நடேசன் பூங்காவில் நடந்த இலக்கியக் கூட்டம்

 
அழகியசிங்கர்


சரியாக 4 மணிக்கே பூங்காவிற்கு சென்று விட்டேன்.  அங்கிருந்த காவல் காரரைக் கேட்டேன்.  üபூங்கா எத்தனை மணியிலிருந்து எத்தனை மணி வரை திறந்திருக்கும்,ý என்று.  அவர் சொன்னார்.  காலை 4 மணியிலிருந்து இரவு 9 மணிவரை திறந்திருக்கும் என்று.  கேட்க எனக்கு ஆச்சரியம்.
கேட் வாசலில் நின்றுகொண்டு üஒரு கதை ஒரு கவிதை வாசித்தல்ý கூட்டத்திற்கு யார் வருகிறார்கள் என்று எதிர்பார்த்துக் கொண்டிருந்தேன்.  எனக்கு ஒரு சந்தேகம். வருபவர்களுக்கு எப்படி நான்தான் கூட்டத்தை நடத்துகிறேன் என்பது தெரியும் என்ற சந்தேகம் தான் அது. 
அதனால் மேடை மாதிரி உள்ள ஒரு இடத்தல் போய் அமர்ந்து கொண்டேன்.  மெதுவாக கொஞ்சம் கொஞ்சமாக இதுமாதிரியான கூட்டத்திற்கு வருபவர்கள் வந்து கொண்டிருந்தார்கள்.  எல்லோரையும் உட்கார வைத்துவிட்டு நான் நின்றுகொண்டு முதல் கதையைப் படிக்க ஆரம்பித்தேன்.  வ வே சு ஐயரின் குளந்தங்கரை அரசமரம் என்ற கதை.  இக் கதைதான் தமிழில் எழுதப்பட்ட முதல் கதை என்று கூறினார்கள்.  நான் சத்தகமாக வாசித்தேன்.  அதை அப்படியே சோனி ரெக்கார்டரில் பதிவு செய்தேன்.  கிட்டத்தட்ட நான் அந்தக் கதையைப் படித்து முடித்த உடன் 24 நிமிடங்கள் ஆயிற்று.  எனக்கு ஒரே சந்தோஷம். நான் நினைத்துப் பார்க்கவில்லை.  சத்தமாக வாசித்தால் இத்தனை நேரம் ஆகும் என்று.  கேட்டவர்கள் கைத் தட்டி வரவேற்றார்கள். 
இக் கூட்டத்தில் ஒரு முக்கியமான ஒன்றை கவனிக்க வேண்டும்.  பேசுபவரும், கேட்பவரும் ஒன்று.  எல்லோரும் நெருக்கமாக இருந்ததால் பாகுபாடு தெரியவில்லை.  தொடர்ந்து சத்தமாக வாசிக்கும்போது, பூங்காவில் நடப்பவர்கள் எல்லாம் நான் படிப்பதை வேடிக்கைப் பார்த்தபடி சென்றார்கள்.  இதுமாதிரி பொது இடத்தில் நாம் ஒன்றை நடத்தும்போது நம்மிடம் எதிர்படும் கூச்சம் விலகிப் போகவேண்டும். நான் மெய்மறந்து படிக்கும்போது என்னைச் சுற்றி உள்ளவர்களை கவனிக்கவில்லை.  அற்புதமான அனுபவம்.  அதன்பின் றாலி எழுதிய உமைச்சியின் காதல் கதையைப் படித்தோம். எங்கள் குழுவிலிருந்து பானுமதி என்பவர் அவருடைய கதையைப் படித்தார்.  பின் என் கவிதையான வினோதமான பறவை என்ற கதையைப் படித்தேன்.
எனக்குள் ஒரு சவால்.  மீட்சி 27 இதழைக் கொடுத்து கடைசிப் பக்கத்தில் வெளியாகி உள்ள பிரம்மராஜனின் கவிதையைப் படிக்கச் சொன்னேன்.  படிப்பவர் தடுமாறி விட்டார்.  யாரும் தடுமாறுவார்கள்.
அந்தக் கவிதையை இங்கு கொடுக்கிறேன்.
கண்களை அகலத்திறந்து கனவு காண்

கண்களை அகலத்திறந்து கனவு காண்
பது யெப்படி யென்று சொல் வாய்
திறந்த தூக்கக் கலக்கத்தைத் தெளிவி
காலை உணவுக் கனவு
தேநீர் நேர மாலை மட்கிய மஞ்சள்
அலையும் அலையைச் சார்ந்த கலையும்
களைத்து மேஜை மீது வீசு
சோதனையிலேயே
மண்டையைப் பிளந்து கொண்டு சாகும் ஏவுகணைகள்
பிரபஞ்ச நடனம்
பிறவிப் பிணி
ஒரு வினாடியின் இருநூறு பங்கில் ஒன்றில்
ஒரு வினாடியின் அறுநூறு பங்கில் ஒன்றில்
ஒரு வினாடியின் நான்காயிரம் பங்கில் ஒன்றில்
கண்ணின் கருமணியின் சமதள ஓட்டம்
சங்கமிக்க வேண்டும்
கனவுப் பதிவு
உள்வெளி ஒளியின்
ஊடுருவல் பொருத்தது
கம்ப்யூட்டரை நம்புவது 17999 தடவைக்கு
மேலும் தவறு
ஒரு புல் இதழ் மீது துளிப் பனியை
ஏதோ ஒரு சமரசமற்ற கோணத்தில் காணாதுபோய்
மீண்டும் ஒன்றிலிருந்து üஞாபகத்தைý அழுத்தி
வரவழைத்து
த்சோ கனவு காணுதலின் இழை அறுபடும்
நானும் பூவை முகரும் ஒரு ரோபோட்டும்
ஸிந்தடிக் புல்வெளியில் சதுரங்கம்
ஆட ஏற்பாடு மரக்குதிரை மனிதன்
மரத்துடல் அரசன் அவனை அதிலும்ட அறிந்த அரசி
அதி வயலட் கதிர் வீச்சால்
இன்றைய விளையாட்டு ஒத்தி வைப்பு நான் திகைக்க
ரோபோட் நகைக்கிறது
மீண்டும் நாளை கண்களைத் திறந்து கனவு காண்
பது எப்படி என்று
கவிதையை எங்கே நிறுத்திப் படிக்க வேண்டுமென்று தெரியவில்லை.  ஏன்என்றால் ஒரு முறை படித்தால் சரியாக வராது.   சரி படித்து விடலாம்.  ஆனால் கவிதை என்ன சொல்ல வருகிறது.
நிறைவான கூட்டம் முடிந்து இதோ ஆஸ்திரிலியா இந்தியா கிரிக்கெட் மேட்ச் பார்க்கிறேன்.  தி நகரிலிருந்து நான் வரும்போது எங்கும் கூட்டம் இல்லை.  எல்லாம் கிரிக்கெட் மோகம்.

