Category: கட்டுரை

நீங்களும் படிக்கலாம் – 43

பாதுகாக்க வேண்டிய புத்தகம்

சில புத்தகங்கள் மூலம் நாம் சிலவற்றை அறிந்து கொள்கிறோம். சில புத்தகங்கள் மூலம் நாம் புத்தக ஆசிரியருக்கு அறிவுரை வழங்கலாம் என்று நினைக்கிறோம். இன்னும் சில புத்தகங்களுக்கு நாம் அறிவுரையும் கூற முடியாது. படிக்காமலும் விட்டுவிடவும் தோன்றும்.

‘மறுதுறை மூட்டம்’ என்கிற நாகார்ஜ÷னன் புத்தகத்தை திரும்பத் திரும்ப வாசித்துக் கொண்டிருக்கிறேன். சரி அது ஒரு கதைப் புத்தகமா? இல்லவே இல்லை.

அது ஒரு நேர்காணல் புத்தகம். அதில் கூறப்பட்ட பல்வேறு தகவல்கள்தான் என்னை ரொம்பவும் யோசிக்க வைக்கிறது.

இப் புத்தகத்தில் நான் பல இடங்களில் கோடுகள் போட்டுக் குறிப்பெடுத்து வைத்திருக்கிறேன்.
நான் இப் புத்தகத்தில் கோடு போட்ட பகுதியிலிருந்து எதாவது சொல்ல முடியுமா என்று பார்க்கிறேன்.

ஐந்தாம் பக்கத்தில் அவர் பேட்டியில் அவர் சொல்ற விஷயம்.

‘உலகெங்கும் ஜாதி மத இன – தேசிய அடையாளங்களை, பாகுபாடுகளைத் தாண்டி நான் சம்பாதித்த நண்பர்கள்தான் இருக்காங்க.’
ஆனா இந்த நண்பர்களுடன் அவருக்கு நேரடித் தொடர்பும் இல்லை.

பக்கம் 21ல் கூறியுள்ளதை இங்குக் குறிப்பிட விரும்புகிறேன்.

‘இசையின் உலக விழைவைத் தாண்டி இந்த ம்யூஸிக் அக்காதெமி நிறுவனமும் சரி, தென் சென்னையில் புற்றீசல் போலப் பெருகிய சபா அமைப்புகüளம் சரி, முற்றிலும் உயர்வர்க்க ஜாதி அதாவது பிராமண மயமாக இருப்பது எனக்கு எப்போதோ பெரும் அலர்ஜியாகிவிட்டது.’

பக்கம் 40ல்

‘தொழில்நுட்பத்தின் போக்கு மாறுவதில் விநோதமுண்டு என்றாலும் அதைக் கணித்துவிடலாம். ஆனால் வரலாற்றில் வெகுமக்கள் பங்கெடுக்கும் விநோதத்தைக் கணிக்க இயலாது என்கிற பிரமாதமான கண்ணோட்டத்தை ஸத்யஜித் ராய் முன் வைப்பதாக இதைப் புரிந்துகொள்ள முடியும்.’

பக்கம் 47ல் ஜெர்மன் தத்துவ அறிஞர் ஷேர்ப்பன்ஹவர் கூறுவதை கூறுகிறார் :

அதாவது வாழ்வின் உச்சத்தை, உட்பொருளின் ஆழத்தை அதன் எதார்த்தத்தை, எதார்த்தத்தின் வலியைப் பிரதிபலிக்கும் அவசியமின்றி அதைத் தொட்டுக் காட்டிச் சென்றுவிடுவது இசை என்பது ஷேர்ப்பன்ஹவ முக்கிய அறிவிப்பு.
இந்த இடத்தில் உணர்தல் என்பதை ஒருவித அறிவாக மாற்றும் ரஸவாதத்தை நிகழ்த்துகிறார் நிட்ஷே.

பக்கம் 59ல்

ஆனால் கலையில் ஈடுபட்டாலே அறிவு வேண்டாம் என எண்ணி அப்படிச் செய்வோரையும் தடுக்கப் பார்க்கும் ஒரு வித lumpen
மனோநிலையைத் தாண்டுவது எளிதல்ல என்றாகிவிட்டது இன்று. சரகடித்து ஒரு கவிதை நூல் போட்டு, காப்பியடித்த கட்டுரையைத் தன் பெயரில் போட்டுக்கொண்டு மசாலாப் பத்திரிகையில் பரபரப்பாகப் பணிபுரிந்து அதன் வழி ஸினிமாவுக்குச் செல்ல முடியுமென விழையும் ஒருவர், ஸ்ட்ரக்சரலிஸத்தை முதலில் வரவேற்று, பிறகு கோட்பாட்டு விழைவையே கரித்துக்கொட்டத் தமக்கு உரிமையுண்டு என் நினைக்கும் உலகம்தான், அதற்கான பிதாமகர்களைத் தேடும் உலகம்தான், தற்போதைய தமிழ் இலக்கிய உலகம்.

பக்கம் 134ல்

அறிவியலுக்கும் கலைக்கும் இருக்கும் பாலமாக அமைப்பியலை நான் பார்க்கிறேன். அறிவியலுக்கும் கலைக்கும் இடையிலான பாலம்தான் என் வாழ்வும் சிந்தனையும். நான் அறிவியல் படித்து தத்துவத்துக்கு வந்தேன். இலக்கியத்தைப் படித்தும் தத்துவத்துக்கு வந்தேன். அவற்றை இணைக்கும் பாதையாக அமைப்பியல் இருப்பதைப் பார்த்தேன்.

