எல்லோருக்கும் வணக்கம். இன்று தடுப்பு ஊசி போய்ப் போட்டுக்கொண்டு வந்துவிட்டேன்.
“இதில் சொல்வதற்கு என்ன இருக்கிறது என்று நீங்கள் கேட்கலாம். உண்மைதான். ஆனால் எனக்குச் சொல்வதற்கு இருக்கிறது.
கோவிந்தன் ரோடில் உள்ள ஒரு கார்ப்பரேஷன் மருத்துவமனைக்கு முதலில் போனேன். நானும் மனைவியும்.
பிபியும் சுகரையும் நான் எப்போதும் சுய பரிசோதனை செய்து கொண்டிருப்பேன். அவை இரண்டும் என் உடன் பிறப்புகள்.
இன்று காலையில் அப்படி சுயப் பரிசோதனை செய்தபோது சரியாக இருந்தது எல்லாம்.
நாங்கள் இருவரும் மருத்துவ மனைக்குச் சென்றோம். கூட்டம் சுமாராக இருந்தது.
எங்கள் இருவருக்கும் பிபியைப் பார்த்தார்கள். அதிகமாகக் காட்டியது. சிறிது நேரம் உட்காரச் சொன்னார்கள்.
உட்கார்ந்தோம். திரும்பவும் சோதித்தார்கள். முன்பு இருந்ததை விட ரீடிங் அதிகமாகக் காட்டியது. எங்களுக்கு ஒன்றும் புரியவில்லை. எனக்காவது பரவாயில்லை. என் மனைவிக்கு ஏன் அப்படிக் காட்டியது என்று தெரியவில்லை.
மருத்துவ மனையில் இருப்பவர்கள் நீங்கள் பார்க்கும் மருத்துவரிடம் அனுமதிச் சீட்டு வாங்கிக்கொண்டு வாருங்கள் என்றார்கள்.. அந்த மருத்துவமனையை விட்டு வெளியே வந்தபோது ஒரு ஆட்டோகாரர் எங்களை விசாரித்தார்.
“சுகரும், பிபியும் இருக்கிறது என்ன சார் பண்ணுவது?” என்று கேட்டார். பதில் சொல்லமுடியாமல் வந்து விட்டோம்.
நாங்கள் அங்கிருந்து மருத்துவர் ஜெ.பாஸ்கரனைப் பார்க்க மாம்பலத்தில் உள்ள பப்ளிக் ஹெல்த் சென்டருக்கு வந்தோம்.
அங்குள்ள தடுப்பூசி போட்டுக்கொள்ளும் இடத்திற்குச் சென்றோம். தடுப்பூசியைப் போடுவதற்கு முன் பிபி செக் பண்ணுவதில்லை என்று குறிப்பிட்டார்கள். அங்கிருந்து போனில் டாக்டர் ஜெ.பாஸ்கரனைத் தொடர்பு கொண்டேன். அவர் ஒரு ஏழுபேர்களுக்கு ஊசி போடுவதற்கு ஏற்பாடு செய்திருந்தார். நாங்களும் அந்தக் கூட்டத்தில் சேர்ந்து கொண்டோம்.
தடுப்பூசி போட்டுக்கொள்ள வந்தவர்களைப் பார்க்கும்போது பரிதாபமாக இருந்தது. அவர்கள் எல்லோரும் முகத்தில் கவலையை வைத்துக்கொண்டு இருப்பதாகப் பட்டது. பப்ளிக் ஹெல்த் சென்டரில் தடுப்பூசியைப் போட்டுக்கொண்டோம். தடுப்பூசிப் போடுவதற்கு முன் எந்த பிபியும் செக் பண்ணவில்லை. அது தேவையுமில்லை. என் பதட்டம்தான் பல மடங்கு பிபி உயர்வதற்குக் காரணமாக இருக்கிறது.
இந்தப் பதட்டத்தைத் தடுத்து நிறுத்துவதற்கு என்ன செய்ய வேண்டும் என்று யோசிக்கிறேன்.\ தடுப்பூசிப் போட்டு வீட்டிற்கு வந்தபிறகு நன்றாகத் தூங்கினேன். எழுந்தவுடன் நான் வைத்திருக்கும் பிபி கருவியை எடுத்து செக் பண்ணினேன். எப்போதும் போல் சரியாகக் காட்டியது?
மார்ச் ஒன்றாம் தேதி ஸ்டெல்லா புரூஸ் தற்கொலை செய்துகொண்ட தேதி.
18.05.1995ஆம் ஆண்டு ஸ்டெல்லா புரூஸ் ஒரு புத்தகம் கொடுத்தார். அது ஒரு சிறுகதைத் தொகுப்பு. அப்புத்தகத்தின் தலைப்பின் பெயர் கற்பனைச் சங்கிலிகள். 10 கதைகள் கொண்ட தொகுப்பு நூல். நான் உண்மையிலேயே இந்தப் புத்தகத்தை மறந்து விட்டேன்.
இது ரொம்ப மோசமான விஷயம் என்று எனக்குத் தோன்றுகிறது. 95ல் கொடுத்த புத்தகத்தை ஏன் படிக்காமல் விட்டேன்? இது மாதிரி பல புத்தகங்களை நான் படிக்காமல் வைத்திருக்கிறேன். யாராவது கொடுக்கிற புத்தகம் மட்டுமல்ல, நான் வாங்குகிற புத்தகங்களையும் நான் மறந்து விடுகிறேன்.
இந்தப் புத்தகத்தின் முதுகில் எலி கடித்து சற்று வீனாகிவிட்டது. சரி, இந்தக் கதையைப் பார்ப்போம். இந்தக் கதை எப்போது வந்தது என்று தெரியாது. இதுதான் ஞானரதத்தில் வந்த ஸ்டெல்லா புரூஸின் முதல் கதை என்று நினைக்கிறேன். ஜே.கிருஷ்ணமூர்த்தியின் தத்துவத்தை அடிப்படையாகக் கொண்டது.
ஸ்டெல்லா புரூஸ் ஆரம்பத்தில் கிருஷ்ணமூர்த்தியின் தத்துவத்தில் நம்பிக்கை உள்ளவர். என்ன அவருக்கு அந்தத் தத்துவம் பயன்படவில்லை. ‘அப்பாவிற்கு மட்டும்’ என்று கடிதத்தை எழுதிவிட்டு ஓடிப்போனான் என்று ஆரம்பிக்கிறது கதை.
‘வாழ்க்கையில் எனக்குச் சந்தோஷமில்லை என்னைத் தேட வேண்டாம்’ என்று எழுதிவிட்டு ஓடிவிடுகிறான்.அவன் மனைவி சந்திரவதனின் முகத்தில் எப்போதும் பிரபை கொண்டிருக்கும் பிரகாசம். அண்ணன் ஓடிப்போனதால் எதுவும் அணைந்துவிடவில்லை. அவள் எப்போதும்போல் இருக்கிறாள். இந்தக் கதை கல்யாணமாகாத தம்பி மூலம் சொல்லப்படுகிறது.
அப்பாவிற்கு அண்ணியைப் பற்றித் தெரியாது என்கிறார் கதைசொல்லி . தம்பி ராஜாப்பா அண்ணியிடம் பேசுகிறான். அண்ணி சந்திரவதனி ரொம்ப சாதாரண நிகழ்ச்சி மாதிரி அதைக் குறிப்பிடுகிறாள்.
