Category: கவிதை

எதையாவது சொல்லட்டுமா….77

 

அழகியசிங்கர்

 

 ஜே. கிருஷ்ணமூர்த்தி யார் மூலம் எப்படி அறிமுகம் என்பதை சில நாட்களாக யோசித்துக்கொண்டிருக்கிறேன்.  புரியவில்லை. ஆனால் கிருஷ்ணமூர்த்தி சென்னை வரும் ஒவ்வொரு ஆண்டும் நான் அங்கே போய் நின்றுவிடுவேன்.  ஒவ்வொரு வாரமும் சனி ஞாயிறுகளில் என் பொழுது கிருஷ்ணமூர்த்தி பேச்சைக் கேட்பதில் போய்விடும்.  சில சமயம் அலுவலகத்திற்கு மட்டம் போட்டுவிட்டு காலை நேரத்தில் நடக்கும்  உரையாடல்களில் என் கவனம் செல்லும்.  எனக்கு ரொம்ப மகிழ்ச்சியாக இருக்கும்.  இன்னும்கூட ஞாபகம் இருக்கிறது.  கிருஷ்ணமூர்த்தியின் புத்தகங்களைத் தவிர வேறு எதையும் நான் படிக்காமல் இருந்தது.

 பிரமிளும் நானும் பல தடவைகள் சந்திக்கும்போது கிருஷ்ணமூர்த்தியைப் பற்றி பேசிக்கொண்டிருப்போம்.  ஒரு முறை பிரமிளுடன் நான் தி நகரில் நடேசப் பூங்கா உள்ள எதிரில் உள்ள  ஒரு பெரிய விளையாட்டு மைதானத்திற்குச் சென்றோம்.  பிரமிள் ஒருவரைச் சுட்டிக் காட்டினார்.

 “யார் அவர்? ” என்று கேட்டேன்.

 “உங்களை மாதிரி வங்கியில் ஒரு காலத்தில் பணிபுரிந்து கொண்டிருந்தவர்..”

 “ஏன் இப்போது இல்லையா?”

 “இல்லை.  அவரை வேலையை விட்டுத் துரத்தி விட்டார்கள்…”

“எதாவது பணம் திருடினாரா?”

 ”இல்லை..ஆனால் ஜே கிருஷ்ணமூர்த்திதான் அவர் வேலை போவதற்குக் காரணம்..”

 பிரமிள் சொன்னது எனக்கு திகைப்பாக இருந்தது.  ”எப்படி?” என்று கேட்டேன்.

 ”அவருக்கும் ஜே கிருஷ்ணமூர்த்தி மாதிரி மாற வேண்டும்போல் தோன்றியது.  வங்கிக் கிளையில் கிருஷ்ணமூர்த்தி மாதிரி பிரசங்கம் செய்யப் போவதாக சொல்லி அலுவலகத்தில் சத்தமாகப் பேச ஆரம்பித்தார்.  பின் நிலைமை மோசமாகி வங்கிக் கிளையில் உள்ள லட்ஜர்களைக் கிழிக்க ஆரம்பித்தார்…அவர் குடும்ப சூழ்நிலையை உத்தேசித்து முதலில் விட்டுவிட்டார்கள். ஆனால் ஒரு சந்தர்ப்பத்தில் அவ்வாறு செய்யாமல் வேலையை விட்டு போக சொல்லி விட்டார்கள்…”

எனக்கு  கேட்க வருத்தமாக இருந்தது.  ஆனால் பிரமிள் இன்னும் சில சம்பவங்களை கிருஷ்ணமூர்த்தி பற்றி சொன்னார். 

 ”புத்தரைவிட கிருஷ்ணமூர்த்தி மேலானவர்..அவருடைய தத்துவம் நவீனத்துவமானது…புத்தரை எல்லாம் ஒன்றுமில்லாமல் செய்து விட்டார் கிருஷ்ணமூர்த்தி..” என்றெல்லாம் பிரமிள் என்னிடம் சொல்லியிருக்கிறார்.   

 நானும் அவர் சொல்வதில் உண்மை இருப்பதாக நினைப்பதுண்டு.. நானும் அவரும் கிருஷ்ணமூர்த்தி சென்னைக்கு வராத சமயத்தில்கூட வசந்தவிஹாருக்கு சனிக்கிழமை செல்வோம்.  அங்கு காட்டும் வீடியோ பார்க்காமல் இருக்க மாட்டோம்.

 கிருஷ்ணமூர்த்தி சென்னைக்கு வரும்போதெல்லாம் சென்னை கலகலவென்று இருக்கும்.  பல எழுத்தாளர்களை நான் இங்கு சந்தித்திருக்கிறேன்.  ஆத்மாநாம் கையை குலுக்கியிருக்கிறேன்.  குலுக்கும்போது அவர் கை நடுங்கிக் கொண்டிருக்கும். 

 கிருஷ்ணமூர்த்தி கூட்டம் முடிந்து நானும் பிரமிளும் ஒரு நாள் திரும்பி வரும்போது, ”என்ன பாஸ்..” என்று கூறியபடி ஒரு நண்பர் பிரமிள் பாக்கெட்டில் பணத்தைத் திணித்தார்.  எனக்கு திகைப்பாக இருந்தது.  பிரமிளுக்கு இப்படி பலர் உதவி செய்கிறார்கள் போலிருக்கிறது என்று நினைத்தேன்.

 அந்த நண்பர் போனபின் பிரமிள் அவரைப் பற்றி சொன்னது எனக்கு ஆச்சரியத்தைத் தந்தது.  ”கிருஷ்ணமூர்த்திதான் அவரை மரணத்திலிருந்து காப்பாற்றினார்..”

”எப்படி?”