பக்கம் 154ல்

கதைசொல்லி என்றால் பிரதியில் மறைந்திருக்கும் பெயரற்ற கதையாளி என அமைப்பியல் ஆய்வு கூறும் பொருளை விட்டுவிட்டு, அவர் கதையை எழுதும் அல்லது சொல்லும் நபர் என்று தமிழின் படப்பாளிகள் உள்ளிட்ட பலரும் கருதிக்கொண்டு எழுதுவது போலத்தான் இதுவும்.

பக்கம் 155ல்

லெவிஸ்ட்ரௌஸ் போன்ற ஒருவரை கற்கத் தேவையான தன்னடக்கமும் ஆர்வமும் தமிழில் எழுதுவோருக்கு எப்போதுதான் வருமோ என்ற ஆயாசம்தான் எனக்கு வருகிறது..

பக்கம் 169ல் தெர்ரிதாவைப் பற்றி இப்படிக் கூறுகிறார் :

தெர்ரிதாவை வாசிக்க கடுமையா உழைப்பு மிக மிக அவசியம். அதாவது ஒருபுறம் தத்துவ – உரைமரபைக் கலை-இலக்கியமாகவும் கலை-இலக்கியத்தை, அதன் வரலாற்றை தத்துவக் கேள்விகளாகவும் மாற்றிப் பிரச்சினைப்படுத்தி பழக்கிக்கொள்ள வேண்டும்.

பக்கம் 187ல்

போத்ரியாரின் நூல்கள் மட்டுமே தத்துவம் என்ற நிலையை எய்தி என் உணர்வையும் அறிவையும் பிரிக்காத நிலையில் பல இரவுகள் என்னை உந்திச் செல்வனவாக அமையும். தவிர ஊடக – உலகில் ஏதோ ஓர் நிகழ்வு தாறுமாறான நிலைக்குச் சென்று படிப்படியாக ஒரு; உச்சத்தை அடையும்போது போத்ரியாரின் நூல்கதளில் உள்ள செய்தி அதன் விளக்கமாக உருமாறி என் எதிரே அதிரடியாக வந்து நிற்கும்.

திரும்பவும் பக்கம் 195ல்

நிதானத்தையே பிரபல்யமற்ற ஹய்ர்ய்ஹ்ம்ண்ற்ஹ்யையே என் மனமும் உடலும் நாடுகின்றன. வீட்டின் அருகில் மீளச்சல் ஆறு, முருகன் கோவில், தாழத்தங்காடி மஸøதி, புனிதர் அல்ஃபோன்ஸ் அம்மாவின் பிறந்த இடம். இங்காவது யாரும் வந்து என்னைத் துரத்த வேண்டாம் என்றும் தோன்றுகிறது.

நாகார்ஜ÷னனின் இந்தப் புத்தகத்தை ஒருவர் திரும்பத் திரும்ப வாசிக்க வேண்டும். புத்தத்தில் குறிப்பிட்ட பல எழுத்தாளர்களைப் பற்றியும் அறிந்துகொள்ள முயற்சி செய்ய வேண்டும்.

மறுதுறை மூட்டம் – நாகார்ஜ÷னன் நேர்காணல் – கலைஞன் பதிப்பகம் – மொத்தப் பக்கங்கள் : 240 – விலை : ரூ. 180.

சமீபத்தில் திருக்குறள் சம்பந்தமாக எந்தப் புத்தகம் இருந்தாலும் நான் வாங்கி வைத்துக் கொண்டிருக்கிறேன். இதுமாதிரி புத்தகங்களை வாங்கி அடுக்கி வைத்துக்கொண்டிருப்பதைப் பற்றி வள்ளுவர் பெருமான் என்ன சொல்கிறார் என்பதை அறியவும் ஆவலாக உள்ளேன்
சமீபத்தில் நான் வாங்கிய புத்தகம் ராஜாஜியின் வள்ளுவர் வாசகம் என்ற புத்தகம்.
ராஜாஜி அந்தப் புத்தகத்தின் முன்னுரையில் இப்படி எழுதுகிறார் :
üமுனிவர் எழுதிய பாட்டுகளை இரண்டாயிரம் வருஷங்களுக்குப் பின் படித்து, அவற்றில் நான் கண்ட பொருளை எழுதுகிறேன். குற்றங்கள் பல இருக்கும். பெரியோர்கள் மன்னிப்பார்கள்.ý
என்ன தன்னடக்கம் பாருங்கள் ராஜாஜிக்கு. இந்த இடத்தில் நானும் அதுமாதிரியே சொல்ல வருகிறேன்.
நான் பல திருக்குறள் உரைகளை வைத்திருப்பதால் ஒவ்வொருவரும் ஒரு குறளுக்கு என்ன பொருள் எழுதியிருக்கிறார் என்று ஆராய்வதில் ஆர்வம் உள்ளவனாக இருக்கிறேன்.

ஐந்தவித்தான் ஆற்றல் அகல்விசும்பு ளார்கோமான்
இந்திரனே சாலுங் கரி.