‘எது எப்படி நடந்தாலும் அதை அதை அப்படி அப்படியே ஒத்துக் கொள்கிறவதானே’ என்கிறாள். இன்னொன்றும் சொல்கிறாள் இப்பத்தான அவர் ஓடியிருக்கார்னு நெனைச்சுடாதே. மனசுக்குள் அவர் ஓட ஆரம்பிச்சு ரொம்ப நாளாயிடுத்து என்கிறாள். இந்தக் கதையே தம்பி ராஜாப்பாவிற்கும் அண்ணிக்கும் நடக்கிற உரையாடல்தான்.
அப்படி உரையாடலில்தான கிருஷ்ணமூர்த்தியின்உரையாடல் வெளிப்படுகிறது. உண்மையில் ராஜாப்பா அண்ணியை வழிபடுகிறான். கதையில் சந்திரவதனிக்கும் அவள் கணவனுக்கும் விவாதம் ஏற்படுகிறது. ‘இன் ட்ரூ ùஸன்ஸ் – ஆல் மீனிங்ஸ் – ஆல் மீனிங்ஸ் ஆர் மீனிங்லெஸ் – அதான் நான் சொல்றது. உங்களோட ‘ஸன்ஸ்படி எல்லாத்துக்குமே அர்த்தம் இருக்கு..அது ஒரு பெரிய விஷயமில்லை. அருமையான அர்த்தமோ, ஆபாசமான அர்த்தமோ எல்லாம் ஒண்ணுதான்..இந்த அர்த்தமெல்லாம் என்னாச்சு..ஒரு ஐடியாவிற்கு அனதர் ஒன் ஐடியா..அவ்வளவுதானே? ஒரு ஐடியா என்கிறது ஒரு கற்பனை . ஒரு வார்த்தைங்கறது – வெறும் ஸிம்பல். அப்புறம் என்னத்துக்கு. ஒவ்வொண்ணுக்கும் ஒரு அர்த்தம் சொல்லிண்டு வாழ்க்கையே அர்த்தமில்லாமே ஆக்கிண்டு…?
அவள் பேசப் பேச அவள் கணவன் அதை ஏத்துக்கலை. அவள் மீது அவனுக்கு வெறுப்புதான் வருகிறது. சந்திரவதனி கல்யாணம் ஆகி அவர்கள் வீட்டுக்கு வந்த மறுநாள் – சரியாக விடியக் கூட இல்லை. சூரிய உதயம் பார்க்க அவள் கணவனைக் கடற்கரைக்கு அழைத்தாள். அவன் அதை மறுத்து விடுகிறான். அவன் தம்பி ராஜாப்பாவைக் கூப்பிடுகிறாள்.
அவன் தயங்குகிறான். உடனே அவள், ‘எனக்காக வரவேண்டாம். உனக்கே தோணினா வா.’.என்கிறாள். இதுதான் அவள். தாட்சண்ணியமே இல்லாமல் அவள் இப்படிப் பேசுவது பலரின் மனநிலையைக் காயப்படுத்தி விடுகிறது. அன்றுதான் ராஜாப்பாவிற்கு புதிய ஊற்றுக் கண் திறந்தது. கல்யாணம் ஆகாத ராஜாப்பா ஒரு பெண் எதுமாதிரி தன் மனைவியாக வர வேண்டுமென்று நினைக்கிறான். அண்ணியைப் போல் ஒருத்திதான் தனக்கு மனைவியாக வரவேண்டுமென்று உறுதியாக நம்புகிறான். அண்ணா ஓடிப்போய் இரண்டு மாதங்கள் ஆகிவிட்டன.
ராஜாப்பாவின் அப்பா அண்ணிக்காவது ஒரு பேச்சுத் துணைக்காக நீ கல்யாணம் செய்துகொள் என்கிறார்.
ராஜாப்பா இதைப் பற்றி அண்ணியிடம் பேசுகிறான். உடனே அண்ணி, ஆண் – பெண் அப்படிங்கற பேதமே எனக்குக் கிடையாது…என்கிறாள். ராஜாப்பா நினைக்கிறாப்போல ‘என் மன வெளியில் ஒரு வீர்யமான காற்று வீசியது’ என்கிறார் கதாசிரியர்.
பிடிச்சவா பிடிக்காதவான்னு எனக்குள்ளே பிரிவே கெடையது.. என்று அவள் சொன்னதும், அவனுக்குள் சில புதிய ஜன்னல்கள் திறந்து கொண்டன என்கிறார் கதாசிரியர். அண்ணியை ஆராதிக்க ஆரம்பித்து விட்டான் ராஜாப்பா அண்ணி மீது அவனுக்குக் காதல் மலர்ந்து விட்டது. அவளைப் போன்ற பெண்தான் தனக்கு மனைவியாக வரவேண்டுமென்று நினைக்கிறான்.
பீச்சில் இருக்கும்போது அண்ணியின் கையைப் பிடித்துக்கொண்டு, ஸôரி, அண்ணி, இன்னும் என்னாலே என்னையே ஏமாத்த முடியலை. வெளியில சொல்லாமே இருக்க முடியலை. என்னை மன்னிச்சிடு..இந்த உலகத்ல் நான் காதலிக்கிற ஒரே பெண் நீதான் அண்ணி..ஐ லவ் யூ என்கிறான்.
இதைச் சொன்னபிறகு அண்ணியின் முகத்தைப் பார்க்கிறான். எந்தச் சலனமுமின்றி இயல்பான பிரகாசத்தின் மந்தகாசம் கொண்டிருந்தது.. ‘பெண் பத்தின ஐடியல்லோட மொத்த உருவமா நான் இருக்கிறதாலேதான் என்னை மட்டும் நீ லவ் பண்றே’ என்கிறாள் சந்திரவதனி. இன்னும் சொல்கிறாள். ‘ லவ் பண்றது என்பது உன்னையே லவ் பண்றதுங்கறது. உன்னையே லவ் பண்றதுதானே தவிர வேற ஒண்ணுமில்லை.
இந்தக் கதை முழுவதும் ஆங்கிலமும் தமிழிலும் கலந்து எழுதியிருக்கிறார் கதாசிரியர். கிருஷ்ணமூர்த்தியின் தத்துவத்தையும் விடவில்லை. லவ்பற்றி சொல்லும்போது இன்னும் சொல்கிறார். ‘உன்னை மட்டும் லவ் பண்ணவில்லை. இந்தக் கடலை லவ் பண்றேன். அந்தச் சூரியனை லவ் பண்றேன். மிதந்து போகிற மேகத்தை. பறந்து திரியற பறவையை ஆடி அசையற பூவை இப்படிப் பேதமே இல்லாமே எல்லாரையும் எல்லாத்தையும் நான் லவ் பண்றேன்..ராஜப்பா…ஐ லவ் எவ்ரிதிங் அண்டர்த ஸன்’ என்கிறாள். சந்திரவதனி;.
அன்று கடற்கரையில் பேசிவிட்டு வீடு திரும்பும்போது வீடு முழுவதும் விளக்கு வெளிச்சத்தில் மிதந்து கொண்டிருந்தது. அவனுடைய அண்ணா வீட்டிற்கு வந்திருக்கிறான். ராஜாப்பாவும் அண்ணியும் வருகிறோமா என்பதைப் பார்ப்பதற்காக அண்ணா திண்ணையில் வந்து அப்பாவுடன் நின்று கொண்டிருந்தான் என்று கதை முடிகிறது.
