Author: virutcham

ழ கவிதைகள்
மே மாதம் 1978 ஆம் ஆண்டு வெளிவந்த ழ என்ற பத்திரிகைக்கும் எனக்கும் தொடர்பு உண்டு. ழ பத்திரிகையைப் பார்த்துதான் நான் நவீன விருட்சம் பத்திரிகையைத் தொடர்ந்தேன். ழ பத்திரிகை கிட்டத்தட்ட 10 ஆண்டுகள் தொடர்ந்து வெளிவந்தது. அப் பத்திரிகையைப் பற்றி ஞானக்கூத்தன் பேசும்போது அம்மணப் பத்திரிகை என்பார். பத்திரிகைக்கு என்று தனியாகப் பளபள அட்டை இருக்காது. நியூஸ் பிரிண்டில் 16 பக்கம்தான் இருக்கும். இந்த எளிமையெல்லாம் ஆத்மாநாம் ஆசிரியராக இருந்து கொண்டு வந்தபோது. ழ பத்திரிகையில் ஈடுபட்ட பலர் எதாவது ஒரு பணியில் இருந்துகொண்டு, ஒழிந்த நேரத்தில் இலக்கியம் பேசிக்கொண்டு பத்திரிகையை நடத்திக்கொண்டிருந்தார். கவிதைகளைப் பற்றி பேசுவது, கவிதையை இயற்றுவது என்று ஒரு சிறிய கூட்டமே இருந்தது.
ஒவ்வொரு ஞாயிற்றுக்கிழமையும் சென்னை கடற்கரையில் உள்ள திருவள்ளூவர் சிலை பக்கத்தில் அமர்ந்து இலக்கிய உரையாடலைத் தொடர்ந்து நடத்திக்கொண்டே இருப்பார்கள். அவர்கள் பேச்சு பல விஷயங்களைக் குறித்து இருக்கும். அங்கு ஆத்மாநாமை நான் பார்க்கவில்லை. ஆத்மாநாமின் தற்கொலை அந்த எளிமையான கூட்டத்திற்குப் பெரிய அதிர்ச்சியே ஏற்படுத்தியது. ஆத்மாநாம் தற்கொலை செய்து கொண்டு விடுவார் என்பதை யாரும் எதிர்பார்க்கவில்லை.
சாத்வீகமான கவிஞர்களாக ஒவ்வொருவரும் இருந்தாலும், ழ கூட்டத்தில் இருக்கும் மற்ற கவிஞர்களுக்கு இருந்த மனத்துணிவு ஏன் ஆத்மாநாமிற்கு இல்லாமல் போய்விட்டது என்பது தெரியவில்லை. நான் ஆத்மாநாமை மூன்றுமுறை சந்தித்து இருக்கிறேன். ஒருமுறை ஞாநி இருந்த பீட்டர்ஸ் சாலையில் உள்ள காலனி வீட்டில் நடந்த கூட்டத்தில். அப்போது ஆத்மாநாம் கையில் ழ பத்திரிகையின் பிரதிகளை வைத்துக்கொண்டிருந்தார். ழ பத்திரிகையுடன் அவரைப் பார்க்கும்போது பரிதாபமாக இருந்தது.
இன்னொரு முறை நான், வைத்தியநாதன், ஆத்மாநாம் சந்தித்துக் கொண்டபோது. கவிஞர் ஆனந்த் வீட்டிற்கு நாங்கள் பயணம் செய்தோம். அப்போது ழ வெளியீடாக வந்திருந்த நகுலனின் ‘கோட் ஸ்டாண்ட் கவிதைகள்’ ஆத்மாநாமின், ‘காகிதத்தில் ஒரு கோடு’ ஆனந்த் – தேவதச்சனின் ‘அவரவர் கை மணல்’ ஞானக்கூத்தனின், ‘சூரியனுக்குப் பின்பக்கம்’ என்ற புத்தகங்களை விலைக் கொடுத்து வாங்கினேன். ஆத்மாநாம் அவர் புத்தகத்தில் என் பெயரை எழுதி கையெழுத்துப் போட்டு கொடுத்தார்.
மூன்றாவது முறையாக நான் ஆத்மாநாமைச் சந்தித்தது. ஞாநியின் திருமண அறிவிப்புப் போது. ஞாநி பத்மாவுடன் சேர்ந்து வாழப்போவதாக அறிவிப்பு செய்து, நாடகம் ஒன்றை சென்னை மியூசியம் தியேட்டரில் நடத்தினார். எல்லோருக்கும் டீ வரவழைத்துக் கொடுத்தார். நான் ஆத்மாநாமைப் பார்த்து அவர் சீட் பக்கத்தில் போய் அமர்ந்தேன். நகுலனைப் பற்றி பேசிக் கொண்டிருந்தோம். திடீரென்று விமலாதித்த மாமல்லனைப் பார்த்து ஆத்மாநாம் எழுந்து போய்விட்டார். அப்புறம் ஆத்மாநாம் வரவேயில்லை.
ஆத்மாநாமின் முடிவு சோகமானது. யாரும் எதிர்பார்க்காதது. குறைந்த வயதே வாழ்ந்தாலும், ஆத்மாநாம் தமிழ் கவிதையில் பல புதிய முயற்சிகளை உருவாக்கத் தவறவில்லை. ழ வின் முதல் இதழில் ஆத்மாநாமின் கவிதை எதுவும் பிரசுரமாகவில்லை. ஆனால் ஜூன் 1978 ஆம் ஆண்டு ஆத்மாநாமின் இரண்டு கவிதைகள் பிரசுரமாகியிருந்தன.
தூரத் தெருவிளக்குகள் இரவில் இரும்பு மனிதர்கள் ஆகின்றன கையில் நிழற்சுமையுடன் இரவைக் காவல் காக்கின்றன பகலிடமிருந்து
காலை மெல்லப் புலர்கிறது கொஞ்சம் கொஞ்சமாய் தெரு விளக்குகள் இறந்து விடுகின்றன கண்ணுக்கே தெரியாத் தொலைவு சென்றுவிடுகின்றன மீண்டும் இரவு மெல்ல மெல்ல வருகிறது வெளிச்சத்தை விரட்டிக்கொண்டு மீண்டும் எங்கிருந்தோ வந்து குதிக்கின்றன தெரு விளக்குகள் இரவைப் பாதுகாக்ககவிதை இரண்டு
ஒரு புளியமரம் சமீபத்தில் என் நண்பனாயிற்று தற்செயலாய் அப்புறம் நான் சென்றபோது நிழலிலிருந்து ஒரு குரல் என்னைத் தெரிகிறதா திடுக்கிட்டேன் அப்புளிய மரம் கண்டு நினைவிருக்கிறதா அன்றொரு நாள் நீ புளியம் பழங்கள் பொறுக்க வந்தபோது என் தமக்கையின் மடியில் அயர்ந்துபோனாய் அப்பொழுது குளிர்ந்த காற்றை வீசினேனே உன் முகத்தில் உடலில் எங்கும் வா எப்படியும் என் மடிக்கு
இங்கு தொடர்ந்து ழ பத்திரிகையிலிருந்து சில கவிதைகளை உங்களுக்கு வாசிக்க அளிக்கலாம் என்று நினைக்கிறேன். ழ வந்த சமயம் கவிதைக்குப் பொற்காலம் என்று சொல்லத் தோன்றுகிறது. கவிதைக்கு மரியாதையை ஏற்படுத்தித் தந்த சமயமும் அதுதான் என்று சொல்லத் தோன்றுகிறது. இன்னும் என்னவெல்லாமோ சொல்லத் தோன்றுகிறது. ஆனால் சொல்லத் தெரியவில்லை.