ஒரு கதை ஒரு கவிதை வாசித்தல் கூட்டம்……..

அழகியசிங்கர்

தமிழில் படிப்பது என்பது மிகவும் குறைந்து போய்க் கொண்டிருக்கிறது.  பத்திரிகைகளில் முன்புபோல் கதைகள் பிரசுரமாவதில்லை என்று சொல்பவர்கள், பிரசுரமாகிக் கொண்டிருக்கும் கதைகளை எத்தனைப் பேர்கள் படிக்கிறார்கள் என்பது தெரியவில்லை.  அதே போல் கதைகள் எழுதப்பட்டு பிரசுரம் ஆவதின் வழி தெரியாமல் இருப்பவர்கள் அதிகம் பேர்கள் உள்ளனர்.
கதை படிப்பதில், கவிதை வாசிப்பதில் ஆர்வம் உள்ள எழுத்தாளர்கள் நண்பர்கள் பலர் உண்டு.  அவர்கள் ஒன்று சேர்ந்து எதாவது செய்ய முடியுமா?  அதேபோல் கதையை கவிதையை நேசிக்கும் வாசகர்களும் உண்டு.  எல்லோரும் ஒன்று சேர்ந்தால் என்ன? கதையைப் படிப்பது கவிதையைச் சொல்வது என்ற பழக்கத்தை நாம் நமக்குள் உருவாக்கிக் கொள்ள என்ன வழி?
அப்படி யோசித்துப் பார்த்தேன்.  பெரிய அளவில் கூட்டம் இல்லாமல், நம் இருக்கும் இடத்தில் பக்கத்தில் உள்ள பொது இடத்தில் வாரம் ஒரு முறை, அல்லது இரண்டு வாரங்களுக்கு ஒரு முறை, அல்லது மாதம் ஒரு முறை கூடி ஆளுக்கு ஒரு கதை அல்லது ஒரு கவிதை வாசித்தால் என்ன?  
நாம் எழுதுகிற கதைத்தான் கவிதையைத்தான் வாசிக்க வேண்டுமென்பதில்லை.  நமக்குப் பிடித்த கதை அல்லது கவிதையை வாசிக்கலாம். 
இதுமாதிரியான கூட்டத்திற்கு எத்தனைப் பேர்கள் வரவேண்டும்?  எத்தனைப் பேர்கள் வேண்டுமானாலும் வரலாம்.  ஆனால் குறைந்தபட்சம் இரண்டு பேர்களாவது இருக்க வேண்டும்.  
நான் முதல் கூட்டத்தை வரும் ஞாயிறு (27.03.2016) நடேசன் பூங்காவில் மாலை 4 மணியிலிருந்து 6 மணிக்குள் நடத்த உத்தேசம். பல நண்பர்கள் வர சம்மதம் தெரிவித்து உள்ளார்கள்.  முடிந்தால் நீங்களும் வாருங்களேன்.  

