Category: கவிதை

நான் இந்தத் தொடரை எழுதவே மறந்துவிட்டேன். இப்போது திரும்பவும் ஆரம்பிப்பதற்குள் என்ன எழுதினேன் என்பதை நினைவுப் படுத்திக்கொள்ள வேண்டும். திரும்பவும் நான் எழுதியதை எடுத்துப் படிக்க வேண்டும். ஏனென்றால் சொன்னதையே திரும்பவும் சொல்லக்கூடாது. ஆத்மாநாம் இரங்கல் கூட்டத்தின்போது பிரமிள் கலந்துகொண்டு பேசியதை எழுதியிருந்தேன். அதில் சில தகவல்களைக் கூறியிருந்தேன். அந்தத் தகவல்களில் சிலவற்றை நான் மறந்து விட்டேன். வங்கியில் பணிபுரிவது ஒரு பக்கம் இருந்துகொண்டாலும், பல படைப்பாளிகளைச் சந்தித்துப் பேசுவது என் பொழுதுபோக்கு. பொழுதுபோக்கு என்று சொல்வதைவிட உபயோகமான விஷயம். இப்போதெல்லாம் அதுமாதிரி நடப்பதில்லை. முன்பு ஒரு இடத்திலிருந்து இன்னொரு இடம் வருவது எளிதான விஷயம். பார்க்கலாம். பேசலாம். திரும்பவும் போய்விடலாம். பிரமிள் எல்லா இடங்களுக்கும் நடந்தே சென்றுவிடுவார். அவர் நுங்கம்பாக்கம் ஹைரோட் வழியாக நடந்து போய்க் கொண்டிருப்பதைப் பார்த்திருக்கிறேன்.
நானும் அவரும் அடிக்கடி சந்தித்துக் கொள்வோம். அப்படி சந்தித்துக்கொள்ள முடியாவிட்டால், இவரை ஏன் சந்திக்க முடியவில்லை என்ற எண்ணம் எனக்கு ஏற்படும். அடிக்கடி ஒருவரை சந்தித்துப் பேசிக்கொண்டிருக்கும்போது, எதிர்பாராமல் அவரைச் சந்திக்காமல் இருந்தால் இதுமாதிரி தோன்றும். இப்போதுள்ள செல்போன் வசதி அப்போது இல்லை. பிரமிளை பெரும்பாலும் என் அலுவலகக் கட்டிடத்தில் மதியம் உணவு உண்ணும் வேளையில் சந்திப்பேன். அவருக்கு எதாவது சாப்பிட வாங்கிக்கொடுப்பது எனக்கு மகிழ்ச்சி அளிக்கும் விஷயம். இப்படி அவருடன் பேசிக்கொண்டிருக்கும்போது வேறு எழுத்தாள நண்பர்களையும் நான் சந்திப்பேன். பிரமிளுடன் நான் பேசிக்கொண்டிருக்கும்போது, ரா ஸ்ரீனிவாஸனை சந்தித்து விட்டேன். இந்தத் தகவலை நான் எழுதியிருக்கிறேன் மேற்படி ஆத்மாநாம் இரங்கல் கட்டுரை எழுதியபோது. இதில் என்ன சிக்கல் என்றால், பிரமிள் தமக்குப் பிடித்தமானவர்களை மட்டும்தான் பார்ப்பார் .இயல்பாகப் பேசுவார். இது அவருடைய சுபாவம். ரா ஸ்ரீனிவாஸனைப் பார்த்தபோது அவர் ஞானக்கூத்தனுடன் தொடர்புப் படுத்திக்கொண்டு விட்டார். இது பிரச்சினை ஆகிவிட்டது. நான், ஸ்ரீனிவாஸன், பிரமிள் மூவரும் கான்டினில் டிபன் சாப்பிடச் சென்றபோது, பிரமிள் உரத்தக் குரலில், ‘நான் அப்படித்தான் மூச்சு விடுவேன்…பிறர் மேல் மூச்சு விடுவேன்..’ என்ற சத்தமாகக் கூறினார். இது நான் எதிர்பாராதது. ஏன்எனில் என்னுடன் தனிமையில் இருக்கும்போது இதுமாதிரியெல்லாம் வெளிப்படுத்த மாட்டார். ஸ்ரீனிவாஸனைப் பார்த்தவுடன் அதுமாதிரி பேச ஆரம்பித்து விட்டார். ஞானக்கூத்தன் கவிதை ஒன்றில் எனக்கும் தமிழ்தான் மூச்சு ஆனால் பிறர் மேல் விட மாட்டேன் என்று எழுதியிருப்பார். பிரமிளுக்கு ஸ்ரீனிவாஸனைப் பார்த்தபோது அவர் ஞானக்கூத்தன் கட்சியைச் சேர்ந்தவர் என்று எண்ணிவிட்டார். உண்மையில் அப்படியெல்லாம் கட்சி கிடையாது. எல்லோரும் கவிதைகள் எழுதத் தெரிந்தவர்கள். அவ்வளவுதான். மேலும் ஸ்ரீனிவாஸன் பிரமாதமாக பல கவிதைகளை எழுதியிருக்கிறார்.