இந்த இடத்தில் பெரிய சந்தேகமே வருகிறது. ராஜாப்பாவும் அண்ணியும் வருவதை அண்ணன் எப்படி ஏற்றுக்கொள்வான்? அண்ணியுடன் பழகும்போது அவள் ஒரு பெண் என்று தோன்றுகிறது. அவள் கையைப் பிடிக்கும்போது அவளிடம் தனக்கு செக்ஸ் உணர்வு இருப்பதுபோல்தான் ராஜாப்பாவிற்குத் வெளிப்படுகிறது. என்னதான் ஜே.கிருஷ்ணமூர்த்தி தத்துவம் பேசினாலும் செக்ஸ் என்கிற அடிப்படை உணர்வு போகாது என்று நிச்சயமாக நம்பலாம்.( தமிழின் முதல் இணைய பத்திரிகை திண்ணையில் 07.03.21ல் வெளிவந்தது)
20You, Sundar Gopalakrishnan, Suresh Subramani and 17 others6 CommentsLikeCommentShare
நான் புத்தகக் காட்சியில் ஸ்டால் போடவில்லை என்றாலும், எனக்கான புத்தகங்கள் விற்காமல் இல்லை. மிகக் குறைவாக அச்சிடுவதால் மிகக் குறைவாக விற்கின்றன. அதைப்போல் என்னிடம் புத்தகம் வந்து சேராமலில்லை . எனக்கு வந்து சேர்ந்த புத்தகங்களைப் பற்றி நான் எழுதாமலில்லை. அது ஒரு தொடர்கதை மாதிரி. பலவிதமாகப் புத்தகங்களைப் பற்றித் தெரிவித்து விடுவேன். மேலும் புத்தகங்கள் பற்றி எழுதும் கட்டுரைகளை என் புத்தகத்தில் சேர்த்து விடுவேன். சமீபத்தில் நான் தீவிரமாக இதில் ஈடுபடவில்லை. ஆனால் ஓரளவுக்குப்’ படித்து எழுதி விடுகிறேன்
. இன்று ஜீ.பி சத்யா என்ற என் நண்பர் வித்தியாசமாகப் புத்தக வெளியீட்டு விழா நடத்தினார். அவர் ‘தீபாவளிப் பெண்’ என்ற கட்டுரைத் தொகுப்பைக் கொண்டு வந்துள்ளார். முகங்கள் 2 என்ற தலைப்பில் கொண்டு வந்துள்ளார்.
புத்தக அறிமுகம் என்ற பெயரில் மேடை என்றில்லாமல் நண்பர்கள் சந்தித்து பரஸ்பரம் உரையாடி புத்தகத்தை அறிமுகப்படுத்தும் நிகழ்வை இன்றைக்கு உண்டாக்கினார். மாம்பலத்தில், ஏரிக்கரைத் தெருவில் உள்ள தி சான்ட்விச் ஷாப் 2.0 கடையில். மிகக் குறைவான நபர்களே வந்திருந்தோம்.
முதலில் வந்திருந்தவர்களுக்கெல்லாம் தன்னுடைய புதியப் புத்தகத்தின் ஒரு பிரதியைக் கொடுத்தார். பின் சான்ட்விச்சும், ஒரு ஸ்காட்ச் டீயும் வாங்கிக்கொடுத்தார். போட்டோ எடுத்துக்கொண்டார். பின் புத்தகத்தைப் பற்றி யாரும் பேசவில்லை. ஒரு நண்பர் எம்ஜிஆர் ரசிகர். ஹிந்திப்பாட்டும், சில எம்ஜிஆர் பாடல்களும் பாடினார்.
எல்லோரையும் சத்தியா அறிமுகப்படுத்தினார்.
இந்தச் சந்திப்பு வினோதமாக இருந்தது. நான் வீட்டிற்கு வந்தவுடன் தீபாவளிப் பெண் என்ற இத் தொகுப்பில் ஒரு கட்டுரையை எடுத்துப் படித்துப்பார்த்தேன். அவருடைய வித்தியாசமான நிகழ்வுகள்தான் இந்தப் புத்தகம். இதில் உள்ள எல்லாவற்றையும் சத்தியா ஒரு சிறுகதையாக மாற்றி இருக்கலாம். ஏனோ அவர் அவ்வாறு செய்யவில்லை. சத்யா நகுலனுடைய கதைகளைப் படிக்க வேண்டும். இத் தொகுப்பில் உள்ள எல்லாவற்றையும் கதைகளாக எழுதியிருப்பார் நகுலன்.
நோக்கியா 6030 என்ற கட்டுரையைப் படித்தேன். வாங்கி வந்த நோக்கியா 6030 எங்காவது தொலைந்து விடப் போகிறது என்று பதைப்புடன் படித்தேன். நல்லகாலம் தொலையவில்லை. தன் அனுபவத்தை துல்லியமாக வர்ணித்துக் கொண்டு போகிறார். சறுக்கி விழாத நடை. இன்னும் பல கட்டுரைகளைப் படிக்க வேண்டும்..
அவருடைய கதை ஒன்று நவீன விருட்சம் இதழ் (115-116)ல் வர உள்ளது. இவர் நடையில் ஒரு விசித்திரம் இருக்கிறது. ஏதோ நடப்பதுபோல் ஒரு அவசரம் இருந்தாலும் ஒன்றுமே நடக்காததுபோல் முடிந்து விடுகிறது.
தொடர்ந்து எழுத அவரை வாழ்த்துகிறேன்.
அகல் மின்னிதழ் வெளியீடாக வந்திருக்கும் இந்தப் புத்தகத்தின் விலை : ரூ.140. முகவரியும் தொலைப்பேசி எண்ணும் இப்புத்தகத்தில் குறிப்பிடப்படவில்லை
ஒரு முறை காந்தி சிலை அருகில் நண்பர்கள் அனைவரும் கூடியிருந்தோம். நண்பர்கள் யார் யார் என்றால் ஞானக்கூத்தன், ஆனந்த். ஆர் ராஜகோபலன், ரா.ஸ்ரீனிவாஸன், எஸ். வைத்தியநாதன், இவர்களுடன் நான். அப்போதுதான் ஸ்டெல்லா புரூஸ் ஹேமாவுடன் எங்களைச் சந்திக்க வந்தார். அது ஒரு மாலைப் பொழுது. ஞாயிற்றுக் கிழமை. ஹேமாவை எங்களுக்கு அறிமுகப் படுத்தினார். ஹேமாவைத் திருமணம் செய்து கொண்டு விட்டேன். என் மனைவி என்றார். அதுமாதிரியான அறிமுகத்தை நாங்கள் எதிர்பார்க்கவில்லை. எல்லோரும் பேசாமலிருந்தோம். சிறிது மௌனத்திற்குப் பிறகு, வாழ்த்துத் தெரிவித்தோம். ஸ்டெல்லா புரூஸ் திருமணமே செய்துகொள்ளாமலிருந்தார். கிட்டத்தட்ட 50வயதுக்குப் பிறகு திருமணம் செய்து கொண்டார். அன்று வந்த அவர் அதன்பின் தொடர்ந்து அவர் எங்களைப் பார்க்க வருவதில்லை. உண்மையில் ஆதம்பாக்கம் போய்விட்டார். முதன் முதலாக நாங்கள் சந்தித்ததெல்லாம் நண்பர்களுடன்தான். மயிலாப்பூரில் இலக்கிய நண்பர் வைத்தியநாதன் வசித்து வந்தார். நான் எப்போதும் அவர் வீட்டில் அவரை ஞாயிற்றுக்கிழமைகளில் சந்திப்பேன்.ஸ்டெல்லா புரூஸ÷ம் அங்கு வருவார். அப்போது அவர் பிரபல வாரப் பத்திரிகையில் எழுதிப் புகழ் பெற்றிருந்தார். நாங்கள் மூவரும் உற்சாகமாகப் பேசுவோம். அப்போது ஸ்டெல்லா புரூஸ் தி.