Category: கவிதை

 

எப்போதும் உனக்குத் தேவை அமைதியான மனம்

                       

                                                                                                            – நிஸர்கதத்தா மஹாராஜ்

                                                                                                               தமிழில் : அழகியசிங்கர்)

 

 

 

கேள்விகேட்பவர் : நான் நன்றாக இல்லை.  ரொம்பவும் பலவீனமாகத் தெரிகிறேன்.  நான் என்ன செய்வது? 

 நிஸர்கதத்தா மஹாராஜ் : யார் நன்றாக இல்லை. நீயா அல்லது உன் உடலா?

 கே.கே : என் உடலாகத்தான் இருக்கும்.

 நிஸர் : நீ உன் உடல் நன்றாக இருக்கும்போது மகிழ்ச்சி அடைகிறாய்.  உன் உடல் நன்றாக இல்லாதபோது வருத்தப்படுகிறாய்.  ஒருநாள் வருத்தமாகவும், ஒருநாள் மகிழச்சியாய் யார் இருக்கிறார்கள்.

 கே.கே : மனம்தான்

 நிஸர் :  யாருக்குத் தெரியும்?  மனதின் மாற்ற நிலை.

 கே.கே : மனதிற்கு.

 நிஸர் :  மனம்தான் தெரிந்தவர்.  ஆனால் யாருக்குத் தெரியும் தெரிந்தவரை.
 கே.கே : தெரிந்தவருக்கு அவரைப் பற்றியே தெரியுமா?

 நிஸர் : மனம் தொடர்பு அறுந்து போய்விடுகிறது.  திரும்ப திரும்ப அது ஒன்றும் தெரியாமல் போய் விடுகிறது. தூக்கத்திலிருப்பது போல், மயக்கத்தில் இருப்பதுபோல், அல்லது விலகிப் போய்விடுவதுபோல்.  தொடர்பறுந்ததை தொடர்ந்து பதிவு செய்கிறது. 

 கே.கே : மனம் ஞாபகப்படுத்துவதால்தான் தொடர்ந்து செயல்பட காரணமாகிறது.

 நிஸர் : ஞாபகம் எப்போதும் அரைகுறையானது.  நம்ப முடியாதது.  ஞாபகம் எப்போதும் மன ஆழத்தை விவரிக்காது.  üநான்தான்ý என்பதை அறியாதது.  மனதின் அடிதளத்தில் என்ன இருக்கிறது என்பதை கண்டுபிடி.

 கே.கே : என்னதான் ஆழமாகப் பார்த்தாலும், நான் மனதைதான் அறிய முடிகிறது.  உங்களுடைய வார்த்தையான üமனதிற்கு அப்பால்ý என்பதை அறிய முடியவில்லை.

 நிஸர் : மனதுடன் பார்த்துக்கொண்டிருந்தால், அதைத் தாண்டி போக முடியாது.  மனதிற்கு அப்பால் போகவேண்டுமென்றால், மனதிலிருந்தும் அதன் பிணைப்புகளிலிருந்தும் விலகிப் பார்க்க வேண்டும்.

 கே.கே : எந்த வழியில் நான் பார்க்க வேண்டும்?

 நிஸர் : எல்லா வழிகளும் மனதிற்குள்தான்.  நான் உங்களை எதாவது ஒரு நிச்சயமான வழியில் பார்க்கச் சொல்லவில்லை.  உங்கள் மனதில் நடப்பவை எல்லாவற்றையும் சாதாரணமாகப் பாருங்கள்.  பின் அதன் மூலம் üநான் தான்ý என்பதை உணர முயலுங்கள்.  ‘நான் தான்’ என்பது வழி அல்ல.  அது எல்லா வழிகளையும் நிராகரிப்பது.  இறுதியாக ‘நான்தான்’ என்பதும் போகக் கூடியது.   üநான் தான்ý என்ற உணர்வு நிலைக்கு மனதைக் கொண்டு செல்லும்போது, எல்லாவற்றிலிருந்தும் மாறுவதற்குப் போதுமானதாக இருக்கிறது.

 கே.கே : இவை எல்லாம் எங்கே என்னை அழைத்துச் செல்லப் போகிறது?

 நிஸர் : எப்போது மனம் தன்னுடைய தளைகளிலிருந்து விடுபடுகிறதோ அப்போது அமைதியாகிறது.  அந்த அமைதியை  தொந்தரவு செய்யாமல், அதைத் தக்க வைத்திருந்தால், இதுவரை அறியாத வெளிச்சத்தையும், அன்பையும் கண்டுணரலாம்.  கூடவே இயல்பான சுபாவத்தையும் உணர்வாய்.  ஒருமுறை நீ இந்த அனுபவத்தைக் கடந்து விட்டால்,  எப்போதும் உள்ள மனிதனாக இருக்க மாட்டாய்.  கட்டுக்கடங்காத மனம் அமைதியை சீர்குலைக்க முயலும்.  பார்வையை மாற்றும்.  உன் முயற்சி தொடர்ந்து இருந்தால், அது பழைய நிலைக்குத் திரும்ப வழி இல்லை.  எந்த ஒரு நாளில், எல்லாத் தளைகளும் விலகி, பிரமைகளும், பிணைப்புகளும் விலகுகிறதோ அப்போது வாழ்க்கை  தற்சமயத்தில் நிலைத்திருக்கும். 

 கே.கே :  இது என்ன வித்தியாசத்தை ஏற்படுத்தும்?

 

 நிஸர் : மனம் என்பது இருக்காது.  நம் செயல்பாட்டில் அன்புதான் இருக்கும்.

 கே.கே. : அந்த நிலையை அடைந்துவிட்டேன் என்பதை எப்படி உணர முடியும்? ஆபத்துகளும் புதிர்தன்மை நிறைந்த உலகம் நம்மைச்சுற்றி இருக்க நான் எப்படி பயமில்லாமல் இருக்க முடியும்?

