Category: கட்டுரை

நான் பெரிய மனிதர்களைப் பார்ப்பதில் சங்கடப்படுவேன். அவர்கள் முன் எப்படி நடந்துகொள்வது என்பது எனக்குத் தெரியாது. அதாவது சரியாக வராது. அதைவிட நான் போய் பார்க்க விரும்பாதது. சாமியார்களைப் பார்ப்பது.

அவர்கள் முன் நிற்பது எனக்கு சங்கடத்தைத் தரும். எதாவது சொல்லி விடுவார்களோ என்று யோசனை ஓடும்.

ஆனால் தீவிர இலக்கியவாதியான பிரமிள் சாமியார் பின்னால் போனது எனக்கு ஆச்சரியத்தை ஏற்படுத்தியது. பார்த்தால் இலக்கியத்தைப் பற்றி பேசுவார் என்றால், ஜே கிருஷ்ணமூர்த்தி, ஷீரிடி சாய்பாபா, ரமணர், யோகி ராம்சுரத் குமார் என்று பேசிக்கொண்டிருப்பார். எனக்கு ஆச்சரியமாக இருக்கும். பூக்கோ, தெரீதா என்றெல்லாம் பேசுவதை விட்டு, சாய்பாபா, ராம்சுரத் குமார் ஜே கிருஷ்ணமூர்த்தி என்று பேசுகிறாரே என்று தோன்றும்.

ஒருமுறை என்னை திருவண்ணாமலைக்கு அழைத்துக் கொண்டு போய்விட்டார். யோகி ராம்சுரத்குமாரைப் பார்க்கலாம் என்றார். அவருடன் போனதால் சாமியார் என்னைப் பார்த்து எதுவும் சொல்லிவிட மாட்டார் என்ற நம்பிக்கை இருந்தது. நான் வீட்டிலேயே கூட சொல்லாமால் விசிறி சாமியாரைப் பார்க்க பிரமிளுடன் சென்றேன்.

போகும் வழியெல்லாம் சாமியார்களைப் பற்றி நிறையா கதைகள் சொன்னார். கேட்க கேட்க ஆச்சரியமாக இருந்தது. சில சாமியார்கள் எல்லாம் கெட்ட வார்த்தை சொல்லி திட்டுவார்கள் என்று சொன்னார். ரொம்ப ஆச்சரியம். சாமியார்கள் எல்லாம் அப்படியெல்லாம் பேசுவார்களாவென்ற ஆச்சரியம்.

விசிறி சாமியார் முன் நாங்கள் போய் நின்றோம். எனக்கு எல்லாம் வித்தியாசமாக இருந்தது. இவ்வளவு எளிமையாக ஒரு சாமியார் தென்படுகிறாரே என்ற ஆச்சரியம். அவர் வீட்டு முன்னால் மாலைகள் எல்லாம் அழுக்கடைந்த நிலையில் சுவரில் தொங்கிக் கொண்டிருந்தன. மற்றப் படைப்பாளிகள் முன் சிம்ம சொப்பனமாக இருந்த பிரமிள், சாமியார் முன்னால் பவ்யமாவ இருந்தார். எனக்கு அதுவும் ஆச்சரியம். நாங்கள் உட்கார்ந்த பிறகு, (கால சுப்பிரமணியனும் வந்திருந்தார்) சாமியார் பிரமிள் முதுகில் இரண்டு மூன்று முறை தட்டினார். பின் தெய்வத்தின் குரல் புத்தகம் கொடுத்துப் படிக்கச் சொன்னார். ஏதோ ஒரு பக்கத்தை எடுத்து. அங்கு இருந்த சில மணி நேரங்கள் வித்தியாசமாக இருந்தன. விசிறி சாமியார் அழுக்கான உடை உடுத்தியிருந்தார். ஆனால் அவர் முகத்தில் தென்பட்ட தேஜஸ் ஆச்சரியமாக இருந்தது. விரல்களைச் சிமிட்டி ஜபம் செய்து கொண்டிருந்தார். அதைவிட ஆச்சரியம். சாமியார் சிகரெட் பிடித்துக்கொண்டிருந்தது. சிகரெட் தீர்ந்துபோனபிறகு பிரமிள் சிகரெட் வேண்டுமா என்று கேட்க, ஆமாம் என்றார் சாமியார். பிரமிள் என்னைப் பார்க்க, நான் உடனே பணத்தை எடுத்து சாமியாரிடம் நீட்டினேன். ஆனால் விசிறி சாமியார் என்னிடமிருந்து பணம் வாங்கிக்கொள்ள மறுத்துவிட்டார். நான் பிரமிளிடம் கொடுத்து அதை அங்குள்ள ஒரு பையனிடம் கொடுத்து சிகரெட் வாங்கிவரச் சொன்னார்.

இந்தச் சம்பவம் எனக்கு இன்னும் கூடப் புரியவிôல்லை. ஏன் என்னிடம் பணம் வாங்க விரும்பவில்லை என்ற கேள்வி என்னை அன்று முழுவதும் குடைந்து கொண்டிருந்தது. என் யோஜனைகளை சாமியார் மாற்றி விட்டார் என்று தோன்றியது. அதன் பின் நான் திரும்பவும் அங்கு போகவில்லை. ஆனால் பிரமிள் இரண்டு மூன்று தடவைகள் போயிருப்பார்.

பல வருடங்கள் கழித்து நான் ஒரு முறை குடும்பத்தோடு திருவண்ணாமலை சென்றபோது விசிறி சாமியாரைப் பார்க்கக் கூட முடியவில்லை. நான் பிரமிளுடன் பார்த்தபோது எளிய வீட்டில் இருந்தார். அதன் பின் எல்லாமே பெரிய மாற்றமாக மாறி விட்டது. விசிறி சாமியார் சைக்கிள் ஓட்டிக்கொண்டு வருவதுபோல் ஒருமுறை கனவு கண்டேன்.

ஏன் இதெல்லாம் எழுதுகிறேன் என்றால், விசிறி சாமியாரின் பிறந்தநாள் இன்று. ஒருமுறை .இதே பிறந்த தினம்போது பெரிய விழா எடுத்து சிலர் கொண்டாட முயற்சித்தார்கள். ஆனால் அவர் அந்த விழாவிற்குப் போகவில்லை. அந்த அளவிற்கு விளம்பரப் படுத்திக்கொள்ளாத எளிதில் புரிந்துகொள்ள முடியாத மகான் அவர். என்னோட பிறந்த நாளும் இன்று.

அஞ்சல் அட்டை எழுதுவோர் சங்கம் என்று பெயரை மாற்றிக்கொள்ளலாம். தபால் கார்டு சங்கம் என்று வேண்டாம். முகநூலில் ஒருவர் குறிப்பிட்டதுபோல.

நான் ஏன் இது குறித்தே எழுதுகிறேன் என்று யோசித்துப் பார்த்தேன். எனக்குப் பலர் அஞ்சல் அட்டை மூலம் எழுதியிருக்கிறார்கள். கோபிகிருஷ்ணன் என்ற எழுத்தாளர் பலருக்கு புத்தாண்டு வாழ்த்துகளை அஞ்சல் அட்டை மூலம் எளிமையாகத் தெரிவித்து விடுவார். ஒவ்வொரு ஆண்டும் எனக்கும் அவர் தெரிவிப்பதுண்டு.

ஒருவருக்கு ஏன் நாம்அஞ்சல் அட்டை மூலம் எதாவது எழுத வேண்டுமென்று தோன்றியது. முதலில் நாம் கணினியை அதிகமாகப் பயன்படுத்தி கையால் எழுதுவதே விட்டுவிட்டோம். நாம் எழுதிப் பழகுவதற்கு தபால் அட்டைகளைப் பயன்படுத்தலாம் என்றுதான் முதலில் நினைத்தேன்.