நகரில் உள்ள பூங்கா லாட்ஜில் ஒரு அறையிலிருந்தார். அவருடைய ஊரான விருதுநகரிலிருந்து சென்னைக்கு வந்து நிரந்தரமாகத் தங்கியிருந்தார். நினைக்கும்போது ஊருக்குப் போவார். அம்மா அப்பாவைப் போய்ப் பார்ப்பார். அவருடைய இயற்பெயர் ராம் மோஹன். காளி-தாஸ் என்ற பெயரில் கவிதைகள் எழுதி இருக்கிறார். அவருடைய முதல் சிறுகதை ஜெயகாந்தன் ஆசிரியப் பொறுப்பிலிருந்த ஞானரதத்தில் வெளி வந்திருக்கிறது. கதைகள், தொடர்கதைகள் எழுதுவதற்கு அவர் ஸ்டெல்லா புரூஸ் என்ற பெயர் வைத்துக்கொண்டார். ஏன் அந்தப் பெயரை வைத்துக்கொண்டார் என்பதற்கு ஒரு சோகமான சம்பவத்தைக்கூறியிருக்கிறார் . அவர் ஆலந்தூரில் குடியிருந்தபோது ஸ்டெல்லா என்ற அவருடைய தோழி சிலரால் பாலியல் பலாத்காரம் செய்யப்பட்டாள்.. அந்த கொடுமையைத் தாங்க முடியாத அந்தப் பெண் தற்கொலை செய்து கொண்டாள். அவள் நினைவாக ராம் மோஹன் ஸ்டெல்லா புரூஸ் என்ற பெயரை வைத்துக்கொண்டிருந்தார். அவருடைய பொழுது போக்கே புத்தகங்கள் படிப்பது, இசை கேட்பது, எழுதுவது. அவ்வளவுதான். திருமணத்திற்கு முன் பூங்கா லாட்ஜில் நிரந்தரமாகக் குடியிருந்தார். “ அங்குப் போயிருக்கிறேன். ஒரு சின்ன அறை. அதில் அவர் வசித்து வந்தார். அவரைப் பார்க்க வருகிற நண்பர்களுடன் எப்போதும் உற்சாகமாகப் பேசிக்கொண்டிருப்பார். மிகச் சிக்கனமாக அவர் வாழ்க்கை வாழ்ந்து கொண்டிருந்தார் ஞாயற்று கிழமைகளில் அவருடைய நண்பர்களைச் சந்திப்பது அவருடைய வாடிக்கை. ஸ்டெல்லா புரூஸ் திருமணம் செய்து கொள்ள விரும்பாத போது அவருடைய தந்தை மக்கள் தலைவர் காமராஜ் மூலம் அவருக்கு அறிவுரை கூறும்படி கேட்டுக்கொண்டிருக்கிறார். காமராஜ÷ம் அவருடைய தந்தையாரும் நல்ல நண்பர்கள்.” வேடிக்கை என்னவென்றால் மக்கள் தலைவர் காமராஜரே திருமணமே செய்துகொள்ளாதவர். அவர் தொடர்கதை பிரபல வாரப் பத்திரிகையில் வந்தபோது ஹேமாவின் தொடர்பு அவருக்குக் கிடைத்தது ஹேமா அவருடைய வந்தபோது ஹேமாவின் தொடர்பு அவருக்குக் கிடைத்தது. ஹேமா அவருடைய எழுத்துக்குப் பரம ரசிகை. அவருடைய திருமணத்திற்குப் பிறகு அவருடைய லாட்ஜ் வாழ்க்கைப் போய்விட்டது. ஆதம்பாக்கத்தில் அவர் தனிக் குடித்தனம் வைத்துக்கொண்டார். கூடவே இருதய நோயாளியான ஹேமாவின் தங்கை பிரேமாவும் அவர்களுடன் வசித்து வந்தார். மூவரும் ஒத்த கருத்தை உடையவர்கள். புத்தகங்கள் படிப்பது, இசை கேட்பது. எழுதுவது. ஹேமா அந்தக் காலத்தில் கணையாழியில் கவிதைகள் எழுதியிருக்கிறார். ஹேமாவின் தங்கை பிரேமாவும் ஒரு தொடர்கதை பிரபல வார இதழில் எழுதியிருக்கிறார். சிறுகதைகளும் எழுதியிருக்கிறார். ‘பிரேமா த்யானேஸ்வரி’ என்ற பெயரில் ‘துளித் துளியாய்”\’ என்ற பெயரில் எழுதிய நாவல் புத்தகமாக வந்திருக்கிறது. 2002 ஆம் ஆண்டில். . அவர்கள் மூவரையும் எழுத்தாளர்கள் குடும்பம் என்று சொல்லலாம். எளிமையான வாழ்க்கை. அதன்பின் கோடம்பாக்கத்தில் யுனைட்டெட் காலனி தெருவில் குடி வந்தார்கள். ஹேமாவின் சகோதரர் வீட்டில் குடி வந்தார்கள். சகோதரி குடும்பத்தினரிடமிருந்து வாடகை எதுவும் வாங்கவில்லை அவர்கள் சகோதரர். அந்த இடம் விஸ்தாரமான இடம். “ நான் ஒவ்வொரு முறை அவர்கள் வீட்டிற்குப் போகும்போது விருந்து உபசாரம் அபிரதமாய் இருக்கும். நேரம் போவது தெரியாமல் பேசிக்கொண்டிருப்பேன். இருதய நோயாளியான பிரேமா நோய் முற்றி இறந்து விட்டார். ஹேமாவிற்கு இது பெரிய இடி. இதை வெளிப்படுத்தாமல் இருந்திருக்கிறார் ஹேமா. ஆழ்ந்த துக்கமோ கவலையோ இருந்தால் கிட்னி பாதிக்கப்படும் என்று என் மருத்துவ நண்பர் கூறிவருகிறார். வெளிப்படுத்தாமல் தங்கை இறந்த துக்கத்தைப் புதைத்து வைத்துக் கொண்டிருக்கிறார் ஹேமா.இது ஒரு காரணம் அவருடைய கிட்னி பாதிக்கப்பட்டதற்கு. ஹேமாவும் சரி, ஸ்டெல்லா புரூஸ÷ம் சரி, ஆன்மிகத்தில் ஈடுபாடு கொண்டவர்கள்.இராமலிங்கசுவாமியை பூசிப்பவர் ஸ்டெல்லாபுரூஸ். ஹேமாவும், ஹேமாவின் தங்கை பிரேமாவும் பாண்டிச்சேரி அரவிந்தர் அன்னையின் பக்தர்கள். ‘என் நண்பர் ஆத்மாநாம்’ என்ற பெயரில் ஸ்டெல்லாபுரூஸ் எழுதிய கட்டுரைகளைப் புத்தகமாகக் கொண்டு வந்தேன். முதலில் ’25 வருடக் கதை’ என்ற சிறுகதைத் தொகுப்பைக் கொண்டு வந்தேன். கட்டுரைத் தொகுப்பு கொண்டு வரும்போது அவர் உயிருடன் இல்லை. அவருக்கு ஆன்மிகத்தைப் பற்றி குருட்டுத் தனமாக நம்பிக்கை வைத்துக்கொண்டிருந்தார். ‘உடம்பு25.10.1988’ என்ற கவிதை ஒன்றை அவர் எழுதியிருந்தார். அதில் வேட்கையும் இச்சையும் பிதுங்கும் மனிதர்களின் ஊடே காற்று நிறைந்த வயிறாய் உடல் தனியே சென்று கொண்டிருந்தது அவரே வகுத்துக்கொண்ட ஆன்மிகம். ‘மரணங்கள்’ என்ற தலைப்பில் அவர் எழுதிய கட்டுரையில் இப்படி எழுதுகிறார். ஹேமாவை அவளுக்கு ஏற்பட்ட சிறுநீரகங்கள் பழுதுபட்ட பிரச்சினையில் இருந்து