Tag: மிருணா

d/bகாற்றில் தத்தி பறக்கும்வெள்ளை காகிதம்சேர்வது எவ்விடம்…வானில் இருந்துயார் வரையும்கோடுகள்இம்மழை…கோலிப் பளிங்கின்கண்ணாடி உலகுள்வடிவங்கள் எப்படி…d – ஐ b – போலவும்b – ஐ d – போலவும்எழுதினால் என்ன..வேகமாக ஓடாமல்எதற்காக சாலைகளில்மெதுவான இந்த நடை…கடலின் அலைகள்எதையோ சொல்ல வந்துஏதும் சொல்லாததேன்… வண்ணங்களால்வசீகரிக்கப்பட்டுபந்தை சுழற்றும்சிறுமிவண்ணங்களைஎண்ண எண்ண வளர்கின்றன நிறங்கள்.

காரின்சடசடத்த மழைச் சத்தம்பச்சையின்சலசலக்கும் பயிரொலிமஞ்சளின்சரசரத்த ஒளி வார்த்தைநீலத்தின்பரபரக்கும் சிறகோசைவெண்மையின்சப்தமற்ற சப்தம்…இனி தோன்றுவதைநீங்கள் எழுத………………………..இப்படி மட்டும்சொல்கிறது கவிதை.நிறங்களுக்குசப்தங்கள் போல்பிரதிக்குவடிவங்கள்…வாசிப்பிற்கேவிரிந்த சிறகுகள்.

தீர்மானித்துக் கொண்டேன்கலங்குவதில்லை…யென.நம்பிக்கை கொள்ளவோதாக்குப் பிடிக்கவோஏதுமில்லையென்றதெளிவுக்கு வந்தேன்.சாகும் முறை குறித்த குழப்பம்கொஞ்சமும் இல்லை.கடலில் மூழ்குவதென்பதுபால பாடம்.(ஆடைகளைக்கவனமாக ஊக்குகளால்இணைப்பது குறித்தகவிதைகளுக்கு நன்றி!).எதற்குமொருமுறைஇருக்கட்டுமேயெனஇறப்புச் செய்தி கேட்கும் முகங்களைமனத் திரையில்ஓட விட்டேன்.எதிர்பாரா ஒரு தருணம்கேட்டதொரு பெருவிம்மல்.எந்த முகம்அந்த முகம்என விழிக்க நனைந்திருந்தனகண்கள். சுயம் வெட்கி ஆரம்பித்ததுயென் வாழ்க்கை குறித்த அத்தனைச்சிரிப்புச்சத்தங்களும்…

முதிர்வில்
இலை
தன் அடையாளத்தை
அகற்றிக் கொள்கிறது
ஆங்காங்கு
தெரியும்
நரம்புக் கோடுகள்
கண்களை
மூடிக் கொண்டாற்
போலொரு தோற்றம்
வண்ணத்து பூச்சியும
அண்டா விலக்கம்
பூமியின் பரப்பை
நோக்கி
நாளும் குவிந்திடும்
உயிர் இயக்கம்…
போகிற போக்கில்
இலைகளைக்
கிள்ளிச் செல்லும்
மனிதக் கரங்களூடே
நழுவிச் செல்கின்றன
மரணம் குறித்த
இயற்கையின்இலை வார்த்தைகள்…

நத்தை ஒன்றுபோகிறதுமெல்லுடலில்பாரிய வீட்டைசுமந்தபடி.போகிறதா?ஆம்.உன்னை போல்என்னை போல்நம்மை போல்.அதுநகர்ந்து எஞ்சிய நீர்த்தடங்களில்வீடு குறித்தரகசிய கேள்விகளின் ரசம் மின்னிக்கொண்டு இருக்கிறது…

ஆட்டோவின் ஓரத்திலிருந்து
சிறுமியொருத்தி புன்னகைக்கிறாள்
பெயர் தெரியா அப்பூக்களின் அழகை
கண்களில் நிறைத்தபடி செல்கிறேன்…
பின்னொரு நாள்
உடலாய் மட்டும் உணர வைக்கும்
பேருந்துப் பயணத்தில்
கூட்ட நெரிசலை சமாளித்தபடி
உள்ளங்கைகளில் ரோஜாவை
பாதுகாத்து கொண்டிருந்தாள்
அரும்புப் பெண் மகள் ஒருவள்.
தொலைகாட்சி மக்களை முழுங்கிய
ஆளரவமற்ற தெருக்கள் வழியே
துக்கத்தில் நெஞ்சு வெதும்ப
நடந்து வந்த அந்நேரம் கண்டது
அந்தியின் மென்னிருள் ஊடே
வண்ணங்களின் குளுமையை
அள்ளித் தெளித்த
நித்யகல்யாணி பூக்களை.
யோசித்தால்
வாழ்கையைப் பற்றிச் செல்ல
பிறிதொரு தேவை இல்லை.

மொழிதன் இருப்பைக்கலைத்துக் கொள்வதொருமனப் பிறழ்வில்-ஒரு துயரம்ஒரு மகிழ்வு-ஒரு தாங்கவொணாகணம்கனம் கொண்டமொழியின் இருப்புவிஸ்வரூபம் பெறுகிறது கானின்வான் மறைத்த கிளைகளோடும்பருத்த தண்டுகளோடும்அது தாவரச் செறிவின்பசிய ஒளிர்வில்மூடுண்டு விரிகிறது.சிள்வண்டு சிறகசைப்பும்நிசப்தம் கொத்தும்பறவை சப்தங்களும்மன வெளியைநிறைத்துப் பரவஅடர்ந்திருக்கும் சருகுகளில்புதைந்து நடக்கமோகம் கொள்கின்றனகால்கள்…பின்னும்மொழியொரு தீராக் கானகம்!