்றியும் பேசிக் கொண்டிருப்பதாகப் பட்டது. 

    ஆவணப்படத்தில் பேச்சு  என்பது முக்கியமாகப் படுகிறது.  அம்ஷன்குமார் படத்தில் சற்று குறைவாகவும் ஞானக்கூத்தன் ஆவணப்படத்தில் சற்று தூக்கலாகவும் தெரிந்தது.  மேலும் ஞானக்கூத்தன் கோயிலில் பேசுகிற பேச்சு சற்று இரைச்சலாக காதில் விழுந்தது.  அதற்குக் காரணம் அந்தப் பகுதி எடுக்கும்போது எதிர் காற்று அடித்துக் கொண்டிருந்ததாக வினோத் குறிப்பிட்டார். 

    இன்னும் சில இடங்களில் ஆவணப்படத்தில் உள்ள வெளிச்சம் சற்று குறைந்து போனது போல் தோன்றியது.   ஆனாலும் வினோத் திறமையாக படத்தை எடுத்திருந்தார்.  அவர் குறைவாகவே இந்த ஆவணப்படத்தை எடுக்க பணம் செலவழித்திருப்பதாகவும் குறிப்பிட்டார்.  இந்த ஆவணப்படத்தைப் பார்க்க வினோத் குடும்பமே வந்திருந்தது.  ‘இந்தப் படம் பார்க்க ஒரு கவிதை மாதிரி இருந்தது,’ என்று அசோகமித்திரன் தன் கருத்தை வெளிப்படுத்தினார்.

    இந்த இரண்டு ஆவணப்படங்களைப் பார்த்து முடித்தவுடன், நான் க்ளிக் ரவி எடுத்த அசோகமித்திரன் 2012 என்ற விடியோ படத்தை யும் ஒளி பரப்பினேன். கிட்டத்தட்ட 2 மணி நேரத்திற்கு மேல் எல்லோரும்  பாரதியார் இல்லத்தில் பேசியதை நினைவு கூர்வது போல் இருந்தது அந்த விடியோ படம். 

    இந்தத் தருணத்தில் எனக்கு ஒரு சந்தேகம் ஏற்பட்டது.  குறும்படம், ஆவணப்படம், விடியோ படம் மூன்றுக்கும் என்ன வித்தியாசம். 

    குறும்படம் நடிகர்களை வைத்துக்கொண்டு ஒரு கதையை அடிப்படையாக வைத்து எடுப்பது.  அதில் எல்லாம் செயற்கையாக ஒரு காட்சியை உருவகப்படுத்த வேண்டும். படத்தில் ஆரம்பம் முடிவு எல்லாம் இருக்கும்.  ஒரு சினிமாவின் சிறு அம்சமாக அது தெரியவரும். 

    ஆவணப்படம் என்பது யார் பேரில் படம் தயாரிக்கப் படுகிறதோ  அவரைப் பற்றி பல விபரங்களுடன் படத்தை எடுக்க வேண்டும.  இதில் பெரும்பாலும் உண்மை கலந்த விபரம் இருக்கும். 

    மூன்றாவதாகிய விடியோ படத்தில் ஒரு காட்சி நம் முன் நடப்பதை அப்படியே பதிவு செய்வது.  விடியோ படம் எடுப்பது செலவு குறைவு.  அசோகமித்திரன் 2012 படம் எடுக்க நான் செலவு செய்த தொகை 6500 ரூபாய்.  ஆனால் குறும்படமும், ஆவணப்படமும் அதிகம் செலவு வைத்துவிடும். க்ளிக் ரவியால் பதிவு செய்யப்பட்ட விடியோ படத்தில் பேசுபவர்கள் பேச்சு தெளிவாக எல்லோருக்கும் கேட்கும்படி விழுகிறது.  இது எனக்கு ஆச்சரியம்.    எடிட்டிங் அது இது என்று மண்டையைப் பிய்த்துக்கொள்ள வேண்டாம்.  என்னால் சுலபமாய் பல விடியோ படங்களை ஆவணப்படம் போல் எடுத்துவிட முடியும் என்று   தோன்றுகிறது

. 
    அசோகமித்திரன் 2012 விடியோ படத்தில் கடைசி காட்சியில் அசோகமித்திரன் பேசுவதை எல்லோரும் ரசித்து சிரித்தோம்.
    பொதுவாக மூன்று படங்களையும்  எல்லோரும் ரசித்தோம்.  ஞானக்கூத்தன் ஆவணப்படத்தில் கடைசியில் ஞானக்கூத்தன் அவருடைய கவிதை வாசிப்பார்.  அதைக் கேட்டு எல்லோரும் ரசித்து கைத்தட்டினார்கள்.

    தொடர்ந்து ஆவணப்படங்கள் இப்படி ஒளி பரப்ப முடியுமா என்பதைப் பார்க்க வேண்டும்.  தமிழில் ஏகப்பட்ட ஆவணப்படங்கள் பலரால் எடுக்கப்படுகின்றன.  மேலும் வேறு மொழி ஆவணப்படங்கள் சாகித்திய அக்காதெமி  போன்ற அமைப்புகள் எடுத்துள்ளன.  ஆனால் அவற்றை எல்லாம் ஒளிபரப்ப முடியுமா என்பது தெரியவில்லை.
   
   
   

அழகியசிங்கர்    

    லெகின்ஸ் ஆபாசம் என்ற தலைப்பில் இந்த வார குமுதம் ரிப்போர்ட்டர் ஒரு கட்டுரையை பிரசுரம் செய்திருந்தது.  அந்தக் கட்டுரையை வெளியிட்ட விதம் இன்னும் ஆபாசமாக இருந்தது.  அதைப் படிக்கும்போது எல்லாமே ஆபாசமாக இருந்தது.

    ஒருமுறை ஜே கிருஷ்ணமூர்த்தியை அவருக்கு உதவி செய்யும் பெண் ஒருவள் ஒரு கேள்வி கேட்கிறாள்.  “கிருஷ்ணாஜி. உங்களுக்கு செக்ஸ் உணர்வே இல்லையா?” என்பதுதான் கேள்வி.  அதற்கு அவர் பதில் சொல்கிறார்: எனக்கு ஒரு பெண்ணின் கையைத் தொடும்போதே அந்த உணர்வு ஏற்பட்டுவிடும் என்று. அவருடைய பதில் என்னை பலவாறு சிந்திக்கத் தூண்டியது.

    உண்மையில் ஒரு பெண்ணைப் பார்க்கும்போதோ தொடும்போதோ ஒரு ஆணிற்கு ஏற்படும் இயல்பான நிலையில் செக்ஸ÷ம் ஒரு அங்கம்தான்.  இதில் எந்த ஆணும் தப்பித்து விட முடியாமா என்பது தெரியவில்லை. 

    ஒரு பெண் எந்த ஆடையைப் போட்டிருந்தாலும் ஆணின் கபட பார்வையிலிருந்து தப்ப முடியாது.  நான் அலுவலகத்தில் பணிபுரிந்தபோது டீ ஷர்ட் போட்டுக்கொண்டு  அலுவலகத்திற்கு பணிபுரிய ஒருவர் வந்திருந்தார்.  மேலதிகாரி அவரைக் கூப்பிட்டு, “இது மாதிரி டிரஸ் செய்துகொண்டு அலுவலகத்திற்கு வரக்கூடாது,” என்று மிரட்டி வீட்டிற்கு அனுப்பி விட்டார்.  

