Category: Uncategorized

கேள்வி கேட்பவர் : நான் பார்க்கிறவரையில் என் உடலில் எந்தத் தவறும் இல்லை அதேபோல் என் உண்மை சொரூபத்திலும். இரண்டுமே என்னுடைய தயாரிப்பு இல்லை. அதை மேன்மைப் படுத்தத் தேவையுமில்லை. எது தவறாக உள்ளதென்றால் ‘உள் உடல்’. அதை ‘மனம்’ என்றோ, உள்ளுணர்வு என்றோ எப்படியெல்லாமோ குறிப்பிடலாம்.
மஹாராஜ் : உன் மனத்தைப் பொறுத்தவரை எது தவறு என்று கருதுகிறாய்?
கே.கே : அது நிம்மதியில்லாமல் இருக்கிறது. மகிழ்ச்சியை அடைய பேராசை உடையதாக உள்ளது. அதேபோல் மகிழ்ச்சியற்ற நிலையை எண்ணி பயப்படுகிறது.
மஹாராஜ் : மகிழ்ச்சியை நாடுவதிலும், மகிழ்சியற்ற நிலையை உதறுவதிலும் என்ன தவறு இருக்கிறது? துன்பம், மகிழ்ச்சி என்ற இரு கரைகளில்தான் வாழ்க்கை என்ற ஆறு ஓடிக்கொண்டிருக்கிறது. எப்போதும் மனம் வாழ்க்கையுடன் பயணிக்கத் தடுமாறும்போதுதான் அது கரைகளில் மாட்டிக்கொள்கிறது. அது ஒரு பிரச்சினையாக உருவெடுக்கிறது. வாழ்க்கையுடன் ஒன்றிப்போவதில் நான் குறிப்பிடுவது ஏற்றுக்கொள்வது என்ன வருகிறதோ அது வரட்டும், என்ன போகிறதோ அது போகட்டும் என்று. எதைப் பற்றியும் ஆசைப் படாதே, எதைப் பற்றியும் பயப்படாதே, எது எப்போது நடந்தாலும் உண்மையை அவதானித்துக்கொள். ஏற்படுவது நீ அல்ல. உனக்குத்தான் ஏற்படுகிறது. கடைசியாக நீ அவதானிப்பவனாகவும் இல்லை. நீதான் முழுக்க ஏற்றுக் கொள்கிற சக்தி உள்ளவனாக இருக்கிறாய். அதனால் உன்னை அரவணைத்துக் கொள்ளும் உள்ளுணர்வுதான், உருவாக்கக் கூடியதாகவும், வெளிப்படுத்தக் கூடியதாகவும், திறன் படைத்ததாகவும் உன்னை ஆக்குகிறது.
கே.கே : இன்னும் உடலுக்கும், ஆத்மாவிற்கும் இடையில் மேகம் சூழ்வதுபோல் எண்ணங்களும், உணர்வுகளும் உள்ளன. அவை உடலுக்கும் ஆத்மாவிற்கும் எந்த உதவியையும் செய்வதில்லை. இந்த எண்ணங்களும், உணர்வுகளும் மேலோட்டமானவை, வெளிப்படையானவை, அர்த்தமற்றவை. மூளையில் பதிந்துள்ள தூசுகள் போல் குருடாக்குபவை, உறையவைப்பவை. இருந்தும், நம்மைத் தடுமாற வைக்கவும், அழிக்கவும், .அவை இருக்கத்தான் செய்கின்றன.
மஹாராஜ் : நிச்சயமாக. ஒரு அனுபவத்தின் நினைவு அனுபவமாக இருக்காது. எதிர்பார்க்கக் கூடிய ஒன்றாகக் கூட இருக்காது. நிச்சயமாக இந்தத் தருணத்தின் அனுபவத்தை அறிய வித்தியாசமான தனிப்பட்ட ஏதோ ஒன்று உள்ளது. ஏற்கனவே முடிந்த, வரப்போகிற ஒன்றில் இல்லை. உண்மைநிலையுடன் கூடிய இந்தத் தருணத்தின் வாழ்வின் தன்மையில் உள்ளது. வெளிச்சம் காட்டக்கூடிய ஒன்றாக அது உள்ளது. உண்மையான நடப்பியியலின் முத்திரை அதில் உள்ளது. இதை இறந்தகாலமும், எதிர்காலமும் தர இயலாது.
கே.கே :: எது தர உள்ளது ‘உண்மையான நடப்பியியலின் முத்திரையை?’
