Tag: அழகியசிங்கர்

நேற்று என்று நினைக்கிறேன். இல்லை இல்லை முந்தாநாள் இரவு (06.04.2009) வைதீஸ்வரனிடமிருந்து ஒரு போன் மெளனி கதைகள் புத்தகம் கேட்டு. வைதீஸ்வரன் என்னிடம் புத்தகம் கேட்டு எப்போதும் போன் செய்ததில்லை. அதுவும் மெளனி புத்தகம் ஏன் கேட்கிறார் என்ற ஆச்சரியம் எனக்கு. என்னைப் போன்ற பல படைப்பாளிகளுக்கு மெளனி, புதுமைப்பித்தன், அசோகமித்திரன் போன்ற படைப்பாளிகள் கைடு மாதிரி. வைதீஸ்வரன் இல்லாமல் வேறு யாராவது அந்தப் புத்தகத்தை கேட்டிருந்தால், இல்லை என்று சொல்லியிருப்பேன். கேட்டது வைதீஸ்வரன் என்பதால் என் புத்தக அலமாரியில் போய்த் தேடினேன். மெளனி புத்தகம் கிடைத்ததோடல்லாமல் வேறு ஒருபுத்தகம் ஒன்றை புரட்டிப் பார்க்கும்போது இரு கடிதங்கள் கீழே விழுந்தன. எடுத்துப் புரட்டிப் பார்த்தால் சுந்தர ராமசாமி எழுதிய கடிதங்கள். எனக்கு ஆச்சரியம். அக்டோபர் மாதம் 2001ஆம் ஆண்டு எழுதிய அக் கடிதத்தை ஏன் விருட்சத்தில் பிரசுரம் செய்யவில்லை என்று யோசித்துக் கொண்டிருந்தேன். எந்தக் கடிதம் எழுதினாலும் சுந்தர ராமசாமி பதில் எழுதி விடுவார். அழகாக டைப் செய்து கீழே சுரா என்று கையெழுத்திடுவார். விருட்சம் வெளியீடாக நான் சில புத்தகங்களை அவருக்கு அனுப்பி இருந்தேன். அதற்குத்தான் அவர் பதில் எழுதியிருந்தார். தொடர்ந்து அவருக்கு நான் பதில் எழுத, எனக்கு அவர் இன்னொரு கடிதமும் எழுதியிருந்தார்.

திரும்பவும் அக் கடிதங்களைப் படித்த எனக்கு உடனே விருட்சம் இதழில்வெளியிட வேண்டுமென்ற பரபரப்பு கூடியது. அதற்குமுன் பிளாகில் அக் கடிதங்களைப் பிரசுரம் செய்யலாமென்று தோன்றியதால் இங்கு அவற்றைப் பிரசுரம் செய்கிறேன்.

முதல் கடிதம் 20.10.2001

அன்புள்ள அழகியசிங்கர் அவர்களுக்கு,

உங்கள் 04.10.2001 கடிதமும் நீங்கள் அனுப்பியிருந்த நான்கு கவிதைத் தொகுதிகளும் கிடைத்தன.

பா.வெங்கடேசன் தொகுப்பை அவர் அனுப்பி வைத்திருக்கிறார். அதைத்தான் இப்போது படித்துக் கொண்டிருக்கிறேன். அத்தொகுப்பைப்பற்றி ஒரு மதிப்புரை எழுதலாம் என்ற எண்ணம் இருக்கிறது.

நீங்கள் அனுப்பிய தொகுப்புகளைப் படித்துவிட்டு என் அபிப்பிராயத்தைத் தெரிவிக்கிறேன். திட்டம் போட்டு வேலை செய்ய முடியவில்லை. தேதியில் முடித்துத் தரவேண்டிய வேலைக்கு முன்னுரிமை போய்விடுகிறது.