இங்கே தெளிவாகவே நாமக்கல் கவிஞர் இராமலிங்கம் பிள்ளை இப்படிக் கூறுகிறார் :
ஐந்து இந்திரியங்களையும் அடக்குவதால் அடையக் கூடிய ஆற்றலுக்கு இந்திரியங்களை அடக்கி யாகங்களைச் செய்து இந்திர பதவி அடைகின்ற தேவேந்திரன் கதையே சாட்சியாகும் என்கிறார்.
வள்ளுவரே குறளில் கோமான் இந்திரனே என்கிறார். சரி நாத்திகரான நாவலர் என்ன சொல்ல வருகிறார் என்று அவர் உரையை ஆராய்ந்தேன். அவர் நிச்சயமாக இந்திரன் என்ற வார்த்தையைப் பயன்படுத்த மாட்டார் என்பது என் நம்பிக்கை. நான் எதிர்பார்த்த மாதிரியே அவர் உரை இருந்தது.
வான்புகழ் கொண்டோரில் இனிய திறமைமிக்க, அறிவாற்றலில் சிறந்த சான்றோராகக் கருதப்படும் அறிவன் தக்க சான்று ஆவான் என்கிறார். இந்திரன் என்ற பெயரைச் சொல்லாமல் நாவலர் எப்படித் தப்பிக்கிறார் என்று தோன்றியது.
நவீன கவிதை எதாவது கண்ணில் தட்டுப்படுகிறதா என்று பார்த்தேன். நீத்தார் பெருமை என்ற தலைப்பில் எழுதப்பட்ட எந்தக் குறளுக்கும் நவீன கவிதை தட்டுப்படாது என்று தோன்றியது. ஐந்து இந்திரியங்கள் என்றெல்லாம் சொல்கிறார் வள்ளுவர். எழுத்து இதழைப் புரட்டிக்கொண்டு வரும்போது, கடன்பட்டார் என்ற தலைப்பில் டி கே துரைஸ்வாமி என்ற பெயரில் எழுதிய நகுலனின் கவிதை கண்ணில் தட்டுப்பட்டது. அந்தக் கவிதையின் கடைசி பாராவை தருகிறேன்.
கூத்தனே,
உடுக்க ஒரு முழம்
உண்ண ஒரு நாழி
உடன் கூட ஒரு நங்கை
எடுத்து வளர்க்க ஒரு மகவு
அண்டமெல்லாம் எடுத்துச் சாட ஒரு உள்ளம்.
அதுவே உ;னனை நினைந்து
மடங்கிக் குவிய நாட்டம்
இவையன்றோ
மனிதரென நாமம் தரித்தார்
நாடக் கடன்பட்டார்

ஒவ்வொரு முறை திருக்குறளைப் படிக்கும்போது மனதிற்குள் குறள் என்ன சொல்ல வருகிறது என்று நினைத்துக்கொள்வேன். ஒரு முறை அல்ல இரண்டு முறை அல்ல பல முறை குறள் நமக்கு எதோ தகவலை அளித்துக்கொண்டிருக்கிறது. எளிமையான ஒன்றரை அடிகளில் முடிந்து விடுவதில்லை அது. இதோ இந்தக் குறளைப் பார்ப்போம்.

உரனென்னும் தோட்டியான் ஓர்ஐந்தும் காப்பான்
வரனென்னும் வைப்பிற்கோர் வித்து.

ஐம்பொறிகள் என்னும் யானைகளை அறிவு என்னும் அங்குசம் கொக்ஷ்;டு அடக்க வல்லவன் எவனோ அவன் எல்லாவற்றையும் துறந்தவன். அவன்தான் இந்த நிலத்திற்கு ஏற்ற ஒப்பற்ற உரமாகவும் இருக்க வல்லவன். நாமெல்லாம் சாதாரண மனிதர்கள். ஆனால் ஐம்புலன்களையும் அடக்கி ஆள்வது என்பது நம்மால் இயலாது.
உதாரணமாக ஐம்புலன்களின் ஒன்றான வாயை நம்மால் அடக்க முடிகிறதா? வெங்கடேஷ்வரா போளி ஸ்டாலுக்குப் போய் உருளைக் கிழங்கு போன்டா சாப்பிடாமல் இருக்க வேண்டுமென்று நினைப்போம். ஆனால் கால்கள் தானாகவே அங்குச் சென்று போன்டா வை ஒரு பிடிபிடிப்போம். அதே மாதிரி நாம் பேசியே எத்தனைப் பேர்களைப் புண் படுத்துகிறோம். அதனால்தான் சொல்கிறேன் திருவள்ளுவர் எவ்வளவு பெரிய மகான். இந்த ஐந்துபுலன்களையும் தன் கட்டுப்பாட்டுக்குள் கொண்டு வருவது என்பது அவ்வளவு சுலபமான ஒன்றாக எனக்குத் தோன்றவில்லை.
எழுத்தாளர் கோபிகிருஷ்ணனின் சொர்க்கவாசி என்ற கவிதையைப் படித்தால், ஐந்து புலன்களையும் அடக்கி ஆள வேண்டுமென்ற எண்ணம் தோன்றுமா என்ன? நக்கலுடன் கவிதை எழுதி இருக்கிறார்.

யேசு வந்தார்
பாவம் ஒழிந்தது
காந்தி வந்தார்
தீண்டாமை ஒழிந்தது
புத்தர் வந்தார்
உயிர்வதை ஒழிந்தது
சாக்ரடீஸ் வந்தார்
மூடச்சிந்தனை ஒழிந்தது
மார்க்ஸ் வந்தார்
ஆதிக்க வர்க்கம் ஒழிந்தது
டால்ஸ்டாய் வந்தார்
வேறுபாடுள்ள சமுதாயம் ஒழிந்தது
லிங்கன் வந்தார்
அடிமைத்தனம் ஒழிந்தது
பெரியார் வந்தார்
அறிவிலித்தனம் ஒழிந்தது
வேறு யாரோ வந்தார்
தீமை ஒட்டுமொத்தமாக ஒழிந்தது
உல்லாசமாக இருக்கிறேன்
காதில் கடுக்கன் போட்டுக்கொண்டு
யார் வருகைக்கோ காத்துக்கொண்டு
tag

திருக்குறளை எடுத்துத் திரும்பவும் படிக்கும்போது அது வேற உலகத்திற்குள் நம்மை கொண்டு சென்று விடும் என்பது உண்மை. இப்போது 23வது குறளைப் பார்க்கலாம்.

இருமை வகைதெரிந்து ஈண்டுஅறம் பூண்டார்
பெருமை பிறங்கிற்று உலகு.