மஹாராஜ் : எதிர்காலத்தையும், இறந்தகாலத்தையும் வேறுபடுத்த, உண்மையில் வித்தியாசமான எதுவும் இப்போதைய சம்பவத்தில் இல்லை. ஒரு சில கணத்தில் இறந்த காலம் உண்மையாக இருக்கக் கூடும். அதே போல் எதிர்காலமும் மாறலாம். ஆனால் ‘இப்போதை’ வித்தியாசப்படுத்த என்ன இருக்கிறது? பொதுவாக என் இருப்பு. நான் இப்போது இருந்துகொண்டு இருப்பதால் நான் உண்மையாக இருக்கிறேன். இப்போது என்னிடம் என்ன உள்ளதோ அது என் சொரூபநிலையுடன் பகிர்ந்து கொள்கிறது. கடந்த காலம் நினைவில் மட்டும் உள்ளது. எதிர்காலம் கற்பனையில் உள்ளது. தற்போதைய நிகழ்ச்சி என்பதில் ஒன்றுமில்லை. அது மிகச் சாதாரணமாக கடிகாரத்தின் ஒலி அடிப்பதுபோல் இருக்கலாம். கடிகாரத்தின் ஒவ்வொரு ஒலிக்கும் வித்தியாசமில்லை என்றாலும், இப்போதைய மணி ஒலிக்கும், முன்பு அடித்த ஒலிக்கும் வித்தியாசம் உண்டு. அதேபோல் அடுத்தது அடிக்கப்போகும் மணி ஒலிக்கும் வித்தியாசமுண்டு. நீ எதிர்பார்த்ததுபோல அல்லது ஞாபகப்படுத்தியதுபோல. எது என் கவனத்தில் இப்போது இருக்கிறதோ அது என்னுடன் எப்போதும் உள்ளது. என்னுடைய செரூபநிலையிலிருந்து நான் இப்போதைய நிகழ்வை வெளிப்படுத்துகிறேன்.
கே.கே :: ஆனால் நாம் ஞாபகத்தில் உள்ள விஷயங்களுடன் ‘அது இப்போதைய உண்மை’ என்று நாம் ஈடுபடுவோம்.
மஹாராஜ்: நாம் ஞாபகங்களை மதிப்பது அவை இப்போதில் வரும்போதுதான். மறந்து போனதை நாம் எடுத்துக்கொள்வதே கிடையாது. அதை ஞாபகப்படுத்திக்கொள்ளும்போது அதாவது இப்போதைக்குக் கொண்டுவரும்போதுதான்.
கே.கே : ஆமாம் நான் பார்த்திருக்கிறேன். ‘இப்போதில்’ சிவ தெரியாத விஷயம் தொடர்ந்து நடந்துகொண்டே வரும் ‘இப்போதில்’ தற்காலிக உண்மைபோல் தோற்றம் தரும்.
மஹாராஜ் : தெரியாத விஷயம் என்று சொல்லக் கூடாது. அது தொடர்ந்து செயல்படுவதைப் பார். நீ பிறந்ததிலிருந்து அது மாறி உள்ளதா? நம்மைச் சுற்றிலும் உள்ள விஷயங்களும், ஞாபகங்களும் எப்போதும் மாறிக்கொண்டே இருக்கும். ஆனால் இப்போது என்ன என்பதில் உள்ள உண்மைநிலை எப்போதும் மாறாது, ஏன் கனவிலும் கூட..
கே.கே : ஆழ் தூக்கத்தில் தற்போதைய உண்மைநிலை பற்றிய அனுபவம் இல்லை
மஹாராஜ் : ஆழ் தூக்கத்தில் குறிப்பிடப்பட வேண்டிய ஞாபகங்கள் இல்லாமலிருக்கலாம். ஆனால் பொதுவான ஞாபகமான அரோக்கியநிலை தொடர்ந்து இருந்துகொண்டிருக்கும். ‘ஆழ் தூக்கத்தில் இருக்கிறேன்’ என்று சொல்வது ‘நான் இல்லை’ என்று சொல்கிற தன்மையிலிருந்து மாறுபடுகிறது.
கே.கே : முதலில் இருந்து நாம் கேள்வியைச் சொல்லிப் பார்ப்போம். அடிப்படையான வாழ்க்கைக்கும், வாழ்க்கையின் உணர்வுக்கும் மனமும் அதனுடைய மாறும் தன்மைகளும் இருக்கின்றன. தொடர்ந்து வெளிப்படும் முடிவில்லாத நினைவோட்டம் அர்த்தமற்றவை, துன்பத்தைத் தரக்கூடியவை. துன்பம்தான் எப்போதும் உள்ள நிலை. மகிழ்ச்சியான நிலை என்று நாம் சொல்வது, இரு துன்பமான நிலைகளின் இடைவெளியில்தான். ஆசையும், பயமும் வாழ்க்கையுடன் பின்னிப் பிணைந்தவை. அவை இரண்டும் துன்பத்தை உருவாக்கும். நம்முடைய கேள்வி, மகிழ்சிகரமான மனம் என்பது சாத்தியமா?