 ”இவரும் இவருடைய தம்பியும் பயங்கர கஞ்சா பிடிப்பவர்கள்.  ஒரு நாள் தீவிரமாகப் போய் இவர் தம்பி இறந்து விட்டார்..இவரும் மருத்துவமனையில் சேர்ந்து தீவிர சிகிச்சைக்குப் பிறகு தப்பித்தார்..அப்போது இவரை கிருஷ்ணமூர்த்தி கூட்டத்திற்கு அழைத்துப் போனேன். அவர் கஞ்சா பக்கமே அதன்பின் போகவில்லை. ”

 எனக்குக் கேட்க ஆச்சரியமாக இருந்தது.  என் அலுவலகத்தில் நான் கிருஷ்ணமூர்த்தி படிப்பேன் என்று யாருக்கும் தெரியாது..ஆனால் நான் கிருஷ்ணமூர்த்தி படிப்பதால் கர்வமாக இருப்பேன்.  ஏன் என்றால் கிருஷ்ணமூர்த்தி என்றால் யாருக்கும் தெரியாது..புரியவும் புரியாது.  ஒருவர் கிருஷ்ணமூர்த்தி படிக்கிறார் என்றால் அவர் மேதாவி என்ற குருட்டுத்தனமான எண்ணம் எனக்குள் இருப்பதுண்டு.  நான் பிரமிளை மதித்ததுகூட கிருஷ்ணமூர்த்தியால்தான். 

 க்ரியாவில் அறிமுகமான ‘வேலி மீறிய கிளைகள்’ என்ற கவிதைத் தொகுதியை எழுதிய நாராணோ ஜெயராமன் என்ற கவிஞரை எனக்கு தி நகரில் உள்ள ஒரு துணிக்கடையில் பிரமிள் அறிமுகப்படுத்தினார்.  ஜெயராமன் என்ற பெயரை பிரமிள்தான் நாராணோ ஜெயராமன் என்று மாற்றினார்.  இப்படி பலருடைய பெயர்களை எண் கணிதப்படி பிரமிள் மாற்றி இருக்கிறார்.  சங்கர் என்ற பெயரை சுப்பரபூ சங்கர் என்று மாற்றி இருக்கிறார். இப்படி பிரமிள் பெயரை மாற்றியதால் எழுத வேண்டியவர்கள் தொடர்ந்து எழுத முடியாமல் போய் ஓட்டம் பிடித்ததாக எனக்குத் தோன்றுகிறது.  

 

ஜெயராமன் அப்போது சொன்னது எனக்கு இப்போது கூட ஞாபகத்தில் இருக்கிறது. ”ஏன் அசோகமித்திரன், ஞானக்கூத்தனெல்லாம் படிக்க வேண்டும்.. இப்போது எழுதுகிற எந்த எழுத்தாளனும் ஜே கிருஷ்ணமூர்த்தி என்ற ஆகிரிதையை மீறி ஒன்றும் செய்து விட முடியாது.”

. 
 இன்னொரு எழுத்தாளர் சொல்வார்.  கிருஷ்ணமூர்த்தியை யாரும் படிக்கக் கூடாது.. அவரைப் படித்தால்..எழுதுபவர்களுக்கு ஏன் எழுத வேண்டுமென்று தோன்றும்..

 எனக்கு ஆத்மாநாமின் பல கவிதைகள் ஜே கிருஷ்ணமூர்த்தியை ஞாபகப்படுத்தும்.. ‘இல்லாத தலைப்பு’ என்ற கவிதையில் ஆத்மாநாம் இப்படி எழுதுகிறார்..நான் இருக்கிறேன்/ நான் இருக்கிறேன்/ என்பது தெரியாமலே/ இருக்கிறேன்.
 

உண்மையில் ஜே கிருஷ்ணமூர்த்தி படைப்பாளியின் மனதை ஊடுருவி நுழைந்து விடுகிறார்.  அவரிடமிருந்து படைப்பாளி தப்பிக்க வேண்டியது அவசியமாகிறது.

 ஒருமுறை கிருஷ்ணமூர்த்தியின் கால நேர கூட்டத்திற்கு வந்திருந்தேன்.  கூட்டத்திற்கு வந்திருந்த ஒருவர் கிருஷ்ணமூர்த்தியைப் பார்த்துக் கேட்டார்.  ”நீங்கள் ஒரு துறவி..ஏன் இப்படி அலங்காரமாக ஒப்பனை செய்து கொள்கிறீர்கள்?” எனக்கு அதைக் கேட்கும்போது திகைப்பாக இருந்தது.  கிருஷ்ணமூர்த்தியைப் பார்த்து இப்படி கேட்டுவிட்டாரே என்று கூட தோன்றியது.  ஆனால் அதற்கு கிருஷ்ணமூர்த்தி சொன்ன பதில் எனக்கு ஆச்சரியமாக இருந்தது.

 

”நண்பரே உங்களை மதிப்பதற்குத்தான் இப்படி ஒப்பனை செய்து கொள்கிறேன்…” என்று. 

 என் அலுவலக நண்பர் ஒருவர் சபரிமலை கோயிலுக்குப் போய்க் கொண்டிருப்பார்.  போய்விட்டு வந்தபின் அந்தப் பயணத்தைப் பற்றி போரடிக்கும்படி அளந்து கொண்டிருப்பார்.  அவருக்கு கிருஷ்ணமூர்த்தியை அறிமுகப்படுத்திúன்.  அடுத்த ஆண்டு அவர் சபரிமலை கோயிலுக்குப் போவதையே நிறுத்தி விட்டார். 

 கிருஷ்ணமூர்த்தியைப் பற்றி எவ்வளவோ சொல்லலாம்.  எல்லாவற்றையும் மாற்றக்கூடிய வல்லமைப் படைத்தவர் அவர்.  அவர் வாழ்ந்த காலத்தில் அவரைச் சந்தித்ததை மறக்க முடியாத அனுபவமாகக் கருதுகிறேன். ***
            

                          (அக்டோபர் 2012 அம்ருதா இதழில் பிரசுரமாகி உள்ளது.) 

அடையாளம்

தனக்கு ஒரு பெயர் இருக்கிறது என்பதே அவனுக்கு மறந்து போயிருந்தது. சில ஆண்டுகளுக்கு முன் வரை அந்தப் பெயரால்தானே எல்லோரும் அவனை அழைத்தார்கள்? இப்போது யாருமே அந்தப் பெயரால் அவனைக் கூப்பிடுவதில்லை. ‘உம் பேரு என்ன’, கேட்பதுமில்லை. பாழாய்ப் போன அந்த விபத்தில் ஏற்பட்ட ஊனத்தையும், ஏழ்மைக் கோலத்தையுமே அல்லவா உலகம் அவனுக்கான அடையாளமாக்கி விட்டது!