இப்போது நீங்கள் அனுப்பித் தந்திருக்கும் தொகுப்புகளை நான் இலவசமாகப் பெற்றுக்கொள்ள விரும்பவில்லை. உங்கள் வெளியீடுகளுக்கு நான் உரிய விலை தந்து வாங்குவதே நியாயமானது. அனுப்பித் தரவேண்டிய தொகையை கணக்கிட்டு எழுதுங்கள். தபால் செலவையும் சேர்த்துக் கொள்ளுங்கள்.
எதிர்காலத்தில் நீங்கள் காலச்சுவடு மதிப்புரைக்கு அனுப்பும் புத்தகங்களை தனியாக எனக்கு அனுப்ப வேண்டியதில்லை.

விருட்சத்தில் நீங்கள் வெளியிடும் அசோகமித்திரனின் வரைபடத்தை என்னால் சகிக்க முடியவில்லை. சமீபத்தில் அவர் சைக்கிளிலிருந்து கீழே விழுந்த நிமிஷத்தில் வேண்டுமென்றால் அவர் முகம் உங்கள் வரைபடம்போல் இருந்திருக்கலாம். இப்போது நல்ல குணம் பெற்றுவிட்டார். நீங்கள் விரும்பினால் நான் ஒரு வரைபடத்தை வரைந்து அனுப்புகிறேன். நீங்கள் வெளியிடுவதைவிட அது நன்றாக இருக்கும்.

என் அன்பார்ந்த வாழ்த்துக்களுடன்,

சுரா

பின் குறிப்பு : உங்கள் 16.10.2001 கடிதம் இப்போது கிடைத்தது. நீங்கள் புத்தக விலையைத் தெரிவித்ததும் அதனுடன் சந்தா நாற்பது ரூபாய் சேர்த்து அனுப்பிவிடுகிறேன்.

(சுரா அசோகமித்திரன் வரைபடத்தைப் பற்றி குறிப்பிடுகிறார். ஓவியர் விஸ்வம் வரைந்த ஓவியம் அது. எனக்குப் பிடித்த அசோகமித்தரன் படம் அது. எப்போதும் விருட்சத்தில் அவருடைய அந்த ஓவியத்தையே வெளியிடுவேன். அசோகமித்திரனுக்கும் அந்த ஓவியம் பிடிக்கும் – அழகியசிங்கர்)

இரண்டாவது கடிதம் 15.11.2001
அன்புள்ள அழகியசிங்கர்,

வணக்கம். உங்கள் 06.11.2001 கடிதம் கிடைத்தது. வேலை நெருக்கடியால் உடனடியாகப் பதில்போட இயலவில்லை. மன்னியுங்கள்.

அசோகமித்திரன் வரைபடத்தைப்** பற்றி நான் எழுதியிருந்த விமர்சனத்திற்கு அழுத்தம் தருவதற்காகவே ‘நான் வரைந்தால்கூட இதைவிட நன்றாக இருக்கும்’ என்ற அர்த்தத்தில் எழுதினேன். நான் எழுதிய முறை யதார்த்தமாக நீங்கள் எடுத்துக்கொள்ளும்படி இருந்ததோ என்னவோ.

யோகா* வகுப்புக்கு வந்தவர்களுக்க என் பெயர் தெரியாமல் இருப்பதில் என்ன அதிசயம்? என் பக்கத்து வீட்டு டாக்டருக்குத் தெரியாதே! நேற்று தொலைபேசியில் அழைத்து தினமணி தீபாவளி மலரில் கமலஹாசன் சுந்தர ராமசாமி என்று ஒரு பெயரைக் குறிப்பிடுகிறார். தமிழ்நாட்டில் இன்னொரு சுந்தர ராமசாமி யார் என்று கேட்டார். கமலஹாசன் என் பெயரைச் சொல்லியிருக்க முடியாது என்பதில்தான் அவருக்கு என்ன தீர்மானம்! இதற்குத்தான் பெரிய பத்திரிகைகளில் எழுதவேண்டுமென்று புத்திசாலிகள் சொல்கிறார்கள். உண்மைதானே அவர்கள் சொல்வது?

இன்று ரூ.155 திரு என் சுப்பிரமணியன் பெயருக்கு அனுப்பி வைக்க இருக்கிறேன்.