 நிஸர் : உன்னுடைய சின்ன உடம்புக்குள்கூட புதிர்தன்மையும் ஆபத்துகளும் நிறைந்திருக்கின்றன.  இருந்தாலும் நீ பயப்படுவதில்லை.  என்ன உனக்குத் தெரியாது என்றால் இந்தப் பிரபஞ்சம் கூட உன் உடம்புதான்.  அதற்காக நீ பயப்படத் தேவை இல்லை.  நீ சொல்லலாம் உன்னிடம் கூட இரண்டு உடல்கள் உண்டு.  ஒன்று உன்னுடையது இன்னொன்று பிரபஞ்சத்துடையது என்று. உன்னுடையது வரும் போகும். ஆனால் பிரபஞ்ச உடல் எப்போதும் உன்னுடன் இருக்கும்.  உன்னுடைய முழு ஆக்கமும் பிரபஞ்ச உடல்தான்.  நீ உன்னுடைய உடலுடன் கட்டுப்பட்டிருக்கிறாய்.  நீ பிரபஞ்சத்தை உணர்வதில்லை.

 

கட்டுப்பட்டிருப்பதை அப்படியே விட்டுவிடக் கூடாது.  இதை கெட்டிக்காரத்தனமாகவும், முயற்சியாலும் விடுவிக்க வேண்டும்.  எல்லாவித மாயைகளையும் புரிந்துகொண்டு விட்டுவிட்டால், நீ குற்றமில்லாத புனிதமான நிலையை அடைவாய்.  அப்படி அடையும் தறுவாயில் உனக்கும் பிரபஞ்சத்திற்கும் உள்ள வித்தியாசம் இருக்காது. 

 கே.கே : நான் சாதாரண மனிதன். காலத்தையும் இடத்தையும் மிகக் குறைவாகவே எடுத்துக்கொண்டிருக்கிறேன்.  மிகச் சில தருணங்களைத் தவிர எல்லாம்  என்னை விட்டுப் போய்விடுங்கின்றன.  எனக்குள்ளே இந்தப் பிரபஞ்சத்தை உணரவே முடியாது.

 நிஸர் : நிச்சயமாகக் கிடையாது.  நீ உனக்குள் உன்னுடைய உண்மையான சொரூபத்தை புரிந்துகொண்டால், நீ அதை உணர்வாய்.  உன்னுடைய உடல் சிறியது அதேபோல் உன்னுடைய ஞாபகமும் குறைவானது.  ஆனால் அளவிடமுடியாத இந்தப் பிரபஞ்ச வாழ்க்கை உன்னுடையது.
 கே.கே : üநான்ý, üபிரபஞ்சம்ý ஒன்றுக்கொன்று முரணானது. ஒன்றிலிருந்து மற்றொன்று வேறுபட்டது.

 நிஸர் : அவை அப்படியில்லை.  பிரபஞ்சத்துடன் கூடிய உணர்தலைத் தேடு.  அப்போதுதான் நீயும் பிரபஞ்ச மனிதனை கண்டுபிடிக்கலாம்.  அவன் உன்னிடமே முழுவதுமாய் நிரம்பி இருக்கிறான்.

 எப்படியோ உலகமானது உன்னிடத்தில் உள்ளது என்பதை உணர்ந்துகொள்.  அதாவது நீதான் உலகத்தில் உள்ளாய் என்றல்ல.  

 

கே.கே : எப்படி இருக்க முடியும்.  பிரபஞ்சத்தின் ஒரு பகுதிதான் நான்.  இதில் எப்படி உலகம் முழுவதும் இருக்க முடியும்.கண்ணாடியில் பார்ப்பதுபோல் ஒரு கீற்றுபோல் இருக்கலாம்.

 நிஸர் : நீ சொல்வது உண்மைதான்.  உன்னுடைய உடல்
ஒரு பகுதிதான். அதில் பிரபஞ்சம் முழுமையும் எதிரொலிக்கிறது.  ஆனால் நீ ஒரு பிரபஞ்ச உடலாக உள்ளாய்.  நீ சொல்லமுடியாது எனக்குத் தெரியாதென்று.  ஏன்என்றால் நீ எப்போதும் இதைப் பார்த்துக்கொண்டும், உணர்ந்துகொண்டும் இருக்கலாம்.  என்னவென்றால் அதை நீ பிரபஞ்சம் என்று கூறுவாய்.  அது குறித்து பயந்துகொண்டும் இருப்பாய்.

 கே.கே : என்னுடைய சிறிய உடலைப் பற்றி அறிவேன்.  மற்றபடி அறிவியல்முறைப்படி மற்றவர்களைப் பற்றியும் அறிவேன்.

 நிசர் : உன்னுடைய சிறிய உடலும் அற்புதகங்களும், புதிர்தன்மைகளும் நிரம்பியது.  அதற்கும் உன் அறிவியல்தான் புரியவைக்க இருக்கிறது.  உடலைப் பற்றிய சாஸ்திரமும், வானியல் சாஸ்திரமும் உன்னைப் பற்றி விவரிக்கிறது.

 கே.கே : நீங்கள் சொல்கிற பிரபஞ்ச உடலைப் பற்றி ஏற்றுக்கொண்டாலும், எந்த வழியில் நான் அறிவது?  அதனால் என்ன பயன் எனக்கு?

 நிசர் : உனக்குள் இதை உணர்ந்தால், நீ விடுவதற்கு ஒன்றுமிருக்காது.  பிரபஞ்சம் முழுவதும் உன் அக்கறையாக மாறிவிடும்.  ஒவ்வொரு உயிரினத்தையும் நீ விரும்புவாய் ரொம்ப நேசத்துடனும், கெட்டிக்காரத்தனத்துடனும்.  உனக்கும் மற்றவர்களுக்கும் எந்தப் பூசலும் இருக்காது.  எல்லாவித எதிர்பார்ப்புகளும் முழுவதும் இல்லாமல் போய்விடும்.  உன்னுடைய எந்தவொரு முயற்சியும்  பயன் உள்ளதாகவும், மற்றவர்களுக்கு அருள் அளிப்பதாகவும் மாறிவிடும்.

 கே.கே  : நீங்கள் சொல்வது என்னைத் தூண்டுவதுபோல் உள்ளது.  ஆனால் எப்படி என்னுடைய பிரபஞ்ச உணர்வை அறிந்து கொள்வது.