புத்தக விமர்சனம் 19

‘உலோக ருசி’ –  பெருந்தேவி

அழகியசிங்கர்


சமீபத்தில் நான் படித்தப் புத்தகம் ‘உலோக ருசி’ என்ற பெருந்தேவியின் கவிதைப் புத்தகம்.  பொதுவாக நான் கவிதைத் தொகுதியைப் படிக்கும்போது ஒரே அமர்வில் எல்லாவற்றையும் படித்து விடுவேன்.  ஆனால் சில புத்தகங்களை மட்டும் யோசித்து யோசித்து திரும்பவும் எடுத்து வைத்துக்கொண்டு படிப்பேன்.  
உண்மையைச் சொல்லப் போனால் ஒரு நாவல் படிப்பது, ஒரு சிறுகதையைப் படிப்பது, ஒரு கட்டுரையைப் படிப்பது போல் சுலபமானதல்ல கவிதையைப் படிப்பது.  நாவலாகட்டும், சிறுகதை ஆகட்டும், கட்டுரை ஆகட்டும் நம்முடன் உடனடியாக அதன் அடுத்த அடுத்த நிகழ்ச்சிகள் உரையாடிக் கொண்டிருக்கும்.  ஆனால் 1000 பக்கங்கள் உள்ள மெகா நாவலைப் படிக்க ஞாபக சக்தி அவசியம் தேவை.  
கவிதையைப் படிப்பதில் வேறு பிரச்சினை வருகிறது.  அதாவது ஒவ்வொரு கவிதையைப் படிக்கும்போது ஒரே மாதிரியான தோற்றத்தைத் தருகிறது போல எண்ணம் ஏற்படும்.  திரும்ப திரும்ப ஒரே விஷயம் போர் என்று கூட தோன்றும். மேலும் நாம் விரும்பும் விஷயத்தை கவிதை எப்போதும் சொல்வதில்லை.  நாவலாகட்டும், சிறுகதை ஆகட்டும், கட்டுரை ஆகட்டும் ஒரு ஓட்டம் இருக்கும்.  கவிதையில் அதுமாதரியான ஓட்டத்தைப் பார்க்க முடியாது.  ஒரே இடத்தில் நின்று கொண்டிருக்கும்.   இந்த விதி எல்லாக் கவிதைப் புத்தகத்திற்கும் பொருந்தாது.  உதாரணமாக நகுலன், ஆத்மாநாம் கவிதைத் தொகுதியைப் படிக்கும்போது கவிதை நிறுத்தி நிறுத்தி படிக்க நம்மைத் தூண்டும்.  அதே க நா சு, ஞானக் கூத்தன் கவிதைகளில் அப்படியெல்லாம் தோன்றாது.  கவிதை ஒன்றிலிருந்து இன்னொன்றுக்கு மாறிக் கொண்டே இருக்கும்.  அதாவது திரும்பத் திரும்ப ஒரே விஷயத்தையே படித்கிறோமா என்று தோன்றாது.
பெருந்தேவியின் கவிதைகளைப் படிக்கும்போது ஒரு கவிதையைப் படிக்கும்போது இன்னும் ஒரு கவிதையைப் படிக்க மனம் நகர்வதில்லை.   2010ஆம் ஆண்டில் எழுதப்பட்ட இக் கவிதைகள் அந்தத் தருணத்தில் அவர் மனதில் ஏற்பட்ட ஆவேசமா அல்லது உற்சாகக் கொண்டாட்டத்தில் எழுதப்பட்ட கவிதைகளா என்று தெரியவில்லை. வாழ்க்கையின் யதார்த்தம், ஒன்று படாத ஆண் பெண் உறவு, இன்றைய வாழ்வியல் முறையில் அதிகம் பங்கு பெறும் கணினி உறவுகள் போன்றவற்றை அடிப்படையாகக் கொண்டு  கவிதைகள் எழுதி உள்ளார்.  திரும்ப திரும்ப பெண்ணிற்கு திருப்தியைத் தராத ஆணின் உருவம் வந்து கொண்டிருக்கிறது.
முத்தம் கொடுங்கள் முத்தங்களாகக்  கொடுங்கள் என்ற கவிதையில் ஆத்மாநாம் கவிதையுடன் பெருந்தேவியும் கவிதை எழுதி உள்ளார்.  இதைத் தனித்தனியாகப் படிக்கும்போது, இரண்டு வேறு கவிதைகளாக இவை படிக்கக் கிடைக்கின்றன. ஆத்மாநாம் கவிதைக்கு பதில் சொல்வதுபோல் பெருந்தேவி கவிதை உள்ளது.  
அதே சமயத்தில் நாலு வரிகளிலும் கவிதை எழுதி உள்ளார்.  உதாரணமாக ஞாபகம் சிலபல என்ற கவிதை.  
வாயில் மேலண்ணத்தில்
ஒட்டிக்கிடக்கும்
சாரமற்ற சுயிங்கம்
எங்கோ விழுந்துவிட்டிருக்கிறது நாக்கு.
இங்கே சாரமற்ற சுயிங்கம் என்கிறார்.  சாரமற்ற விஷயங்கள் சுயிங்கம் மாதிரி நம்மிடம் ஒட்டிக்கொண்டிருப்பதாக சொல்ல வருகிறார்.நாக்கிலிருந்து விழுந்து விட்டதாக சொல்ல வருகிறார். இவர் கவிதைகளில் பல சோதனை முயற்சிகளைக் கொண்டு வருகிறார்.  கவிதையில் தென்படும் வரிகளில் இன்னொரு அர்த்தத்தைப் புதைக்கிறார்.  
இதில் இருத்தல் நிமித்தம் என்ற கவிதை உள்ளது.  அதை இதுவரை பலமுறை படித்து விட்டேன்.  கவிதை மூலம் என்ன அர்த்தப் படுத்துகிறார் என்று யோசிக்கிறேன்.   அந்தக் கவிதையிலிருந்து சில வரிகளை இங்கே கொடுக்க விரும்புகிறேன்.  
உணவுக்குப் பின் உண்ண
நறுக்க மறந்துவிட்டேன் ஆப்பிளை
அவனுக்கு ரொம்பப் பிடிக்கும்
இதோ
சிறுகத்திதான் என்றாலும் கூர்மை
அறுக்கிறேன்
என் ஒரு முலை துடிக்க இன்னொன்று
அதற்குச் சாட்சியாகிறது  
ஏன் என்று கத்துகிறான்
கிறுக்கா என்று கத்துகிறான்
முலைகளுக்குக்  கேட்கிறது ஆனால்
அவைகளுக்குக் கேள்விகள் பிடிக்காது
குளியலறையில் முனையற்ற
முலையைக் கழுவுகிறேன்
பாத்திரங்களைக் கழுவிப்போட வேண்டும்
இப்படிப் போகிறது இந்தக் கவிதை.  ஒவ்வொரு கவிதைப் புத்தகத்திற்கும் வாசகப் பிரதி என்ற ஒன்று உண்டு.  இதில் வாசகப் பிரதி இதை எப்படி உள் வாங்கிக் கொள்ளும்.ஏற்கனவே சிலபதிகாரத்தில் கண்ணகியைப் பற்றி கூறும்போது அவள் ஒரு முலையை அறுத்து மதுரை மாநகரத்தையை எரித்துவிட்டாள் என்று வரும்.  முலையை சிம்பாளிக்காக ஏன் கொண்டு வருகிறார்கள் என்பது புரியவில்லை. அல்லது மித்தா.  என்ன மித் என்று அடியேனுக்குத் தெரியவில்லை. யாராவது விளக்கினால் புரிந்து கொள்வேன்.
கேசவா என்ற கவிதையில் அடிக்கடி கேசவா என்று உச்சரித்தால் விபத்தைத் தவிர்க்கலாம் என்கிறார் அத்தை.  தெரியாமல் தூக்கத்தில் கனவில் யாரோ ஒருவன் என்னுடன் இயக்கத்தில் இருக்கும்போது கேசவா என்று சொல்லி விடுகிறேன்  என்று கவிதை வரிகள் வருகின்றன.அப்போது கோபித்துக்கொண்டு போனவன் திரும்பி வரவில்லை என்று முடிக்கிறார். விசித்திரமான சிந்தனையாக இருக்கிறது.   
சில கவிதைகளை சற்று நீளமாக எழுதி உள்ளார்.  üநேற்று வெப்காமின் நீலச்சுடர் முதுன்னிலையில் என்ற கவிதை.  முகப் புத்தகம், மைஸ்பெஸ், ஆர்குட் தொடர்பு உள்ளவன்.  நண்பர்கள் முன் தற்கொலை செய்து கொள்கிறான்.  அதை வேடிக்கையான நிகழ்ச்சியாக முகப் புத்தகம் பதிவு செய்கிறது.  கொடூரமான நிகழ்ச்சி கூட முகநூலில் வேடிக்கையாகப் போகக் கூடிய அபாயம் உள்ளது.
68வது பிரிவு என்ற கவிதை கந்தசாமிக்கும் லதாவுக்கும் ஏற்படுகிற 68வது பிரிவு.  இவர்கள் இருவருக்கும்ல் ஏற்படுகிற முரண்பாடுகள் சாதாரண தொனியில் இருந்தாலும் தீவிரமாகப் போய்க் கொண்டிருக்கிறது.  90ல் உண்மையாக நிகழப் போகும் மரணம் முன்னதாகவே முந்திக் கொண்டு போகப் போகிறது என்ற கவலையைத் தூண்டுகிறது கவிதை. 
சில யோசனைகள் என்ற நீண்ட கவிதை ஒரு பெண்ணிய கவிதை.  எப்படி ஒரு ஆணை கவர்வதற்கு ஆணை ஏமாற்ற வேண்டும் என்று அறிவுரை கூறுகிறது.  
இத் தொகுதியில் எனக்குப் பிடித்த கவிதையில் இதுவும் ஒன்று.  படிப்பவர்கள் இதையும் ரசிக்க வேண்டும்.
    புஷ்பா சேலையணிந்த முதல் நாள்

புஷ்பாவின் அண்ணன்
குளியலறைக்குப் போய்
நேரங்கழித்து வந்தான்
புஷ்பாவின் அக்கா
அத்தானை 
அன்று அழைத்துவந்ததுதான்
புஷ்பாவின் அப்பா
அவள் மேல் கண்ணடிபடுமென்றார்
புஷ்பாவின் காதலன்
அவன் எங்கே சேலையைப் பார்த்தான்
புஷ்பாவின் சிநேகிதி
அவள் மட்டும் தொட்டுப் பார்த்தாள்