தபால் அலுவலகத்தில் போய் அஞ்சல் அட்டைகளை வாங்கும் வழக்கம் உள்ளவன் நான். ஆனால் அதைப் பயன்படுத்தியதில்லை. ஒரு இடத்தில் அடுக்கி அடுக்கி வைப்பேன். என் பத்திரிகைக்கு சந்தா அனுப்பும் படி முன்பெல்லாம் கார்டு மூலம் கேட்பேன். இப்போது ஏனோ அப்படியெல்லாம் கேட்பதில்லை.

இப்படி தபால் அட்டை வாங்கும் மோகம் என்னை விட்டு மறையவில்லை. ஒருநாள் திடீரென்று யோசித்துப் பார்த்தேன். யாருக்காவது கடிதம் எழுதினால் என்ன என்று. முதலில் 8 அஞ்சல் அட்டைகளில் 8 நண்பர்களுக்குக் கடிதங்கள் எழுதினேன். முதலில் யோசித்தேன் என்ன எழுதுவது. சிலர் எனக்குப் புத்தகங்களைப் படிக்க வாங்கிக்கொண்டு திருப்பி தரவில்லை. அவர்களை நேரில் பார்க்க சந்தர்ப்பம் கிடைப்பதில்லை. மேலும் போனில் பேசிக் கேட்கலாம். ஆனால் போனில் இது குறித்துப் பேச விருப்பமில்லை. அப்படியே போனில் பேசினாலும் அவர்கள் எடுக்காமல் இருக்கலாம். இந்த நிலையில்தான் அஞ்சல் அட்டை எனக்குப் பெரிதும் உதவும் என்று நினைத்துக்கூடப் பார்க்கவில்லை. மடமடவென்று இரண்டு மூன்று பேர்களுக்கு கார்டில் அவர்கள் எடுத்துச்சென்ற புத்தகங்களில் பெயர்களைக் குறிப்பிட்டு திருப்பித் தரும்படி கேட்டுக்கொண்டேன். இன்னும் ஒரு நண்பருக்கு விருட்சம் 103வது இதழை அனுப்பினேனே படித்தீர்களா என்று எழுதிக் கேட்டேன்.

நான் முதலில் 8 பேர்களுக்கு எழுதினேன். அடுத்தநாள் இன்னும் 10 பேர்களுக்கு அனுப்பினேன். மூன்றாவது நாள் 2 பேர்களுக்கு அனுப்பினேன். மொத்தம் 20 அஞ்சல் கடிதங்களை எழுதினேன்.

அஞ்சல் அட்டை நாம் விரும்புவதுபோல் இல்லை. அதில் ஒரு வரி எழுதலாம், 2 வரிகள் எழுதலாம். ஆனால் நான் கடிதம் முழுவதும் எழுதினேன். அப்படி எழுத எழுத எனக்கு ஆச்சரியமாக இருந்தது.

ஒரு நண்பருக்கு என்னுடைய புத்தகமான திறந்த புத்தகத்தைக் கொண்டு கொடுத்தேன். அவர் வீட்டிற்குப் போனபோது மாடிப்படிக்கட்டு போகுமிடத்தில் பாதை ஒரே மாதிரியாக இருக்கிறது என்று எண்ணி தடுமாறி விழுந்தேன். நான் புத்தகம் கொண்டு வருகிறேன் என்று முதல்நாள்தான் அவருக்கு எழுதியிருந்தேன். விழுந்தபிறகு இன்னொரு கடிதம் எழுதினேன்.
எல்லாம் எனக்கு வேடிக்கையாக இருந்தது.

நான் அனுப்பிய பல கடிதங்களை பலர் வந்தமாதிரியே காட்டிக்கொள்ளவில்லை. இதையும் நான் எதிர்பார்த்தேன். அலட்சியப் படுத்துவார்கள் என்று நினைத்தேன். அப்படியே நடந்தது. ஏன்என்றால் நானும் அப்படித்தான் இருந்திருக்கிறேன். பல அஞ்சல் அட்டைகளுக்கு பதிலே போட மாட்டேன். புத்தகம் கேட்டு எழுதினாலும் கண்டுகொள்ள மாட்டேன். அதேபோல்தான் என் நண்பர்களும் இருப்பார்கள் என்று எனக்குத் தோன்றுகிறது. இது தவறில்லை. ஆனால் நான் எழுதிய கடிதம் கிடைத்ததா என்ற சந்தேகம் எனக்கு எப்போதும் இருக்கும்.

அலுவலகத்தில் பணிபுரிந்து கொண்டிருந்தபோது என் மேலதிகாரிக்கு யாராவது திருமண அழைப்பிதழ் அனுப்பியிருந்தால், உடனே திருமணத்திற்கு வர முடியவில்லை. என் வாழ்த்துகளைத் தெரிவித்துக்கொள்கிறேன் என்று பதில் எழுதுவார். இது எவ்வளவு நல்ல பழக்கம் என்று இப்போது எனக்குத் தோன்றுகிறது. யாராவது எனக்கு அழைப்பிதழ் அனுப்பி நான் போகாவிட்டால் பதில் எழுதுகிற வழக்கம் எனக்கு இருந்ததில்லை. இப்போது நான் கடிதம் எழுதும்போது இதையெல்லாம் நாம் செய்திருக்க வேண்டுமென்று தோன்றுகிறது.

நான் எழுதிய கடிதங்களைப் படித்துவிட்டு என் நண்பர்கள் என்ன நினைத்துக்கொள்வார்கள் என்று யோசித்தபோது அவர்கள் நல்லவிதமான நினைத்துக்கொள்ள மாட்டார்கள் என்றுதான் தோன்றுகிறது. ஏதோ மறை கழன்று போய்விட்டது என்று கூட யோசித்துப் பார்ப்பார்கள்.

ஆனால் மனந்திறந்து அஞ்சல்அட்டையில் எழுதுவது தனி கலை.

வரும் புத்தகக் கண்காட்சியை ஒட்டி அடியேனும் புத்தகங்கள் தயாரித்துக் கொண்டிருக்கிறேன். டிசம்பர் மாதம் முதற்கொண்டு ஒரே பிரச்கினை. எனக்கு ஒரு சில நண்பர்கள் உதவி செய்கிறார்கள். ஆனாலும் நான் எல்லாவற்றையும் முடிக்க வேண்டும். எப்படியாவது ஐந்தாறு புத்தகங்களாவது கொண்டு வந்துவிடுவேன் என்ற நம்பிக்கை இருக்கிறது. இந்தச் சமயத்தில்தான் அச்சடிப்பவர்களுக்கு போன் பேசினால் போனையே எடுக்க மாட்டார்கள். அதற்குமுன் நம் முன் கண்ணில் அநாவசியமாகத் தடடுப்படுபவர்கள் இப்போது இந்தத் தருணத்தில் ஏன் என்று கேட்காமல் ஓட்டமாய் ஓடிவிடுவார்கள். இது உலக நியதி.

நான் கிட்டத்தட்ட 30 ஆண்டுகளாகப் புத்தகங்கள் தயாரிப்பதும் விருட்சம் என்ற பத்திரிகையும் நடத்துபவனாக இருக்கிறேன். 100 இதழ்களுக்கு மேல் சமாளித்துக்கொண்டு விருட்சம் கொண்டு வந்துவிட்டேன். அதேபோல் புத்தகங்கள் 70க்கும் மேல் கொண்டு வந்துவிட்டேன். 100 வரை கொண்டு வர வேண்டுமென்று விரும்புகிறேன்.