“மூர்த்தி.”

மெல்ல முணுமுணுத்தான். அவன் பெயர் அவனுக்கே அந்நியமாகத் தோன்றியது. யார் பெயரோ போல, அந்த பெயருக்கும் அவனுக்கும் கொஞ்சம் கூட சம்மந்தமேயில்லாதது போல ஒலித்தது. அம்மா சின்ன வயதில் தன்னை எப்படி அழைப்பாள் என்பது நினைவுக்கு வரக் கண்ணீர் துளிர்த்தது.

“மூர்த்தீதீஈஈஈ….”

கடைசி எழுத்தை நீட்டி முழக்கி அம்மா முடிக்கும் போது அவளது அன்பும் சேர்ந்தே வெளிப்படும். சின்னதாக அவன் விரலில் ஒரு காயம் பட்டாலும் எப்படித் துடித்துப் போய் விடுவாள். குனிந்து ஊனமான தன் இடது காலைப் பார்த்தான். இந்தக் கதியில் தான் இருப்பதைக் காண நேர்ந்தால் தாங்கியிருப்பாளா? நினைக்கையில் நீண்ட பெருமூச்சு வெளிப்பட்டது.

இப்போது அவனுக்கென்று யாருமில்லை. எவரும் அவனிடம் பேசுவது கூட இல்லை. நிலைமை இப்படி இருக்கையில், யார் பெயர் சொல்லி அழைக்கப் போகிறார்கள்? எதையேனும் தெரிவிக்க நினைப்பவர்கள் கூட அலட்சியமாக “ஏய்”, “இந்தா…” என்றே அவன் கவனத்தைத் தங்கள் பக்கம் திருப்புவது வாடிக்கையாகி விட்டது. தங்களுக்குள் ‘பிச்சைக்காரப் பய, நொண்டிப் பய’ என்றும், சிலர் கொஞ்சம் கெளரவமாய் ‘பய’ போடாமல் ‘நொண்டிப் பிச்சைக்காரன்’ என்றும் தன்னைக் குறிப்பிட்டுப் பேசுவது இவன் காதில் விழாமல் இல்லை.

கூட அமர்ந்து இவன் போலவேக் கையேந்திப் பிழைத்தவர்களும் கூட இவனிடம் அனுசரணையாய் நடப்பதில்லை. இவனது ஊனம் அதிக கருணையை வருவோர் போவோரிடம் பெற்றுத் தருகிறதென ஒருவித வெறுப்பையேக் காட்டி வந்தார்கள். ஒரேடியாக விரட்டி அடிக்காவிட்டாலும் தங்களில் ஒருவனாக ஏற்கவேயில்லை. ‘தள்ளி உக்காரு’ ‘அங்க போ’ ‘இங்க போ’ எனக் கட்டளையிட வேண்டியிருந்த கட்டாயத் தருணங்களில் கூட முகத்துக்கு நேரே கை நீட்டியோ, விரல்களைச் சொடுக்கியோ சொல்வார்களே தவிர அவன் பெயர் என்ன என்பதை அறிந்து கொள்ள எவருமே விருப்பம் காட்டியிருக்கவில்லை. நினைக்க நினைக்க வேதனையாக இருந்தது.

இப்படிப் பெயரில்லாமல் காலம் தள்ளி வருவது ஒரு குறையாகவே பட்டதில்லை, நேற்று வரையில். முன் தினம் மாலை ஆறு மணி இருக்கும். கோவிலுக்கு இளம் ப்ரெளன் நிறத்தில் புசுபுசுவென்ற ரோமத்துடன் மூன்றடி உயரத்திலிருந்த உயர்சாதி நாயைக் கூட்டிக் கொண்டு வந்திருந்தாள் அந்தப் பணக்காரப் பெண்மணி.

வாசலிலேயே தடுத்து விட்டார் காவலாளி, நாய்களுக்கு அனுமதியில்லையென. முகம் சிவக்க ஏதேதோ சொல்லிப் பார்த்தாள். காவலாளி மசியவில்லை.

“பேசாம அந்தக் கம்பத்துல கட்டிவிட்டுட்டுப் போய்க் கும்பிட்டுட்டு வாங்கம்மா. சும்மாப் பேசி எங்க நேரத்தையும் வீணடிக்காதீங்க” என்றார் உள்ளேயிருந்த வெளிப்பட்ட, கோவில் நிர்வாகக் குழுவைச் சேர்ந்த பெரிய மனிதர்.

சுற்றும் முற்றும் பார்வையைச் சுழலவிட்டவளின் முகத்தில் அப்பிக் கிடந்த அப்பட்டமான அருவெறுப்பு ‘எப்படி இந்தப் பிச்சைக்காரக் கூட்டத்துக்கு மத்தியில் என் பிரிய நாயை விட்டுச் செல்ல முடியும்’எனச் சொல்லாமல் சொன்னது. அவள் வளர்த்த நாயும் அவளைப் போலவே. ஏதோ தேவலோகத்திலிருந்து வந்த மாதிரி மிதப்பாக இவர்களைப் பார்த்துக் கொண்டிருந்தது.

“ஜிம்மி டார்லிங். ப்ளீஸ். நா உள்ளே போயிட்டு வர்ற வரைக்கும் வெயிட் பண்றயாடா” நாயிடம் கொஞ்சிக் கெஞ்சியவள், அருகிலிருந்த பூக்கடைக்கு அதை அழைத்துச் சென்றாள். பத்தே நிமிடங்களில் வந்து விடுவதாகவும் அதுவரை பார்த்துக் கொள்ளுமாறும் சொல்லியபடியே சில நோட்டுத் தாள்களை எடுத்து தோரணையுடன் நீட்டினாள், நிச்சயம் மறுக்க மாட்டான் என்கிற நம்பிக்கையுடன். கண்கள் மினுங்க வாங்கிக் கொண்டு தலையசைத்தான் பூக்காரன். போனால் போகிறதென ஜிம்மியும் பெரிய மனது வைத்துத் தலையசைத்தது.

