Tag: அழகியசிங்கர்

எனக்கு அலுவலகம் போகும்போதுதான் கவிதையைப் பற்றி சிந்திக்க சரியான நேரம். கவிதையைப் பற்றி சரியாகப் புரிந்துகொள்ளாதவர்கள்தான் நம்மைச் சுற்றிலும் இருக்கிறார்கள். சீனா சென்று வந்த என் நண்பர் ஒருவர், ‘நீங்கள் அங்கு சென்றால், அங்கு கவிதை எழுத ஏராளமான இடம் இருக்கும். உங்களை நினைத்துக்கொண்டேன்,’ என்றார். எனக்கு என்ன பதில் சொல்வது என்று தெரியவில்லை. கவிதை எழுதுவது ஒருவித மனநிலை. அதற்கும் கவிதை எழுதுவதற்கும் எந்தச் சம்மதமும் இல்லை. எங்கு சென்றாலும் கவிதையும் எழுத முடியும் அல்லது எழுத முடியாது. பெரும்பாலும் எனக்குக் கவிதை எழுத பஸ் ஸ்டாண்டில் பஸ் பிடிக்க நிற்கும்போதுதான் தோன்றும்.

அதே சமயத்தில் வலுகட்டாயமாக கவிதையும் எழுதக் கூடாது. ஆனந்த்தை ஒரு முறை அவர் அலுவலகத்தில் சந்திக்கச் சென்றேன். ‘விருட்சத்திற்கு எதாவது கவிதை இருந்தால் கொடுங்கள்,’ என்று கேட்டேன். ‘கொஞ்ச நேரம், இருங்கள்,’ என்று கூறியவர். உடனடியாக ஒரு பேப்பரை எடுத்து கவிதையை எழுத ஆரம்பித்து விட்டார். எழுதியதைக் கொடுத்தும் விட்டார். ‘எப்படி இது மாதிரி?’ என்று கேட்டேன். ‘நீங்கள் கேட்டவுடன் எழுதிக் கொடுத்தேன்,’ என்றார்.

இப்படியும் கவிதை எழுத முடியும். ரொம்பவும் யோசித்து கவிதை எழுத நினைத்தால், கவிதை வராமலே போய்விடும். கவிதையை எழுதிவிட்டு கவிதையைப் பற்றி விளக்கம் கூறுவது. எந்தச் சந்தர்ப்பத்தில், எப்படி கவிதை எழுதினேன் என்று எழுத ஆரம்பத்தால், கவிதையைப்படிக்கும் போது உண்டாகும் சுவாரசியம் குறைந்து விடும்.

‘சில க.நா.சு கவிதைகள்’ புத்தகத்தை ஒருவருக்குக் கொடுத்தேன் (இலவசமாக வழங்கப்படுகிறது). அதைப் பார்த்துவிட்டு அந்தக் காலத்தில் பிள்ளைத் தமிழில் இப்படித்தான் எழுதுவார்கள் என்றார். அவர் முடிதிருத்தம் செய்யும் கடை வைத்திருக்கிறாராம். அவரே 1000 கவிதைகள் எழுதியுள்ளதாகக் கூறினார். எல்லாம் நோட்புக்கில் இருக்கிறது என்றார். இப்படி சொல்பவரும் இருக்கிறார்கள்.
ஒருவர் கவிதையை எழுதிவிடுவார். பின் சந்தேகம் வந்துவிடும். வரியை மாற்றி மாற்றி எழுதிக் கொண்டே இருப்பார். பிரமிள் அவர் கவிதையை பலமுறை மாற்றி மாற்றி எழுதிக்கொண்டே இருப்பார். ரொம்பவும் மாற்றிக்கொண்டே போனால் கவிதை நம்மை விட்டு ஓடிப் போய்விடும். ஒருவித சாமர்த்தியம்தான் அதில் தென்படும்.

கவிதையை இந்த subjectல் எழுத வேண்டுமென்றும் எழுதக் கூடாது. கவிதை வராது. ஓடிப்போய்விடும். இன்னும் சிலருக்கு கவிதை மனதிற்குள்ளே இருக்கும். ஆர்.ராஜகோபாலன் என்ற கவிஞர், கவிதையை மனதிற்குள் எழுதிவிட்டேன். பேப்பர் பேனா எடுத்து வந்து எழுத வேண்டும் என்பார். என்னால் அதுமாதிரி கவிதை எழுத முடியாது. அதேபோல் கவிதையை மனதிற்குள் வைத்திருக்க முடியாது. ஒருமுறை எழுதிப் பார்த்துவிட்டு, திரும்பவும் எழுத ஆரம்பித்தால் முன்பு எழுதியது மாதிரி கவிதை வராது.

க.நா.சுவிடம் எனக்குப் பிடித்த விஷயம். கவிதையை அலட்சியமாக எழுதுவது. ஒரு நோட்புக் எடுத்து வைத்துக்கொண்டு ஒரு நாளைக்கு ஒரு கவிதை என்றெல்லாம் எழுதியிருக்கிறார். அவருடைய ‘விலை’ என்ற கவிதையைப் படித்து எனக்கு ஆச்சரியம். 22 நாட்களில் சர்மாவின் உயில் என்ற நாவலை எழுதியிருக்கிறார்.

விலை என்கிற கவிதையை அந்தக் காலத்தில் எழுதியிருந்தாலும், இந்தக் காலத்திற்கு ரொம்பவும் பொருந்துகிறது.

ஓ..ஓ…ஓ…ஓ
இவனுக்குத் தேச பக்தி
நிறைய வுண்டு. தேசத்தை
விற்கும்போது
நல்ல விலை போகும்படிப்
பார்த்துக் கொள்வான்
இவனுக்கு தேசபக்தி
நி-றை-ய வுண்டு
ஓ….ஓ…..ஓ……ஓ

கவிதையில் ஓ….ஓ…என்கிறாரே அது எதைக் குறிக்கிறது. க.நா.சுவின் இந்தக் கவிதை எனக்குப் பிடித்த கவிதை. எளிமையாகப் புரியும்படி கவிதை இருப்பதோடு இல்லாமல், இன்றைய ஊழல் செய்யும் அரசியல்வாதியைப் பார்த்தா ஓ ஓ என்கிறார்.