மீட்டுக் காப்பாற்றி விடலாம் என்ற நம்பிக்கை வலுவாக என்னிடம் இருந்தது. அதற்கான அரிய சில சக்திகளும் எனக்குள் முனைந்து குவிந்திருந்தன. கிட்டத்தட்ட மூன்றரை மாத முயற்சியில் அதற்கான பலன்களும் அவளில் ஏற்பட்டிருந்ததை மாதாந்திர மருத்துவ சோதனைகள் டாக்டாகளே ஆச்சரியப்படும்படி எடுத்துக் காட்டிக் கொண்டிருந்தன என்று குறிப்பிடுகிறார் இப்படி ஒரு அதிசயம் நடக்குமென்று அவர் நம்பினார். அது நடக்கவில்லை. அவருக்கு ஏகப்பட்ட செலவு ஏற்பட்டது. அந்தத் தருணத்தில் அவர் பெரிதாக இடிந்து போய் இருந்தார். வாழ்க்கையில் எந்த நம்பிக்கையும் அவரிடம் ஏற்படவில்லை. அவர் பிரபலமான எழுத்தாளராக இருந்தாலும், அவர் மனைவிக்கு ஏற்பட்ட நோயைத் தீர்க்க முடியவில்லை. அவருடைய சேமிப்பெல்லாம் கரைந்து போயிற்று. பிரபல பத்திரிகை நன்கொடை திரட்டிக் கொடுத்தது. அந்தத் தருணத்தில் ஒரு தொகையை என் அப்பா அவருக்கு நன்கொடையாகக் கொடுத்தார். அதை சொல்லி சொல்லி பெருமைப்பட்டுக் கொள்வார் ஸ்டெல்லா புரூஸ். இது ஆன்மிக அனுபவத்தால் சரி செய்ய முடியாது என்று எனக்குத் தோன்றும். இதைத் தெளிவாக அவரிடம் எடுத்துச் சொல்லியிருக்கிறேன். அவரும் அதைப் புரிந்துகொண்டாலும் நம்ப மறுத்தார். எதிர்பார்த்தபடியே ஹேமா ஒருநாள் இறந்து விட்டார். ஹேமா மரணம் 2007 ஜ÷லை மாதம் ஏற்பட்டது. ‘எனக்குச் சாவைப் பற்றி பயம் இல்லை. ஆனால் இந்த வலியை என்னால் தாங்க முடியவில்லை என்று ஹேமா என்னிடம் சொன்னது இன்னும் கூட ஞாபகம் இருக்கிறது. நான் சென்னைக்கு தற்காலிக மாற்றல் பெற்று (வங்கியில் பணி புரிந்து கொண்டிருந்தேன்) வந்தேன். நான் சென்னைக்கு மாற்றல் பெற்று வருவேனென்று தன் ஆன்மிக அனுபவத்தால் ஹேமா கூறியதை முதலில் நான் நம்பவில்லை. ஒரு நாள் ஸ்டெல்லா புரூஸ பார்க்கப் போயிருந்தேன். எனக்கும் சில சமிக்ஞைகள் வர ஆரம்பித்துவிட்டன. நான் அதிக நாள் இருக்க மாட்டேன் என்று ஸ்டெல்லா புரூஸ் சொன்னபோது நான் திகைத்து விட்டேன். அப்போது அவருக்கு வயது 67 ஆக இருந்தாலும் உடல் நிலை சரியாகவே இருந்தார். பயப்படும்படி எந்த நோயும் இல்லை. ஹேமா இல்லை என்பதையே அவரால் ஏற்றுக்கொள்ள முடியவில்லை. அப்போது அவர் வீட்டிலிருந்த எல்லாப் பொருட்களையும் எல்லோரிடமும் கொடுத்துக் கொண்டிருந்தார். ஹேமாவின் நகைகளை ஒரு நண்பரிடம் கொடுத்து திருப்பதி உண்டியில் போட்டுவிட்டார். மார்ச் ஒன்றாம் தேதி தற்கொலையும் செய்து கொண்டார். அவர் தற்கொலைக்கு முன் ஒரு குறிப்பும் எழுதிவிட்டுச் சென்றார். ‘ஹேமாவின் துணை இல்லாத வாழ்க்கையில் ஒவ்வொரு நிமிடமும் கண்ணீரோடும் அழுகையோடும் நத்தையாய் நகர்ந்து கொண்டிருக்கின்றன’. இரண்டு அற்புதமான ஜீவன்களை இழந்து விட்டேன் என்றுதான் சொல்ல முடிகிறது. அவருடைய இறுதி யாத்திரையில் உறவினர்கள் சிலரும், நண்பர்கள் சிலரும் மட்டும்தான் இருந்தோம்.வந்தபோது ஹேமாவின் தொடர்பு அவருக்குக் கிடைத்தது. ஹேமா அவருடைய எழுத்துக்குப் பரம ரசிகை. அவருடைய திருமணத்திற்குப் பிறகு அவருடைய லாட்ஜ் வாழ்க்கைப் போய்விட்டது. ஆதம்பாக்கத்தில் அவர் தனிக் குடித்தனம் வைத்துக்கொண்டார். கூடவே இருதய நோயாளியான ஹேமாவின் தங்கை பிரேமாவும் அவர்களுடன் வசித்து வந்தார். மூவரும் ஒத்த கருத்தை உடையவர்கள். புத்தகங்கள் படிப்பது, இசை கேட்பது. எழுதுவது. ஹேமா அந்தக் காலத்தில் கணையாழியில் கவிதைகள் எழுதியிருக்கிறார். ஹேமாவின் தங்கை பிரேமாவும் ஒரு தொடர்கதை பிரபல வார இதழில் எழுதியிருக்கிறார். சிறுகதைகளும் எழுதியிருக்கிறார். ‘பிரேமா த்யானேஸ்வரி’ என்ற பெயரில் ‘துளித் துளியாய்”\’ என்ற பெயரில் எழுதிய நாவல் புத்தகமாக வந்திருக்கிறது. 2002 ஆம் ஆண்டில். . அவர்கள் மூவரையும் எழுத்தாளர்கள் குடும்பம் என்று சொல்லலாம். எளிமையான வாழ்க்கை. அதன்பின் கோடம்பாக்கத்தில் யுனைட்டெட் காலனி தெருவில் குடி வந்தார்கள். ஹேமாவின் சகோதரர் வீட்டில் குடி வந்தார்கள். சகோதரி குடும்பத்தினரிடமிருந்து வாடகை எதுவும் வாங்கவில்லை அவர்கள் சகோதரர். அந்த இடம் விஸ்தாரமான இடம். “ நான் ஒவ்வொரு முறை அவர்கள் வீட்டிற்குப் போகும்போது விருந்து உபசாரம் அபிரதமாய் இருக்கும். நேரம் போவது தெரியாமல் பேசிக்கொண்டிருப்பேன். இருதய நோயாளியான பிரேமா நோய் முற்றி இறந்து விட்டார். ஹேமாவிற்கு இது பெரிய இடி. இதை வெளிப்படுத்தாமல் இருந்திருக்கிறார் ஹேமா. ஆழ்ந்த துக்கமோ கவலையோ இருந்தால் கிட்னி பாதிக்கப்படும் என்று என் மருத்துவ நண்பர் கூறிவருகிறார். வெளிப்படுத்தாமல் தங்கை இறந்த துக்கத்தைப் புதைத்து வைத்துக் கொண்டிருக்கிறார் ஹேமா.இது ஒரு காரணம் அவருடைய கிட்னி பாதிக்கப்பட்டதற்கு. ஹேமாவும் சரி, ஸ்டெல்லா புரூஸ÷ம் சரி, ஆன்மிகத்தில் ஈடுபாடு கொண்டவர்கள்.