 நிசர் : இரு  வழிகள் உள்ளன.  நீ உன்னுடைய இதயத்தையும், மனதையும் முழுவதும் ஒப்படைத்து விடு.  அல்லது நீ, நான் சொல்வதை முழுவதுமாக நம்பி அதன்படி நடந்துகொள்.  வேறு வகையில் சொல்ல வேண்டுமென்றால், நீ முழுமையாக உன்னைப் பற்றி நினைத்துக்கொள். அல்லது முழுமையாக உன்னைப் பற்றிய நினைவில்லாமல் இரு.  இதில் முழுமையாக இருப்பதுதான் முக்கியம். உயர்வை அடைய நீ தீவிர எல்லையை அடைய வேண்டும்.

 கே.கே. : நான் மிகவும் சாதாரணமானவன்.  அந்த உயரத்தை நான் எப்படி அடைய முடியும்?

 நிசர் : எல்லாமும் கடலைப்போன்ற பிரஞ்ஞையில் நடந்து கொண்டிருக்கிறது என்பதை நீ புரிந்துகொள்ள வேண்டும்.  இது ஒன்றும் கடினமானதல்ல.  முழுமையாக தன்னைத் தானே புரிந்துகொள்ளும்  ஒரு சிறிய முயற்சிதான் இது.  நீ பார்க்கலாம் எந்த நிகழ்ச்சியும் உன்னுடைய பிரக்ஞையை மீறிப் போவதில்லை.

 கே.கே : உலகம் முழுவதும் பல சம்பவங்கள்.  இவை யாவும் என் பிரக்ஞையில் நிகழ்வதில்லை.

 நிசர் : ஏன் உன்னிடம்கூட பல சம்பவங்கள்.  யாவும் உன் பிரக்ஞையில் தெரிவதில்லை.  இதனால் இது என் உடல் இல்லை என்று தடுக்க முடியாது.  உனக்குத் தெரியும் பிரபஞ்சத்தைக் கூட எப்படி உன் உடலை உணர்வுகளின் மூலம் அறிகிறாயோ அப்படித்தான்.  உன் மனம்தான் எல்லாவற்றையும் பிரிக்கிறது.  வெளி உலகம் உள் உலகம் என்று. ஒன்றுக்கொன்று முரண்பட வைக்கிறது.  இதுதான் பயத்தையும், வெறுப்பையும் இன்னும் பல துயரங்களையும் நம் வாழ்க்கையில் உருவாக்குகிறது. 

 கே.கே : பிரஞ்ஞையைத் தாண்டி போகச் சொல்வதை என்னால் புரிந்துகொள்ள முடியவில்லை.  நான் வார்த்தைகளைப் புரிந்துகொள்கிறேன்.  ஆனால் அந்த அனுபவத்தை உணரவில்லை.  நீங்களே சொல்லியிருக்கிறீர்கள்.  எல்லா அனுபவங்களும் பிரஞ்ஞையில் இருப்பதாக.

 நிசர் : நீ சொல்வது சரிதான்.  எல்லா அனுபவங்களும் பிரஞ்ஞையைத் தாண்டி இல்லை.  ஆனாலும் இருத்தலே ஒரு அனுபவம்தான்.  பிரஞ்ஞையைத் தாண்டி ஒரு நிலை உண்டு.  அது அ-பிரஞ்ஞை கிடையாது.  அதேபோல் உன்னதமான பிரஞ்ஞை நிலையும் கிடையாது.  தன்னிலை புறநிலை என்ற குழப்பத்திலிருந்து விலகி முழுவதுமாக உணர்வது.

 கே.கே :  தியோசபி படித்திருக்கிறேன்.  நீங்கள் சொல்வதில் எதுவும் புதுசாகத் தெரியவில்லை.  தியோசபி உருவாக்கத்தைப் பற்றிதான் சொல்கிறது என்பதை நான் ஒப்புக்கொள்கிறேன். அது பிரபஞ்சத்தையும், பிரபஞ்சத்திலுள்ளவர்களைப் பற்றியும் விரிவாகச் சொல்கிறது.  அது பலதரப்பட்ட நிலைகளையும், அனுபவங்களையும் ஒப்புக்கொள்கிறது.  ஆனால் அது அதைத் தாண்டிப் போகவில்லை.  நீங்கள் சொல்வது அனுபவத்தைத் தாண்டிப் போகச் சொல்கிறீர்கள்.  அப்படி போவதென்றால் அது அனுபவமே இல்லை.  அதைப் பற்றி பேசி என்ன பயன்?

 நிசர் : பிரஞ்ஞை என்பது முழுமையானதல்ல.  பல இடைவெளிகள் இருக்கும்.  ஆனால் நம்மைப் பற்றிய தொடர்ச்சி அதற்குண்டு.  பிரஞ்ஞையைத் தாண்டிப் போகவில்லை என்றால் இந்த அடையாளத்தால் என்ன பயன்?

 கே.கே : மனதைத் தாண்டுவதாக இருந்தால், எனக்குள் எப்படி மாற்றத்தைக் கொண்டு வர முடியும்?

 நிசர் : எதையும் மாற்றுவதற்கு என்ன அவசியம்?  எப்போதும்
மனம் தானாகவே மாறிக்கொண்டிருக்கிறது. உன் மனதை எந்தவித முன்னேற்பாடுமில்லாமல் பார்.  அதை அமைதிப் படுத்த அதுவே போதும்.  அது அமைதி அடைந்தால் தானகவே அதைத் தாண்டிப் போவாய்.  எப்போதும் அதைப் பரபரப்பாக்காதே.  அதை நிறுத்து. பின் அப்படியே இரு.  அதற்கு ஓய்வு கொடுத்தால் அது தானகவே சரியாகிவிடும்.  அதனுடைய புனிதத் தன்மையையும் வலிமையையும் தானகவே நிகழும்.  தொடர்ந்து சிந்தித்துக்கொண்டிருந்தால் அது சிதைவு அடையத் தொடங்கும்.

 கே.கே : என்னுடைய உண்மையான சொரூபம் என்னுடன் இருக்கும்போது, எப்படி நான் அதைப் பற்றி தெரியாமலிருக்கிறேன்.

 நிசர் : ஏனென்றால் அது நுணுக்கமானது.  ஆனால் உன்னுடைய மனம் அடர்த்தியானது.  அமைதியாக உன் மனதை ஆக்கு.  அப்போது தான் உனக்குப் புரியும் நீ எப்படி இருக்கிறாய் என்று.