இங்கே வள்ளுவர் பெருமை பிறங்கிற்று உலகு என்ற வரியைப் பயன்படுத்துகிறார். பிறங்கிற்று என்று படிப்பதற்கே நன்றாக இருக்கிறது.
ஈண்டு அறம் பூண்டவர் யார்? அந்தத் தகுதி நம்மில் யாருக்கெல்லாம் இருக்கிறது. அப்படியெல்லாம் உள்ளவர்கள் இந்த உலகத்தில் இருக்கிறார்களா? காண முடியுமா? என்ற கேள்விகள் எழுகின்றன.
இருமை வகைதெரிந்து என்பதை நாமக்கல் கவிஞர் பிறப்பு இறப்பு என்ற இரண்டு தத்துவங்கள் என்கிறார். ஆனால் நாவலரோ இயற்கையாக உள்ள நன்மை தீமை என்ற இரண்டு பாகுபாடுகள் என்கிறார்.
பிறப்பு இறப்பு என்கிற தத்துவத்தை உணர்ந்து அல்லது நண்மை தீமை என்ற இரண்டு பாகுபாடுகளை உணர்ந்து தர்ம வாழ்க்கை நடத்தும் மகான்காளல்தான் இந்த உலகம் சிறப்படைகிறது.
நம்மில் சிலர்தான் மேலே குறிப்பிடுகிற மகான்களாக இருக்க வாய்ப்பு உண்டு என்று தோன்றுகிறது.
நான் பெரும்பாலும் உதாரணம் கொடுக்கும் நவீன கவிதைகள் ஒரு சமயம் மேலே குறிப்பிடப்பட்டுள்ள திருக்குறளுக்குப் பொருத்தமில்லாமல் போகலாம். ஆனால் கொஞ்சமாவது பொருந்துகிறதா என்று பார்க்க வேண்டும். மேலே குறிப்பிட்ட திருக்குறளுக்கு சரியான நவீன கவிதை தென்படவில்லை.