கடந்த சில ஆண்டுகளுக்குமுன் 300 பிரதிகளுக்குக் கீழ் புத்தகங்கள் அச்சடித்து, விற்க முடியாமல் வைத்துக்கொண்டிருக்கிறேன். இப்போதுதான் ஒரு தெளிவு என்னிடம் பிறந்திருக்கிறது. என்ன தெளிவு என்றால் மிகக் குறைந்த பிரதிகளே அச்சடி என்று. என் குருநாதர் நகுலன்தான் இதற்கெல்லாம் மூல காரணம்.

அவர் புத்தகம் எதாவது கொண்டு வந்தால் போதும் முப்பது என்பார். அவருடைய நண்பர்கள் எல்லோருக்கும் ஒவ்வொன்று கொடுத்துவிட்டுப் பேசாமல் இருக்கலாம் என்பார். நானும் 30 என்று இப்போது சொல்ல ஆரம்பித்து விட்டேன்.

பல ஆண்டுகளுக்கு முன்னால் நான் இரண்டு முக்கிய கவிதைத் தொகுதிகளைக் கொண்டு வந்தேன். ஒன்று நகுலனின் ‘இரு நீண்ட கவிதைகள்’ என்ற புத்தகம. இன்னொன்று உமாபதியின் ‘வெளியிலிருந்து வந்தவன்,’ என்ற கவிதைத் தொகுதி.

இந்த இரு தொகுதிகளையும் புத்தகக் கண்காட்சியில் உள்ள எல்லாக் கடைகளிலும் கொண்டு போய் விற்கக் கொடுத்தேன். அந்த ஆண்டு போல் சோதனையான ஆண்டு புத்தகக் கண்காட்சிக்கு ஏற்பட்டிருக்கக் கூடாது. மின் கசிவு ஏற்பட்டு சில ஸ்டால்கள் பற்றிக்கொண்டு எரியா ஆரம்பித்துவிட்டன. அதில் நான் புத்தகம் கொடுத்த ஸ்டால்களும் அடங்கும். என் புத்தகப் பிரதிகள் விற்காமலே எரிந்து விட்டன.

நான் இன்னும் சில ஸ்டால்களில் விற்பனைக்குக் கொடுத்தப் புத்தகங்களை இன்முகத்துடன் திருப்பிக் கொடுத்துவிட்டார்கள். ஒரு பிரதி கூட விற்கவில்லை. எனக்கு இது பெரிய அதிர்ச்சி.

நாம் ஏதோ கற்பனை செய்கிறேன். நான் கொண்டுவரும் புத்தகங்கள் எல்லாம் விற்றுவிடும் என்றுதான். ஆனால் வாங்குபவர்கள் வேண்டுமே? ஒரு புத்தகம் அல்லது பத்திரிகைக் கொண்டு வர சரஸ்வதியின் கடாட்சம் வேண்டுமே? ஆனால் வாங்குபவர்கள் பலர் சரஸ்வதி வேண்டாம் வேண்டாம் என்று துரத்திவிடுகிறார்களே? லட்சுமிதான் வேண்டும் வேண்டும் என்கிறார்கள்.

அதேபோல் இன்னொரு காட்சி. க்ரோம்பேட்டை ரயில்வே நிலையம். அங்குள்ள புத்தக ஸ்டால். அவரிடம் நவீன விருட்சம் இதழ்கனின் பிரதிகள் ஐந்தை விற்பனைக்குக் கொடுத்துவிட்டுப் போகிறேன். அடுத்த இதழ் விருட்சம் கொண்டு வர பாடாய்படுகிறேன். ஏன் கடைக்காரருக்கே நான் அடுத்த இதழ் கொண்டு வரும்போது என் முகம் மறந்திருக்கும். அவர் கொடுக்க வேண்டியது ஐந்து பிரதிகள் விற்று பணம் தருவது. அதாவது ரூ.100ல் கமிஷன் போக ரூ.70 மட்டும்தான். அல்லது ரூ.60 மட்டும்தான். அதைக் கொடுக்க அந்த மனிதர் பாடாய்ப் படுத்தி விடுவார். 103வது இதழ் கொண்டு போய் அவர் முன்னால் நிற்கிறேன். அவர் பணம் கொடுக்காமல் துரத்தியே விட்டார். அதாவது சரஸ்தியை ஓட ஓட விரட்டுகிறார். அதாவது பத்திரிகையை – சரஸ்வதியை – விற்று லட்சுமி வேண்டும். ஆனால் சரஸ்வதியைக் கொடுத்த என்னை ஒன்றுமில்லாமல் துரத்தி விடுகிறார். இதே மாதிரி வீடு நிறைய சரஸ்வதியாகிய புத்தகங்களை வைத்துக்கொண்டிருக்கும் நான், லட்சுமி கிடைப்பாளா என்று பார்த்தால் கண்ணில் லட்சுமி படாமல் ஓடி ஓடி ஒளிந்து கொள்கிறாள்.

இந்தத் தருணத்தில் இரு நீண்ட கவிதைத் தொகுதியில் நகுலன் எழுதிய ஒரு கவிதை. புத்தகப் பின் அட்டையில் பிரசுரம் ஆகி உள்ளது. அக் கவிதை இதுதான்.

‘மாமுனி பரமஹம்ஸன்
அவன் மாபெரும் சீடன்
சொன்னான்
üüமாயை என்பது
மன்பதையனுபவம்ýý
மாயை யென்னெழுத்து
மாமாயை
என் வாழ்வு
என்றாலுமென்ன
இது வென்னூல்
இதுவென் பெயர்
இது வென்னெழுத்துý

இக் கவிதையைப் படிக்கும்போது சரஸ்வதியே நம்மிடம் இருக்கட்டும். லட்சுமி வேண்டாமென்று சொல்லத் தோன்றுகிறது.

தபால் கார்டு மூலம் நாம் ஒரு சங்கத்தை ஆரம்பிக்கலாமென்று தோன்றுகிறது. இதன் முக்கியக் குறிக்கோள்கள் கீழ் வருமாறு.

1. நாம் ஒருவரை ஒருவர் சந்திக்கக் கூடாது
2. கார்டில் மட்டும்தான் நாம் தொடர்பு கொள்ள வேண்டும். இன்லென்ட் கடிதம் கிடையாது. கவரில் எழுதி அனுப்புவது கிடையாது.
3. போனில் பேசக்கூடாது
4. இ மெயிலில் எதுவும் அனுப்பக்கூடாது
5. கார்டு மூலம் நாம் ஒருவரை ஒருவர் சாடக் கூடாது
6. ஒரு கார்டில் எதுவேண்டுமானாலும் எழுதலாம்
7. கையெழுத்துப் புரியும்படி எழுத லேண்டும்
8. முக்கியமாக அரசியல் பற்றி எழுதக் கூடாது.
9. தமிழ் மொழியில் எழுதுவது சாலச் சிறந்தது. ஆங்கிலத்திலும் எழுதலாம்.
உங்கள் அறிவுச் செல்வத்தை கார்டு மூலம் தெரியப்படுத்துங்கள். ஆனால் உங்கள் துயரங்களை பயங்களை வெளிப்படுத்தாதீர்கள்.
நீங்களும் உங்கள் கருத்துக்களைத் தெரிவிக்க வேண்டுகிறேன். உங்கள் முதல் கார்டை என் முகவரிக்கு அனுப்பும்படிக் கேட்டுக் கொள்கிறேன்.
என் முகவரி : அழகியசிங்கர்
சீத்தாலட்சுமி அபார்ட்மெண்ட்ஸ்
7 ராகவன் காலனி
மேற்கு மாம்பலம்
சென்னை 600 033

எங்கள் வீட்டுக் கூடத்தில் ஒரு பெரிய பஞ்சமுக ஆஞ்சிநேயர் படம் உள்ளது. பெரிய படம். அவரிடம் மண்டிப்போட்டு வேண்டிக்கொண்டேன். நான் இனிமேல் புத்தகங்களை வாங்காமல் இருக்க வேண்டுமென்று. இரண்டு பிரச்சினைகளில் நான் மாட்டிக்கொண்டு தவிக்கிறேன். ஒன்று புத்தகங்களை வாங்காமல் இருக்க என்னால் முடியவில்லை. இரண்டாவது பிரச்சினை அப்படி வாங்குகிறப் புத்தகங்களைப் படிக்கவே முடிவதில்லை.

