காய்ந்துபோன ஏரிகளில்
காலம் தன்முகம் பார்த்துக் கொண்டதுசுருக்கங்களின்றிபருவம் பூரித்துச் செழித்த தன்முன்பொரு யுகத்தின் யௌவனம் பற்றிபார்த்திருந்த வானத்திடம்தன் முறைப்பாட்டையும் நெடுமூச்சையும்ஒருசேரக் கொடுத்தது எதையும் கண்டுகொள்ளாச் சூரியன்வழமைபோலவேகாற்றைச்சுட்டெரித்ததுஇருக்கும் விருட்சங்களை வெட்டியபடியும்பிளாஸ்டிக் குப்பைகளைப் புதைத்தபடியும்எதுவுமே செய்யாதவன் போலமுகம்துடைத்துப் போகிறேன் நான்உங்களைப் போலவே வெகு இயல்பாக –
I love this poem…. its contents touched my heart.. maybe because it spoke the truth..!!
மிக அருமை
அன்பின் ஆறுமுகம், உழவன்,
கருத்துக்கு நன்றி நண்பர்களே !
மிக அருமை…
அனைத்தையும் கொன்ரூ விட்டு
இயல்பாய் இருக்கும் எனக்கும் புரிகிரது
உங்கல் விசனம்
-சிவகுமார்