இந்த இடத்தில் நான் தவறாக முந்தைய கட்டுரையில் எழுதிவிட்டேன். பிரமிளைப் பார்த்தவுடன் ஸ்ரீனிவாஸனுக்கு சங்கடம் ஏற்பட்டு விட்டது என்று. உண்மையில் அந்தச் சங்கடம் எனக்குத்தான் என்று எழுதியிருக்க வேண்டும். இந்தத் தவறை ஸ்ரீனிவாஸன் சுட்டிக் காட்டி உள்ளார். மேலும் சாப்பிட உட்கார்ந்தபோது பிரமிள், ஞானக்கூத்தனை ‘ஞானக்கூத்தன்…கேனைக்கூத்தன்’ என்று குறிப்பிட்டதாக ஸ்ரீனிவாஸன் என்னிடம் கூறி உள்ளார். இது எனக்கு ஞாபகத்தில் இல்லை. ஸ்ரீனிவாஸன் இது குறிப்பிட்டு உங்கள் கட்டுரையில் இதைக் குறிப்பிட வேண்டும் என்று கூறி உள்ளார். அவரே இந்தத் தவறை சுட்டிக்காட்டி எழுதியிருந்தால் இன்னும் நன்றாக இருந்திருக்கும். நான் பழகிய நண்பர்களில் பிரமிள் ஒருவிதம் என்றால் ஸ்ரீனிவாஸன் இன்னொரு விதம். பிரமிள், ஸ்ரீனிவாஸனை ஒருசேர பார்த்தபோது நான் சங்கடப் பட்டது உண்மைதான். ஆனால் அதுமாதிரி நிகழ்ச்சி இப்போது ஏற்பட்டால் சங்கடப் பட்டிருக்க மாட்டேன்.
அதன்பின் பிரமிள் ஸ்ரீனிவாஸனை என் அலுவலகத்தில் பார்க்கும்போது, ‘உங்கள் நண்பர் வந்துவிட்டார்..நான் போகிறேன்…’ என்று ஓட்டமாய் ஓடிவிடுவார். அன்று ஸ்ரீனிவாஸன் பிரமிள் சொன்னதைக் கேட்டு வெறுமனே புன்னகைத்துக் கொண்டாரே தவிர வேறு ஒன்றும் செய்யவில்லை.

யாரோ காலமானார் என்ற செய்திஎன் எதிரில்நட்சத்திரமாகத் தொங்குகிறதுகாலமென முதலில் உணர்ந்தவன்கபாலச் சூடு பொரியும்ஆண்மை நிறைந்தவனாக இருந்திருப்பான்சில சமயத்தில் தோன்றுகிறதுகாலம் நிர்ணயிக்கப் பட்டிருப்பது போலஆனால் பற்ற முடியாமல்நழுவிப் போகிறது.எங்கேயோ காத்திருக்கிறதுகாதலுடன் மெளனம் சாதிக்கிறதுகாலம் காலமாகக்கடல் ஒலிக்கிறது வெற்றுவெளியில் மேசம் சஞ்சரிக்கிறது கனத்தகாலப் பிரக்ஞையை எனக்குள் விதைத்துவிட்டார்கள். எவ்வளவோ காலம்கடந்தும் அறிந்துகொள்ள என்னவென்றுஅது – முளைக்கவே இல்லை. ஆனால்விலகாத கிரஹணமாக என்எதிரில் தொங்கிக்கொண்டே தானிருக்கிறதுயாரோ காலமான செய்திநானும் ஒரு காலத்தில்காலமாகி விடுவேனோ என்பதில்மட்டும் முளைத்து விடுகிறபயம்சொட்டுச் சொட்டாய் உதிரக்காத்திருக்கிறது – காலம் வராமல்….