இராமலிங்கசுவாமியை பூசிப்பவர் ஸ்டெல்லாபுரூஸ். ஹேமாவும், ஹேமாவின் தங்கை பிரேமாவும் பாண்டிச்சேரி அரவிந்தர் அன்னையின் பக்தர்கள். ‘என் நண்பர் ஆத்மாநாம்’ என்ற பெயரில் ஸ்டெல்லாபுரூஸ் எழுதிய கட்டுரைகளைப் புத்தகமாகக் கொண்டு வந்தேன். முதலில் ’25 வருடக் கதை’ என்ற சிறுகதைத் தொகுப்பைக் கொண்டு வந்தேன். கட்டுரைத் தொகுப்பு கொண்டு வரும்போது அவர் உயிருடன் இல்லை. அவருக்கு ஆன்மிகத்தைப் பற்றி குருட்டுத் தனமாக நம்பிக்கை வைத்துக்கொண்டிருந்தார். ‘உடம்பு25.10.1988’ என்ற கவிதை ஒன்றை அவர் எழுதியிருந்தார். அதில் வேட்கையும் இச்சையும் பிதுங்கும் மனிதர்களின் ஊடே காற்று நிறைந்த வயிறாய் உடல் தனியே சென்று கொண்டிருந்தது அவரே வகுத்துக்கொண்ட ஆன்மிகம். ‘மரணங்கள்’ என்ற தலைப்பில் அவர் எழுதிய கட்டுரையில் இப்படி எழுதுகிறார். ஹேமாவை அவளுக்கு ஏற்பட்ட சிறுநீரகங்கள் பழுதுபட்ட பிரச்சினையில் இருந்து மீட்டுக் காப்பாற்றி விடலாம் என்ற நம்பிக்கை வலுவாக என்னிடம் இருந்தது. அதற்கான அரிய சில சக்திகளும் எனக்குள் முனைந்து குவிந்திருந்தன. கிட்டத்தட்ட மூன்றரை மாத முயற்சியில் அதற்கான பலன்களும் அவளில் ஏற்பட்டிருந்ததை மாதாந்திர மருத்துவ சோதனைகள் டாக்டாகளே ஆச்சரியப்படும்படி எடுத்துக் காட்டிக் கொண்டிருந்தன என்று குறிப்பிடுகிறார் இப்படி ஒரு அதிசயம் நடக்குமென்று அவர் நம்பினார். அது நடக்கவில்லை. அவருக்கு ஏகப்பட்ட செலவு ஏற்பட்டது. அந்தத் தருணத்தில் அவர் பெரிதாக இடிந்து போய் இருந்தார். வாழ்க்கையில் எந்த நம்பிக்கையும் அவரிடம் ஏற்படவில்லை. அவர் பிரபலமான எழுத்தாளராக இருந்தாலும், அவர் மனைவிக்கு ஏற்பட்ட நோயைத் தீர்க்க முடியவில்லை. அவருடைய சேமிப்பெல்லாம் கரைந்து போயிற்று. பிரபல பத்திரிகை நன்கொடை திரட்டிக் கொடுத்தது. அந்தத் தருணத்தில் ஒரு தொகையை என் அப்பா அவருக்கு நன்கொடையாகக் கொடுத்தார். அதை சொல்லி சொல்லி பெருமைப்பட்டுக் கொள்வார் ஸ்டெல்லா புரூஸ். இது ஆன்மிக அனுபவத்தால் சரி செய்ய முடியாது என்று எனக்குத் தோன்றும். இதைத் தெளிவாக அவரிடம் எடுத்துச் சொல்லியிருக்கிறேன். அவரும் அதைப் புரிந்துகொண்டாலும் நம்ப மறுத்தார். எதிர்பார்த்தபடியே ஹேமா ஒருநாள் இறந்து விட்டார். ஹேமா மரணம் 2007 ஜ÷லை மாதம் ஏற்பட்டது. ‘எனக்குச் சாவைப் பற்றி பயம் இல்லை. ஆனால் இந்த வலியை என்னால் தாங்க முடியவில்லை என்று ஹேமா என்னிடம் சொன்னது இன்னும் கூட ஞாபகம் இருக்கிறது. நான் சென்னைக்கு தற்காலிக மாற்றல் பெற்று (வங்கியில் பணி புரிந்து கொண்டிருந்தேன்) வந்தேன். நான் சென்னைக்கு மாற்றல் பெற்று வருவேனென்று தன் ஆன்மிக அனுபவத்தால் ஹேமா கூறியதை முதலில் நான் நம்பவில்லை. ஒரு நாள் ஸ்டெல்லா புரூஸ பார்க்கப் போயிருந்தேன். எனக்கும் சில சமிக்ஞைகள் வர ஆரம்பித்துவிட்டன. நான் அதிக நாள் இருக்க மாட்டேன் என்று ஸ்டெல்லா புரூஸ் சொன்னபோது நான் திகைத்து விட்டேன். அப்போது அவருக்கு வயது 67 ஆக இருந்தாலும் உடல் நிலை சரியாகவே இருந்தார். பயப்படும்படி எந்த நோயும் இல்லை. ஹேமா இல்லை என்பதையே அவரால் ஏற்றுக்கொள்ள முடியவில்லை. அப்போது அவர் வீட்டிலிருந்த எல்லாப் பொருட்களையும் எல்லோரிடமும் கொடுத்துக் கொண்டிருந்தார். ஹேமாவின் நகைகளை ஒரு நண்பரிடம் கொடுத்து திருப்பதி உண்டியில் போட்டுவிட்டார். மார்ச் ஒன்றாம் தேதி தற்கொலையும் செய்து கொண்டார். அவர் தற்கொலைக்கு முன் ஒரு குறிப்பும் எழுதிவிட்டுச் சென்றார். ‘ஹேமாவின் துணை இல்லாத வாழ்க்கையில் ஒவ்வொரு நிமிடமும் கண்ணீரோடும் அழுகையோடும் நத்தையாய் நகர்ந்து கொண்டிருக்கின்றன’. இரண்டு அற்புதமான ஜீவன்களை இழந்து விட்டேன் என்றுதான் சொல்ல முடிகிறது. அவருடைய இறுதி யாத்திரையில் உறவினர்கள் சிலரும், நண்பர்கள் சிலரும் மட்டும்தான் இருந்தோம். (மார்ச் (2021) மாதம் அமுதசுரபி இதழில் பிரசுரமான கட்டுரை)
சுஜாதாவிடம் ஒரு நல்ல குணம் உண்டு. கவிதையைப் படித்தாலும் சரி, சிறுகதையைப் படித்தாலும் சரி ஒரு வரி எழுதி விடுவார். மனதார வாழ்த்துவார். ‘406 சதுர அடிகள்’ என்ற என் சிறுகதைத் தொகுப்பை சுஜாதாவிடம் கொடுத்தேன். அந்த மாதம் கணையாழியில் அந்தப் புத்தகத்தைப்பற்றி எழுதியிருந்தார். ஒரு வரி கூட எழுதிவிட்டார். அழகியசிஙகரே கேட்டாரே என்று நான் என் கருத்துகளைச் சொன்னேன் என்று. என்னடா இது இப்படி எழுதிவிட்டாரே என்று தோன்றியது. சுஜாதாவிடம் கொடுத்தால் நிச்சயம் படித்துவிட்டு எழுதுவார். அதன் மூலம் விளம்பரம் கிடைக்கும் என்று எண்ணித்தான் கொடுத்தேன். 406 சதுர அடிகள் புத்தகத்தில் 406 சதுர அடிகள் என்ற குறுநாவலைச் சிலாகித்து எழுதவில்லை. ஆனால் லாம்பி என்ற சிறுகதையைச் சிலாகித்து எழுதினார். பிப்ரவரி 1998ல் கடைசிப் பக்கத்தில் வந்திருந்தது. அப்போது அசோகமித்திரன் சுஜாதா எழுதியதைப் படித்து விட்டு ஒரு வார்த்தை சொன்னார். ஏன் நீங்கள் அவரைப் பார்த்துக் கொடுத்தீர்கள் என்று.