சரியாக மூன்று பதினேழுக்கு டிக்கட்டுடன் பிளாட்பாரத்தில் நுழைந்தார் தினகரன். எப்போதும் ‘ராஜதானி’ எக்ஸ்பிரஸ் முதற் ஃபிளாட்பாரத்திலிருந்துதான் புறப்படும். ஆனால் இப்போது, இன்று, மூன்றாவது ஃபிளாட்பாரத்திலிருந்து புறப்படுகிறது. ‘இன்னமும் இரண்டே மணி நேரங்களில் அவள் என்னை விட்டுவிட்டு கன வேகத்தில் ‘ஹவ்ரா’ பக்கம் போய்க்கொண்டிருப்பாள்,’ என்று நினைத்தார் தினகரன். தன்னில் ஏதோ செத்துக்கொண்டிருப்பதாக அவருக்குப் பட்டது. பத்மாவைப் பற்றி இவ்வளவு தீவிரமாக எப்போதாவது நினைத்திருப்போமா? என்று பட்டது. “தீவிரங்களெல்லாம் சொல்லிக்கொண்டா வருகிறது?’ என்று சொல்லி எதையெல்லாமோ சபித்தார். அவரும் நினைத்து நினைத்துப் பார்த்தார். ‘எது என்னை கல்பனாவிடம் இவ்வளவு தீவிரமடையச் செய்தது?’ அவள் முதன் முதலில் எல்லோருக்கும் நடுவே உட்கார்ந்து, நாலுமணி மாலை இருக்கும், பாட ஆரம்பித்தாள். அவள் உட்கார்ந்த விதம், அவளுடைய சிரிப்பு, அவளுடைய நாசியும், கண்களில் மிளிர்ந்த அகலமும்! இதுதான் அவரை முதன்முதலில் அவளிடம் ஈர்ப்பித்தது. இருந்தும் இதெல்லாம் தப்பு என்று அவர் அவள் பக்கம் கூட போகாமல் தலைதெறிக்க எதிர்புறமாக ஓடத்தான் செய்தார் – மானசீகமாகத்தான் – அவள் யாரோ நான் யாரோ என்று பல தடவைகள் சொல்லிக்கொண்டார் – இருந்தும் பாழும் மனமும் உடம்பும் பரிதவிக்கத்தான் செய்தது. ஒருநாள் கிட்டத்தட்ட லன்ச் டயத்தில் அவர் லைப்ரரியில், கோதாவரி டெல்டாவில் புகையிலை வளர்ப்பைப் பற்றி விபரம் சேமிக்கச் சென்றபோது அவளைத் தவிர லைப்ரரியில் வேறு யாரும் இல்லை. பொதுவாகவே அவள் ஆண்களைக் கண்டால் பயப்படுவதுபோல் காணப்படுவாள். ஒரு அஸிஸ்டென்ட் லைப்ரேரியனாகவிருந்தும், அவளுக்கு அந்த பொருளாதார புத்தகப் பட்டியல் விபரம் இன்னமும் அத்துப்படி ஆகியிருக்கவில்லை. “மிஸ் கல்பனா!””எஸ். மிஸ்டர் தினகரன்!””வேர் கன் ஐ ஃபைன்ட் தீஸ் ஜெர்னல்ஸ்?””விச் ஜர்னல்ஸ் ப்ளீஸ்?” அவர் பட்டியலை எடுத்துக்கொண்டு அவள் பக்கமாக நெருங்கியபோது, அவளுடைய உடம்பின் வாசனையை அவர் நுகர்ந்தார். ஏதோ யுகம் யுகமாகப் பழக்கப்பட்டதுபோல் அவள் அவரைப் பார்த்தாள். அவளிடம் அதிகமாக லக்கேஜ் இல்லை. பின் ஏன் இவ்வளவு நேரம்? ஒருக்கால் டாலியை பார்க்கப் போயிருக்கிறாளோ என்னவோ? டாலியும் தான் பாடுகிறாள்; லதா மங்கேஷ்கரும்தான்; கீதா டட்டும்தான்; பர்வீன் சுல்தானாவும் கூடத்தான்! இவ்வளவு பேர்களையும் பாடக் கேட்ட பின்னும் என் பாட்டுத்தான் உனக்குப் பிடித்திருக்கிறது என்றால், “யூ ஆர் எய்தர் ப்ளஃபிங் ஆர் யூ ஆர் இர்ரவோக்கபிலி மாட்,” அவளுடைய சிரிப்பு !!! “கல்பனா, ப்ளீஸ்…” “அக்ஹான் ….அக்ஹான்..அக்ஹான்..””வொய்? யூ லாஃப் லைக் எ கோஸ்ட்…” என்பார் அவர். அவருடைய கழுத்தை வளைத்துக்கொண்டு அவரும், அவளும் ஈடுபடுமுன், ஊஞ்சலாடிய விகிதத்தில் அவளுடைய அறையே நிழலாகி மடிக்கப்படுவதுபோல் அவர் உணர்வார்! ஏதோ இனம் புரியாத சோகமும், இதுவும் ஓய்ந்து விடுமோ என்கிற பயமும், பீதியும் அவரைத் தொற்றும். புத்தரைப்போன்று அவரும் வால்யூஸ் டெவலப் செய்யப் பார்த்தவர்தான். புத்தருக்குத்தான் எதாவது கிடைத்ததா? இவருக்குத்தான் எதாவது கிடைத்ததா? இரண்டுமில்லை. எந்தக் கோணத்திலிருந்து அணுகினாலும் வாழ்க்கை சோகமயமானது என்பதை இருவருமே துல்லியமாக உணர்ந்தனர். ஆனாலும் அவள், அவளுடைய இனத்துக்குரிய விகிதத்தில், சோகத்தை அடித்துப் போட்டு சந்தோஷமாகவேயிருந்தாள். அவரால்தான் முடியவில்லை. அவர்கள் இருவரும் சினிமா போகவில்லை. பார்க்குகளுக்குப் போகவில்லை. அவர் அவளை மோட்டார் சைக்கிளில் பின்னால் வைத்து, கனவேகமாக ஓட்டிச் சென்று தன்னை பெரிய ஆம்பிள்ளை என்று பறைசாற்றிக்கொள்ளவில்லை. அவளும் அதை விரும்பவில்லை. இருவருமே அந்த நிலைகளை எல்லாம் எப்போதோ கடந்து விட்டிருந்தனர். இருந்தும் ஒரு பத்து வருடம் அதையெல்லாம் பின்தள்ளி போட்டிருந்தாலும் அவர்கள் அப்படியெல்லாம் நடந்து கொண்டிருப்பார்களா என்பது சந்தேகம்தான்.கல்பனாவின் உடம்பை பிரித்துப் பிரித்து அறிய முடியாது என்பதை அவர் கூடிய சீக்கிரமே இனம் கண்டார். இருந்தும் அவளுடைய மார்பகத்திலிருந்து யோனி வரையிலான பாகத்தில் விரவியிருந்த நல்ல ஹெல்த்தை அவர் கூடிய சீக்கிரமே இனங் கண்டார். அங்கு அவருடைய விரல்கள் விளையாடிய விதத்தில் அவள் டிரான்ஸ÷க்கு உட்படுவாள். ‘மை மை திஸ் டிரான்ஸ் நோபடி குட் கிவ் மி..கம் கம்,” என்பாள். இருந்தும் இரண்டே மாதங்களில் வைகறை போன்ற அதிலும், அந்த துல்லியம் ஏற்படுமோ என்கிற நிலையிலும், எதிர்பார்ப்பிலும் விரிசல் விழுந்தது. அதை அவர் விரிசல் என்று கணிக்காமலே, கணிக்கக்கூடாது என்று இருந்த விகிதத்தில் இன்னமும் நான்குமாதம் ஓடியது. அதுவும் இப்போது ஸ்டேஷனில் வந்து நிற்கிறது. அவருடைய லவ் வருவதைப் பார்த்து ஓடிச் சென்று அவளிடமிருந்து ஸூட்கேஸையும், ஃப்ளாஸ்கையும் வாங்கிக் கொண்டார்அவர் உள்ளம் துள்ளியது. ரிபப்ளிக் டேக்கு இன்னும் பத்து நாட்கள் இருந்தன. “டிக்கட் கிடைத்ததா?” என்றாள் கல்பனா. இவர் பதில் சொல்லாமல், அவளுடைய பச்சைப்புடவையிலும், அவர் வாங்கிக்கொடுத்திருந்த பச்சை ஸ்வெட்டரிலும் ஆழ்ந்தே போனார். அவளுடைய தலையில் ஒரு சிவப்பு ரோஜா ரொம்பவும் அழகாக இருந்தது.”இது ஸ்டேஷன்,” என்றாள் கல்பனா. அவர் விழித்துக்கொண்டார். அவளை நேரே அவளுடைய ஸீட்டுக்கு அழைத்துக்கொண்டு போய் உட்கார வைத்து, அவளுடைய ஸூட்கேஸை கொடுக்கப்பட்டிருந்த இடத்தில் வைத்தார். உள்ளே கதகதப்பாக நன்றாக இருந்தது. “இந்த ரயில் நாம் இருவருமே செத்து விழும் அளவுக்கு போய்க்கொண்டேயிருந்தால் என்ன,” என்று நினைத்தார். ஆனால் சொல்லவில்லை. “கிவ் மி எ லிட்டில் வாட்டர்,” என்றாள் கல்பனா. தொங்கிக்கொண்டிருந்த வாட்டர் பாட்டிலிருந்து கொஞ்சம் தண்ணீரை எடுத்து அவளிடம் கொடுத்தார். குடித்துவிட்டுப் பிளாஸ்டிக் டம்பளரை கொடுத்துவிட்டு அவள் தன்னிடத்திலிருந்து எழுந்தபோது அவளுடைய வயிறு இடத்தில் பெரிய குழியை தரிசித்து அந்தத் திண்மையில் ஆழ்ந்து ஆழ்ந்துவென இருக்க, மீண்டும் விரவியிருக்க விழைந்தார்.அவர்கள் இருவருமே கூட்டத்தைக் கொஞ்சம் இடித்துத் தள்ளிக்கொண்டு வெளியே வந்தார்கள். தினகரன் இறங்கி அவளுக்குகைலாகு கொடுத்தார். எண்ணற்ற டைம்கள் படுக்கையிலிருந்து அவளுக்கு எழ கை கொடுத்தது ஞாபகம் வந்தது. அவர் அவளுடைய கையைப் பற்றிக்கொண்டு இப்போதும் குதித்த விகிதத்தில் அவர் அவளை ஒரு கணத்திற்கு நிர்வாணமாகக் கண்டார்! சொரேல்னு அவரில் ஒரு வெட்கம் எழும்பியது. அவளைக் காப்பாற்றுவது போன்று அணைத்துக்கொண்டே நடந்தார். அவளுடைய இரண்டு லெட்டர்கள் போஸ்ட் செய்ய வேண்டியிருந்தது. வாங்கிக்கொண்டு போய் ஸ்டாம்ப் ஒட்டிப்போட்டு விட்டு ஒரு ஆறு ஆப்பிள், அவளுக்குப் பிடித்த கொட்டை எடுத்த பேரிச்சம்பழம் மூன்று பாக்கெட், எல்லாம் வாங்கிக்கொண்டு திரும்பும்போது அவர் கண்களில் கண்ணீர் துளித்தது. அவளிடம் போனபோது ‘டிட் யூ வீப்,’ என்றாள் அவள். “நோ நாட் எக்ஸ்ôட்லி,” என்றார் அவர். தயங்கியவாறே, “எப்போது திரும்பி வருவே,” என்றார். “ஒரு மாதம் லீவு கேட்டிருக்கிறேன்,” என்றாள் அவள்.”எனக்குத் தெரியும்,” என்றார் அவர் சிரித்துக்கொண்டே. “எக்ஸ்டென்ஷன் பண்றதாய் இல்லை,”என்றாள் அவள். கொஞ்சநேரம் கழித்து, ‘டூ யூ ஃபீல் ஸôட்?” என்றாள் அவள். அவர் அவளையே பார்த்துக்கொண்டிருந்தார். அவர் அடி வயிற்றில் ஒரு gap ஏற்படுவதுபோன்று உணர்ந்தார். பீதியை தாங்க முடியாது போலிருந்தது. பையிலிருந்து அவர் ஒரு ஸிகாட்டை எடுத்ததும், அவள் எம்பி, அவர் கழுத்தை வளைத்துக்கொண்டு நெற்றியில் முத்தமிட்டாள். திடீரென்று ஒரு சலனமும் அற்று அதை அவர் ஏற்றுக்கொண்டார். கணங்கள் ஒழுகிப்போவதை கேவலம் தினகரனாலா நிறுத்த முடியப்போகிறது?ஸ்டேஷனை விட்டு வெளியே வரும்போது பிரபஞ்ச ரீதியில் தன்னை ஏதோ ஒரு தனிமை சூழ்வதை அவர் உணர்ந்தார். பிளாசா வரையிலும் போகும், அவ்வளவு மரங்களையும் ரயில்வே க்வார்டர்ûஸயும் பட்படிகளையும் எல்லாவற்றையுமே, கடைசிப் பட்சமாக ஓர் தனிமை, நிராதரவாக்கிவிடுவதைப் பார்த்தார். எங்கேயாவது தனியாகப் போய் ஒரு காப்பி சாப்பிட்டால் தேவலை போலிருந்தது. வயது முப்பத்தி இரண்டு. விஷயம் இவ்வளவுதான்.பத்மாவிடம் அவருக்கு ஒரு முழுமை ஏற்படவில்லை. இங்கு இதிலும் கிட்டாது என்கிற பயங்கரத்தை ஜெரிக்க மீண்டும் காஃபியை தனிமையில் நாட வேண்டியிருக்கிறது. அட ஹவ்ரா என்ன ஹவ்ரா!அவள் மூனுக்குத்தான் போகட்டுமே! அவர்களிடையே ஊர்ஜிதமாகின ஒரு உறவு உண்டு என்ற பின்பு எதுதான் முக்கியம்! எது முக்கியமாக இருந்தாலும் இந்த இடைக்கால பிரிவு நிச்சயமாக முக்கியமாக இருந்தது. அதைப் பெரிது படுத்தவும் வேண்டியதில்லை. ஆனால் அந்த உறவுதான் எங்கே சம்பவிக்கிறது? எது எப்படிப் போனாலும் கடைசிப் பட்சமாக இதில் கிட்டும் ஒரு இன்பம், சந்தோஷத்திற்கு, உலக அளவில் ஈடேது?ரொம்பவும் ஜாக்கிரதையாக ஒரு வாரம் கழித்து அவளுக்கு லெட்டர் எழுதினார். (லெட்டர் என்றாலே அவளுக்குப் பிடிக்காது. லெட்டர் போஸ்ட் பண்ண பிடிக்காது. நிர்பந்தம் ஏற்பட்டால் கூட ஸ்டாம்பு வாங்க மாட்டாள். அதுவும் வாங்கினால், அவளுடைய போஸ்ட்மேன் தான் அவர் இருக்கவே இருக்கிறாரே!)