(ஆகஸ்ட் 8ஆம் தேதி ஸ்டெல்லா புரூஸ் பிறந்த நாள். காளி-தாஸ் என்கிற பெயரில் அவர் பல கவிதைகள் எழுதி உள்ளார். அவருடைய எல்லாக் கவிதைகளையும் தொகுத்து விருட்சம் வெளியீடாக காளி-தாஸ் கவிதைகள் என்று கொண்டு வர உள்ளேன். எளிமையான வரிகள் கொண்ட ஆழமான கவிதைகள். இக் கவிதை பிரசுரமான ஆண்டு ஜனவரி 1979. இன்னும் சில கவிதைகளையும் இங்கு கொடுக்க விருப்பம்)

முதிர்வில்
இலை
தன் அடையாளத்தை
அகற்றிக் கொள்கிறது
ஆங்காங்கு
தெரியும்
நரம்புக் கோடுகள்
கண்களை
மூடிக் கொண்டாற்
போலொரு தோற்றம்
வண்ணத்து பூச்சியும
அண்டா விலக்கம்
பூமியின் பரப்பை
நோக்கி
நாளும் குவிந்திடும்
உயிர் இயக்கம்…
போகிற போக்கில்
இலைகளைக்
கிள்ளிச் செல்லும்
மனிதக் கரங்களூடே
நழுவிச் செல்கின்றன
மரணம் குறித்த
இயற்கையின்இலை வார்த்தைகள்…

தினமும் காலை 9 மணி சுமாருக்கு, மயிலாடுதுறையிலிருந்து பஸ்ஸில் கிளம்பி சீர்காழிக்குச் சென்று வருவேன். சீர்காழியிலிருந்து திரும்பவும் வீடு வந்து சேர மணி 9 மணிமேல் ஆகிவிடுகிறது. சில சமயம் பத்தைத் தொட்டு விடுகிறது. இதுமாதிரியான வேலை கடுமையை நான் இதுவரை பார்த்ததில்லை. சுருக்கெழுத்தாளராக நான் சென்னையில் இருந்த காலம் பொற்காலம்.
எந்தத் தப்பை யார் செய்துவிடுவார்களோ என்ற பதைபதைப்போடு இருக்க வேண்டி உள்ளது.
பெரும்பாலும் என் அலுவலக நண்பர் அறிவானந்தமும் நானும் சேர்ந்துதான் வருவோம். அவரைப் பார்க்கும்போது பெரும்பாலும் சோர்வாக இருப்பார். நானும் அவரும் energy எல்லாம் தீர்ந்துபோய் வற்றிப் போய் வருவோம். வங்கியில் பணிபுரியும் பெரும்பாலோருக்கு தொடர்ந்து அதில் பணிபுரிய விருப்பமில்லை. இதில் தப்பிப்பவர்கள் க்ளார்க்காகப் பணிபுரிபவர்கள். அவர்கள் குறிப்பிட்ட நேரத்திற்குப் பிறகு இருக்க மாட்டார்கள். எந்த வேலையாக இருந்தாலும் அப்படியே வைத்துவிட்டுப் போய்விடுவார்கள். கொஞ்ச வேலை பளு அதிகமாக இருந்தால் முணுமுணுப்பார்கள். சண்டைக்கு வருவார்கள். ஆனால் 5 மணிக்குமேல் அவர்களை இருக்கச் சொல்லமுடியாது.
முன் யோசனை எதுவுமின்றி 2004ல் நான் இப்படி மாட்டிக்கொண்டேன். இதனால் எந்தப் பயனுமில்லை என்பதோடல்லாமல் எல்லாவித அவமரியாதையும் பெற்றுக்கொண்டேன். இதைப் பற்றி நான் எழுத ஆரம்பித்தபோது இதைப் பற்றியே நான் எழுதிக்கொண்டிருந்தேன். இப்படி சில கவிதைகளையும் கதைகளையும் எழுதிப் பார்த்துக்கொண்டேன். என் எழுத்தைப் படித்த சிலருக்கு என் மீது இரக்க உணர்ச்சியே ஏற்பட்டது. சிலருக்கு அலுப்பாகவும் இருந்திருக்கும்.
சரி இது இப்படியே எத்தனை நாட்கள் போகுமோ போகட்டுமே என்று நினைக்கத் தொடங்கி விட்டேன். என்ன எந்த விஷயம் நடக்க வேண்டுமென்றாலும் யாரையாவது நம்ப வேண்டி உள்ளது. தனியாக இருப்பதால் வீட்டிற்கு தினமும் போன் பண்ண வேண்டியுள்ளது. நான் நடத்தும் விருட்சம் தடுமாற்றம் அடைகிறது. இலக்கிய நண்பர்களைப் பார்க்க முடியவில்லை. பேசவும் முடிவதில்லை. ஜெயமோகன் வேலையை விட்டுவிட்டு வந்துவிட்டதாக இந்துவில் படித்தேன். அவருக்கு சினிமா இருக்கிறது. என்னால் வேலையை விட முடியாதுதான் என்று தோன்றுகிறது.