புஷ்பா
புஷ்பாவின் அம்மாவாக இருந்தபோது
சேலையணிந்த முதல் நாள்
இப்படித்தான் 
சிடுசிடுத்தாள்
தடுக்கி விழாமலே
தடுக்கி விழுந்ததாக நினைத்துக்கொண்டாள்
கற்பனையில்கூட அன்று 
அவள் சேலை விலகவில்லை
ஜமாலன் இத் தொகுப்பிற்கு பின்னுரை எழுதி உள்ளார்.  ஆனால் பெருந்தேவி கவிதைத் தொகுதியை இனி கொண்டு வரும்போது முன்னுரையோ பின்னுரையோ தேவையில்லை என்று படுகிறது.  புதிதாக எழுதுபவர்களுக்குத்தான் அதெல்லாம் தேவைபடும் என்பது என்னுடைய தாழ்மையான அபிப்பிராயம்.
எல்லோரும் வாசிக்க வேண்டிய தொகுப்பு,
உலோகருசி – கவிதைகள் – ஆசிரியர் : பெருந்தேவி – முதல் பதிப்பு : டிசம்பர் 2010 – வெளியீடு : காலச்சுவடு பதிப்பகம், 669 கே பி சாலை, நாகர்கோவில் 629 001 – பக்கம் : 102 – விலை ரூ.75
  

மறந்து போன பக்கங்கள்….

அழகியசிங்கர்

கோடை வயல் என்ற தொகுப்பிலுள்ள தி சோ வேணுகோபாலனின் 7வது கவிதை கவலை.  இயல்பாய் இருக்க முடியாத வாழ்க்கையைக் குறித்த கவலைதான் இக் கவிதை.  ஒரு முறைக்கு இருமுறையாக படித்துப் பாருங்கள் இந்தக் கவிதையை.  
   கவலை
விண்ணை அண்ணாந்து பார்க்கின்றோமி:
ஆனால்?
விதிதேய்து விட்டெறிந்த
கிழிந்த பழஞ்செருப்பில்,
காலுதறி விட்ட
புழுதித் தடத்தில்
நெஞ்சைப் புரட்டுகிறோம்
அல்லது
அறிவால், இதயத்தால்
உருவமைக்க முடியாத ஊர்ப்புறத்தை நாடி
அடியளந்து அடியெல்லாம்
அஞ்சும் அடிச்சுவடாய்
அடைத்த கதவுக்குள்
அகப்பட்ட பழங்காற்றாய்
புழுங்கும் புதிராய்,
கற்பித்த கற்பனையும்
கண்ணாடிச் சில்லுகளாய்க் கண்டு
குமைகின்றோம்
இன்றிங்கிருக்கும் இயல்பை, சத்தியத்தை
இன்பத்தை, துன்பத்தை, வினாடித்துடிப்புகளை
தொட்டும் பார்த்தறியோம்
ஆனால்?
விண்ணை அண்ணாந்து பார்க்கின்றோம்
பார்த்து 
விடுவானேன் பெருமூச்சு?

கழுதைகளின் உலகம்…….

சா இளையராஜா 

 

பூமி
முழுவதும்
பல பூக்கள்
பூத்துக்
குலுங்கினாலும்
அவற்றில்
ஒரு பூக்கூட
அழகான
கழுதைகளாகிய
எங்கள் நிறத்தில்
இல்லை………….

பின் குறிப்பு :

கழுதைகளின் உலகம் என்ற தலைப்பில்  சா இளையராஜா என்பவரின் கவிதையை விருட்சம் 99வது இதழில் வெளியிட்டுள்ளேன்.  ஞானக்கூத்தன் இவருடைய கவிதைகளைக் கொடுத்து உதவி உள்ளார்.  கழுதைகளை அடிப்படையாகக் கொண்டு பல கவிதைகள் எழுதி உள்ளார் இளையராஜா.  நான் யோசிப்பதுண்டு ஒரு புத்தகத்தில் கழுதையைப் பற்றியே எல்லாக் கவிதைகளும் படிப்பது எப்படி இருக்கும் என்று.  ஒன்றிரண்டு கவிதைகள் என்றால் சரி?  ஆனால் எல்லாமே அப்படியே இருந்தால்……

அசோகமித்திரன் கதை….

அழகியசிங்கர்
99வது இதழில் வெளிவந்த அசோகமித்திரன் கதை இது.ஏற்கனவே ரேடியோவில் இக் கதை ஒலிபரப்பாகி உள்ளது.  தினமும் ஒரு கதை ஒரு கவிதை வாசிக்கலாம் என்று நினைக்கிறேன். அப்படி வாசித்தால் 30 நாட்களில் 30 கதைகள் வாசிக்கலாம்.  அதேபோல் 30 கவிதைகள் வாசிக்கலாம.  ஓராண்டில் 365 கதைகளையும், கவிதைகளையும் வாசிக்கலாம்.  அசோகமித்திரன் கதையைப் படித்து உங்கள் கருத்தைத் தெரிவிக்கவும்.
பிரிவுபசாரம்
                                                                                                      அசோகமித்திரன்