இந்தப் புத்தகத்தைத்தான் இலவசமாக எல்லோருக்கும் அனுப்புகிறேன் என்கிறேன. ஒரு கார்டில் உங்கள் முகவரியை அனுப்புங்கள் என்கிறேன். இன்று வர 6 பேர்களைத் தவிர யாரும் புத்தகம் வேண்டுமென்று கேட்கக் கூட இல்லை. ஓ ஓ ஓ ஓ……

(இன்னும் வரும்)

விதம்விதமாய் ஜோல்னாப் பைகளை
சுமந்து வருவேன்
பார்க் ரயில்வே ஸ்டேஷன் வாசலில்
கூவி விற்பார்கள் ரூபாய்க்கு பத்தென்று
வகைவகையாய்ப் பைகளை வாங்குவேன்
வீட்டில் உள்ளவர்களுக்கு
ஏனோ பிடிப்பதில்லை
நான் வாங்கும் ஜோல்னாப் பைகளை

பைகளில் ஸ்திரமற்ற தன்மையை
கொஞ்சம் அதிக கனமுள்ள
புத்தகங்களை சுமக்காது
ஓரம் கிழிந்து தொங்கும்
இன்னொரு முறை தையல் போடலாமென்றால்
மூன்று பைகளை வாங்கும்
விலையை வாய்க்கூசாமல் கேட்பார்கள்

ஜோல்னாப் பைகள்
மெது மெதுவாய் நிறம் மாறி
வேறு வேறு விதமான
பைகளாய் மாறின
ஆனால் என்னால் பைகளை விடமுடியவில்லை
உறவினர் வீட்டிலிருந்து
அளவுக்கதிமாய் தேங்காய்களை
உருட்டிவர
சாக்குப் பைகள் தயாராயின

மைதிலிக்கு மனசே வராது
என்னிடம் பைகளைத் தர
வீட்டில் புத்தகக் குவியலைப்
பார்க்கும் கடுப்பை
பைகளில் காட்டுவாள்
ஆனால் என்னால் பைகளை விடமுடியவில்லை

பைகளில் இன்னது என்றில்லாமல்
எல்லாம் நுழைந்தன சுதந்திரமாய்

வீரன் கோயில் பிரசாதம்
மதியம் சாப்பிடப் போகும் பிடிசாதம்
வழுக்கையை மறைக்க
பலவித நிறங்களில் சீப்புகள்
உலக விசாரங்களை அளக்க
ஆங்கில தமிழ் பத்திரிகைகள்
சில க.நா.சு கவிதைகள் புத்தகங்கள்
எல்லாவற்றையும் எழுதி வைத்திருக்கும்
போன ஆண்டு டைரி

பின்
பின்
உடைந்த சில
கண்ணாடி வளையல் துண்டுகள்
பேப்பர் வெயிட்டுகள்
எல்லாம் எப்படி வந்தன
பைக்குள்…

க.நா.சு நூற்றாண்டை ஒட்டி நான் ஒன்று செய்தேன். ஒரு காலத்தில், மையம் ராஜகோபால், ஸ்ரீனிவாஸன், ஆனந்த் மூலம் கொண்டு வந்த க.நா.சு கவிதைகளை திரும்பவும் கொண்டு வந்தேன். 1986 ல் அது வந்தபோது, க.நா.சு நிகழ்த்திய உரை இன்னும் ஞாபகத்தில் இருக்கிறது. க.நா.சு கவிதை எழுதுவதில் தெளிவாகவே தன் கோட்பாட்டை வகுத்திருந்தார். கவிதையை உரைநடை வழியாகக் கொண்டு வருவதில் புரட்சியே செய்திருந்தார்.

இந்தப் புத்தகம் 1000 பிரதிகள் அச்சிட்டேன். மொத்தம் 32 பக்கம் அட்டையுடன் சேர்த்து. சேகர் ஆப்செட்டில் கொடுத்துவிட்டு 1000 பிரதிகள் வேண்டும் என்றேன். இப்புத்தகத்தை புத்தகக் கண்காட்சி போதே அடிக்க மறந்துவிட்டேன். முடியவில்லை. அச்சடித்திருந்தால், அதை எல்லோருக்கும் கொடுப்பதற்கு கொஞ்சம் எளிதாக இருந்திருக்கும்.

அன்று ஒரு ஞாயிற்றுக்கிழமை திருவல்லிக்கேணி போய் ஆட்டோ வில் புத்தகக் கட்டை எடுத்துக்கொண்டு வந்துவிட்டேன். பின் வீட்டில் பெஞ்ச் மீது அதை வைத்தேன். கொஞ்சம் கொஞ்சமாக புத்தகக் கட்டைப் பிரித்து அதில் உள்ள புத்தகங்களை எடுத்துக்கொண்டேன். மகத்தான க.நா.சு போன்ற ஒரு கவிஞரைப் பற்றி இன்னொரு கவிஞருக்குத்தான் தெரியும்போல் தோன்றுகிறது. கடற்கரை என்ற கவிஞரின் புத்தக விழா சென்னை LLA கட்டிடத்தில் மாலை ஆறு மணிக்கு நடக்க இருப்பதை கடற்கரை எனக்குத் தெரிவித்திருந்தார். அதுதான் க.நா.சு கவிதைகளை எல்லோருக்கும் கொடுக்க உகந்த இடம் என்று தோன்றியது.

எனக்கு ஞாயிற்றுக்கிழமை ஒரு இடத்திலிருந்து இன்னொரு இடத்திற்குக் கிளம்புவது சிரமம். சீர்காழியிலிருந்து சனிக்கிழமை வந்து, ஞாயிற்றுக்கிழமை முழுவதும் நான் எங்கும் அலையாமல் இருக்க வேண்டும். அப்படி இருந்தால்தான் அடுத்தநாள் அலுவலகம் செல்ல சரியாக இருக்கும். க.நா.சுவின் உத்வேகத்தால் நான் கிளம்பி விட்டேன். LLA கட்டிடத்திற்கு 5.30 மணிக்கே வந்துவிட்டேன். எல்லோருக்கும் கவிதைப் புத்தகத்தை எடுத்து நீட்டினேன். கவிஞர் ஜெயபாலன் அதற்கு பைசா கொடுக்க பாக்கெட்டில் கையைவிட்டார். நான் சொன்னேன். இது இலவசம் என்று. எனக்கும் அப்படி இலவசமாகப் புத்தகத்தைக் கொடுக்க மகிழ்ச்சியாக இருந்தது. பலர் வாங்கிக்கொண்டார்கள். என் நண்பர் இந்திரன் வந்திருந்தார். அவரும் நானும் ஒரே அலுவலகத்தை ஒரு காலத்தில் சேர்ந்தவர்கள். நான் புத்தகம் கொடுக்கும்போது,”உங்கள் புத்தகத்திற்கு பைசா தரமாட்டேன்,”என்றார். நான் பேசாமல் இருந்தேன். அதன் பின் தான் அவருக்குத் தெரிந்தது நான் கொடுத்தப் புத்தகம் இலவசம் என்று. நான் உடனடியாக கடற்கரை கூட்டத்திலிருந்து கிளம்பி வந்து விட்டேன்.

மயிலாடுதுறைக்கு நகூர் வண்டியில் கிளம்பி காலை 5 மணிக்கு வந்தேன். ரயில்வே நிலையத்தில் உள்ள ஒரு பத்திரிகைக் கடையில் கடைக்காரர் பார்த்து க.நா.சு புத்தகத்தை நீட்டி஧ன். ‘புத்தகம் இலவசம். எல்லோரிடமும் கொடுங்கள்,’ என்றேன். வாங்கி வைத்துக் கொண்டார். பின் என்னுடன் வந்த உறவினரிடம் கொடுத்தேன்.