பஸ்ஸில் சென்று கொண்டிருப்பதால் எத்தனையோ விதமான மனிதர்களை தினமும் சந்தித்துக் கொண்டிருக்கிறேன். அன்று அப்படித்தான். அலுவலக வேலையை முடித்துவிட்டு நானும் அறிவானந்தனும் கொள்ளீட முக்கில் நின்றிருந்தோம். ஒரு பஸ் வந்தது. இந்த பஸ்ஸில் ஏறவேண்டாம் என்றார் அறிவானந்தன். ‘சீட்டெல்லாம் காலியாக இருக்கிறது,’ என்றேன். ஏனோ தடுத்துவிட்டார். அடுத்த பஸ்ஸில் ஏறினோம். சீர்காழி புது பஸ் ஸ்டாண்ட் வந்தவுடன், ஒரு பெரியவர் பஸ்ஸில் ஏறினார். ஒரு கம்பு வைத்திருந்தார்.. நிற்க முடியாமல் நின்று கொண்டிருந்தார். என் பக்கத்து சீட் இளைஞர் எழுந்து அந்தப் பெரியவருக்கு இடம் கொடுத்தான். பெரியவர் என் பக்கத்தில் அமர்ந்தார். தலையில் முண்டாசு கட்டியிருந்தார். சட்டைப் பொத்தான்களைப் போடாமல் இருந்தார். கண் தெரியவில்லை. காதும் கேட்கவில்லை.
”என்ன வயது?” ”84” ”ஏன் இந்தத் தள்ளாத வயதில் பஸ்ஸில் வருகிறீர்கள்?” ”என்ன பண்றது? பையன் யாரையோ இழுத்துக்கொண்டு வந்துட்டான். வச்சுக்க மாட்டேங்கறான்..” ”வேற பையன்கள் இல்லையா?””யாருமில்லை.””பொண்டாட்டி இல்லையா?” ”அது எப்பவோ போயிடுத்து.” ”அப்ப எங்க வசிக்கிறீங்க?””மயிலாடுதுறை பஸ் ஸ்டாண்ட்.””ஏன் சீர்காழி வந்தீங்க?” ”தப்புதான் தெரியாம வந்துட்டேன்.””ஏன்?” ”எதாவது கிடைக்கும்னு பார்த்தேன்.” ”மாயவரம் நல்ல ஊர். சீகாழி ஒண்ணும் கிடைக்காது..” ”ஆமாம். ஆமாம். ஒருத்தன் கேட்டத்துக்கு தாடையில அடிச்சுட்டான்.” எனக்கு பாவமாக இருந்தது அந்தப் பெரியவரைப் பார்க்கும்போது. 84 வயதில் கண் சரியாத் தெரியவில்லை. காதும் கேட்கவில்லை. ”டிக்கட் வாங்க பணம் இருக்கா?” ”இருக்கு.,” என்றார்.பஸ் கண்டக்டர் டிக்கட் கேட்டபோது, சரியாக 6 ஒரு ரூபாய் காசுக்களைக் கொடுத்தார். நானும், அறிவானந்தனும் அவர் மேல் இரக்கம் கொண்டோம். இருவரும் கொஞ்சம் பணம் சேர்த்து அவரிடம் கொடுத்தோம். அறிவானந்தன் குறிப்பிட்டார். ‘இந்தப் பெரியவரைப் பார்க்கத்தான் நாம இந்த பஸ்ஸில் ஏறினோம்,’ என்றார். நான் திரும்பவும் அவரிடம் பேச்சை ஆரம்பித்தேன். ”நீங்க எங்க வேலை பாத்தீங்க?” ”சிங்கப்பூரில..வண்டி ஓட்டிக்கொண்டிருந்தேன்..” கொஞ்ச நேரம் கழித்து அந்தப் பெரியவரே பேச ஆரம்பித்தார்.”எதுக்கு நான் இருக்கணும்……போனாத் தேவலை….கடவுள் கூப்பிட மாட்டேங்கறான்..”
அவருடைய பேச்சு சாதாரணமாகத்தான் இருந்தது. விரக்தி எதுவும் தெரியவில்லை. நான் இருக்கும் தெருவில் பிச்சைக்காரர்கள் இருப்பார்கள். இவர்கள் குளித்துவிட்டு சுத்தமாக காவி உடையை உடுத்திக்கொண்டு வியாழக்கிழமை மட்டும் வருவார்கள். அவர்கள் யார் எங்கிருந்து வருகிறார்கள் என்பதெல்லாம் தெரியாது. ஒருமுறை அவர்களை என் காமிராவில் படம் பிடிக்க வேண்டுமென்று நினைப்பேன். அன்று இரவு வீட்டில் அந்தப் பெரியவரைப் பற்றியே நினைப்பு ஓடிக்கொண்டிருந்தது.