“துரை கூப்பிட்றாரு,” என்று பங்கா ஆட்டும் ஹமால் காந்திமதி சொன்னான். சங்கரலிங்கம் அவன் மேஜையிலிருந்து எழுந்து ஜில்லா கலெக்டர் மால்கம் ஸ்காட் அறைக்குச் சென்றான்.
“சங்கர்லிங்கம், எனக்கு ரொம்ப வருத்தமாக இருக்கிறது. தி டைம் ஹாஸ் கம் டு பார்ட்,” என்றான்.
“என்ன மாஸ்டர்?”
“என்னை மாஸ்டர்னு கூப்பிடாதேன்னு எவ்வளவு தரம் சொல்லிவிட்டேன்? இனிமேல் நான் சொல்லத் தேவை இருக்காது.”
“ஏன்?”
“என்னை ஃபோர்ட் செயிண்ட் ஜார்ஜுக்கு மாற்றி விட்டார்கள்.”
“ரொம்ப சந்தோஷம், மா…சார்.”
“உனக்கு இதில் சந்தோஷத்திற்கு என்ன இருக்கிறது?”
“உங்களுக்கு நல்ல வீடு கிடைக்கும். நிறைய உங்கள் நாட்டு நண்பர்கள் கிடைப்பார்கள். நல்ல உதவியாளர்கள் கிடைப்பார்கள்.”
“அப்பாடா, என்னை இன்றைக்கே அனுப்பிவிடுவாய் போலிருக்கிறதே?”
“அப்படி இல்லை, சார்.. இது என்னதான் ஜில்லா தலைநகரம் என்றாலும் பட்டிக்காடுதானே?”
“நான் வந்த போது அப்படித்தான் நினைத்தேன். இங்கிலாந்திலிருந்து என் கப்பல் மூன்று வாரங்கள் தாமதமாக வந்தது. என்னை இப்படி டின்னவேலிக்கு அனுப்பியதை நான் முதலில்  தண்டிக்கப்படுவதாக நினைத்தேன். இல்லை. எங்கும் கிடைக்க முடியாதஅறிவாளி எனக்கு உதவியாளனாகக் கிடைத்தான். நான்உன்னை எப்படியெல்லாம் விரட்டினேன்…”
“அதெல்லாம் இப்போது எதற்கு,சார்?”
இதெல்லாம் எனக்கு முதலில் தெரியவில்லை. எதைப்பார்த்தாலும் யாரைப் பார்த்தாலும் எரிச்சல் வந்தது. உண்மையில் நாங்கள் காட்டுமிராண்டிகளாக அலைந்து திரிந்த காலத்திலேயே இந்த நாடும் ஊரும் சட்ட திட்டங்கள் கொண்ட முறையான சமூகமாக இருந்தது. இதெல்லாம் எங்கள் பாட புத்தகங்களிலேயே இருந்தது நான் மனதில் ஏற்றுக் கொள்ளவே இல்லை. சங்கரலிங்கம், நான் உனக்கு எவ்வளவோ கடமைப் பட்டிருக்கிறேன்.
“நான்தான் கடமைப்பட்டிருக்கிறேன். ஒரு சாதாரண ஹமாலாக இருந்த என்னை குமஸ்தா ஆக்கினிர்கள்.”
“சங்கரலிங்கம், நீ எப்படியும் முன்னுக்கு வந்து விடுவாய். சர்க்கார் வேலை இல்லாது போனால்கூட நீ எப்போதும் ஓர் அறிவாளியாக, ஒரு தலைவனாக இருப்பாய். எனக்கு அதில் சந்தேகம் இல்லை. நான் வெறும் பரிட்சை எழுதி இங்கு வந்து உட்கார்ந்திருக்கிறேன்.”
“எனக்கு என்ன சொல்வது என்று தெரியவில்லை.”
“ஏதாவது சொல்லவேண்டும் என்றால் இப்போதே சொல்லிவிடு. நாளைக்கே எனக்குப் பதில் வேறு ஒருவன் வரப் போகிறான். அவனுக்கு இருபத்துமூன்று வயதுதானாம்.”
“அவரும் ஐ.சி.எஸ்.தானே?”
“சங்கரலிங்கம், பிரிட்டிஷ்காரன் இந்தப் பரிட்சையில் தேற நிறையச் சலுகைகள் உண்டு. ஓர் இந்தியன் அவ்வளவு எளிதில் தேற முடியாது.”
“ஏன், சார்?”
“பிரிட்டிஷ்காரனுக்குத் தேர்வு நடப்பது அவன் சொந்த நாடு.. இந்தியனுக்கு இங்கிலாந்து வேறிடம். அதைத் தவிர மதிப்பெண் தருவதிலும் வேறுபாடு இருக்கிறது. வெள்ளைக்காரன் ஐம்பது சத வீதம் பெற்றால் போதும். இந்தியன் நூற்றுக்கு நூறு வாங்க வேண்டும்.”
“அப்போது சுபாஷ் போஸ், ஆர்.சி.தத், அரவிந்த கோஷ் போன்றவர்கள் இவ்வளவு கடுமையான விதிகளையும் தாண்டியா தேர்வு பெற்றார்கள்?”
“எனக்கே இதெல்லாம் தெரியாது. நான் ஒரு முறை கல்கத்தா சென்றிருந்தேன். அப்போது நீ சொன்ன ரொமேஷ் தத்தைச் சந்திக்க வேண்டியிருந்தது. அவர் சொன்னார். எனக்கு ஐ.சி.எஸ். என்று சொல்லிக் கொள்ளவே வெட்கமாயிருந்தது.”
“சார், நீங்கள் இப்படி கூறுகிறீர்கள். ஆனால் இது அவர்களுடைய உரிமை என்றபடி இருந்த பலரை நான்  பார்த்திருக்கிறேன். உங்களுக்கு முன்பு இருந்த சலெக்டர்தான் நாங்கள் எல்லோரும் குதிரை பின்னால் ஓடி வர வேண்டும் என்று உத்தரவு போட்டார்.”
“என்ன அநியாயம்! நானும் அப்படித்தான் ஆரம்ப நாட்களில் இருந்தேன். என்னைப் போன்று இரு மடங்கு வயதானவர்களை ஓடி வர வைத்திருக்கிறேன். சங்கரலிங்கம். உன்னைக் கூட நான் அப்படி ஓட வைத்திருக்கிறேன்..”
“மாடமுக்கு விவரம் தெரியுமா?
“எது?”
“உங்களை மெட்ராஸ§க்கு மாற்றியிருப்பது.”
“நான் இன்னும் அவளிடம் சொல்லவில்லை. இந்த ஊரை விட்டுப் போக என்னை விட அவள்தான் வருத்தப்படுவாள்.”
“இல்லை, சார். அவளுக்குப் புது இடம் போவது மகிழ்ச்சியாக இருக்கும்.”
“தெரியாது. உண்மையில் இந்த ஊரில் என்னை விட அவளுக்குத்தான் நிறைய நண்பர்கள்.  நான் முதலில் ஒரு வருடத்திற்காகத்தான் டின்னவேலிக்கு வந்தேன். ஆனால் இரண்டு ஆண்டுகள் இருந்து விட்டேன். முதல் வருடம் நான் யாரிடமும் பேசாமல், யாரிடமும் எந்த உறவும் வைத்துக் கொள்ளாமல் இருந்து விட்டேன். ஆனால் உலகம் என்பது இங்கிலாந்து மட்டும் அல்ல என்று தெரிவதற்கு அந்த ஓராண்டு தேவைப்பட்டது.”