    ஆனால் விளையாட்டில் கலந்து கொள்ளும் ஒரு பணிபுரியும் பெண்மணியைப் பார்த்து மேலதிகாரி யாரும் ஒன்றும் சொல்வதில்லை.  அப்படி வருபவர் ‘பேன்ட், ஷர்ட்’ போட்டுக்கொண்டு வருவார்.

    ஒரு ஆணின் கண்களில் ஒரு பெண் படாமல் தப்பிக்க முடியாது.  அதனால் எல்லா ஆண்களின் பார்வையும் மோசமானது என்றும் சொல்லமுடியாது.  எனக்கு இன்னும்கூட ஞாபகம் இருக்கிறது.  நானும் ஒரு நண்பனும் அக்கொளன்டன்சி கற்றுக்கொள்ள ஒரு ஆசிரியர் வீட்டிற்குச் சென்றோம்.  சொல்லிக் கொடுத்துக்கொண்டே இருக்கும்போது ஆசிரியருடைய தங்கை அந்தப் பக்கம் தலையைக் காட்டிவிட்டாள்.  அவள் எங்களைத் தாண்டி எதோ எடுத்துக்கொண்டு போக  வேண்டும்.  வாத்தியார் கண் ஜாடை மூலமாக அந்தப் பெண் ணை எங்களைத் தாண்டி வரவேண்டாம் என்று தடுத்து விட்டார்.

    இந்தக் காட்சியை நினைத்துப் பார்த்து நானும், நண்பரும் ஒவ்வொருமுறையும் சிரிப்போம். அந்தச் சமயத்தில் உண்மையில் நாங்கள் நல்லவர்கள்.  எந்த கெட்ட எண்ணமும் இல்லாதவர்கள்.

    தமிழ்நாட்டில் பஸ்ஸில் சென்றால் ஒரு பெண் பக்கத்தில் ஒரு ஆண் அமர்ந்துகொண்டு செல்லமுடியாது.  ஆனால் வடநாட்டில் ஏன் பெங்களூரில் ஒரு பஸ்ஸில் சென்றால் எந்தப் பெண்ணும் பக்கத்தில் அமர்ந்திருக்கும் ஆணைப் பார்த்து எதிர்ப்பு தெரிவிப்பதில்லை. முதலில் நான் டில்லி சென்றபோது இதைப் பார்த்து எனக்கு ஆச்சரியமாக இருந்தது.  பெண்கள் சகஜமாக உட்கார்ந்துகொண்டு பயணம் செய்தார்கள்.  ஆனால் தமிழ்நாட்டில் இருந்தால் ஏதோ ஆகிவிட்டதுபோல் பெண்கள் லபோ திபோ என்று கத்த ஆரம்பித்து விடுவார்கள். அதுவும் மாயவரம் பக்கமாக உள்ள கிராமத்தில் நீங்கள் பஸ்ஸில் பயணம் செய்தால் தெரிந்துகொள்ளலாம்.

    இப்படிச் சொல்வதால் பெண்கள் பக்கம் நியாயம் இல்லை என்று சொல்லவில்லை.  பெண்களை இடிப்பதற்காகவே பஸ்ஸில் பயணம் செய்யும் ஆண்களும் உண்டு.

    சமீபத்தில் நான் என் வங்கியில் பாஸ்புக்கில் என்டிரி போடச் சென்றேன்.  அப்போது கவுண்டரில் உட்கார்ந்திருந்த பெண்மணி சொன்ன விஷயம் என்னைத் திகைக்க வைத்தது.

    “சார், என்னதான் சொல்லுங்கள்…ராத்திரி ஆகிவிட்டால் வீதியில் நாங்கள் ஆண் துணையில்லாமல் வெளியே வர முடியுமா?”

    கொஞ்சம் யோசித்துப் பார்த்தால் அவர்கள் சொல்வதில் எல்லாவித நியாயமும் இருப்பதாகப் படுகிறது.  இது மாதிரி ஒரு நிகழ்வு நடக்கும்போது பெண்கள் எதுமாதிரி உடை போட்டுக்கொண்டிருந்தால் என்ன…

    ஒரு பெண்ணின் பிரச்சினை ஆணின் கண்களுக்குத் தெரியாமல் பெண்ணின் எந்தப் பகுதியும் தெரியாமல் இருக்க வேண்டும் என்பதுதான்.  அதற்கேற்றாற் போல் துணியை அவர்கள் அணிந்துகொள்ள வேண்டும்.   ஆனால் ஆணின் பார்வையோ பெண்ணின் எந்தப் பகுதி கண்ணில் படுகிறது என்பதை ஆராய்வதுதான்.   இந்த சங்கடம் ஒரு பெண்ணிற்கு எப்போதும் இருக்கத்தான் செய்யும்.  அதனால் எந்தப் பெண்ணிற்கும் ஆணைப் பார்த்தால் மரியாதை பெரிதாக இருக்காது. 

    ஆனால் உண்மையில் ஒரு  பெண் ஒரு ஆணை எப்படிப் பார்க்கிறாள் என்பதும் தெரிந்துகொள்ள வேண்டும். ஆணைப் பார்க்க பெண்ணும் விரும்புவாளா?

    இன்று மதியம் வெங்கடேஸ்வரா போளி ஸ்டாலில் மசால்வடை வாங்கச் சென்றேன்.  எப்போதும் அங்கே  ஆண்கள்தான் தின்பண்டங்களை எடுத்துக் கொடுப்பார்கள்.  இன்று அதிசயமாக ஒரு பெண் உதவி செய்து கொண்டிருந்தாள்.  நான் வீடு வரும்வரை அந்தப் பெண் அத்தனை ஆண்களின் நடுவில் என்ன யோஜனை செய்து கொண்டு இருப்பாள் என்று நான் யோசித்துக்கொண்டிருந்தேன்.   அந்தப் பெண் தொடர்ந்து அங்கு பணிபுரிவாளா என்ற சந்தேகமும் எனக்குத் தோன்றியது.

    ஒரு கேள்வி பதில் கூட்டத்தில் ஜே கிருஷ்ணமூர்த்தி பிரமாதமாக உடை உடுத்திக்கொண்டு அமர்ந்திருந்தார்.  அவரைப் பார்த்து கூட்டத்தில் உள்ள ஒருவர் ஒரு கேள்வி கேட்டார்.  “நீங்கள் ஏன் இப்படி டிரஸ் செய்து கொண்டு வருகிறீர்கள்?” என்று.  எனக்கோ திகைப்பு.  எப்படி இதற்கு பதில் சொல்லப் போகிறார் என்ற திகைப்புதான்.  ஆனால் அவர் பதிலைக் கேட்டு நான் அசந்து விட்டேன்.  “மற்றவர்களுக்கு மரியாதைக் கொடுப்பதற்குத்தான் இதுமாதிரி டிரஸ் செய்து கொள்கிறேன்,” என்று.

 அதைத்தான் நானும் பெண்களிடம் சொல்ல விரும்புகிறேன். நீங்கள் வீட்டில் எப்படி வேண்டுமானாலும்  இருங்கள்.  ஆனால் வெளியே வரும்போது, உங்களைப் பார்க்கும்போது மற்றவர்களுக்கு மரியாதை வரவேண்டும்.  இப்படி சொல்வது ஆண்களுக்கும் சேர்த்துதான்.