எனக்குத் திடீரென்று ஆத்மாநாம் எழுதிய கவிதை ஞாபகம் வந்தது.
பிச்சை
நீ ஒரு பிச்சைக்காரனாய்ப் போபிச்சை பிச்சை என்று கத்து உன் கூக்குரல் தெருமுனைவரை இல்லை எல்லையற்ற பெருவெளியைக் கடக்ணும்உன் பசிக்காக உணவு சில அரிசி மணிகளில் இல்லைஉன்னிடம் ஒன்றுமே இல்லை சில சதுரச் செங்கற்கள் தவிரஉனக்குப் பிச்சையிடவும் ஒருவருமில்லை உன்னைத் தவிர
இதனைச் சொல்வது நான் இல்லை நீதான்

நத்தை ஒன்றுபோகிறதுமெல்லுடலில்பாரிய வீட்டைசுமந்தபடி.போகிறதா?ஆம்.உன்னை போல்என்னை போல்நம்மை போல்.அதுநகர்ந்து எஞ்சிய நீர்த்தடங்களில்வீடு குறித்தரகசிய கேள்விகளின் ரசம் மின்னிக்கொண்டு இருக்கிறது…

இனிப்பான பலகாரத்திலிருந்து
உப்பில்லா உணவு
கொதிக்கிற தேனீரிலிருந்து
குளிர்ச்சியான ஐஸ் க்ரீம்
எதிர் வீட்டு பால் அப்பம்
எதிரி சுட்ட பணியாரம்
சந்த்ருவின்
பிறந்த நாள் கேக்
ஆஞ்சநேயரின்
வடைமாலையில்
பிரசாதமாய்
எஞ்சிய வடை என
எல்லா உணவு
பதார்த்தங்களையும் தொண்டை
அனுமதித்து விடுகிறது.
திடீரென
வயிற்றில் தள்ளு முள்ளு
கலவரம் அடிதடி என
நடக்கிற போது
வயிற்றிற்காக இரக்கம் காட்டி
கலவரக்காரர்களை
வாய் வழியாக
தண்ணீர் பீய்ச்சி
வெளியேற்றியும் விடுகிறது.

ஆனால் வினோதமாய்
ஒரு உறங்கும்
உண்மை மட்டும்
தொண்டைக்குள் முள்ளாய்
குத்திக் குத்திக் குதறுகிறது
வெளியேற இயலாமல்..

பொய் தவத்தில் புண்ணாய்
தொண்டை நாறிக்
கொண்டிருக்கிறது
பல நேரங்களில்

*நெலும் கவி, லீ கெளி, ஒலிந்த கெளி இங்கும் இல்லாமலில்லை அம்மா ஆனாலும் அவற்றை மாற்றி மாற்றி புதிது புதிதாய்ச் செய்கிறார்கள்
விழாக்களும் இப்பொழுது அதிகமென்பதால் காட்சிகள் தொடர்ந்தபடி உள்ளன உறக்கமேயில்லாமல் இரவு முழுதும் ஆடுகிறேன் காலையில் ஒத்திகைக்கு ஓடுகிறேன்
உடலழகு தொலைந்துவிடுமென்று இரவுணவையும் தருகிறார்களில்லை இளம்பெண்கள் பத்துப் பேர் நாம் அவர்களறியாமல் தேனீர் தயாரித்துக் கொள்கிறோம்
பாடல் ஒளிப்பதிவுகளுக்குப் போனால் ஆயிரம் ரூபாயளவில் கிடைக்கும் மேலதிகமாக ஆனாலும் மூட்டுக்களிலும் முதுகெழும்பிலும் வலியெடுக்கும்
புதிய நடனமொன்றின் மெல்லிய ஆடையில் கவரப்பட்ட செல்வந்தனொருவன் பரிசுகள் தந்திட அழைக்கிறான் நான் முடியாதென்றே மறுத்து வருகிறேன்
விழா நாட்களில் எனக்கு எனது அம்மா சொன்னவை நினைவில் எழுகின்றன உண்மைதான் சில விழிகளில் பெரும் அந்நியத்தைக் காண்கிறேன்
ஒன்பது நாட்களுக்குக் காட்சிகள் தொடர்ந்திருக்க நேற்றென்னை அந்த வருத்தம் பீடித்தது ஆனாலும் அதனைக் கவனத்தில் கொள்ளாமல் வீட்டைப் பற்றி எண்ணி எண்ணியே ஆடினேன்
அம்மாவின் மருந்துகளையும் அப்பாவின் திதிக்கான பொருட்களையும் வாங்கத் தேவையான பணத்தை இதோ அம்மா இந்தக் கடிதத்துடனேயே அனுப்பியிருக்கிறேன்