மஹாராஜ் :ஆசை என்பது மகிழ்ச்சியிலிருந்து உருவாகும் ஞாபகம் மட்டும். அதேபோல் பயம் துன்பத்திலிருந்து உருவாகக் கூடியது. இரண்டுமே மனதை நிம்மதியாக இருக்க விடுவதில்லை. ஒரு துளி மகிழ்ச்சியின் கணம் என்பது தொடர்ந்து ஓடிக்கொண்டிருக்கும் துன்பத்திலிருந்து வரக்கூடியது. எப்படி மனம் சந்தோஷமாக இருக்க முடியும்?
கே.கே : நாம் ஆசையை நாடும்போதும் துன்பத்தை எதிர்பார்க்கும்போதும் அது உண்மையாக இருக்கிறது. ஆனால் எதர்பாராத தருணங்கள் ஏற்படுவதுண்டு. எதிர்பாராத சந்தோஷம். வெறும் சந்தோஷம் மட்டும். அதாவது ஆசையால் பாதிக்காத சந்தோஷம். கடவுள் கொடுத்தது.
மஹாராஜ் : இருந்தாலும் மகிழ்ச்சி என்பது துன்பத்தை பின்னணியாகக் கொண்டு இயங்கும் மகிழ்ச்சிதான்.
கே.கே : துன்பம் என்பது பிரபஞ்சத்தின் உண்மையா அல்லது மூளை விஷயமா?
மஹாராஜ் :: இந்தப் பிரபஞ்சம் முழுமையாக உள்ளது. எங்கே முழுமை உள்ளதோ எங்கே எந்தக் குறையும் இல்லையோ அப்போது எது துன்பத்தைத் தர இயலும்?
கே.கே : இந்தப் பிரபஞ்சம் முழுமையாக இருக்கலாம் ஆனால் சில விபரங்களில் முழுமை இல்லாமல் உள்ளது.
மஹாராஜ் : முழுமையின் ஒரு பகுதியான முழுமை கூட பூரணத்துவமாக உள்ளது. தனியாக அதைப் பார்க்கும்போதுதான் அது கோளாறு உடையதாகத் தோன்றும். அதுதான் துன்பத்தின் ஆரம்பமாகவும் இருக்கும். எது தனிமைப்படுத்துகிறது?கே.கே : விஸ்தாரமில்லாத மனம் கூட காரணமாக இருக்கலாம். அப்படிப்பட்ட மனது முழுமையை பகுதியின் மூலம் உணரமுடியாது.மஹாராஜ் : நல்லது. மனது அதனுடைய இயல்புபடி பிரிந்து எதிர்ப்பையும் தெரியப்படுத்தும். வேறு எதாவது மனம் இருக்கிறதா? எல்லாவற்றையும் ஒழுங்கு செய்து பூரணத்துவத்தைத் தர. அது முழுமையை பகுதியின் மூலம் உணரும். அதேபோல் பகுதியை, முழுமையுடன் ஒருங்குப் படுத்தவும் செய்யும்.
கே.கே : இன்னொரு மனம் எங்கே போய் பார்ப்பது?
மஹாராஜ் : குறுகியத் தன்மை, பிரித்தாளும்தன்மை, எதிர்ப்பைத் தெரிவிக்கும் தன்மை என்று எல்லாவற்றையும் மீறிய மனத்தை நோக்கிச் செல்ல வேண்டும். நமக்குத் தெரிந்த மனக் கிலேசங்களை முடிவுக்குக் கொண்டு வருதல். எப்போது இது எல்லாம் முடிவுக்கு வருகிறதோ அப்போதுதான் இன்னொரு மனம் பிறக்கிறது.
கே.கே : அந்த இன்னொரு மனதில் சந்தோஷமும் துக்கமும் எப்போதும் இருப்பதில்லை.
மஹாராஜ் : நம்ம விருப்பப்படி தெரிந்தும் உதறியபடியும் அல்ல. உண்மையில் அன்பை வெளிப்படுத்த சொற்களைத் தேடும்போது பல தடைகளைச் சந்திக்கிறோம். நான் குறிப்பிடும் மனம் எப்போதும் அன்பு நிறைந்தது. சூழ்நிலைகளை எதிர்த்துப் போராடக்கூடியது. ஆரம்பத்தில் வெறுப்படையக் கூடியதாக இருந்தாலும், இறுதியில் வெற்றி அடையக் கூடியது.
கே.கே : பாலம் போல் அன்பானது நமது ஆன்மாவிற்கும் உடலுக்கும் இடையே செயல்படுவதாகத் தோன்றுகிறது.
மஹாராஜ் : வேறு என்ன? மனம் பெரிய பள்ளத்தை உருவாக்குகிறது. உணர்வுள்ள இருதயம் அதைத் தாண்டி விடுகிறது.

