சுகுமாரன்
பூனை…
மனிதர்கள் தவிரமற்ற பிராணிகளுடன்பழக்கமில்லை எனக்கு
எனினும்
உள்ளங்கைச் சூடுபோலமாறாத வெதுவெதுப்புள்ளபூனைகளின் சகவாசம்சமீப காலமாய்ப் பழக்கமாச்சு
மயிலிறகை அடை வைத்த பருவத்தில்கால் குலுக்கக் கை நீட்டிவிரல் கிழித்த பூனையால்’மியாவ்’ என்று நீண்ட நாள் பயந்தேன்
இதயத்தின் தசையில் மனிதக் கீறல்கள்வடுவாக மிஞ்சிய இப்போதுபூனைப்பயம் பொய்த்துப் போச்சு
வீடு மாற்றியபோது புரிந்தது -நன்றியின் சொரூபம்நாய்களல்ல பூனைகள்நாய்கள்
மாநிதரைச் சார்ந்தவைசுதந்திரமற்றவை
எப்போதோசிரட்டையில் ஊற்றிய பாலின் நினைவைஇன்னும் உறிஞ்சியபடிகாலி வீட்டில் பூனைக்குரல் குடியிருந்தது
பூனைகள்வீடுகளைச் சார்ந்தவைசுதந்திரமானவை
நாய்களின் பார்வையில் அடிமையின் குழைவுபூனையின் பார்வையில் நட்பின் கர்வம்
உலர்ந்த துணியில் தெறித்தசொட்டு நீர் ஓசையுடன் நடக்கும்பூனைகளுடன் இப்போதுபகையில்லை எனக்கு உடல் சுத்தம்சூழ்நிலைப் பராமரிப்புரசனையுள்ள திருட்டுகாதல்காலக் கதறல்பொது இடங்களில் நாசூக்கு – என்றுபூனைகளைப் புகழக் காரணங்கள் பலப்பல
எனினும்என்னைக் கவரக்காரணங்கள் இரண்டு
ஒன்று:எனக்குத் கடவுளுக்கும்வாகனமாய்ப் பூனை இல்லை
இரண்டு:பூனை கண் மூடினால்இருண்டுவிடும் உலகம்
நானும்கண்மூடுகிறேன் “மியாவ்”
o