இதையெல்லாம் பார்த்துக் கொண்டேயிருந்த மூர்த்திக்கு முதலில் எழுந்த கேள்வி ‘நா உள்ள போக நினைச்சாலும் இப்படித்தான் தடுப்பாங்களோ’ என்பதுதான். அதுநாள் வரை முயன்றதில்லை. அப்படியே முயன்றாலும் பஞ்சடைந்த தலையும், கந்தல் உடையுமாய்க் காட்சி தந்த தன்னை ஒருபோதும் அனுமதிக்க மாட்டார்கள் என்பது மட்டும் உறுதியாகத் தெரிந்தது ஆனால் வருத்தமாக இல்லை. ‘எதுக்கு உள்ள போகணும்? அவருக்கு தெரிஞ்சதையே அவருட்ட சொல்லுறதுக்கா?’என்றே நினைத்தான்.

ஓடிய சிந்தனையைக் கலைத்தது ஜிம்மியின் குலைப்பு. திரும்பிப் பார்த்தான். பூக்கடைக்கு வந்திருந்த வாடிக்கையாளரைப் பார்த்துப் பயங்கரமாகக் குலைத்துக் கொண்டிருந்தது.

“ஜிம்மி…” என்றார் அழுத்தமாக, ஒரே ஒரு முறை கடைக்காரார்.

அவ்வளவுதான். கப்சிப் என்றாகி விட்டது ஜிம்மி.

பெயர் சொல்லி அழைக்கப்பட்டதில் தன்னைச் சுற்றித் தன்னை அறிந்தவர்கள் இருக்கிறார்கள் எனப் பாதுகாப்பாய் உணர்ந்திருக்க வேண்டும் ஜிம்மி என்று தோன்றியது மூர்த்திக்கு.

அப்படி எண்ணிய நொடியில்தான் தன் பெயர் திடீரென நினைவுக்கு வந்து விட்டது அவனுக்கு. அப்போதிலிருந்து மருக ஆரம்பித்து விட்டிருந்தான். தன்னோடு பிச்சை எடுத்துக் கொண்டிருந்தவர்களில் தொடங்கி வாடிக்கையாக இவனுக்குத் தானம் செய்யும் மனிதர் வரை ஒருவர் கூடத் தன் பெயரை இதுகாலமும் தெரிந்து கொள்ள முயலவே இல்லை என்பது ஆச்சரியமாக இருந்தது. அழுகையும் வந்தது.

பொதுவாகக் கோவில் வாசலில் யாசிப்பவர்களுக்கு நல்ல வருமானம்தான். பண்டிகை காலமாக இருந்ததால் கேட்கவே வேண்டாம். ஒவ்வொரு நாளின் முடிவிலும் அவனுக்குக் கிடைத்தத் திருப்திக்கு வருமானம் மட்டுமே காரணமென்று சொல்ல முடியாது. மூன்று வேளையும் கிடைத்த நல்ல சாப்பாடும்தான். சும்மா உட்கார்ந்து சம்பாதித்தாலும் சாப்பாடு சும்மா கிடைத்து விடவில்லை. பணம் கொடுத்துதான் வாங்குகிறான். இருந்தாலும் ஒரு இழிவான நிலையில் நின்றே அந்தச் சாப்பாட்டைப் பெற வேண்டியிருந்தது. செய்கிற தொழில் இழிவானதாகக் கருதப்படுகையில் ராஜ மரியாதையையா எதிர் பார்க்க முடியும்? எதிர்பார்க்கவில்லை அவனும்.

அந்த விடுதியின் முதலாளி கண்டிப்பானவர். உள்ளே செல்ல மட்டுமல்ல, அதன் வாசல் பக்கம் கூட இவர்களின் தலை தென்படக் கூடாது. “பிச்சக் காரனுங்க சாப்பிடுற ஓட்டல்னு பேர் வந்தா வியாபாரம் வெளங்குன மாதிரிதான்” என ஆட்களை விட்டு விரட்டியடிப்பார். ஒழுங்கு மரியாதையாகப் பின்வாசலில் போய்க் காத்திருக்க வேண்டும். பிரச்சனை பண்ணாமல் அதைப் பின்பற்றியவர் நல்லபடியாகக் கவனிக்கப்பட்டனர்.

ஒவ்வொரு நேரமும் எண்ணிக்கை கணக்கிடப்பட்டு ஒரே தடவையாகச் சாப்பாடு வெளியே அனுப்பப்படும். அவரவர் பாத்திரங்களில்தான் அதைப் பெற்றுக் கொள்ள வேண்டும். ஆனால் எப்போதும் சாப்பாடு சூடாகவும், சுவையாகவுமே இருந்தது. மற்றவரிடம் வசூலிக்கும் கட்டணத்தையே இவர்களிடமும் வசூலித்த முதலாளி அதே தரமும் அதே அளவும் இவர்களுக்குக் கிடைக்கிறபடி நியாயமாக நடந்து கொண்டார். அலட்சியமாகக் கருதி ஒருநாளும் ஏமாற்றியதில்லை.

ஒரு சாண் வயிற்றுக்கு முன் உலகில் எதுவுமே முக்கியமில்லை எனத் தோன்றிப் போனதும் அந்த விடுதியில் சாப்பிட ஆரம்பித்த நாளில்தான். தாங்கு கட்டையோடு அவன் நின்ற கோலத்தைப் பார்த்தே ‘வேலையில்லை வேலையில்லை’ என உலகம் விரட்டியடித்தபோது, பசியால் அரை மயக்கத்தில் சுருண்டு விழுந்து விட்டவனைச் சுற்றித் தங்கள் கருணையை சில்லறைகளாக வீசிச் சென்றிருந்தனர் சிலர். தயக்கத்தோடு அள்ளிக் கொண்டு தள்ளாடியபடியே அங்கு வந்தவன், சாப்பிட்டு முடித்தபோது சில்லறைகளைப் பொறுக்கிய குற்ற உணர்வு விலகி யாசக வாழ்வை ஏற்றுக் கொள்ள முழு மனதாகத் தீர்மானித்து விட்டிருந்தான். அன்றிலிருந்து தொடருகிறது கோவில் வாசலில் தொழிலும், கிடைக்கிற பணத்தில் இங்கு வந்து சாப்பிடுகிற வழக்கமும்.