‘மை லவ்’ வெண்ணை திரண்டு வர தாழி உடைந்தது கணக்காக திடீர்னு ஏன் இப்படி ஒதுங்குகிறாய்? உன்னால் என் மீது அன்பு செலுத்த முடியவில்லை. மணமானவன். இரண்டு குழந்தைகள் வேறு; இவனோடு நமக்கென்ன என்றெல்லாம் சாதாரணத்தில் நீ நினைக்க மாட்டாய் என்பது எனக்குத் தெரியும். இட்ஸ் ஸம்திங் எல்ஸ்! ஆனால் என்னால் கணிக்க முடியவில்லை. என்னவாக இருக்க முடியும்? ரயில் கிளம்பிய பிறகு நீ நிஜமாகவே என்னை மறந்து விட்டாயா? ஜென்மம் பூராவும் உன்னுடைய அந்த நல்ல ஹெல்த்தில் விழுந்து புரண்டால்கூட நான் இன்னமும் உன்னிடம் அதை எதிர்பார்த்துக்கொண்டுதான் இருப்பேன். அப்படியிருக்க உன்னால் எப்படி என்னை விட்டு ஹவுரா போய்விட முடிகிறது? தஃபாக்ட் ஆஃப் த மாட்டார் இஸ் யூ டோன்ட் லவ் மி. எங்கோ, வைகறை, போன்று, போனால் போகட்டும், எதுதான் சாசுவதம், போன்ற தத்வங்களில் என்னை ஈடுபடுத்திக்கொள்கிறேன். ஆனால் எனக்குத் தெரியாதா? இதெல்லாம், ‘அன் அடல்டரேடட் பக்வாஸ்,’ என்று. ஷேவ் செய்துகொள்ளும்போது அறுபட்ட துளிகளுக்காக லோஷனை எடுக்க உள்ளே செல்லும்போது, எப்போதும்போல் தேடும்போது ஓரிருதரமே உபயோகித்த உன்னுடைய ஸôக்ஸ் அகப்படுகிறது. அதை வைத்துக்கொண்டு, உன்னுடைய உடம்பின் அவ்வளவு வாசனைகளை யும் என் நாசி எதிரே, என்னுடையவயிற்றில், என்னுடைய உதடுகளில் என்னுடைய காதுகளில் கூட – உன் இழை சங்கீதமாக சம்பவிக்க வைக்க முடிகிறது. டோன்ட்யூ நோ இட் டியர்? இன் யுவர் ஹார்ட், இன் யுவர் ஆர்ம்பிட், இன் யுவர் ஸ்டமக், தட் யூ ஆர் டியூபிங் யுவர் ùஸல்ஃப் பை திஸ் ட்ரிப்..?’மூன்று வாரம் கழித்து அவருக்கு கல்பனாவிடமிருந்து பதில் லெட்டர் வந்தது. ‘மை லவ்,உன்னை கொஞ்ச நாட்கள் பிரிந்து இருந்தால் தேவலை என்று பட்டது. அது உனக்கும் எனக்கும் நன்மை பயக்கும் என்று நம்பியே நான் இந்த முடிவுக்கு வந்தேன். பட் இப்போதுதான் எனக்குத் திட்டவட்டமாகப் புரிகிறது. நானும் உன்னை நேசிக்கவில்லை. நீயும் என்னை நேசிக்கவில்லை என்றே நினைக்கிறேன். நீ என் உடம்புள் திடும் திடும்மென்று பிரவேசிப்பது என் மேல் அன்பு செலுத்த என்று என்னால் நம்ப முடியவில்லை. உன்னுடைய தனிமையை விரட்ட பிரபஞ்ச அளவில் உன்னுடைய தேடலின் (அது எதைப் பற்றியோ நான் அறியேன்). தனிமையை மறக்க நீ என்னை ஒரு சாதனை கருவி ஆக்கியிருக்கிறாய். பத்மாவிடமும் நீ இப்படித்தான் நடந்து கொண்டிருக்க வேண்டும். நான் உன்னை இப்படி சொல்லும்போது நீ மிருகம் அது இது என்று திட்ட வரவில்லை. எந்தப் பெண்தான் உள்ளத்துக் கோடியில் ஆண் மிருகத்தை வெறுக்கிறாள்! உன்னுடைய தேடல் மிக்க, என் வயிற்றுள் விரவிய, இடிபாடுகளை நான் நேசிக்கிறேன். எப்போதாவது தூங்கி விழிக்கும்போது, ‘அனுபவப்பட்ட அந்த இடங்கள் தனித்து நின்று, என்னை, உனக்காக, கொஞ்சுவதை நான் உணர்கிறேன். இது என் வரையில் மறக்க முடியாத அனுபவங்களே. அதற்காக உனக்கு ரொம்ப தாங்ஸ்..ஆனால் உன்னால் ஓரிரு கதிகளில் நிலைத்து நிற்க முடியுமா? இந்த யோசனையே பிணைப்பில் பிரிவையும் விரிசலையும் தோன்ற வைத்துவிட்டதே?
லவ் கல்பனாô..’ (‘ஏப்ரல் 1974’ – சதங்கை இதழில் வெளிவந்தது)

முதல் நிலவை எப்போதும் எறும்புகள் மொய்த்தவண்ணம் உள்ளன இரண்டாவது நிலவு குழந்தைகளால் மட்டுமே ரசிக்கக்கூடியது மூன்றாவது நிலவு போலீஸ்காரனின் துப்பாக்கிச் சூட்டுக்குக் காத்திருக்கும் ஒரு போராளியின் இதயம் நான்காவது நிலவு எப்போதும் என்னை அழைத்துக்கொண்டேயிருக்கும் வறண்ட மலையின் குன்றுஐந்தாவது நிலவு மதுக்கோப்பையாகத் தளும்பிக்கொண்டிருக்கிறதுஆறாவது நிலவுக்குள் சிவை உருவாகிக்கொண்டிருக்கிறாள்ஏழாவது நிலவு எனக்குப் பிடிபடாமல் நழுவிக் கொண்டிருக்கும் ஒரு சொல்.

ஓர் ஊரிலே அரசன் ஒருவன் அரசாட்சி செய்து கொண்டிருந்தான். அவன் செல்வச் செருக்கில் மூழ்கி அறிவை அடியோடு இழந்திருந்தான். அரசனைவிட அவனுடைய மனைவி ஆணவத்தில் ஒரு பங்கு உயர்ந்தவளாக இருந்தாள். இருவரும் அறநெறியைச் சிறிதும் எண்ணிப் பார்க்கவில்லை. தங்களுக்குமேல் ஒன்றுமே இல்லை என்னும் போக்கில் உள்ளங் களித்திருந்தார்கள். ‘அரசன் எவ்வழி அவ்வழி குடிகள்’ என்பது பெரியோர்களின் உரையல்லவா? அந்த அரசனுடைய ஆட்சிக்குக் கீழ் வாழ்ந்த மக்களும், யாக்கை நிலையாமை, செல்வம் நிலையாமை. உலகம் நிலையாமை முதலியவைகளை அறவே மறந்துவிட்டுச் செருக்கியிருந்தார்கள். அரசனுக்கோ குடிகளுக்கோ அறிவுரை கூறுவார் எவருமிலராயினர்.
இவர்கள் இவ்வாறிருக்கையில் உலகவாழ்வின் மெய்மையை உள்ளவாறுணர்ந்த துறவியொருவர் ஒருநாள் அவ்வூர் வழியே சென்றார். அவ்வூர் அரசனும் குடிமக்களும் அடைந்திருக்கும் அறிவுமயக்கம் அத்துறவிக்கு மனவருத்தத்தை உண்டாக்கியது. அவர் அவ்வூரார்களை நல்வழிப்படுத்த வேண்டும் என்று எண்ணினார். அன்றிரவில் அரசனுடைய அரண்மனைக்குள் ஒருவரும் அறியாவாறு நுழைந்து ஓரிடத்தில் ஒரு புலித் தோலை விரித்துக் கொண்டு படுத்தார். தமக்குப் பக்கத்தில் இடுகாட்டில் இருந்து எடுத்த மண்டையோடு ஒன்றையும் வைத்துக்கொண்டிருந்தார்.
துறவியார் வந்து படுத்திருத்தலை அரண்மனைக் காவலர் கண்டனர். அவர்கள் துறவியிடம் வந்து, “ஓய் துறவியாரே! நீவிர் யாவர்? இங்கு ஏன் வந்து படுத்தீர்? இந்த இடத்தை என்ன என்று எண்ணிக்கொண்டீர். இஃதோர் அறச்சாலை யென்பது உம்முடைய எண்ணமா? உடனே இந்த இடத்தைவிட்டுப் புறப்பட்டு வெளியே போய்விடுவீராக?” என்று சொல்லி அதட்டினார்கள்.
காவலர்கள் கழறியதைக் கேட்ட துறவி மிகுந்த பொறுமையோடு அவர்களைப் பார்த்து, “இஃதோர் பொதுவான அறச்சாலை. இச் செய்தி எனக்கு நன்றாகத் தெரியுமாகையால் நான் இங்கே வந்து படுத்துக் கொண்டேன்,” என்றார். இதனைக் கேட்ட காவலர்கள் “ஓய் துறவியாரே! நீர் அறிவில்லாதவராக இருக்கிறீர். இஃது அரசனுடைய அரண்மனையாயிற்றே, இச் செய்தி உமக்குத் தெரியாதா? விரைவாக இந்த இடத்தைவிட்டு எழுந்து வெளியே ஓடிப் போவீராக,” என்றார்கள்.