எங்கள் வீட்டில் உள்ளவர்கள் வன்முறைக்கு ஆளாகி விடுவார்கள் என்று பயப்பட வேண்டி உள்ளது. நான் வாங்கிக் குவிக்கும் புத்தகங்களைப் பார்த்து ஒரு பெரிய பிரளயமே வீட்டில் வெடிக்கப்போவதாக நினைக்கிறேன். அதனால்தான் பஞ்சமுக ஆஞ்சிநேயரை வணங்குகிறேன்.

எங்கள் மாம்பல பகுதியில் பலர் திடீர் திடீரென்று வீடுகளைக் காலி செய்துகொண்டு போய்விடுகிறார்கள். இன்னும் சிலர் இருக்கிற வீட்டைவிட்டு சின்ன வீட்டிற்குப் போய்விடுகிறார்கள். ஒரு குடும்பத்தில் புத்தகம் படிப்பவர் ஒருவர் நோய்வாய்பட்டு இல்லாமல் போகும் சூழ்நிலையில் அவர் வைத்துவிட்டுப் போன புத்தகங்களை ஒழித்துக் கட்ட முயற்சி செய்கிறார்கள். அவர்கள் அவ்வாறு செய்வதற்கு பழையப் பேப்பர்களை வாங்குபவர்கள் உதவி செய்கிறார்கள்.

ஒரு கிலோ புத்தகத்திற்கு ரூ.7 கடைக்காரர்கள் கொடுக்கிறார்கள். புத்தகங்களை வைத்துக்கொண்டு தடுமாறும் மேலே குறிப்பிட்டவர்கள் ஏதோ கிடைக்கட்டும் என்று கேவலமான விவைக்கு அதிகமாகப் பணம் செலவழித்து வாங்கியப் புத்தகங்களை கொடுத்து விடுகிறார்கள். உண்மையில் பாதுகாக்கப் பட வேண்டிய புத்தகங்களையும் கொடுத்து விடுகிறார்கள்.

இதைத் தடுக்க நினைத்து நான் மாம்பலம் டைம்ஸ் என்ற பத்திரிகையில் விளம்பரம் கொடுத்தேன். என் விளம்பரத்தைப் படித்து யாரும் பெரிய அளவில் புத்தகங்களை விற்க வரவில்லை. என்னிடம் வந்திருந்தால் ஒரு நியாயமான விலைக்கு அந்தப் புத்தகங்களை வாங்கியிருப்பேன். அதனால் வேற வழி இல்லாமல் நானும் பேப்பர் கடைகளுக்குச் சென்று புத்தகங்களைச் சேகரிக்கும்படி ஆகி விடுகிறது.

அவர்கள் நம்மிடம் வாங்கும் புத்தகங்கள் கிலோ ரூ.7 ஆனால் அப் புத்தகங்களை நம்மிடம் விற்கும்போது கிலோ ரூ.100. இன்னும் சிலர் புத்தகங்களைப் பார்த்து ஒரு புத்தகத்திற்குப் பாதி விலை கேட்பார்கள். பின் இன்னும் விஷயம் தெரிந்துகொண்டு அப் புத்தகம் இப்போது அச்சடித்திருந்தால் என்ன விலை ஆகுமோ அந்த விலையில் பாதி பணம் கேட்பார்கள். மிரட்டுவார்கள். வாங்காவிட்டால் போ என்பார்கள். அப்படித்தான் நான் கோவிந்தன் தெருவில் உள்ள ஒரு கடைக்குச் சென்று புத்தகம் வாங்கப் பேரம் பேசினேன். அந்தக் கடைக்காரன் தாறுமாறாக விலை சொன்னான். நானும் விடவில்லை. üüநீங்கள் கிலோ ஏழு ரூபாய்க்குப் புத்தகங்களை வாங்கிக்கொண்டு, அந்நியாயமாய் விலை சொல்கிறீர்களே,ýý என்றேன். வந்தது வினை. அடுத்த முறை அந்தக் கடைக்காரனை நான் திரும்பவும் பார்த்தபோது, புத்தகங்கள் இல்லை போய்வா என்று துரத்திவிட்டான். நான் அந்தக் கடைக்காரனிடம் பேசிக்கொண்டிருந்த போது ஒரு இளைஞன் நிறையாப் புத்தகங்களை எடுத்துக்கொண்டு வந்து கடையில் போட வந்தான். நான் அவனைத் துரத்திவிட்டேன். üüஏன் புத்தகங்களைப் போடுகிறீர்கள்? குறைவாகப் பணம் கொடுப்பார்கள்,ýý என்றேன். புத்தகத்தின் அருமை தெரிந்த என் மாதிரி ஒருவனை அவர்களுக்குத் தெரியவில்லையே என்று கவலைப்பட்டேன்.

உங்களுக்கு என்னிடம் ஒரு கேள்வி கேட்கத் தோன்றும். üநீங்கள் எதுமாதிரியான புத்தகங்களை வாங்குகிறீர்கள்..ý என்று. படிக்க உகந்தப் புத்தகங்களைத்தான் வாங்குகிறேன். சிலசமயம் எதிர்பாராமல் நல்ல புத்தகங்களும் கிடைத்து விடுகின்றன. அதுமாதிரி புத்தகங்களை புதையல் மாதிரி எடுத்து வைத்துக்கொள்கிறேன். ஆனால் ஒரு உண்மையைச் சொல்கிறேன். என்னால் எல்லாவற்றையும் படிக்க முடிவதில்லை.

அது என் குற்றம்தான். புத்தகங்கள் மீது உள்ள குற்றமல்ல. என்னுடைய இந்தப் பலவீனத்தை வீட்டுள்ளவர்கள் நன்றாகப் புரிந்து கொண்டு விட்டார்கள். அதனால் மண்டிப் போட்டுக்கொண்டு பஞ்சமுக ஆஞ்சிநேயர் முன் அமர்ந்திருந்து கண்மூடி வேண்டிக்கொண்டேன்.

“பேப்பர் கடைகள், பிளாட்பாரங்களில் காணும் புத்தகங்களை வாங்காமல் இருக்க அருள் புரியுங்கள்,” என்று வேண்டிக்கொண்டேன்.

ஆஞ்சிநேயர் என்னிடம் ஒன்றும் சொல்லவில்லை.

“என்ன நான் வேண்டிக்கொண்டிருக்கிறேன்..பதிலே காணோமே?” என்றேன் ஆஞ்சிநேயரைப் பார்த்து.

அவர் பதில் பேசாமல் புன்னகைப் புரிவதுபோல் தோன்றியது.

பக்கத்தில் என் மனைவி உட்கார்ந்திருந்தாள். அவள் ஆஞ்சிநேயரிடம், “இவர் புத்தகங்களே வாங்கவும் கூடாது, படிக்கவும் கூடாது,” என்று வேண்டிக்கொண்டாள்.

நான் உடனே, “இவள் டிவியில் அழுகிற சீரியல்களைப் பார்க்கக் கூடாது,” என்று வேண்டிக்கொண்டேன்.