மயிலாடுதுறையில் மயூரா லாட்ஜ் என்ற ஓட்டல் ஒன்று உண்டு. அங்கு சில புத்தகங்களைக் கொடுத்தேன். அவர்களுக்கு ஒன்றும் புரியவில்லை. க.நா.சு யார் என்று சொல்ல வேண்டியிருந்தது. எப்போதும் பத்திரிகை வாங்கும் கடைக்குச் சென்று கொடுத்தேன். அந்தக் கடைக்காரர் வாங்க மறுத்துவிட்டார். எனக்கு சற்று வருத்தமாக இருந்தது. பின் வேண்டா வெறுப்பாக வாங்கி வைத்துக் கொண்டார். அவரிடம் க.நா-சுவைப் பற்றி சொன்னாலும் அவருக்கு ஒன்றும் புரியவில்லை. என் அலுவலகத்தில் உள்ள சிலருக்குக் கொடுத்தேன். வாங்கி வைத்துக்கொண்டாலும் அவர்கள் யாரும் படிக்கப் போவதில்லை.

லட்சிமிபதியை கடற்கரை கவிதைக் கூட்டத்தில் பார்த்தபோது, கூட்டம் போடும் சாத்தியம் குறைவாக இருப்பதுபோல் பட்டது. முன்புபோல் இல்லை. கூட்டம் போட LLA கட்டிடத்தில் லோள் பட வேண்டும் போலீஸ் அனுமதி வாங்க வேண்டும். கூட்டம் போடும் தேதி இருக்கிறதா என்று பார்க்க வேண்டும். பின் எல்லோரையும் வரச்சொல்லி போன் மேல் போன் போட்டு கூப்பிட வேண்டும். அப்படியும் வர மாட்டார்கள். எல்லோருக்கும் வயதாகிவிட்டது. பேசுபவர்களுக் வயதாகி விட்டது. கேட்பவர்களுக்கு வயதாகி விட்டது. தினமும் ஜோல்னா பையில் க.நா.சு கவிதைகளை சுமந்துகொண்டு இலவசமாகக் கொடுத்துக் கொண்டிருக்கிறேன்.

கொஞ்சம் யோசித்துப் பார்த்தால் புத்தகம் வழியாக அவருடைய நூற்றாண்டை தொடங்கி விட்டதாக தோன்றுகிறது.

(இன்னும் வரும்)

ஓய்வுபெற்ற என் அலுவலக மேலதிகாரி ஒருவர் தமிழில் புலமை வாய்ந்தவர். சரளமாக இலக்கணத்துடன் கவிதை எழுதுபவர். ரொம்ப கஷ்டமான அரவிந்தரின் Perseus the Deliverer என்ற நாடகத்தை தமிழில் கவிதை வடிவமாக 286 பக்கங்கள் புத்தகமாகக் கொண்டு வந்துள்ளார். கவிதையாக அந் நாடகம் தமிழில் வெளிவந்துள்ளது. அப்புத்தகத்தைப் பார்க்கும்போது எனக்கு திகைப்பாக இருந்தது. பின் அப்புத்தகத்தைப் படிக்கும்படி கேட்டபோது எனக்குப் பிரச்சினையாகப் போய்விட்டது. எனக்கு நேரம் கிடைக்கவில்லை என்பது ஒரு பக்கம். அதை என்னால் படிக்க முடியவில்லை என்பது சங்கடமாகப் போய்விட்டது. அப்புத்தகத்தை என்னால் படிக்கவே முடியவில்லை. ஏன்?

கவிதையின் புது வடிவம் பிறந்தபிறகு பழைய மரபெல்லாம் போய்விட்டது. ஆனால் இன்னும் பலபேர் பழைய மரபிலேயே கவிதை எழுதிக்கொண்டு போகிறார்கள். அமுதசுரபி என்ற பத்திரிகையில் இன்னும் வெண்பா போட்டி நடந்து கொண்டிருக்கிறது. இதுமாதிரியான கவிதைகளில் பெரும்பாலும் அதை அமைக்கும் முறையைப் பற்றி சிந்தித்துக் கொண்டிருப்பதால் சாராம்சம் போய்விடும். பின் நீண்ட கவிதை.
என்னால் நீண்ட கவிதைகளைப் படிக்கவே முடியவில்லை. கவிதையை நாடகமாக எழுதிப் படிப்பதை என்னால் ஏற்றுக்கொள்ளவே முடியவில்லை.

கவிதை என்பது ஒரு பக்கத்தில் நின்று விடவேண்டும். அதன் பின்னும் அதை நீட்டினால், கொஞ்சம் நீர்த்துப்போகக்கூடிய வாய்ப்புண்டு. நகுலனின் நீண்ட கவிதைகள் இரண்டை நான் விருட்சம் வெளியீடாகக் கொண்டு வந்துள்ளேன். ஆனால் முழுவதும் ரசித்துப் படிக்க முடியுமா என்பது தெரியவில்லை. கவிதையை அதிகப் பக்கங்கள் கொண்டு வந்தால், படிக்க தடுமாறும் இது என் அனுபவம். பலருடைய நீண்ட கவிதைகளை நான் படிப்பதில்லை. எங்காவது சில வரிகள். பாராக்கள் படிப்பதுண்டு. மனோன்மணியம், சிலப்பதிகாரம் கூட படித்ததில்லை. படிக்க விரும்பியதில்லை. ஏன்என்றால் அந்த அளவிற்கு பொறுமை இருந்ததில்லை. அதேபோல் ஹைகூ கவிதைகளைப் படிக்க விரும்பியதில்லை. கவிதை என்றால் கொஞ்சமாவது 6 வரிகளாவது வரவேண்டும்.

இந்த என் அனுபவத்தை எல்லோரும் ஏற்றுக்கொள்ள வேண்டுமென்பதில்லை.

(இன்னும் வரும்)

உங்களுக்கு எதாவது சந்தேகம் வந்துள்ளதா கடவுளைப் பற்றி. பலர் கோயிலுக்குப் போவார்கள். சாமியைக் கும்பிடுவார்கள். அவ்வளவுதான். சாமியைப் பெரிய சக்தியாக நினைத்து கோயில் கோயிலாகச் செல்பவர்களும் உண்டு. கடவுள் இருக்கிறாரா இல்லையா என்ற ஆராய்ச்சியெல்லாம் இப்போதெல்லாம் யாரும் பண்ணுவது இல்லை. ஏனென்றால் அது தேவையில்லாத ஒன்று.

அன்று சனிக்கிழமை. சீர்காழியிலிருந்து மயிலாடுதுறைக்கு நான் டூ வீலரில் வந்து கொண்டிருந்தேன். என் பின்னால் கிளை மேலாளரும் வந்து கொண்டிருந்தார். அவருக்குக் கோயில் போவது, கடவுளை எதற்காவது வேண்டிக்கொள்வது என்பதெல்லாம் சுத்தமாகப் பிடிக்காது. நம்பவும் நம்ப மாட்டார். ஆனால் இது ஒரு பிரச்சினையே இல்லை. ஆனால் அவர் ஒரு கேள்வி கேட்கிறார். ‘இப்போதெல்லாம் கடவுள் நம்பிக்கை மக்களிடம் அதிகமாகிவிட்டது போலிருக்கிறதே’ என்று.