ஞாயிற்றுக்கிழமை நடந்த பிரமிள் படைப்புகள் நூல்கள் வெளியீட்டு விழாவில் பிரமிளைப் பற்றி ஒரு ஐந்து நிமிடங்களுக்கும் குறைவாகவே பேசினேன்.
அதிகப் பேர்கள் பேசப்போவதால் எல்லோரையும் ஐந்து நிமிடங்கள் பேசும்படி கூறினார். விழா ஆரம்பிக்கும் முன்னதாக பேசுபவர்கள் சிலரைக் கூப்பிட்டு பிரமிள் புத்தகம் ஒவ்வொன்றாகக் கொடுத்தார். மொத்தம் ஆறு தொகுதிகளாக பிரமிள் படைப்புகள் முழுவதும் கொண்டு வந்துள்ளார் கால சுப்பிரமணியம். நீதியரசர் மகாதேவன் கடைசி வரை கூட்டத்தில் கலந்துகொண்டு சிறப்பு செய்தார்.
இப்போது 21 வருடங்களுக்கு முன் உள்ள கதைக்குப் போவோம்.
அப்போது நான் வங்கியில் பணிபுரிந்து கொண்டிருந்தேன். பிரமிள் என்னைப் பார்க்க வருவார். பொதுவாக நாங்கள் சந்திக்கும் இடங்கள். மேற்கு மாம்பலத்தில் உள்ள கோதண்டராமன் கோயில், ஜே கிருஷ்ணமூர்த்தியின் பவுண்டேஷன், என்னுடைய அலுவலகக் கான்டின்.
பிரமிள் சரியாக மதியம் நேரம் வருவார். நேராக கான்டீன் போவோம். என் அலுவலக கான்டீன் உணவை விரும்பிச் சாப்பிடுவார். ஒரு முறை என் கவிதைப் புத்தகம் ஒன்றை வாங்கிக்கொள்ள முடியுமா என்று கேட்டார். நிச்சயமாக என்றேன். üமேல் நோக்கிய பயணம்ý என்பது கவிதைத் தொகுதியின் பெயர்.
üüஇந்தப் புத்தகம் விற்றப் பணத்தை இதை வெளியீட்டாளருக்குத் தர வேண்டாம். எனக்குத்தான் இது,ýý என்றார்
திரும்பவும் ஒரு வாரம் கழித்து பிரமிள் என்னைப் பார்க்க அலுவலகத்திற்கு மதியம் நேரம் வர ஆரம்பித்தார். உண்மையில் அவர் வரவை நானும் எதிர்பார்த்திருந்தேன் என்று சொல்வதுகூட சரியாக இருக்கும். ஒருவரை அடிக்கடிப் பார்க்கும்போது நமக்கும் அவர்களைப் பார்க்க வேண்டுமென்ற எண்ணம் ஏற்படாமலிருக்காது.
பிரமிள் இந்த முறை கேட்டார் : “என் கவிதைகளைப் படித்தீரா?”
“இல்லை. ஆனால் படித்து விடுகிறேன்,” என்றேன்.
“அது என்ன சின்ன புத்தகம்தானே கடகடவென்று படித்து விடலாமே,” என்றார்.
“எப்படியும் படித்துவிடுகிறேன்,” என்றேன். அவர் போனவுடன் முதலில் அவர் புத்தகத்தைப் படித்து விடவேண்டுமென்று நினைத்தேன். ஆனால் அவ்வாறு செய்யவில்லை.
அடுத்த வாரம் ஒரு நாள் வந்தார். நான் திங்கட் கிழமை வருவார் என்று நினைத்தால் திங்கட் கிழமை வர மாட்டார். செவ்வாய் அல்லது புதன் கிழமை வருவார்.
“என்ன படித்தீரா?” என்று கேட்டார். “இல்லை. கவிதைப் புத்தகத்தை எங்கோ வைத்துவிட்டேன்,” என்றேன்.
“வேண்டாம். கண்டு பிடித்து விடுவேன்..”
“உங்கள் அலுவலக கான்டீன் சாப்பாடு நன்றாக உள்ளது,”
“நீங்கள் அடிக்கடி வரவேண்டும்,” என்றேன்.
பிரமிள் சிலரைத்தான் பார்ப்பார். சிலரிடம்தான் உதவிக் கேட்பார். அவரிடம் பணம் தங்காது. எதையும் சேமித்து வைக்க மாட்டார். அவர் அந்த அளவு ரசித்து வாழ்ந்தார். üüநான் இதுமாதிரிதான் இருக்க முடியும். நானும் ஒரு பிச்சைக்காரன்,ýý என்று ஒரு முறை சொல்லிக் கேட்டிருக்கிறேன்.
பிரமிள் அடுத்த முறை வந்தபோது நான் அவர் கவிதைத் தொகுதியைப் படித்து விட்டேன். üமேல் நோக்கிய பயணம் என்ற காவியத்தில் முதலாவதாக உள்ள காவிய முகம் எனக்குப் புரிந்தது. ஆனால் இரண்டாவது பகுதியிலிருந்து என் கவனம் எங்கோ போய்விட்டது. யாரை நோக்கி இந்தக் கவிதை எழுதப் பட்டிருக்கிறது என்று யோசிக்க ஆரம்பித்தேன்.
அந்தத் தொகுதியில் வண்ணத்துப் பூச்சியும் கடலும் என்ற கவிதை எனக்குப் பிடித்திருந்தது.
இதை அவரிடம் சொன்னேன்.
பிரமிள் அதைக் கேட்டு, “டேவிட்டுக்கு அது புரியலைன்னு சொல்றான்…உமக்கு எப்படி புரிந்தது,” என்றார்.
டேவிட் இன்னொரு வங்கியில் பணிபுரிகிறவர். அவரும் அடிக்கடி பிரமிளுடன் என்னைப் பார்க்க வருவார். உண்மையில் கால சுப்பிரமணியமைவிட ரொம்ப நெருக்கம் டேவிட்டிடம். டேவிட் சின்ன வயதிலேயே இறந்து விட்டார்.
பிரமிள் என்னிடம், “என்ன புரிந்து கொண்டீர் அந்தக் கவிதையில்,” என்று கேட்கவில்லை.
ஞாயிற்றுக் கிழமை கூட்டத்தில் பேசும்போது சுப்பிரமணியம் அவர்களிடம் ஒரு விண்ணபப்பத்தைக் கோரினேன். அவருடைய கவிதைகள் எல்லாவற்றுக்கும் உரை எழுதுங்கள் என்று. என்ன காரணத்திற்காக ஏன் அப்படி எழுதினார் என்றுதான், அதற்கு தகுதியானவர் சுப்பிரமணியம்தான்.
கால சுப்பிரமணியம் சொண்டு வந்த ஆறு தொகுப்புகளையும் ரூ.3000 கொடுத்து வாங்கிக்கொண்டேன். அற்புதமாக அச்சடித்துள்ளார். ஒவ்வொரு தொகுதியாக எடுத்து வைத்துக்கொண்டு படித்து விடலாம். ஆனால் அவ்வளவு சுலபத்தில் முடிக்க முடியுமா என்பது தெரியாது.
‘என் புத்தகங்களை எல்லாம் எப்போதும் படிக்கப் போகிறீர்கள்?’ என்று கேட்க பிரமிள் இப்போது இல்லை.
வண்ணத்துப்பூச்சியும் கடலும் என்ற கவிதையை இங்கே அளிக்கிறேன்.
சமுத்திரக் கரையின்
பூந்தோட்டத்து மலர்களிலே
தேன்குடிக்க அலைந்தது ஒரு
வண்ணத்துப் பூச்சி.
வேளை சரிய
சிறகின் திசைமீறி
காற்றும் புரண்டோட
கரையோர மலர்களை நீத்து
கடல்நோக்கிப் பறந்து
நாளிரவு பாராமல்
ஓயாது மலர்கின்ற
எல்லையற்ற பூ ஒன்றில்
ஓய்ந்து அமர்ந்தது.
முதல் கணம்
உவர்த்த சமுத்திரம்
தேனாய் இனிக்கிறது.