எஸ் வைத்தியநாதன் என்ற என் நண்பரைப் பற்றி சொல்ல விருப்பப்படுகிறேன். எனக்கு சில இலக்கிய நண்பர்களை அறிமுகப்படுத்தியதற்கு வைத்தியநாதன் ஒரு முக்கிய காரணம். ஒரு இலக்கியச்சிந்தனைக் கூட்டத்தில்தான் வைத்தியநாதனை சந்தித்தேன். இந்தச் சந்திப்பை ஏற்படுத்தியவர் நடராஜ் என்ற நண்பர். வைத்தியநாதன் மூலம் ழ என்ற பத்திரிகை பற்றியும், அதில் அப்போது எழுதிக் கொண்டிருக்கும் சில நண்பர்களையும் அறிமுகப்படுத்தினார். பெரும்பாலும் கவிதைகளை எழுதிக் கொண்டிருக்கும் அந்த இலக்கிய நண்பர்கள் கவிஞர்கள் என்று தங்களை அறிமுகப்படுத்திக் கொள்ள விரும்ப மாட்டார்கள்.எல்லோரும் கவிதைகள் எழுதுபவர்கள். கவிதைகளைப் பற்றி பேசுபவர்கள். வைத்தியநாதன் ஒரு கவிஞர். ழ பத்திரிகை நினைத்தபோது வரக்கூடிய பத்திரிகை. பத்திரிகை ஆசிரியர் ஆத்மாநாம் தற்கொலை செய்து கொண்டபோது, பெரிய அதிர்ச்சி அதில் ஈடுபட்ட நண்பர்களுக்கு ஏற்பட்டது. ஆத்மாநாமிற்காக நடந்த இரங்கல் கூட்டத்தில் அவருடைய நண்பர்கள் பெரிய வருத்தத்துடன் இருந்தார்கள். எனக்கு ஆத்மாநாம் அவ்வளவு நெருக்கம் கிடையாதென்றாலும், ஒன்றிரண்டு முறை சந்தித்திருக்கிறேன். அவருடைய புத்தகமான காகிதத்தில் ஒரு கோடில் அவருடைய கையெழுத்தை வாங்கியிருக்கிறேன். எளிமையான வரிகள் கொண்ட ஆத்மாநாம் கவிதைகள் கவிதை உலகத்தில் புதிய மாற்றத்தை உருவாக்கி உள்ளன. ஆத்மாநாம் போலவே ழ பத்திரிகையில் அறிமுகமானவர்கள் விதம் விதமாய் புதிய கவிதைகளை உருவாக்கியவர்கள். ஆத்மாநாம் குறித்து வைத்தியநாதன் எழுதிய கவிதையைத்தான் நான் உங்களுக்கு அறிமுகப்படுத்த விழைகிறேன். இக் கவிதை விருட்சம் தொகுதியில் வெளிவந்துள்ளது.
உறுதிமொழி 82இன்றோடு நழுவிய பதக்கங்கள் எவரையும் நினைவூட்டப் போவதில்லை – வளைந்த மீசை கொண்ட பயணியை மீண்டும் சந்திக்கப் போவதில்லை – நந்தவனமெனக் கண்டதில் பழுதில்லை உலாவ முயன்றதில்தான் தவறு – தொடைகள் நடுவில் புதைந்த தலையணை இன்று உலகோடு கொள்ளும் நட்பு.
உறுதிமொழி 84மெல்லதன்னையே எடுத்து நிறுத்திக் கண்டார் மெல்ல உள்ளதை எடுத்து நிறுத்திக் கண்டார் மெல்ல அற்றதை எடுத்துக் நிறுத்திக் கண்டார். உள்ளதும் அற்றதும் கண்டவர் மெல்லத் தன்னையே எடுத்து நிறுத்திக் கண்டார்உள்ளதும் அற்றதும் கண்டவர் மெல்லத் தன்னையே எடுத்து நிறுத்திக் கொண்டார்மெல்லத் தன்னையே எடுத்து நிறுத்திக் கொண்டார்
உறுதிமொழி 88
புதிய தேவதைகளை முத்தங்களிட வேண்டும். புதிய தேவதைகளை முத்தங்களிட வேண்டும்.
மேலே உள்ள உறுதி மொழி 82 கவிதை ஆத்மாநாம் நினைவாக எழுதப்பட்ட கவிதை. விருட்சம் கவிதைகள் தொகுதி 1 ல் வந்த கவிதையில் இதுவும் ஒன்று. இன்னும் சுவாரசியமான கவிதைகளை உங்களுக்கு அறிமுகப்படுத்த விரும்புகிறேன். இக் கவிதைகள் குறித்து உங்கள் கருத்துக்களையும் அறிய ஆவலாக உள்ளேன்.