எனக்கு இதைப் பற்றியெல்லாம் அதிகமாக யோசித்து விட்டுவிட்டேன். இப்போதெல்லாம் அதிகமாக யோசிப்பது இல்லை. ஆனாலும் அவர் கேட்டார் என்பதற்கு பதில் சொல்லத் தோன்றியது. ‘ஆமாம். கடவுள் நம்பிக்கை அதிகமாகி விட்டது,’ என்றேன். பின் காரணமும் சொன்னேன். ‘பல மக்கள் அளவிடமுடியாத துன்பங்களை சுமந்து கொண்டிருக்கிறார்கள். அதைச் சரிசெய்யும் வழி தெரியவில்லை. குறைகளைக் கேட்க கடவுள் ஒருவன்தான் இருக்கிறான். அதனால் கடவுளை நாடுகிறார்கள்,’ என்றேன்.

கொஞ்சம் யோசித்துப் பார்த்தால் PAIN ஐ சுமப்பது என்பது சாதாரண விஷயமில்லை. ஒரு சிறுவயது உடையவர் என் பக்கத்தில் உட்கார்ந்திருந்தவர். சென்னையிலிரூந்து அவர் கிராமத்திற்குச் சென்று கொண்டிருந்தார். ”15வயதிலிருந்து இந்தத் துன்பத்தை அனுபவித்துக் கொண்டிருக்கிறேன். தீராத வலி. கைகால் முட்டிக்கு முட்டி. தாங்க முடியாத வலி. தற்கொலை செய்துகொள்ள தோன்றும். மகமாயிதான் என்னைக் காப்பாற்றி இருக்கிறாள்…” என்றான். அவன் சொன்னதை கிளை மேலாளரிடம் சொன்னேன். அவர் சிரித்தார். ”தானாகவே அந்த வலி போய்விடும்…மகமாயி என்று அவன் சொல்கிறான்….இப்படித்தான் எல்லோரும்…?” என்றார்.

”உங்களுக்கு துன்பமே வந்ததில்லையா? அப்படி வந்தால் என்ன செய்வீர்கள்?” என்று கேட்டேன். ”நடப்பது நடக்கட்டும்,” என்று இருப்பேன் என்று சொன்னார். அவரிடம் வாதாட முடியாது என்று தோன்றியது. நானும் பெரிய கடவுள் நம்பிக்கை உடையவன் என்றெல்லாம் சொல்ல முடியாது. நம் தமிழ் நாடு முழுவதும் எத்தனையோ கோயில்கள் இருப்பது குறித்து ஆச்சரியம் அடைந்திருக்கிறேன். இந்தக் கோயில்களுக்கெல்லாம் மக்கள் வந்து கொண்டுதான் இருக்கிறார்கள். இந்து, முகமதையர், கிருத்துவர் என்று எல்லோரும் கடவுளை வணங்காமல் இல்லை.

பெரும்பாலான மக்களுக்கு துன்பம் வரும்போது அதை எதிர்கொள்ள திராணி இல்லை. நான் சென்னையைவிட்டு இங்கே வந்துவிட்டேன். திரும்பவும் சென்னைக்கே போக வேண்டுமென்று நான் கடவுளிடம்தான் வேண்டிக்கொள்ள முடியும். Top Executiveஐப் பார்த்து கெஞ்சிக்கொண்டிருக்க முடியாது. ஆனாலும் கடந்த 5 ஆண்டுகளாக நான் ஒன்றை செய்யவில்லை. என் மூதாதையார் வாழ்ந்த பூமியைப் போய்ப் பார்க்காமலிருந்தது. பள்ளிக்கூட வயதில் நான் போயிருக்கிறேன். பிறகு சில நிகழ்ச்சிகளின் போது அங்கு போயிருக்கிறேன். இப்போது அந்தக் கிராமம் மட்டும்தான் இருக்கிறது. அங்கு போய் தங்க என் மூதாதையார் வீடு, நிலம் என்றெல்லாம் எதுவுமில்லை. ஆனாலும் சென்னையை விட்டு வந்த எனக்கு இவ்வளவு கிட்ட அந்த இடம் இருந்தும், போய்ப் பார்க்க தங்க ஒன்றுமில்லை. அங்குள்ள வீரன் கோயிலைத் தவிர.

அந்தக் கோயிலை ஏன் போய்ப் பார்க்கக் கூடாது என்று தோன்றியது. அதனால் வாரம் ஒருமுறை போய்க் கொண்டிருக்கிறேன். இங்கெல்லாம் நிலம் இருந்தது. இங்கெல்லாம் வீடு இருந்தது என்று சொல்லிக்கொண்டே போவேன். வீரனைப் பார்த்துவிட்டு வந்து விடுவேன். இதெல்லாம் கடவுள் நம்பிக்கையா இல்லையா என்பது தெரியாது. அங்குள்ள சிவன் கோயிலுக்குப் போனேன். அதை பராமரிக்கவே யாரும் இல்லை. அதைப் பார்த்துக்கொள்பவர் கோயிலுக்குப் போய் பூஜை செய்து. புத்தம் புதிய மாலையை இட்டு மந்திரம் சொல்கிறார். அந்தக் கோயிலில் எங்கள் குடும்பம் அவரைத் தவிர யாருமில்லை. சிவனை அவ்வளவு நெருக்கமாகப் பார்க்க முடிகிறது. கோயில் ஒரு பக்கத்தில் அந்தக் கோயிலைப் பற்றிய தல வரலாறு எழுதப் பட்டிருக்கிறது. சிவனும் விஷ்ணுவும் சொக்கட்டான் விளையாடும்போது, பார்வதி நடுவராக இருக்கிறாள். விஷ்ணு ஜெயித்து விடுகிறார். அதைச் சொன்ன பார்வதிக்கும் விஷ்ணுவிற்கும் சாபம் கொடுக்கிறார் சிவன். அந்த சாப விமோசனம் பெற அகில்காடு என்கிற அந்த இடத்தில் பார்வதி சிவனை தன் ஆபாரணங்களை எல்லாம் கழற்றி பூஜை செய்கிறாள். சாப விமோசனம் பெறுகிறாள். அகில்காடு அசிக்காடு என்று மாறி விடுகிறது. கோயில் அமைதியாக இருக்கிறது. வெளியே வருகிறேன். கடவுள் நம்பிக்கை உண்டா இல்லையா? கடவுள் என்பதே நம்முடைய மனசாட்சி என்று தோன்றுகிறது. நம் மனசாட்சியைப் பார்க்கத்தான் கடவுளை தொழுகிறோம். Taste of temples என்ற ஒன்று இருக்கிறது. கோயில் அமைந்த இடம். அதைச் சுற்றிய புராணக் கதை என்றெல்லாம் இருக்கிறது. ஒவ்வொரு கோயிலாகச் சென்று கோயிலையும் சாமியும் பார்த்துவிட்டு வரலாம். நம் மனசாட்சியையும் தேடுவோம்.
(இன்னும் வரும்)

ஒரு ஞாயிற்றுக்கிழமை காரில் பயணம் செய்து கொண்டிருந்தபோது, என் உறவினர் ஒருவர் ஒரு சினிமாப் பாடலாசிரியர் பெயரைக் குறிப்பிட்டு அவர் கவிஞர்தானே என்றார். சினிமா பாடலாசிரியர் ஒவ்வொருவரும் சினிமாவில் ஆயிரக்கணக்கான பாடல்களை எழுதி மக்கள் உள்ளங்களை கொள்ளை கொண்டவர்களாக இருக்கலாம். ஆனால் அவர்களை கவிஞர்கள் என்று கூறிவிட முடியாது. கவிதை வேறு சினிமாப் பாடல் வேறு. சினிமா பாடல் எழுதுவதன் மூலம் பணம் சம்பாதிக்கலாம். புகழ் அடையலாம். கவிதை அப்படி அல்ல. இன்னும் கேட்டால் கவிதை எழுதுபவர்கள் யாரும் தன்னை கவிஞர் என்று சொல்லிக்கொள்ள விருப்பப் படமாட்டார்கள். நிஜமாக கவிதை எழுதுபவர்கள் அப்படித்தான் இருப்பார்கள்.