சிகரங்களேறி உலகையே வென்றெடுத்து எப்பொழுதேனும் மகள் வருவாளென வேலிக் கம்பில் கைகளை வைத்தபடி அம்மா பார்த்திருப்பது எனக்குத் தெரிகிறது
* நெலும் கவி, லீ கெளி, ஒலிந்த கெளி – கிராமிய ஆடல், பாடல்வகைகள்
பின்குறிப்பு – பெரும்பாலானோர் அறிந்திராத மிகவும் அரிதான அனுபவமொன்று இக்கவிதையில் பதிவு செய்யப்பட்டுள்ளது. நகரத்தின் நாட்டியக் குழுவொன்றில் தனது நடிப்புத் திறனை வியாபாரமாக்கிக் கொண்டிருக்கும் இப் பெண் அவளது அன்னைக்கு அனுப்பும் கடிதப் பிரதியொன்றினூடாக அவளது நிஜ வாழ்வு வெளிப்படுகிறது. தொலைத் தொடர்பு சாதனங்களை அலங்கரித்தவாறு பளிச்சிடும் வாழ்வுகளின் பின்னணியில் புதைந்துள்ள அந்தகாரத்தின் நிஜம் மிகவும் முரண்நகையாக வெளிப்படுத்தப்பட்டுள்ளது.

தமிழில் – எம்.ரிஷான் ஷெரீப், இலங்கை

ஆட்டோவின் ஓரத்திலிருந்து
சிறுமியொருத்தி புன்னகைக்கிறாள்
பெயர் தெரியா அப்பூக்களின் அழகை
கண்களில் நிறைத்தபடி செல்கிறேன்…
பின்னொரு நாள்
உடலாய் மட்டும் உணர வைக்கும்
பேருந்துப் பயணத்தில்
கூட்ட நெரிசலை சமாளித்தபடி
உள்ளங்கைகளில் ரோஜாவை
பாதுகாத்து கொண்டிருந்தாள்
அரும்புப் பெண் மகள் ஒருவள்.
தொலைகாட்சி மக்களை முழுங்கிய
ஆளரவமற்ற தெருக்கள் வழியே
துக்கத்தில் நெஞ்சு வெதும்ப
நடந்து வந்த அந்நேரம் கண்டது
அந்தியின் மென்னிருள் ஊடே
வண்ணங்களின் குளுமையை
அள்ளித் தெளித்த
நித்யகல்யாணி பூக்களை.
யோசித்தால்
வாழ்கையைப் பற்றிச் செல்ல
பிறிதொரு தேவை இல்லை.

ஆகஸ்ட் 8ஆம்தேதி ராம் மோகனின் பிறந்த தினம். யார் இந்த ராம் மோகன். அவர்தான் ஸ்டெல்லா புரூஸ். அவர் இப்போது உயிரோடு இருந்திருந்தால், 70 வயது ஆகியிருக்கும். அவர் தானகவே தற்கொலை செய்துகொள்வதற்கு முன்புவரை சாதாரணமாகத்தான் இருந்தார். எந்தக் கொடிய நோய் எதுவுமில்லை. கண் பார்வை சற்று தடுமாற்றம்.
அவர் தற்கொலை செய்து கொண்டதை என்னால் ஏற்றுக்கொள்ள முடியவில்லை. நான் மட்டுமல்ல இன்னும் பல நண்பர்களால் ஏற்றுக்கொள்ள முடியவில்லை. முதலில் நம்ப முடியவில்லை. அவர் பல விஷயங்களில் தீர்மானமாக இருந்தார். அவர் குடும்ப வியாபாரத்தைத் தொடர்ந்து பார்த்தார். அதில் பெரிய வெற்றி பெற முடியவில்லை என்று தெரிந்ததும், அவருக்கு உரிய தொகையை வீட்டிலிருந்து பெற்றுக்கொண்டு வங்கியில் சேமிப்பில் வைத்திருந்தார். வங்கித் தரும் வட்டித் தொகையை எடுத்து குடும்பம் நடத்தினார். தனியாக இருந்தார். வீட்டை விட்டு வெளியில் வந்து, சென்னையில் அறைவாசியாக பல ஆண்டுகளாக இருந்தார். புத்தகம் படிப்பது, நண்பர்களைச் சந்திப்பது, நினைத்தபோது ஊருக்குச் செல்வது என்று பொழுதைக் கழித்தார். ஆடம்பரமாக பணம் செலவு செய்யமாட்டார. ஆனந்தவிகடன் மூலம் தொடர்கதை எழுதும் வாய்ப்பு கிடைத்தது. அதன் மூலம் அவர் புகழ் பரவத் தொடங்கியது. ஹேமா என்ற பெண் கிடைத்தாள்.