“நீங்கள் தேவை இல்லாமல் நிந்தித்துக் கொள்கிறீர்கள்.”
“இதெல்லாம் நான் சொல்ல இன்று விட்டால் வேறு சந்தர்ப்பம் கிடைக்காது. வருகிறவன் சரியான வெள்ளைக்காரன். எங்கள் ஊரில் ஸ்காட்லண்டுக்காரர்கள் என்றால் கொஞ்சம் இளப்பம்.”
“பாஸ்வெல்லே சொல்லியிருக்கிறார்.”
’அப்படியா? எங்கே?”
“ஜான்ஸன் வாழ்க்கை வரலாற்றில்.”
ஸ்காட் சங்கரலிங்கம் கையைப் பிடித்துக் கொண்டான். “நீ படித்திருக்கிறாயா? சங்கர்லிங்கம், நீயும் என்னோடு மெட்ராஸ் வந்து விடு.”
சங்கரலிங்கம் பதில் பேசாமல் இருந்தான்.
“இல்லை, சங்கரலிங்கம். எங்கள் கவர்னர் முன் நாங்கள் அடிமைகள் போலத்தான் இருக்க வேண்டும். உண்மையில் இதை ஒரு வெள்ளைக்காரன் எதிர்க்கவில்லை. ஆனால் நிறைய இந்தியர்கள் எதிர்த்திருக்கிறார்கள். நீயும் வேண்டாம், உன் வேலையும் வேண்டாம் என்று உதறி எறிந்திருக்கிறார்கள். எனக்குப் பாண்டிச்சேரி சென்று அரவிந்த கோஷைப் பார்க்க வேண்டும் போலிருக்கிறது. ஆனால் முடியாது.”
“சார், உங்களைத் தனியே விட்டுச் செல்கிறேன். நீங்கள் இவ்வாறெல்லாம் ஒரு குமஸ்தாவிடம் பேசக் கூடாது.”
“நான் உன்னை என் நண்பனாக, ஒரு வழிகாட்டியாக நினைத்துப் பேசுகிறேன். இன்று விட்டால் அப்புறம் சந்தர்ப்பமே கிடைக்காது.”
”நீங்கள் சென்னை சென்றால் அரவிந்தரை விட ரமணரைப் பார்ப்பது நல்லது. அரவிந்த கோஷ் ஐ.சி.எஸ். ஞாபகத்தில் உங்களோடு பழைய ஐ.சி.எஸ்.காரர்கள் பற்றி விசாரித்துக் கொண்டிருக்கும் அபாயம் இருக்கிறது. ரமணர் பழைய ஞாபகமே இல்லாமல் உங்களோடு பேசக் கூடும். இல்லை, உங்களுடன் அவர் பேசாமலேயே  போனாலும் போய் விடலாம். மலையைச் சுற்றிக் கொண்டிருப்பார்.”
“எங்கே அது?”
“திருவண்ணாமலை. ஒன்றுமே வேண்டாம். நீங்கள் உங்கள் பொறுப்புகளைப் பார்த்துக் கொள்ளுங்கள்.”  
”சங்கரலிங்கம், நான் உன் வீட்டுக்கு வர ஆசைப்படுகிறேன். அழைத்துப்போக முடியுமா?”
“சார், கலெக்டர் குமஸ்தா வீட்டுக்கெல்லாம் போகக் கூடாது. மேலும் என் வீடு இருபது மைல் தள்ளி இருக்கிறது.”
“ஊர் பெயர் என்ன?”
     சங்கரலிங்கம் சொன்னான்.
     ஸ்காட் முகம் கறுத்தது “அங்குதான் நானும் என் மனைவியும் மண்டியிட்டு மன்னிப்பு கேட்டோம்.”
”நீங்கள் எங்கள் கிராமத்துப் பெண்ணிடம் அப்படி நடந்து கொண்டிருக்கக் கூடாது. மாட்டுக்கும் மனிதனுக்கும் வித்தியாசம் தெரியாதா? என்ன செய்வது? கிராமத்தார்கள் கொதித்துப் போய் விட்டர்கள்.”
“தவறுதான். பெரிய தவறுதான்.”
”அன்று அவர்கள் உங்களையும் மாடமையும் உயிரோடு கொளுத்த இருந்தார்கள்.”
“அந்த நாளை நினைத்து நான் பல இரவுகள் தூங்காமல் இருந்திருக்கிறேன். நீ அன்று அவர்களுடன் பேசி சமாதானப்படுத்தாமல் இருந்தால் நாங்கள் இன்று உயிரோடு இருந்திருக்க மாட்டோம்.”
“நானும் பயந்து விட்டேன்.  விஷயம் இவ்வளவு தீவிரமாகப் போய் விடும் என்று நான் நினைக்கவில்லை.”
“அந்த நாளில்தான் சுயகௌரவம் என்பது வெள்ளைக்காரனின் ஏகபோகம் அல்ல என்று நான் தெரிந்து கொண்டேன்.”
”சார், இப்போது நான் உங்களிடம் ஒரு விஷயம் சொல்லவேண்டும்.”
“என்ன?”
“நானும் பயந்து விட்டேன். இருநூறு பேர் கூடி விட்டார்கள். கொளுத்த வருவார்கள் என்று தெரியாது. நானும் அந்த நாளை நினைத்துப் பல இரவுகள் தூங்காமல் விழித்திருந்து அவதிப் பட்டிருக்கிறேன்.”
“வட இந்தியாவில் வெள்ளைக்காரர்களைத் துப்பாக்கியால் சுட்டிருக்கிறார்கள். குண்டு எறிந்திருக்கிறார்கள். ஆனால் உயிரோடு கொளுத்தியதில்லை.”
“இங்கேயும் ஒரு துரையை ஒருவர் சுட்டுக் கொன்றிருக்கிறார்.”
“இங்கேதான்–மணியாச்சியில்.”
”உங்கள் விஷயத்தில் இவ்வளவு தீவிரமாக இருப்பார்கள் என்று நான் நினக்கவில்லை. நான் தவித்துப் போய்விட்டேன். தெய்வத்தை வேண்டினேன்”
“நீ எதற்கு அவ்வளவு தவிக்க வேண்டும்?”
     “ அன்று அந்தக் கிராமத்தாரைக் கூட்டியது யார் தெரியுமா?”
“தெரியாது,”
சங்கரலிங்கம் ஒரு கணம் ஸ்காட் முகத்தையே உற்றுப் பார்த்தான். பிறகு சொன்னான்..”நானும் விஷயம் இவ்வளவு மோசமாகப் போகும் என்று நினைக்கவில்லை. குளத்தில் துணி தோய்த்துக் கொண்டிருந்த பெண்ணிடம்  ஆறுதல் கூறினேன். அவள் சமாதானமாகி விட்டாள். நீங்கள் உங்களை தொடர்ந்து வரச் சொல்லிவிட்டுக் குதிரையில் போய் விட்டீர்கள்.”
இருவரும் மௌனமாக இருந்தார்கள்.
சங்காலிங்கம் சொன்னான். “ நான் உங்களைப் பின்தொடரவில்லை.”
ஸ்காட் கண்களை விரித்துப் பார்த்தான்.
“கிராமம் சென்று விஷயத்தைச் சொன்னது நான்தான்.”     
  