பாரதியின் வசன கவிதையிலிருந்து ஒரு மாற்றம் இருந்தாலும், கவிதை பலவிதப் போக்கில் செல்ல ஆரம்பித்து விட்டது. ந.பிச்சமூர்த்தி கூட கொஞ்சம் மரபு கொஞ்சம் புதுக்கவிதை என்று தாவிக்கொண்டிருந்தார். க.நா.சுதான் கவிதையின் புதிய பாதையை இன்னும் திறந்து வைத்தார். இன்று கவிதை பலவிதப் போக்கில் போய்க் கொண்டிருக்கிறது. என் நண்பர் லாவண்யா அவருடைய மூன்றாவது கவிதைத் தொகுதியைக் கொண்டுவர யோசனை செய்து கொண்டிருக்கிறார். அவருக்கு என் வாழ்த்துகளைத் தெரிவித்தேன்.

கவிதைப் புத்தகம் கொண்டு வருவது எளிது. அதை எல்லோரும் ஏற்றுக்கொள்ளும்படி விற்பது மிக மிகக் கடினம். ஒரு நூறு உண்மையான கவிதை எழுதுபவர்கள் (கவிஞர்கள் என்று சொல்ல விரும்பவில்லை) இருந்தாலும், ஆயிரம் பொய்யான கவிதை எழுதுபவர்கள் உருவாகி இருப்பார்கள்.

சில ஆண்டுகளுக்கு முன் என்னை ஒருவர் அவர் மனைவியுடன் பார்க்க வந்தார். அவரிடமுள்ள கவிதைப் புத்தகத்தை என்னிடம் கொண்டு வந்து கொடுத்தார். ‘ஆயிரம் புத்தகங்கள் அச்சடித்துள்ளேன்,’ என்றார். எனக்கு திகைப்பாக இருந்தது. ‘எப்படி விற்கப் போகிறீர்கள்? யார் கண்ணிலும் படாமல் வைத்துக் கொள்ளுங்கள்,’ என்றேன். அந்தப் புத்தகம் கொண்டு வந்ததில் அவருடைய மனைவிக்கு விருப்பமில்லை என்பதும் தெரிந்தது.

உண்மையில் கவிதை எழுதுபவர்கள் என்று எடுத்துக்கொண்டால் ஒரு நூறு பேர்களாவது இருப்பார்களா என்பது சந்தேகம்தான். ஆனால் எதாவது ஒரு சந்தர்ப்பத்தில் அந்த நூறு பேர்களும் கவிதை என்று சொல்லும்படி ஒரு கவிதையாவது எழுதியிருப்பார்கள். ஆனால் எழுத முடியாதவர்கள் கவிதை என்ற பெயரில் ஆயிரக்கணக்கான கவிதை நூல்களை வெளியிட்டு உண்மையாகவே கவிதை எழுத வேண்டுமென்று உந்துதல் உடையவர்களை காணாமல் ஆக்கி விடுகிறார்கள். சினிமா பாடலாசிரியர்களின் பங்கு இதில் முக்கியமானது.

புதியதாக கவிதை எழுதுபவர்கள் வர வர ஏற்கனவே கவிதை எழுதி அலுத்துப் போனவர்கள் dropout ஆகி விலகிப் போய்விடுவார்கள். இன்று ஏராளமான கவிதைகள் சந்தையில் வெளி வர ஆரம்பித்து விட்டன. நிஜக் கவிதைகளை இவை மலினப்படுத்தி விடுகின்றன.

திரும்பத் திரும்ப சொல்லப்படுகிற விஷயங்களே அதிகம் என்பதால் எந்தக் கவிதைப் புத்தகத்தையும் முழுதாகப் படிக்க முடியவில்லை. கவிதை என்று எழுதி புத்தகமாகக் கொண்டு வந்தபின் கவிதை படிப்பவர் பக்கம் தாவி விடுகிறது. அவ்வளவுதான் படிப்பவர்கள் மனது வைத்தால்தான் கவிதையை உருவாக்க முடியும். ஒரு தேர்ந்த வாசகன் சிறந்த கவிதைகளை அடையாளம் கண்டு விடுவான். அப்படிப்பட்ட தேர்ந்த வாசகனை விரல்விட்டு எண்ணி விடலாம்.

கவிதை எழுதும் ஒவ்வொருவரும் கவிதையை ரசிப்பவர்களாக இருக்கிறார்கள். பின் கவிதை எழுத ஆரம்பித்துவிடுகிறார்கள். எழுதி புத்தகமாகக் கொண்டு வந்தபிறகு அவர் எழுதுவதுதான் கவிதை என்று நம்பி விடுகிறார்கள். நவீன விருட்சம் பத்திரிகையை ஆரம்பித்து 23 ஆண்டுகளில் நான் கவிதை எழுதுபவர்களிடம் உள்ள போட்டியையும் பொறாமையும் பார்த்து வியந்திருக்கிறேன். எழுதுபவர்கள் குறைவு. படிப்பவர்கள் அதைவிட குறைவு. ஆனால் சண்டை வலுவானது.

பசுவய்யா, ஞானக்கூத்தன், பிரமிள் போன்ற படைப்பாளிகள் விருட்சத்தில் பங்கு அளித்திருக்கிறார்கள் என்று என் பத்திரிகையில் எழுதியிருந்தேன். ‘அது எப்படி அவர்கள் இருவர் பெயர்களுடன் என் பெயரை சேர்க்கலாம்,’ என்று பிரமிள் என்னிடம் சண்டைக்கே வந்துவிட்டார்.

அதேபோல் ஒரு காலத்தில் எழுதப்பட்ட கவிதைகளை இன்னொரு காலத்தில் படிக்கும்போது ஏற்கனவே எழுதியதை ஏற்றுக்கொள்ள முடியவில்லை.

கவிதையைக் குறித்து இன்னும் யோசித்துப் பார்க்கலாம்.