     

அழகியசிங்கர்

தமிழில் முக்கியமான படைப்பாளிகளான அசோகமித்திரன், எஸ் வைதீஸ்வரனின் பிறந்த நாள் இன்று.  இருவரும் ஒரே நாளில் பிறந்துள்ளார்கள்.  வைதீஸ்வரனுக்கு 80 வயது முடிந்து விட்டது. அசோகமித்திரனுக்கு 85 வயது.  முதலில் இருவருக்கும் என் பிறந்த தின வாழ்த்துகளைத் தெரிவித்துக்கொள்கிறேன் என் சார்பாகவும், விருட்சம் சார்பாகவும்.

நான் பெரும்பாலும் அசோகமித்திரன் புத்தகங்களைத்தான் படித்துக்கொண்டிருப்பேன்.  அவருடைய எல்லா நாவல்களையும், சிறுகதைகளையும் படித்திருக்கிறேன்.  சமீபத்தில் சாருநிவேதிதாவும், ஜெயமோகனும் குறிப்பிட்டிருப்பதுபோல உலக அளவில் சொல்லப்பட வேண்டிய எழுத்தாளர் அசோகமித்திரன் என்பதில் எள்ளளவும் சந்தேகமில்லை.  ஏன் இந்தியா அளவில் அசோகமித்திரனுக்கு இணையாகச் சொல்லக்கூடிய எழுத்தாளர் யாராவது உண்டா என்பதில் எனக்கு சந்தேகம் இருக்கிறது.  

அசோகமித்திரனின் துரதிருஷ்டம் அவர் தமிழ்நாட்டு எழுத்தாளராகப் போய்விட்டார்.  அவரே வங்காளி எழுத்தாளராகவோ மலையாள எழுத்தாளராகவோ இருந்திருந்தால், அவர் புகழ் இன்னும் பல மடங்கு அதிகரித்திருக்கும். ஞானபீட பரிசு என்று சொல்கிறார்களே அது நிச்சயமாகக் கிடைத்திருக்கும். இந்தியாவின் தலைசிறந்த எழுத்தாளராக அவரை நிச்சயம் சொல்லியிருப்பார்கள்.  தமிழ்நாட்டில் மட்டும் நடிகர்கள், அரசியல்வாதிகள்தான் முக்கியம்.   அவர்களை துதிபாடும் கும்பல்கள்தான் அதிகம்.  

துதிபாடும் அளவிற்கு தகுதி உள்ள எழுத்தாளராக இருந்தாலும், அசோகமித்திரன் அதை விரும்ப மாட்டார்.  அவர் தன்னைப் பற்றி புகழ்ந்து பேசுவதைக்கூட எப்படி எடுத்துக்கொள்வார் என்பது தெரியாது.  பத்து கேள்விகளும், பத்து பதில்களும் என்ற வீடியோ பேட்டியில் ஒரு கேள்வி. அவருடைய முதல் படைப்பு எப்போது பிரசுரமானது என்று.  இதற்கு பதில் சொல்லும் அசோகமித்திரன் அது வந்த பத்திரிகையும், ஆண்டை மட்டும் சொன்னால் போதும்.  ஆனால் கூட ஒரு விஷயத்தையும் அவர் குறிப்பிடுகிறார்.  üஅக் கதையை அவ்வளவு சிறப்பாக சொல்லமுடியாது,ý என்று.  இது மாதிரி எந்தப் படைப்பாளியாவது கூறுவார்களா என்பது சந்தேகம்தான்.  தான் எழுதுவது மட்டுமல்லாமல், மற்றவர்கள் எழுதுவதையும் அவர் கூர்ந்து கவனிக்கிறார். அதைப் பற்றி வெளிப்படையாகப் பேசுவதில் அவர் தயங்குகிறார்.  எதைப்பற்றியாவது யாரைப்பற்றியாவது அவருக்குப் பிடிக்கவில்லை என்றால் அவர் மௌனத்தின் மூலமாகக் கண்டுபிடித்து விடலாம்.  

2012ல் நான் சென்னைக்கு மாற்றலாகி வந்தபோது திருவல்லிக்கேணியில் உள்ள வங்கிக் கிளையில்  பணிபுரிய வாய்ப்பு கிட்டியது.  அந்த ஆண்டில் அசோகமித்திரனின் இதே 22ஆம்தேதி சனிக்கிழமை அன்று பாரதியார் இல்லத்தில் ஒரு கூட்டம் ஏற்பாடு செய்திருந்தேன்.   அப்போது நான் கூட்டம் நடத்துவதையே விட்டுவிட்டேன்.  ரொம்ப மாதங்கள் கழித்து அசோகமித்திரன் கூட்டத்தை ஏற்பாடு செய்திருந்தேன்.  கூட்டம் வராவிட்டால் என்ன செய்வது என்ற பயம் என்னைத்  தொற்றிக்கொண்டதால்,  பேசுவதற்கு பலரை அழைத்திருந்தேன்.  கிட்டத்தட்ட 25  பேர்களுக்கு மேலிருக்கும்.  கூட்டத்திற்கு வருபவர்களைவிட பேசுபவர்கள் அதிகம் பேர்கள் இருக்கட்டும் என்பதுதான் என் திட்டம்.  

ஆனால் எதிர்பாராதவிதமாய் கூட்டம் அதிகமாக வந்தது என்பதோடல்லாமல்,  பேசுபவர்கள் எல்லோரும் அசோகமித்திரனைப் பாராட்டிப் பேசினார்கள்.  இது நானே எதிர்பார்க்காத ஒன்று. பொதுவாக இலக்கியக்கூட்டம் என்றால் 20 பேர்களுக்கு மேல் வர மாட்டார்கள். வருபவர்கள் பெரும்பாலோர் குறைந்தபட்சம் 50 வயதுக்கு மேல் இருப்பார்கள்.  பெண்களைப் பார்ப்பது கடினம். கடந்த பல ஆண்டுகளாக கூட்டம் நடத்திய அனுபவத்தால் நான் தெரிந்துகொúண்ட ஒன்று.  

எப்போதும் கூட்டங்களைப் பதிவு செய்யும் வழக்கம் எனக்குண்டு.  ஒரு ஆடியோ காசேட்டை வைத்துக்கொண்டு பேசுவதைப் பதிவு செய்வேன்.  அசோகமித்திரன் கூட்டத்தையும் வீடியோ ஆடியோ மூலம் பதிவு செய்தேன். கூட்டம் என்றால் பரபரப்பு அடைந்துவிடுவேன்.  ஆனால் மனதிற்குள் சொல்லிக்கொள்வேன் பரபரப்பு அடையாதே அடையாதே என்று. உண்மையில் கூட்டம் அதிகம் வந்தாலும் பரபரப்பு அடைந்து விடுவேன்.   அதேபோல் வராவிட்டாலும் பரபரப்பு அடைந்துவிடுவேன்.   ஒவ்வொரு முறையும் நான் எனக்குள் சொல்லும் வழக்கம் கூட்டம் நடப்பது நம் கையில் இல்லை என்பது.

அன்று உண்மையில் அசோகமித்திரனுக்காக அத்தனைப் பேர்களும் வந்தார்கள்.  ஒவ்வொருவரும் அசோகமித்திரன் ரசிகர்கள்.  கூட்டத்தில் பேசுவதற்காக பல படைப்பாளிகள் வந்தார்கள் என்றால் அவருடைய ரசிகர்கள் பலர் வந்திருந்தார்கள்.  ஒரு கூட்டம் என்றால் பேசுபவர்களை வரவழைக்க பல ஏற்பாடுகளை செய்ய வேண்டும்.  அசோகமித்திரனை மட்டும் குடும்பத்தோடு அழைத்துவர சுந்தர்ஜி என்ற நண்பர் உதவி செய்தார்.  பேசுபவர்கள் எல்லோரும் அவராகவே வந்தார்கள்.  இதெல்லாம் அசோகமித்திரன் மீது உள்ள அன்பால் நடந்தது.  