ஒரு உரையாடல் தொடருகிறது……

.நவீன விருட்சம் 99வது இதழில் வெளிவந்தது…..
அழகியசிங்கர்
நவீன விருட்சம் ஒவ்வொரு இதழிலும் உரையாடல் பாணியில் புத்தகங்கள் பற்றி, இலக்கியக் கூட்டங்கள் பற்றி, எழுத்தாளர்களைப் பற்றி செய்திகளை அலசுவேன்.  நவீன விருட்சத்தில் இரண்டு பக்கங்கள் வரும்வரை இதை எழுதி முடிப்பேன்.  
இதுமாதிரி எழுத என்னைத் தூண்டியவர் ஒரு விதத்தில் க நா சுதான்.  அவருடைய புத்தகமான ‘படித்து விட்டீர்களா?’ என்ற புத்தகத்தைப் படித்துதான் உரையாடல் பாணியில் எழுத வேண்டுமென்று தோன்றியது.
என்னுடன் உரையாடலைத் தொடங்க ஜெகனும், மோஹனியும் சம்மதம் தெரிவித்தார்கள்.  அவர்களுக்கு என் நன்றி.
        அழகியசிங்கர் : வணக்கம்.
ஜெகன், மோஹினி ஒரே குரலில் வணக்கம்.
அழகியசிங்கர் :  என்ன உங்கள் இருவரையும் ஆறாம் தேதியிலிருந்து 13ம் தேதி வரை பார்க்க முடியவில்லை.
ஜெகன் : உண்மையில் உங்களைத்தான் பார்க்க முடியவில்லை.
மோஹினி : நான் போன் செய்தால், நீங்கள் போனையே எடுக்கவில்லை. 
 மேலும் நான் சினிமாவில் இருக்கிறேன் என்று தகவல் வேறு    கொடுத்துக்கொண்டே இருந்தீர்கள்.
அழகியசிங்கர் : ஆமாம் 13ம் சென்னை சர்வதேச சினிமா விழாவில் கலந்து கொண்டிருந்தேன். 
ஜெகன் :  எல்லாப் படங்களையும் பார்க்க முடிந்ததா?
அழகியசிங்கர் : பார்க்க முடியவில்லை.  100 படங்களுக்கு மேல் காட்டினார்கள்.  நான் 12 படங்களுக்கு மேல் பார்க்கவில்லை.
மோஹினி : முடியாது.  வயது ஒரு காரணம்.
ஜெகன் :  மேலும் தொடர்ச்சியாக பார்த்துக் கொண்டிருந்தால் என்னமோ மாதிரி இருக்கும்.
அழகியசிங்கர் :  ஆமாம்.  என்னால் இரண்டு  படங்களை சேர்ந்தாற்போல் பார்க்கமுடியவில்லை.   ஒரு படம் பார்த்துவிட்டு எழுந்தால்  தலை ஒரு சுற்று சுற்றும்.
மோஹினி : தியேட்டரிலேயே நாம் தொடர்ந்து ஒரு படத்தைப் பார்க்க முடியவில்லை.
அழகியசிங்கர் :  ஐநாக்ஸ் என்ற தியேட்டரில் உட்கார்ந்து ஒரு படத்தைப் பார்ப்பதுபோல் ஒரு தண்டனை யாருக்கும் கிடைக்க வேண்டாம.
ஜெகன் : நீங்கள் பார்த்ததில் எந்தப் படம் சிறப்பானது.
அழகியசிங்கர் :  ஒவ்வொரு படமும் ஒவ்வொரு விதத்திலும் சிறப்பாக இருநதது.  ஏன் நம் ஊரிலே இதுமாதிரி படங்களை எடுக்க முடியவில்லை என்று தோன்றியது.
மோஹினி : சினிமா என்பதே ஒரு வியாபாரம்.  கோடிக்கணக்கில் முதல் போடவேண்டும்.  பலருடைய முயற்சி வேண்டும்.  
ஜெகன் :  தமிழிலேயே ஒரு ஆண்டிற்கு 300 படங்களுக்கு மேல் கொண்டு வருவதாக கேள்விப்பட்டேன்.
மோஹினி :  பல படங்கள் தயாரிக்கப்பட்டு தியேட்டர் கிடைக்காமல் ரிலீஸ் ஆகாமல் இருக்கிறது.
அழகியசிங்கர் :  எத்தனையோ படங்களை நாம் பார்க்கவே முடிவதில்லை.  இந்த உலகப் பட விழாவில் நான் தெரிந்து கொண்டது இதுதான்.  இதில் பார்க்காமல் போய்விட்ட படங்களைப் பற்றி நம்மால் என்ன செய்ய முடியும் என்பதுதான்.
மோஹினி :  இது புத்தகங்களுக்கும் பொருந்தும்.
ஜெகன் :  உண்மைதான் எத்தனைப் புத்தகங்களைத்தான் நாம் படிக்க முடியும்.
அழகியசிங்கர் : இந்தத் தருணத்தில் க.நா.சு போன்ற விமர்சகர் முக்கியமான பணியைச் செய்ததாக நினைக்கிறேன்.  அவர் என்னன்ன புத்தகங்களைப் படிக்கலாம் என்று சொல்லி சென்றதாக நினைக்கிறேன்.
ஜெகன் :  புத்தகம் என்றவுடன் வெள்ளத்தால் உங்கள் புத்தகம் போனதைப் பற்றி எழுதியிருந்தீர்கள்..
அழகியசிங்கர் : ஆமாம். ஒரு 20000 செலவு செய்து 4 புத்தகங்கள் அச்சடித்தேன்.  வெள்ள நீரால் நனைந்து விட்டன.  அதைவிட முக்கியம் நான் அவ்வப்போது புத்தகம் வாங்கும் பைத்தியம்.  அவையெல்லாம் நனைந்து என்னைப் பார்த்து எள்ளி நகையாடின.  என் கார் மாத்திரம் தப்பித்து விட்டது.   ஆனால் இரண்டு டூ வீலர்கள் நாசம்.  படிக்கட்டு வழயாக ஆறாவது படிக்கட்டு வரை தண்ணீர் வர ஆரம்பித்து விட்டது. எனக்கு ரொம்ப வருத்தம் விக்கிரமன் என்ற எழுத்தாளருக்கு ஏற்பட்ட மரணம்.  மேற்கு மாம்பலத்தில் ஜெயசங்கர் தெருவில் வசித்து வருபவர்.  டிசம்பர் ஒன்றாம் தேதி எதிர்பாராதவிதமாய் மரணம் அடைந்து விட்டார்.  அவர் பூத உடலை உடனடியாக தகனம் செய்ய முடியாமல் பீரிஸர் இல்லாமல், இறந்த உடலுடன் அவர் குடும்பத்தினர் பட்ட அவதியை யாரும் படக் கூடாது.
ஜெகன் :  இதன் மூலம் என்ன தெரிகிறது
அழகியசிங்கர் : வாழ்க்கை நிச்சயமில்லாதது என்பதைத்தான் இது காட்டுகிறது.  நாம் எவ்வளவு பொருள் சேர்த்தால் என்ன?  நம் கண் முன்னே எல்லாம் போனால் நாம் என்ன செய்ய முடியும்?  
மோஹினி :  வழக்கம் போல இந்த முறை பல எழுத்தாளர்கள் இறந்து விட்டார்கள் அவர்கள் லிஸ்டைப் படிக்கிறேன். 1. விக்கிரமன 
2. சார்வாகன் 3. மா வெ சிவக்குமார் 3. பேராசிரியர் கே ஏ குணசேகரன்    4. காந்திய எழுத்தாளர் லா சு ரங்கராஜன் 5. பதிப்புச் செம்மல் வானதி திருநாவுக்கரசு
(மறைந்த எழுத்தாளர்களுக்காக ஒரு நிமிடம் மௌன அஞ்சலி செலுத்துகிறார்கள்.)