(இன்னும் வரும்)

க.நாசுவின் இலக்கிய முதிர்ச்சியும் விமர்சனப் பாங்கும் 2

நகுலன்

இலக்கிய வட்டம் 22.05.1964 இதழில் ”விமர்சனத்தின் நோக்கம்” என்ற தலையங்கக் கட்டுரையில் வருமாறு எழுதுகிறார். ”இலக்கிய விமர்சன ரீதியாகக் கவனிக்கும்போது கூட இலக்கியத்திற்கு அப்பாற்பட்ட விஷய கனத்தினால்தான் ஒரு இலக்கியம், ஒரு நூல் நிலைக்கிறது என்று டி.எஸ் எலியட் போன்ற கவிஞர் விமர்சகர்கள் உணர்ந்து சொல்லத் தொடங்கியிருக்கிறார்கள்…. இந்த விஷய கனத்தை உணர்ந்துகொள்ள இந்திய சிந்தனை இந்திய விமர்சனுக்கு உதவக் கூடும் என்பது என் நம்பிக்கை.

மேலும் சொல்கிறார்: எனது அனுபவமும், அந்த அனுபவத்தில் ஆனந்தமும் எப்படி ஏற்படுகிறது என்று அறிந்து கொள்ளச் செய்யப்படுகிற முயற்சியை இலக்கியத்திலானால் விமர்சனம் என்றும், வாழ்க்கையிலானால் தத்துவ தரிசனம் என்றும் சொல்கிறோம். தெரிந்தோ தெரியாமலோ கடைபிடிக்கிற தத்துவம் மனிதனாய்ப் பிறந்துவிட்ட ஒவ்வொருவனுக்கும் அவசியமாகிறது. இங்கு குறிப்பிட்ட இவ்விரு அடிப்படைகளும் க.நா.சுவின் படைப்பை நாம் சரிவர புரிந்துகொள்ள நமக்கு உதவும் என்றுதான் நினைக்கிறேன்.

இன்னும் ஒரு மேற்கோள். அவர் இலக்கிய விசாரம் என்ற நூலிலிருந்து… ”ஆனால் ஆழம் மனுஷ்யத்துவம் என்பது இலக்கியத்தின் ஆதார அடிப்படை. அது காணப்படாத இலக்கியம் எந்த அழகிய உருவம் பெற்றாலும் போதாது என்றுதான் சொல்ல வேண்டும்.”

க.நா.சுவை ஒரு அளவு ஈடுபாடுடன் படித்தவர்கள் அவர் திரும்பத் திரும்பக் கீழ்வரும் வார்த்தைகளை இலக்கிய தராசு மந்திரங்களாக உபயோகிப்பது தெரிந்திருக்கும் – ரஸனை, பூரணத்துவம், தனித்வம்.

இனி நான் அவர் நாவல் – சிறுகதை – கவிதைகளைப் பற்றி எனக்குத் தெரிந்தவரை என் அனுபவத்தை வைத்துக்கொண்டு சில சொல்ல விரும்புகிறேன். ஒரு கல்லூரி ஆசிரியர் என்ற வகையில் நான் எனக்குப் பிடித்த மாணவர்களிடம் அடிக்கடி இவ்வாறு சொல்வதுண்டு. ”நீங்கள் கூடியவரை என மன ஓட்டத்தை, என் மனம் செயல்படுவதை அனுபவ பூர்வமாகத் தெரிந்துகொள்ள வேண்டும்.” இதை புரிந்து கொள்வது என்பது வெறும் வார்த்தை மூலம் ஏற்படுவதில்லை.

க.நா.சு மதிக்கும் எழுத்தாளரான ராஜாராவ் என்பவர், ”எழுத்தாளனும் வார்த்தையும்” என்ற ஒரு கட்டுரையில் வருமாறு எழுதுகிறார். ”இன்னொருவருடன்” ”பேச வேண்டும்” என்ற ஒரு நிர்பந்தத்திலிருந்து நாம் நம்மை விடுவித்துக் கொண்டாலன்றி, நாம் நம்மை மற்றொருவருக்கு சுயரூபத்தில் காண்பித்துக் கொள்ள முடியாது.”

”ஒரு உபாசகனாக இருந்துகொண்டு என்னையே நான் அனுபவிக்க முடிந்தாலன்றி (இது ரசனை) சப்தத்தின் நித்தியம் பலிப்பதில்லை. இது இல்லாவிட்டால் அனுபவமும் சரி, சொல்லும் சரி, ஒருவித உறவை ஏற்படுத்துவதில்லை. இந்த சாதனை இல்லாத இடத்தில் வார்த்தை வெறும் ஒலிக் குப்பை மாத்திரம்.”

”வார்த்தை என்பதே அடிப்படையில் சப்தம் என்பது நிசப்தத்தின் மூலமாக விளைவது,” மேலும் அவர் வார்த்தை நம்மை மீண்டும் நிசப்தத்திற்குக் கொண்டு செல்கிறது என்கிறார். (இலக்கிய பூர்வமாக நான் இதை எழுத்தாளன் – வாசகன் இருவரையும் உறவுபடுத்துவது என்பது ஒரு மக்களின் பண்பாடு மூலம் மனம் – மனத்துடன் ஐக்கியமாவது தான் என்று நினைக்கிறேன்.)

(இன்னும் வரும்….)

மயிலாடுதுறையிலிருந்து சீர்காழி பஸ்ஸில் செல்லும்போதெல்லாம் என் கண்ணில் அடிக்கடி தட்டுப்படுவது திருக்குறள். பெரும்பாலான குறலுடன் நான் ஒத்துப் போயிருக்கிறேன். சில குறள்களை நினைத்து ஆச்சரியப்பட்டிருக்கிறேன். ஆனாலும் போதனை செய்வது எனக்குப்பிடிக்காத ஒன்று. உலகத்தில் ஒவ்வொருவரும் இன்னொருவருக்குப் போதனை செய்வதைத்தான் விரும்புவார்கள். பதவி மமதைப் பிடித்தவர்களுக்குத் தன்னடக்கம் என்பது தெரியாது. அவர்கள் எல்லாம் தெரிந்தவர்கள் மாதிரி சுற்றித் திரிவார்கள். ரோடில் நடந்துசென்றால் எல்லோரும் ஒன்றுதான்.

நான் சமீபத்தில் படித்த ஒரு குறள்.

தோன்றின் புகழோடு தோன்றுக அஃதிலார்
தோன்றலின் தோன்றாமை நன்று.

எனக்கு என்னமோ இந்தக் குறளைப் படிக்கும்போது வள்ளூவர் தெரியாமல் எதையோ சொல்கிறார் என்றே எனக்குத் தோன்றியது. வள்ளுவரை இழிவுப் படுத்துவதாக யாரும் நினைக்கக் கூடாது. எனக்கு அந்தத் தகுதியும் கிடையாது. ஆனால் இந்தக் குறளைப் படித்ததிலிருந்து எனக்கு என்னமோ உறுத்திக்கொண்டே இருக்கிறது.

முதலில் இந்த உலகத்தில் தோன்றுவது என்பதே நம் கையில் இல்லை. ஒரு அணும் பெண்ணும் உள்ள இச்சையில் ஒவ்வொருவரும் பூமியில் அவதரிக்கிறோம். அதேபோல் நம் பிள்ளைகளும் அப்படித்தான் பிறக்கிறார்கள். அப்படி இருக்கும்போது, எப்படி புகழோடு தோன்ற முடியும்? புகழ் என்பதே அபத்தமானது.