ஆஞ்சிநேயர் ஒன்றும் சொல்லவில்லை. ஆனால் லேசாக சிரிப்பதுபோல் தோன்றியது.

“ஆஞ்சிநேயரே நீங்கள் பேச மாட்டீரா?”

கொஞ்ச நேரம் கழித்து ஆஞ்சிநேயர் குரல் கொடுத்தார்.

“நீ புத்தகம் வாங்கு,”

என்னால் நம்ப முடியாமல், “எங்கே வாங்குவது?” என்று ஆச்சரியத்துடன் கேட்டேன்.

“எந்த இடத்தில் புத்தகம் உன் கண்ணில் படுகிறதோ அங்கேல்லாம் வாங்கு..”
“நிஜமாகவா சொல்கிறீர்..என் மனைவி காதில் விழப்போகிறது..”

“இன்று புத்தகம் வாங்குபவரும் இல்லை, படிப்பவரும் இல்லை. ஆனால் நீ புத்தகம் வாங்குவதற்கு துடியாய்த் துடிக்கிறாய். அதனால் என் அருள் எப்போதும் உனக்கு உண்டு, நீ புத்தகம் வாங்கு.”

“ஆனால் வாங்குகிற புத்தகத்தைப் படிக்க முடியவில்லையே?”

“நீ படிக்காமல் இல்லை. அதை இன்னும் கொஞ்சம் வேகப்படுத்த வேண்டும். நேற்று பேப்பர் கடையில் ‘தம்மபதம்; என்ற புத்தகம் வாங்கினேயே அது அற்புதமான புத்தகம்.

“நீங்கள் வேற..அந்தப் புத்தகக் கடையில் மூன்றரை கிலோ புத்தகங்கள் வாங்கினேன். அப் புத்தகங்களின் ஒன்றுதான் தம்மபதம். ஆனால் மற்றப் புத்தகங்கள் திருட்டுப் புத்தகங்கள்,”

“எப்படி சொல்கிறாய்?”

“எல்லாப் புத்தகங்களிலும் நூல் நிலைய முத்திரை இருக்கிறது. யாரோ நூல் நிலையத்திலிருந்து திருடிய புத்தகங்களை கடையில் போட்டுள்ளார்கள்.”

“உருப்படுவார்களா அவர்கள். படிப்பதற்காக நூல் நிலையத்தில் உள்ள புத்தகங்களையா திருடுவார்கள்.. ஒரு புத்தகம் எத்தனைப் பேர்களிடம் போய் என்னன்ன மாற்றங்களை உண்டாக்கும்..அந்த அறிவு செல்வத்தை பேப்பர் கடையில் போட்டு கேவலாமாக மாறி உள்ளார்களே..”

“அந்த அரசாங்க லேபிள்களைப் பார்க்கும்போது நான்தான் புத்தகங்களைத் திருடி விட்டதுபோல் குற்ற உணர்ச்சி ஏற்படுகிறது..”

“நீ அதுமாதிரியான புத்தகங்களை வாங்காதே..அப்படியே வாங்கினாலும் திரும்பவும் நூல்நிலையத்தில் சேர்ப்பித்து விடு..”

“என்னை திருடனென்று நினைத்து விடுவார்கள்..”

“அப்படி நினைக்க மாட்டார்கள். ”

“சரி, நான் புத்தகங்கள் அதிகம் படிக்க உங்கள் அருள் வேண்டும். இன்னொன்றும் சொல்கிறேன். நான் படிக்கிற புத்தகங்கள் ஞாபகத்தில் கொஞ்ச காலமாவது இருக்க வேண்டும,”

“புத்தகம் படித்தவுடன் அதைப் பற்றி குறிப்பெடுத்து விட்டு எழுதாமல் இருக்காதே…புத்தகம் படிக்கும் முன் உன் குருநாதரை நினைக்காமல் இருக்காதே,”

“குரு நாதரா..யாரது?”

“க நா சு தான் உன் குருநாதர். அவரை நினைத்துப் புத்தகங்களைப் படிக்க ஆரம்பி…வேகமாக எல்லாப் புத்தகங்களையும் படித்து முடித்து விடுவாய்..”
கையில் தம்மபதம் புத்தகத்தை எடுத்து வைத்துக்கொண்டு நான் ஆஞ்சநேயரைப் பார்த்துச் சிரித்தேன்.