நேற்று மேலும் விமர்சன விருது வழங்கும் நிகழ்ச்சியில் கலந்துகொண்டேன்.
ஒவ்வொரு ஆண்டும் விமர்சனத்திற்காக மேலும் சிவசு விருது வழங்கி வருகிறார். தமிழ்த் திறனாய்வில் இருபத்தொன்றாம் நூற்றாண்டின் புதிய போக்குகள் பற்றிய கருத்தரங்கம் நடந்தது.
சிறப்பாகவே இக் கருத்தரங்கம் நடந்தது. 50 பேர்களுக்கு மேல் வந்திருந்தார்கள்.
பிரதியியல் திறனாய்வில் தொல்காப்பிய பாதிப்புகள் என்ற தலைப்பில் முதல் அமர்வும், தமிழவன் நாவல்கள் தேவைப்படுத்தும் புதிய விமர்சனங்கள் என்ற தலைப்பில் இரண்டாவது அமர்வும், அமைப்பியல் தாக்கத்தோடு வரும் பிற விமர்சனப் போக்குகள் என்ற மூன்றாவது அமர்வும் வெற்றிகரமாக நடந்து முடிந்தன.
பூக்கோவும் தொல்காப்பியரும் என்ற தலைப்பில் ராஜா அவர்களும், குறியியலும் தொல்காப்பிய கவிதையியலும் என்ற தலைப்பில் பெ மாதையன் அவர்களும் பேசியதை கூர்ந்து கவனித்தேன்.
தொல்காப்பியத்தைப் பற்றி நான் பெரிதும் அறிந்திருக்கவில்லை. ஆனால் அமைப்பியலை முன்னிறுத்தி விமர்சனம் செய்திருப்பதை நான் அறிந்திருக்கிறேன்.
பல ஆண்டுகளுக்கு முன்பே நான் அமைப்பியல் கோட்பாடு குறித்து தமிழவன், நாகார்ஜ÷னன் எழுதியவற்றைப் படித்துப் படித்து அது குறித்து இனி நம்மால் ஒன்றும் செய்ய முடியாது என்று விட்டுவிட்டேன்.
திறனாய்வு ஒரு பொதுப்பார்வை என்ற தலைப்பில் எனக்கும் பேச வாய்ப்பு கிடைத்ததால், தூசிப்படிந்திருந்த அமைப்பியல் வாதப் புத்தகங்களை எடுத்து வைத்துக்கொண்டு படிக்க ஆரம்பித்தேன். குறிப்பாக தமிழவன் புத்தகங்களையும் நாகார்ஜ÷னன் புத்தகங்களையும் எடுத்துக் கொண்டு படிக்க ஆரம்பித்தேன். நாகார்ஜ÷னன் புத்தகங்களான காலச்சாரம், அ-கலாச்சாரம், எதிர் கலாச்சாரம் , நளிர், மறைதுறை மூட்டம் என்ற மூன்று புத்தகங்களையும் படிக்க ஆரம்பித்தேன். அதோடு அல்லாமல் படைப்பும் படைப்பாளியும், தமிழ்க்கவிதையும் மொழிதல் கோட்பாடும், அமைப்பியல் வாதமும் தமிழ் இலக்கியமும், என்ற தமிழவன் புத்தகங்களையும் எடுத்து வைத்துக்கொண்டு வாசித்தேன். இதைத் தவிர அமைப்புமையவாதம் பின் அமைப்பியல் மற்றும் கீழைக் காவிய இயல் என்று கோபி சந்த் நாரங்க் என்ற புத்தகத்தையும் வைத்துக்கொண்டேன். எனக்கு தமிழவன் மீதும் நாகார்ஜ÷னன் மீதும் மிகுந்த மரியாதை உண்டு.
ஆனால் தேர்வு எழுதுகிறபோது அவசரம் அவசரமாகப் படிக்கிற மனநிலையில்தான் சிலநாட்களாலய் இந்தப் புத்தகங்கள் படிக்கும்போது இருந்தேன். நாகார்ஜ÷னன் புத்தகத்தைப் படிக்கும் போது அங்கங்கே பளீர் பளீர் என்று வார்த்தைகளால் ஒரு சுளீர் அடி கொடுக்கிறார்.
மறுதுறை மூட்டம் என்ற புத்தகத்தில் 156 பக்கத்தில் இப்படி எழுதியிருக்கிறார்.
‘நமக்கான கேள்வியென ஒன்று உருவாகாத வரை, எத்தனை நூல்கள் வாசித்தாலும் அதில் பொருளிருக்காது, உள்ளே செரிக்காது, தவிர, நீங்கள் கேட்கும் கேள்வி எப்படியிருக்க வேண்டும்? சம கால்தின் அதிதீவிரச் சிக்கல்கள் உங்களைக் கடத்திச் செல்வதன் வழி அது உருவாக வேண்டும்.’
இன்னொரு இடத்தில், ‘அதே இணையம் இன்று தனிமனித ஒலிஒளிபரப்பாக மாறி, பங்கேற்கும் ஒருவர் தாமே வலிந்து அந்தரங்கத்தைப் பொதுவெளியில் பிரகடனம் செய்து எல்லோருக்கும் விட்டுவதாக்கும் ஆபாஸ சாத்தியமாயிருக்கிறது. இதுதான் என்ன ஒரு அபத்தம்,’ என்கிறார். இவருடைய புத்தகத்தில் 153 பக்கத்திலிருந்து 240ஆம் பக்கம் வரை ஒருவர் பலமுறை படித்துப் பார்க்க வேண்டும் போல் இருக்கிறது.
இப்போது நான் கோபிசந்ரத் நாரங்க் புத்தகத்தைப் படித்துக் கொண்டிருக்கிறேன்.

நேற்று படிக்க முடியவில்லை திருக்குறளை. ஒரு கூட்டத்தில் பேசுவதற்காக சில புத்தகங்களைப் படித்துக்கொண்டிருந்தேன். அதைப் பற்றியும் எழுதுவதாக உள்ளேன். ஏன் திருக்குறளைப் படிக்கிறேன் என்றால், குறள் எதாவது சொல்கிறது. அதைப் படித்து படித்து நானும் எதாவது சொல்ல முடியுமா என்று பார்க்கிறேன். நீத்தார் பெருமை என்ற இந்த அத்தியாயத்தில் பத்து குறள்கள் இருக்கின்றன. நாவலர் உரையில் துறந்தார் சிறப்பு என்று எழுதியிருக்கிறது.
குறளை இங்கு பார்ப்போம்.

ஒழுக்கத்து நீத்தார் பெருமை விழுப்பத்து
வேண்டும் பனுவல் துணிவு.

நல் ஒழுக்கத்தையே தழுவி வாழும் உலகப் பற்றை நீக்கிய சான்றோர்களின் பெருமையை நூல்களும் போற்றி புகழும். கவனிக்க வேண்டிய வரி ‘வேண்டும் பனுவல் துணிவு.’
உலகப் பற்றை நீக்கிய சான்றோர்கள் நம்மிடையே இருக்கிறார்களா என்ற கேள்வி ஏற்படாமல் இல்லை. அப்படிப்பட்ட ஒருவர் இருந்தால் நூல்கள் வழியாக அவர்களைப் போற்றிப் பாராட்டாமல் இருக்க முடியாது.
எப்போதாவது… என்ற வைதீஸ்வரன் கவிதைதான் இந்தக் குறளைப் பிரதிபலிப்பதாகத் தோன்றுகிறது. இதோ கவிதை.