நன்றி : மரங்களுக்காகவும் சில வீடுகள் – ஆர். புருஷோத்தமன் – விடியல் வெளியீடு, 6 கைலாசபுரம், முதல் தெரு, மேற்குத் தாம்பரம், சென்னை 600 045 – பக்: 80 – விலை: ரூ.25 – பதிப்பாண்டு: 2002
சூம் மூலமாக விருட்சம் பெருமையுடன் வழங்கும் 40வது கவிதை நேசிக்கும் நிகழ்ச்சி – 27.02.2021 – சனிக்கிழமை மாலை 6.30மணிக்கு நிகழ்ச்சி நடைபெற உள்ளது. இந்த முறை கவிதையின் பொது தலைப்பாக ம்..ம்.. என்ற தலைப்பில் கவிதை வாசிக்கும்படி கேட்டுக்கொள்கிறேன்.
கொடுக்கப்பட்ட தலைப்பில் வாசிக்க முடியாவிட்டால் உங்களுக்கு விருப்பமான தலைப்பில் வாசிக்கலாம்.
வழக்கம்போல் மற்றவர்கள் கவிதைகளை வாசிக்கலாம். மொழிபெயர்ப்புக் கவிதைகளையும் வாசிக்கலாம். ஒவ்வொரு கவிதையும் 20 வரிகளுக்கு மேல் போகக் கூடாது. ஒருவார் ஒரு கவிதைதான் வாசிக்க வேண்டும். முதல் சுற்றில். கவிதைவாசித்தப்பிறகு அடுத்ததாக வாசிக்க உள்ள ஒருவர் உங்கள் கவிதையைக் குறித்து அபிப்பிராயம் கூறுவார். (குறைந்த நிமிடங்களில்). இது புதுமையான முயற்சி. எல்லோரும் பங்கு கொள்ள வேண்டும்.
Topic: சூம் மூலமாக விருட்சம் பெருமையுடன் வழங்கும் 40வது கவிதை நேசிக்கும் நிகழ்ச்சி
Time: Feb 27, 2021 06:30 PM India Join Zoom Meeting https://us02web.zoom.us/j/85019130324?
இந்தக் கதை சற்று வித்தியாசமானது. இந்தக் கதையின் தலைப்பு எந்தவிதத்தில் கதையுடன் பொருந்தி வருகிறது என்பது தெரியவில்லை. நான் பார்த்தவரை கதையிலிருந்து கதையை வெளியேற்றுவதுதான் மா.அரங்கநாதனின் உத்தி என்று தோன்றுகிறது. பூசலார் என்ற கதையைப் படிப்பவருக்குப் பல சந்தேகங்கள் எழும். ஏன் மா. அரங்கநாதன் கதைகளில் பல சந்தேகங்கள் வரத்தான் வரும். முத்துக்கறுப்பன் என்ற பெயர் இவர் கதைகள் முழுவதும் நிரம்பி வழிகிறது. 23 வயது இளைஞன் முத்துக்கறுப்பன். கல்யாணம் செய்துகொள்ளப் போகிறேன் என்று அலுவலகத்தில் சொல்லிவிட்டு அவன் ஊருக்கு வருகிறான். தாயார் எதுவும் தெரிவிக்கவில்லை. கடைத்தெருவில் மாமனைப் பார்க்கிறான். மாமா வெளிப்படையாகச் சொல்லி விடுகிறார். மாமன் மீது மரியாதை அதிகம். உறவு முறையாக அவன் பேசும்போது இன்னும் கொஞ்சம் பேச மாட்டாரா என்று தோன்றும்.அவன் ஊருக்கு வந்ததே அவர் பெண்ணைத் திருமணம் செய்து கொள்வதற்காகத்தான். ஆனால் கடைத்தெருவில் மாமாவைப் பார்த்தபோது அவர் பெண் வடிவை வேறு இடத்தில் திருமணம் செய்ய முடிக்கப் போகிறேன் என்று குறிப்பிடுகிறார். “இப்ப உனக்கு வேற இடம் பார்க்கணூம்..வடிவுக்கும் வேற இடம் அமைஞ்சிருக்கு..” என்று சாதாரணமாகப் பேசிவிடுகிறார். “உனக்கு வேற இடம் பார்க்க வேண்டும்,” என்று கூறும்போது முத்துக்கறுப்பன் அவனுடைய தகப்பனாரை நினைத்துக்கொள்கிறான். ஒருமாதம் லீவு முடிந்து காஞ்சிபுரம் திரும்பியதும், அலுவலக நண்பர்களிடம் மன்னிப்பு கோரினான். யாருக்கும் திருமண அழைப்பிதழ் அனுப்பவில்லை என்று. இங்கு முத்துக்கறுப்பன் பொய் சொல்கிறான். தனக்குத் திருமணம் நடந்து விட்டதாக. மனைவியை 3 மாதம் கழித்து அழைத்து வரப்போவதாகவும் கூறுகிறான். இந்தப் பொய் ஏன் கூறுகிறான் என்பது இந்தக் கதையில் ஆச்சரியமாகிறது. உண்மையில் அவன் நாடகமாடுகிறான். மனைவியை அழைத்து வரப்போவதால் தனி வீடு பார்க்க வேண்டுமென்று கூறி தனி வீடு பார்க்கிறான். அங்கு குடிபோகிறான். வீட்டுக்காரர்களிடமும் மனைவியை 3 மாதம் கழித்து அழைத்து வரப்போவதாகக் கூறுகிறான். இதைப் பொய்யாக முத்துக்கறுப்பன் நினைக்கவில்லை. இதனால் எந்தக் கவலையோ, பயமோ இல்லாதிருந்தான். அதை அமைதி என்பதைத் தவிர வேறு எப்படிச் சொல்ல முடியும் – அமைதியான ஒருவன் சொல்வது எப்படிப் பொய்யாகிவிட முடியும் என்றெல்லாம் முத்துக்கறுப்பன் குறித்து கதையாசிரியர் குறிப்பிடுகிறார். அவன் திருமணம் ஆகி மனைவியை அழைத்துக்கொண்டு வரப்போவதாகப் பொய்க் கூறியவன், அந்த வீட்டில் குடி வந்ததை, நிச்சிந்தையாக – எவர் துணையின்றியும் – மனக் கசப்பற்றும் அவன் தனது இல்லத்தைப் பரிபாலித்துக்கொண்டிருந்தான் என்று கதாசிரியர் வர்ணிக்கிறர். சில சமயங்களில் கைலாச நாதர் கோவில் பக்கமாக நடந்து செல்கையில் சினிமா பார்த்துக்கொண்டிருக்கும்போது ஏற்படும் உணர்வு முன்பு பஸ் பிரயாணத்தில் ஏற்பட்டதுபோல் அவனுக்குத் தோன்றியது