இவ்வாறு அரண்மனைக் காவலரும் துறவியாரும் உரையாடிக் கொண்டிருக்கையில் அரசியானவள் தன்னுடைய படுக்கையறைக்குப் போவதற்காக அவ்வழியே வந்தாள். அவள் அங்கு நடக்கும் போராட்டத்தைப் பார்த்துவிட்டு எல்லாச் செய்திகளையும் உசாவித் தெரிந்து கொண்டாள். பிறகு துறவியைப் பார்த்து, “ஓய் துறவியாரே! நீர் இவ்வரண்மனையை அறச்சாலையென்று எண்ணிக்கொண்டது எந்த அறிவினால்?” என்று கேட்டாள். அதைக் கேட்ட துறவி, “அம்மே! இந்த அரண்மனை யாருடையது?” என்று அரசியைப் பார்த்துக் கேட்டார். அதற்கு அரசி, “இது மன்னாதி மன்னனாகிய என்னுடைய தலைவனுக்குரியது,” என்று கூறினாள்.
பிறகு துறவிக்கும் அரசிக்கும் பின்வருமாறு உரையாடல் நடைபெற்றது.
துறவி : உன்னுடைய தலைவனுக்குமுன் இதில் வாழ்ந்திருந்தவர்கள் யார்? அரசி : என் தலைவருக்கு முன்பு அவருடைய தந்தை வாழ்ந்திருந்தார். துறவி : அவருக்கு முன்பு இதில் இருந்தவர் யார்?அரசி : அவருடைய தந்தை துறவி : அவருக்கு முன்பு இதில் இருந்தவர் யார்? அரசி : அவருக்கு முன்பு இது வேற்றரசன் ஒருவனுக்கு உரியதாக இருந்தது. அவ்வேற்றரசனோடு போரிட்டு இந்நாட்டையும் அரண்மனையும் அவர் கைப்பற்றிக்கொண்டார்.துறவி : அவ்வேற்றரசனுக்கு முன்பு இருந்தவர் யார்? அரசி : அவனுடைய அப்பன். துறவி : அந்த அப்பனுக்கு முன்பு இருந்தவர் யார்? அரசி : (சினத்தோடு) அதற்குமுன்பு அவன் அப்பன், அவனுக்குமுன் அவன் அப்பன், அவனுக்கு முன்பு அவன் அப்பன், அவனுக்கு முன் அவன் அப்பன், அவனுக்கு முன் அவன் அப்பன். துறவி : ஓ அரசியே! சினங்கொள்ளாதே. உன் கணவனுக்குப்பின் இதில் இருக்கப் போகிறவர்கள் யார்? அரசி : என்னுடைய மகன், பேரன் முதலானவர்கள் இருப்பார்கள். இதனைக் கேட்ட துறவி, “அம்மா ஏறக்குறைய ஆயிரம் ஆண்டுகளாய்ப் பலபேர் இம்மாளிகையில் குடியிருக்கிறார்கள். இன்னும் இதில் எத்தனையோ பேர்கள் குடியிருக்கப் போகிறார்கள். இவ்வளவு பேர்களுக்கும் பொதுவான இருக்கும் இந்த இடத்தை ஓர் அறச்சாலை என்று உரைத்தால் அதில் தவறு என்ன இருக்கிறது?”என்று கேட்டார். இவர்கள் இருவரும் இவ்வாறு பேசிக்கொண்டிருத்தலை அடுத்த அறையில் இருந்த அரசன் கேட்டுக் கொண்டிருந்தான். அவன் அவ்விடத்திற்குப் புறப்பட்டு வந்து துறவியைப் பார்த்தான். அவருக்குப் பக்கத்திலேயே இருக்கும் மண்டையோட்டைச் சுட்டிக் காட்டி, “இவ்வோட்டை எதற்காக வைத்துக்கொண்டிருக்கிறீர்?” என்று கேட்டான். துறவிக்கு வேந்தன், துரும்பாகையால் துறவி அரசனை ஒருபொருளாக மதிக்கவில்லை. அவனைப் பார்த்து, “நான் இடுகாட்டு வழியாக வரும்போது இவ்வோடு அங்கே கிடைத்தது. இதைக் கண்டதும் இஃது உன்னைப் போன்ற ஒரு பெரிய அரசனுடைய மண்டையோடா? அல்லது என்னைப் போன்ற ஓர் எளிய துறவியின் மண்டையோடா என்று ஆராய்ந்து பார்க்க வேண்டும் என்னும் எண்ணம் உண்டாகியது. மெதுவாக ஆராய்ந்து பார்த்துக் கொள்ளலாம் என்னும் எண்ணத்தோடு எடுத்துக்கொண்டு வந்திருக்கிறேன்,”என்று கூறினார்.
அரசனும் அரசியும் ஆணவம் அகன்று சீர்பெற வேண்டும் என்று உள்ளத்தில் எண்ணினார். அருட்கண் கொண்டு அவர்களை நோக்கினார். “உயிர் நீங்கிய பிறகு அரசனும் ஏழை எளியவர்களும் ஒரே நிலைமையை அடைந்து விடுகின்றனரேயன்றி எவ்வளவும் ஏற்றத் தாழ்வு காணப்படுகின்றதில்லை. நல்லறஞ் செய்தவர்கள் நல்லுலகு நண்ணுவார்கள். தீமை செய்தவர்கள் வருந்துதற்கிடமாகிய நரகத்தினை அடைவார்கள். நீங்கள் இருவரும் இனிமேல் நல்லியல்பு அமைந்தவர்களாய்த் தெய்வ எண்ணத்தோடு வாழ்ந்துவரல் வேண்டும். நீங்கள் எவ்வாறு வாழ்ந்து வருகிறீர்களோ அவ்வாறுதான் உங்களுடைய நாட்டு மக்களும் நடப்பார்கள்,” என்று அறிவுரைகள் பல கூறினார். அரசனும் அரசியும் அவருடைய அறிவுரையை ஏற்றனர். அவரைப் பணிந்தபோற்றிச் செய்யத்தக்க சிறப்புகளைச் செய்து அனுப்பினர். அன்று முதல் அந்நாடும் சீர் பெறலாயிற்கு.
(தென்னாட்டுப் பழங்கதைகள் என்ற நூலிலிருந்து எடுத்தக் கதை. இப் புத்தகத்தைத் திருத்தி அமைத்தவர் : இராமசாமிப் புலவர்)

ஒரு காலத்தில் சில தனியார் நூலகங்களில்தான் நல்ல புத்தகங்கள் இருக்கும். அரசு நூலகங்கள் மிகவும் குறைவு. நகரங்கள், சில முக்கிய ஊர்கள்தான் இந்த நூலகங்களைப் பெற்றிருக்கும். இந்தியா சுதந்திரம் பெற்றவுடனேயே நூலகங்கள் பெரிய அளவில் வளர்ச்சி பெறவில்லை. ஐம்பதாண்டுகள் முன்பு கூட மொத்தமாக நூறு பிரதிகளுக்கு நூலக உத்தரவு கிடைக்காது. ஒவ்வொரு மாவட்ட கல்வி அதிகாரியின் அங்கீகாரம் கிடைத்த பிறகுதான் அந்த மாவட்டத்திலுள்ள நூலகங்கள் சிலவற்றுக்குப் பிரதிகள் வாங்கப்படும். பதிப்பாளரே அந்த முப்பது நாற்பது நூலகங்களுக்கு தனித்தனியாக நூலும் நூலுக்கான விலை உத்தரவு ரசீதையும் அனுப்ப வேண்டும். இதைத் தவிர அந்த ரசீதின் நகலையும் அந்தக் கல்வி அதிகாரிக்கு அனுப்ப வேண்டும். எல்லா நூலகங்களுக்கும் பிரதிகள் கிடைத்து விட்டன என்ற தகவல் கிடைத்தபிறகு பதிப்பாளருக்கு முதலில் ஓர் ஒப்பந்தங் கடிதம் அனுப்பப்படும். அவர் இப்போது மொத்தப் பிரதிகளுக்கும் சேர்த்து ஒரு ஒப்புதல் ரசீதை அனுப்ப வேண்டும். அதன்பிறகு பணத்திற்குக் காத்திருக்க வேண்டும். அந்த நிலை இப்போதில்லை. இப்போது பிரதிகளும் நிறைய வாங்கப் படுகின்றன. ஆதலால் இந்த நூலக ஒப்புதல் உத்தரவு முக்கியத்துவம் அடைகிறது. இது நூல்கள் என்றில்லாமல் பத்திரிகைகளுக்கும் பொருந்தும். பல பத்திரிகைகளை நூலகங்களில்தான் காணலாம். ‘காலச்சுவடு’, ‘நவீன விருட்சம்’ போன்ற பத்திரிகைகள் நூலகங்களுக்குப் போனால்தான் நிறைய வாசகர்களை எட்ட முடியும். குடும்பத்திற்கு எல்லாருக்குமானவை என இயங்கும் வெகுஜனப் பத்திரிகைகளை நூலகங்கள் வாங்க வேண்டிய கட்டாயம்கூட இல்லை. சிறு பத்திரிகைகள் எல்லாமே வாசகர்களை மதிப்பவையாகாது. பல சந்தர்ப்பங்களில் இப் பத்திரிகைகளின் பக்கங்கள் ஒரு தனி நபர் விமரிசனத்துக்காகவே ஒதுக்கப்படுள்ளனவோ என்று தோன்றும். அதேபோல வழிபாடும் நடக்கும். நூலகங்களில் பத்திரிகைகள் வாங்குவது ஓரளவு அப்பத்திரிகைகளுக்கும் ஒரு சுயக்கட்டுப்பாடை ஏற்படுத்தும். பொறுப்புடன் நடத்தப்படும் சிறு பத்திரிகைகள் இருக்கின்றன. அவற்றை நூலகங்கள் வாங்குவது மிக அவசியம். அத்தகைய பத்திரிகைகளை வாங்குவதை நூலகங்களின் பொறுப்பு, கடமை என்று கூடக் கூறலாம். தமிழக அரசே நடத்தும் ‘தமிழரசு’ மத்திய அரசு நடத்தும் ‘போஜனா’ போன்ற பத்திரிகைகளை நூலகத்தில்தான் படிக்க முடியும். அயல் நாட்டு விநியோகத்திற்கென்று மிக மெல்லிய