சிலகணங்கள்
இவ் வுலகத்திற்கு
உபயோக மற்றுப் போவதில்
எனக்கு வருத்தமில்லை

முதுகேறி என்னை
ஓயாமல் சவாரி செய்யும்
வாழ்க்கையை
ஒரு கணம் உதறி
சாவுக்கும் வாழ்வுக்கும்
இடையில்
சரித்திரமற்ற ஒளியில்
விழித்துக் கிடக்கும் ஆசையில்
உள்ளம் தவம் இருக்கிறது.
(மனக்குருவி – வைதீஸ்வரன் கவிதைகள்)

இரண்டு நாட்களாரய் நான் ஜானகி எம்ஜிஆர் கல்லூரி புத்தகக் கண்காட்சியில் கலந்து கொண்டேன். பலரும் கலந்து கொண்டார்கள். கல்லூரி மாணவிகள் தமிழ் புத்தகங்களை வாங்கவில்லை. நான் பலரிடம் விருட்சம் பத்திரிகையைக் கொடுத்து கவிதைகளை வாசிக்கச் சொன்னேன். யாருமே சரியாக உச்சரித்து கவிதை வாசிக்கவில்லை. மேலும் என் பத்திரிகை புது அனுபவமாக அவர்களுக்கு இருந்தது. உண்மையில் அவர்களுக்கு எந்த ஆர்வமும் இல்லை. எதிர்காலத்தில் யார் இனி தமிழ்ப் புத்தகங்கள் படிப்பார்கள் என்ற கிலி உணர்வு ஏற்பட்டது. புத்தகங்கள் விற்காவிட்டாலும் எனக்கு புத்தகங்களை எடுத்துக்கொண்டு காரில் சென்ற அனுபவம் கிடைத்தது.
நான் கல்லூரியில் படிக்கும்போதுதான் பாரதியார் கட்டுரைகளைப் படித்தேன். தாம்பரத்திலிருந்து மாம்பலம் வரும்ரை மின்சார வண்டியில் தூரன் கொண்டு வந்த பாரதியார் கட்டுரைகளை வாசிப்பேன். அதே நினைவோடு வந்ததால் நான் எப்போதும் வாசிக்க விரும்பும் திருக்குறளை இப்போதுதான் வாசிக்கிறேன்.

நீர்இன்று அமையாது உலகெனின் யார்யார்க்கும்
வான்இன்று அமையாது ஒழுங்கு

உலகமே நீரை நம்பித்தான் இருக்கிறது. அந்த நீரும் மழைபெய்யாவிட்டால் கிடைக்காது. மழை இல்லாவிட்டால் மனிதரிடத்தே ஒழுக்கம் என்பது இல்லை.
நான் முன்பு இருந்த இடத்தில் தண்ணீருக்காக ஒருவருடன் ஒருவர் சண்டைப் போட்டுக்கொள்வோம். இத்தனைக்கும் தண்ணீருக்காகச் செலவிடும் தொகையைப் பகிர்ந்துகொள்வதில்தான் பெரிய சண்டையே இருக்கும். ஒரு குடியிருப்பில் ஒருவர் மட்டும் இருப்பார். இன்னொரு குடியிருப்பில் ஐநூறு பேர்கள் குடியிருப்பார்கள். அந்த ஒருத்தர் நான் ஏன் அவ்வளவு பணம் தண்ணீருக்காகக் கொடுக்க வேண்டும் என்று சண்டைக்கு வருவார். இங்குதான் திருக்குறள் ஞாபகம் வருகிறது. üவான்இன்று அமையாது ஒழுங்குý என்கிறார் வள்ளுவர். மாம்பலத்தில் ஒரு காலத்தில் நான் பட்ட அனுபவத்தைப் பார்த்ததுபோல் சொல்கிறார் வள்ளுவர்.
நவீன கவிஞரின் ஒரு கவிதையை இங்குத் தர வேண்டுமென்று நினைக்கிறேன். ப மதியழகன் என்பவர் எழுதி உள்ள கவிதை. கவிதையின் தலைப்பு üமழை மோகினி.ý

கருமேகங்கள் கருவை சுமக்கும்
தாய் போல
தண்ணீரை சுமந்து வந்தன
அருகாமையில் பெய்யும்
மழைக்கு அறிகுறியாய்
காற்றில் மண்வாசம் அடித்தது
வானொலியின் ராகங்கள்
மழைமோகினியை
வரவேற்குமாறு இருந்தன
கதிரவன் மேற்கில் மறையாமல்
மேகத்திற்குள் மறைந்து கொண்டான்
முனிவர்கள் தவம் செய்து
சிவனை எதிர்பார்ப்பது போல
மரங்கள் மழையை எதிர்பார்த்து நின்றன
சில மழைத்துளிகள் மண்ணில்பட்டவுடன்
பூமித்தாய்
சாபவிமோசனம் அடைந்தாள்
மேகங்களுக்குள் சிறைப்பட்ட தண்ணீர்
பூமியை அடைந்ததும்
அதன் சுதந்திர தாகம் தணிந்தது.