என் அன்பார்ந்த வாழ்த்துக்களுடன்,

சுரா

*வெள்ளியங்கிரி நடைப்பெற்ற ஈசா யோகா வகுப்பில் கலந்துகொண்ட நாகர்கோவிலைச் சேர்ந்த சிலரிடம் சுந்தர ராமசாமியைப் பற்றி விஜாரித்தேன். அவர்கள் யாருக்கும் அவருடைய பெயர் தெரியவில்லை. சுந்தர ராமசாமியிடம் ஏன் உங்கள் பெயர் தெரியவில்லை என்று எழுதிக் கேட்டிருந்தேன். அதற்கான பதில்தான் மேலே வந்துள்ளது.

** சுந்தர ராமசாமி பிடிக்கவில்லை என்று கூறிய அசோகமித்திரன் வரைபடத்தை திரும்பவும் இங்கு பிரசுரம் செய்துள்ளேன்.

பல ஞாயிற்றுக்கிழமைகள் யோசனை செய்துகொண்டே இருந்தேன். காலையில் 7.30 மணிக்கு சைதாப்பேட்டை ரயில்வே ஸ்டேஷனில் ஏறினால், இரவு 7.30 மணி ஆகிவிடும். ஓவ்வொரு ஸ்டேஷனிலும் கூட்டம் அலைமோதும். ஆனால் என்னை கவர்ந்த ஒரு விஷயம் பென்சுகள். மரத்தடி பக்கத்தில் பளபளவென்று கருப்பு நிறத்தில் இருக்கும் சலவைக்கல் பெஞ்சுகள். இதுதான் எல்லோரையும் சந்திக்கும் இடமாகத் தோன்றியது. என் அலுவலக நண்பர் ஒருவரை பல மாதங்கள் பார்க்கவில்லை. அவரை மாம்பலம் ரயில் நிலையத்தில் சந்தித்தேன். பெஞ்சில் அமர்ந்துகொண்டு வெகுநேரம் பேசினோம்.

திடீரென்று எனக்கு ஐடியா தோன்றியது. ஏன் கவிதை வாசிக்கக் கூடாது? என்று. முதலில் கவிதை எழுதுபவர்களில் பலர் இதுமாதிரி இடத்திற்கு வந்து கவிதை வாசிக்க வர மாட்டார்கள். ஆனால் நிச்சயமாக சிலர் வருவார்கள். எல்லோரையும் கூப்பிடலாம் என்றெல்லாம் யோசனை செய்து கொண்டிருந்தேன். தாம்பரம் முதல் பீச் வரை உள்ள எந்த ஸ்டேஷனிலும் அமர்ந்துகொண்டு கவிதை வாசிக்கலாம் என்றெல்லாம் தோன்றியது. முதலில் ஒரு ஞாயிற்றுக்கிழமையைத் தேர்ந்தெடுத்து கவிதை வாசிக்கலாம் என்று தோன்றியது. கவிதை வாசிக்கலாம். ஆனால் போலீஸ் அனுமதி வாங்க வேண்டும் என்று ஒருவர் சந்தேகம் கிளப்பினார். அந்த ஞாயிற்றுக்கிழமை அது குறித்து யோசனை செய்து விட்டுவிட்டேன். வெறுமனே பெஞ்சில் சிலர் அமர்ந்து கவிதை வாசிக்க என்ன அனுமதி தேவை என்பது எனக்குப் புரியவில்லை. மேலும் இது தேர்தல் நடக்கப் போகிற குழப்பமான சூழ்நிலை. மேலும் பேப்பரில் விளம்பரப் படுத்தப் போவதில்லை. போனில் தொடர்புகொண்டு எல்லோரையும் கூப்பிட்டு உட்கார்ந்து கவிதை வாசிக்கப் போகிறோம்.