காலை, மதிய வேளைகளை விட இரவு உணவை நிதானமாக ருசித்து அனுபவித்துச் சாப்பிடுவான். அடுத்து தொழிலுக்குப் போக வேண்டும் என்கிற பரபரப்பு இருக்காது. சாப்பிட்டு முடிக்கிற போது ஒரு பாதுகாப்பான வாழ்வு தனக்கு வாய்த்திருப்பதாகவே எண்ணி வந்திருக்கிறான் இதுநாள் வரையில். பல நாட்கள் மகிழ்ச்சியாகக் கூட உணர்ந்திருக்கிறான்.

ஆனால் நேற்றிலிருந்து அப்படியில்லை. பரம திருப்தியாக நகர்ந்து கொண்டிருந்த வாழ்க்கையில் பெரிய தடுமாற்றம். பெயரில்லாத வாழ்வு பெரும் சோகத்தை ஏற்படுத்தியிருந்தது.

ஜிம்மியை எண்ணிப் பொறாமையாக இருந்தது. ‘ஒருவேளை ஜிம்மியும் என்னப் போல ஆக்சிடண்டுல மாட்டி அதுக்கும் ஒரு கால் ஊனமானா உலகம் என்ன செஞ்சிருக்கும்? ஜிம்மின்னு கூப்புடறத நிறுத்திடுமா? நொண்டிநாய், உன்னால இனி ஒரு பிரயோசனமும் இல்ல, பிச்சயெடுக்கதான் லாயக்குன்னு அனுப்பிடுமா?’ எழுந்த கேள்விகளுக்கு ‘அநேகமா அப்படி செய்யாது’ என்றே மனதுக்குப்பட, தன்னிரக்கம் சுரந்தது.

அடுத்த கணம் ‘சே, நமக்கேன் இந்த ஈனப்புத்தி? எதுக்கு ஜிம்மிக்கு ஆக்ஸிடெண்ட் ஆகணும்? நல்லாருந்துட்டுப் போட்டும். பேரில்லாத கேவலமான பொழப்பா எம் பொழப்பு ஆனதுக்கு, பாவம் அது என்ன செய்யும்?’ நினைத்தபடியே, கோவில் தெருவின் மூன்றாவது விளக்குக் கம்பத்தை வந்தடைந்தான்.

வழக்கமாகப் படுக்கிற இடம். நடைபாதையானாலும் இரவு தலை சாய்க்க இன்னார்க்கு இந்த இடமென பதியப்படாத பட்டா போட்டுக் கொண்டிருந்தார்கள்.

தாங்கு கட்டையை ஓரமாக வைத்து விட்டு, துண்டை விரித்துப் படுக்கப் போனவனைத் தூக்கம் கலைந்து தலையைத் தூக்கிப் பார்த்தது ‘ஓ.. நீயா’ என்பது போல், தினம் அதே கம்பத்தின் கீழ் நாலடி தள்ளிச் சாலையோரம் உறங்குகிற நாய்.

உற்று ஓர் நொடி அதைப் பார்த்தவன் “எம் பேரு மூர்த்தி” என்றான்.

***

-ராமலக்ஷ்மி

அசோகமித்திரனின் கூட்டம்

அழகியசிங்கர்

இந்த ஆண்டு செப்டம்பர் மாதம் மிக மோசமான மாதம்.  3ஆம் தேதி, என் திருமண நாள்.  ஆனால் அதை மகிழ்ச்சியாக நினைத்துக்கொள்ள முடியவில்லை.  கிட்டத்தட்ட 32 ஆண்டுகள் முடிந்துவிட்டன திருமணம் ஆகி.  ஒவ்வொரு ஆண்டும் என் மாமியார் சுப்புலட்சுமி அவர்கள் வாழ்த்தாமல் இருக்கமாட்டார்.  இந்த முறை அவர் நினைவு தப்பிப்போய் மருத்துவமனையில் மோசமான நிலையில் கிடந்தார்.  5ஆம்தேதி அவர் இறந்து விட்டார். எதிர்பாராதவிதமாய் சோடியம் குறைந்துவிட்டதால், நினைவு தப்பிப் போய்விட்டது.  சில தினங்களாக சரியாக நடக்க முடியாமல் கால் நரம்பை எதோ பிடித்து இழுக்க, நாற்காலியைப் பிடித்துக்கொண்டு தள்ளி தள்ளி நகர்ந்தார்.  ஒவ்வொரு முறை குளிக்கும்போதும், பாத்ரூம் போகும்போதும் தடுமாறினார். ஆனால் கீழே விழாமல் ஜாக்கிரதையாக இருந்தார்.  தினமும் அவர் உடல்நிலை மோசமாகிக் கொண்டே வந்தது.  ஒருநாள் அவர் சாப்பிட்டதை எல்லாம் வாந்தி எடுத்தார்.  ஒருநாள் இரவு நினைவுத் தப்பிப்போய் திவான் படுக்கையிலிருந்து கீழே விழுந்து முகம் நன்றாக வீங்கிவிட்டது. ரத்தம் கொட்டோ கொட்டென்று கொட்டியது.  ஆனால் அவர் நினைவுத் தப்பிப் போய்விட்டதால், மருத்துவமனையில் சேர்க்கும்படி ஆகிவிட்டது.  மாமியாருக்கு 89 வயது.

வீட்டில் ஒரே பரபரப்பு.  கடைசியாக என் வீட்டில் மரணம் நிகழ்ந்தது.  என் பாட்டியின் மரணம்.  1990ம் ஆண்டு.  அதன் பின் 22 ஆண்டுகள் கழித்து மாமியாரின் மரணம்.  மரணத்தினால் ஏற்பட்ட பரபரப்பு எளிதில் அடங்கவில்லை.  ஒரு புதன்கிழமை மாமியார் இறந்தார்.  இன்னொரு புதன்கிழமை என் பெரியம்மா இறந்தார்.  நடுவில் ஒரு சனிக்கிழமை என் மாமியாரின் இன்னொரு  பெண்ணின் மாமியார் இறந்துவிட்டார்.  படுத்தப்படுக்கையாக வெகு மாதங்கள் இழுத்துக்கொண்டு இருந்தவர்.  ஆனால் பெரியம்மாதான் நன்றாகச் சாப்பிட்டு தட்டை அலம்ப எழுந்தபோது தடுமாறி சாய்ந்தார்.  யாரிடமும் எதையும் சொல்லாத மரணம்.  