கேள்வி கேட்பாளர் : ஏன் திருக்குறளை இப்போது படிக்கிறீர்கள்?
அழகியசிங்கர் : திருக்குறளைப் பற்றி ஒரு கூட்டம் ஏற்பாடு செய்திருந்தேன். அதுவரை திருக்குறளைப் பற்றி ஞாபகம் இல்லாமல் இருந்தேன். அக் கூட்டத்திற்குப் பிறகு திருக்குறளைப் படிக்க வேண்டுமென்று படிக்கிறேன்.
கே.கே : திருக்குறள் என்ன சொல்கிறது?
அழகியசிங்கர் : திருக்குறளில் காணப்படும் சொல் நயமும், வார்த்தை ஜாலமும் என்னை ஆச்சரியப்பட வைக்கிறது. அந்தக் காலத்தில் அவர் எழுதியதை இப்போது பொருத்திப் பார்க்க விரும்புகிறேன்.
கே.கே : தினமும் படிப்பீர்களா?
அழகியசிங்கர் : படிக்க முடியுமென்று நினைக்கிறேன்.
கே.கே : மேலோட்டமாகவா ஆழ்ந்தா
அழகியசிங்கர் : ஆழ்ந்துதான் படிக்க எண்ணி உள்ளேன். ஆழ்ந்துதான் திருக்குறளைப் படிக்க முடியுமென்று நினைக்கிறேன்.
கே.கே : உங்களை குறள் மாற்றியிருக்கிறதா?
அழகியசிங்கர் : ஒரு குறள் மாத்திரிம் என் ஞாபகத்தில் இருந்துகொண்டே இருக்கும். அது எந்த அதிகாரத்தில் வந்திருக்கிறது என்று தெரியாது.
கே.கே : குறளை சொல்ல முடியுமா?
அழகியசிங்கர் : முடியும். நான் ஞாபகத்திலிருந்து எழுதினால் தப்பாகக் கூட இருக்கும். அந்தக் குறளின் சாரம்சத்தைக் குறிப்பிடுகிறேன்.
கே.கே : கூறுங்கள்
அழகியசிங்கர் : உன் வரவை விடச் செலவு அதிகமில்லாமல் பார்த்துக்கொள்ள வேண்டும் என்று குறள் சொல்கிறது.
கே.கே : இப்போது எந்தக் குறளைக் குறிப்பிடப் போகிறீர்கள்?
அழகியசிங்கர் : 19வது குறள்

தானம் தவம்இரண்டும் தங்கா வியன்உலகம்
வானம் வழங்கா தெனின்.

மழை பெய்யாவிட்டால் இந்த உலகத்தில் செய்யப்படும் தானமும் தவமும் மனிதர்களால் செய்ய முடியாமல் போய்விடும். அடிப்படையில் மழைதான் எல்லாவற்றுக்கும் காரணகர்த்தாவாக இருக்கிறது. வியன்உலகம் என்ற வார்த்தை பிடித்திருக்கிறது.
க நா சுவின் ஒரு கவிதையை இங்கே குறிப்பிட விரும்புகிறேன்.

மின்னல் கீற்று

புழுக்கம் தாங்காமல் அன்றையத் தினசரியை விசிறிக்
கொண்டு நடந்தேன்; இந்தப் புழுக்கத்திலே மழை
பெய்தால் நன்றாக இருக்குமே என்று நான் நினைத்தேன்
தலையுச்சியிலலே ஒரு குளிர் தூற்றல் – ஆஹா இன்பம்
சட்டச்சட பத்துத் தூற்றல்கள். ஆஹா ஆஹா
பத்தே பத்துத் தூற்றல்தான – பின்னர் புழுதிய கிளறிய
காற்று விசிற மழை ஓடி நகர்ந்துவிட்டது கரியவானம்
பிளந்து கொண்டு கோடை மின்னல் கீற்று என்னைத் தேடிற்று
கையை நான் நீட்டியிருந்தால் அக்கோடையின் கீற்று
என்னைத் தொட்டியிருக்கும்; உலகை அழித்திருக்கும்;
தினசரிச் செய்திகள் சுற்றிருக்கும்; தூற்றல் இன்பம்
மரத்திருக்கும்; புழுக்கம் வெளி நிறைந்திருக்கும், புழுதி
எழுந்து படர்ந்திருக்கும்; உலகம் ஒழிந்திருக்கும். நான்
தனியிருந்து என்ன செய்வதென்று கை நீட்டாதிருந்தேன்.
(க நா சு கவிதைகள்)

காலையில் எழுந்தவுடன் மடிப்பாக்கம் சென்று விட்டேன். பெண் வீட்டிற்கு. திருக்குறள் இன்று காலையில் படிக்கவில்லை. இதோ இப்போதுதான் திருக்குறளை வைத்துக்கொண்டு படிக்கிறேன். மணி மாலை 7.30 ஆகிவிட்டது. -ஒரு கேள்வி என்னுள் எழுந்தது. திருக்குறள் என்னைப் படிக்கிறதா? நான் திருக்குறளைப் படிக்கிறேனா என்று. 18வது குறள் இப்படிப் போகிறது.

சிறப்பொடு பூசனை செல்லாது வானம்
வறக்குமேல் வானோர்க்கும் ஈண்டு

வானம் வறண்டு மழை பெய்யாவிட்டால் சிறப்பாக வானோர்க்குச் செய்யும் பூசைகளும் நின்றுவிடும் என்கிறார் வள்ளுவர்.

நானும் மழையைப் பற்றி அதிகமாகக் கவிதைகள் எழுதியிருக்கிறேன். மழை 1, மழை 2, மழை 3 என்றெல்லாம் எழுதியிருக்கிறேன். இதில் மழை 1 என்ற கவிதையை மட்டும் இங்கு கொடுக்க விரும்புகிறேன்.

மழை பெய்தது
தெரு நனைந்து மிதக்க
இரண்டு பூனைக்குட்டிகள்
இடுக்கில்
குளிருக்குப் பயந்து
தாய் மடியில் பதுங்க
தாய்ப்பூனை
குட்டிகளைப் பற்றி யோசனையில்
கீழே
அப்பா
பாட்டி
தம்பி மூவரும் டிவியில்
துருப்பிடித்த சைக்கிளை
எடுத்தேன்
மழை விட்டிருந்தது
என் குழந்தைகளைப் பார்க்க….
(அழகியசிங்கர் கவிதைகள்)