 கே.கே : என்னைப் புரிந்துகொள்ள மனம் தேவையா?

 நிசர் : நீ மனதைத் தாண்டிப் பயணிப்பவன்.  ஆனால் உனக்கு எல்லாவற்றையும் அறிய மனம்தான் முக்கியம். உன்னுடைய ஆழத்தை, உன்னை அறிய மனம்தான் ஒரு கருவியாகப் பயன்படும்.  நீ எது மாதிரியான கருவியைப் பயன்படுத்துகிறாய் என்பது முக்கியம்.  நீ உன் கருவியை  மேன்மைப் படுத்தினால், உன் அறிவு தானாகவே அதிகரிக்கும்.

 கே.கே : சரியாக அறியவேண்டுமென்றால் நான் சரியான மனம் வைத்திருக்க வேண்டும்.

 நிசர் : அமைதியான மனம் எப்போதும் தேவை.    உன் மனம் அமைதி அடைந்தால், எல்லாம் தானாகவே நிகழும். சூரியன் உதிக்கும்போது இந்த உலகம் உயிர்ப்பிக்கிறது.  அதேபோல் தன்னைப் பற்றிய கவனம் மனதை மாற்ற வல்லது.  அமைதியான முறையில் தன்னைப் பற்றிய கவனம், உன்னுடைய உதவியிலலாமல் பல அற்புதங்களை நிகழ்த்த வல்லது.

 கே.கே : நீங்கள் சொல்வது என்னவென்றால் பெரிய காரியங்களெல்லாம் அவ்வாறு செய்யாமல் நிகழ்கிறது. 

 நிசர் : நிச்சயமாக.  தயவுசெய்து புரிந்துகொள். பூரண ஞானத்தைப் பெற விதிக்கப்பட்டிருக்கிறாய் என்பதை. அதற்கு எதிராகப் போகாதே. அதைத் தவிரக்க முயற்சி செய்யாதே.  அது தானாகவே நிரம்பவிட்டுவிடு.  நீ என்ன செய்ய வேண்டுமென்றால் முட்டாள் மனம் ஏற்படுத்தும் தடைகளுக்கு கவனம் செலுத்த வேண்டும்.   ****

காஞ்சனா

 

புதுமைப்பித்தன்

இரண்டொரு வருஷயங்களுக்கு முன் அயல் நாட்டு இலக்கியாசிரியர் ஒருவர் இந்தியாவுக்கு வந்திருந்தார்.   இந்திய பாஷை இலக்கியங்களைப்பற்றி அறிந்துகொண்டு போக அவருக்கு ஆசை.    இப்படி இங்கு வந்து சேருகிற மற்றவர்களைப் போல இல்லாமல் அவர், அவசரப்படாமல். நிதானமாக, நின்று, ஆர்வத்துடன், பல விஷயங்களை விசாரித்து அறிந்து கொள்ள முயன்றார்.  வசதியும், தகுதியுமுள்ளவராக இருந்தார் அவர்.   பல பேச்சுக்கிடையில் அவர் என்னை ஒரு கேள்வி கேட்டார்.   üüபொதுவாக இந்தியா பூராவிலுமே, சிறப்பாகத் தமிழில், பழமை என்று ஒன்று தப்ப முடியாத ஆட்சி செலுத்துகிறது என்பது தெளிவவாகத் தெரிகிறது.  எங்கள் இலக்கியங்களில் எங்கள் அனுபவம் என்னவென்றால்,  பழமையின் பிடி மென்னியைப் பிடிப்பதாகவும் இருக்கக் கூடாது ; நழுவிவிடக்கூடியதாகவும் இருக்கக் கூடாது ; இன்றைய இலக்கியத்தில்  பழமையின் சாயை இருக்கத்தான் வேண்டும்.  ஆனால், அதுவே புதுமைக்கு  அனுசரணையாகவும் இருக்க வேண்டும்.  பழமையே புரட்சிகரமானதாக இருக்கலாம். அந்தமாதிரி எழுத்து ஏதாவது உங்களிடையே உண்டா?”

 

  “உண்டு” என்று சொல்லிவிட்டுச் சிறிது தயங்கினேன் நான்.  பிறகு சொன்னேன் ; “ராமாயணக் கதை உங்களுக்குக் கூட ஓரளவு தெரிந்திருக்கும்.  விசுவாமித்திரருடன் அயோத்தியை விட்டுக் கிளம்பிய ராமன், மிதிலை போகும் வழியிலே  ஒரு கல்லை மிதிக்கிறான்.  அக்கல், கௌதமனின் சாபம் பெற்ற அகல்யை.  ராமன் பாத தூளியினால் அகல்யை சாப விமோசனம் அடைகிறாள்.  ராமனுக்குக் கல்யாணமாகிறது.    அயோத்தியில் பட்டாபிஷேக ஏற்பாடுகளுக்கு மத்தியிலே,  ராமனும் சீதையும், லக்ஷ்மணனும் காட்டுக்குப் போகிறார்கள்.  ராவணன் சீதையைத் தூக்கிக் கொண்டு போனான்.  போர் புரிந்து ராவணனைக் கொன்று சீதையை மீட்ட ராமன், உலக அபவாதத்துக்குப் பயந்து, சீதையை அக்கினிப் பிரவேசம் செய்யச் சொல்கிறான்.   பிறகு அயோத்தி திரும்பி முடி சூட்டிக்கொண்டான்.  ஒருநாள் ராமனும், சீதையும் கௌதமரின் ஆசிரமத்துக்குக் கிளம்பினார்கள்.  அங்கே கல்லாயிருந்து பெண்ணான அகல்யை, சீதையின் வாயைக் கிண்டுகிறாள்.  வனவாச அனுபவம், லங்கா வாசம் முதலியன பற்றிக் கேட்டறிந்து கொள்கிறாள் அகல்யை.  கடைசியாகத் தன்னை ராமன்  அக்கினிப் பரிûக்ஷ செய்ததையும் சொன்னாள் சீதை, “உன்னையா?” ” ராமனா?” என்று கேட்ட அகல்யை மீண்டும்  கல்லானாள் என்று எங்களுடைய இன்றைய கதாசிரியர்களில் ஒருவர் கதை எழுதியிருக்கிறார்.    நீங்கள் கேட்ட கேள்விக்குப் பதில் இதில் இருக்கிறது.” என்றேன்.