எதற்கும் இதற்கு அனுமதி கேட்கலாம் என்று ஒரு ஸ்டேஷனை அணுகி அங்குள்ள ஸ்டேஷன் மாஸ்டரை விஜாரித்தேன். ‘கொஞ்சம் பேர் கவிதை வாசிக்கப் போகிறோம்…அனுமதி கேட்கவேண்டுமா? கொடுப்பார்களா?’ என்று கேட்டேன். ‘ஸ்டேஷன் மாஸ்டர் அனுமதி கொடுத்தால் போதும்,’ என்றார்.
நேற்று (அதாவது 5.04.2009) ஞாயிற்றுக்கிழமை கவிஞர்கள் கூடி கவிதைகள் வாசிக்கலாம் என்ற தீர்மானத்தின் அடிப்படையில் பலரை அழைத்தேன். போன் செய்த நண்பர்களிடமும் நீங்களம் கூப்பிடுங்கள் என்றேன். 7 பேர்கள் வந்தோம். முதலில் திரிசூலம் என்ற ரயில்வே நிலையத்தைத் தேர்ந்தெடுத்தோம். ஒரு பக்கம் முழுவதும் மலை. இன்னொரு பக்கம் ஏர் போர்ட். மரங்கள் சூழ்ந்த பெஞ்சுகள் எங்களை வரவேற்றன.

முதலில் இது எந்த நோக்கமே இல்லாத கூட்டம். எல்லோரும் கவிதை வாசிப்பதுதான் முக்கிய நோக்கம். அதைத் தவிர வேறு எந்த நோக்கமும் இல்லை. ஆனால் கவிதையைக் குறித்தும் பேசத்துவங்கினோம். முதலில் கவிதை ஏன் புரியவில்லை என்பது குறித்து பேச்சு திரும்பி விட்டது. அது குறித்தே ரொம்ப நேரம் பேசத் துவங்கினோம். கவிதை என்றாலே ஒருசிலரை மட்டும் ஏன் குறிப்பிடுகிறார்கள். பலர் புறக்கணிக்கப்பட வேண்டிய காரணம் என்ன என்பதைப் பற்றி பேசினோம். கூட்டம் ஆரம்பத்தில் சமீபத்தில் மறைந்த கவிஞர் அப்பாஸ் அவர்களுக்கும், எஸ் சுகந்தி சுப்பிரமணியத்திற்கும் அஞ்சலி செலுத்தினோம். சுகந்தியின் பெருன்பான்மையான கவிதைகளை ஆளுக்கு ஒன்றாக வாசித்தோம்.

மலையைப்பற்றியும், மின்சார வண்டியைப்பற்றியும் கவிதைகள் வாசித்தோம். உண்மையில் இப்படி கவிதை வாசித்துக் கேட்பது சிறப்பாகவே இருந்தது. எனக்கு இது வாரம் ஒருமுறை வாசிக்க வேண்டும் என்பது அவா. ஆனால் சில நண்பர்கள் மாதம் ஒரு முறை போதும் என்று கூறினார்கள். இறுதியில் மாதம் இருமுறை என்று ஒப்புக்கொண்டார்கள்.

எனக்குத் தெரிந்து இன்னும் பல நண்பர்கள் கவிதை வாசிக்க வரவில்லை. மேலும் பல இடங்களில் இது மாதிரியான ஒரு முயற்சியை பல நண்பர்கள் ஏற்படுத்திக்கொள்ள வேண்டும். தமிழ்க் கவிதைக்கு அவ்வளவு மரியாதை குறைவு. கவிதைப் புத்தகங்கள் விற்பதே இல்லை. நூலகங்களும் கவிதைத் தொகுதிகளை ஆதரிப்பது இல்லை. கவிதை எழுதத் தெரிந்த முதல்வராக இருந்தாலும், கவிதை எழுதத் தெரியாத முதல்வராக இருந்தாலும் நிலைமை இப்படித்தான்.

இக் கூட்டத்தில் படித்த கவிதைகளை Panasonic Mini Cassette Recorder மூலம் பதிவு செய்தேன். ஆனால் 60 நிமிடம் ஆனபிறது காசெட்டின் ஒரு பகுதி முடிந்துவிட்டது. அடுத்தப் பகுதியைப் போட மறந்துவிட்டேன். அதேபோல் காமிரா எடுத்துக்கொண்டு போய் படம் எடுக்க மறந்துவிட்டேன். எடுத்திருந்தால் அதே இங்கே வெளியிட்டிருப்பேன்.