உயர் ரகத் தாளில் மத்திய அரசு ஒரு பத்திரிகை நடத்தி வந்தது. அது இப்போதும் வெளியிடப் படுகிறது என்று நினைக்கிறேன். மகிச் சிறந்த கட்டுரைகள் கொண்டிருக்கும். நூலகங்களிலேயே மிகச் சில நூலகங்களில்தான் அது படிக்கக் கிடைக்கும். சிறு பத்திரிகைகளின் பொருளாதரத்திற்கு ஓரளவு உதவும் இந்த நுலகங்கள் மதிக்கத்தக்கதாக அமைவதற்கு அதற்கு வரும் நல்ல பத்திரிகைகளைச் சார்ந்திருக்க வேண்டும். *********************** நூலகங்கள் இப்போது நிறைய வெளியடப்படுகின்றன என்று கூறும் அதே வேளையில் அவற்றின் தரத்தைப் பற்றியும் நினைக்க வேண்டியிருக்கிறது. ‘எனி இந்தியன்’ என்ற பதிப்பக வெளியீட்டுப் பட்டியலைப் பாரத்து எண்ணிக்கை மீது இவ்வளவு நம்பிக்கை வைக்கிறார்களே என்று தோன்றியது. ஆனால் அவர்கள் நூலகளைத் தனித்தனியாகப் படித்தபோது இவ்வளவு நல்ல நூல்கள் எப்போது எழுதப்பட்டன, வெளியிடப் படுவதற்காக எவ்வளவு நாட்கள் காத்திருந்தன என்று எண்ணும்படியாக இருந்தது. அதேபோல அந்த நிறுவனம் வெளியிடும் பத்திரிகையான ‘வார்த்தை’ கண்ணியத்துக்கு ஓர் எடுத்துக்காட்டாக உள்ளது. **********************
தமிழ் சினிமாவுக்கு எழுபத்தைந்து ஆண்டு நிறைவு எனச் சில கொண்டாட்ங்கள் இருந்தன. பழைய படங்களின் நிழற்படங்கள், தீ மற்றும் வேதியல் மாற்றங்களிலிருந்து தப்பிப் பிழைத்துச் சில படங்களின் துணுக்குகளைக் காண்பித்துக் கொண்டாட்டம் நிறைவு பெற்றது. ஆனால் இந்த எழுபத்தைந்து ஆண்டு முடிந்து தமிழ் சினிமாவுக்கு இன்னும் ஒரு வரலாறு எழுதப்படவில்லை. இருக்கிறது, பரமசிவம் எழுதியிருக்கிறார், பரமானந்தன் எழுதியிருக்கிறார் என்று உடனே சிலர் குரல் எழுப்பக்கூடும். ஆனால் பட்டியல்கள் போதாது. அந்தப் பட்டியலில் கூடத் தவறுகள் உள்ளன என்று அந்த நூலின் பின்னிணைப்புக் கூறும். ராண்டார் கை என்பவர் ஆங்கிலத்தில் பல பத்திரிகைகளில் தொடராக எழுதியிருக்கிறார். அவை நூலுருவில் வெளிவரவில்லை. இதுவரை வெளிவந்து, நான் பார்த்த நூல்கள் அதிகம் திருப்தி அளிக்கவில்லை. வரலாறு எழுதுவதற்கு ஆர்வம் வேண்டும். ஆனால் ஆர்வம் மட்டும் போதாது. சிந்தனையிலும் எழுதுவதிலும் ஒரு கட்டுப்பாடு வேண்டும். கட்டுப்பாடு இல்லாத எழுத்து சுவாரசியமாக இருக்கலாம். ஆனால் நம்பகத்தன்மையே இருக்காது. உதாரணத்திற்கு உர்து எழுத்தாளர் சாதத்ஹஸன் மண்ட்டோ இந்தி சினிமா பற்றி எழுதிய கட்டுரைகள். அந்த நாளில் இந்தி சினிமாவில் நடிகைகள் தொண்ணூறு சதவீதம் ஏழை முஸ்லிம்கள். உண்மையில் அவர்கள் மிகுந்த மன உளச்சல், வேதனைக்கு நடுவில்தான் பிழைப்புக்காக அவர்கள் சினிமாத் துறையில் இருக்க வேண்டியிருந்தது. இன்றுள்ள பாதுகாப்பும் பணவசதியும் அன்று கிடையாது. பெரிய நட்சத்திரமாக விளங்கியவர்கள் கூடப் புறநகர் ரயிலிலும் பேருந்துகளிலும் வேலைக்குப் போக வேண்டியிருந்தது. நாம் எதை எதையோ பாபம் என்கிறோம். அப்படி உழைத்த பெண்களைக் கேலயாகவும் தாழ்வாகவும் நினைப்பது மிகப் பெரிய பாபம் என்று நினைக்கிறேன். மண்ட்டோ கட்டுரைகள் என்றில்லை, இன்னும் பல எழுத்தாளர்கள் அன்றைய நடிகைகள் பற்றி எழுதியுள்ள நூல்களும் கட்டுரைகளும் இந்த அம்சத்தில் குறையுள்ளவை. சினிமாவை மட்டும் மதிப்பீடு செய்யும் வரலாற்றாசிரியர் இன்று மிகவும் தேவை. நடிக நடிகர்கள் முக்கிய பொருளாகக் கொண்டு இன்று நிறைய நூல்கள் வெளிவருகின்றன. ஆங்கிலத்தில் ஏராளமாக வந்திருக்கின்றன. சினிமா நூல்களுக்கென்றே ஒரு தனி புத்தகக் கடை வைத்துவிடலாம் என்று எண்ணும் அளவுக்கு நூல்கள் உள்ளன. ஆனால் ஓரளவு நம்பகத்தன்மை கொண்ட இந்தி சினிமா வரலாறு கிடையாது. எல்லோருக்கும் உதிரி உதிரியாக எழுதத் தோன்றுகிறது. பிமல் ராய் என்றொரு (வங்காள மற்றும் இந்தி சினிமா) டைரக்டர் – தயாரிப்பாளர் பற்றி அவருடைய மகளே ஒரு நூல் எழுதியிருக்கிறார். பிமல் ராயின் எதிரிகூட ஒரு சரியான வரலாறைக் கூறியிருக்கலாம். இன்று வரை வெளிவந்த இந்தி சினிமாக்களில் மிக உன்னதமானது என்று பெரும்பாலதனோர் கருதும் ஒரு திரைப்படத்தை நடிகர் தேவ் ஆனந்த் தயாரித்தார். அது ஒரு நாவலைத் தழுவியது. அதற்கான கட்டணம் செலுத்தப்பட்டது. ஆனால் திரைப்படத்தை, நூல் ஆசிரியர் பல்வேறு இடங்களில் மிகக் கடுமையாக விமரிசித்தார். நாவலும் திரைப்படமும் வெவ்வேறு தேவையும் வீச்சும் கொண்டவை. நீலகண்ட சாஸ்திரி வரலாறில் ஒரே வரியில் எழுதியதை கமலஹாசன் திரைபடத்தில் ஒரு பாட்டு, நிறையப் படகுகள், ஏசு கிறிஸ்து வரலாறில் உள்ளபடி சவுக்கடி (முதலில் இந்தக் கருவி தென்னிந்தியாவில் பன்னிரண்டாம் நூற்றாண்டில் இருந்ததா என்று எனக்குச் சந்தேகம்தான்) எல்லாவற்றையும் கலந்து பத்து நிமிடங்கள் ‘தசாவதாரத்தில்’ நிகழ்த்திக் காட்டினார். குலோத்துங்க சோழன் வைணவச் சத்ருவாக இருந்தால் விக்கிரத்தின் மூக்கைத் தட்டியிருந்தாலே போதும். தேவ் ஆனந்தின் சுய சரித நூல் இந்த வருட ஆரம்பத்தில் வெளிவந்தது. ஆனால் அதில் அவர் யாரையும் குற்றம் குறை கூறவில்லை. அவருக்கும் வாழ்க்கையில் பெரும் ஏமாற்றங்கள், இழப்புகள் இருந்திருக்கின்றன. இந்தச் சுயசரிதையும், திரைப்பட வரலாறாக எடுத்துக்கொள்ள முடியாது. தேவ் ஆனந்தின் பண்புக்கு எடுத்துக்காட்டாக வைத்துக்கொள்ளலாம்.

ஆங்கிலத்திலிருந்து தமிழில் : அழகியசிங்கர்

தொலைந்துபோன ஒரு பையனைப்பற்றி நினைத்துக் கொண்டிருக்கிறேன்
மாலை 5.35 மணிக்கு என்ன செய்து கொண்டிருந்தான்
தெரு ஓரத்தில் ரானிகட் என்ற இடத்தில் இருக்கும்
தபாவில் அவன் டம்பளர்களையும், தட்டுக்களையும் கழுவிக் கொண்டிருந்தானா
மலை உச்சிக்குச் சென்று விட்டானா?
மறைவாக தீவிர வாதிகள் வசித்துவரும் காட்டிற்குப் போனானா?
பத்து நிமிடங்களுக்குமுன் அந்தப் பையனை ரயில்
விட்டுச் சென்றிருக்கும் கிராம ஒன்றின் வயலில் விளைந்திருக்கும் பச்சைப்பசேலென்ற நெற்கதிர்களைப் பார்க்கிறானா
அவனுக்குத் தெரியுமா அவனுடைய தந்தை
கடந்த மூன்று மாதங்களாய் பென்சன்
வாங்கவில்லை என்பது. தெருவில் நின்றுகொண்டு பாதையைப் பார்த்துக்கொண்டிருந்தார் கிராமத்தைத் தாண்டி
எத்தனை தூரம் இந்தப் பாதை செல்லும்
என்று யோசித்தபடியே.
அவனுக்குத் தெரியுமா
அவனுடைய அம்மா
ரொட்டியைச் சுட்டுக்கொண்டிருக்கும்போது
வெளியே தெரியும் இருட்டைப் பார்த்துக்கொண்டு
யோசனை செய்கிறாள் என்று
இதுதான் அவள் முதல் இருட்டு
அவளுடைய முதல் கர்ப்பம்போல
ஒருநாள் அவளுடைய விருப்பத்திற்குரிய மகனை
எப்படியாவது அழைத்துக்கொண்டு வந்துவிடும்
அவனுக்குத் தெரியுமா?