  கதையை மனசில் வாங்கித் தெரிந்து கொள்ள அந்நிய நாட்டு இலக்கியாசிரியருக்குச் சிறிது நேரம் பிடித்தது.  பிறகு அவர் சொன்னார் ; “இந்தப் பிரச்சினையை மஹா கவி வால்மீகியே நியாயப்படித் தீர்த்துவைத்திருக்க வேண்டும்.    தன்மனைவிக்கு ஒரு நீதி, பிறன் பெண்டுக்கு ஒரு நீதி என்று லக்ஷிய புருஷனாகிய ராமனே நினைத்ததாக முடிவு ஏற்படும்படி அவர் விட்டது தவறுதான்.” பிறகு கேட்டார் ; “அந்தக் கதையின் ஆசிரியர் பெயர் என்ன?” என்று.

 “புதுமைப்பித்தன் என்று புனைப்பெயர் வைத்துக் கொண்ட ஒருவர்.  அவர் இயற்பெயர் விருத்தாச்சலம்,” என்றேன் நான்.   தொடர்ந்து சொன்னேன் ; “இவ்வளவு தெளிவாக உங்களுக்குத் தெரிந்துவிட்ட விஷயம் எங்கள் பெரியவர்களுக்கு அவ்வளவு சுலபத்தில் விளங்கி விடுவதில்லை.  ஆதி கவி அப்படி எழுதவில்லை ;  இந்த புதுமைப்பித்தன் யார் சுண்டைக்காய் என்று சண்டைக்கே வந்து விடுவார்கள்.   ஆனால், அது என்னவானாலும் இன்றுள்ள சிருஷ்டிகர்த்தாக்கள் பழமைபற்றிக் கொண்டுள்ள நோக்கம் உங்களுக்கு விளங்கியிருக்கும் என்றே எண்ணுகிறேன்.”

 புதுமைப்பித்தனின் கதைத் தொகுதிகளில் ஒன்றான காஞ்சனை என்கிற தொகுதியில் உள்ள கதைகளில் ஒன்று மேலே கூறிய “சாப விமோசனம்”, அற்புதமான கதை ; அற்புதமான உருவத்தில் விழுந்திருக்கிறது.  இந்தத் தலைமுறையின் சிறந்த சிறு கதைகளில் அது ஒன்று என்பது என் அபிப்பிராயம்.  அது வெளிவந்ததிலிருந்து இன்று வரை அந்தக் கதையை மட்டும் நான் இருபது தடவையாவது படித்திருப்பேன்.  படிக்குந்தோறும் படிக்குந்தோறும் புதிது புதிதாக இன்பம் தரும் கதை அது.   இப்படித் திரும்பத் திரும்பப் படிக்கக்கூடிய கதைகளும் நூல்களுமே நல்ல கதைகளும் நூல்களுமாகும் என்று சொல்வதில் தவறு என்ன?

  புதுமைப்பித்தன் தமிழில் இருநூறுக்கும் அதிகமாகவே கதைகள் எழுதியிருக்கிறார்.  எல்லாக் கதைகளுமே ஒரே தரத்தவை என்று சொல்லமுடியாது எனினும் ஒரு முப்பதுக்குமேல் நல்ல கதைகள் எழுதியிருக்கிறார்.  அவற்றில் ஒரு பத்தாவது காலத்தால் சாகாது என்று நிச்சயமாகச் சொல்லலாம்.

 காஞ்சனை என்கிற இந்தத் தொகுதியிலேயே இன்னொரு கதையைப் பார்க்கலாம்.  இது வேறு ஒரு தினுசான கதை.

“வீரபாண்டியன் பட்டணத்துச் சுப்பையா பிள்ளை, ஜீவனோபாயத்துக்காகச் சென்னையை முற்றுகையிட்ட போது சென்னைக்கு மின்சார ரயிலோ, அல்லது மீனம்பாக்கம் விமான நிலையமோ ஏற்படவில்லை.  மாம்பலம் என்ற செமண்டு கட்டிட நாகரிகம் அந்தக் காலத்திலெல்லாம் சதுப்பு நிலமான ஏரியாக இருந்தது.   தாம்பரம் ஒரு தூரப் பிரதேசம்” என்று தொடங்குகிறது கதை.  “பவள்க்காரத் தெருவில், திருநெல்வேலிவாசிகளின் சுயஜாதி அபிமானத்தைக் கொண்டு வளர்ந்த தனலட்சுமி புரோவிஷன் ஸ்டோர்ஸ், பிற்காலத்தில் தனலட்சுமி ஸ்டோர்ஸ் ஜவுளிக் கடையாக மாறியது.  தேசவிழிப்பின் முதல் அலையான ஒத்துழையாமை  இயக்கமும், பின்னர் அதன் பேரலையான உப்பு சத்தியாக்கிரஹமும், சுப்பையாப் பிள்ளையின் வாழ்க்கையிலோ மனப் போக்கிலோ மாறுதல் எதுவும் ஏற்படுத்தவில்லை.  வீரபாண்டியன் பட்டணத்தின் ஒரு சிறு பகுதியாகவே அவர் சென்னையில் நடமாடினார்.  ஜீவனோபாயம், பிறகு சௌகரியப்பட்டால் பிறருக்கு உதவி, சமூகத் தொடர்புகளுக்குப் பயந்து பணிதல் எல்லாம் சேர்ந்த உருவம் சுப்பையா பிள்ளை.  மின்சார ரயில் அவர்  வாழ்வில் ஒரு மாறுதலை ஏற்படுத்தியது.  அவர் தாம்பரத்தில் குடியேறினார்.  தினம் மின்சார ரயில் பயணம் அவசியமாயிற்று…..விடியற்காலம் கிணற்றுத் தண்ணீர் ஸ்நானம், பழையது, கையில் பழையது மூட்டை, பாஸ் வெள்ளி விபூதிச் சம்புடத்தில் உள்ள இரண்டனாச் சில்லரைýý  இவற்றுடன் பவளக்காரத் தெருவுக்குக் கிளம்புவார்.  “இரவு கடைசி வண்டியில் காலித்தூக்டகுச் சட்டி, பாஸ், வெள்ளி விபூதிச் சம்புடத்தில் உள்ள இரண்டனாச் சில்லரை, பசி, கவலை-இவற்றுடன் தாம்பரத்துக்குத் திரும்புவார்.”