நவீன விருட்சம் என்ற இதழ் கடந்த 20 ஆண்டுகளாக வருவது இலகிய அபிமானிகளுக்குத் தெரியும் என்பது என் அபிப்பிராயம். பெரும்பாலும் கவிதைகளுக்கு முக்கியத்துவம் கொண்ட இதழ் நவீன விருட்சம். அந்த இதழில் வெளிவந்த முதல் ஐந்தாண்டுகளில் உள்ள கவிதைகளை கவிஞர்களின் பெயர்களை விடாமல் அவர்கள் எழுதிய ஒன்றுக்கும் மேற்பட்ட கவிதைகளை மட்டும் தேர்ந்தெடுத்து ஒரு தொகுப்பாகக் கொண்டு வந்தேன். அத் தொகுதியை விருட்சம் கவிதைகள் ஒன்று என்று பெயரிட்டு பிரசுரம் செய்துள்ளேன். 1988 ஆம் ஆண்டிலிருந்து 1992 ஆம் வரை உள்ள 94 கவிஞர்களின் 163 கவிதைகள் கொண்ட தொகுப்பு. இன்று கவிதை எழுத வேண்டுமென்று ஆசை படுபவர்கள் கட்டாயம் படிக்க வேண்டிய புத்தகம் இது. ஒரு பல்கலைக் கழகத்தில் பாடத் திட்டத்தில் வைக்க வேண்டிய புத்தகம். கவிதைக்கு முக்கியத்துவம் தரக்கூடிய இப் புத்தகத்தை யாரும் கண்டுகொள்ளவில்லை. எல்லாவற்றுக்கும் சிபாரிசு வேண்டி உள்ளது. அல்லது உரிய அதிகாரமுள்ளவர்கள் தகுதியான இடத்தில் சொன்னால் எல்லாம் நடக்கும். விருட்சம் கவிதைகள் தொகுதி 1 க்கு அதுமாதிரியான கொடுப்பினை இதுவரை கிடைக்கவில்லை.
இப்போது அடுத்த 5 ஆண்டுகளுக்கான (1993/1998) வரை உள்ள கவிதைகளைத் தொகுதி விருட்சம் கவிதைகள் 2 கொண்டு வந்துள்ளேன். 93 கவிஞர்கள்கொண்ட 152 கவிதைகள். பொதுவாக விருட்சம் தொகுதியில் கவிஞர் பெயர்களைக் கட்டாயம் சேர்த்துவிடுவோம். ஒரு கவிஞர் விருட்சம் இதழில் ஒரு கவிதை எழுதினாலும் அவருடைய பெயர் விருட்சத்தில் இடம் பெறாமல் இருக்காது.
உங்களுக்கு விருட்சம் முதல் தொகுதியில் வெளிவந்த கவிதைகளை அறிமுகப்படுத்த விரும்புகிறேன். முதல் இதழில் ரா ஸ்ரீனிவாஸனின் முதல் பக்கத்தில் வெளிவந்த கவிதையைப் படிக்கும்படி கேட்டுக்கொள்கிறேன்.
சூரியனைத் தவிர
சூரியனே, நீ உதயமாகும் பொழுதுஉன்னைத் தவிர நான் வேண்டுவது வேறு எவருமில்லை.நான் உன்னுடன் உதிக்கிறேன் இரவு வந்து கவிழ்கிற வரை உன்னுடனே இருக்கின்றேன் வீழ்கின்றபோது நீ எழுதுகின்ற வண்ண வண்ண ஓவியத்தை நானும் எழுதியபடி
நீ மறைகின்றாய் மலைகளுக்கும் கட்டிடங்களுக்கும் ஒவ்வொன்றிற்கும் அப்பால்
நீ எழுதிய ஓவியமும் மெல்ல அழிகின்றது இருள் சூழ்ந்து பின்பு அதிகாலையினில் நீ உதிக்கின்றாய்உன்னுடன் நானும் மாலைக்கான ஓர் புதிய ஓவியமெழுத