ஒரு நொடியில் எதையெல்லாம் அவன் விட்டிருக்கிறானென்று அக்கறையுடன், வலியுடனும்
ஆயிரக்கணக்கான ஆண்டுகளாய் மனிதன்
வீடு என்று கட்டியிருப்பதை

சில மாதங்களாக நான் நாவல்கள், சிறுகதைத் தொகுதிகள் படிப்பதில்லை. எனக்கு நேரம் கிடைப்பதில்லை. காலை 7.30மணிக்குக் கிளம்பினால் வீடு வர இரவு 8 மணி ஆகிவிடுகிறது. நான் எப்போதும் மின்சார வண்டியில் பயணம் செய்யும்போதுதான் தினமணி, The Times of India பத்திரிகைகளைப் படிக்கிறேன். அதனால் நான் நாவல்கள், சிறுகதைத் தொகுதிகளை வாங்குவதை நிறுத்தியிருக்கிறேன். ஆனால் Non Fiction ஐ விரும்பிப் படிக்கிறேன். The Other side of Belief என்ற முகுந்த ராவ் எழுதிய ஆங்கிலப் புத்தகத்தை கடந்த ஒரு மாதமாகப் படித்துக்கொண்டிருக்கிறேன்.
நான் மயிலாடுதுறையில் இருந்தபோது தினமும் ஒரு சிறுகதையைப் படிக்க வேண்டுமென்று ஆரம்பித்தேன். ஒருசில நாட்கள் என் முயற்சி தொடங்கி அப்படியே நின்றுவிட்டது. சென்னைக்கு தற்காலிகமாக நான் வந்திருக்கிறேன். இங்கு எந்த முயற்சியும் என்னால் தொடங்க முடியவில்லை.
நவீன விருட்சம் (1988) ஆரம்பித்த கால கட்டத்தில் கிட்டத்தட்ட ஐந்து ஆண்டுகளுக்கு மேல் மாதா மாதம் இலக்கியக் கூட்டங்களை நடத்தியிருக்கிறேன். எல்லோரும் சந்திப்பதற்கு ஒரு இடமாகவும், பல புத்தகங்களைப் பற்றி விமர்சனக் கூட்டங்களாகவும் அவை திகழ்ந்திருக்கின்றன. மூத்த எழுத்தாளர் முதல் புதியதாக எழுத வருகிற எழுத்தாளர் வரை என் கூட்டத்தில் பலர் கலந்துகொண்டதுண்டு. ஆனால் இப்போதோ அதெல்லாம் எப்படி சாத்தியமாயிற்று என்ற ஆச்சரியம்தான் எஞ்சுகிறது.
அதெல்லாம் விட்டுவிடுவோம். என்னால் ஏன் நாவல்களைப் படிக்க முடியவில்லை. சமீபத்தில் நான் படித்த பல நாவல்கள். பாதியிலேயே நின்று விடுகின்றன. முழுதாக என்னால் நாவலைப் படிக்க முடிவதில்லை. நாவல் மட்டுமல்ல சிறுகதைகளுக்கும் இது பொருந்தும்.
படிப்பதில் குறிப்பாக நாவல் படிப்பதில் ஏன் நாட்டம் குறைந்து விடுகிறது. தமிழில் படிப்பவர்களே மிகக்குறைவு. அதில் நான் படிப்பதை நிறுத்திவிட்டால், தமிழுக்கு எவ்வளவு பெரிய நஷ்டம். என் இந்த நிலையை சமீபத்தில் வந்துள்ள ‘வார்ஸாவில் ஒரு கடவுள்’ என்ற தமிழவனின் நாவல் மாற்றி விட்டது.
இந் நாவலைக் குறித்து எனக்குப் பேச ஒரு வாய்ப்பு கிடைத்தது. கூட்டத்தில் பேசப்போகிறேன் என்பதால் 438 பக்கங்கள் கொண்ட இப் புத்தகத்தைப் படிக்கத் தொடங்கினேன். கிட்டத்தட்ட ஒரு வாரத்திற்குமுன்புதான் இப் புத்தகம் படிக்கக் கிடைத்தது. நான் படிக்கத் தொடங்கினாலும் நாவலின் பக்கங்கள் நகர மறுக்கிறது. என்ன செய்வது என்று புரியவில்லை. 14.09.2008 அன்று (அதாவது இன்று) இந்த நாவலைக் குறித்து சிறிய கூட்டம். கிட்டத்தட்ட 10 பேர்கள் கலந்துகொண்டு பல்கலைக் கழக வளாகத்தில் ஒரு சிறிய வகுப்பறையில் உரையாடல். 13ஆம் தேதி சனிக்கிழமை வரை நான் 80 பக்கங்கள்தான் படித்திருக்கிறேன். நாவலை முடிப்பதோடல்லாமல், நாவலைக் குறித்து என் கருத்துக்களையும் தெரிவிக்க வேண்டும்.
இன்று காலை 5மணிக்கே எழுந்துவிட்டேன். நாவலை விடாமல் படித்துக்கொண்டே போகிறேன். கிட்டத்தட்ட 9.30 மணிவரை படித்து நாவலை முடித்துவிட்டேன். 438 பக்கங்களை முடித்துவிட்டேன் என்பதை என்னால் நம்ப முடியவில்லை. இப்போது என்னுடைய அடுத்தப் பிரச்சினை இந்த நாவலைப் பற்றி பேசவேண்டும். கூட்டம் 10 மணிக்கே ஆரம்பமாகி எல்லோரும் பேசிக்கொண்டிருக்கிறார்கள். நானோ உடனே அங்கு போக முடியவில்லை. என்னால் நாவலை அப்படியே மனதில் பதியவைத்துக் கொண்டு அப்படியே பேச முடியாது. எழுதித்தான் பேசமுடியும். அப்போதுதான் என்ன சொல்ல வருகிறேன் என்பது கோர்வையாக வரும்.
9.30க்கு நாவலைப் படித்து முடித்த நான், அது குறித்து குறிப்புகள் எதுவும் தயாரிக்கக் கூட நேரமில்லை. என் சகோதரன் காரில் அமர்ந்துகொண்டு ஒரு இடத்திற்கு அவசரமாகக் கிளம்பிக் கொண்டிருந்த நான், பேப்பரில் நாவலைக் குறித்து படிப்பதற்கு தோதாக எனக்குத் தோன்றிய கருத்துக்களை எழுதத் தொடங்கினேன். கூடவே என் சகோதரன் பேச்சுக் கொடுத்தபடி இருந்தான். என் கவனமெல்லாம் நாவலைப் பற்றி என்ன எழுதப்போகிறேன் என்று இருந்தாலும், சகோதரின் பேச்சு என் திசையைத் திருப்பிக் கொண்டிருந்தது. இது ஒரு சவாலாக எனக்குத் தோன்றியது. மேலும் 438 பக்கங்கள் கொண்ட நாவலுக்கு கொஞ்சமாவது அவகாசம் வேண்டும். அவசரம் அவசரமாக நாவலைப் பற்றி நான்கு பக்கங்கள் எழுதினாலும், 6 மணி நேரம் விடாமல் படித்த எனக்கு அதைப் பற்றி யோசிக்க இன்னும் நேரம் தேவை என்று தோன்றியது.
இருந்தாலும் எனக்குத் தோன்றிய கருத்துக்களை இங்கு தொகுத்து அளிக்க விரும்புகிறேன்.
தமிழவன் எழுதிய முந்தைய நாவல்களைப் படித்திருக்கிறேன். ஒவ்வொரு முறை அவர் நாவல் வரும்போதெல்லாம் அந் நாவலைப் படித்து இது ஆங்கிலத்தில் வந்துள்ள இந்த நாவலின் தழுவல் என்றெல்லாம் கடுமையாக விமர்சனம் செய்வார்கள். அதெற்கெல்லாம் தமிழவன் பதில் சொல்ல மாட்டார். ஆனால் ஒருமுறை சுபமங்களா என்ற பத்திரிகையில் ஒரு பேட்டியில் அவர் அப்படித்தான் தழுவித்தான் எழுதியுள்ளதாக கூறியதோடல்லாமல், நாவல் எழுதும் வழக்கத்தில், அப்படி எழுதுவதும் ஒரு முறை என்று குறிப்பிட்டுள்ளார்.
‘வார்ஸாவில் ஒரு கடவுள்’ என்ற இந்த நாவல் முன்னுரையில் தமிழவன் இப்படி கூறுகிறார். நாவல்களையோ நாவலையோ பாரத்து எழுதுவதுதான் ஒரு புதிய நாவல் என்பது என் பழைய கோட்பாடு என்று குறிப்பிடுகிறார்.
ஆறுமாதக் காலத்தில் எழுதப்பட்ட நாவல் என்று குறிப்பிடும் தமிழவன், அதுவரை படிக்கக் கிடைக்காத பலநாட்டு கிளாஸிக்குகள் எனக் கருதப்படும் நாவல்களை எல்லாம் படித்துக்கொண்டிருந்தேன் என்றும், அவற்றின் தாக்கம் இந்த நாவலில் இருக்கலாம் என்றும் குறிப்பிடுகிறார். இப்படி வெளிப்படையாகக் குறிப்பிடும் அவர் நேர்மையை இங்கு பாராட்ட வேண்டும். ஆனால் இந்த நாவலை வாசிப்பவர்களுக்கு அப்படிப்பட்ட எண்ணம் எதுவும் தோன்றவில்லை. எனக்கு இந்த நாவலைப் படிக்கும்போது, எப்படி இவரால் 6 மாதக் காலத்திற்குள் இது மாதிரியான நாவலை எழுத முடிந்தது என்பது ஆச்சரியமாக இருக்கிறது.
பொதுவாக நாவல் என்றால் எதாவது ஒரு கதை என்று ஆரம்பித்து அதன் பின்னணியில் சுற்றி சுற்றி வரும். ஆனால் தமிழவனின் இந்த நாவல், நாவல் என்று ஏற்கக் கூடிய தன்மையிலிருந்து விடுப்பட்டு நாவலை எழுதியதாகத் தோன்றுகிறது.
நாவல்தான் நாம் படிக்கிறோம். ஆனால் நாவல் மூலம் ஒரு முழுக் கதையை ஆரம்பம் தொட்டு கோர்வையாகச் சொல்லப் படுவதில்லை. நாவல் என்ற களத்தை அடிப்படியாக வைத்துக்கொண்டு போலந்து நாட்டு சரித்திரம் சொல்லப்படுகிறது. அங்கங்கே நடைப்பெற்ற பல சம்பவங்களை கோர்வையாக வேறு விதமாக அடுக்கிக்கொண்டு போகிறார். நிகழ்கால அனுபவங்களிலிருந்தும், நிகழ்ந்து முடிந்த சம்பவங்களிலிருந்தும் பலவித கருத்தாக்கங்களை அடுக்கிக் கொண்டே போகிறார்.
தீயைப் பற்றி சொல்லும்போது முக்கிய கதா பாத்திரமான சந்திரன் எப்படி தீ அணைப்பு அலுவலகத்தில் சேர்ந்தான் என்பது பற்றிய விபரம் சொல்லப்படவில்லை. மாறாக தீ அணைப்பு அலுவலகத்தில் சேர்வதும்,அதன்பின் அதிலிருந்து விடுபடுவதும். கோர்வையாகச் சொல்லப்படுகிறது.