இதுமாதிரியான தருணத்தில்தான் நான் அசோகமித்திரனின் 82வது வயது கூட்டத்தைத் தொடங்கியிருந்தேன்.  ஒவ்வொருவரையும் பேசும்படி கூப்பிட்டுக்கொண்டிருந்தேன்.  எல்லாமே ஆமை  வேகத்தில் நடந்து கொண்டிருந்தது.  அசோகமித்திரனிடமே என்னால் பேசமுடியவில்லை.  என் நிலையில் ஒருவிதப் பதட்டம் கூடிக்கொண்டே இருந்தது.  அலுவலகமே போகவில்லை.  தூக்கம் சரியாக வராமல் அவதிப்பட்டேன்.  பேசுபவர்களுக்கெல்லாம் அழைப்பிதழை அனுப்பிவிட்டு, வந்து சேர்ந்ததா என்றுகூட கேட்கவில்லை.  ஒவ்வொருவரிடமும் ஒருமுறைதான் பேச முடிந்தது.  நான் கடைசியாக கூட்டம் நடத்தியது 2 ஆண்டுகளுக்கு முன்னால்..எல் எல் ஏ கட்டிடத்தின் சின்ன அறையில் நடந்த அக்கூட்டத்தில் எண்ணி 10 பேர்கள் வருவார்கள்.  அதன்பின் கூட்டமும் வேண்டாம் ஒன்றும் வேண்டாமென்று சீர்காழிக்கு ஓடிவிட்டேன்.  கூட்டம் நடத்தும்போது தேவையில்லாமல் ஒருவிதப் பரபரப்பு கூடிக்கொண்டே போகும்.  ஒருமுறை சுந்தரராமசாமியின் கூட்டம் நடக்கும்போது மழை பெய்து கொண்டிருந்தது.  ஒரு பள்ளத்தில் என் டூவீலருடன் விழுந்துவிட்டேன்.  காரில் வந்து கொண்டிருந்த சுந்தரராமசாமி என்னைப் பார்த்துவிட்படு சிபிச் செல்வனிடம் சொல்ல, டூ வீலரை பள்ளத்திலிருந்து எடுக்க சிபிச்செல்வன் உதவினார்.  அதேபோல் அசோகமித்திரன் கூட்டம் நடத்தும்போது அவருடைய உரையாடல்கள் புத்தகம் எடுக்க பரண் மீது கண்ணைச் சுழற்றிக் கொண்டிருந்தேன். அமியின் புத்தகம் தென்படவில்லை.  ஆனால் காசியபனின் அசடு புத்தகம் மட்டும் கண்ணில் பட்டது.  கீழே இறங்கும்போது உட்காருமிடத்தில் நன்றாக அடிப்பட்டுவிட்டது.  சரியாக உட்கார முடியவில்லை.  

பாரதியார் இல்லத்தில் நான் எதிர்பாராதவிதமாக அசோகமித்திரனின் பிறந்தநாள் கூட்டத்திற்கு 150 பேர்களுக்கு மேல் கூடி இருந்தார்கள்.  இதற்குமுன் இதுமாதிரி கூட்டத்தை நான் கூட்டியதே இல்லை. எல்லோரும் பேசி முடிக்கும்வரை கூட்டம் கலையாமல் இருந்தது.  அதுவும் ஒரு ஆச்சரியம்.  மேடையில் நான் உட்காரமுடியாமல் உட்கார்ந்து கொண்டிருந்தேன்.  யாரும் ஏன் உங்கள் முகம் இறுக்கமாக இருக்கிறது என்று கேட்கவில்லை. 

   

எதையாவது சொல்லட்டுமா….76

அழகியசிங்கர் 

பொதுவாக எனக்குக் கூட்டத்தைக் கண்டால் எதுவென்று சொல்ல முடியாத நிலை ஏற்பட்டுவிடும்.  அதேபோல் மணிக்கணக்கில் வரிசையில் நிற்பது.  நெரிசலில் மாட்டிக்கொள்வது.  சின்ன வயதில் நான் பல மணி நேரங்கள் சினிமா பார்ப்பதற்கு வரிசையில் நின்றிருக்கிறேன்.  ரொம்ப குறைவான பணத்தில் நான் கூட்ட நெரிசலில் சினிமா பார்ப்பதற்காக நின்று அவதிப் பட்டிருக்கிறேன்.  

திருச்சியில் பத்மாவதி என்ற தியேட்டரில் ‘நாடோடி மன்னன்’ என்ற எம்.ஜி.ஆர் படத்திற்கு நின்று தவித்திருக்கிறேன்.  அதேபோல் சென்னை பிரபாவதி தியேட்டரில் ‘இரு மலர்கள்’ என்ற சிவாஜி படத்திற்கு தீபாவளி அன்று பல மணி நேரங்கள் நின்று டிக்கட் வாங்கிக்கொண்டு சினிமா பார்த்திருக்கிறேன்.  கிருஷ்ணவேணி தியேட்டரில் நான் வரிசையில் நின்றிருக்கும்போது, திடீரென்று கூட்டம் அலைமோதும்.  பின் நின்று கொண்டிருக்கும் எங்கள் தலைகள் மீது கால் வைக்காத குறையாக சிலர் முன்னால் போய்க் கொண்டிருப்பார்கள்.  அவர்களை ஒன்றும் செய்ய முடியாது.

ஒரு காலகட்டத்தில் எனக்குக் கூட்டமே பிடிக்காமல் போய் விட்டது.  எங்கு கூட்டத்தைக் கண்டாலும் ஓடி விட வேண்டுமென்று தோன்றும்.  ஆனால் கூட்டம் என்னை விட்டப்பாடில்லை.  இப்போதெல்லாம் நான் சினிமா தியேட்டரில் போய்ப் பார்ப்பது என்பது அரிதான ஒன்றாகி விட்டது.  அப்படியே சினிமாவைப் போய்ப் பார்த்தாலும் முன்னதாகவே வீட்டிலேயே நெட் மூலம் டிக்கட்டை முன் பதிவு செய்துகொண்டுதான் போக முடிகிறது.  