ஒரு எழுத்தாளரைப் பற்றி யாராவது எதாவது ஒன்று சொல்ல வேண்டுமென்றால், அவர் எதாவது பரிசு பெற்றிருக்க வேண்டும். இல்லாவிட்டால் மரணம் அடைந்திருக்க வேண்டும். சமீபத்தில் பரிசுப்பெற்ற சிறுகதைத் தொகுதி ஒன்று 5000 பிரதிகள்மேல் விற்றதற்குக். காரணம், அவர் சாகித்திய அக்காதெமி விருதையும், விஷ்ணுபுர விருதையும் ஒரு சேரப் பெற்றதால்.
வித்தியாசமான பல புதினங்களையும், சிறுகதைகளையும், கட்டுரைகளையும் எழுதிக் குவித்த எம் ஜி சுரேஷ் என்ற எழுத்தாளர் சிங்கப்பூரில் அவர் பெண் வீட்டில் மரணம் அடைந்து விட்டார். அவருக்கு இன்னும் அதிகமாக எழுத வேண்டுமென்ற தணியாத தாகம் உண்டு. அவர் கடைசியாக எழுதிய நாவல் தந்திர வாக்கியம். அ சஞயஅக ஐச ஊதஅஎஙஉசபந என்று இந் நாவலைப் பற்றி சுரேஷ் எழுதியிருப்பார். அதேபோல் 37 என்ற நாவலில் பல குரல்களில் ஒரு அறிவியல் புனைகதை என்று எழுதியிருப்பார். சிலந்தி என்ற நாவலை ஒரு துப்பறியும் கதையாக எழுதியிருப்பார். கனவுலக வாசியின் ஒரு நனவுக் குறிப்புகள் என்ற சிறுகதைத் தொகுப்பும் கொண்டு வந்திருக்கிறார்.
சுரேஷ் ஒரு வித்தியாசமான எழுத்தாளர். சாதாரணமாக யோசிக்காமல் அசாதாரணமாக யோசித்து கதை எழுதுபவர். கோட்பாடு ரீதியாக சிந்திக்கவும் எழுதவும் தெரிந்தவர்.
இவருடைய பின் நவினத்துவம் என்றால் என்ன? என்ற புத்தகம் முக்கியமானது.
கோட்டபாடு ரீதியாக சிந்தித்த சுரேஷ், தனியாகத்தான் இயங்கி உள்ளார். அவர் யாருடனும் கூட்டு சேரவில்லை என்றே தோன்றுகிறது. அவர் எழுத்துக்களை திரும்பவும் எடுத்து தூசித் தட்டும்போதுதான் ஒரு அற்புதமான மனிதரை இழந்துவிட்டோம் என்று தோன்றுகிறது.
எப்போதும் தன்னைப் பற்றி பெருமை அடித்துக்கொள்ளத் தெரியாதவர் சுரேஷ். ஆனால் அவர் சாதனைகளை நாம் உற்று நோக்கினால், பெருமை அடித்துக்கொள்ள வேண்டிய எத்தனையோ விஷயங்கள் அவரிடம் இருப்பதாகவே எனக்குத் தோன்றுகிறது.
அவர் கடைசியாக எழுதிய தந்திர வாக்கியம் என்ற நாவலைக் குறித்துப் பேசுவதற்கு எனக்கு ஒரு சந்தர்ப்பம் கிடைத்தது. வெகு ஆண்டு கழித்து அப்போதுதான் ‘சுரேஷை திரும்பவும் சந்திக்கிறேன். அதே சிரித்த முகம், மெலிதான பேச்சு.’ யாரையும் அவர் கோபப்படும்படி பேசி நான் பார்த்ததில்லை. அவர் நாவலைக் குறித்து பேசியதை அவர் கேட்டுக் கொண்டிருந்தார். ஒன்றும் சொல்லவில்லை.
கோட்பாடு ரீதியாக சிந்திக்கத் தெரிந்தவர் என்றாலும் யாருடனும் அவர் ஒன்ற மாட்டார். தன் போக்கிலேயே எல்லாவற்றையும் சொல்லிக் கொண்டு போவார். பின் நவீநனத்துவம் என்றால் என்ன என்பது அவருடைய முக்கியமான புத்தகம். அந்தப் புத்தகத்தில் அமைப்பியல் என்றால் என்ன, பின் அமைப்பியல் என்றால் என்ன என்பதையெல்லாம் சுலபமாகப் படிப்பவருக்குப் புரியும்படி விளக்கிக் கொண்டு போவார். யார் வேண்டுமானாலும் அந்தப் புத்தகத்தைப் படித்துப் பலவற்றைப் புரிந்து கொண்டுவிட முடியும்.
கோட்பாடு ரீதியாக சிந்திப்பவர்கள் எல்லோரும் படிப்பவர்களை ஒரு குழப்பு குழப்புவார்கள். ஆனால் சுரேஷ் வேற விதம். அவர் அதிகம் படித்தவர். ‘அடலாண்டிஸ் மனிதன்,’ என்ற நாவல் மூலமாகத்தான் அவரைப் பற்றி எல்லோரும் பேச ஆரம்பித்தார்கள்.
எம் ஜி சுரேஷ் அவருடைய கட்டுரைத் தொகுப்பில் ‘அடலாண்டிஸ் மனிதன்’ என்ற நாவலை எழுத என்ன முயற்சி செய்துள்ளார் என்பதை இப்படிக் குறிப்பிடுகிறார்:
“மீண்டும் மீண்டும் வாசிக்கப்பட வேண்டுமென்றால், எளிமையான நடையில் சரளமாக எழுதப்பட வேண்டும் என்று தோன்றியது. எனவே, எளிய நடையில் எழுதினேன். அப்போதுதான் வாசகனால் சலிப்படையாமல் வாசிக்க முடியும். ஆல்பெர் காம்யூ வெகுஜனப் பத்திரிகைக்கான எளிய நடையில்தான் அந்நியன் போன்ற நாவல்களை எழுதினார் என்று பிரெஞ்ச் அறிந்த நண்பர்கள் முலம் அறிந்திருக்கிறேன். அந்த நடையில் எழுதியே அவரால் சர்வதேச அங்கீகாரம் பெறக்கூடிய அளவுக்கு உலகத்தரமான இலக்கிய அந்தஸ்தைப் பெற முடிந்தது. ஆதலால் இந்த எளிய நடை இந் நாவலின் இலக்கிய மதிப்பை நீர்த்துப் போகச் செய்யாது என்று நம்பினேன்.” என்று விவரித்துக் கொண்டு போகிறார்.
உண்மையில் ‘அடலாண்டிஸ் மனிதன்’ நாவல் வந்தபோது சில மாதங்கள் யாரும் இதைக் கண்டுகொள்ளவில்லை. அதன் பிறகு இந்த நாவலுக்கு பெரிய வரவேற்பு இருந்தது என்று குறிப்பிடுகிறார்.
இந்தக் கட்டுரையை எழுதும்போது திரும்பவும் இந்த நாவலை நான் படிக்க வேண்டுமென்று நினைக்கிறேன். தன்னுடைய கட்டுரை ஒன்றில் நான் சொன்ன விஷயத்தை சுரேஷ் இவ்வாறு பதிவு செய்திருக்கிறார்.
இந் நாவலை நகுலனின் நாவலோடு ஒப்பிடலாம் என்று நான் நவீன விருட்சத்தில் எழுதியிருப்பதாக குறிப்பிட்டுள்ளார்.
சுரேஷ் பற்றி குறிப்பிடும்போது அவர் பல முயற்சிகளை தன் எழுத்தின் முலம் கொண்டு வந்துள்ளார்.
‘அரூபங்களாகக் கைகோர்த்துக் கனவுகளுடன் அலையும் என் முன்னோடிகளான ‘போர்ஹேவும், கோஸின்ஸ்கியும்’ என் முதுகுக்குப் பின்னால் நின்று மௌனமாக நான் எழுதுவதைக் கவனிக்கிறார்கள். மீசை மழிக்கப்பட்ட அந்த முகங்களில் புன்னகை அரும்புகிறது.
ஆனால், என் கையோ தொடர்ந்து எழுதிச் செல்கிறது.. என்கிறார் பரவசத்துடன்.’
‘தந்திர வாக்கியம்’ என்ற நாவலைப் படித்துவிட்டு நான் சில குறிப்புகளை எழுதியிருக்கிறேன். அதை இங்கே குறிப்பிட விரும்புகிறேன்.
‘தந்திர வாக்கியம்’ என்ற நாவலும் துண்டாடப்பட்ட விவரணைகளைக் கொண்ட நாவல்தான்.
இந் நாவலில் இரண்டு விதமான வாழ்க்கை முறையைக் கொண்டு வருகிறார். ஒன்று தற்கால வாழ்க்கை முறை. இன்னொன்று புத்தர் வாழ்ந்த கால வாழ்க்கை முறை. ஐடி துறையில் படுகிறபாட்டை ரொம்ப சுலபமாக சுரேஷ் விவரித்துக்கொண்டு போகிறார். நிகண்டன் என்பதுதான் நிக்கியின் நிஜமான பெயர். அப்பா ஜெயராமனுக்கும், இருளாயிக்கும் பிறந்த பையன்.
இருட்டு ஒரு தருணம். வெளிச்சமும் ஒரு தருணம். இது ஒரு நிகழ்ச்சி. மாறி மாறி நடக்கிறது என்கிறார் எம்.ஜி சுரேஷ். இந் நாவலைப் படிப்பது கூட ஒரு நல்ல தருணம் என்று எனக்குத் தோன்றுகிறது.
இந் நாவலைப் படிக்கக் கொடுத்து என்னை மதித்து என் அபிப்பிராயங்களைக் கேட்ட சுரேஷ் உயிரோடு இல்லை என்பதை ஏற்றுக்கொள்ள என் மனது தயங்குகிறது. ஆனால் அவர் உண்மையில் அவர் எழுத்துக்களில் வாழ்ந்துகொண்டுதான் இருக்கிறார்.
(மலைகள்.காம்மிற்காக எழுதப்பட்ட கட்டுரை இது)

1. எப்படி கவிதையைப் புரிந்து கொள்வது?
மனதால்தான் புரிந்துகொள்ள முடியும்

2. ஒரு கவிதையை கவிதையா என்பது எப்படித் தெரிந்து கொள்வது?
கவிதையைப் படித்துப் புரிந்துகொள்வதுதான் ஒரே வழி. கவிதையைப் படிக்கப் படிக்க மனம் பக்குவம் அடையும். மனம் பக்கவமடைந்தால் கவிதையும் புரியும்.

3. ஒரு கவிதை சரியில்லை அல்லது சரி என்று எளிதாக சொல்லிவிடலாமா?
சொல்லி விடலாம்.

4. ஆனால் சரியில்லாத கவிதை என்று எதுவுமில்லை இல்லையா?
சரியில்லாத கவிதை என்று எதுவும் இல்லை. படிக்கிற மனதிற்கு கவிதை எப்படி ஏற்றுக்கொள்ளப் படுகிறது என்பதுதான் முக்கியம்.