பல ஆண்டுகளாக அவர் திருமணம் செய்துகொள்ள வேண்டாமென்று நினைத்தார். பின் திருமணம் செய்து கொண்டார். ஹேமா, ஹேமாவின் தங்கை பிரேமா, அவர் என்று மூவரும் ஒன்றாகவே வாழ்ந்து வந்தார்கள். பிரேமா ஒரு இதய நோயாளி. மயிலாப்பூர், ஆதம்பாக்கம் என்று முதலில் பல இடங்களில் வசித்து வந்தார்கள். பின் கோடம்பாக்கத்திலுள்ள யூனைடட் இந்தியா என்ற இடத்தில் உள்ள ஹேமாவின் சகோதரர் இல்லத்தில் வசித்து வந்தார்கள். இங்குதான் தொடர்ந்து பல ஆண்டுகளாக வசித்து வந்தார் ஸ்டெல்லா புரூஸ். அந்த இடத்திற்கு அடிக்கடி நான் சென்றிருக்கிறேன். நண்பர்கள் பலரும் சென்றிருக்கிறார்கள். அங்கே உட்கார்ந்தால் மணிக்கணக்கில் நேரம் போவது தெரியாமல் பேசிக் கொண்டிருப்போம். புத்தகம் படிப்பது, பேசிக்கொண்டிருப்பது, எங்காவது செல்வது இப்படித்தான் பொழுதைப் போக்குவார்கள்.
ஹேமாவும், பிரேமாவும் எழதுவார்கள். பிரேமாவின் ஒரு கதை தொடர்கதையாக ஆனந்தவிகடனில் வெளி வந்திருந்தது. ஹேமா கவிதைகள் எழுதுவார். நான், வைத்தியநாதன், ராஜகோபாலன் மூவரும் சேர்ந்து அவர்கள் வீட்டிற்குச் செல்வோம். பிரேமா ரொம்ப நாட்கள் உயிரோடு இருக்க மாட்டார் என்பதை ஸ்டெல்லா புரூஸ் எங்களிடம் சொல்லியிருக்கிறார்.
ஒருநாள் அப்படித்தான் நடந்தது. பிரேமா இறந்துவிட்டார். பிரேமாவின் இழப்பு பெரிய அளவில் பாதிப்பை ஹேமாவிற்கு ஏற்பட்டு விட்டதாக ஸ்டெல்லா புரூஸ் சொல்லியிருக்கிறார். வெகுநாட்கள் இந்தத் துக்கத்தை வெளியே சொல்லாமல் மனதிற்குள்ளேயே குமைந்து கொண்டிருந்திருக்கிறார் ஹேமா. மிகச்சாதாரண உணர்வுகளுடன் எளிமையாக வாழ்ந்த வாழ்க்கையில் புயல். ஹேமாவிற்கு இரண்டு சிறுநீரகங்களும் பாதிப்பு அடைந்து விட்டன. பெரிய அளவில் மருத்துவத்திற்காக செலவு செய்யாத சாதாரண குடும்பத்தில் ஹேமாவின் உடல் பாதிப்பு மனோ ரீதியான பாதிப்பையும் ஸ்டெல்லா புரூஸிற்கு ஏற்பட்டு விட்டது.