கொஞ்ச நாட்கள் முன் டிவியில் பல நிகழ்ச்சிகளில் ஒருவர் அடிக்கடி தோன்றிகொண்டே இருப்பார். அவர்தான் ஒரு தேசிய வங்கியில் தலைவர் பதவியில் இருந்தவர். எல்லா விழாக்களுக்கும் வங்கியிலிருந்து பணத்தை வாரி இழைப்பார். அதைப் பார்த்து அவரை எல்லோரும் கூப்பிடுவார்கள்.

ஒரு முறை நகுலன் என்ற படைப்பாளிக்கு விருது வழங்கினார்கள். சாந்தோம் விருது. நகுலனுக்கு கூச்சமான கூச்சம். அவர் உடல் நடுங்கத் தொடங்கியது. எப்படி மேடையில் போய் அமர்ந்து விருது வாங்கப் போகிறோம் என்ற அச்சமும் அவரிடம் இருந்தது. ஆனால் அவர் பக்கத்தில் நம் வங்கித் தலைவர். அவருக்கு நகுலனைப் பற்றி ஒன்றும் தெரியாது. அவர் புத்தகத்தை அவர் எழுத்துக் கூட்டிக்கூட படித்திருக்க மாட்டார். அப்படிப்பட்டவர் கையிலிருந்துதான் நகுலன் விருது வாங்கப் போகிறார்.

விருது வழங்கும் தருணம் வந்தபோது நகுலன் தடுமாறி எப்படியோ போய் நின்று விருதை வாங்க நின்றுவிட்டார். நம்முடைய வங்கித் தலைவரோ அந்தத் தருணத்திற்காக காத்துக்கொண்டிருந்தார். டிவியில் அவர் முகம் பளிச்சென்று விழ சிரித்தபடியே நகுலனுக்கு விருதை வழங்குகிறார். இப்படி புகழோடு தோன்றிய வங்கித் தலைவர் இறுதியில் சிறையில் கம்பி எண்ணும் நிலைக்குத் தள்ளப்பட்டார். சில ஆண்டுகளுக்குள்ளாகவே எப்படி நிலைமை மாறி விட்டது.

இப்போது சொல்லுங்கள் திருவள்ளுவர் எந்தத் தோன்றலைச் சொல்கிறார். இது மாதிரி அர்த்தமே சரியாக வராத குறளை நான் படித்ததே இல்லை. புகழ் என்பது ஒன்றுமில்லை. அதே போல் தோன்றுதலும் ஒன்றுமில்லை.

ஒருவர் புகழோடுதான் தோன்ற வேண்டும் என்பதில்லை. அதேபோல் புகழ் என்பதும் ஒருவித அபத்தம்தான். ஏன் வள்ளுவர் இதுமாதிரி ஒரு குறளை படைத்தார்? இந்தக் கேள்வி அடிக்கடி என்னிடம் தோன்றி கொண்டே இருக்கிறது.

சிறிது நேரத்திற்குமுன் லட்சுமிபதி போன் செய்தார். 31.1.2011லிருந்து இந்த ஆண்டு முடியும்வரை க.நா.சு நூற்றாண்டு. நாம் அவர் நினைவாக எதாவது செய்ய வேண்டும் என்று குறிப்பிட்டார். நான் சீகாழியில் இருப்பது ஒரு குறையாகப் பட்டாலும், க.நா.சு விஷயமாக எதாவது செய்ய வேண்டும். மாதம் ஒருமுறை கூட்டம் போடலாம் என்று அவரிடம் குறிப்பிட்டேன். பின் அவருடைய புத்தகங்கள் எதாவது கொண்டு வரலாம். அதற்கு இப்போது எந்தத் தடையும் கிடையாது. நான் ஏற்கனவே மையம் வெளியீடாக வந்திருந்த க.நா.சு கவிதைகள் சிலவற்றை திரும்பவும் அச்சடிக்க வைத்திருக்கிறேன். உண்மையில் புத்தகக் காட்சியின்போது அதை இலவசமாக அளிக்க தயாரித்துக் கொண்டிருந்தேன். கடைசி நேரத்தில் ஒன்றும் செய்ய முடியாமல் போய் விட்டது.

க.நா.சுவை அவருடைய கடைசிக் கால கட்டத்தில்தான் சந்தித்தேன். புத்தகம் படிப்பது எழுதுவது இதைத் தவிர வேறு எதையாவது சிந்தித்திருப்பாரா என்பது தெரியவில்லை. ஒருமுறை நான், நகுலன், வைத்தியநாதன், ராஜகோபாலன், ஞானக்கூத்தன், ஸ்ரீனிவாஸன் என்று அத்தனைப் பேர்களும் க.நா.சுவை அவருடைய மைலாப்பூர் வீட்டில் சந்தித்தோம். சிறிது நேரம் பேசிவிட்டு எல்லோரும் மைலாப்பூரில் உள்ள ராயர் கபேக்குச் சென்றோம். க.நா.சுவுடன் என்ன பேசினோம் என்பது ஞாபகத்தில் இல்லை. ராயர் கபேயில் டிபன் நன்றாக இருக்கும். க.நா.சுவிற்கு எங்கே டிபன் நன்றாக இருக்கும் என்பது தெரியும். அவர்தாதன் எங்களை அங்கு அழைத்துக்கொண்டு போனார். ராயர் கபேயைப் பற்றி அவர் ஒரு கவிதையும் எழுதியிருக்கிறார். அந்தக் கவிதையின் தலைப்பு கி.வா.ஜ. இதோ அவர் எழுதிய கவிதை.

கி.வா.ஜ வை
நான் இலக்கிய அளவில்
மதிக்க மாட்டேன். அவருக்குத்
தெரிந்தது எனக்குத் தெரியாது
என்று ஏற்றுக் கொள்கிறேன்
ஆனால் அவருக்கு நான்
கடன் பட்டவன். 1938ல்
எனக்கு ராயர் கபேயை –
கச்சேரித் தெரு மைலாப்பூரில்
காட்டித் தந்தார். இப்போதும்
பல சமயம் திருப்தியாக ரவா தோசை சாப்பிட
போய் வருகிறேன்.

க.நா.சு தன் கவிதைகளைக் குறித்துத் தெளிவான முடிவுகளை வைத்திருந்தார். இன்னும் கேட்டால், ந.பிச்சமூர்த்தியை விட க.நா.சுவைத்தான் புதுக்கவிதையின் தந்தை என்று குறிப்பிடலாமென்று தோன்றுகிறது. ஏனெனில் கவிதையின் தன்மையை உடைத்துப் புதுமை செய்தவர் க.நா.சு.

இரண்டு வார்த்தைகள் என்று க.நா.சு எழுதியதை இங்கே கொடுக்க விரும்புகிறேன்.

கவிதைக்கு முன்னுரையோ பின்னுரையோ அல்லது வியாக்கியான விரிவுரைகளோ அநாவசியம் என்கிற நினைப்பும் எனக்குண்டு.

1985ல் கவிதை எழுத நினைப்பவன் ஒரு விதத்தில் அசட்டுப் பட்டம் கட்டிக்கொள்ளத் தயாராக இருப்பவன்தான். கவிதை பத்திரிகைத் துணுக்குகளாகவும், அரசியல் காமெண்டுகளாகவும், சினிமா ரெட்டை அர்த்தங்களாகவும் உருப்பெற்றபின் கவிதை எழுத நினைப்பது ஒரு விதத்தில் தவறு என்றுதான் சொல்ல வேண்டும்.