இங்கே ஒரு சம்பவத்தைக் குறிப்பிடாமல் இருக்க முடியவில்லை. சமீபத்தில் எஸ் சண்முகம் என்ற என் இலக்கிய நண்பரின் புத்தக விமர்சன கூட்டம் நடந்தது. பல்கலைக் கழகத்தில். பலர் வந்திருந்தார்கள். தமிழவன் வந்திருந்தார். லண்டனிலிருந்து நாகார்ஜூனன் வந்திருந்தார். திலீப் குமார், அம்ஷன் குமார், இந்திரன், எஸ் ராமகிருஷ்ணன் என்றெல்லாம் வந்திருந்தார்கள். பிரமாதமாக எல்லோரும் பேசினார்கள். சண்முகம் அக் கூட்டத்தைப் பதிவு செய்யவில்லை. போட்டோ எடுத்துக்கொள்ளவில்லை. எனக்கு இது சற்று வருத்தம். இது மாதிரி ஒரு சந்திப்பு இன்னும் அப்படி நிகழுமா என்று தெரியவில்லை. சண்முகத்திடம் என் ஆதங்கத்தை தெரிவித்துக் கொண்டேன்.

நானும் பல கூட்டங்களை நடத்தியிருக்கிறேன். பல கூட்டங்களை பதிவும் செய்தும் இருக்கிறேன். பதிவு செய்யாமல் விட்டிருக்கிறேன். திரும்பவும் பதிவு செய்ததைக் கேட்கும்போது சந்தோஷமான அனுபவமாக இருக்கும்.

நேற்று நாங்கள் பேசிய பேச்சுகளையும், கவிதைகளையும் திரும்பவும் காசெட்டில் போட்டுக் கேட்டுக்கொண்டே இருந்தேன். எங்கள் பேச்சின் நடுவில் மின்சார வண்டிகளின் சப்தம் என்றெல்லாம் இருந்தது. எல்லோருக்கும் ஒரு கவிதையை எப்படி அழுத்தம் திருத்தமாக வாசிக்க வேண்டுமென்கிற பயிற்சியும் இதனால் ஏற்படும் போல் தோன்றியது.

நாங்கள் யார் யார் வந்திருந்தோம் என்பதை இங்கே தெரிவிக்க விரும்புகிறேன். நான் (அழகியசிங்கர்), க்ருஷாங்கினி, லதா ராமகிருஷ்ணன், ரா ஸ்ரீனிவாஸன், லாவண்யா, படுதலம் சுகுமாரன், மணி, மூர்த்தி என்று எட்டுப்பேர்கள் கலந்துகொண்டோ ம். நான் ஸ்ரீனிவாஸன் கவிதை ஒன்றை எடுத்துப் படித்தேன். படித்தப் பிறகு அக்கவிதையைக் குறித்து என் சிந்தனை சுழன்றவண்ணம் இருந்தது. பொட்டு என்ற அக் கவிதையை உங்களுக்கும் வாசிக்க அளிக்கிறேன்.
ரா ஸ்ரீனிவாஸன்