ஆனாலும் அசோகமித்திரன் போன்ற எழுத்தாளருக்கு இதைவிட அதிக கவனம் வேண்டும்.  இன்னும் சிறப்பாக செய்ய வேண்டும் என்பது என் என் எண்ணம்.  

வைதீஸ்வரன் என்ற பெயரை நான் விருட்சம் பத்திரிகை ஆரம்பிக்குமுன்பே அறிவேன்.  ஆனால் எழுதாமல் அவர் ரொம்ப ஆண்டுகள் காணாமல் போய்விட்டார்.  தமிழ் சூழலில் இதெல்லாம் சகஜம்.  நான் நடத்திக்கொண்டிருந்த பத்திரிகையில் அவர் படைப்புகள் குறிப்பாக கவிதைகள் வர வேண்டுமென்று நினைத்தேன்.  அவர் என் வீட்டில் பக்கத்தில் இருந்தார். உடனே அவரை நேரில் போய்ப் பார்த்தேன்.  முதன் முதலாக திரும்பவும் அவருடைய கவிதைகளை வாங்கி விருட்சத்தில் பிரசுரம் செய்தேன்.  கவிதைகள் மட்டுமல்ல கட்டுரைகளும் எழுதித் தருவார்.  அவர் ஒரு ஓவியரும் கூட.    விருட்சத்திற்காக ஓவியமும் வரைந்து கொடுத்திருக்கிறார்.

எழுத்து காலத்திலிருந்து எழுதும் மூத்தக் கவிஞர் அவர்.  அவர் கவிதைகளில் ஒரு தார்மீகக் கோபம் இருக்கும்.  தத்துவ வெளிப்பாடு இருக்கும்.  இயற்கையைப் பற்றிய அக்கறை இருக்கும்.  என்னைப் பொறுத்தவரை கவிதை வாசிப்பதில் ஒரு  அனுபவம் என்னவென்றால் தொடர்ந்து கவிதையை வாசிக்கக் கூடாது.  ஒரு கட்டத்தில் கவிதையைப் படித்துக்கொண்டு வரும்போது நிறுத்திவிட்டு கவிதையை அசைப் போட வேண்டும்.  வைதீஸ்வரன் கவிதையை நீங்கள் இப்படித்தான் படிக்க வேண்டும்.  

இதோ விருட்சத்தில் எழுதிய அவருடைய கவிதை ஒன்று. 

உலகத்தில்

எல்லோரையும் போல்

ஏற்றிவிட்ட ஏணிகளை

ஏறியவுடன் உதறிவிட வேண்டும்

என்பதுதான் எனக்கும் ஆசை

ஆனால் ஏணிகளோ

என் கால்களுக்கடியில்

முளைத்துக்கொண்டே யிருக்கின்றன

ஓயாமல்…..

ஆயுள் முழுவதும் பரமபத வாழ்வு

படிகளை உதறுவதற்கு 

சந்தர்ப்பம் கிடைப்பதில்லை

எப்போதும்..

இப்போதெல்லாம்

ஏணிகளே என்னை உதறி விடுகின்றன

பலசமயம் 

தன்னை மிதிக்கும் கால்களை சற்றே

தோள் மாற்றிப் பார்க்க.

 எதையாவது சொல்லட்டுமா? ….101

 அழகியசிங்கர்

 

 

 எனக்கு கார் வாங்கும் எண்ணமே நானோ கார் பற்றிய விளம்பரம் பார்த்தவுடன்தான் தோன்றியது.  ஒரு லட்சம் ரூபாய்ககு ஒரு காரா என்ற வியப்புத்தான் அதற்குக் காரணம்.  ஆனால் நான் முயற்சி செய்தபோது அதன் விலை ஒரு லட்சத்து முப்பத்திரண்டாயிரம் ரூபாய் வரை போய்விட்டது. 

 வேளச்சேரியில் உள்ள அந்தக் கடையின் முன்னால் நாநோ காரை எடுத்துக்கொண்டு வரும்போது, நான், மனைவி, மாமியார் மூவரும் கார் முன்னால் நின்று ஒரு போட்டோ எடுத்துக்கொண்டோம். அந்த மாதிரி போட்டோவை கார் விற்பவர்களே எடுத்து எங்கள் கையில் கொடுத்தார்கள். 

 காரை எடுத்துக்கொண்டு போக ஒரு டிரைவரை ஏற்பாடு செய்தேன்.  அவருக்கு ரூ.200 கொடுத்தேன்.  காரை க்ரோம்பேட்டை வரைச் சென்று என் மனைவியின் இளைய சகோதரி வீட்டிற்குப் போனோம்.  üüநானோ வாங்கிவிட்டேன்.  நானோ வாங்கிவிட்டேன்,ýý என்று பெருமை அடித்துக் கொண்டேன்.

 அதன் பின் தான் பிரச்சினை ஆரம்பித்தது.  காரை எடுத்துக் கொண்டு போய் என் பெண் வீட்டில் போய் வைத்தேன்.  என் வீட்டில் காரை நிறுத்த ரோடிற்குத்தான் செல்ல வேண்டும்.  போஸ்டல் காலனியில் நாங்கள் இருந்தபோது எங்கள் இடம் ஒரு குறுகிய இடம். டூ வீலரை வைத்துக்கொள்ளவே இடம் போதாது. 

 நான் அப்போது மயிலாடுதுறையில் பணி புரிந்து கொண்டிருந்தேன்.  வாரம் ஒரு முறை சென்னை வருவேன்.  பெண் வீட்டிற்குச் சென்று நானோ காரை கற்றுக்கொள்ள முயற்சி செய்வேன்.  என் மருமகன்தான் எனக்குக் கற்றுக்கொடுக்க வருவார்.  அவருக்கு என்கூட வந்து கற்றுத் தரவே விருப்பம் இருக்காது.  அதனால் பல வாரங்கள் விட்டுப் போய்விடும். 

 பின் நான் இருக்கும் இடத்திற்கு நானோ காரை எடுத்துக் கொண்டு வந்தேன்.  நான் ஓட்டவில்லை.  யார் மூலமோ? வாசல் கேட் வழியாக வண்டியை வைத்தேன்.  காலையில் எழுந்து ஓட்டலாம் என்று வண்டியைத் தொட்டேன்.  நானோ கார் முன்னால் இன்னொரு கார் நின்றிருந்தது.  பின் பக்கமாக வண்டியை தள்ளும்போது, வண்டி பின்னால் உள்ள கார் மீது மோதி விட்டது.  என் நானோ காருக்கு ரோஷம் அதிகம்.  அது அதன் பின்னால் அசையாமல் நின்று விட்டது.

எடுத்துப் போக ஆள் கூப்பிட வேண்டியாகி விட்டது.  பணம பழுத்து விட்டது.
 நான் மயிலாடுதுறையிலிருந்து சென்னை வந்து விட்டேன்.  நானோ டூ வீலரில் போவேன்.  நானோ காரோ வாசலில் என்னைப் பார்த்து ஏக்கத்துடன் நின்று கொண்டிருக்கும். 