ஆனால் கவிதை எழுதுவதற்கு உள்ளூர இருக்கிற உந்துதல் அடிப்படையான மனுஷ்யத்வம் நிறைந்த உந்துதல் . அவரவர் சக்திக்கு ஏற்ப ஒவ்வொருவரும் கவிதை எழுதிப் பார்ப்பதும் வெளியிட முடியுமானால் வெளியிடுவதும் உலகில் தவிர்க்க முடியாத காரியம்.

எனக்கு நான் புதுக்கவிதை என்று எண்ணுவதில் அபார நம்பிக்கை. அது நிஜமாகவே கவிதையாக இருப்பதுடன் வசனத்தின் பல அம்சங்களையும் கொண்டதாக அடைமொழிகளையும் படிமங்களையும் தேடி ஓடாததாக இருக்க வேண்டும். உணர்ச்சி என்கிற தூக்கக் கலப்பில்லாத ஒரு தாக்கத்துடன் அறிவுத் தாக்கமும் பெற்றிருந்தால் தான் கவிதை புதுக்கவிதையாகிறது என்று எண்ணுபவன் நான்.

இந்த ஆண்டு முழுவதும் க.நாசுவை நினைவுப்படுத்தி எதையாவது செய்ய முடியுமா?

இந்த ஆண்டில் பரிசுப் பெற்ற மூன்று படைப்பாளிகளுக்கு வாழ்த்துத் தெரிவிக்க வேண்டும். சாரல் பரிசு பெற்ற அசோகமித்திரனுக்கு, விளக்கு பரிசு பெற்ற திலீப்குமாருக்கு, சாகித்திய அகாடமி பரிசு பெற்ற நாஞ்சில் நாடனுக்கு. வாழ்த்துகிறேன்.

கடந்த மாதம் 30 ஆம் தேதியிலிருந்து ஒரு வித பரபரப்பு. அந்தப் பரபரப்பில் நான் வழக்கமாகச் செயல்படுவதிலிருந்து பெரிதும் விலகிவிட்டேன். என் பெண்ணின் இரண்டாவது பிரசவத்தின் போது நான் வீட்டிற்கும் மருத்துவமனைக்கும் அலைந்து கொண்டிருந்தேன். மதியம் ஒன்றரையிலிருந்து 2 மணிவரை பயம். பையன் பிறந்துவிட்டான் என்று வீட்டில் எல்லோருக்கும் சந்தோஷம்.

இந்த முறை நான் புத்தகக் காட்சியில் பங்கேற்பதை வீட்டிலுள்ளவர்கள் விரும்பவில்லை. சரியாக புத்தகக் காட்சி ஆரம்பிக்கும்போதுதான் பெண் பிரசவிப்பாள் என்று எதிர்பார்த்திருந்தேன். ஆனாலும் இதை விடக்கூடாது என்று தோன்றியது. நான் இப்போது இருக்கும் சூழ்நிலையில் விருட்சம் பத்திரிகைக் கொண்டு வரமுடியவில்லை. புத்தகங்கள் கொண்டு வரமுடியவில்லை. இந்த இரண்டுமே இல்லாமல் புத்தகக் காட்சியா என்று தோன்றியது. ஸ்டாலைப் பார்த்துக்கொள்ள 2 பேர்கள் தேவை. மற்றபடி விடுமுறை தினங்களில் நான் வந்துவிடுவேன். அதே போல் தேவராஜ் என்ற நண்பரையும், என் உறவினர் பையன் ஏற்பாடு செய்த அசோக் என்பவரையும் ஏற்பாடு செய்துவிட்டு, புத்தகக் காட்சியைத் தொடங்கி விட்டேன்.

மிகக்குறைவாகக் கொண்டுவந்துள்ள விருட்சம் புத்தகங்களைப் பரப்பியபின் இடம் அதிகமாக இருந்தது. அந்த இடத்தை மற்றப் புத்தகங்கள் எடுத்துக்கொண்டன. குறிப்பாக கிழக்கு, ஆனந்தவிகடன், காலச்சுவடு பதிப்பகங்கள்.

30ஆம் தேதியே பெண்ணும் குழந்தையைப் பெற்றுவிட்டாள். சீர்காழியில் நான் அலுவலகம்போய் ஞாயிற்றுக்கிழமை வந்து சேர்ந்தேன். முதலில் புத்தகங்களை ஸ்டாலுக்கு எடுத்துக்கொண்டு போக ஒருநாள் லீவு எடுத்திருந்தேன். அலுவலகத்தில் எனக்குப் புத்தக ஞாபகமே. கூடவே புதியாதாகப் பிறந்த பேரன் ஞாபகம்.

நான் எதிர்பார்க்காமலே இந்த முறை நன்றாகவே புத்தகங்கள் விற்றன. எல்லாம் இரவல் புத்தகங்கள். ”என்ன தேவராஜ், விருட்சம் புத்தகங்கள் விற்றனவா?” என்று போனில் கேட்பேன். ”இல்லை…இல்லை,” என்பார் தேவராஜ். எனக்குக் கேட்க வருத்தமாக இருக்கும்.

வழக்கம்போல் பல எழுத்தாள நண்பர்களைச் சந்தித்தேன். எல்லோர் போட்டோ க்களையும் எடுத்துக்கொண்டேன். எதிர் ஸ்டாலில் எனக்குப் பிடித்த ஜே கிருஷ்ணமூர்த்தி ஸ்டால். நான் முதல் வரிசையில் என் ஸ்டால் இருந்த இடத்தைத் தவிர வேறு எங்கும் போகவில்லை.

ஸ்டாலில் நான் சந்தித்த படைப்பாளிகளைப் பற்றி சொல்ல வேண்டும். எல்லாம் dropouts. இலக்கிய உலகில் dropouts அதிகமாகிக் கொண்டு வருகிறார்கள். ஒரு காலத்தில் அவர்கள் புத்தகங்கள் வெளிவந்து அவர்களுக்குப் பெருமையைத் தேடித் தந்தன. இப்போது இருக்குமிடம் தெரியவில்லை. அவர்களும் எழுதுவதிலிருந்து பெரிதும் விலகி dropout ஆக மாறிவிட்டார்கள். dropout ஆக ஏன் காலம் அவர்களை மாற்றியது. எழுதுவதெல்லாம் புத்தகமாக வர வழி கிடைக்காமல் இருக்கும். அப்படியே புத்தகமாக வந்தாலும் யாரும் யாரும் சீண்டுவார்கள் இல்லாமல் போயிருக்கும். அவர்கள் dropouts. ஆக மாற எல்லாவித நியாயமும் இருக்கிறது.

நானும் dropout ஆக மாறாமலிருக்க விருட்சம் பத்திரிகையும், புத்தகங்களையும் கொண்டு வந்து கொண்டிருக்கிறேன். புத்தகக் காட்சியில் dropouts புத்தகங்களை விற்பனைக்கு வைத்துக்கொண்டிருக்கிறேன்.