என்றும் கூறுகிறார். இவையெல்லாம் அமைதியை இழக்காத சூழ்நிலையில் அவனை ஆழ்ந்திருக்கக் கூடும். இடையில் அவன் தயார் மறைவுக்காக ஊருக்குச் சென்றான். ஆறுதல் சொன்ன மனிதர்கள் பெரிய மனிதர்களாகத் தோன்றினார்கள். ஊர்ப்பெண்டுகள் தயாரின் கடைசி நாட்களை விவரித்து, மாமன் அவன் தயாரிடம் ஐயாயிரத்தை வாங்கிக் கொண்டதாகக் கூறுகிறார்கள். ஊரிலிருந்து திரும்பி வரும்போது மாமாவைப் பார்க்கிறான். தன் தோளில் போட்டு வளர்த்த தங்கையைப் பற்றி வானத்தைப் பார்த்தபடியே கூறுகிறார். மாமாவைப் பார்க்கும்போது கல்யாணம் நிச்சயமான வடிவையும் பார்க்கிறான். மாமாவிடம் ஐயாயிரம் கேட்கவில்லை. ஊருக்குத் திரும்பியவுடன் வீட்டுக்கார அம்மா அவனிடம் துக்கம் விசாரிக்கிறாள். அவளிடம் வீடு ஒழுகுவது பற்றிக் கூறுகிறான். சீக்கிரமாகப் பழுதுபார்க்கும்படி கேட்டுக்கொண்டான். திடுக்கிட்டு எழுந்தான் முத்துக்கறுப்பன். இரவுகள் எப்போதும் சாதாரணமாக இருந்து விடப் போவதில்லை என்கிறார் கதாசிரியர் இங்கு. அவன் வடிவு என்று முனகியிருக்கக் கூடும். இந்த இடத்தில் கதாசிரியர் ஒன்று குறிப்பிடுகிறார். தவம் கலைந்து விட்டாற்போல் மலைத்தான். தவம் செய்வதின் காரணம் அது கலையும்போதுதான் தெரியும் போலிருக்கிறது என்கிறார். “என்ன சார் இன்னும் வீட்டிலிருந்து வரவில்லையா?” என்று கேட்கிறார்கள் அலுவலகத்திலிருப்பவர்கள். “அழைத்து வருவதற்கு இன்னும் ஒரு மாதம் இருக்கிறதுüü என்கிறான் பதட்டப்படாமல். இங்குத் திரும்பவும் தவம் கலைந்து விடவில்லை என்று குறிப்பிடுகிறார் கதாசிரியர். நாள் குறிக்கப்பட்டதுபோல் முத்துக்கறுப்பன் நடமாடினான். அடைமழை பெய்த நாளில் சென்னைக்குப் போய்விட்டு இரவு நேரத்திலேயே திரும்பி வந்து விட்டான். வழக்கம்போல் எண்ணெய் குளியல் வாரத்திற்கு ஒரு முறை நடைபெறுகிறது. தெரு முனையில் உள்ள பிள்ளையார் கோயிலுக்கும் போகிறான். மாசக் கடைசியில் சென்னைக்கு முத்துக்கறுப்பனுக்கு மாற்றல் கிடைக்கிறது. அலுவலக நண்பர்களுக்கு ஆச்சரியமாக இருக்கிறது. தலைகீழாக நின்றாலும் கிடைக்காத மாற்றல் அவனுக்குக் கிடைத்ததைக் கேள்விப்பட்டதும் சிலருக்கு எரிச்சலாக இருந்தது. அலுவலகத்தில் எல்லோரிடமும் விடைபெற்றுக்கொண்டான். வீட்டிற்குத் திரும்பியவுடன் அவனைப் பார்க்க மாமா வந்திருந்தார். மாமாவிற்குப் பேச்சுத் தடுமாறியது. அவரிடம் பேசுவதற்கு ஒன்றுமில்லை. அவன் அமைதியாக இருந்தான். அவர் வராமலிருந்தாலும் அப்படியே இருந்திருப்பான். கடைசியில் இந்தக் கதையை முடித்திருக்கும் விதம் சிறப்பாக உள்ளது. வேள்விகள்தான் சிலசமயம் கூடங்களையே அழித்துவிடும். இது அப்படிப்பட்டதாகத் தெரியவில்லை. இங்குதான் கதாசிரியர் ஒன்றைக் குறிப்பிடுகிறார். ஆனால் ஊருக்குப் போவதோ – சென்னைக்குப் போவதோ – மாமாவை ரயிலேற்றி அனுப்புவதோ வீட்டைக்காலி பண்ணுவதோ ஆகிய எல்லாமே சுதந்திரமானவைதான். அற்புதமான சிவம்தான் என்று எண்ணியபோது தவம் கலைந்து விட்டது என்று முடிக்கிறார். இந்தக் கதையே மொத்தமே 5 பக்கங்கள்தான். 1986 கணையாழியில் இந்தக் கதை பிரசுரமாகியிருக்கிறது. இந்தக் கதையைப் படிக்கப் படிக்க முத்துக்கறுப்பனின் செயலே வேடிக்கையாக இருக்கிறது. மாமா மீது அவன் அன்பு கடைசி வரை இருக்கிறது. அம்மாவை ஏமாற்றி ரூ.5000த்தை வாங்கிய மாமாவிடம் அவன் கடைசி வரை கேட்கவில்லை. அவருடைய பெண்ணைத் திருமணம் செய்துகொள்ளத்தான் அவன் ஊருக்கு வந்தான். வேறு யாருக்கோ அவர் நிச்சயம் செய்து விட்டார். அதைப் பற்றியும் அவன் வருந்தவில்லை. அலுவலகத்தில் தனக்குத் திருமணம் நடந்ததுபோலவே சொல்கிறான். தனிவீடு பார்த்துத் தங்குகிறான் எதைப்பற்றியும் அவன் பெரிதாகக் கவலைப்படவில்லை. தவ வாழ்க்கையில் உள்ள ஒருவர்தான் இப்படி வாழ முடியும் என்று பூசலார் கதை குறிப்பிடுகிறது. எல்லாவற்றையும் ஒன்றாகப் பார்க்கிறான். திருமணம் நடக்காததைத் திருமணம் ஆனதாகச் சொல்வதையும் அதனால் பதட்டமடையாமல் இருப்பதையும் இந்தக் கதை விவரிக்கிறது. மா. அரங்கநாதனின் சிறப்பாகக் கூறப்பட வேண்டிய கதை இது. இந்தக் கதை எல்லாவற்றையும் அப்படி அப்படியே ஏற்றுக்கொள்ள வேண்டுமென்ற இருத்தலியல் தத்துவத்தைக் கூறுகிற கதையா? (திண்ணை இணைய இதழ் 21.02.2021 அன்று வந்துள்ளது)