 அதன் பின் நாங்கள் வேற வீடு மாறினோம்.  கார் வைத்துக்கொள்ளும்படி ஒரு வீடு.  அங்கு போனபின்தான் நான் காரை ஓட்டக் கற்றுக்கொள்ள முயற்சி செய்தேன். 

 காலையில் வண்டியை எடுத்துக்கொண்டு போகும்போது திக் திக் என்று அடித்துக் கொள்ளும். 

 வண்டியை கேட் வழியாக மெதுவாக மெதுவாக இறக்குவேன்.  அதற்குள் மனதிற்குள் ஆயிரத்தெட்டு கற்பளைகள் ஓடும்.  எங்காவது கார் இடித்து விடுமோ என்ற விபரீத கற்பனைதான்.

 இப்படியாக சிரமப்பட்டு நானோ காரை எடுத்துக்கொண்டு பெண்கள் படிக்கும் கார்ப்பரேஷன் பள்ளி உள்ள இடத்தில் வைத்துவிட்டு வாக் போவேன்.  அப்போது என் கற்பனை முழுவதும் காரை ஓட்டுவது பற்றி இருக்கும்.

 ஒருமுறை நானோ காரை இரண்டாவது கேட் வழியாக உள்ளே வைக்க முயற்சிக்கும்போது கேட்டின் மீது நன்றாக இடித்து விட்டது.  அதன் சத்தம் பயங்கரமாக இருந்தது.  சத்த அதிர்வில் தெரு விளக்கு உடைந்து கீழே விழுந்து விட்டது.  கேட் சரி செய்ய 2000 ரூபாய் ஆயிற்று.  ஆனால் நானோ காருக்கு ஒன்றும் ஆகவில்லை.  அந்த விபத்தைப் பார்த்துவிட்டு என் மனைவி பயந்தே விட்டாள்.

 நான் காரை அப்படியே வைத்துவிட்டு வழக்கமாக பயன்படுத்தும் டூ வீலரை பயன் படுத்தினேன்.  ரொம்ப மாதஙகள் நானோ காரை எடுக்கவே எனக்கு விருப்பமில்லை.

 பிறகு ஒருநாள் காரை எடுத்தபோது, கார் நகரவில்லை.  காரின் பாட்டரி போய்விட்டது.  செலவு. 

 இப்படி பயந்தபடி காரை ஓட்டினால் என்ன ஆவது?  ஒரு முறை என் சகோதரன்தான் என்னை திட்டினான்.  ‘தைரியமாக காரை எடுத்து ஓட்டிக்கொண்டு அடையாரில் உள்ள என் வீட்டிற்கு வா.’ என்றான். 

அவன் சொன்னபடி காரை ஓட்டிக்கொண்டு போனேன்.  அப்படிச் சென்றதால் தைரியம் கொஞ்சம் துளிர்த்தது.  ஆனாலும், அவனைப் போல் தைரியமாக காரை என்னால் எடுத்துப் போக முடியவில்லை.  அவனிடம் சைக்கிள் இல்லை, டூ வீலர் இல்லை, இரண்டு கார்கள் மட்டும்தான் உண்டு.  தெரு முனைக்குக் கூட காரை எடுத்துக்கொண்டு போவான். 

 எனனிடமும் சைக்கிள் இல்லை.  ஆனால் டூ வீலர் உண்டு .  எப்போதும் டூ வீலரை எடுத்து எடுத்து ஓட்டுவேன்.  உண்மையில் இப்போது சைக்கிள் இருந்தால் என்னால் ஓட்ட முடியாது.  இதை நினைத்து நான் வருத்தப்படுவதுண்டு.  அதேபோல் என் சகோதரனால் டூ வீலரைக் கூட ஓட்ட முடியாது.  

 இந்தத் தருணத்தில்தான் என் நானோ காரை சர்வீஸிற்குக் கொடுத்தேன்.  அந்த இடத்தில் புது நானோ கார் வாங்கிக் கொள்கிறீரா என்று பேரம் நடந்தது.  நானும் யோசித்து நானோ டுவிஸ்ட் என்ற காரை வாங்கினேன்.  மொத்தம் இரண்டு லட்சம் பழைய காருடன் சேர்த்துக் கொடுத்தேன்.  பலவிதங்களில் இந்த புது நானோ டுவிஸ்ட் பிரமாதமாக இருந்தது.  எளிதாக திரும்ப பவர் ஸ்டிரிங். ஏசி.  உண்மையில் ஓட்ட ரொம்ப பிடித்திருந்தது.  எனக்குப் பிடித்த கலரில் நானோ வாங்கினேன்.

 அதை எடுத்துக்கொண்டு ஓட்டினேன்.  இப்போது எதற்காக இதையெல்லாம் சொல்கிறேன் என்றால் ஆயிரம் கிலோமீட்டார்கள் ஓட்டிவிட்டேன். ஏப்ரல் மாதம் இறுதியில்தான் இந்த வண்டியை வாங்கினேன். இன்னும் கூட மேட்டில் வண்டி போய்க்கொண்டிருக்கும்போது நிற்கும்படி நேர்ந்தால் முன்னாலும் பின்னாலும் வண்டிகள் அணிவகுத்து நின்று கொண்டிருந்தால், என் வண்டியை லாவகமாக எடுத்துக்கொண்டு போக எனக்கு தைரியம் இருக்காது என்று நினைக்கிறேன்.

 கார் வைத்திருக்கும் ஒவ்வொருவரையும் பார்த்து அது மாதிரி சந்தர்ப்பத்தில் எப்படி காரை ஓட்டுவது என்று பேட்டி எடுத்துக் கொண்டிருக்கிறேன்.
 ஒவ்வொரு வாரமும் நான் காரை எடுத்துக்கொண்டு மடிப்பாக்கம் உள்ள என் பெண் வீட்டிற்குச் செல்வேன்.  கூட வரும் என் மனைவி பயந்தபடி வருவாள். 
 

 

“ஒன்றும் ஆகாது.  உன் பயத்திற்கு அளவே இல்லை,” என்பேன். 

 காரை ஓட்டிக்கொண்டு போகும்போது என்னைத் தாண்டிப் போகும் வாகனங்களை விட்டுவிடுவேன்.  சிலசமயம் சைக்கிளில் செல்பவன் கூட என்னை தாண்டிப் போவான்.  பாதசாரிகளை கவனித்தபடியே செல்வேன்.  ஆட்டோ, வாடகை வண்டிக்காரர்களை எல்லாம் மரியாதையோடு நடத்துவேன்.  பல்லவன் வந்தால் முதலில் மரியாதைக் கொடுத்து அனுப்புவேன்.  40 கிலோ மீட்டர் வேகத்தில்தான் வண்டியை ஓட்டுவேன்.

 வண்டியை வீட்டில் ஏற்றுவதும் இறக்குவதும் முன் இருந்த அச்சம் எனக்கு இப்போது இல்லை.  முன்பு பழைய நானோ காரில் நான் ஆயிரம் கிலோ மீட்டர் கூட எட்டவில்லை.  ஆனால் புதிய நானோ டுவிஸ்டில் ஆயிரம் கிலோ மீட்டர்கள் தாண்டி விட்டேன். 

 

புத்தக விமர்சனம் 9

                                                   அழகியசிங்கர்

சமீபத்தில் சிறுகதைத் தொகுதியா கவிதைத் தொகுதியா எது விற்பனை ஆகிறது என்று கணக்கெடுக்கும்போது, இரண்டுமே பெரிதாக விற்பதில்லை என்பதைக் கண்டுகொண்டேன்.  பெரிய பத்திரிகைகள் சிறுகதைகளை நம்ப மறுத்ததால், சிறுகதைகள் வெளி வருவதே நின்றுவிட்டன.  அதுவும் இலக்கியத் தரமான கதைகளை கண்டு பிடிப்பதே பெரிய பாடாக இருக்கிறது. 