5. கவிதை நூலிற்குப் பரிசு கொடுப்பது பற்றி என்ன சொல்ல விரும்புகிறீர்கள்?
ஒரே ஒரு புத்தகத்திற்குத்தான் பரிசு கொடுக்க முடியும். அப்படித் தேர்ந்தெடுக்கப்படுகிற புத்தகம் எந்த அளவிற்கு மற்ற கவிதைப் புத்தகங்களை விட சிறப்பாக இருக்க முடியும் என்று கண்டுபிடிப்பது சிரமம்.

6. ஏன் கவிதைப் புத்தகங்கள் விற்க முடியவில்லை?
ஏகப்பட்ட கவிதை புத்தகங்கள் வெளிவருவதால், எந்தப் புத்தகம் வாங்கி வைத்துக்கொள்வது என்பதில் குழப்பம் ஏற்படுகிறது.

7. கவிதையைப் படிப்பதால் படிப்பவருக்கு என்ன கிடைக்கிறது
கவிதைப் படிப்பதால் மனம் தெளிவடையும். சஞ்சலம் நிறைந்த மனநிலையில் கவிதையை வாசித்தால், சஞ்சலம் நீங்கி குதூகலம் ஏற்படும்.

8. பலர் கவிதைகளில் சோகம் அதிகமாக இருக்கிறதே?
சோகத்திலிருந்து விடுபட சோகக் கவிதைகள் அவர்களுக்குப் பயன்படும். ஆனால் படிப்பவர்களுக்கு அந்தச் சோகக் கவிதைகள் மேலும் சோகத்தை ஏற்படுத்தும்.

9. கவிதைக்குள் இருப்பவன் யார்? கவிதையிலிருந்து வெளிவருபவன் யார்?
கவிதைக்குள் இருப்பவன் உன்னதமான மனிதன். கவிதைக்கு வெளியில் இருப்பவன் சாதாரண அற்ப மனிதன்.

10. நீங்கள் தேடுவது கவிதை மூலம் கிடைக்குமா?
நிச்சயமாகக் கிடைக்கும்.

11. கவிதையின் லட்சணம் என்ன?
உங்கள் முகத்தைக் கண்ணாடியில் பார்ப்பதுபோல்தான் கவிதையின் லட்சணமும் உங்களுக்குத் தெரியும்.

12. கவிதையைப் படித்த உடன் என்ன தோன்றுகிறது?
இன்னொரு முறை படிக்க வேண்டுமென்று தோன்ற வேண்டும்.

13. இல்லாவிட்டால்
இன்னொரு கவிதையைப் படித்துப் பார்க்க வேண்டும்.

14. ஒரு முறை கவிதைப் புத்தகம் முழுவதும் படித்தப்பின் என்ன செய்வது?
தூரப் போட்டு விடாதீர்கள். இன்னொரு முறை படிக்க வேண்டுமென்று தோன்றும்.

15. நீங்கள் ரசித்தக் கவிதையை சொல்ல முடியுமா?
ஒன்றல்ல பல சொல்ல முடியும். ஆனால் இப்போது சாம்பிளுக்கு ஒன்று தருகிறேன்.
வெளிக் கதவு திறந்து

வெளிக் கதவு திறந்து
உள்கதவைத் திறந்து
அறைக்கதவைத் திறந்து
பீரோ திறந்து
ரசகியச் சிற்றறை திறந்து
பெட்டியை எடுத்தேன்
மணம் வீசிக்கொண்டிருக்கிறது
கருநாவல் பழம் ஒன்று
பிசுபிசுவென்று.
கபாடபுரத்தின்
சுடுகாட்டு மரத்தில்
பறிக்கையில்
ஒட்டிய
தூசு தும்பட்டையுடன்
– தேவதச்சன்
(மர்ம நபர் புத்தகத்திலிருந்து)

16. சரி இத்துடன் போதுமா?
போதும். ஆனால் கவிதையைப் பற்றிய சிந்தனையைத் திரும்பவும் தொடர்வோம்.

1979ஆம் ஆண்டு ஏப்ரல் மாதம் ஒரு பத்திரிகை உதயமானது. மலர்த்தும்பி என்பதுதான் அந்தப் பத்திரிகையின் பெயர். பெயரைப் பார்க்கும்போது இது ஒரு சிறுவர் பத்திரிகை போல் தோன்றும். உண்மையில் இது இலக்கியப் பத்திரிகை. 32 பக்கங்களில் க்ரவுன் அளவில் பத்திரிகை முடிந்து விடும். அதில் கவிதைகள் கதைகள் எல்லாம் உண்டு. இதன் ஆசிரியர் ஸ்ரீதர்-சாமா என்கிற என் ஒன்றுவிட்ட சகோதரர்.

இதில்தான் முதன்முதலாக என் கவிதைகள் பிரசுரமாயின. அக் கவிதைகளை இப்போது எடுத்துப் படிக்குமபோது ஆச்சரியமாக இருக்கிறது.

இந்த மலர்த்தும்பியைத் தொடர்ந்துதான் என் பயணம் சிறுபத்திரிகைகளுடன் ஆரம்பித்தது.

எதிர்பாராதவிதமாய் இந்தப் பத்திரிகை என் கண்ணில் தட்டுப்பட்டது. என் ஆசைக்கு ஒரு 32 பிரதிகள் அச்சடித்து வைத்தக்கொண்டேன். 1979ல் இப் பத்திரிகையின் விலை ரு.50 காசு.

இப்போது அச்சடித்த இந்தப் பத்திரிகையின் விலை ரூ.9. இதோ என் கவிதைகளை உங்கள் பார்வைக்கு வைக்கிறேன்.

இக் கவிதைகளை என் இயல்பான பெயரில் வெளியி0ட்டுள்ளேன்.

முதல் கவிதை :

ஆயிரம் ஜென்மங்கள்

பத்தினியில் சிறந்தவள்
மாதவியா…? கண்ணகியா…?
பட்டிமன்ற விளக்கங்கள்
ஏட்டிக்குப் போட்டி
இடறான கருத்துக்கள்
பட்டிமன்றம் முடிந்து
வெளிவந்த பத்தினிகளை
இடித்திட
ஆயிரம் ஜென்மங்கள்
எடுத்த அவதார புருஷர்கள்.

ஒளியும் இருளும்

எதையோ கடந்த நிலை
கற்பனை முடிச்சுகளை
நீக்க முடியாத
விசித்திர அவஸ்தைகள்
தொடர முடியாததை
தொடர நினைக்கும்போது
ஒளியில் கலந்த
இருளாய்
முடிச்சுகள் அவிழாமல்
திணறுவது ஏன்?

சரி, இரண்டாவது கவிதையில் நான் என்ன எழுதியிருக்கிறேன். உங்களுக்கு எதாவது புரிகிறதா?

சமீபத்தில் என் நண்பர் ஆடிட்டர் கோவிந்தராஜன் என்னை ராமானுஜர் என்ற நாடகத்தைப் பார்க்க ஒரு சந்தர்ப்பத்தை ஏற்படுத்திக் கொடுத்தார்.  இந்த நாடகத்தை எழுதியவர் இந்திரா பார்த்தசாரதி.  நான் பொதுவாக நாடகமோ சினிமாவோ இப்போதெல்லாம் பார்ப்பதில்லை.  முதலில் ஒரு அரங்கத்தில் உட்கார்ந்துகொண்டு  சினிமாவையோ  நாடகத்தையோ பார்க்க முடியுமாவென்று  என்னைச் சோதித்துக் கொள்கிறேன்.  என்னால் உட்கார முடிகிறது.  ரசிக்கவும் முடிகிறது.  ஆனால் சினிமாவும் நாடகமும் என்னை சோதிக்காமல் இருக்க வேண்டும்.  நாரதகானசபாவில் ஆறாம்தேதி இந்த நாடகத்தைப் பார்த்தேன்.