பெரும்பாலும் இந்த நாவல் முழுவதும் நீண்ட உரையாடல் பலருடன் தொடர்ந்துகொண்டிருப்பதாகத் தோன்றுகிறது. அதுவும் பெரும்பாலும் பெண் பாத்திரங்களுடன். பெண் பாத்திரங்களுடன் உருவாகும் உரையாடலின் தொகுப்பே இந் நாவல்.
பெண் பாத்திரங்களின் கூற்றாக நாவல் இயங்குவதாகப் படுகிறது. அன்ன, லிடியா, விஜயா, அமலா, அஷ்வினி, மாக்தா என்ற பல பெண் பாத்திரங்களுடன் உண்டாகும் உறவு முறைகளைக் கொண்டு உளவியல் ரீதியாக ஏற்படும் சிக்கல்களை அலுக்காமல் இந் நாவல் விவிரித்துக்கொண்டே போகிறது. கனவையும், நினைவையும் இந் நாவல் விவிரித்துக் கொண்டே போகிறது.
தீ யார் மீது படர்கிறது என்பது பிரக்ஞையில் வரல்ல..தீ அழகாக இருக்கிறது. தீ அழகாக இருக்கிறது. ஜ்வாலை பூ போல பரவுகிறது…. என்றெல்லாம் கவித்துவமாக வர்ணிக்கப் படுகிறது. ஓவியம், இசைப் பற்றி நாவலில் பல செய்திகள் வெளிப்படுகின்றன.
அமானுஷ்ய உணர்வுகள் சாதாரண நிகழ்வுகளாக மாறிக்கொண்டே போகின்றன.
ஏன் இந்நாவலில் வெளிப்படும் கதாபாத்திரங்கள் சாதாரணமானவர்காள். தமிழில் இது ஒரு வித்தியாசமான நாவல் என்ற கருத்தில் யாருக்கும் எந்த சந்தேகமும் வராது.
(இதன் அடுத்தப் பகுதி இன்னும் சி ல தினங்களில் வெளியாகும்)

இந்தக் கேள்வியை யாரிடம் கேட்க வேண்டுமென்று தெரியவிலல்லை. தமிழ்நாட்டில் மொத்த ஜனத்தொகையில் க நா சுவைத் தெரிந்தவர்கள் ஆயிரக்கணக்கான பேர்கள்தான் இருப்பார்கள். ஏன் நூற்றுக்கணக்கான பேர்களும் இருக்கலாம். அவர்கள் பெரும்பாலும் தீவிர இலக்கியத்தில் ஈடுபடபவர்கள் என்று நம்பலாம். ஏன் அவர்களுக்குக் கூட எது மாதிரியான க.நா.சுவைத் தெரியும் என்பது தெரியவில்லை. பல ஆண்டுகளுக்குமுன் என் தந்தையார் சொன்னது இன்னும் ஞாபகத்தில் இருக்கிறது. ” க.நா.சு என்ற ஒருத்தர் இருக்காரே, அவர் எழுதறதெல்லாம் படிக்க போரடிக்கும்.” எனக்கு ஒரே ஆச்சரியம். க.நா.சுவைப் பற்றி குறிப்பிட்டது. ஏன் ‘போர்’ என்ற காரணத்தையும், எந்தப் புத்தகத்தைப் படித்துவிட்டு அவர் போர் என்று குறிப்பிட்டார் என்பதெல்லாம் எனக்குத் தெரியவில்லை. இன்று அவர் அன்று அப்படிச் சொன்னதை ஞாபகப்படுத்தும்போது, அவருக்கு அப்படிச் சொன்னது ஞாபகத்திற்கு வரவில்லை. எனக்கோ அவர் கநாசுவைப் பற்றி அப்படிக் குறிப்பிட்டதால்தான் இந்த நிகழ்ச்சி ஞாபகத்திற்கு வந்து கொண்டிருக்கிறது. சரி, க நா சு என்பவர் யார்? எந்தப் புத்தகம் படித்துவிட்டு அவரால் ஈர்க்கப்பட்டேன். இந்தக் கேள்வி சில மணி நேரங்களாக என்னுள் சுழன்று சுழன்று.
க நா சு எழுதியதெல்லாம் எனக்குப் பிடிக்குமென்று சொன்னால், நான் அவருடைய பரம ரசிகனாகி விடுவேன். இதை க நா சுவே விரும்ப மாட்டார். மற்ற படைப்பாளிகளின் படைப்புகளை அவர் எப்படி விமர்சிக்கிறாரோ அதேபோல் அவர் தன்னைப் பற்றியும் விமர்சித்துக் கொள்வார். தன்னால் சரியாக எழுத முடியாத படைப்புகளை இலக்கியத் தரமாகச் சொல்ல முடியாவிட்டாலும், பத்திரிகைத் தனமான முயற்சி என்று குறிப்பிட்டிருக்கிறார்.
க நா சு என்பவர் யார் என்று திரும்பவும் யோசிக்கும்போது, அவர் ஒரு சிறு கதை எழுத்தாளரா? கவிஞரா? நாவலாசிரியரா? நாடக ஆசிரியரா? விமர்சகரா? என்றெல்லாம் பார்க்கும்போது, அவருக்கு எந்தவிதமான அங்கீகாரத்தையும் தர இன்றைய இலக்கிய உலகத்தில் மறுப்பவர்கள் அதிகம். ஆனால் க நா சு வோ எல்லோரையும் மீறியவர். எனக்குத் தெரிந்த பலர், அவரை கவிஞராக அடையாளம் காட்ட விரும்ப மாட்டார்கள். ஆனால், மணிக்கொடி எழுத்தாளர்களிடையே புதுக்கவிதை என்ற சொற் பதத்தைப் புகுத்தியவர் அவர்தான். மேலும், மற்ற படைப்பாளிகள் வேறு விதமாக கவிதை எழுத முயற்சித்தபோது, க நா சு அதற்கு தனக்கே உரிய, தனித்துவமான முறையைப் புகுத்தியவர். புதுக்கவிதையை உரைநடையிலிருந்து உருவாக்கினார். கவிதைக்கு உவமானம், படிமம் எல்லாம் இருக்கக் கூடாது என்று வலியுறுத்தினார். பல அற்புதமான கவிதைகளை தமிழுக்கு அளித்திருக்கிறார். இன்றும் அவர் கவிதைகளை வாசித்துவிட்டு எழுதும் படைப்பாளிகள் பலர். ஏன் நகுலன்கூட கநாசு கவிதையால் கவரப்பெற்றவர். கநாசுவுக்கும் இசைக்கும் வெகு தூரம். அதனால் அவர் கவிதைகளில் இசையுடன் கூடிய சப்தம் ஒலிக்காது.
சரி, கநாசுவை கவிதைக்காக ஏற்றுக்கொள்ளாதவர்கள் இருக்கட்டும் அவரை ஒரு விமர்சகராக ஏற்றுக்கொள்வார்களா? நிச்சயம் மாட்டார்கள். வரிந்து கட்டிக்கொண்டு சண்டைக்கு வருவார்கள். ஏனென்றால், அவர் சிறந்த பத்துப் பேர்களுடைய படைப்புகளை இலக்கிய லிஸ்ட் மூலம் கொடுப்பார். அந்த லிஸ்டில் சிக்காதவர்கள் அவரை மோசமான விமர்சகராக தூற்றவும் செய்வார்கள். அவர் லிஸ்டில் எழுத்தாளர்கள் பெயர்கள் அடிக்கடி மாறும். முதலில் குறிப்பிட்ட பத்து பெயர்கள் பின்னால் குறிப்பிடும்போது எடுக்கப்பட்டு வேறு பெயர்கள் வெளிப்படும். வழக்கம்போல் நீக்கப்பட்ட எழுத்தாளர்கள் குறிப்பிடும் லிஸ்டில் க நா சு பெயரும் நீக்கப்பட்டிருக்கும்.
ஆனால் விமர்சனத்தைப் பொறுத்தவரை க நா சு முன் மாதிரியாகச் செயல்பட்டிருக்கிறார். அவருடைய ‘இலக்கிய விசாரம்’ , படித்திருக்கிறீர்களா புத்தகங்கள் புதுமாதிரியான முயற்சிகள். படித்திருக்கிறீர்களா என்ற புத்தகம் 1957 முதல் பதிப்பு வந்திருக்கிறது. தமிழில் அப்போது எழுதிக்கொண்டிருக்கிற பல படைப்பாளிகளை அறிமுகப்படுத்தியிருக்கிறார். அவர் அறிமுகப்படுத்திய படைப்பாளிகளை இங்கு உதாரணத்திற்காகக் குறிப்பிட விரும்புகிறேன். 1. புதுமைப்பித்தன் 2. தீபம் 3. ந சிதம்பர சுப்ரமணியன் 4. எஸ் வையாபுரிப்பிள்ளை 5. லா ச ராமாமிருதம் 6. எஸ். வி வி 7. வ வே ஸ÷ ஐயர் 8. யதுகிரி அம்மாள் 9. வ ரா 10. சங்கரராம் 11. ஏ கே செட்டியார் 12. தி ஜானகிராமன் 13 மு வரதராஜன் 14. தி செ சௌராஜன் 15. ஆர். ‘ண்முக சுந்தரம் 16. கு அழகிரிசாமி 17. பாரதியார் 18. கல்கி 19. பாரதி தாசன் 20. கு ப ராஜகோபாலன். உதாரணமாக அவர் இப் புத்தகத்தில் கல்கியைப் பற்றி இவ்வாறு குறிப்பிடுகிறார்.
”நான் செவிடன், அதாவது சங்கீதத்தைப் பற்றிய வரையில் நான் செவிடன். அரைச் செவிடு, கால் செவிடு கூட இல்லை. முழுச்செவிடுதான். அப்படியிருந்தும் கல்கியின் தமிழ் இசை விவாதக் கச்சேரிகளை அதாவது அது பற்றிய கட்டுரைகளை என்னால் படித்து வெகுவாக ரஸிக்க முடிகிறது, ” என்று க நா சு குறிப்பிடுகிறார்.
க நா சு சொல்லித்தான் ‘எழுத்தில்’ விமர்சனத்தை சி சு செல்லப்பா துவங்கியவர். ஆனால் செல்லப்பா க நா சுவைச் சிறந்த விமர்சகராக கருதுவதில்லை. க நா சுவே தன் ரசனைக்கு ஏற்ற மாதிரி புத்தகங்களைப் படிப்பவர். அது குறித்து தனக்குத் தோன்றிய கருத்துக்களை நேர்மையாக வெளிப்படுத்துவார்.