பொட்டு

எண்ணையிட்டுச் சீவிய கூந்தலில்
மணக்கத் தயங்காது மல்லிகை
முகத்தில் மிகையாய் பூச்சு
உதட்டுச் சாயம் எடுப்பாய்த் தெரியும்
செவிகளில் தொங்கும் கம்மல்கள் போலி
கழுத்தில் முத்துக் கோர்த்த கருமணி மாலையோடு
சாளரம் வைத்த ரவிக்கையும் வாவென்று அழைக்கும்
வழவழ வெனக்காணும் சேலைகள்தான் அணிவாள்
வயது என்ன முப்பதுக்குள் இருக்கும்
தோள்பையில் என்னென்ன இருக்கும்
மாநிறத்திற்கோர் மாற்றுக் குறைவாய் அவள் நிறம்
நெற்றியிலெழுதி ஒட்டப்படவில்லை
என்றாலும் அவளைக் கண்டால்
ஐயமறத் தெரிய வரும்
காலையில் அலுவல் நேரம்
துவங்கும்போது அவளும் துவங்குவாள் உலாவ
நெடுஞ்சாலையின் நடைபாதையில்
ஆபரணப் போலிகள் விற்கும்
முஸ்தபாவிற்கு அவள் கைராசி
ஒவ்வொரு காலையும் கல்லாப் பெட்டியைத்
தொட்டுவிட்டுச் செல்லக் கேட்டுக்கொள்வார்
தேநீர் அருந்திய பின்பு
நின்றிருப்பாள் – பேருந்து நிறுத்தம்
அல்லாது போனால் சுரங்கப்பாதை நுழைவாயிலருகே
பாய்ந்து ஒளிவாள் போலீஸ்காரரைக் கண்டால் மட்டும்
குற்ற மன்றங்களில் கட்டிய அபராதத்திற்குக்
கணக்கில்லை அவள் வசம்
சுழலும் விழிகளால் வலைகள் வீசுவாள்
தனக்கு ஐம்பது தங்கும் விடுதிக்கம்பது
அவகாசம் இரு மணி நேரம்
என்பதவள் நிர்ணயம் குறைந்தபட்சம்
பேரம்படியா வாடிக்கையாளரை
வேசி மகனென்று ஏசவும் செய்வாள்
நொடிக்கோர் முறை எச்சில் உமிழும்
கொடியதோர் பழக்கம் அவளுக்கு
இரவில் இருப்பிடம் திரும்பும்போது
பரிசுச்சீட்டுகள் அலுக்காமல் பெறுகிறாள்
ஏதோவொன்று அவளிடம் குறைந்திருக்கக் கண்டு
சீட்டு விற்பவன் வியப்புடன் கேட்டான்
நெற்றிக்குப் பொட்டு இட்டுக்கொள்வதில்லையா?
வெற்றிடமாய் காணப்பட்ட நெற்றியை விரல்களால் தொட்டபடி
அவள் சொன்னாள் பெருமிதம் பொங்க
மரித்துவிட்ட கணவன் நினைவாய்
பொட்டு மட்டும் இட்டுக்கொள்வதில்லை………..

கவிதை வாசிப்பு முடிந்து வீட்டிற்கு வரும்போது கிட்டத்தட்ட மணி பத்தாகிவிட்டது. இன்று காலை எழுந்தபோது கவிஞர் நேசனிடமிருந்து ஒரு செய்தி. கவிஞர் சி மணி இறந்து விட்டதாக. என்ன கவிஞர்களுக்கெல்லாம் போதாத காலமா என்று தோன்றியது. சி மணியை நான் பார்த்ததில்லை. அவர் நடத்திய நடை பத்திரிகையை அறிவேன். மரபு மீது சி மணிக்கு அலாதியான ப்ரியம். அவர் கவிதைகள் படிக்கும் போது சிலசமயம் ஞானக்கூத்தன் கவிதைகள் ஞாபகம் வரும். வே மாலி என்ற பெயரிலும் அவர் கவிதைகள் எழுதியிருக்கிறார். எனக்குத் தெரிந்து வெகுகாலம் அவர் கவிதைகள் எழுதாமல் இருந்து விட்டார். அவருக்கும் உரிய கவுரவம் கிடைக்கவில்லையோ என்று தோன்றும். அவரை இழந்து நிற்கும் அவர் குடும்பத்தார்க்கு விருட்சம் சார்பில் ஆழ்ந்த இரங்கலைத் தெரிவித்துக்கொள்கிறேன்.

யோசித்துப் பார்த்தால் வைரமுத்துதான் தமிழில் அதிகமாக விருதுகளைப் பெறுபவர் என்று தோன்றுகிறது. சமீபத்தில் அவருக்கு ‘சாதனா சம்மான்’ விருது கிடைத்துள்ளது. இச் செய்தியை வெளியிட்ட பத்திரிகை ‘மேலும் ஒரு விருது’ என்று குறிப்பிட்டிருந்தது. இப்படியெல்லாம் விருதுபெற அவர் பெரிய சாதனை செய்திருக்க வேண்டும். ஆரம்பத்தில் அவர் சினிமாப் பாடலாசிரியராக அறிமுகமாகிறார், பின் அவர் கவிஞராக தன்னை தெரியப்படுத்திக் கொள்கிறார். பின் நாவலாசிரியராக பவனி வருகிறார். அவர் எழுதினால் போதும் எல்லோரும் வரவேற்று பிரசுரம் செய்ய தயாராக இருக்கிறார்கள். அவருடைய நாவல் தொடர் கதையாக பெரிய பத்திரிகைகளில் வெளி வருகிறது. ஒரு பத்திரிகையில் அவர் கேள்வி பதில் எழுதுகிறார். இன்னொரு பக்கம் அவர் சினிமாவிற்கு பாடல்களை எழுதித் தள்ளுகிறார்.