இந்த நாடகத்தைத் தயாரித்தவர்கள் ஷரத்தா என்ற நாடகக் குழுவினர்.  நாடகத்தைப் பார்த்து அசந்து விட்டேன்.  கிட்டத்தட்ட 40க்கும் மேற்பட்ட நடிகர்களைக்கொண்டு நாடகத்தை இயக்கி உள்ளார்கள். அரங்கத்தின் ஒரு மூலையில் இசை நிகழ்ச்சி நடப்பதுபோல் ஒரு குழு அமர்ந்து இசைக்க நாடகம் சிறப்பாக நடைபெற்றது. இந்த நாடகத்தை ஜி கிருஷ்ணமுர்த்தி இயக்கி உள்ளார்.

நாடகத்தைப் பார்த்துக்கொண்டிருந்தபோதுதான் ஒன்று தோன்றியது.  இந்திரா பார்த்தசாரதி எழுதிய ராமானுஜர் என்ற நாடகப் பிரதியையும் படித்து விடலாமென்று.  இந்திரா பார்த்தசாரதி எழுதிய மொத்த நாடகங்களைக் கொண்ட புத்தகத்தை வைத்திருக்கிறேன்.  கிழக்கு வெளியீடாக அது வந்திருந்தது.  அதைப் போல் ந முத்துசாமியின் நாடகங்களையும் வைத்திருக்கிறேன். இதையும் தவிர தனித்தனியாக கொண்டு வரப்பட்ட நாடகப் புத்தகங்களையும் வைத்திருக்கிறேன்.

இபாவின் நாடகப் புத்தகத்தைப் படிக்கும்போது ஒரு ஆச்சரியம். அவர் ஒரு நாடகம் எப்படி மேடையில் அரங்கேற வேண்டுமென்பதுபோல் எழுதி உள்ளார்.  எப்படி ஒரு கதாபாத்திரம் மேடையில் தோன்றவேண்டும்.  அப்போது உள்ள நேரம்  பற்றியெல்லாம் எழுதியிருக்கிறார்.  மனதளவில் அவர் நாடகம் எழுதும்போதே நாடகத்தை கற்பனையில் அரங்கேற்றம் செய்திருப்பார் என்று தோன்றுகிறது.

க நா சு ஒரு நாடகத்தைப் படிப்பதற்காக எழுத வேண்டுமென்று குறிப்பிடுகிறார்.  இக் கருத்தில் பலருக்கு உடன்பாடு இல்லாமல் இருக்கலாம்.  ஆனால் ஒரு நாடகத்தை மேடையில் கொண்டு வருவது என்பது அவ்வளவு சுலபமான ஒன்றாக எனக்குத் தோன்றவில்லை. 40 லிருந்து 50 பேர்கள் எண்ணிக்கை உள்ள நடிகர்களைக் கொண்டு நாடகம் நடத்துவது என்பதை நினைத்துப் பார்க்கவே முடியவில்லை.   அதை சாதித்துக் காட்டியிருக்கிறது ஷரத்தா என்ற அமைப்பு.

இந் நாடகம் தொடங்கப்பட்ட நேரம் 6.45 மணி.  ஆனால் நாடகம் முடியும் நேரம் 9.30 மணி.   அவ்வளவு நேரம் பார்வையாளர்கள் அமர்ந்து ரசித்துக் கொண்டிருந்தார்கள்.  என் பக்கத்தில் அமர்ந்திருந்த கோவிந்தராஜ÷ற்கு ராமானுஜர் பற்றி தெரியும்.  அதனால் நாடகத்தில் நடக்கக் கூடியவற்றை அவர் முன்னதாகவே சொல்லிக் கொண்டிருந்தார். முதன் முதலாக ராமானுஜர் பற்றி தெரியாதவர்கள் இந் நாடகத்தைப் பார்த்தால் அவர்கள் சற்று புரிந்துகொள்ள தடுமாறுவார்கள்.

மேடையில் ஒலிபெருக்கிகள் சரியாக இல்லாததால் நடிக்கர்கள் உச்சரிக்கும் வசனங்கள் சரியாக காதில் விழவில்லை.  அதனால் சிலர் மைக் மைக் என்று கத்தினார்கள்.   நாடகத்தில் அவ்வப்போது பாட்டும் இடம் பெற்றது.  அதனால் இந் நாடகத் தன்மை அந்தக் காலத்தில் நடத்தப்படும் நாடகத்தை ஞாபகமூட்டியது.

இந் நாடகத்தில் ராமானுஜராக நடித்த சுவாமிநாதன் சிறப்பான தமிழ் உச்சரிப்புடன் அந்தப் பாத்திரத்திரத்திற்கு பொருத்தமாக நடித்தி உள்ளார்..  இந்திரா பார்த்தசாரதியின் நாடகத்தைத்தான் அவர்கள் கையாண்டார்கள் என்றாலும், வாழ்க்கை வரலாறு போன்ற இந் நாடகத்தில் சுவாரசியமான தன்மையை இன்னும் கூட்ட வேண்டுமென்று தோன்றியது.

2 மணி நேரத்திற்கு நாடகத்தைக் கொண்டு போகாமல் ஒரு மணி நேரத்திலேயே முடித்திருக்கலாம்.  மைக் மூலம் பல சம்பவங்களை சுருக்கமாகக் கூறிக்கொண்டே நாடகத்தை நடத்திக் கொண்டு போயிருக்கலாம்.

ராமானுஜருக்கும் அவர் மனைவி தஞ்சம்மாளுக்கும் கருத்து வேறுபாடு ஏற்பட்டு பிரிந்து விடுகிறார்கள்.  இதை மட்டும் நாடகத்தை முழுப் பகுதியாகக் காட்டியிருக்க முடியும்.  அதாவது இந்திரா பார்த்தசாரதி எழுதிய நாடகத்தில் கிளைக் கதைகளாக பல நாடகங்கள் எழுத ஒரு வாய்ப்பை ராமானுஜர் என்ற நாடகப் பிரதி ஏற்படுத்துகிறது.

உண்மையில் ராமானுஜர் தஞ்சம்மாவை அதன் பின்னால் சந்திக்கவில்லை.  இதைத்தான் இந்திரா பார்த்தசாரதியும் எழுதி இருக்கிறார்.  ஆனால் ஷரத்தா நாடகக் குழு தஞ்சம்மா ராமானுஜரை சந்திப்பதுபோல் ஒரு கனவுக் காட்சியை உருவாக்கி உள்ளார்கள். அதனால் ஒரு வரலாற்றை மாற்றி எதாவது கூறும்போது ஜாக்கிரதையாக அதைக் கையாள வேண்டுமென்று தோன்றுகிறது.

நாடகம் பார்க்க சபாவிற்குள் நுழையும்போது ஒரு பிட் நோட்டீஸ் போல ஷரத்தா என்ற நாடகக் குழுவினர் வினியோகம் செய்தனர்.  ஆனால் அதை என்னைப் போன்றவர்களால் படிக்க முடியவில்லை.  யார் ராமானுஜராக நடித்தது?  யார் இந் நாடகத்தை இயக்கியது என்ற விபரமெல்லாம் படிக்க முடியவில்லை.

எந்தவித பிரமிப்பையும் ஏற்படுத்தாமல் ஒரு நாடகத்தை ஒரு மணி நேரத்தில் நடத்த முடியுமா முடியாதா..அல்லது நாடகப் புத்தகங்களை மட்டும் வாங்கிப் படித்துவிட்டுப் பேசாமல் இருக்கலாமா….