அமெரிக்காவில் ப்ளோரிடாவிலுள்ள ஒரு ஆங்கிலப் படம் பார்க்கச் சென்றேன்.  யாருமே இல்லை.  என் குடும்பத்தைச் சேர்ந்தவர்கள்தான் தியேட்டருக்குப் போனோம்.  எனக்கே சந்தேகமாகிவிட்டது.  எங்கள் நாலைந்துபேர்களுக்காக அந்தப் பெரிய தியேட்டரில் படத்தைப் போடுவார்களா என்று.  எங்களுக்காக அந்தத் தியேட்டரில் படம் ஓடியது.

சமீபத்தில் நான் அவதிப்பட்ட இரண்டு இடங்களைப் பற்றி சொல்லவேண்டும்.  சென்னை பாஸ்போர்ட் அலுவலகம்.  சாஸ்திரி பவனில் கூட்டம் அலை மோதிக் கொண்டிருந்தது.  நானும் மனைவியும் எங்கே நிற்பது என்று தெரியாமல் நின்றிருந்தோம்.  இதைப் பற்றி விஜாரிக்கலாமென்று நினைத்தால், அந்த இடத்திலும் பயங்கர கூட்டம்.  கிழே நிற்குமிடத்திலிருந்து முதல் மாடிக்குச் சென்றோம்.  ஏன் அங்கு போகவேண்டுமென்று தெரியாமல்தான் அங்கு சென்றோம்.  இப்படி கூட்டத்தில் அவதிப்பட்ட எனக்கு பாஸ்போர்டே வேண்டாமென்று தோன்றியது.  முதல் நாள் ஏமாற்றத்துடன் திரும்பினோம்.  பின் இரண்டாவது நாள்தான் பாஸ்போர்ட் விவகாரம் முடிந்தது.  

இன்னொரு இடம் திருப்பதி.  சமீபத்தில் ஒரு செய்தித்தாளில் நான் படித்தது.  சனி ஞாயிறுகளில் இங்கே கூட்டம் ஒரு லட்சம் பேர்களுக்கு மேல் போய் விடுமாம்.  ஒரு சனிக்கிழமைதான் குடும்பமாக சென்றோம்.  தங்குவதற்கு இடம் கிடைத்துவிட்டது.  ஆனால் தர்ம தரிசனம்.  மாட்டிக்கொண்டோம். 

கூண்டு கூண்டாகக் கட்டிவைத்திருக்கிறார்கள்.  ஒரு கூண்டிலிருந்து இன்னொரு கூண்டிற்கு கூட்டம் நகர்வதற்குள் போதும் போதுமென்று ஆகிவிட்டது.  8 மணி நேரமாகக் காத்திருந்தோம்.  எனக்குத் தலை சுற்றியது.  திருப்பதி சாமிமேலேயே கோபம் வந்தது.  இனிமேல் இந்தக் கோயிலுக்கே வரக்கூடாது என்றெல்லாம் நினைத்துக்கொண்டேன்.   நான்தான் அப்படி வேண்டிக்கொண்டேன் தவிர, என் வீட்டிலுள்ளவர்கள் அதைப் பொருட்படுத்தவில்லை.   அவ்வளவு நேரம் இருந்தும் பெருமாளைத் தரிசிக்குமிடத்தில் சில நிமிடங்களில் நிற்க விடாமல் துரத்தி விடுவார்கள்.  கூட்டத்திற்குப் பயந்துகொண்டு ஏன் இந்தக் கோயிலுக்குப் போகவேண்டும் என்று எல்லோரிடமும் கேட்பேன்.  பின் நானே இன்னொரு முறை போகும்படி நேரிடும்.

என் நண்பர் ஸ்டெல்லா புரூஸ் அவர் மனைவி இறந்தவுடன் பயங்கர குழப்பத்தில் இருந்தார். அவர் மனைவியின் நகைகளை திருப்பதி உண்டியில் போடவேண்டுமென்பதே அந்தக் குழப்பம்.  எனக்கு அப்பவே அதை ஏன் திருப்பதி உண்டியில் போட விரும்புகிறார் என்று தோன்றும்.  திருப்பதி வெங்கடாஜலபதிக்கு இல்லாத பணமா? ஏன் இவர் இப்படி நினைக்கிறார் என்று தோன்றியது.  அவரிடம் வேண்டாமென்று சொல்லியும் பார்த்தேன்.  நான் சொன்னதை அவர் கேட்கவில்லை.  அவருடைய நெருங்கிய நண்பர் ஒருவரிடம் கொடுத்து நகைகளை உண்டியில் போடவும் செய்து விட்டார். எனக்கு வருத்தமான வருத்தம்.  ஏன் என்றால் அதை வைத்துக்கொண்டுதான் அவர் வாழ வேண்டும்.  ஆனால் அவர் தற்கொலை செய்து கொண்டு விட்டார்.

இதுமாதிரி கோயிலில் கூட்டம் சேர்வதன் அடிப்படை காரணம் என்ன?  யாருடைய பலவீனம் இது? என்றெல்லாம் எனக்குக் கேட்கத் தோன்றுகிறது.   தி.நகரிலுள்ள நகைக் கடைகள், துணிக்கடைகளில் சேரும் கூட்டத்தைப் பார்த்து எனக்குத் திகைப்பாகவே இருக்கும்.  சமீபத்தில் மழை லேசாகப் பெய்தது.  அலுவலகத்திற்கு பஸ்ஸ÷ல் சென்றேன்.  படாதபாடு பட்டுவிட்டேன்.  வீட்டிற்கு வழக்கம்போல் இரவு 7 மணிக்குக் கிளம்பி வரும்போது இன்னும் அவதிப் பட்டேன்.  பஸ் தி.நகர் மேம்பாலம் வழியாக வரவே தெரியாமல் முழித்துக்கொண்டிருந்தது.  மிகமிக மெதுவாக பஸ் வந்துகொண்டிருந்தபோது தி நகர் ரங்கநாதன் தெருவைப் பார்த்தேன்.  தலையைச் சுற்றிக்கொண்டு வந்தது.   