ஒருவரைப் பார்க்கப் புறப்படத் தெருவில் வந்தேன்
எதிரே தென்பட்ட அஞ்சல் ஊழியர்
அஞ்சல் அட்டை ஒன்றைத் தந்தார்.
அட்டையின் மூலையில் மஞ்சள் தடவி
இருந்ததால் நல்ல சகுனம் என்றதைப் பார்த்தேன்.

அஞ்சல் அட்டையைப் படித்துப் பார்தேன்.
கைகால் எல்லாம் உதறத் தொடங்கின.

‘அகிலாண்ட கோடி ஆனந்த மாரியின்
அடியவன் எழுதும் பக்தி லிகிதம்.
அகிலாண்ட கோடி ஆனந்த மாரியே நமக
என்று பத்துத் தடவை
இதுபோல் எழுதி இன்றே
5 பேருக்கு அனுப்பி வையுங்கள்
இந்தியன் போஸ்டல் செர்வீசைவிடக்
கூரியர் செர்வீஸ் நல்லது.
அனுப்பினால் உங்களுக்கு லாட்டரி சீட்டில்
5 லட்சம் பரிசு விழும். அல்லது
நீண்ட காலமாய் வசூலாகாத
பெரிய கடன் உடனே திரும்பும்
பதவி உயர்வு ட்ரான்ஸ்பரும் கிடைக்கும்.
சொன்னதுபோல செய்யத் தவறினால்
சொந்தக்காரர் செத்துப் போவார்.
பெண்டாட்டிக்கு மாதக் கடைசியில்
ஆஸ்த்துமா தொந்தரவு கூடும்.
தெருவிலே கல்யாணமாகாத ஒரு பெண்
கர்ப்பமானதற்கு நீதான் காரணம்
இப்படி வதந்திகள் கிளம்பும்.
தாமதம் செய்யாமல் எழுதுங்கள்
ஐந்தே ஐந்து பக்தி லிகிதங்கள்
அகிலாண்ட கோடி ஆனந்த மாரியே நமக.

சொந்தக்காரர் சாவைக் காட்டிலும்
தெருப்பெண் கர்ப்பம் பற்றிய செய்தியால்
எனக்குப் பயத்தில் வேர்த்துக் கொட்டியது.
ஐந்து அஞ்சல் அட்டைகளில் எழுதினேன்.
பக்கத்து வீட்டு எழுத்தாளரிடம் தந்தேன்
ஐந்து பேர்களின் முகவரி கேட்டேன்.
மளமள மளமளவென்று எழுதிக் கொடுத்தார்
முதலாவது மனிதர் :
சாகித்திய அகாடமி தலைவர், டெல்லி
இரண்டு :
தமிழக முன்னாள் முதல்வர்
மூன்று :
கோமதி பிரசுரம். திருக்கண்ணரசு
சென்னை 1
நான்கு :
இரா. கதைப்பித்தன், மதுரை
ஐந்தாம் அட்டையை பார்க்கவில்லை நான்.
ஆசிரியர், தினமணி என்றிருக்குமோ?
பெட்டியில் அட்டைகளைப் போட்டுவிட்டுத்
திரும்பி நடந்தேன்
எந்தப் பெண்ணையும் ஏறிட்டுப் பார்க்காமல்.