மனைவியை வாரம் இருமுறை டயலிஸிஸ் அழைத்துப் போகும்படியாக நேரிட்டது. கண் கலங்காமல் அவருடைய தேவைகளை உடனுக்குடன் கவனித்துக்கொண்டிருந்த ஹேமாவை அவர் கவனிக்கும்படி நேரிட்டு விட்டது. கடைக்குச் செல்வது, சமையல் செய்வது என்று எல்லாம் ஹேமாவாக இருந்த நிலை முழுவதும் மாறிவிட்டது. இது பெரிய அதிர்ச்சி. மேலும் மருத்துவ மனைக்குச் செல்வது. அங்கு சென்ற பிறகுதான் அவர் நிம்மதி இன்னும் போய்விட்டது. வாரத்திற்கு இரண்டு முறை செல்லும்படி நேரிட்டுவிட்டது. பணத்திற்கு என்ன செய்வது? எத்தனை நாட்கள் இப்படியே தள்ளுவது? அதைவிட நோயின் கொடுமை. இந்த இடத்தில் ஆன்மிகத்தை அவர் பெரிதும் நம்பினார். Healing Touch மூலம் ஹேமாவின் உடலை குணப்படுத்தலாம் என்றெல்லாம் நம்பினார். நான் அவரைப் பார்க்கச் செல்லும்போதெல்லாம், இது குறித்து அவர் பேச ஆரம்பித்து விட்டார். மனைவியைக் குணப்படுத்துவதோடல்லாமல் இன்னும் பலரை குணப்படுத்தி விடலாமென்று சொல்ல ஆரம்பித்து விட்டார். சமீபத்தில் என் நண்பர் தாஸ் அவர்களின் மாமனார் கடந்த 7 அல்லது 8 ஆண்டுகளாக டயலிஸிஸ் செய்துகொண்டு வருபவர் 91 ஆம் ஆண்டில் இறந்து விட்டார் என்று குறிப்பிட்டார். இது மெடிக்கல் சரித்திரத்தில் ஆச்சரியமான விஷயமாகக் கருதப் படுகிறது. மனைவியை இழப்பது உறுதி என்று அறியும்போது ஸ்டெல்லாபுரூஸ் அழக்கூட அழுது இருக்றார். இதெல்லாம் அவருடைய இயல்பு இல்லை.
மனைவியின் இழப்பு பெரிதும் அவரைப் பாதித்து விட்டது. படித்தப் புத்தகங்களும், எழுதிய எழுத்துக்களும் அவருக்கு உதவி புரியவில்லை. அவர் ஆன்மிகம் என்று பெரிதாக நினைத்ததெல்லாம் போய்விட்டது. இச் சமயத்தில் அவர் ஓரளவு ஆழமான depressionல் தவித்துக் கொண்டிருந்தார். நான் ருத்ரன் என்ற மனோ தத்துவ மருத்துவரைப் பார்த்தார். அவருக்கு யாராவது பக்கத்தில் இருந்துகொண்டே இருக்க வேண்டும். அவரைப் பார்த்துக்கொள்ள வேண்டும். தனிமையில் இருந்தால் தற்கொலை செய்து கொண்டு விடுவார் என்று சொன்னார்.
எல்லா உறவினர்களும் அவருக்கு இருந்தாலும், அவரால் அவர்களுடன் போய் இருக்க முடியவில்லை. இந்தத் தருணத்தில் தேவராஜ் என்ற நண்பர் அவருடன் இருக்க முயற்சித்திருக்கிறார். அவர் திரும்ப திரும்ப ஹேமாவைப் பற்றிப் பேசிக்கொண்டிருந்ததால், தேவராஜூற்கே அங்கு தொடர்ந்து இருக்க முடியவில்லை. அவரை அவருடைய வீட்டிற்கு அழைத்துக்கொண்டு போக நினைத்தார் தேவராஜ். ஆனால் அதுவும் முடியவில்லை. நான் ருத்திரனிடம் ஸ்டெல்லா புரூஸை அழைத்துக்கொண்டு போகலாமா என்று நினைத்தேன். என்ன பிரச்சினை என்றால் ஸ்டெல்லா புரூஸ் இதையெல்லாம் ஏற்றுக்கொள்ள மாட்டார். இந்தத் தருணத்தில்தான் அவருடைய வீட்டிலுள்ள பொருட்களை எல்லோருக்கும் கொடுக்க ஆரம்பித்து விட்டார். ஹேமாவின் நகைகளை திருப்பதி கோயில் உண்டியில் ஒரு நண்பர் மூலம் போட வைத்துவிட்டார். அவர் தங்கியிருந்த வீட்டையும் காலி செய்யும்படியான நிர்ப்பந்தம் ஏற்பட்டது. ஸ்டெல்லா புரூஸ் தற்கொலை செய்து கொண்டு விட்டால். 69வயதில் இப்படி ஒரு காரியத்தை அவர் செய்திருப்பது வருத்தமாக இருந்தது.
எழுத்தாளர் சுஜாதா மரணம் அடைந்த மறுதினம் ஸ்டெல்லா புரூஸ் தற்கொலை செய்து கொண்டு விட்டார். மயானத்தில் அவரைப் பார்க்க மிகக் குறைவான பேர்களே வந்திருந்தார்கள். உயிரோடு இருக்கும்போது வராத உறவினர்கள் வந்திருந்தார்கள். ஒரு நல்ல நண்பரை இழந்து விட்டதாக சொல்வதைத் தவிர வேற சொல்ல ஒன்றுமில்லை.