இலக்கியக் கூட்டங்களுக்கு கூட்டமே வருவது இல்லை என்பதை நான் வரவேற்கிறúன்.  பல ஆண்டுகள் நான் இலக்கியக் கூட்டங்கள் நடத்தியிருக்கிறேன்.  50 பேர்கள் கூட கூட்டத்திற்கு வரமாட்டார்கள்.  பெரும்பாலும் பெண் வாசகிகள் வர மாட்டார்கள்.  கூட்டத்திற்கு வருபவர்கள் 45 வயதிற்கு மேற்பட்டவர்களாக இருப்பார்கள்.  கூட்டத்தில் கலந்துகொள்வதைவிட கூட்டம் நடக்கும் இடத்தைத் தாண்டி வெளியில்தான் பேசிக்கொண்டிருப்பார்கள்.  என் கூட்டம் ரூ.100 செலவில் முடிந்துவிடும்.  எனக்கும் அதுமாதிரி கூட்டம் நடத்துவது பாந்தமாக இருக்கும். 

ஒருமுறை நடிகர் கமல்ஹாசன் வைத்து ஒரு கூட்டம் நடத்தினேன்.  இதுமாதிரி பிரபலமானவர்களை வைத்து கூட்டம் நடத்தும்போது இரண்டு பிரச்சினைகளைச் சந்திக்க வேண்டிவரும்.  ஒன்று கூட்டம் வரவேண்டுமென்ற பிரச்சினை.  இரண்டு கூட்டம் அதிகமாகிவிட்டால் எப்படி சமாளிப்பது என்ற பிரச்சினை.  கூட்டத்தில் கலந்துகொண்ட கமல்ஹாசன், கூட்டம் யார் நடத்துகிறார்கள் என்று ஒரு வார்த்தைக் கூட பேசவில்லை. எனக்கோ எப்படியாவது கூட்டம் முடிந்தால்போதும் என்ற திண்டாட்டம். 

மேற்கு மாம்பலத்தில் ஆர்யாகவுடர் தெரு ஒன்றிருக்கும்.  அந்தத் தெரு வழியாக பல வாகனங்கள் வந்தவண்ணம் இருக்கும்.  இப்போதெல்லாம் அந்தத் தெரு வழியாக வந்தாலே நடுக்கமாக இருக்கிறது.  கூட்டம் என்றால் அப்படி ஒரு கூட்டம்.  சரி அதைத் தவிர்த்து விட்டு கோவிந்தன் சாலை (ஸ்ரீனிவாஸô தியேட்டர் பக்கம்) வந்தாலோ அதுவும் பயங்கர கூட்டமாக இருக்கிறது.  

மயிலாடுதுறையில் இருக்கும்போது, அங்கிருந்து பந்தநல்லூருக்கு டூ வீலரில் செல்லும்போது யாராவது கண்ணில் தென்படுகிறார்களாவென்று வண்டியை ஓட்டிக் கொண்டு போவேன்.  பாதை ஓரத்தில் இருக்கும் பனைமரங்கள் இரவில் பேய்கள் மாதிரி சிரிக்கும். பயத்தில் வண்டி இன்னும் வேகமாக ஓடிக்கொண்டிருக்கும்.

திரும்பவும் பழையபடியே வருகிறேன் கூட்டம் நாளுக்குநாள் அதிகரித்துக் கொண்டுதான் போகும்.  கூட்டத்துடன் இருந்து, கூட்டத்தில் கலந்துகொண்டு சமாளிக்கக் கற்றுக்கொள்ள வேண்டும்.  கூட்டம் வாழ்க.

(செப்டம்பர் 2012 அம்ருதா இதழில் பிரசுரமாகி உள்ளது.)

 

இப்படிச் சொல்கிறேனேயென்று

என்மீது வருத்தப்படாதீர்கள்.

வேறெப்படிச் சொல்வதென்று

எனக்குத் தெரியாதபோது.

நகரத்தில் பாருங்கள் நாளுமொரு

தனிவீட்டை இடிக்கிறார்கள்

குடியிருப்புகள் கட்டுகிறார்கள்

அதுபோல்தானிதுவும்.

தாத்தா கட்டினாரென்பதால்

வௌவால்கள் நிறைந்த வீட்டில்

வசிக்கமுடியுமா, சொல்லுங்கள்.

இடித்துப் புதிதாய் கட்டுவதுபோல்த்தானிதுவும்.

பெருமையேதுமில்லாத பேய்வீடிது

நள்ளிரவுக் கள்வர்கள் ராவணத்துறவிகள்

கபாலிகர்களின் விடுதியான வீடிது

நகரின் நடுவில் நிற்கிறது பெருங்கேடிது

இதற்குப் பதிலாய் புதிதாய்

அனைவரும் பயன்பெறுவதாய்

சுயமாய் நாமொன்று கட்டலாமென்கிறேன்

உங்களுக்குச் சம்மதமானால்

என்க்குக் கைகொடுங்கள் இந்த

பேய்வீட்டை இடியுங்கள் தரைமட்டமாக்குங்கள்.

உங்கள் புகழை ஒரு கவிதையாயெழுத

எனக்கொரு வாய்ப்புக் கொடுங்கள்.

லாவண்யா

கிளி

எரிமலை மனது

ஏரியாகிக் குளிர்ந்திருந்த்து

சுடுசொல் உதடு

சுமுகமாகப் பேசக்கற்றது

மயிரைக்கட்டி மலையைப்

பெயர்க்கும் சூதாடி மாயமானான்

அமைதி புதிதாயிருந்த்து

ஆர்ம்ஸ்ட்ராங்கின் நிலாவைப்போல

நிம்மதி ரிஷ்யச்ருங்கர் முதலில்

கண்ட பெண்ணாயறிமுகமானது

எப்படியிதெல்லாம் நிகழ்ந்த்தென்றால்

வேப்பம்பழம் தின்று சலித்து

நமக்குத் தெரியாத ஏதோவொன்று

நம்மைமீறி நிகழ்(த்து)வதுணர்ந்து

கிளியாய் உருமாறியதிலிருந்து

லாவண்யா