சந்தியாவல்லியைத் தேடி போகும் போது

சே சேவற்கொடியோன்

நீலக்குயில் இதழில் வெளிவந்த கவிதை சந்தியாவல்லியைத் தேடி போகும் போது என்ற ஒன்று.  சே சேவற்கொடியோன் என்பவர் எழுதி உள்ளார்.  யார் இந்த சேவற்கொடியோன் என்பது தெரியவில்லை.  ஆனந்த விகடனில் இருந்த தாமரை மணவாளன் என்ற எழுத்தாளரா என்பது சந்தேகமாக உள்ளது.  
ஆனால் இந்தக் கவிதை படிக்க சுவாரசியமாக உள்ளது.  அதனால் இதை இங்கு தருகிறேன்.  நண்பர்களே, படித்து விட்டு உங்கள் கருத்துகளை எழுதி அனுப்புங்கள்.  இந்தக் கவிதைக்கு பத்துக்கு எத்தனை மதிப்பெண் கொடுக்கலாம்?  கவிதை வெளியான ஆண்டு மார்ச்சு 1975.

சந்தியாவல்லியைத் தேடி போகும் போது




பஞ்சாயத்து ரேடியோ
பாடி முடிக்கையில்
சின்னக் கண்ணய்யா தோப்பில்
சாமியாடடம் தொடங்கும்
குருட்டு ஆறுமுகம்
மணிக்குறவன் பாட்டை
தெப்படமண்டபத்திலிருந்து
திசையெல்லாம் பரப்புவான்
கிறுக்கு அழகம்மாள்
உடலைத் தொட்டிழுத்த
பெரிய தனக்காரருக்கு
பிலாக்கணம் பாடுவாள்
ஆண்டி வயல்கிடைகாக்கும்
ஐயாவுக்கோனார்
மாயவதாரன் கதையை
மனமுருகிப்பாடுவார்.
தேங்காய் திருடிப்பங்குவைக்கும்
நடமாடும் பேயரவம்
சுடுகாட்டில் கேட்கும்
சூரியன் பீடி
கொள்ளிவாய் பிசாசாய்
அச்சுறுத்தும்
கடைசாத்தி ஊர் போகும்
சங்கரன் செட்டி
சைக்கிளை மிதித்தபடியே
நமக்கினி பயமேது பாடலை
பயத்தோடு பாடுவார்.
சேவுகப்பெருமாள் கோயில்
பட்டத்துக்காளை
செறியடித்துக் கதறி
கொண்டிப் பசுக்களை கூப்பிடும்
முறைபோட்டு மடை திறக்கும்
காவல்காரன் முனகலுடன்
நீர்குறையும் கோபத்தில்
தவளை கத்தும்
களத்து வீட்டை நெருங்கையில்;
காவலுக்குப் படுத்திருக்கும்
தேவரின் குறட்டைச் சத்தம்
பாராக கொடுக்கும்
வல்லியோ 
தலையணையில் காலும்
அடுப்படியில் தலையுமாக
அவிழ்ந்து கிடப்பாள்.
 

விருட்சம் இலக்கியச் சந்திப்பு – 21

      நவீன எழுத்தாளன் இறந்து விட்டானா?

பேசுவோர் :    கௌதம சித்தார்த்தன்

இடம் :    அலமேலு கல்யாண மண்டபம
  அகஸ்தியர் கோயில் பின்புறம்
19 ராதாகிருஷ்ணன் தெரு
தி நகர், சென்னை 600 017

தேதி 19.03.2016  (சனிக்கிழமை)

நேரம் மாலை 5.30 மணிக்கு

பேசுவோர் குறிப்பு : 1992லிருந்து  ‘உன்னதம்’ என்ற சிற்றேடை பல ஆண்டுகளாக நடத்தியவர்.  இதுவரை 5 சிறுகதைத் தொகுதிகளும்,    7 கட்டுரைத் தொகுதிகளும் கொண்டு வந்துள்ளார். 8 விருதுகள்  இலக்கியத்திற்காகப் பெற்றவர்.  சமீபத்தில் மலேசியாவிற்குப் போய்விட்டு வந்துள்ளார்.   கவுந்தன்பாடி என்ற ஊரைச் சார்ந்தவர்.

அனைவரும் வருக,

அன்புடன்
அழகியசிங்கர் – ஆடிட்டர் கோவிந்தராஜன்

அந்தி நேரத்தில் (நகுலனுக்கு)

ஷண்முக சுப்பையா




காற்றைப் பிடித்து கல்லாக்க
வீட்டு முற்றத்தில் வீற்றிருந்தேன்
பால் புகைப்படலத்தின்
வெளிப்படை மறைப்பில்
புஷ்ப விமானங்கள்
பூப்பந்தெறிந்தன

தாமரை ஒன்று ஆம்பலாய் குவிந்து
வழிமறந்து அறை புகுந்த வெளவாலாய்
சிறகடித்துச் சிறை உடைக்க
நாற்புறச் சுவர்க்கட்டில் முட்டி மோதி
முடங்கிக் கிடக்கவே
தாரைகள் இரண்டு
பார்வை இருண்டு
பாரை நோக்கிப் பனிமுத்துதிர்த்தன

கிளி மரக் கொம்பில்
சுற்றிப் பற்றிய
முற்றத்து முல்லையின் நாற்றம்
மூளையத் துழைத்தது.

புழக்கடைப் பக்கத்து
சீமைப் பப்பாளி
ஊமைக்கொப்பாகி

நீண்டு உருண்டு திரண்ட தன் காய்களை
தலைவிரிகோல்த்திரைக்குள் மறைத்து
அலைவிரித்தலறும் குகைக்குள் எழுந்து
அம்மண ஆட்டம் ஆடிற்று
பக்கவாட்டுப் புற்றிலிருந்து
எரிமலைக் குழம்பாய்
கரிநிறச் சாரை
வழிந்து ஒழுகி
பள்ளத்தாக்கில் சென்று மறைந்தது.

குட்டிச் சுவரைத் தொட்டு மேலே
மீகான் மேனோனின்
நங்கூரம் பாய்ச்சிய
சிங்கார விடு
நந்தியாய் மறைத்தது சங்கரன் கோயிலை

விண்வெளியில் ஒரு கொள்ளி மீன்
எள்ளி நகையாடி எரிந்து விழ
எழுந்தகம் புகுந்தேன்.

எதிரும் புதிருமாய்
சபரிமலையில்
தர்மசாஸ்தாஅமர்ந்திருந்தார்.
குமரி முனையில்
விவேகானந்தா நின்றிருந்தார்.

ஆச்சரியமாய் இருக்கிறது ஷண்முக சுப்பையாவா இப்படி கவிதை எழுதி உள்ளார் என்று.  மிக எளிமையாக கவிதை எழுதுபவர் ஷண்முக சுப்பையா.  மார்ச்சு 1975ஆம் ஆண்டு நீலக்குயில் என்ற பத்திரிகையில் நகுலனுக்கு என்று இக் கவிதை பிரசுரமாகி உள்ளது.