சுப்பையா பிள்ளையின் நிறைந்த இந்த வாழ்வில் இன்னொரு நிறைவு அனுபவமும் புகக் காத்திருந்தது.  மாம்பலம் கூட்டத்தில் நெருக்கியடித்துக்கொண்டு மின்சார ரயிலில் ஏறினாள் ஒரு பெண்மணி.  சுப்பையா பிள்ளை உட்கார்ந்திருந்த ஆஸனத்துக்கு எதிர் ஆஸனத்தில் உட்கார்ந்து கொண்டாள்.  மாணவி  வைத்தியத்துக்குப் படிப்பவள்.  கழுத்தில் லாங் செயினுடன் ஒரு ஸ்டெதாஸ்கோப்பும் அலங்காரத்துக்காகத் தொங்கிற்று.   இன்ன வர்ணம் என்று நிச்சயமாகக் கூறமுடியாத பகல் வேஷ வர்ணங்களுடன்  கூடிய ஒரு புடைவை.  அதற்கு அமைவான ஜாக்கெட்.  செயற்கைச் சுருளுடன் கூடிய தலைமயிரைக் காதை மறைத்துக் கொண்டையிட்டிருந்தாள்.  நெற்றி உச்சியை உள்ளங்கையால் தேய்த்துக் தினவு தீர்த்துக்கொண்டார் சுப்பையா பிள்ளை.  கண்களைக் கசக்கிக் கொண்டு, ஒரு வாரமாகக் கத்தி படாத முகவாய்க் கட்டையைத் தடவிக் கொடுத்துக் கொண்டு, ஜன்னல் வழியாக எதிர்ப்பக்கத்தில் தெரியும் வீடுகளைப் பார்த்தார்.   பார்வை மறுபடியும் அந்தப் பெஞ்சுக்குத் திரும்பியது….’பெத்துப் போட்டால் போதுமா?’ என்று தன் பெண்ணைப்பற்றி நினைத்தார்….ஷாக் அடித்தது போலப் பிள்ளையவர்கள் காலைப் பின்னுக்கு இழுத்தார்.  அவளது செருப்புக்காலின் நுனி அவரது பெருவிரல் நுனியைத் தொட்டது.   பிள்ளையவர்கள் கால், உடல், சகலத்தையும் உள்ளுக்கிழுத்துக் கொண்டார்….அவர் மனம் எப்பவோ நடந்த கல்யாண விஷயத்தில் இறங்கியது.  வீர பாண்டியன் பட்டணத்துக்கருக்கு மாப்பிள்ளை-மேளதாளக் குரவைகளுடன் வீட்டில் குடி புகுந்த ஸ்ரீமதி பிள்ளையின் மஞ்சள் அப்பி சுத்துருவில் மருக்கொழுந்துடன் கூடிய நாணிக்கோணிய உருவம்.  பிறகு தேக உபாதையையும் குடும்பச் சுமையும் தூக்கிச் சென்ற நாள் சங்கிலிகள்.  குத்துவிளக்கை அவித்துவைத்த குருட்டுக் காமம்…” எதிரில் இருந்த பெண் பார்க்கில் இறங்கிவிட்டாள்.  அதை அவர் கவனிக்கவேயில்லை.

  இது üசுப்பையா பிள்ளையின் காதல்கள் என்னும் கதை.

 கட்டு எதற்கும் அடங்காத கதாசிரியர் புதுமைப்பித்தன்.  இதுதான் முடியும், இது முடியாது என்பதில்லை அவருக்கு,  எதையும் முயற்சி செய்து லாவகமாக உருவாக்கி விடுவதில் சமர்த்தர்.  சித்த வைத்திய தீபிகையின்  ஆசிரியரான கந்தசாமிப் பிள்ளையைத் தேடிக்கொண்டு கடவுளே வந்துவிட்டார்.  அவர் கதைகளில் ஒன்று;  பிராட்வே முனையில் ஹோட்டல் சுகாதாரம் பேசிக் கொண்டே காபி சாப்பிட்டுவிட்டு, நர வாகனத்தில் (ரிக்ஷாவில்தான்)  வீடு போய்ச் சேருகிறார்கள் கடவுளும் கந்தசாமிப் பிள்ளையும்.   கடவுளிடமே தன் பத்திரிகைக்கு ஜீவிய சந்தா வசூல் செய்துவிடப் பார்க்கிறார்  கந்தசாமிப்பிள்ளை.  “யார் ஜீவியம் …” என்று கேட்கிறார் கடவுள். வீட்டிலே கந்தசாமிப் பிள்ளையின் பெண்குழந்தை அவர்களை வரவேற்கிறது.    “எனக்கு என்னகொண்டாந்தே?” என்று கேட்டாள் குழந்தை. “என்னைக் கொண்டாந்தன்” என்றார் பிள்ளை.  “என்னப்பா தினந்தினம் உன்னியேத்தானே கொண்டாரே; பொரி கடலையாவது கொண்டாரப் படாது” என்று சிணுங்கியது குழந்தை.  “பொரி கடலை உம்புக்காகாது. இதோபார் உனக்கு ஒரு தாத்தாவைக் கொண்டுவந்திருக்கிறேன்” என்று தன் பெண்ணுக்குக் கடவுளை அறிமுகப்படுத்திவைத்தார்.  குழந்தையின்பேரில் வைத்த கண்களை மாத்த கடவுளால் முடியவில்லை.  கந்தசாமிப் பிள்ளைக்குச் சிறுதொண்டர் கதை ஞாபகம் வந்துவிட்டது.  “சற்றுத் தயங்கினார் ; ‘இப்பவெல்லாம் நான் சுத்த சைவன். மண்பானைச் சமையல் தான் பிடிக்கும். பால் தயிர்கூடச் சேர்த்துக் கொள்வதில்லை’ என்று சிரித்தார் கடவுள்.  ஆசைக்கு என்று காலந் தப்பிப் பிறந்த கருவேப்பிலைக் கொழுந்து என்றார் கந்தசாமிப் பிள்ளை….’வாடியம்மா கருவேப்பிலைக் கொளுந்தே…’ என்று கைகளை நீட்டினார் கடவுள்.  ஒரே குதியில் அவர் மடியில் ஏறிக்கொண்டது குழந்தை.   ‘எம்பேரு கருகப்பிலைக் கொழுந்தில்லை ; வள்ளி.  அம்மா மாத்திரம் என்னைக் கறுப்பி, கறுப்பின்னு கூப்பிடுதா….நான் என்ன அப்படியா?’ என்று கேட்டது.  அது பதிலை எதிர் பார்க்கவில்லை” புதுமைப்பித்தனின் கதைகளில் வருகிற குழந்தைகள் அற்புதமான சிருஷ்டிகள்.  இன்றைய தமிழ் எழுத்திலே அந்தக் குழந்தைகளைப் போன்ற பூரணமான பாத்திரங்கள் வேறு இல்லை என்பது என் அபிப்பிராயம். அவை மறக்க முடியாத சிருஷ்டிகள்.
 