அவருடைய முக ராசி அவர் எதை எழுதினாலும் அவருக்கு விருது தேடிக்கொண்டு வருகிறது. அரசாங்கம் விருது கொடுக்கிறது. தனியார் நிறுவனம் விருது கொடுக்கிறது. சிறந்த பாடலாசிரியருக்கான விருது வாங்குகிறார். சிறந்த கவிதைக்கான விருது வாங்குகிறார். சிறந்த நாவலுக்கான விருதையும் பெறுகிறார். இப்படி சகலகலா வல்லவனாக இருக்கிறார்.

அதேசமயத்தில் சம்பத் என்ற எழுத்தாளரைப் பற்றி இங்கே குறிப்பிட விரும்புகிறேன். அவர் இப்போது உயிரோடு இல்லை. அவர் எழுத்து முதன் முதலாக கணையாழியில் வெளிவந்தபோது, சுஜாதாவையும் சம்பத்தையும் இணைத்து தமிழில் முக்கியமான படைப்பாளிகள் என்று எழுதியிருந்தார்கள். ஆனால் குமுதம் மூலமாக சுஜாதாவிற்குக் கிடைத்த வெற்றி சம்பத்திற்குக் கிட்டவில்லை. எதிலும் வெற்றி சுஜாதாவிற்கு. ஆனால் அவருக்கும் முக்கியமான விருதெல்லாம் கிடைக்க வில்லை.

சம்பத்திற்கோ பெரும் பத்திரிகைகளில் படைப்பு வெளிவர வாய்ப்பே இல்லாமல் போய்விட்டது. ஒருமுறை ஒரு நாவல் எழுதிக்கொண்டு போய் இந்திரா பார்த்தசாரதியிடம் சம்பத் காட்ட, இந்திரா பார்த்தசாரதி அந் நாவலைப் படித்து திருப்தியாக வரவில்லை என்று கூற, சிறிது நேரத்தில் சமையல் அறையில் ஏதோ பொசுங்குவதுபோல் தோன்ற, இ.பா உடனே ஓடிப் போய்ப் பார்த்திருக்கிறார். சம்பத் படிக்கக் கொடுத்த நாவல் சாம்பலாகிக் கொண்டிருந்தது. இந்தச் சம்பவத்தை இ.பாவே என்னிடம் தெரிவித்திருக்கிறார். சம்பத்திற்கு அவர் வாழ்க்கையே பிரச்சினையாகப் போய்விட்டது. அவர் பார்த்த வேலை போய்விட்டது. சம்பாதிப்பதே பெரியபாடாகப் போய்விட்டது. அவர் எழுத்துகளை சிறுபத்திரிகைகள்தான் பிரசுரம் செய்தன. 1000 பிரதிகளைக் கூட தாண்டாத சிறுபத்திரிகையில் அவர் எழுதியதால் அவரைத் தெரிந்திருக்க வாய்ப்பு மிகக் குறைவு. சம்பத் ‘பிரிவு, மரணம்’ என்ற அடிப்படையில் உழன்று அவற்றுக்கு விடை தெரியாமல் போய்விட்டார். அந்த சம்பத்தின் சிறந்த நாவலான ‘இடைவெளி’ க்ரியா மூலம் புத்தகமாக தயார் ஆகிக்கொண்டிருக்கும்போது சம்பத் அவர் கதைகளில் எழுதியவாறே மூளையில் ரத்த நாளங்கள் வெடித்து இறந்து விட்டார்.