 இந்தத் தருணத்தில்தான் ராமலக்ஷ்மி எழுதிய ‘அடை மழை’ என்ற சிறுகதைத் தொகுதி என் கண்ணில் பட்டது.

ஒரு புத்தகம் படிக்க எடுக்கும்போது, ஒரு நிதான வாசிப்பில் நம்மை தள்ளி விட்டால், அது ஓரளவு தரமான புத்தகமாக இருந்து விடும்.  கவிதைகளையும், சிறுகதைகளையும் நிதான வாசிப்பில்தான் நாம் அவற்றைப் புரிந்து கொள்ள முடியும். 108 பக்கங்கள் கொண்ட 13 கதைகளைக் கொண்ட தொகுப்புதான் அடை மழை என்ற தொகுப்பு. இதில் உள்ள எல்லாக் கதைகளும் பத்திரிகைகளில் பிரசுரம் ஆகி இருக்கின்றன. 

2010லிருந்து இவர் கதைகள் எழுதி வருகிறார்.  கவிதை, மொழிபெயரப்பு கவிதைகள் என்று பல முயற்சிகளிலும் ஈடுபட்டு வருகிறார்.  அகநாழிகை பதிப்பகம் மூலம் வெளிவந்த இத் தொகுப்பின் பின் அட்டையில் பொன் வாசுதேவன் இப்படி குறிப்பிடுகிறார் : காலத்தின் போக்கில் கண் முன்னே நசிந்து கொண்டிருக்கும் அபத்த வாழ்வின் சகல பக்கங்களிலும் நிகழ்ந்து கொண்டிருக்கிற போலித்தனங்கû அழுத்தமாகச் சொல்கின்றன ராமலக்ஷ்மியின் கதைகள்.

ரிஷபன் என்பவரோ, üகதைகளை ஒவ்வொன்றாய் சொல்லி என்ன ரசித்தேன் என்று விவரிக்கலாம்.  அதுவேதான் வாசிக்கிற ஒவ்வொருவருக்கும் நேரப் போகிறது என்பதால் கொஞ்சம் விலகி நின்று உங்களுக்கு வழி விடுகிறேன்.  வாசித்து முடிந்ததும் சேர்ந்து கை தட்டலாம் நாம்,ý  ரிஷபனும் இப்படி சொல்லி தப்பி விடுகிறார். 

‘எளிய மக்களின் வலிகளும், சராசரி மனித வாழ்வின் நிதர்சனங்களுமே இக் கதைகளில் இடம் பெற்றிருக்கின்றன,’ என்கிறார்

ராமலக்ஷ்மி. இதையெல்லாம் படித்தால், ராமலக்ஷ்மி எதுமாதிரி கதை எழுதுகிறார் என்பதைக் கண்டு பிடித்து விட முடியாது.  பொதுவாக இவருடைய கதைகளில் ஒரு பொதுவான தன்மையை என்னால் கண்டு பிடிக்க முடிந்தது.   அது அநீதிக்கு குரல் கொடுக்கும் தன்மை.  பின் ஏழ்மையைக் கண்டு கண் கலங்கும் தன்மை.  பின், எல்லாப் பிரசசினைகளுக்கும் கதைகள் மூலம் தீர்வு கொடுத்து விடுகிறார்.  

பொட்டலம் என்ற கதை.  இக் கதையை தலை முடி வெட்டி கொண்டு பள்ளிக்கு வரவில்லை என்பதால், ஒரு பையனின் தலைமுடியை ஆசரியை வெட்டி, வெட்டிய தலை முடியை அவனிடம் அள்ளிக் கொடுத்து விடுகிறாள்.  இது எவ்வளவு கொடுமை.  இதற்கு அடிப்படையாக தலை முடியைக் கூட வெட்ட முடியாமல் போகிற வறுமையை காரணம் வைக்கிறார்.  இது மாதிரியான வறுமைச் சித்தரிப்புக் கதைகளை பலர் தமிழில் எழுதி எழுதி படித்தாயிற்று.  சம்பவங்கள் வேற மாதிரி இருக்கிறதே தவிர, அடிப்படை காரணமான வறுமை மாறவில்லை.

கதைகளை உருக்கமாக எழுதுவதில் ராமலக்ஷ்மி தேர்ந்தவராக இருக்கிறார்.  முதல் கதையான வசந்தா என்ற பெயரில் உள்ள கதையில், வசந்தா மேலே படிக்க முடியாமல் போன கோபத்தை வெளிப்படுத்துகிறார்.  படிப்பவரை நெகிழ வைக்கும் கதை இது.

ஈரம் என்ற கதையில் இரண்டு பேர்கள் வேலைக்குப் போக வேண்டிய சூழ்நிலையில், பிறந்த குழந்தையை காப்பகத்தில் விட்டுவிட்டு அலுவலகத்திற்கு ஓட வேண்டிய அவதியை விவரிக்கிறார்.

இவர் கதைகளை நாம் எப்படி எடுத்துக் கொள்வது?  ஒருவித ஒழுங்கு எல்லாக் கதைகளிலும் இருக்கிறது.  அதுதான் இவருடைய கதைகளை குலைப்பதாக தோன்றுகிறது.  என்னதான் பிரச்சினையாக இருக்கட்டும், இவர் கதைகளில் எலலாம் சுலபமாக முடிந்து விடுகிறது.  

உலகம் அழகாலனது என்ற கதையில் அறிவுரை கூற ஆரம்பித்து விடுகிறார்.

“என்ன சொல்லி புரிய வைப்பது? விலங்குகளுக்கும் நமக்கும் என்ன வித்தியாசம்? இவர்கள் போன்ற கடைக்கோடி மனிதர் முதல் கோடானு கோடீஸ்வரர் வரை ‘சர்வைவல் ஆஃப்  தி பிட்டஸ்ட்’ எனச் சொல்லித் தங்களை நியாயப்படுத்திக் கொண்டு, இவ்வுலகையே போட்டியும் பொறாமையும் நிறைந்ததாகி விட்டார்கள் என்றே தோன்றியது..” என்றெல்லாம் அறிவுரை வழங்க ஆரம்பிக்கிறார்.  இது கதையின் சுவாரசியமான தன்மையைப் பெரிதும் குறைத்துவிடும் என்று எனக்குப் படுகிறது.  

இது இவருடைய முதல் கதைத் தொகுதி என்பதால், ஒரு சில குறைபாடுகளை பார்த்தாலும் அவற்றைப் பெரிது படுத்தக் கூடாது என்று தோன்றுகிறது.

இதுவும் கடந்து போகும் என்ற கதையில் தானே புயலால் படும் அவதியை எழுதுகிறார்.அடைக் கோழி என்ற கதையில் கோழி முட்டையைப் பறறி சொல்கிறார்.  இப்படி மாற்றி மாற்றி பல விஷயங்களை விவரிக்கிறார்.  பயணம் என்ற கதையில் தொடர்பு படுத்த முடியாத இரண்டு நிகழ்ச்சிகளை விவரிக்கிறார்.  கதையின் பிரச்சினை ரயில் பயணத்திலேயே ஆரம்பித்து முடிந்து விடுகிறது.

கதையின் தீர்வு என்பது ஆபத்தில்லா தீர்வாக இருக்கிறது.