கடவுளும் கந்தசாமிப் பிள்ளையும் என்கிற கதை பூராவையுமே சொல்லிவிட வேண்டும் என்றுதான் எனக்குத் தோன்றுகிறது.  அவ்வளவு நல்ல இடங்கள் பல இருக்கின்றன அதில்.  ‘கடவுளிடமும் ஜீவிய சந்தா வாங்கிக்கொண்டு தான் அவரை விட்டார்  கந்தசாமிப் பிள்ளை…..’ என்று சொல்லி ஒருவாறாக முடித்துவிடுகிறேன்.
 
காஞ்சனைத் தொகுதியிலே முதல் கதையான காஞ்சனையே வெகு நுட்பமான ஒரு விஷயத்தை அழகிய உருவத்தில் சொல்கிறது, பழைய பெரிய எழுத்து விக்கிரமாதித்தின் கதைப் பாணியில் செல்லுகிற ஒரு மூட்டைப் பூச்சி கதை இருக்கிறது இத்தொகுதியில் – கட்டிலைவிட்டிறங்காக் கதை என்று பெயர் அதற்கு.   ‘மசாமசானம்’ என்று ஒரு கதை.  அதில் தெரு ஒரத்திலே பிச்சைக்காரன் செத்துக்கொண்டு கிடக்கிறான்.  ஒரு குழந்தை மாம்பழத்தை மூக்கில் வைத்துத் தேய்த்துக் கொள்கிறது.   ‘செல்லம்மாள்’ என்ற கதையில் செல்லம்மாள் இருபது பக்கங்களிலும் செத்துக் கிடக்கிறாள்-அவள் புருஷன் கடைசிக் கிரியைகளைச் செய்யத் தன்னைத் தயார் செய்து கொள்கிறான்.
 
இந்தத் தொகுதியில் இல்லாத வேறு பல கதைகளையும் பற்றிக் இங்கு சொல்லவேண்டும் போல இருக்கிறது எனக்கு.  சிற்பியின் நரகம், மனக்குகை ஓவியங்கள், ஞானக்குகை, கபாடபுரம்….இன்னும் பல ;  விதவிதமான கதைகளை விதவிதமான உத்திகளைக் கையாண்டு எழுதியிருக்கிறார் புதுமைப்பித்தன்.    அவர் கதைகளிலே இரண்டு விசேஷ அம்சங்கள் சொல்லலாம்.  (ஒன்று) அவர் அவசியம்  என்று தேர்ந்தெடுத்துச் சொல்லும் விஷயங்கள்; அவர் கையாண்ட விஷயங்கள் எல்லாமே புரட்சிகரமானவை என்று பொதுவாகச் சொல்லலாம்.  (இரண்டு) அதைச் சொல்ல அவர் கையாண்ட நடை.  சிலசமயம் அவர் நடை தடுமாறி விஷயத்தை எட்டாது போனதும் உண்டு.   ஆனால் அவருடைய சிறந்த கதைகளில், சொல்லும் சிந்தனையும் சேர்ந்து அமைந்தன.  திருநெல்வேலி பேச்சுத் தமிழை அவர் பல இடங்களில் கவிதையாகவே கையாண்டிருக்கிறார். 

 வருகிற நூற்றாண்டில் தமிழ்ச் சிறு கதைச் செல்வத்துக்கு நமக்குப் பலமான அஸ்திவாரம் போட்டுத் தந்து விட்டவர் புதுமைப்பித்தன் என்று சொல்ல வேண்டும்.

(Written by KA NA SUBRAMANIAm)

பந்தநல்லூரில் கிடைத்த பதவி உயர்வு

 

 

அழகியசிங்கர்

 

11.

 

நான் பந்தநல்லூருக்கு வந்த புதியதில் கிராமம் என்றால் நடுங்கிக் கொண்டிருந்தேன்.  நான் சென்னை போன்ற இடத்தில் இருந்து பழகியவன்.  கிராமம் என்றால் மனிதர்களே இருக்க மாட்டார்கள்.  சாப்பிட நல்ல ஓட்டல் கிடைக்காது.  நல்ல மருத்துவமனை இருக்காது என்றெல்லலாம் பல குறைபாடுகள் கிராமத்தில் உண்டு.  என் நண்பர் ராஜேந்திரன் ஏன் பந்தநல்லூரிலேயே தங்கலாமே என்ற அறிவுரையை நான் ஏற்றுக்கொள்ளவில்லை.  கிராமாத்தைச் சுற்றி அருகாமையில் இருக்கிற ஒரு நகரத்தைத்தான் நான் பெரிதும் நம்பினேன்.  முதலில் சாப்பாடு.  இது பெரிய பிரச்சினை.  என் வீட்டில் நான் வெந்நீர் கூட சுடவைத்துப் பழகாதவன். 
 