வெயிலடிச்சு ஊரு காஞ்சு கெடக்கும் நேரம்
கையை மழை நனைச்சுப் போனதுன்கண் ஈரம்
ஊரு பாக்க மீச முறுக்கி போன எ(ன்) ஐயா
உன் வீரமெல்லாம் போயி கண்ணீர் விட்டது ஏ(ன்)ய்யா
காரு புடிச்சு பத்திரமா ஏத்திவிட்டு
கதவு ஓசபடாம பக்குவமா சாத்திப்புட்டு
துண்டெடுத்து வேர்வையோட கண்ணீரும்
தொடச்சுபுட்டு மீசைய முறுக்கினதுன் வீரம்

அம்மா அம்மான்னு பலசொல்லு காதில்விழும்
ஐயா ஐயான்னு இந்தப்புள்ள மட்டும் அழும்
கண்ணு போன பெரியாத்தா
ரெண்டாம் கல்யாணத்துக்கு சொல்லிப் பாத்தா
பொஞ்சாதி பொண்ணு ஆத்தா எல்லாமே நாந்தான்னு
பெருமையா நீ சொன்னப்ப கலங்குனது என்கண்ணு

வயித்தப் புடிச்சுகிட்டு வழியேதும் தெரியாம
சமஞ்ச சேதி உன்கிட்ட சொன்னது இந்தமக
ஊருகூட்டிப் பந்தலிட்டுக் கெடா வெட்டுன
தங்க வளையலும் தோடுமா நக பூட்டுன
சந்தி முக்குல என்ன கேலி பேசுன பையல
நீ பந்தாடுனதப் பார்த்துபொறவு வார்த்தையேதும் வரல

மெத்தப் படிக்க டவுனுக்குப் போனே(ன்)
என்னத் தேடி நீயும் மெலிஞ்சுப் போன.
பொண்ணுங்ககூட பெருசா அரட்டையடிச்சேன்
பையகள கொஞ்சம் கேலிசெஞ்சு வச்சேன்
கூத்துக் கேலி கும்மாளத்தோட
காதலும் வந்து சேந்துக்கிட
வீட்ட விட்டு வருவியா என்கூடன்னு
கேட்டுப்புட்டான் கேள்விய பட்டுன்னு
வீட்டுச் சம்மதம் வாங்கியாரேன்
கெடைக்காட்டி உங்கூட ஓடிவாரேன்ன்னு
சொல்லிப்புட்டு அழுது வடிச்சேன்
கண்ணீரோடு ஐயா பாசம் கொஞ்சம் கரைச்சேன்
படிச்சு முடிச்சு ஊரு வந்தே(ன்)
பாசம் கொஞ்சம் மறந்து வந்தே(ன்)

எப்படித்தான் புரிஞ்சுதோ பாவிமக நெனப்பு
கல்யாணத்துக்குத் தேதி குறிச்ச எனக்கு
பொண்ணு பார்க்க வருவாகன்ன
சீக்கிரமே கல்யாணம்ன்ன
மொத மொதலா என் மனசு முழுசா
அம்மாவத் தேடி அழுதுச்சுப் புதுசா
சீவி முடிச்சு சேல உடுத்தி சிங்காரமா
வந்து நின்னேன் ஒரு பொணமா

காப்பி கொடுக்க குனிஞ்சு நின்னேன்
மாப்பிள்ள கைபடவும் துடிச்சுப் போனேன்
பதட்டத்துல மாப்பிள்ள மொகம் பார்த்தேன்
பாவிப்பய நான் காதலிச்ச பையதேன்
ஓடிவந்து உன்னைக் கட்டிப்புடிச்சு நானழ
ஆத்தா நீ அழாதடான்னு சொல்லி நீயழ
ஆத்தா நியாபகம் அழிஞ்சுடுச்சு எம்மனசுல
அப்பனாத்தா நீதான்னு கண்ணீர்விட்டேன் நிக்கல