இதே தமிழ் சமுதாயம்தான் வைரமுத்து என்ற படைப்பாளிக்கு கேட்காமலே விருதுகளை அள்ளி அள்ளித் தருகிறது. அப்படி விருதுகளை அள்ளித் தருவதே வைரமுத்துவிற்கு வழங்கும் தண்டனையா என்பது தெரியவில்லை. அப்படி விருது மழை கொட்டோ கொட்டென்று கொட்டுகிறது.

கோவில்பட்டியைச் சேர்ந்த கவிஞர் அப்பாஸ் 49வது வயதில் வெள்ளிக்கிழமை காலை (20.03.2009) இறந்த செய்தியை என் நண்பரும் கவிஞருமான சிபிச்செல்வன் மூலம் அன்றே அறிந்தேன். நான் கவிஞர் அப்பாஸ் அவர்களைப் பார்த்ததாக ஞாபகமில்லை. ஆனால் அவர் கவிதைகளை அறிவேன். ‘வரைபடம் மீறி’ என்ற அவர் கவிதைத் தொகுதிக்கு விருட்சத்தில் விமர்சனம் எழுதியதாகக் கூட ஞாபகமிருக்கிறது. அவருடைய மரணத்தைப் பற்றிய செய்தி தினமணி நாளிதழில் ஒரு மூலையில் வெளியிட்டிருந்தார்கள். மற்ற பத்திரிகைகள் அதைக்கூட கண்டுகொள்ளவில்லை. அவ்வளவுதான் அப்பாஸ் வாழ்க்கை முடிந்துவிட்டது. பல எழுத்தாளர்களுடைய மரணம்கூட இப்படித்தான் யார் கவனத்தையும் கவராமல் போய்விடுகிறது. மிகச் சிறிய வட்டத்தில்தான் அப்பாஸ் மரணமடைந்துவிட்டார் என்பது தெரியும். சமீபத்தில் இப்படி மறைந்த இன்னொரு கவிஞர் சுகந்தி சுப்பிரமணியன். அப்பாஸ் நினைவாக அவருடைய கவிதைகளைச் சமர்ப்பிக்கிறேன்.

உன் முகம்

உன்னைப் பற்றிய என் பிரக்ஞை
கடிகார முட்களை தாண்டிய
பூமியின் இருப்பு.
நடக்கும் கால்களில் தெரியும்
உன் முகம், ஒரு பாதி.
இருப்பை அறியாது உள்வளரும் மரம்
நானும், நீயும் காணாத காற்று
அறிந்ததில் தெரிந்தது
அறிந்ததை தாண்டி
எப்போதும் விரியும் பூ.

இடைவெளி

வெளியில் இருந்து அறை திரும்பிய நான்
லுங்கி மாற்றி,
ஃபேனை தட்டிவிட்டு
மல்லாந்து சாய்ந்தேன்காற்று பரவ
தன் இடைவெளிகளில் விடுதலை கண்டது
மின் விசிறி.

மலையும் வீடும்

வீட்டிலிருந்து மலைகளை
சுதந்திரமாய் பார்த்தேன்
பின்
பாதை பற்றி மலை ஏறி
இறங்கும் நீர்வீழ்ச்சி என
வீடுகளை சுதந்திரமாய் பார்த்தேன்
பார்த்தது விழித்துக்கொள்ள
இப்பொழுது
என் குழந்தையோடு விளையாடிக்
கொண்டிருக்கிறேன்.

ரோஜா

சொல்லிக்கொள்ளாமலே போ
கேட்டு வருவதில்லை காற்று
சொல்வதில் நீள்கிறது
யாருமற்ற ஒற்றையடிப் பாதை
யாருக்கும் தெரிவதில்லை
நீரற்ற கண்ணாடி தம்ளர்
எப்போதும் காலிய்க்கிவிடு
வார்த்தைகளை கவனமாய்
இருப்பது ஆபத்து
முடிந்தால் ஒரு ரோஜா பதியம்
நட்டு வை
எப்படி, எதுவென்று
யாரிடமும் சொல்லாதே
நீ சொல்லிய எதையும்
கொண்டதில்லை ரோஜா