ஆனால் பந்தநல்லூர் என்ற ஊர் கும்பகோணத்திற்கும், மயிலாடுதுறைக்கும் நடுவில் உள்ளது.  மயிலாடுதுறை 28 கிலோமீட்டர் தூரத்தில் இருந்தது.  கும்பகோணம் 30 கிலோமீட்டர் மேல் இருந்தது.  நான் கும்பகோணத்தில் இருப்பதைவிட மயிலாடுதுறையில் இருப்பதையே பெரிதும் விரும்பினேன்.  காரணம் என் உறவினர்கள் அங்கு இருக்கிறார்கள்.  எனக்கு உடல்நிலை சரியில்லாமல் போய்விட்டால் அவர்கள் உதவி செய்வார்கள் என்று நம்பினேன்.

 

தினமும் மயிலாடுதுறையிலிருந்து பந்தநல்லூருக்கு வருவதற்கு தமிழ் பஸ் என்ற ஒன்றைப் பிடித்துக்கொண்டு வரவேண்டும்.  அதைத் தவறவிட்டால் பின்னால் வரும் பஸ்ஸைப் பிடித்தால் அலுவலகம் வர தாமதமாகும்.  சிடுமூஞ்சி மேலாளரைப் பார்க்க வேண்டும்.  ஏதோ உலகத்தில் நான்தான் பெரிய குற்றம் செய்துவிட்டதுபோல் பார்த்துத் தொலைப்பார்.  ஆனால் உண்மையில் வேற யாரையும் அவரால் குறை சொல்ல முடியாது.  ஒரே பெண் கிளார்க்கிடம் வழிவார்.

 

அவர் வாழ்க்கையில் பெரிய சோகம் நடந்துவிட்டது.  ஆனால் அது மாதிரியான சோகம் நிகழ்ந்துவிட்டதற்கான அறிகுறியே அவர் முகத்தில் தெரியாது.  அவர் மனைவி அவருடன் ஸ்கூட்டரில் பயணிக்கும்போது ஒரு விபத்தில் இறந்துவிட்டாள். இது அவருடைய இடமான கோயம்புத்தூரில் நடந்தது. 

அவர் அந்தச் சம்பவத்தைச் சொல்லும்போதுகூட உணர்ச்சியே இல்லாமல் சொல்வார்.  கேட்கும் நாம்தான் வருத்தப்பட வேண்டும். 
 

பஸ்ஸில் வருவது சரிபடாது என்று எண்ணி ஊரிலிருந்து டூ வீலரை எடுத்துக்கொண்டு வர ஏற்பாடு செய்தேன்.

                                                                                                                         (இன்னும் வரும்)

 

பந்தநல்லூரில் கிடைத்த பதவி உயர்வு

 

 

அழகியசிங்கர்

10.

 

 

நான் இங்கு வந்தபிறகு அழகியசிங்கர் என்னைப் பற்றி சில கவிதைகள் எழுதினார்.  ஒரு கவிதை பந்தநல்லூரில் கிடைத்த பதவி உயர்வு என்ற கவிதை.  அந்தக் கவிதை எழுதும்போது நான் என் பெண்ணிற்குத் திருமணம் ஏற்பாடு செய்திருந்தேன்.  அந்தத் தருணத்தில் நான் சென்னையில் இல்லாமல், மயிலாடுதுறையில் அல்லல்பட்டுக் கொண்டிருந்தேன்.  என் பெண் அப்போது சொன்ன ஒரு விஷயம் எனக்கு உறுத்தலாக இருந்தது. 

”ஏன்ப்பா..என் கல்யாணம் நடக்கும்போதுதான் நீ அங்கே போகவேண்டுமா?”  சொல்லும்போது அவள் குரலில் வருத்தம்.

உண்மையில் பெண்ணின் திருமணம்போது நான் சென்னையில் இருந்தால் பலவிதங்களில் நான் பயன்படுவேன்.  திருமணம் என்கிற பதைப்பு ஒருவரை ஒருவர் பார்க்கும்போது குறையும் வாய்ப்பு அதிகம்.

என் விதி அந்தச் சமயத்தில் நான் அங்கில்லை.  பின் திருமணத்திற்கு லீவு.  அது கொடுப்பார்களா என்ற அச்சம் என்னிடம் இருந்துகொண்டே இருந்தது. 
எனக்கு ஒரு மாதமாக லீவு வேண்டியிருக்கும்.  அதற்கான முனைப்பை செய்து கொண்டிருந்தேன்.

அழகியசிங்கர் என்னைக் கிண்டல் செய்ததுபடி, லீவு கிடைக்காவிட்டால் என்ன செய்வது என்று நான் யோசித்துக் கொண்டிருந்தேன்.  ஏன்எனில் மானேஜருக்கும், எனக்கும் ஒருவித ஒழுங்கு உறவு ஏற்படவில்லை.  தவிரவும் நான் என்ன தவறு செய்வேன் என்பதைப் பார்த்துக்கொண்டிருப்பதுபோல் எனக்குப் பட்டது.

பஸ்ஸைப் பிடித்து மயிலாடுதுறையிலிருந்து நான் பந்தநல்லூருக்கு உடனடியாக வர முடியாது. ஒரு ஐந்து நிமிடம் பத்து நிமிடம் தாமதமாக வரும்படியாக நேரிடும்.  நான் உள்ளே நுழையும்போது, வட்டார அலுவலகத்திலிருந்து போன் வந்துள்ளதாக போனை என்னிடம் கொடுப்பார் மானேஜர்.  மானேஜரே அதைச் செய்திருப்பதாகத்தான் எனக்குத் தோன்றும்.  ”ஏன் லேட்?” என்று அவர்கள் கேட்பார்கள்.  ”வேற வழியில்லை.. பஸ்ஸைப்பிடித்து வரும்போது இப்படி ஆகிவிடுகிறது.”

”நீங்க சீக்கிரம் வரணும்..”

”ஏன் இங்க வந்து மாட்டிக்கொண்டேன் என்பது தெரியவில்லை.  வேலையை விட்டுப் போய்விடலாமாவென்று யோசிக்கிறேன்..”என்று எரிச்சலுடன் பதில் சொல்வேன்.

இதைத்தான் மானேஜர் எதிர்பார்த்துக்கொண்டிருப்பார்.  மாட்டிவிட்டு வேடிக்கைப் பார்க்கும் குணம் அவருக்கு. 
                                                                                                                          (இன்னும் வரும்)