1959 ஆம் ஆண்டு வெளிவந்த ‘இலக்கிய விசாரம்’ என்ற புத்தகத்தைப் படிக்கும்போது அதில் குறிப்பிட்ட பல வி‘யங்கள் எனக்கு ஆச்சிரியத்தை ஏற்படுத்தியது. கநாசு ஆங்கில, பிற மொழி சங்கேத வார்த்தைகள் வராமல் தமிழில் தனியாக விமர்சனம் வர வேண்டுமென்று குறிப்பிடுகிறார். அப் புத்தகத்தில் மணி, ராஜா என்ற இருவர் பேசுவதுபோல் அமைக்கப்பட்டுள்ளது. இந்த அமைப்பில் எழுதப்பட்ட இப் புத்தகம் 58þ59 ல் வந்துவிட்டது. 2003 ல் அப் புத்தகத்தை இப்போது எடுத்துப் படிக்கும்போது கூட ஆச்சரியமாக இருக்கிறது.கல்கியைப் பற்றி இப்படிக் குறிப்பிடுகிறார். ‘கல்கி தன்னுடைய நாவல்கள் எதிலுமே எந்த இடத்திலும் நின்று இலக்கியக் கண்ணோட்டத்தில் எழுதியதில்லை. வாசகனுக்கு எது பிடிக்கும், எது பிடிக்காது, சம்பவத்தின் உச்ச நிலை எது, எங்கு கதைப்போக்கை அறுத்து வாசகனின் ஆவலைத் தூண்ட வேண்டுமென்பது அவருக்குத் தெரியும்,’ என்கிறார். அதேபோல், ஆர்வி, அகிலன் நாவல்களைப் பற்றி குறிப்பிடும்போது, ‘காதலை ஒரு கோட் ஸ்டாண்டாகக் கொண்டு அதிலே சம்பவங்கள் என்றும் பலதரப்பட்ட துணிகளை மாட்டி வைக்கிறார்கள்’ என்று குறிப்பிடுகிறார்.
சி சு செல்லப்பாவிற்கும், க நாசுவிற்கும் நிறைய வித்தியாசங்கள் உண்டு. சிசுசெ மணிக்கொடி எழுத்தாளர்கள்தான் சிறந்தவர்கள் என்று ஸ்தாபிப்பதிலே நின்று விட்டார். ஆனால் க நா சு அப்படி அல்ல. அவர் மரணம் அடையும் சமயத்தில்கூட கௌதம சித்தார்த்தன், விக்ரமாதித்யன் போன்ற படைப்பாளிகளின் படைப்புகளைப் பாராட்டி கட்டுரை எழுதியிருக்கிறார்.பிடிக்காத படைப்புகளை கடுமையாக விமர்சனம் செய்தாலும் தனக்குப் பிடித்த படைப்புகளை மனதாரப் பாராட்டாமல் அவர் இருந்ததில்லை. அதனால்தான் கநாசு யார் என்பது சிலருக்கு நிச்சயமாகத் தெரிந்திருக்கிறது. கநாசு விமர்சகராக பலருக்குத் தெரிய வந்தபிறகு பலருடைய வார்த்தைக் கணைகளையும் அவர் எதிர் கொள்ள வேண்டியிருந்தது. ‘இலக்கிய விசாரம்’, படித்திருக்கிறீர்களா முதலிய புத்தகங்களைப் படிக்கும்போது, இது மாதிரியான புத்தகங்களை இன்றைய சூழ்நிலையில் யாராவது தொடர வேண்டுமென்று தோன்றுகிறது. கநாசுவின் இதுமாதிரியான முயற்சியை அசோகமித்திரன் இன்றும் வேறுவிதமாகத் தொடருவதாகத் தோன்றுகிறது.
ஒரு படைப்பாளி என்ற முறையில் க நா சு ஓர் அபூர்வமான படைப்பாளியாகவும் திகழ்ந்திருக்கிறார். அசுர வேகத்தில் நாவல்கள், கவதைகள், சிறுகதைகள், மொழிபெயர்ப்புகள், நாடகம் என்றெல்லாம் எழுதிக் குவித்திருக்கிறார். இப்படிச் செய்திருப்பவர், மற்ற படைப்பாளிகளைக் குறித்தம் நல்ல அபிப்பிராம் வைத்திருக்கிறார். புதுமைப்பித்தனையும், மௌனியையும் வெளி உலகுக்கு தெரியப் படுத்துவதில் க நாசு காட்டிய சிரத்தை அலாதியானது. இது இன்றைய தமிழ் சூழ்நிலையில் தமிழில் நடைபெறவில்லை என்பதை வருத்தத்துடன் கவினிக்க வேண்டும். இன்றைய படைப்பாளிகள் தான் மட்டும்தான் எழுதுவதாக நினைக்கிறார்கள்.
அவரை விமர்சகராக ஏற்க முடியாதவர்கள், கநாசு யார் என்று தான் கேட்பார்கள். சரி, அவரை நாவலாசிரியராக யாராவது ஏற்றுக் கொள்வார்களா?இன்று அவர் நாவல்களை யார் படிக்கிறார்கள். ஒரு சமயம் அவர் நாவல் அவரே புத்தகமாகக் கொண்டு வந்து விற்க முடியாமல், எடைக்குப் போட்டதாக கேள்விப்பட்டிருக்கிறேன். அவர் நாவல்கள் எதுவும் பத்திரிகையில் தொடராக வந்ததாகத் தெரியவில்லை.
‘சர்மாவின் உயில்’ என்ற நாவலை 1938 ல் ஒரு மாதத்தில் எழுதிக் காட்டுகிறேன் என்று புதுமைப்பித்தனிடம் சொல்லிவிட்டு சேலத்தில் மாடர்ன் ஹின்டு ஹோட்டலில்ஒரு அறை எடுத்துத் தங்கி எழுதியிருக்கிறார். பொதுவாக அவர் நாவலைப் பற்றி குறிப்பிடுவது ‘ஒரு நாவல் என்று வந்துவிட்டால், வாசகர்கள் பற்றிய நினைப்பு வருவதில்லை’ என்பது. ஒரு நாவல் இலக்கியமாக அமைவதும், அமையாமலிருப்பதும் படிப்பை வைத்து, சிந்தனைகளின் போக்கைப் பொறுத்து, மனோபாவத்தின் அளவில் அமைகிற வி‘யம் என்று குறிப்பிடுகிறார்.
பல நாவல்களை எழுதிச் சாதித்திருக்கும் க நாசுவை நாவலாசிரியராக மதிப்பிடுபவர்களும் உண்டு. அவரை நாவலாசிரியர் என்று குறிப்பிடாமலிருப்பவரும் உண்டு.
கநாசுவை இலக்கிய ராட்சசன் என்று குறிப்பிடலாமா என்றும் தோன்றுகிறது. அவர் எழுதாமல் விட்டு வைத்தது எது என்று என்னால் சொல்ல இயலவில்லை. அவர் மொழிபெயாப்பு என்ற துறையில் இறங்கி பல மாற்றுமொழிப் படைப்புகளை தமிழுக்குக் கொண்டு வந்துள்ளார். 622 பக்கம் கொண்ட கநாசு மொழிபெயர்த்த உலக இலக்கியம் என்ற பெயரில் அவர் மொழிபெயர்த்த நாவல்களைத் தொகுத்து சந்தியா பதிப்பகம் ஒரு புத்தகமாகக் கொண்டு வந்துள்ளது. பார்த்தால் நம்ப முடியவில்லை.
வேறு மொழியில் படிக்கும் ஒரு புத்தகத்தை அப்படியே உள் வாங்கிக்கொண்டு தமிழில் எழுத வேண்டுமென்பதுதான் க நாசுவின் பாணி. வழக்கம்போல் இதையும் ஏற்றுக் கொள்ளாதவர்கள் நம்மிடையே உண்டு. அவர்களுக்கெல்லாம் கநாசு யார் என்ற கேள்விதான் உருவாகும்.
இந்தக் கேள்வியை யாரிடம் கேட்க வேண்டுமென்று தெரியவிலல்லை. தமிழ்நாட்டில் மொத்த ஜனத்தொகையில் க நா சுவைத் தெரிந்தவர்கள் ஆயிரக்கணக்கான பேர்கள்தான் இருப்பார்கள். ஏன் நூற்றுக்கணக்கான பேர்களும் இருக்கலாம். அவர்கள் பெரும்பாலும் தீவிர இலக்கியத்தில் ஈடுபடபவர்கள் என்று நம்பலாம். ஏன் அவர்களுக்குக் கூட எது மாதிரியான க.நா.சுவைத் தெரியும் என்பது தெரியவில்லை. பல ஆண்டுகளுக்குமுன் என் தந்தையார் சொன்னது இன்னும் ஞாபகத்தில் இருக்கிறது. ” க.நா.சு என்ற ஒருத்தர் இருக்காரே, அவர் எழுதறதெல்லாம் படிக்க போரடிக்கும்.” எனக்கு ஒரே ஆச்சரியம். க.நா.சுவைப் பற்றி குறிப்பிட்டது. ஏன் ‘போர்’ என்ற காரணத்தையும், எந்தப் புத்தகத்தைப் படித்துவிட்டு அவர் போர் என்று குறிப்பிட்டார் என்பதெல்லாம் எனக்குத் தெரியவில்லை. இன்று அவர் அன்று அப்படிச் சொன்னதை ஞாபகப்படுத்தும்போது, அவருக்கு அப்படிச் சொன்னது ஞாபகத்திற்கு வரவில்லை. எனக்கோ அவர் கநாசுவைப் பற்றி அப்படிக் குறிப்பிட்டதால்தான் இந்த நிகழ்ச்சி ஞாபகத்திற்கு வந்து கொண்டிருக்கிறது. சரி, க நா சு என்பவர் யார்? எந்தப் புத்தகம் படித்துவிட்டு அவரால் ஈர்க்கப்பட்டேன். இந்தக் கேள்வி சில மணி நேரங்களாக என்னுள் சுழன்று சுழன்று ஒலித்துக்கொண்டிரக்கிறது.
க நா சு எழுதியதெல்லாம் எனக்குப் பிடிக்குமென்று சொன்னால், நான் அவருடைய பரம ரசிகனாகி விடுவேன். இதை க நா சுவே விரும்ப மாட்டார். மற்ற படைப்பாளிகளின் படைப்புகளை அவர் எப்படி விமர்சிக்கிறாரோ அதேபோல் அவர் தன்னைப் பற்றியும் விமர்சித்துக் கொள்வார். தன்னால் சரியாக எழுத முடியாத படைப்புகளை இலக்கியத் தரமாகச் சொல்ல முடியாவிட்டாலும், பத்திரிகைத் தனமான முயற்சி என்று குறிப்பிட்டிருக்கிறார்.