அடைமழை – சிறுகதைகள் – ராமலக்ஷ்மி – வெளியீடு : அகநாழிகை பதிப்பகம் – எண். 33 மண்டபம் தெரு, மதுராந்தகம் 603 306 – பேச :

9994541010 – விலை ரூ.100

  

ஒருமுறை ஞானக்கூத்தன் சொன்னார்.  எழுத்து பத்திரிகையில் 

அவர் கவிதைகள் வரவில்லை என்று.  எனக்கு அதைக் கேட்டபோது நம்பமுடியாமல் இருந்தது.  சிசு செல்லப்பாவுடன் அவர் நெருங்கி பழகியிருந்தாலும், ஞானக்கூத்தன் கவிதைகளை ஏன் அவர் பிரசுரம் செய்யவில்லை என்று தெரியவில்லை.

ஞானக்கூத்தன் கவிதைகள் அதன் பின் ‘நடை’, ‘கசடதபற’ பத்திரிகைகளில் வெளிவந்தன.  கசடதபற வரும்போது ஞானக்கூத்தன் ஒரு முக்கியமான கவிஞர்.  முதன்மையான கவிஞரும் கூட.  

‘அம்மாவின் பொய்கள்’ என்ற இந்தக் கவிதை எல்லோராலும் பேசப்பட்ட ஒரு முக்கியமான கவிதை. இதில் ஒரு வரி எழுதியிருக்கிறார்: வயதானோர்களுக்குத் தகுந்ததாய்ப் பொய்கள் சொல்லும் பொறுப்பினி அரசாங்கத்தைச் சார்ந்ததாய்க் கருதினாயா? என்று.

10வது இதழ் கசடதபற அட்டையில் இடம் பெற்ற கவிதை இது.

அழகியசிங்கர்

09.09.2015 புதன் கிழமை திருவல்லிக்கேணி போயிருந்தேன்.  போகிற வழியில் பாரதியார் நினைவு இல்லத்தைப் பார்த்துக் கொண்டேபோனேன்.   அலங்காரம் பண்ணி இருந்தார்கள்.  பாரதியாரின் நினைவு நாளைகொண்டாடுவதற்காக இருக்கும்.  பாரதியின் நினைவுநாள் 11ஆம் தேதி.  வெள்ளிக்கிழமை. 

உண்மையில் பாரதியார் அந்த நினைவு இல்லத்தில் மட்டுமல்ல.  எல்லா இடங்களிலும் இருக்கிறார்.  எல்லார் மனதிலும் புகுந்து கொண்டிருக்கிறார். 

தி நகரில் ஒரு பிரபலமான ஓட்டல் ஒன்றில் டிபன் சாப்பிட ஒருமுறை சென்றபோது,  அந்த ஓட்டலைச் சுற்றி பார்வையை ஓட விட்டேன்.  சுவரில் ஒரு படம் தொங்கிக் கொண்டிருந்தது.  யார் படம் என்று சறறு உற்றுப் பார்த்தேன்.  பாரதியார் படம். பாரதியார் ஏன் சாப்பிடற இடத்திற்கு வந்திருக்கிறார் என்று யோசித்தேன்.

பாரதியார் எழுதி குவித்திருக்கிறார்.  அவர் படைப்புகள் எல்லாவற்றையும் எல்லோரும் படித்து விட முடியாது.  அவருடைய சில கவிதைகள் எளிதில் புரிந்து விடாது.  எப்படி பாரதியார் புகழ் பரவியது.  அவர் எல்லாவற்றையும் பாடியிருக்கிறார்.  உலகத்தைப் பற்றி, நாட்டைப் பற்றி என்று எல்லாவற்றைப் பற்றியும் கவலைப் பட்டிருக்கிறார்.

நான் கல்லூரியில் படித்துக்கொண்டிருக்கும்போது பாரதியார் எழுதிய கட்டுரைகளை மின்சார வண்டியில் படித்துக்கொண்டே வருவேன்.  அக் கட்டுரைகளை எல்லாம் பெ தூரன் தொகுத்திருக்கிறார். எங்கள் கல்லூரி லைப்ரரியிலிருந்து எடுத்துக் கொண்டு வந்து படிப்பேன.  எனக்கு கெமிஸ்டிரி புத்தகம் படிப்பதை விட பாரதியார் புத்தகம் படிக்கப் பிடிக்கும்.  ஆனால் என் கூட படிக்கும் மற்ற மாணவர்கள் இது மாதிரி அவஸ்தையில் மாட்டிக்கொள்வது கிடையாது. 

பாரதியார் கட்டுரைகள் அவருடைய கவிதைகளை விட விறுவிறுப்பாக இருப்பதாக தோன்றும்.  எது எழுதினாலும் படிப்பவருக்குப் புரிகிற மாதிரி தெளிவாக எழுத வேண்டும் என்ற கொள்கையைக் கொண்டவர் பாரதி.  ஒருமுறை தாகூருடன் பாரதியார் நோபல் பரிசு பெற போட்டி போட்டதாக குறிப்பிடுவார்கள்.  இது உண்மையா பொய்யா என்பதெல்லாம் தெரியாது.  ஆனால் அந்தத் தகுதி பாரதிக்கு தாகூரைவிட அதிகம் உண்டு.  

ஒரு காலத்தில் மணிக்கொடி காலத்தைச் சேர்ந்த எழுத்தாளர்கள், கவிதையில் புது முயற்சி செய்து பார்க்க பாரதியார்தான் முக்கியமானவர்.  அவருடைய வசன கவிதை முயற்சிதான் அவர்களுக்கு உந்துதல்.  இன்று எழுதப்படுகிற கவிதைகள் எல்லாம் பாரதியார் கொடுத்த கொடைதான்.

எனக்குக் கூட பாரதியார் வசன கவிதைமுன் முன்பு எழுதிய கவிதை முறை எல்லாவற்றையும் உடைத்துவிட்டுப் போய்விட்டாரோ என்று தோன்றும். 

காட்சி என்ற கவிதையில் இப்படி எழுதுகிறார்.

இவ்வுலகம் இனியது. இதிலுள்ள வான் இனிமை

யுடடைத்து. காற்றும் இனிது.

தீ இனிது.  நீர் இனிது.  நிலம் இனிது.

ஞாயிறு நன்று.  திங்களும் நன்று.

வானத்துச் சுடர்களெல்லாம் மிக இனியன….

என்றெல்லாம் பாடிச் செல்கிறார். 

பாரதியார் கவிதை புரிகிறதோ இல்லையோ ஒரு ஓட்டலில் பாரதிமேல் உள்ள பக்தியால் அவர் படத்தை வியாபாரம் செய்யும் இடத்தில் வைத்திருக்கிறார்கள்.  உண்மையில் அங்கே பணிபுரியும் ஊழியர்களுக்கு பாரதி பற்றி எதாவது தெரியுமா என்பது தெரியாது.

பாரதியார் ஒரு மதிக்கக் கூடிய ஒருவராக மாறி விட்டார்.  எனக்குத் தெரிந்து தமிழ் மொழிக்காக பாரதியாருக்குத்தான் இந்தத் தகுதி கிடைத்துள்ளது.  இனிமேல் எழுதப் போகிற எழுதுகின்ற யாருக்கும் இதுமாதிரி தகுதி கிடையாது. அதாவது எல்லா தமிழ் மக்களும் ஏற்றுக்கொள்கிற தகுதி.