கரையிலிருந்து வெகுதூரம்
கடலுக்குள் சென்றேன்
படகிலிருந்து குதித்து
நீருக்குள் நுழைந்தேன்
கீழே, கீழே இன்னும் கீழே
போய்க்கொண்டே இருந்தேன்
முடிவில் காலில் தட்டுப்பட்டது
தரை என்றுதான் சொல்லவேண்டும்
நிறைய மீன்கள்.
வேறு என்னவெல்லாமோ ஜீவராசிகள்
அவர்கள் என்னை
பார்க்கவில்லை. அல்லது
பார்த்ததாகக் காட்டிக்கொள்ளவில்லை.
பொட்டலத்திலிருந்து விடுவித்த ரொட்டியின்
முதல் துண்டை மேலே வீசினேன்
ஆயிரம் மீன்கள் பாய்ந்து வந்தன
அடுத்த துண்டுக்கு இன்னும் இரண்டாயிரம்
இப்போது என்னை சுற்றி
நீங்கள் எல்லாம் பார்க்காத வண்ணங்களில்
சிறியதும் பெரியதும்
அழகுடனும் மேலும் அதி அழகுடனும்
பல்லாயிரம் மீன்கள்
இப்போது அவர்களின் கண்கள்
என்மீது மட்டுமே.
ஒரு தேவகுமாரனைப்போல் உணர்ந்தேன்.
அங்கேயே இருந்துவிட ஆசையுற்றேன்
ஆயினும் எனக்கான ஜூடாஸ்கள்
காத்துக்கொண்டு இருந்ததால்
நீந்தி மேலெழுந்து கரை சேர்ந்தேன்
எனது சிலுவையை
சுமக்கத் துவங்கினேன்

இரண்டு பகலில்
ஒன்று இருண்டு போனது
இரண்டு சுடரில் ஒன்று
உருண்டு போனது
இரண்டு வாழ்வில் ஒன்று
துவண்டு போனது
இரண்டு வழியில் ஒன்று
புரண்டு போனது
விரும்பா வாழ்வில்
திரும்பாப் பயணம்
உருகித் திரும்ப
திரளும் மரணம்
தொலைந்த சாவி
நுழையும் பிரதிகள்
பூட்டுப் பழுதாகும்
நாளை நோக்கி
கதவின் தியானம்

வாயைக் கட்டி
வயிற்றைக் கழுவி
ஆடை மறைத்து
மானம் துறந்து
கற்பின் மேல் பக்தி
நெருங்க மனமில்லை
அதை விட்டே
ஓடிப் போகிறேன்
ஒருவனுக்கு ஒருத்தி
ஒருத்திக்கு ஒருவன்
ஒரு நேரத்தில் ஒரு இடத்தில்
ஒருவர் தான்
நன்றி கடவுளே
வாழ்வு ஒன்று தான்
சாவும் ஒன்று தான்
நீயும் ஒன்று தான்…

சமீப காலங்களில்
எங்களுக்குள் இந்த ஊடல்;
எவ்வளவு நாள் காதலித்திருக்கிறேன்!
என்னை அழகு என்று எப்பொழுதும்
சொல்லியதும் நினைவுக்கு வருகிறது.
ஒருவரை ஒருவர் பார்த்துக்கொண்டே
எவ்வளவு கணங்கள் கழிந்திருக்கும்
மணமான பின்னும் தொடர்ந்த காதலில்
இப்போதெல்லாம் பிணக்குதான்;
அருகே செல்லவே பிடிக்கவில்லை.
ஒரு மாதிரி அலுத்துவிட்டது –
இருவருக்கும்தான்.
வாழ்க்கையின் சுவையும் ரசமும்
போயே விட்டதாக உணர்ந்தோம்.
தனியே ஒரு நாள் சந்தித்தோம்
நிறைய பேசினோம்
தேய்ந்துபோய் சாதலைவிட
நடுவயது மரணம் மேலானது
இயற்கை மரணத்தைவிட
விபத்துக்கள் சுலபமானவை
என்றெல்லாம் சொல்லியபோது
பெரிதாய் சட்டை செய்யவில்லை
தற்கொலைவரை போகும்
என்று எண்ணவில்லை
அடுத்த நாள் காலை
சுக்குநூறாக சிதறி இருந்ததில்
என் நூறு முகங்கள்.