ஆனால் பாரதியார் உயிரோடு இருந்தபோது அவர் அடைந்த கொடுமைகள் அதிகம்.  

மகாகவி பாரதியார் என்ற புத்தகத்தில் வரா இப்படி எழுதுகிறார்:

“ஒரு மகான் எந்தத் துறையில் வேலை செய்தாலும், அவரது ஜீவிய காலத்திலேயே, அவருக்கு ஏற்ற பெருமையுடன் மக்களால் கொண்டாடப்படுவதில்லை.  உலக மகாகவி என்று போற்றப்படும் ஷேக்ஸ்பியரை அவருடைய காலத்தில் மதித்தார்களா? 

இதைப் போலவே பாரதியாரைப் பற்றியும் சிறிது காலம் மதிப்பு இருந்து வந்தது.  பாரதியார் இலக்கணம் அறியாக் கவிஞன் என்று பண்டிதர்கள் ஆதாரமும் பொருளுமின்றிப் பேசினார்கள்.  பாரதியார் வெறும் தேசியக் கவி என்று பலர் பேசிக் கொண்டார்கள்.  பாரதியார் பெண் விடுதலை நண்பன் என்று சிலர் ஆத்திரப்பட்டார்கள்.  மற்றும் பலர் ஆர்வத்துடன் பேசினார்கள். 

 பாரதியார் வெறுங்கஞ்சாப் புலவர் என்று ஏசினதையும் என் காதால் கேட்டிருக்கிறேன்.  மார்க்கெட்டில் ஒன்றும் வாங்கத் தெரியாமல் ஒரு கூடைக் கீரையை வாங்கின பாரதிதானே என்று சிலர் புரளி செய்வதைக் கேட்கும் துர்பாக்கியமும் நான் பெற்றதுண்டு.  ஆனால், இவைகளெல்லாம் யோசிக்காமல் ருசுவில்லாமல் எதையும் பேச முடியும் என்பதற்கு அத்தாட்சிகள் ஆகின்றன அல்லாமல், பாரதியாரைப் பற்றிய விமர்சனம் ஆகமாட்டா.”

வரலாறை திரும்பிப் பார்க்கும்போது பாரதியாரை சரியாக அந்தக் காலத்தில் புரிந்துகொள்ள வில்லை என்றே தோன்றுகிறது.  இது எல்லோருக்கும் ஏறபடுகிற ஒன்று.  ஒருமுறை சென்னைக்கு வந்திருந்த காந்தியைச் சந்தித்து ஒரு கூட்டத்தில் பேச அவரை அழைத்தார்.  அந்தத் தருணத்தில் காந்தியைப் பார்க்க வந்த பாரதியை யாரும் பொருட்படுத்தத் தயாராய் இல்லை.  முதலில் பாரதியை காந்திக்கு யாரும் அறிமுகப்படுத்தவே இல்லை.  நேராக காந்தியிடம் பாரதி சென்று அவர் முன் இருக்கையில் அமர்ந்து, “மிஸ்டர் காந்தி, இன்றைக்கு சாயங்காலம் ஐந்தரை மணிக்கு நான் திருவலலிக்கேணிக் கடற்கரையில் ஒரு கூட்டத்தில் பேசப் போகிறேன். அந்தக் கூட்டத்துக்குத் தாங்கள் தலைமை வகிக்க முடியுமா?” என்று கேட்கிறார்.

காந்தி அவருடைய உதவியாளர் மகாதோவபாய் அவர்களைக் கூப்பிட்டு மாலையில் அவருடைய அலுவலகள் என்ன என்று கேட்கிறார்.அவர் முடியாது என்று சொன்னவுடன், காந்தியும் பாரதியாரிடம் வர முடியாது என்று மறுத்து விடுகிறார். பாரதி காந்தியை ஆசிர்வாதம் செய்துவிட்டு அந்த இடத்தைவிட்டு நகர்ந்து விடுகிறார்.

பாரதியார் அங்கிருந்து போனவுடன், காந்தி பாரதியாரைப் பற்றி விஜாரிக்கிறார்.  அவரைப் பற்றி தெரிந்து கொண்டு, காந்தி பாரதியாரைப் பற்றி இப்படி சொல்கிறார் : üüஇவரைப் பத்திரமாகப் பாதுகாக்க வேண்டும்.  இதற்கு தமிழ் நாட்டில் ஒருவரும் இல்லையா?ýý என்கிறார்.

உண்மையில் பாரதியாரைப் பற்றி மிகக் குறைவாகவே பலருக்குத் தெரிகிறது.  காந்தியின் பக்கத்தில் வீற்றிருந்த ராஜாஜியோ சத்தியமூர்த்தியோ பாரதியாரை காந்தியிடம் சரியாக அறிமுகப் படுத்தவில்லை என்றே தோன்றுகிறது.  

இதேபோல் திருவண்ணாமலையில் உள்ள ரமணரை பாரதியாரைப் பார்க்கப் போயிருக்கிறார்.  ரமணர் முன்னால் பாரதி ஒன்றும் பேசாமல் சிறிது நேரம் அமைதியாக அமர்ந்திருக்கிறார்.  பின் எழுந்து போய்விட்டார். அங்குள்ளவர்கள் பாரதியாரைப் பற்றி அவர் போனபின்தான் ரமணரிடம் சொல்லியிருக்கிறார்களாம்.

‘காக்கை குருவி எங்கள் ஜாதி’ என்று பாடும் பாரதி பார்த்தசாரதி கோயில் யானையை தன் சகோதரனாக எண்ணி பழகினார்.  எப்போதும் தேங்காய் பழம் கொண்டு போவார்.  இவைகள் சாமிக்காக இல்லை. யானைக்காக.  எப்போதும் யானையின் துதிக்கையில் கொடுத்துவிட்டு அதை வருடிக் கொடுப்பார்.  ஒரு முறை இதுமாதிரி நடந்து கொண்டிருக்கும்போது யானை எதிர்பாராதவிதமாக வெறிகொண்டு அவரை சேர்த்து பிடித்து இழுத்துத் தான் இருக்கும் கொட்டத்துக்குள் கொண்டு விட்டது.  யானை மேலும் அவரை காலால் மிதிப்பதற்கு முன் பாரதியாரிடம் உயிராக இருந்த குவளைக் கண்ணன் என்ற அன்பர் தான் பாரதியாரைக் காப்பாற்றினார்.

ஏன் இதுமாதிரியான ஒரு நிகழ்ச்சி பாரதியார் வாழ்வில் நடைபெற வேண்டும்.

இது ஒரு விபத்தாக இருந்தாலும், இந்த விபத்தால் அவர் மரணம் அடையாவிட்டாலும், மரணம் பாரதியாரை கவர்ந்து செல்ல ஒத்திகை செய்ததா?

நம்மைப் பொறுத்தவரை பாரதியார் ஒரு அடையாளம்.  அவருடைய பிறந்த நாளை கொண்டாடுவோம், அவர் நினைவுநாளை கொண்டாடுவோம்.  அவர் எழுத்துக்களை படிப்போம்.

விருட்சம் வெளியீடாக பாரதி நினைவாக பாரதியாரின் தோத்திரப் பாடல்கள் என்ற புத்தகம் கொண்டு வந்துள்ளேன்.  100 பக்கங்கள் கொண்ட இப் புத்தகம் விலை ரூ.80 தான்.  விரும்புவர்கள்

navina.virutcham@gmail.com என்ற இ மெயிலில் தொடர்பு கொள்ளவும். தொலை பேசி எண் : 9444113205.